Συμμετοχή του Πέλοτο σε συγκετρώσεις, διαδηλώσεις που αναφέρονται στη συνθήκη της μισθωτής σκλαβιάς
Κάλεσμα στην απεργιακή διαδήλωση την Τετάρτη 17 Απρίλη στις 10.00 στην πλατεία Ελευθερίας στην Ξάνθη.
ΟΙ ΤΙΜΕΣ ΘΑ ΠΕΣΟΥΝ-ΟΙ ΜΙΣΘΟΙ ΘΑ ΑΝΕΒΟΥΝ
ΜΟΝΟ ΜΕ ΑΓΩΝΕΣ
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ
ΜΕ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΣΤΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ, ΜΕ ΣΤΗΣΙΜΟ ΕΡΓΑΤΙΚΩΝ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΩΝ
ΜΟΝΟ ΑΝ ΑΓΩΝΙΣΤΟΥΜΕ ΣΥΛΛΟΓΙΚΑ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΚΕΡΔΙΣΟΥΜΕ ΟΛΑ ΟΣΑ ΜΑΣ ΑΝΗΚΟΥΝ
Μπορείς να κατεβάσεις την παρακάτω ανακοίνωση σε μορφή pdf από εδώ.
ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΤΗΝ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ 28 ΦΛΕΒΑΡΗ
Ένας χρόνος συμπληρώνεται από την κρατική δολοφονία των Τεμπών, το κρατικό-καπιταλιστικό έγκλημα που στοίχισε τη ζωή 57 ανθρώπων, αποτελώντας ένα από τα πιο βίαια και απάνθρωπα στιγμιότυπα της θανατοπολιτικής που βιώνει ο κόσμος της κοινωνικής βάσης από τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Πολιτικές απαξίωσης των υποδομών και των αναγκών των ανθρώπων της τάξης μας, που υποβαθμίζουν τη ζωή, οδηγώντας όπως αποδείχτηκε ακόμα και στο θάνατο της κοινωνικής βάσης.
Ένα χρόνο μετά και παρά την οργή της κοινωνικής πλειοψηφίας, το κράτος ρίχνει στάχτη στα μάτια συγκαλύπτοντας τους πραγματικά υπεύθυνους και συνεχίζει απρόσκοπτα τις ίδιες νεοφιλελεύθερες πολιτικές ρημάζοντας τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις αγώνων δεκαετιών, συνθέτοντας ένα βάρβαρο και ασφυκτικό πλαίσιο για τις συνθήκες διαβίωσης της κοινωνικής βάσης υπενθυμίζοντας μας πως σε πόλεμο και ειρήνη οι χαμένοι είμαστε εμείς. Γιατί ακόμα και στις συνθήκες υποτιθέμενης ειρήνης και ανάπτυξης, όπως θέλουν να ευαγγελίζονται τα αφεντικά μας, η επίθεση που δεχόμαστε είναι ολομέτωπη. Από τις ιδιωτικοποιήσεις σε διάφορους τομείς κοινωνικών αναγκών όπως το ρεύμα, την υγεία, το νερό, την παιδεία και τις μεταφορές, την ακρίβεια, τα προβλήματα στέγασης και τις εξώσεις, τα εργατικά ατυχήματα, μέχρι τη λεηλασία της φύσης και τον πόλεμο, ο ταξικός και κοινωνικός πόλεμος μαίνεται καθημερινά.
Μάλιστα, τους τελευταίους μήνες, το κράτος έχει εξαπολύσει σωρεία επιθέσεων περνώντας σωρηδόν αντιδραστικά μέτρα, υλοποιώντας τις επιδιώξεις του ντόπιου και διεθνούς κεφαλαίου εκμεταλλευόμενο τις συνθήκες ήττας και αποδιοργάνωσης του ταξικού και κοινωνικού κινήματος.
Κυρίαρχος βραχνάς για την καθημερινότητα της τάξης μας αποτελεί η ακρίβεια σε βασικές κοινωνικές ανάγκες όπως το ρεύμα τα τρόφιμα και τα καύσιμα. Παρά τα κυβερνητικά παραμύθια περί αύξησης μισθών και τα «καρότα» των επιδομάτων και των κουπονιών, την “ανάπτυξη” των αφεντικών την πληρώνει με το αίμα της η τάξη μας με την έμμεση μείωση του μισθού της στα σουπερμάρκετ και στους λογαριασμούς. Η ταυτόχρονη αύξηση στις τιμές των ενοικίων και η συνεχής απειλή των τραπεζών και των funds για εξώσεις πρώτης κατοικίας κάνουν την πραγματικότητα της κοινωνικής βάσης αβίωτη με το δικαίωμα στη στέγαση να είναι διαρκώς υπό αμφισβήτηση.
Το περαιτέρω ξεζούμισμα της τάξης μας για να κερδίζουν τα κάθε λογής αφεντικά μας ήρθε να υλοποιήσει ο νόμος Χατζηδάκη και το νομοσχέδιο Γεωργιάδη επεκτείνοντας και ελαστικοποιώντας, αφενός, το ωράριο και αφετέρου χτυπώντας το δικαίωμα στην απεργία. Όλα αυτά συνθέτουν ένα πλαίσιο εργασιακής γαλέρας από το οποίο δεν εκλείπουν οι εργοδοτικές δολοφονίες και τα εργατικά ατυχήματα τα οποία συμβαίνουν σε καθημερινή βάση.
Παράλληλα, στον τομέα της υγείας με το ακρωτηριασμένο ΕΣΥ, τις τραγικές ελλείψεις σε ΜΕΘ και φαρμακευτικά υλικά και την ανύπαρκτη πρωτοβάθμια περίθαλψη, έρχεται να προστεθεί το νόμιμο φακελάκι σε απογευματινά χειρουργεία των δημόσιων νοσοκομείων που θα διεξάγονται επί πληρωμή και βάσει τιμοκατάλογου, σύμφωνα με τις πρόσφατες εξαγγελίες του πρόσφατου Υπ. Υγείας Γεωργιάδη. Κατά συνέπεια, στρώνεται επιπλέον το έδαφος για την είσοδο των ιδιωτών και την περαιτέρω υποβάθμιση της δημόσιας και δωρεάν υγείας.
Στο ίδιο κύμα ιδιωτικοποιήσεων και νεοφιλελεύθερων πολιτικών έρχεται και η υποβάθμιση των δημόσιων πανεπιστημίων με το Σχέδιο Νόμου του υπουργείου Παιδείας «Ελεύθερο Πανεπιστήμιο». Το νομοσχέδιο αυτό στοχεύει στην ίδρυση ιδιωτικών ΑΕΙ οδηγώντας σε περαιτέρω εμπορευματοποίηση της εκπαίδευσης διαλύοντας τον οποιαδήποτε δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα της. Ταυτόχρονα, στρώνει το έδαφος για την παραγωγή μελλοντικών εργαζόμενων πολλαπλών ταχυτήτων κατακερματισμένων και χωρίς συλλογικά δικαιώματα απέναντι στα αφεντικά τους.
Μέσα σε όλο αυτό το κλίμα αναδιαρθρώσεων, τη σκυτάλη παίρνει και η καταστολή για να αποδυναμώσει όσους σηκώνουν το ανάστημα τους ενάντια στην ολομέτωπη κοινωνική και ταξική επίθεση που εξαπολύεται καθημερινά στα πιο αδύναμα και ταυτόχρονα στα πιο ριζοσπαστικά κομμάτια της κοινωνίας. Τον τελευταίο καιρό έχουμε γίνει επανειλημμένα μάρτυρες ενός κρεσέντο καταστολής εναντίον όσων αγωνίζονται. Από το χτύπημα των φοιτητικών αγώνων ενάντια στα ιδιωτικά πανεπιστήμια, την καταστολή αλληλέγγυου κόσμου που παλεύει ενάντια στις εξώσεις των φτωχών και των αδύναμων, μέχρι το χτύπημα των απεργιών, του συνδικαλισμού, αλλά και οποιασδήποτε προσπάθειας αλληλεγγύης, το κράτος το κάνει ξεκάθαρο˙ όποιος/α διαλέγει πλευρό εναντίον του θα υποστεί τις συνέπειες.
Στο κλίμα αυτό, ψηφίστηκε και ο νέος ποινικός κώδικας, ο οποίος έρχεται να επισφραγίσει την ολοκληρωτική επιβολή του συστήματος ενάντια στην κοινωνική βάση, συνθέτοντας μια νέα ζοφερή κανονικότητα για όσους βρίσκονται στο περιθώριο και για όσους αντιστέκονται. Οι ποινές αυστηροποιούνται, η πολιτική δράση ποινικοποιείται, το αίσθημα της τρομοκρατίας εντείνεται ενισχύοντας τη ρουφιανιά εντός της κοινωνίας, οι φτωχοδιάβολοι και οι αντιφρονούντες μπαίνουν στο στόχαστρο.
Μέσα σε αυτό το ζόφο της κατά μέτωπο επίθεσης κράτους και κεφαλαίου απέναντι στην κοινωνική βάση, μέσα σε ένα επιβαλλόμενο περιβάλλον ιδιώτευσης και εξατομίκευσης, είναι πιο αναγκαίο από ποτέ, όλοι και όλες μας, να υψώσουμε συλλογικά αναχώματα απέναντι στην διαρκή απαξίωση των ζωών μας. Να εμπνευστούμε από τους πρόσφατους φοιτητικούς αγώνες για δημόσια και δωρεάν παιδεία με καταλήψεις διαρκείας που σπάνε την κανονικότητα που επιτάσσει η κυβέρνηση, βάζοντας μπροστά τη συλλογικό δρόμο και αποτάσσοντας την εξατομίκευση και τις απογοητεύσεις. Να εμπνευστούμε, ακόμα, από τους μαζικούς αγώνες των αγροτών που παλεύουν με αξιοπρέπεια ενάντια στη φτώχεια και την εξαθλίωση που τους επιβάλλει το κράτους, αλλά και από τους πρόσφατους αγώνες των εργαζομένων στα κάτεργα των τηλεφωνικών κέντρων και αυτών στον κλάδο των κατασκευών.
Κόντρα στον κοινωνικό κανιβαλισμό, στις ατομικές λύσεις και στη λογική της ανάθεσης, να σταθούμε η μία πλάι στον άλλον και να αντεπιτεθούμε. Να οργανωθούμε στους χώρους της δουλειάς, στα σωματεία μας, σε κάθε κοινωνικό πεδίο. Να χτίσουμε αναχώματα κόντρα στην υποτίμησή μας και στο αυξημένο κόστος ζωής. Με φάρο μας την αλληλεγγύη και την αυτοοργάνωση να δομήσουμε στην πράξη τη δικιά μας αντιπρόταση απέναντι στην κρατική-καπιταλιστική δυστοπία. Μόνη λύση οι συλλογικοί αγώνες.
Να αγωνιστούμε για έναν κόσμο ισότητας, αλληλεγγύης, ελευθερίας. Έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση, όπου οι ζωές μας μετράνε πραγματικά.
Για τους δολοφονημένους των Τεμπών και για κάθε νεκρό της Τάξης μας
Όλες/οι στον δρόμο!
Οργάνωση – Αλληλεγγύη – Αντεπίθεση!
Παρέμβαση πραγματοποιήθηκε τις προηγούμενες ημέρες σε κεντρικούς δρόμους της Ξάνθης με αφισοκόλληση και με μοίρασμα κειμένων σε εργαζομένους και μη , για τον νέο αντεργατικό νόμο Γεωργιάδη που έρχεται να κατοχυρώσει την επίσημη κατάργηση του 8ωρου δίνοντας την «δυνατότητα» στον εργαζόμενο να δουλεύει έως 13 ώρες τη μέρα, σε δύο διαφορετικούς εργοδότες.
Τα κείμενα που μοιράστηκαν μπορείς να τα κατεβάσεις σε μορφή pdf από παρακάτω.
Η ΔΙΑΡΚΗΣ ΕΝΤΑΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΕΞΑΤΟΜΙΚΕΥΣΗ ΤΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΜΑΣ, ΟΙ ΠΟΛΥΠΛΗΘΕΙΣ ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΕΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ ΚΑΙ Ο ΝΕΟΣ ΝΟΜΟΣ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗ:
ΜΙΑ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΥΠΟΘΕΣΗ
Το 2023 σημειώθηκαν 161 θάνατοι και 260 σοβαροί τραυματισμοί σε χώρους εργασίας, οι περισσότεροι καταγεγραμμένοι των τελευταίων ετών. Γνωρίζουμε πολύ καλά πως αυτά τα νούμερα δεν είναι απλά στατιστικά στοιχεία, ούτε αποτελούν «μεμονωμένα περιστατικά» και «τραγωδίες», όπως συχνά αναπαράγεται από τα μέσα ενημέρωσης, αλλά συνθέτουν την εργασιακή πραγματικότητα, την οποία βιώνουμε καθημερινά οι περισσότεροι/ες από εμάς. Μια πραγματικότητα διαρκούς εντατικοποίησης, εξατομίκευσης, ευέλικτων ωραρίων, αδήλωτης και υποδηλωμένης εργασίας και ελλιπών μέτρων προστασίας στους χώρους δουλειάς μας ͘ εν τέλει μια πραγματικότητα διαρκούς απαξίωσης της εργασιακής μας δύναμης. Παράλληλα, γεγονότα όπως το έγκλημα των Τεμπών, η δολοφονία των μεταναστ(ρι)ών στην Πύλο, οι πλημμύρες στη Θεσσαλία, η διαχείριση των δασικών πυρκαγιών, η κρατική διαχείριση του Covid-19 και οι αστυνομικές δολοφονίες (Κώστας Μανιουδάκης, Χρήστος Μιχαλόπουλος κ.ά) αναδεικνύουν εν τέλει την συνολικότερη υποτίμηση των ίδιων μας των ζωών. Την τελευταία δεκαπενταετία, το κεφάλαιο στο όνομα της ανάπτυξης –ή στη πραγματικότητα, στην προσπάθεια αναπαραγωγής του, εντός των δομικών κρίσεων του καπιταλισμού- και το ελληνικό κράτος μειώνουν συστηματικά το λαϊκό εισόδημα, καταργούν εργατικά δικαιώματα, ενώ επιδιώκουν να κάμψουν κάθε εργατική αντίσταση, ακόμα και τις θεσμικά κατοχυρωμένες. Αυτή την πολιτική έρχεται να επισφραγίσει το ο νόμος Γεωργιάδη που ψηφίστηκε το Σεπτέμβρη του 2023 και αποτελεί συνέχεια του νομοσχεδίου Χατζηδάκη.Πιο συγκεκριμένα, ο εν λόγω νόμος έρχεται να κατοχυρώσει την επίσημη κατάργηση του 8ωρου (αφού ήδη ο περισσότερος κόσμος, λόγω των χαμηλών μισθών, κάνει δύο δουλειές «μαύρα»), δίνοντας την «δυνατότητα» στον εργαζόμενο να δουλεύει έως 13 ώρες τη μέρα, σε δύο διαφορετικούς εργοδότες. Με αυτό τον τρόπο, νομιμοποιεί την μαύρη εργασία και προσπαθεί να καλύψει τα κενά που υπάρχουν σε εργατικό δυναμικό σεπολλούς κλάδους της ελληνικής οικονομίας. Παράλληλα, η εφαρμογήσυμβάσεων μηδενικών ωρών οδηγεί σε σχέσεις ομηρίας των εργαζομένων και σε καθεστώς μόνιμης αναμονής, με τα αφεντικά να έχουν το δικαίωμα να ειδοποιήσουν για την παροχή εργασίας ακόμα και έως 24 ώρες πριν. Το νέο μοντέλο stand by εργασίας συρρικνώνει τον ελεύθερο χρόνο του εργαζόμενου δεσμεύοντάς τον σε ένα καθεστώς διαρκούς αβεβαιότητας, περιμένοντας να «αξιοποιηθεί» ανάλογα με τις εκάστοτε εργοδοτικές ανάγκες. Επίσης, μειώνεται η δοκιμαστική περίοδος των εργαζομένων, αφού το διάστημα του ενός χρόνου γίνεται 6 μήνες, αφήνοντας τους έκθετους σε απολύσεις ή όπως αλλιώς αυτές πλέον αποκαλούνται ως λήξεις συμβάσεων, χωρίς κανένα δικαίωμα σε αποζημίωση. Τέλος ο νέος νόμος – πλαίσιο για τα εργασιακά έρχεται να συμπληρώσει τη νομοθεσία ΣΥΡΙΖΑ καθώς και αυτή του Κ. Χατζηδάκη για την καταστολή των αγώνων και την στοχοποίηση των σωματείων περιορίζοντας σημαντικά το δικαίωμα των εργαζομένων να αντιδρούν στους χώρους εργασίας. Στο νομικό οπλοστάσιο του κεφαλαίου προστίθεται πλέον και η ποινική δίωξη με φυλάκιση και επιβολή χρηματικού προστίμου, σε όποιον παρεμποδίσει εργαζόμενο να δουλέψει εν μέσω απεργίας. Κοινώς μέχρι και η ντροπή της εργατικής τάξης, οι λεγόμενοι απεργοσπάστες, αποκτούν νομική στέγη για να εξυπηρετούν τα συμφέροντα των αφεντικών τους, διασπώντας την ταξική ενότητα.
Ταυτόχρονα, ψηφίστηκε στη βουλή ο ακραία ταξικός σε βάρος του κόσμου της εργασίας νέος φορολογικός νομος Χατζηδάκη, που αποτελεί έναν ακόμα κρίκο στην αλυσίδα της αντικοινωνικής επίθεσης με τη φοροεπιδρομή εναντίον ενός αξιοσημείωτου τμήματος εργαζόμενων (με μπλοκάκι), την αύξηση του ΦΠΑ και των φόρων (άρα και της ακρίβειας) επί των αγαθών και των υπηρεσιών και ταυτόχρονα είναι προκλητικά μεροληπτικός προς όφελος του μεγάλου κεφαλαίου με τη διατήρηση και ενίσχυση των φοροαπαλλαγών. Ακόμα και η επίθεση εναντίον των μικροαστικών στρωμάτων έχει ως στόχο την εκκαθάριση της αγοράς και τον μονοπωλιακό της έλεγχο στο πλαίσιο της ευρύτερης καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης.
Μέσα σε αυτό το ζόφο της κατά μέτωπο επίθεσης κράτους και κεφαλαίου απέναντι στην κοινωνική βάση, μέσα σε ένα επιβαλλόμενο περιβάλλον ιδιώτευσης και εξατομίκευσης, είναι πιο αναγκαίο από ποτέ, όλοι και όλες μας, να υψώσουμε συλλογικά αναχώματα απέναντι στην διαρκή απαξίωση των ζωών μας. Ορμώμενοι από πρόσφατους –και όχι μόνο – συλλογικούς και μαχητικούς αγώνες της τάξης μας, όπως αυτός της E-Food και των εργατών στις προβλήτες της Cosco, στα Λιπάσματα Καβάλας και την Μαλαματίνα, εγχώρια, αλλά και παγκοσμίως, όπως αυτοί των εργαζομένων στην Amazon και στα εργοστάσια του Μπαγλαντές, να εμπνευστούμε για την συνέχεια της ταξικής πάλης. Να δίνουμε το παρόν στα ταξικά σωματεία, συνδέοντας παράλληλα τους εργατικούς με τους ευρύτερους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες, να προχωράμε πλάι πλάι με φοιτητικά και μαθητικά κινήματα, να επαν-οικειοποιηθούμε την προλεταριακή αντιβία. Από τους καθημερινούς αγώνες στις δουλειές μας για την υπεράσπιση των προλεταριακών μας συμφερόντων, έως τις μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις να πορευτούμε συλλογικά και να ανασυγκροτήσουμε το ανταγωνιστικό εργατικό κίνημα, μέχρι την κατάργηση της τάξης μας.
Στη διάρκεια του διημέρου 14 – 15 Δεκεμβρίου στην Αλεξανδρούπολη, την Ξάνθη, την Πάτρα και την Αθήνα θα διεξαχθούν εκδηλώσεις, κινητοποιήσεις, συγκεντρώσεις και παρεμβάσεις με αιχμή τον αντεργατικό νόμο Γεωργιάδη και τις δολοφονίες στα εργασιακά κάτεργα.
Δυσήνιος Ίππος (Πάτρα), Ταξική Αντεπίθεση (Αθήνα), Πέλοτο (Ξάνθη), Συνέλευση Κατάληψης Παλιού Νεκροτομείου (Αλεξανδρούπολη)
Ανακοίνωση με αφορμή την απεργία ενάντια στο αντεργατικό νομοσχέδιο Γεωργιάδη. Μπορείς να την κατεβάσεις σε μορφή pdf από εδώ.
ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΜΑΣ
Στα τρένα, στα σύνορα, στα καμένα βουνά, στα πλημμυρισμένα χωριά διεξάγεται ένας συνεχής και ανελέητος πόλεμος. Κράτος και κεφάλαιο επιτίθενται καθημερινά εναντίον της κοινωνικής πλειοψηφίας με ένα και μοναδικό σκοπό˙ τη διαφύλαξη των κερδών των εκμεταλλευτών μας. Όσο η επίθεση αυτή μαίνεται, η τάξη μας δε σταματά να μετρά νεκρούς. Έτσι, τα γεγονότα του τελευταίου καιρού, υπογραμμίζουν με τον πιο τραγικό τρόπο πως όλα αυτά που βιώνουμε δεν αποτελούν απλά μια κρατική ανεπάρκεια, αμέλεια ή αδιαφορία. Αντίθετα, αποτελούν απτή απόδειξη ότι το κράτος και το κεφάλαιο έχουν άλλες προτεραιότητες.
Βασική προτεραιότητα, λοιπόν, αποτελεί το ξεζούμισμα της τάξης μας για να κερδίζουν τα κάθε λογής αφεντικά μας. Το σκοπό αυτό έρχεται να επιτελέσει το νομοσχέδιο Γεωργιάδη πατώντας σε δύο βασικούς άξονες: από τη μία στο ξεζούμισμα και την περαιτέρω εκμετάλλευση μέσω επέκτασης της εργάσιμης ημέρας, και από την άλλη στην καταστολή αντιστάσεων και των εργατικών αγώνων κάνοντας ευθεία επίθεση στο δικαίωμα στην απεργία.
Πιο συγκεκριμένα, το νομοσχέδιο Γεωργιάδη προβλέπει επέκταση του μέγιστου αριθμού ωρών απασχόλησης από 48 σε 78 ώρες δουλειάς την εβδομάδα, επιτρέποντας, ταυτόχρονα, 13 ώρες καθημερινής εργασίας σε πάνω από έναν εργοδότη. Επιπλέον, κατοχυρώνονται συμβάσεις μηδενικών ωρών, απλήρωτες υπερωρίες, ενώ καταργείται το 5ήμερο στις επιχειρήσεις εναλλασσόμενης βάρδιας συνεχούς λειτουργίας. Ακόμα, επεκτείνεται η Κυριακάτικη εργασία στους τομείς βιομηχανίας τροφίμων και εκμετάλλευσης.
Στο δεύτερο σκέλος, προβλέπονται ποινές εξάμηνης φυλάκισης και δυσβάσταχτα χρηματικά πρόστιμα (5.000€ και 10.000€ σε δεύτερη φάση) για όποιους «παρεμποδίζουν με οποιονδήποτε τρόπο την ελεύθερη και ακώλυτη προσέλευση ή αποχώρηση από τον χώρο εργασίας» ή «συμμετέχουν σε κατάληψη χώρων εργασίας ή εισόδων τους κατά τη διάρκεια απεργίας ή ανεξαρτήτως αυτής». Με ένα τέχνασμα για τη δήθεν «προστασία» του δικαιώματος στην εργασία, οποιαδήποτε προσπάθεια αντίστασης στα αντεργατικά αυτά μέτρα τσακίζεται, ενισχύοντας μέσω της εργοδοτικής τρομοκρατίας τον εκβιασμό των εργαζομένων και την απεργοσπασία.
Οι συνθήκες σύγχρονης εργασιακής σκλαβιάς που προσπαθεί να καθιερώσει το νομοσχέδιο Γεωργιάδη, με την εξόντωση των εργαζομένων και την περιστολή οποιονδήποτε δικαιωμάτων τους έχουν απομείνει δεν έρχονται τυχαία. Κράτος και κεφάλαιο προσπαθούν να διαφυλάξουν και να αυξήσουν τα κέρδη τους όλα αυτά τα χρόνια της διαρκούς κρίσης. Ιδιαίτερα, μετά την πανδημία που η ακρίβεια τσακίζει την κοινωνική βάση και κάθε της δικαίωμα για υγεία, ρεύμα, τροφή, στέγαση, την “ανάπτυξη” των αφεντικών την πληρώνει με το αίμα της η τάξη μας.
Όσο αυξάνεται η ένταση της εκμετάλλευσης, η φυσική εξόντωσή μας γίνεται πλέον σκληρή καθημερινότητα. Μιας καθημερινότητας με μισθούς πείνας, εξαντλητικά ωράρια, ελλιπή (αν όχι ανύπαρκτα) μέτρα ασφάλειας, επισφάλεια και μαύρη εργασία. Δε θέλουμε δεύτερη δουλειά, να τρέχουμε από αφεντικό σε αφεντικό 13 από τις 24 ώρες της ημέρας. Θέλουμε να ζούμε με αξιοπρέπεια. Να κερδίσουμε αυτά που εμείς -και κανένας άλλος!- παράγουμε.
Από τον πάντα επίκαιρο αγώνα για το 8ωρο, μέχρι τις κρατικές δολοφονίες στα Τέμπη, στην Πύλο, στο καμένο δάσος της Δαδιάς και στα πλημμυρισμένα χωριά της Θεσσαλίας, το συμπέρασμα για εμάς, την κοινωνική βάση, είναι κοινό: Κράτος και Κεφάλαιο μας κλέβουν τη ζωή. Σε κάθε γωνιά του πλανήτη, είτε βρισκόμαστε σε πόλεμο, είτε σε ειρήνη, αντιλαμβανόμαστε ότι χαμένοι θα είμαστε εμείς. Ας μην έχουμε αυταπάτες. Ανεξάρτητα από ψευτοδιλήμματα για νέους διαχειριστές αυτού του σάπιου συστήματος, είτε με αριστερό είτε με δεξιό προσωπείο, το κράτος πάντα τάσσεται υπέρ του κεφαλαίου.
Κόντρα στον κοινωνικό κανιβαλισμό, στις ατομικές λύσεις και στη λογική της ανάθεσης, να σταθούμε η μία πλάι στον άλλον και να αντεπιτεθούμε. Να οργανωθούμε στους χώρους της δουλειάς, στα σωματεία μας, σε κάθε κοινωνικό πεδίο. Να χτίσουμε αναχώματα κόντρα στην υποτίμησή μας και στο αυξημένο κόστος ζωής. Να εμπνευστούμε από τους νικηφόρους εργατικούς αγώνες των τελευταίων χρόνων. Να απαιτήσουμε καλύτερους και αξιοπρεπείς μισθούς και συνθήκες εργασίας, ελεύθερη πρόσβαση σε όλα τα βασικά αγαθά ως κομμάτι του μισθού μας, ως την ελάχιστη επιστροφή της εργατικής μας δύναμης. Με όχημα την αλληλεγγύη στους ανθρώπους της τάξης μας, να μπλοκάρουμε την ακρίβεια με απεργίες, αρνήσεις πληρωμών, αυτομειώσεις και με το στήσιμο των δικών μας δικτύων και δομών αλληλοβοήθειας.
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ 8ΩΡΟ
ΚΥΡΙΑΚΗ ΚΑΙ ΝΥΧΤΑ ΝΑ ΠΑΝΕ ΓΙΑ ΔΟΥΛΕΙΑ ΟΙ ΥΠΟΥΡΓΟΙ, ΟΙ ΔΗΜΑΡΧΟΙ ΚΙ ΟΛΑ Τ’ ΑΦΕΝΤΙΚΑ
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΚΑΙ ΤΗ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ
ΜΕ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΣΤΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ, ΜΕ ΣΤΗΣΙΜΟ ΕΡΓΑΤΙΚΩΝ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΩΝ
ΜΟΝΟ ΑΝ ΑΓΩΝΙΣΤΟΥΜΕ ΣΥΛΛΟΓΙΚΑ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΚΕΡΔΙΣΟΥΜΕ ΌΛΑ ΌΣΑ ΜΑΣ ΑΞΙΖΟΥΝ!
Προκήρυξη και κάλεσμα για την απεργία της 1ης Μάη. Μπορείς την κατεβάσεις σε μορφή pdf από εδώ.
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΠΛ. ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ | 10:00
Η ΦΕΤΙΝΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ ΝΑ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΣΕΙ ΟΤΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΓΩΝΑΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ
Η φετινή Πρωτομαγιά έρχεται με ένα ειδικό βάρος. Βρισκόμαστε στα απόνερα του κρατικού και καπιταλιστικού εγκλήματος στα Τέμπη με τη συσσωρευμένη οργή και αγανάκτηση, που αντανακλαστικά ξεχύθηκε στους δρόμους εκείνες τις ημέρες, να μην έχει προλάβει ούτε να καταλαγιάσει, ούτε να απολογιστεί. Ακόμα κι αν οι συγκεντρώσεις έπαυσαν, η συνειδητοποίηση για το πόσο λίγο αξίζουν οι ζωές μας σε τούτο το εκμεταλλευτικό σύστημα έχει βαθιά ριζωθεί μέσα μας. Ταυτόχρονα, όμως, σύσσωμη η εγχώρια πολιτική σκηνή έχει το βλέμμα στραμμένο στις επερχόμενες εκλογές, προτείνοντάς μας «λύσεις» και προγράμματα που μπροστά στην πραγματικότητα που βιώνουμε μοιάζουν το λιγότερο αστεία. Μάς μιλάνε για αυξήσεις κατώτατου μισθού και επιδόματα της τάξεως κάποιων δεκάδων ευρώ, όταν το κόστος ζωής μας (βασικά αγαθά, ενοίκια και ενέργεια) έχει υπερδιπλασιαστεί. Τάζουν εκσυγχρονισμό των υποδομών όταν τα κοινωνικά αγαθά και η πρόνοια (υγεία, παιδεία, νερό) υποτιμούνται και ιδιωτικοποιούνται.
Από το ξέσπασμα της κρίσης του ’08 και μετά, επιβιώνουμε μέσα σε μία διαρκή κατάσταση σοκ και ανασφάλειας. Χωρίς να παραβλέπεται η δυναμικότητα της εξέγερσης του ’08 και των αντι-μνημονιακών κινητοποιήσεων, ούτε το πολιτικό αποτύπωμα που άφησε στα κινήματα, οι αλλεπάλληλες κρίσεις που βιώνουμε έκτοτε μάς κρατάνε σε μια συνεχή θέση άμυνας. Είτε το πρόσχημα είναι τα μνημόνια, είτε είναι ο κορονοϊός, είτε ο πόλεμος στην Ουκρανία και ο πληθωρισμός, το αποτέλεσμα για εμάς είναι το ίδιο. Οι μισθοί πέφτουν και δεν φτάνουν ούτε για τα βασικά. Η ανεργία και η ανασφάλιστη εργασία γίνονται κανόνας, και ταυτόχρονα ο νόμος Χατζηδάκη νομιμοποίησε την ελαστικοποιημένη εργασία. Παράλληλα, όσα είναι απαραίτητα για να ζήσουμε αξιοπρεπώς – ένα σπίτι με θέρμανση, ρεύμα και νερό, δωρεάν περίθαλψη και εκπαίδευση – αντιμετωπίζονται ως εμπορεύματα. Η πρόσβασή μας σε αυτά γίνεται όλο και δυσκολότερη και θεωρείται πλέον «ατομική υπόθεση».
Με λίγα λόγια, η υποτίμησή μας γίνεται ακόμα πιο αισθητή, όχι μόνο από τη μείωση του άμεσου, αλλά και του έμμεσου μισθού. Με καταλύτη την υγειονομική κρίση του κορονοϊού, το κράτος επαναπροσδιόρισε όσα μπορεί να μας «παρέχει», ανοίγοντας νέα πεδία κερδοφορίας: Τα κοινωνικά αγαθά. Η στέγαση, η υγεία, η παιδεία, το ρεύμα, το νερό, ο φυσικός πλούτος, οι μεταφορές και οι δημόσιοι χώροι με σταθερά βήματα προετοιμάζονται ως οι νέες αγορές, απ’ όπου θα παρασιτήσουν και θα μπορέσουν να ρεφάρουν οι καπιταλιστές. Από τα funds που πετάνε ανθρώπους στο δρόμο, τους χιλιάδες νεκρούς που δεν κατάφερε να περιθάλψει το ετοιμόρροπο ΕΣΥ και τα επικίνδυνα φθηνά μέσα θέρμανσης μέχρι τη δολοφονική σύγκρουση δυο τραίνων λόγω γνωστών και διαχρονικών ελλείψεων στα συστήματα ασφαλείας, η νεοφιλελεύθερη επέλαση σημαίνει για εμάς περισσότερη εξαθλίωση και θάνατο.
Το ζήτημα, όμως, δεν είναι μόνο υλικό. Οι κρίσεις αυτές, που κάθε τόσο αλλάζουν όνομα, και κάθε φορά υποβαθμίζουν λίγο παραπάνω τις ζωές μας, παρουσιάζονται τάχα ως φυσικά φαινόμενα, ανεξάρτητα από το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, και κανονικοποιούνται στις συνειδήσεις μας όλο και περισσότερο. Έχουμε φτάσει σε σημείο να θεωρούμε καθημερινότητα τους θανάτους εν ώρα εργασίας από ελλιπή μέτρα, τις γυναικοκτονίες, τις δολοφονίες συνανθρώπων μας στο Αιγαίο και στα σύνορα, τις πολεμικές συρράξεις και τη διαρκή όξυνση του προπολεμικού κλίματος. Οι εξουσιαστές μας μπορούν ευθαρσώς να αναφέρονται στα θύματα των Τεμπών ως «παράπλευρες απώλειες απαραίτητες για τον εκσυγχρονισμό» και η καταστολή των ΜΑΤ όταν αντιδρούμε σε όλα τα παραπάνω να θεωρείτε οριακά δικαιολογημένη. Δεν υπάρχει, όμως, τίποτα το φυσικό σε ένα αδηφάγο σύστημα που «διορθώνει» τις δομικές του κρίσεις με περισσότερο θάνατο. Και ύστερα βάζει τους πολιτικούς διαχειριστές του να αποσπάσουν τη συναίνεση μας για τη νέα, πιο βάρβαρη αφαίμαξή μας στο όνομα της «ανάπτυξης», του «εκσυγχρονισμού» και του «εθνικού συμφέροντος».
Από τον πάντα επίκαιρο αγώνα για το 8ωρο, μέχρι τις κρατικές δολοφονίες στα τραίνα και τα ψευτοδιλήμματα για τους νέους διαχειριστές αυτού του σάπιου συστήματος το συμπέρασμα για εμάς, την κοινωνική βάση, είναι κοινό: Κράτος και Κεφάλαιο μας κλέβουν τη ζωή. Σε κάθε γωνιά του πλανήτη, είτε βρισκόμαστε σε πόλεμο, είτε σε ειρήνη, αντιλαμβανόμαστε ότι χαμένοι θα είμαστε εμείς. Ας μην έχουμε αυταπάτες, είτε με αριστερό είτε με δεξιό προσωπείο το κράτος πάντα τάσσεται υπέρ του κεφαλαίου. Η υποτίμηση που δεχόμαστε δεν είναι «ατομική» επιλογή συγκεκριμένων κομμάτων, αλλά δομικό στοιχείο του συστήματος που βασίζεται στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο με σκοπό το κέρδος των λίγων. Ας αναγνωρίσουμε με ποιους έχουμε κοινά συμφέροντα, βασιζόμενοι στην πραγματικότητα και σε όσα ζούμε. Κόντρα στον κοινωνικό κανιβαλισμό, στις ατομικές λύσεις και στη λογική της ανάθεσης, να σταθούμε η μία πλάι στον άλλον και να αντεπιτεθούμε. Να οργανωθούμε στους χώρους της δουλειάς, στα σωματεία μας, σε κάθε κοινωνικό πεδίο. Να χτίσουμε αναχώματα κόντρα στην υποτίμησή μας και στο αυξημένο κόστος ζωής. Να εμπνευστούμε από τους νικηφόρους εργατικούς αγώνες του τελευταίου χρόνου. Να απαιτήσουμε καλύτερους και αξιοπρεπείς μισθούς και συνθήκες εργασίας, ελεύθερη πρόσβαση σε όλα τα βασικά αγαθά ως κομμάτι του μισθού μας, ως την ελάχιστη επιστροφή της εργατικής μας δύναμης. Με όχημα την αλληλεγγύη στους ανθρώπους της τάξης μας, να μπλοκάρουμε την ακρίβεια με απεργίες, αρνήσεις πληρωμών, αυτομειώσεις και με το στήσιμο των δικών μας δικτύων και δομών αλληλοβοήθειας. Να κάνουμε ξεκάθαρο ότι δεν θα πολεμήσουμε κανέναν άνθρωπο της τάξης μας από την άλλη πλευρά των συνόρων.
ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑΚΗ ΔΥΣΤΟΠΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΚΡΙΒΕΙΑ
ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ ΤΑ ΑΙΤΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ
ΓΙΑ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΣ ΜΙΣΘΟΥΣ ΚΑΙ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ
ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΙΣ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΕΙΣ
ΑΠΑΝΤΑΜΕ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΒΑΣΙΚΩΝ ΑΓΑΘΩΝ
ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΣΥΝΗΘΙΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ
ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ
ΚΑΜΙΑ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ
ΟΙ ΖΩΕΣ ΜΑΣ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΟΥΣ!
ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΙ, ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟΙ, ΜΑΧΗΤΙΚΟΙ ΤΑΞΙΚΟΙ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ
ΤΑΞΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ
Πέλοτο
Αυτόνομο Στέκι Ξάνθης
Προκήρυξη για την απεργία της 1η Μάη. Μπορείς να την κατεβάσεις σε μορφή pdf από εδώ.
ΠΡΩΤΗ ΜΆΗ 2022 – ΦΤΩΧΕΙΑ-ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ-ΠΟΛΕΜΟΙ! ΝΑ ΠΕΡΑΣΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ
Η ταξική επέτειος της Πρωτομαγιάς του 1886 μας βρίσκει ξανά στο δρόμο. Κι ενώ έχουν περάσει 136 χρόνια ύστερα από την επιτυχία των αγώνων του αμερικανικού Σικάγο για την επίτευξη της 8ωρης εργασίας για το παγκόσμιο προλεταριάτο, οι εργασιακές συνθήκες στις οποίες καλείται να ανταπεξέλθει η κοινωνική βάση σήμερα, καθώς και η συνολική επίθεση που δέχεται από κράτος και κεφάλαιο, φανερώνουν αφενός πως τα αιτήματα εκείνων των ιστορικών αγώνων είναι πιο επίκαιρα από ποτέ˙ και αφετέρου πως η δόμηση νέων αγώνων για να ανακόψουμε την εξαθλίωση που βιώνουμε είναι πιο αναγκαία από ποτέ.
Ήδη τα τελευταία χρόνια, βλέπουμε τη διαρκώς αυξανόμενη ένταση της εργασιακής εκμετάλλευσης σε κάθε εργασιακό τομέα: Οι μισθοί πέφτουν, τα ωράρια να ελαστικοποιούνται, οι υπερωρίες να μένουν απλήρωτες και τα δικαιώματά μας καταπατώνται με κάθε ευκαιρία. Όλη αυτή η εντατικοποίηση της καθημερινότητας στη δουλειάς μας, σε συνδυασμό με τα ελλιπή μέτρα προστασίας (που προκαλούν εργατικά ατυχήματα όπως το πρόσφατο της COSCO με την πτώση 37χρονου λιμενεργάτη από τα 12 μέτρα που βρίσκεται σε σοβαρή κατάσταση νοσηλείας), μας έχουν οδηγήσει στα όριά μας, μας έχουν εξαντλήσει σωματικά και ψυχολογικά και σε κάποιες περιπτώσεις έχουν οδηγήσει μέχρι και στο θάνατο (δεν ξεχνάμε το εργατικό δυστύχημα της ΕΛΒΙΖ του 2017 στην Ξάνθη και την πρόσφατη αθώωση της εργοδοσίας). Από την κανονικοποίηση της άτυπης αυτής εκμετάλλευσης από τους εκάστοτε εργοδότες, περνάμε σταδιακά και στη νομιμοποίηση των πρακτικών αυτών. Ο νόμος Χατζηδάκη παίρνει πίσω τα κεκτημένα μας, αναδιαμορφώνοντας το εργασιακό σκηνικό. Θεσμοθετήθηκε, έτσι, η 10ωρη, ελαστική εργασία, η πληρωμή των υπερωριών σε “είδος”, η αύξηση του πλαφόν υπερωριών, και παράλληλα ποινικοποιήθηκε επίσημα ο συνδικαλισμός.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο της συνολικής υποτίμησης της εργασιακής μας δύναμης, κράτος και κεφάλαιο σχεδιάζουν την ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας, συγκεντρώνοντας τις αλλαγές που έρχονται στο πόρισμα Πισσαρίδη. Έναν “χάρτη” της φιλελευθεροποίησης που σταδιακά εφαρμόζεται τόσο στην αγορά εργασίας, όσο και στον σύνολο των κοινωνικών αγαθών και παροχών. Το πόρισμα αυτό μεταφράζεται μέχρι στιγμής στον νόμο Χατζηδάκη, ενώ τώρα συμπληρώνεται με την πρόσφατη αναδιάρθρωση του ΟΑΕΔ. Πιο συγκεκριμένα, διαγράφεται ένα ποσοστό των χρόνια ανέργων, ενώ ταυτόχρονα απαιτείται από τους ανέργους η διαρκής απόδειξη ότι επιθυμούν να εργαστούν, με τη ρήτρα ότι τρεις αρνήσεις σε εργασία αντιστοιχούν σε διαγραφή από τον ΟΑΕΔ και αφαίρεση του επιδόματος, παρά τα επαρκή ένσημα. Έτσι από τη μία έχουμε μια πλασματική μείωση του ποσοστού των ανέργων, και από την άλλη μια πραγματική μείωση των παροχών του κράτους. Επιπλέον, όμως, έχουμε τη θεσμοθέτηση της σχέσης ισχύος του εργοδότη στη διαπραγμάτευση των όρων της δουλειάς. Βλέπουμε ξεκάθαρα πόσο καλά δένουν τα δύο νομοσχέδια, καθώς αναδεικνύεται μια καλά οργανωμένη επίθεση στον κόσμο της εργασίας, όπου με εκβιαστικούς όρους ωθούμαστε να δεχόμαστε ολοένα και δυσμενέστερους όρους εργασίας για να επιβιώσουμε. Μας χρεώνουν την οικονομική και ηθική ευθύνη για τα αδιέξοδα στα οποία μπορεί να βρεθούμε, ονομάζοντας αυτή την κατάργηση του όποιου κοινωνικού συμβολαίου “εκσυγχρονισμό” και “ανάπτυξη”.
Αυτή η συνολική υποτίμηση της ζωής μας ολοκληρώνεται με την ακρίβεια σε όλα τα βασικά αγαθά και τις τεράστιες αυξήσεις στην ενέργεια. Ήδη από τις αρχές του φθινοπώρου του 2021 βρίσκεται σε εξέλιξη ένα κύμα ανατιμήσεων σε καταναλωτικά και βιομηχανικά είδη. Δηλαδή σε ό,τι μας είναι απαραίτητο για να ζήσουμε, από τα τρόφιμα και το ρεύμα, μέχρι το φυσικό αέριο και τα καύσιμα. Τη στιγμή που βλέπουμε τον μισθό ή το επίδομά μας είτε να μένουν στάσιμα, το κόστος ζωής αυξάνεται σε μη βιώσιμα επίπεδα. Δεν μας ρίχνουν στάχτη στα μάτια με τη γελοία αύξηση μισθού όταν οι λογαριασμοί ρεύματος είναι παραπάνω από το νέο κατώτατο. Διότι στην πραγματικότητα, συντελείται, μια έμμεση μείωση του μισθού μας, η οποία μάλιστα εντείνεται με την άγρια διαδικασία ιδιωτικοποίησης και εμπορευματοποίησης μιας σειράς κοινών αγαθών, καθώς το πλάνο τους είναι να στραγγίξουν κέρδος από κάθε δημόσια υποδομή, με μερικές ή πλήρεις ιδιωτικοποιήσεις. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το σχέδιο αναδιάρθρωσης του Ε.Σ.Υ. σύμφωνα με το οποίο για να κάνεις ένα χειρουργείο ή μια διαγνωστική εξέταση στην ώρα της, θα είναι λογικό να πρέπει να πληρώσεις. Καλούμαστε λοιπόν να πληρώσουμε για την υγείας μας, την εκπαίδευση, αλλά και την ύδρευση, τις συγκοινωνίες, τη στέγαση, τις δημόσιες υποδομές και περιουσία (από κτίρια μέχρι ολόκληρα βουνά και παραλίες).
Οι ανατιμήσεις αυτές, με χαρακτηριστικότερες όλων τις τεράστιες αυξήσεις στην ενέργεια, προκύπτουν ως αποτέλεσμα της ανάγκης του ντόπιου αλλά και του διεθνούς κεφαλαίου να επιστρέψει γρήγορα στη μέγιστη δυνατή κερδοφορία. Αντανακλούν τους ανταγωνισμούς του «ελεύθερου» εμπορίου και της αγοράς, ενώ σχετίζονται άμεσα με την στρατηγική της «απελευθέρωσης» της ενέργειας και της «πράσινης» μετάβασης, την οποία ευαγγελίζονται οι κυρίαρχοι. Αυτά είναι τα αποτελέσματα της απόλυτης “πίστης” στις αρχές του νεοφιλελευθερισμού, και της ολοένα και μεγαλύτερης στροφής σε αντίστοιχα μοντέλα. Με τις ανάλογα πάντα συνέπειες για εμάς, που καλούμαστε να πληρώσουμε για την κρίση και τους ανταγωνισμούς του καπιταλιστικού κόσμου.
Και όλα αυτά οξύνονται ακόμη περισσότερο, όσο οξύνονται οι ανταγωνισμοί των αστικών τάξεων σε παγκόσμιο επίπεδο, πόσο μάλλον τώρα, που οι διαρκείς διακρατικές εντάσεις μεταφράζονται σε μία κεντρική σύγκρουση, στον πόλεμο στην Ουκρανία. Σε κάθε γωνιά του πλανήτη, είτε βρισκόμαστε σε πόλεμο, είτε σε ειρήνη, αντιλαμβανόμαστε ότι χαμένοι θα είμαστε εμείς. Ας μην έχουμε αυταπάτες και ας αναγνωρίσουμε με ποιους έχουμε κοινά συμφέροντα, βασιζόμενοι στην πραγματικότητα και σε όσα ζούμε. Κόντρα στον κοινωνικό κανιβαλισμό, στις ατομικές λύσεις και στη λογική της ανάθεσης, να βασιστούμε η μία στην άλλη και να αντεπιτεθούμε, με εργαλείο τη συλλογικοποίησή μας. Να οργανωθούμε στους χώρους της δουλειάς, στα σωματεία μας, σε κάθε κοινωνικό πεδίο. Να χτίσουμε αναχώματα κόντρα στην υποτίμησή μας και στο αυξημένο κόστος ζωής. Να εμπνευστούμε από τους νικηφόρους εργατικούς αγώνες του τελευταίου χρόνου. Να απαιτήσουμε καλύτερους και αξιοπρεπείς μισθούς και συνθήκες εργασίας, ελεύθερη πρόσβαση σε όλα τα βασικά αγαθά, ως κομμάτι του μισθού μας, ως την ελάχιστη επιστροφή της εργατικής μας δύναμης. Με όχημα την αλληλεγγύη στους ανθρώπους της τάξης μας, να μπλοκάρουμε την ακρίβεια με απεργίες, αρνήσεις πληρωμών, αυτομειώσεις και με το στήσιμο των δικών μας δικτύων και δομών αλληλοβοήθειας. Να κάνουμε ξεκάθαρο ότι δεν θα πολεμήσουμε κανέναν άνθρωπο της τάξης μας από την άλλη πλευρά των συνόρων.
ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ, ΟΛΕΣ/ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ
ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑΚΗ ΔΥΣΤΟΠΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΚΡΙΒΕΙΑ
ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ ΤΑ ΑΙΤΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΙΩΝ
ΓΙΑ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΣ ΜΙΣΘΟΥΣ ΚΑΙ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ
ΝΑ ΜΠΛΟΚΑΡΟΥΜΕ ΤΟ ΑΥΞΗΜΕΝΟ ΚΟΣΤΟΣ ΖΩΗΣ,
ΤΑ ΑΚΡΙΒΑ ΕΝΟΙΚΙΑ, ΤΙΣ ΕΞΩΣΕΙΣ, ΤΙΣ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΕΙΣ
ΓΙΑ ΝA ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΟΥΜΕ ΤΑ ΔΙΚΑΩΜΑΤΑ ΜΑΣ
ΚΑΙ ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ
ΚΑΜΙΑ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ
ΟΙ ΖΩΕΣ ΜΑΣ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΟΥΣ
Ανακοίνωση και κάλεσμα στην απεργία στις 6 Απρίλη. Μπορείς να κατεβάσεις την ανακοίνωση σε μορφή pdf από εδώ.
Όλες/οι στην απεργιακή συγκέντρωση την Τετάρτη 6 Απριλίου, στην Πλατεία Ελευθερίας στις 10:00.
ΦΤΩΧΕΙΑ-ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ-ΠΟΛΕΜΟΙ! ΝΑ ΞΕΘΑΨΟΥΜΕ ΤΟ ΤΣΕΚΟΥΡΙ ΤΟΥ ΤΑΞΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΠΕΡΑΣΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ
Ζούμε σε μια περίοδο όπου οι έγνοιες της κοινωνικής βάσης είναι πολλές. Ήδη τα τελευταία χρόνια, βλέπουμε τη διαρκώς αυξανόμενη ένταση της εργασιακής εκμετάλλευσης σε κάθε εργασιακό τομέα: Οι μισθοί πέφτουν, τα ωράρια να ελαστικοποιούνται, οι υπερωρίες να μένουν απλήρωτες και τα δικαιώματά μας καταπατώνται με κάθε ευκαιρία. Όλη αυτή η εντατικοποίηση της καθημερινότητας στη δουλειάς μας, σε συνδυασμό με τα ελλιπή μέτρα προστασίας, μας έχουν οδηγήσει στα όριά μας, μας έχουν εξαντλήσει σωματικά και ψυχολογικά, και σε κάποιες περιπτώσεις έχουν οδηγήσει μέχρι και στο θάνατο (με πιο πρόσφατα τα παραδείγματα των τριών εργατικών θανάτων από έκρηξη στην ΕΛΤΕΚ στα Γρεβενά, αλλά και αυτού στην Κόρινθο σε κατάστημα catering). Από την κανονικοποίηση της άτυπης αυτής εκμετάλλευσης από τους εκάστοτε εργοδότες, περνάμε σταδιακά και στη νομιμοποίηση των πρακτικών αυτών. Ο νόμος Χατζηδάκη παίρνει πίσω τα κεκτημένα μας, αναδιαμορφώνοντας το εργασιακό σκηνικό. Θεσμοθετήθηκε, έτσι, η 10ωρη, ελαστική εργασία, η πληρωμή των υπερωριών σε “είδος”, η αύξηση του πλαφόν υπερωριών, και παράλληλα ποινικοποιήθηκε επίσημα ο συνδικαλισμός.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο της συνολικής υποτίμησης της εργασιακής μας δύναμης, κράτος και κεφάλαιο σχεδιάζουν την ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας, συγκεντρώνοντας τις αλλαγές που έρχονται στο πόρισμα Πισσαρίδη. Έναν “χάρτη” της φιλελευθεροποίησης που σταδιακά εφαρμόζεται τόσο στην αγορά εργασίας, όσο και στον σύνολο των κοινωνικών αγαθών και παροχών. Το πόρισμα αυτό μεταφράζεται μέχρι στιγμής στο νόμο Χατζηδάκη, ενώ τώρα συμπληρώνεται με την πρόταση για την αναδιάρθρωση του ΟΑΕΔ. Με τις διατάξεις αυτές διαγράφεται ένα ποσοστό των χρόνια ανέργων, ενώ ταυτόχρονα απαιτείται από τους ανέργους η διαρκής απόδειξη ότι επιθυμούν να εργαστούν, με τη ρήτρα ότι τρεις αρνήσεις σε εργασία αντιστοιχούν σε διαγραφή από τον ΟΑΕΔ και αφαίρεση του επιδόματος, παρά τα επαρκή ένσημα. Έτσι από τη μία έχουμε μια πλασματική μείωση του ποσοστού των ανέργων, και από την άλλη μια πραγματική μείωση των παροχών του κράτους. Επιπλέον, όμως, έχουμε τη θεσμοθέτηση της σχέσης ισχύος του εργοδότη στη διαπραγμάτευση των όρων της δουλειάς. Βλέπουμε ξεκάθαρα πόσο καλά δένουν τα δύο νομοσχέδια, καθώς αναδεικνύεται μια καλά οργανωμένη επίθεση στον κόσμο της εργασίας, όπου με εκβιαστικούς όρους ωθούμαστε να δεχόμαστε ολοένα και δυσμενέστερους όρους εργασίας για να επιβιώσουμε. Μας χρεώνουν την οικονομική και ηθική ευθύνη για τα αδιέξοδα στα οποία μπορεί να βρεθούμε, ονομάζοντας αυτή την κατάργηση του όποιου κοινωνικού συμβολαίου “εκσυγχρονισμό” και “ανάπτυξη”.
Αυτή η συνολική υποτίμηση της ζωής μας ολοκληρώνεται με την ακρίβεια σε όλα τα βασικά αγαθά και τις τεράστιες αυξήσεις στην ενέργεια. Ήδη από τις αρχές του φθινοπώρου του 2021 βρίσκεται σε εξέλιξη ένα κύμα ανατιμήσεων σε καταναλωτικά και βιομηχανικά είδη. Δηλαδή σε ό,τι μας είναι απαραίτητο για να ζήσουμε, από τα τρόφιμα και το ρεύμα, μέχρι το φυσικό αέριο και τα καύσιμα. Τη στιγμή που βλέπουμε τον μισθό ή το επίδομά μας είτε να μένουν στάσιμα, είτε να μειώνονται, το κόστος ζωής αυξάνεται σε μη βιώσιμα επίπεδα. Συντελείται, δηλαδή, μια έμμεση μείωση του μισθού μας, η οποία μάλιστα εντείνεται με την άγρια διαδικασία ιδιωτικοποίησης και εμπορευματοποίησης μιας σειράς κοινών αγαθών, καθώς το πλάνο τους είναι στραγγίξουν κέρδος από κάθε δημόσια υποδομή, με μερικές ή πλήρεις ιδιωτικοποιήσεις. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το σχέδιο αναδιάρθρωσης του Ε.Σ.Υ. σύμφωνα με το οποίο για να κάνεις ένα χειρουργείο ή μια διαγνωστική εξέταση στην ώρα της, θα είναι λογικό να πρέπει να πληρώσεις. Καλούμαστε λοιπόν να πληρώσουμε για την υγείας μας, την εκπαίδευση, αλλά και την ύδρευση, τις συγκοινωνίες, τη στέγαση, τις δημόσιες υποδομές και περιουσία (από κτίρια μέχρι ολόκληρα βουνά και παραλίες).
Οι ανατιμήσεις αυτές, με χαρακτηριστικότερες όλων τις τεράστιες αυξήσεις στην ενέργεια, προκύπτουν ως αποτέλεσμα της ανάγκης του ντόπιου αλλά και του διεθνούς κεφαλαίου να επιστρέψει γρήγορα στη μέγιστη δυνατή κερδοφορία. Αντανακλούν τους ανταγωνισμούς του «ελεύθερου» εμπορίου και της αγοράς, ενώ σχετίζονται άμεσα με την στρατηγική της «απελευθέρωσης» της ενέργειας και της «πράσινης» μετάβασης, την οποία ευαγγελίζονται οι κυρίαρχοι. Αυτά είναι τα αποτελέσματα της απόλυτης “πίστης” στις αρχές του νεοφιλελευθερισμού, και της ολοένα και μεγαλύτερης στροφής σε αντίστοιχα μοντέλα. Με τις ανάλογα πάντα συνέπειες για εμάς, που καλούμαστε να πληρώσουμε για την κρίση και τους ανταγωνισμούς του καπιταλιστικού κόσμου.
Και όλα αυτά οξύνονται ακόμη περισσότερο, όσο οξύνονται οι ανταγωνισμοί των αστικών τάξεων σε παγκόσμιο επίπεδο, πόσο μάλλον τώρα, που οι διαρκείς διακρατικές εντάσεις μεταφράζονται σε μία κεντρική σύγκρουση, στον πόλεμο στην Ουκρανία. Σε κάθε γωνιά του πλανήτη, είτε βρισκόμαστε σε πόλεμο, είτε σε ειρήνη, αντιλαμβανόμαστε ότι χαμένοι θα είμαστε εμείς. Ας μην έχουμε αυταπάτες και ας αναγνωρίσουμε με ποιους έχουμε κοινά συμφέροντα, βασιζόμενοι στην πραγματικότητα και σε όσα ζούμε. Κόντρα στον κοινωνικό κανιβαλισμό, στις ατομικές λύσεις και στη λογική της ανάθεσης, να βασιστούμε η μία στην άλλη και να αντεπιτεθούμε, με εργαλείο τη συλλογικοποίησή μας. Να οργανωθούμε στους χώρους της δουλειάς, στα σωματεία μας, σε κάθε κοινωνικό πεδίο. Να χτίσουμε αναχώματα κόντρα στην υποτίμησή μας και στο αυξημένο κόστος ζωής. Να εμπνευστούμε από τους νικηφόρους εργατικούς αγώνες του τελευταίου χρόνου. Να απαιτήσουμε καλύτερους και αξιοπρεπείς μισθούς και συνθήκες εργασίας, ελεύθερη πρόσβαση σε όλα τα βασικά αγαθά, ως κομμάτι του μισθού μας, ως την ελάχιστη επιστροφή της εργατικής μας δύναμης. Με όχημα την αλληλεγγύη στους ανθρώπους της τάξης μας, να μπλοκάρουμε την ακρίβεια με απεργίες, αρνήσεις πληρωμών, αυτομειώσεις και με το στήσιμο των δικών μας δικτύων και δομών αλληλοβοήθειας. Να κάνουμε ξεκάθαρο ότι δεν θα πολεμήσουμε κανέναν άνθρωπο της τάξης μας από την άλλη πλευρά των συνόρων.
ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑΚΗ ΔΥΣΤΟΠΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΚΡΙΒΕΙΑ
ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ ΤΑ ΑΙΤΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΙΩΝ
ΓΙΑ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΣ ΜΙΣΘΟΥΣ ΚΑΙ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ
ΝΑ ΜΠΛΟΚΑΡΟΥΜΕ ΤΟ ΑΥΞΗΜΕΝΟ ΚΟΣΤΟΣ ΖΩΗΣ,
ΤΑ ΑΚΡΙΒΑ ΕΝΟΙΚΙΑ, ΤΙΣ ΕΞΩΣΕΙΣ, ΤΙΣ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΕΙΣ
ΓΙΑ ΝA ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΟΥΜΕ ΤΑ ΔΙΚΑΩΜΑΤΑ ΜΑΣ
ΚΑΙ ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ
ΚΑΜΙΑ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ
ΟΙ ΖΩΕΣ ΜΑΣ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΟΥΣ!
Προκήρυξη για τον αγώνα των διανομέων της εταιρίας e-food, ύστερα από την ανακοίνωση της εταιρίας για τη μη ανανέωση της σύμβασης τους και την επιβολή της μετατροπής τους σε freelancers. Μπορείτε να την κατεβάσετε σε pdf από εδώ.
Ούτε «freelancers», ούτε «συνεργάτες»
Τις τελευταίες ημέρες ξέσπασε ένα λαμπρό παράδειγμα εργατικού αγώνα από τους εργαζόμενους διανομείς της εταιρείας e-food, το οποίο κατάφερε να συσπειρώσει και να ενώσει ένα μαζικότατο κομμάτι εργαζομένων, να νικήσει κερδίζοντας τα βασικά τους αιτήματα για συμβάσεις αορίστου χρόνου εργασία και τη λήξη των αυθαίρετων αξιολογήσεων και παράλληλα να συμπαρασύρει ένα μεγάλο κύμα αλληλεγγύης το οποίο ξεχείλισε τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Πιο συγκεκριμένα, ο αγώνας των εργαζομένων ξεκίνησε όταν η εταιρεία ανακοίνωσε σε 115 εργαζόμενους της, τη μη ανανέωση της σύμβασης τους και την επιβολή ενός μοντέλου freelancer καμουφλάροντας τη μισθωτή σχέση εργασίας με μια αιωρούμενη έννοια αυτοαπασχολούμενου-ελεύθερου επαγγελματία. Τα αφεντικά προσπαθούν να ξεζουμίσουν όσα παραπάνω μπορούν από την εργατική μας δύναμη βαφτίζοντας μας «συνεργάτες». Προφανώς, αυτή η εργασιακή συνθήκη δεν είναι καινοτομία της e-food. Στην ανταγωνίστρια εταιρεία διανομής φαγητού Wolt αυτή η σύμβαση εργασίας γινόταν εξαρχής με όρους freelancer. Παράλληλα, είναι μια εργασιακή σχέση η οποία επικρατεί σε πολλούς άλλους εργασιακούς κλάδους, π.χ. στους νέους μηχανικούς, αποκρύπτοντας τη μισθωτή σχέση εργασίας. Το καθεστώς αυτό εξυπηρετεί τις εταιρείες και τα αφεντικά να γλιτώνουν φράγκα, αφού πλέον ο εργαζόμενος είναι υποχρεωμένος να πληρώνει μόνος για την ασφάλιση και τα ένσημα του, όταν «δεν έχει δουλειά» να μην έχει μισθό ενώ όταν «ανοίγουν οι δουλειές» να είναι πάντα διαθέσιμος. Και η πίτα ολόκληρη και ο σκύλος χορτάτος. Παράλληλα, σχετικοποιεί τη σχέση εκμεταλλευτή-εκμεταλλευομένου προσπαθώντας τεχνηέντως να αποκρύψει την εκμετάλλευση που δεχόμαστε από τα αφεντικά, προτάσσοντας ότι δήθεν είμαστε συνεργάτες και όχι εξαρτημένοι μισθωτοί εργαζόμενοι.
Πέραν της συγκεκριμένης ανακοίνωσης όμως, οι εργαζόμενοι της e-food βίωναν συνεχώς την επισφάλεια και το άγχος της απόλυσης και της ανεργίας όντας αναγκασμένοι να συνάψουν τρίμηνες συμβάσεις εργασίας με την δουλεμπορική εταιρεία ManPower Group. Οι μη ανανεώσεις των συμβάσεων αποτελούσε μέσο πίεσης και εντατικοποίησης της εργασίας, κάνοντας πατίνι τους διανομείς με την αύξηση της χιλιομετρικής απόστασης παραγγελίας και την επακόλουθη αύξηση των εργασιακών ατυχημάτων.
Βέβαια, η επίθεση που δέχεται ο κόσμος της εργασίας είναι κοινή σε όλους τους κλάδους. Το νομοσχέδιο Χατζηδάκη, αλλά και σωρεία αντεργατικών νόμων και νομοσχεδίων που ήρθαν πριν από αυτό έστρωσαν το δρόμο για τον εργασιακό μεσαίωνα που βιώνουμε σήμερα. 10ωρη εργασία, υπερδιπλασιασμός του ορίου των απλήρωτων υπερωριών (από 48 σε 120), ελαστικά σπαστά ωράρια μετά από «ατομική συμφωνία» του εργαζόμενου και του εργοδότη και κυριακάτικη εργασία. Τέλος, ο συνδικαλισμός μπαίνει στο στόχαστρο με το φακέλωμα συνδικαλιστών και την επίθεση στο απεργιακό δικαίωμα.
Επιπλέον, η πανδημία ανάγκασε εργαζόμενους/ες είτε να προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα με επιδόματα των 534 ευρώ, είτε να συνεχίζουν να εργάζονται με φυσική παρουσία χωρίς καμία μέριμνα για την προστασία της υγείας τους στο βωμό της συνεχούς παραγωγής και του κέρδους για τα αφεντικά. Η τηλεργασία έγινε μια μόνιμη συνθήκη και κανονικότητα με τα ωράρια να γίνονται λάστιχο, τον προσωπικό χώρο και χρόνο να εξαφανίζονται και τις εργοδοτικές αυθαιρεσίες να αυξάνονται. Τέλος, τα εργατικά ατυχήματα όχι απλά να συνεχίζουν να υπάρχουν, αλλά να αυξάνονται όσο αυξάνονται και οι απαιτήσεις και η πίεση εν ώρα εργασίας από τα αφεντικά.
Καταλυτικό ρόλο για όλα τα παραπάνω παίζει η ανεργία που έχει φτάσει στο 1 εκατομμύριο, σύμφωνα με τον ΟΑΕΔ, λειτουργώντας ως φόβητρο από τα αφεντικά και παράλληλα ως μέσο για να συμπιεστούν παραπάνω μισθοί και δικαιώματα συνθέτουν το πλαίσιο της σύγχρονης εργασιακής πραγματικότητας. Όλα αυτά, σε συνδυασμό με την ψηφιοποίηση και την απεδαφικοποίηση της εργασίας που απομακρύνουν τον εργάτη από το χώρο εργασίας του, δυσκολεύοντας την επικοινωνία μεταξύ των εργαζομένων και την πάλη για τα κοινά τους συμφέροντα, συνθέτουν το πλαίσιο της νέας εργασιακής πραγματικότητας.
Ωστόσο, μέσα σε αυτή τη ζοφερή συνθήκη οι εργαζόμενοι της e–food έδειξαν το δρόμο! Με όπλο τη συνέλευση και την απεργία και με όχημα την ταξική ενότητα και την αλληλεγγύη, ένωσαν τις δυνάμεις τους και έβαλαν φραγμό στα σχέδια των αφεντικών τους. Κόντρα στην απαισιοδοξία και την απογοήτευση των ημερών, ο αγώνας τους αποτελεί φωτεινό παράδειγμα πως οι αγώνες μας είναι δίκαιοι και πως αν οργανωθούμε ενάντια στα αφεντικά μας θα νικήσουμε. Γιατί εμείς μπορούμε χωρίς αυτούς. Αυτοί όμως χωρίς εμάς είναι γυμνοί βασιλιάδες. Να σπάσουμε τους τσαμπουκάδες τους, να πάμε κόντρα στις συνθήκες που θέλουν να μας επιβάλλουν για να κερδίζουν εις βάρος μας από την εργασία μας και να οργανωθούμε στους χώρους δουλειάς μας.
Το κύμα συμπαράστασης που κατέκλυσε τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης όντως ενίσχυσε τον αγώνα των διανομέων, βοηθώντας στη διάδοση του αγώνα τους και παράλληλα προκάλεσε πλήγμα στην εταιρεία e-food δυσφημίζοντας την. Οι δυνατότητες όμως που προσδίδουν τα μέσα αυτά δεν μπορούν να είναι νικηφόρα αν εμείς, η τάξη των εκμεταλλευόμενων δεν οργανωθούμε, και δε βγούμε στο δρόμο ενάντια στα αφεντικά μας. Οι κινήσεις μας πρέπει να απορρέουν από τη σκοπιά των εργαζομένων που βιώνουν την ίδια εκμετάλλευση και όχι από τη σκοπιά του καταναλωτή. Η αλληλεγγύη μεταξύ του κόσμου της εργασίας είναι που θα φέρει τις σύγχρονες νίκες.
Ενάντια στην επίθεση που δεχόμαστε, να πιάσουμε το νήμα των εργαζομένων διανομέων της εταιρείας e-food. Να οργανωθούμε στους χώρους δουλειάς ενάντια στα αφεντικά μας, αλλά και ως τάξη ενάντια στην πολιτική του κράτους και του κεφαλαίου που μας κλέβουν τη ζωή. Να οργανωθούμε στη βάση, ενάντια στα νομοσχέδια που μας φέρνουν όλο και πιο κοντά στον εργασιακό μεσαίωνα και μας υποχρεώνουν να ζούμε μέσα στην εξαθλίωση. Να διώξουμε τον φόβο, και να διεκδικήσουμε υγεία προσβάσιμη για όλους, δουλειά με δικαιώματα, επαναφορά του οκταώρου που είχε κατακτηθεί με αίμα και αγώνες, δικαίωμα στην κατοικία και ζωή με αξιοπρέπεια. Γιατί μόνο αν οργανωθούμε και αντισταθούμε συλλογικά μπορούμε να ελπίζουμε!
ΤΑΞΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ΤΗΣ E–FOOD
ΟΙ ΖΩΕΣ ΜΑΣ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ ΜΕ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΣΤΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ, ΜΕ ΣΤΗΣΙΜΟ ΕΡΓΑΤΙΚΩΝ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΩΝ
ΓΙΑ ΝA ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΟΥΜΕ ΤΑ ΔΙΚΑΩΜΑΤΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ
Αφίσα καλέσματος στην απεργιακή κινητοποίηση της 10ης Ιουνίου ενάντια στο νέο νομοσχέδιο υποτίμησης της εργασίας και του δικαιώματος στην απεργία.
ΔΕΝ ΘΑ ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΞΕΡΑΜΕ!
ΌΛΕΣ ΚΑΙ ΌΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΕΜΠΤΗ 10 ΙΟΥΝΙΟΥ 10:00, ΠΛ. ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ
ΟΙ ΖΩΕΣ ΜΑΣ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ ΜΕ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΣΤΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ, ΜΕ ΣΤΗΣΙΜΟ ΕΡΓΑΤΙΚΩΝ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΩΝ
ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΕΚΔΙΚΙΣΟΥΜΕ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΕΠΙΘΕΣΗ
Κείμενο και αφίσες καλέσματος στην απεργιακή κινητοποίηση της 26ης Νοέμβρη ενάντια στο νέο νομοσχέδιο υποτίμησης της εργασίας και του δικαιώματος στην απεργία. Μπορείς να το κατεβάσεις σε μορφή pdf από εδώ.
Εδώ και μια δεκαετία βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης, η υποτίμηση και η επίθεση που δέχεται ο κόσμος της εργασίας ολοένα και οξύνεται. Παρόλο που οι εκμεταλλευτές μας προσπαθούν να μας πείσουν πως η εποχή των μνημονιακών πολιτικών λιτότητας έχει τελειώσει, στη σημερινή παγκόσμια υγειονομική κρίση, προετοιμάζουν σωρεία νέων επιθετικών αναδιαρθρώσεων σε νευραλγικούς τομείς. Έτσι, το ελληνικό κράτος ευθυγραμμισμένο με τις επιταγές της Ε.Ε. και του ΣΕΒ αξιοποιεί την πανδημία για την εφαρμογή νομοσχεδίων και πολιτικών προς όφελος του ντόπιου και διεθνούς κεφαλαίου.
Μια από τις αναδιαρθρώσεις αυτές είναι και το νέο νομοσχέδιο για τα εργασιακά που αναμένεται να κατατεθεί προς ψήφιση στη βουλή τις επόμενες βδομάδες. Το συγκεκριμένο νομοσχέδιο πρόκειται να φέρει περαιτέρω φτωχοποίηση και εξαθλίωση στον κόσμο της εργασίας σαρώνοντας εργασιακά δικαιώματα που κατακτήθηκαν με αγώνες εδώ και έναν αιώνα. Πιο αναλυτικά, το νομοσχέδιο προβλέπει υπερδιπλασιασμό του ορίου των απλήρωτων υπερωριών (από 48 σε 120), ελαστικά σπαστά ωράρια μετά από ατομική συμφωνία του εργαζόμενου και του εργοδότη, καθώς και εφαρμογή 10ωρου ωραρίου εργασίας. Οι υπερωρίες πλέον δε θα πληρώνονται με προσαύξηση, αλλά θα δίνονται ως ρεπό ή ως μειωμένο ωράριο εργασίας στο μέλλον, κάτι που μειώνει τον μισθό μας και τσακίζει τον προγραμματισμό των ζωών μας. Μάλιστα από τη στιγμή που υπάρχει 6μηνη προθεσμία για να δηλωθούν συνολικά οι υπερωρίες, είναι φανερό ότι ακόμα και τα μειωμένα ωράρια δεν πρόκειται να δοθούν ποτέ. Τέλος, διευρύνονται οι κλάδοι που θα λειτουργούν τις Κυριακές.
Ωστόσο, η επίθεση στα δικαιώματα μας δε σταματά εδώ. Το νέο νομοσχέδιο περιλαμβάνει ρυθμίσεις σχετικές με την άσκηση του συνδικαλιστικού δικαιώματος για το οποίο πλέον απαιτείται η απογραφή στο Γενικό Μητρώο συνδικαλιστικών οργανώσεων, φακελώνοντας ουσιαστικά όσους συνδικαλίζονται. Η συγκεκριμένη παρέμβαση σε συνδυασμό με την ηλεκτρονική ψηφοφορία για οποιαδήποτε απόφαση του φορέα, δυσχεραίνει οποιαδήποτε επιχειρησιακή ή κλαδική απεργία καθιστώντας την παράνομη ή και ανέφικτη. Στο σημείο αυτό οφείλουμε να υπενθυμίσουμε τη διάταξη που ψήφισε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ τον Γενάρη του 2018, βάσει της οποίας υπερδιπλασιάστηκε ο αριθμός των εργαζομένων που απαιτείται προκειμένου να κηρυχθεί απεργία. Επιπλέον, το προσωπικό ασφαλείας που πρέπει να εξακολουθεί να εργάζεται σε περίπτωση απεργίας στις επιχειρήσεις που η λειτουργία τους είναι κρίσιμη για το κοινωνικό σύνολο, στο δημόσιο και αλλού, ορίζεται σε τουλάχιστον 40%. Το τελευταίο μάλιστα αποτελεί νομική υποχρέωση του εργοδότη, του οποίου ο εκπρόσωπος εάν δεν καταφέρει να κάνει “όλα όσα πρέπει” για να διασφαλιστεί το προσωπικό ασφαλείας, τελεί ποινικώς κολάσιμη πράξη. Έτσι, παρέχεται ένα ιδιαίτερα ισχυρό κίνητρο στην εργοδοσία να εξασφαλίσει με οποιονδήποτε τρόπο την «ομαλή λειτουργία της επιχείρησης» με ό,τι συνεπάγεται αυτό. Ορίζεται, κατ’ αυτόν τον τρόπο, ένας απεργοσπαστικός μηχανισμός ασφάλειας σε νευραλγικούς για το κράτος τομείς. Τέλος, η προστασία των συμφερόντων της εργοδοσίας ενισχύεται, καθώς αν κατά την διάρκεια απεργίας, οι εργαζόμενοι προβούν σε κατάληψη εργασιακών χώρων (ακόμα και εισόδων) ή σε περίπτωση που ασκηθεί «ψυχολογική ή σωματική βία», η απεργία καθίσταται παράνομη και όσοι μετέχουν σε αυτή τελούν ποινικά κολάσιμη πράξη. Ο ασαφής χαρακτήρας της «ψυχολογικής βίας» αποτελεί βούτυρο στο ψωμί της εργοδοσίας, η οποία θα μπορεί να τη χρησιμοποιεί ως δικαιολογία ώστε να βγάζει κάθε απεργία παράνομη, φτάνοντας στο σημείο να διεκδικεί ακόμα και αποζημίωση.
Παράλληλα με την κατακρεούργηση των εργασιακών δικαιωμάτων, ήδη έχει ψηφιστεί στη βουλή ο νέος πτωχευτικός κώδικας, που ανοίγει το δρόμο για τους πλειστηριασμούς και τις κατασχέσεις πρώτης κατοικίας. Επίσης, επιχειρήσεις που υπάγονται στον νέο πτωχευτικό κώδικα δεν υποχρεούνται σε καταβολή αποζημίωσης απόλυσης των εργαζομένων της. Επιπρόσθετα, μισθοί και συντάξεις οφειλετών θα κατάσχονται από νομιμοποιημένους τοκογλύφους σε περίπτωση που υπερβαίνουν το όριο των 540 ευρώ για ένα άτομο και 900 για ζευγάρια! Είναι ξεκάθαρο πως ο πτωχευτικός κώδικας δεν είναι τίποτα λιγότερο από μια ακόμα ακραία, αντικοινωνική και επικίνδυνη επίθεση στο βιοτικό επίπεδο του νεοπρολεταριάτου και στο δικαίωμα του στην κατοικία, προς όφελος των τραπεζών και του κεφαλαίου.
Είναι προφανές πως η κυβέρνηση προσπαθεί να εκμεταλλευτεί την ευκαιρία που της προσφέρει η έξαρση της πανδημίας προκειμένου, εν μέσω lockdown και της συστηματικής καλλιέργειας φόβου, να περάσει νομοσχέδια-ταφόπλακες για τους καταπιεσμένους αυτής της κοινωνίας. Το έκανε στο προηγούμενο lockdown με το περιβαλλοντικό νομοσχέδιο, που δίνει το πράσινο φως σε πολυεθνικούς κολοσσούς για την περαιτέρω λεηλασία της φύσης και με το νομοσχέδιο για τις διαδηλώσεις, που κηρύττει παράνομη οποιαδήποτε διαδήλωση αποφασίσει κάθε φορά η κυβέρνηση. Το ζήτημα είναι το πότε η τάξη μας θα περάσει στην αντεπίθεση, καταργώντας στην πράξη τις συνθήκες που τις έχουν επιβάλει να ζει· με τους χαμηλούς μισθούς, τα ελαστικά ωράρια, τις απολύσεις, τη μαύρη και ανασφάλιστη εργασία.
Όλα τα παραπάνω αποτελούν ένα στιγμιότυπο της ιστορικής επίθεσης που βιώνουμε από κράτος και κεφάλαιο. Αν το επιτρέψουμε, τα αφεντικά θα περάσουν πάνω απ’ τα κεφάλια μας, για να ξεπεράσουμε «όλοι μαζί» την υγειονομική κρίση. Είναι χρέος μας, λοιπόν, να στήσουμε ταξικά αναχώματα στην ολομέτωπη επίθεση που δεχόμαστε. Να αντισταθούμε ενάντια στην κρατική διαχείριση της πανδημίας που μας σκοτώνει λίγο-λίγο, που μας στοιβάζει στα ΜΜΜ και μας πετά έξω από τις ΜΕΘ, την ώρα που δίνονται λεφτά στα ΜΜΕ, στους πολεμικούς εξοπλισμούς και την καταστολή. Να οργανωθούμε στη βάση ενάντια στα νομοσχέδια που μας φέρνουν όλο και πιο κοντά στον εργασιακό μεσαίωνα και μας υποχρεώνουν να ζούμε μέσα στην εξαθλίωση. Να διώξουμε τον φόβο, να σπάσουμε το lockdown που μας έχει επιβληθεί για να διεκδικήσουμε υγεία προσβάσιμη για όλους, δουλειά με δικαιώματα, επαναφορά του οκταώρου που είχε κατακτηθεί με αίμα και αγώνες, δικαίωμα στην κατοικία και ζωή με αξιοπρέπεια. Γιατί μόνο αν οργανωθούμε και αντισταθούμε συλλογικά μπορούμε να ελπίζουμε!
ΟΛΕΣ/ΟΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΙΣ 26/11, 13:00 ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ!
ΑΜΕΣΗ ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΤΟΥ ΕΣΥ – ΔΗΜΟΣΙΑ ΚΑΙ ΔΩΡΕΑΝ ΥΓΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ, ΝΤΟΠΙΟΥΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ
ΜΕΤΡΑ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ – ΟΙ ΖΩΕΣ ΜΑΣ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ ΜΕ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΣΤΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ, ΜΕ ΣΤΗΣΙ-ΜΟ ΕΡΓΑΤΙΚΩΝ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΩΝ, ΜΕ ΣΗΚΩΜΑ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΙΟΥ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΑΦΕΝΤΙΚΟ
ΓΙΑ ΝA ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΟΥΜΕ ΤΑ ΔΙΚΑΩΜΑΤΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ
Κάλεσμα υποστήριξης/συμμετοχής στην απεργιακή κινητοποίηση της 2.10.19. στην Πλ. Ελευθερίας στις 10:00.
Μπορείς να την κατεβάσεις σε μορφή pdf από εδώ.
ΝΑ ΜΗ ΜΕΙΝΟΥΜΕ ΘΕΑΤΕΣ ΣΤΗΝ ΕΠΕΛΑΣΗ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ
Στις 12 Σεπτεμβρίου η κυβέρνηση της ΝΔ κατέθεσε το “αναπτυξιακό νομοσχέδιο”, που στην ουσία του εντείνει ακόμα περισσότερο την επίθεση που δεχόμαστε ως εργαζόμενοι και τα δικαιώματά μας στον συνδικαλισμό. Ένα πολυνομοσχέδιο που έρχεται σε συνέχεια των επιθέσεων της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά ότι το κράτος έχει συνέχεια ανεξάρτητα του όποιου εκφραστή βγαίνει κάθε φόρα μπροστά και ότι πάντα θα εξυπηρετεί τα συμφέροντα των αφεντικών εις βάρος των δικών μας.
Αναλυτικότερα, το προτεινόμενο πολυνομοσχέδιο επιχειρεί την ουσιαστική κατάργηση των κλαδικών ΣΣΕ καθιερώνοντας πλήθος εξαιρέσεων. Έτσι, από τις κλαδικές ΣΣΕ εξαιρούνται οι επιχειρήσεις που αντιμετωπίζουν «σοβαρά οικονομικά προβλήματα»(με τι κριτήρια άραγε μπορεί να βάλει κάποιος την επιχείρησή του σε αυτό το πλαίσιο;), καθιερώνονται οι «τοπικές συμβάσεις» σε περιοχές με «οικονομικά προβλήματα», ενώ σε ό,τι αφορά τις πολύ περιορισμένες έτσι κι αλλιώς δυνατότητες επεκτασιμότητας προστίθεται ότι πρέπει να ελέγχονται οι «επιπτώσεις στην ανταγωνιστικότητα». Επανέρχονται οι «ενώσεις προσώπων» που διασπούν και υπονομεύουν τον ρόλο των επιχειρησιακών σωματείων. Προστίθενται περιορισμοί για την προσφυγή των εργαζόμενων στον ΟΜΕΔ, καθώς εξαλείφεται η δυνατότητα μονομερούς προσφυγής, αφού πλέον για την προσφυγή του το σωματείο θα πρέπει να αποδεικνύει «υπαρκτό λόγο γενικότερου κοινωνικού ή δημόσιου συμφέροντος συνδεόμενο με την λειτουργία της ελληνικής οικονομίας»(άρθρο 53). Δίνεται επιπλέον η δυνατότητα ηλεκτρονικού φακελώματος των συνδικαλιστών(σε πλήρη αρμονία με τον νόμο Αχτσιόγλου του ΣΥΡΙΖΑ για το κατώφλι 50%+1 των μελών του σωματείου για την κήρυξη απεργίας), καθιερώνοντας τις ηλεκτρονικές ψηφοφορίες ακόμα και για τις αποφάσεις για την κήρυξη απεργίας. Ενισχύεται η μερική απασχόληση, καθώς εργοδότης και μισθωτός μπορούν με έγγραφη ατομική σύμβαση να συμφωνήσουν, οποιοδήποτε χρόνο εργασίας ο οποίος θα είναι μικρότερης διάρκειας από την κανονική (μερική απασχόληση). Η προσαύξηση κατά 12% επί της συμφωνηθείσας αμοιβής για κάθε επιπλέον ώρα εργασίας, είναι ποσοστό πολύ μικρότερο σε σχέση με αυτό που ορίζεται ως προσαύξηση για την υπερωρία στην πλήρη απασχόληση και απλά διευκολύνει την επέκταση των ελαστικών σχέσεων εργασίας. Τέλος, ανοίγεται ακόμα περισσότερο ο δρόμος για τους «επενδυτές» ορίζοντας «παρεκκλίσεις» από τους ισχύοντες προστατευτικούς περιορισμούς όταν πρόκειται για επένδυση «δημοσίου συμφέροντος» και εισάγεται ο -ακόμα και αναδρομικός- έλεγχος από ιδιωτικούς ελεγκτικούς μηχανισμούς στις «επενδύσεις». Είναι φανερό απ’ τα παραπάνω πως η ΝΔ έρχεται να υλοποιήσει ένα μέρος της πολιτικής της ατζέντας φανερής ή κρυφής. Αυτό της περαιτέρω εργασιακής εξαθλίωσης και το χτύπημα του συνδικαλισμού προς τη κατεύθυνση ενός εργασιακού μεσαίωνα. Έχουμε καθήκον ως το νεοπρολεταριάτο αυτού του κόσμου να μην αφήσουμε αναπάντητες τέτοιες επιθέσεις εις βάρος μας. Για το λόγο αυτό στηρίζουμε/συμμετέχουμε στην απεργία την Τετάρτη 02/10 στις 10:00 στην πλ. Ελευθερίας!
ΟΛΕΣ/ΟΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΙΣ 02/10 ΠΛ. ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΣΤΙΣ 10:00!
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ!
ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ!