Category Archives: συγχρονες εργασιακες σχεσεις

ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΤΗΝ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ 28 ΦΛΕΒΑΡΗ

Κάλεσμα στην απεργιακή διαδήλωση την Τετάρτη 28 Φλεβάρη στις 11.00 στην κεντρική πλατεία Ξάνθης.

1 ΧΡΟΝΟ ΜΕΤΑ ΤΟ ΚΡΑΤΙΚΟ/ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΣΤΑ ΤΕΜΠΗ- ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ ΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ ΤΗΣ ΤΑΞΗΣ ΜΑΣ

ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑΚΗ ΔΥΣΤΟΠΙΑ, ΤΗΝ ΑΚΡΙΒΕΙΑ, ΤΗΝ ΥΠΟΒΑΘΜΙΣΗ ΤΩΝ ΖΩΩΝ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΟΙΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΑΓΩΝΩΝ

ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ

ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΤΗΣ ΞΑΝΘΗΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΤΕΡΓΑΤΙΚΟ ΝΟΜΟ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗ

Παρέμβαση πραγματοποιήθηκε τις προηγούμενες ημέρες σε κεντρικούς δρόμους της Ξάνθης με αφισοκόλληση και με μοίρασμα κειμένων σε εργαζομένους και μη , για τον νέο αντεργατικό νόμο Γεωργιάδη που  έρχεται να κατοχυρώσει την επίσημη κατάργηση του 8ωρου  δίνοντας την «δυνατότητα» στον εργαζόμενο να δουλεύει έως 13 ώρες τη μέρα, σε δύο διαφορετικούς εργοδότες.

Τα κείμενα που μοιράστηκαν μπορείς να τα κατεβάσεις σε μορφή pdf από παρακάτω.

κείμενο 1

κείμενο 2

 

Κείμενο – καλέσματα ομάδων, συλλογικοτήτων εν όψει του διημέρου 14-15 Δεκεμβρίου με αιχμή τον αντεργατικό νόμο Γεωργιάδη

Η ΔΙΑΡΚΗΣ ΕΝΤΑΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΕΞΑΤΟΜΙΚΕΥΣΗ ΤΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΜΑΣ, ΟΙ ΠΟΛΥΠΛΗΘΕΙΣ ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΕΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ ΚΑΙ Ο ΝΕΟΣ ΝΟΜΟΣ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗ:

ΜΙΑ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΥΠΟΘΕΣΗ

Το 2023 σημειώθηκαν 161 θάνατοι και 260 σοβαροί τραυματισμοί σε χώρους εργασίας, οι περισσότεροι καταγεγραμμένοι των τελευταίων ετών. Γνωρίζουμε πολύ καλά πως αυτά τα νούμερα δεν είναι απλά στατιστικά στοιχεία, ούτε αποτελούν «μεμονωμένα περιστατικά» και «τραγωδίες», όπως συχνά αναπαράγεται από τα μέσα ενημέρωσης, αλλά συνθέτουν την εργασιακή πραγματικότητα, την οποία βιώνουμε καθημερινά οι περισσότεροι/ες από εμάς. Μια πραγματικότητα διαρκούς εντατικοποίησης, εξατομίκευσης, ευέλικτων ωραρίων, αδήλωτης και υποδηλωμένης εργασίας και ελλιπών μέτρων προστασίας στους χώρους δουλειάς μας ͘ εν τέλει μια πραγματικότητα διαρκούς απαξίωσης της εργασιακής μας δύναμης. Παράλληλα, γεγονότα όπως το έγκλημα των Τεμπών, η δολοφονία των μεταναστ(ρι)ών στην Πύλο, οι πλημμύρες στη Θεσσαλία, η διαχείριση των δασικών πυρκαγιών, η κρατική διαχείριση του Covid-19 και οι αστυνομικές δολοφονίες (Κώστας Μανιουδάκης, Χρήστος Μιχαλόπουλος κ.ά) αναδεικνύουν εν τέλει την συνολικότερη υποτίμηση των ίδιων μας των ζωών. Την τελευταία δεκαπενταετία, το κεφάλαιο στο όνομα της ανάπτυξης –ή στη πραγματικότητα, στην προσπάθεια αναπαραγωγής του, εντός των δομικών κρίσεων του καπιταλισμού- και το ελληνικό κράτος μειώνουν συστηματικά το λαϊκό εισόδημα, καταργούν εργατικά δικαιώματα, ενώ επιδιώκουν να κάμψουν κάθε εργατική αντίσταση, ακόμα και τις θεσμικά κατοχυρωμένες. Αυτή την πολιτική έρχεται να επισφραγίσει το ο νόμος Γεωργιάδη που ψηφίστηκε το Σεπτέμβρη του 2023 και αποτελεί συνέχεια του νομοσχεδίου Χατζηδάκη.Πιο συγκεκριμένα, ο εν λόγω νόμος έρχεται να κατοχυρώσει την επίσημη κατάργηση του 8ωρου (αφού ήδη ο περισσότερος κόσμος, λόγω των χαμηλών μισθών, κάνει δύο δουλειές «μαύρα»), δίνοντας την «δυνατότητα» στον εργαζόμενο να δουλεύει έως 13 ώρες τη μέρα, σε δύο διαφορετικούς εργοδότες. Με αυτό τον τρόπο, νομιμοποιεί την μαύρη εργασία και προσπαθεί να καλύψει τα κενά που υπάρχουν σε εργατικό δυναμικό σεπολλούς κλάδους της ελληνικής οικονομίας. Παράλληλα, η εφαρμογήσυμβάσεων μηδενικών ωρών οδηγεί σε σχέσεις ομηρίας των εργαζομένων και σε καθεστώς μόνιμης αναμονής, με τα αφεντικά να έχουν το δικαίωμα να ειδοποιήσουν για την παροχή εργασίας ακόμα και έως 24 ώρες πριν. Το νέο μοντέλο stand by εργασίας συρρικνώνει τον ελεύθερο χρόνο του εργαζόμενου δεσμεύοντάς τον σε ένα καθεστώς διαρκούς αβεβαιότητας, περιμένοντας να «αξιοποιηθεί» ανάλογα με τις εκάστοτε εργοδοτικές ανάγκες. Επίσης, μειώνεται η δοκιμαστική περίοδος των εργαζομένων, αφού το διάστημα του ενός χρόνου γίνεται 6 μήνες, αφήνοντας τους έκθετους σε απολύσεις ή όπως αλλιώς αυτές πλέον αποκαλούνται ως λήξεις συμβάσεων, χωρίς κανένα δικαίωμα σε αποζημίωση. Τέλος ο νέος νόμος – πλαίσιο για τα εργασιακά έρχεται να συμπληρώσει τη νομοθεσία ΣΥΡΙΖΑ καθώς και αυτή του Κ. Χατζηδάκη για την καταστολή των αγώνων και την στοχοποίηση των σωματείων περιορίζοντας σημαντικά το δικαίωμα των εργαζομένων να αντιδρούν στους χώρους εργασίας. Στο νομικό οπλοστάσιο του κεφαλαίου προστίθεται πλέον και η ποινική δίωξη με φυλάκιση και επιβολή χρηματικού προστίμου, σε όποιον παρεμποδίσει εργαζόμενο να δουλέψει εν μέσω απεργίας. Κοινώς μέχρι και η ντροπή της εργατικής τάξης, οι λεγόμενοι απεργοσπάστες, αποκτούν νομική στέγη για να εξυπηρετούν τα συμφέροντα των αφεντικών τους, διασπώντας την ταξική ενότητα.

Ταυτόχρονα, ψηφίστηκε στη βουλή ο ακραία ταξικός σε βάρος του κόσμου της εργασίας νέος φορολογικός νομος Χατζηδάκη, που αποτελεί έναν ακόμα κρίκο στην αλυσίδα της αντικοινωνικής επίθεσης με τη φοροεπιδρομή εναντίον ενός αξιοσημείωτου τμήματος εργαζόμενων (με μπλοκάκι), την αύξηση του ΦΠΑ και των φόρων (άρα και της ακρίβειας) επί των αγαθών και των υπηρεσιών και ταυτόχρονα είναι προκλητικά μεροληπτικός προς όφελος του μεγάλου κεφαλαίου με τη διατήρηση και ενίσχυση των φοροαπαλλαγών. Ακόμα και η επίθεση εναντίον των μικροαστικών στρωμάτων έχει ως στόχο την εκκαθάριση της αγοράς και τον μονοπωλιακό της έλεγχο στο πλαίσιο της ευρύτερης καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης.

Μέσα σε αυτό το ζόφο της κατά μέτωπο επίθεσης κράτους και κεφαλαίου απέναντι στην κοινωνική βάση, μέσα σε ένα επιβαλλόμενο περιβάλλον ιδιώτευσης και εξατομίκευσης, είναι πιο αναγκαίο από ποτέ, όλοι και όλες μας, να υψώσουμε συλλογικά αναχώματα απέναντι στην διαρκή απαξίωση των ζωών μας. Ορμώμενοι από πρόσφατους –και όχι μόνο – συλλογικούς και μαχητικούς αγώνες της τάξης μας, όπως αυτός της E-Food και των εργατών στις προβλήτες της Cosco, στα Λιπάσματα Καβάλας και την Μαλαματίνα, εγχώρια, αλλά και παγκοσμίως, όπως αυτοί των εργαζομένων στην Amazon και στα εργοστάσια του Μπαγλαντές, να εμπνευστούμε για την συνέχεια της ταξικής πάλης. Να δίνουμε το παρόν στα ταξικά σωματεία, συνδέοντας παράλληλα τους εργατικούς με τους ευρύτερους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες, να προχωράμε πλάι πλάι με φοιτητικά και μαθητικά κινήματα, να επαν-οικειοποιηθούμε την προλεταριακή αντιβία. Από τους καθημερινούς αγώνες στις δουλειές μας για την υπεράσπιση των προλεταριακών μας συμφερόντων, έως τις μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις να πορευτούμε συλλογικά και να ανασυγκροτήσουμε το ανταγωνιστικό εργατικό κίνημα, μέχρι την κατάργηση της τάξης μας.

Στη διάρκεια του διημέρου 14 – 15 Δεκεμβρίου στην Αλεξανδρούπολη, την Ξάνθη, την Πάτρα και την Αθήνα θα διεξαχθούν εκδηλώσεις, κινητοποιήσεις, συγκεντρώσεις και παρεμβάσεις με αιχμή τον αντεργατικό νόμο Γεωργιάδη και τις δολοφονίες στα εργασιακά κάτεργα.

Δυσήνιος Ίππος (Πάτρα), Ταξική Αντεπίθεση (Αθήνα), Πέλοτο (Ξάνθη), Συνέλευση Κατάληψης Παλιού Νεκροτομείου (Αλεξανδρούπολη)

ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΣΕ ΚΑΤΑΣΤΗΜΑ ΤΟΥ ΟΜΙΛΟΥ “ΑΒ ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΣ”

Την Πέμπτη 5/10, πραγματοποιήσαμε παρέμβαση με τρικάκια, πανό και μοίρασμα κειμένων στο σούπερ-μάρκετ “ΑΒ Βασιλόπουλος” στην πόλη της Ξάνθης με αφορμή την είδηση για πάνω από 800 απολύσεις εργαζομένων πανελλαδικά.

Μπορείς να κατεβάσεις την ανακοίνωση σε pdf από εδώ  ή να την διαβάσεις παρακάτω.

H ‘’ΑΒ ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΣ’’ ΑΠΟΛΥΕΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ

ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΝΑ ΤΗΝ ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ

 Η ”ΑΒ Βασιλόπουλος”, σε μια κίνηση που καθόλου δε μας ξενίζει, πραγματοποιεί περίπου 900 απολύσεις.

Σε ό,τι αφορά το εργατικό δυναμικό της εταιρείας, το 2022 καταγράφηκε σημαντική μείωση στον αριθμό εργαζομένων. Από 14.774 άτομα το 2021 ο αριθμός μειώθηκε στις 13.896 άτομα το 2022, δηλαδή κατά 878 άτομα. Για την <<καλύτερη εξυπηρέτηση>> των πελατών, η εταιρεία έχει προχωρήσει σε αύξηση εργατοωρών σε υφιστάμενο προσωπικό (περίπου 500 άτομα).

H συγκεκριμένη εργοδοσία δεν είναι η πρώτη φορά που προβαίνει σε τέτοιου είδους κινήσεις απέναντι στους εργαζομένους της. Περιστατικά απολύσεων, εξαντλητικά ωράρια, εντατικοποίηση της εργασίας και μισθοί πείνας είναι μόνο λίγα από αυτά που συχνά καταγγέλλονται.

Τα αφεντικά μας έχουν τα δικά τους συμφέροντα και τη δική τους ατζέντα, πρέπει να ορίσουμε και εμείς τη δική μας. Ζούμε σε μία περίοδο που καταλαβαίνουμε πιο πολύ από ποτέ οτί η επέλαση αυτού του σάπιου κρατικού-καπιταλιστικού συστήματος στην κοινωνική βάση είναι απάνθρωπη, δολοφονική και δεν έχει τέλος!

Από τον νόμο Χατζηδάκη ο οποίος, μεταξύ άλλων, καταργεί το οκτάωρο και επιτίθεται στην συνδικαλιστική δράση μέχρι και τον νέο αντεργατικό νόμο Γεωργιάδη που προβλέπει επέκταση του μέγιστου αριθμού ωρών απασχόλησης από 48 σε 78 ώρες δουλειάς την εβδομάδα, επιτρέποντας, ταυτόχρονα, 13 ώρες καθημερινής εργασίας σε πάνω από έναν εργοδότη,  όλα αυτά αποτελούν ένα στιγμιότυπο της ιστορικής επίθεσης που βιώνουμε από κράτος και κεφάλαιο στον σύγχρονο εργασιακό μεσαίωνα.

Την ώρα που το κράτος σπέρνει θάνατο και τρομοκρατία, οι από τα κάτω αυτής της κοινωνίας, οφείλουμε να προτάξουμε την ζωή και την αλληλεγγύη. Οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι νέοι, ντόπιοι και μετανάστες,  να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας, να οργανωθούμε και να αγωνιστούμε, συλλογικά, αυτοοργανωμένα και αδιαμεσολάβητα .Απέναντι στην περεταίρω υποτίμηση των ζωών μας, να στήσουμε τις δικές μας δομές σε κάθε γειτονιά, σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε σημείο που συναντιόμαστε, να επικοινωνήσουμε τα κοινά μας προβλήματα, να σταθούμε μαζί πάνω στην αρχή της αλληλοβοήθειας. Να στήσουμε αναχώματα στην καπιταλιστική αναδιάρθρωση διεκδικώντας αξιοπρεπείς όρους ζωής.

ΟΙ ΖΩΕΣ ΜΑΣ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ-Η ΤΑΞΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ ΜΕ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΣΤΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ, ΜΕ ΣΤΗΣΙΜΟ ΕΡΓΑΤΙΚΩΝ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΩΝ

ΓΙΑ ΝA ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΟΥΜΕ ΤΑ ΔΙΚΑΩΜΑΤΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ

ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΜΑΣ

Ανακοίνωση με αφορμή την απεργία ενάντια στο αντεργατικό νομοσχέδιο Γεωργιάδη. Μπορείς να την κατεβάσεις σε μορφή pdf από εδώ.

ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΜΑΣ

Στα τρένα, στα σύνορα, στα καμένα βουνά, στα πλημμυρισμένα χωριά διεξάγεται ένας συνεχής και ανελέητος πόλεμος. Κράτος και κεφάλαιο επιτίθενται καθημερινά εναντίον της κοινωνικής πλειοψηφίας με ένα και μοναδικό σκοπό˙ τη διαφύλαξη των κερδών των εκμεταλλευτών μας. Όσο η επίθεση αυτή μαίνεται, η τάξη μας δε σταματά να μετρά νεκρούς. Έτσι, τα γεγονότα του τελευταίου καιρού, υπογραμμίζουν με τον πιο τραγικό τρόπο πως όλα αυτά που βιώνουμε δεν αποτελούν απλά μια κρατική ανεπάρκεια, αμέλεια ή αδιαφορία. Αντίθετα, αποτελούν απτή απόδειξη ότι το κράτος και το κεφάλαιο έχουν άλλες προτεραιότητες.

Βασική προτεραιότητα, λοιπόν, αποτελεί το ξεζούμισμα της τάξης μας για να κερδίζουν τα κάθε λογής αφεντικά μας. Το σκοπό αυτό έρχεται να επιτελέσει το νομοσχέδιο Γεωργιάδη πατώντας σε δύο βασικούς άξονες: από τη μία στο ξεζούμισμα και την περαιτέρω εκμετάλλευση μέσω επέκτασης της εργάσιμης ημέρας, και από την άλλη στην καταστολή αντιστάσεων και των εργατικών αγώνων κάνοντας ευθεία επίθεση στο δικαίωμα στην απεργία.

Πιο συγκεκριμένα, το νομοσχέδιο Γεωργιάδη προβλέπει επέκταση του μέγιστου αριθμού ωρών απασχόλησης από 48 σε 78 ώρες δουλειάς την εβδομάδα, επιτρέποντας, ταυτόχρονα, 13 ώρες καθημερινής εργασίας σε πάνω από έναν εργοδότη. Επιπλέον, κατοχυρώνονται συμβάσεις μηδενικών ωρών, απλήρωτες υπερωρίες, ενώ καταργείται το 5ήμερο στις επιχειρήσεις εναλλασσόμενης βάρδιας συνεχούς λειτουργίας. Ακόμα, επεκτείνεται η Κυριακάτικη εργασία στους τομείς βιομηχανίας τροφίμων και εκμετάλλευσης.

Στο δεύτερο σκέλος, προβλέπονται ποινές εξάμηνης φυλάκισης και δυσβάσταχτα χρηματικά πρόστιμα (5.000€ και 10.000€ σε δεύτερη φάση) για όποιους «παρεμποδίζουν με οποιονδήποτε τρόπο την ελεύθερη και ακώλυτη προσέλευση ή αποχώρηση από τον χώρο εργασίας» ή «συμμετέχουν σε κατάληψη χώρων εργασίας ή εισόδων τους κατά τη διάρκεια απεργίας ή ανεξαρτήτως αυτής». Με ένα τέχνασμα για τη δήθεν «προστασία» του δικαιώματος στην εργασία, οποιαδήποτε προσπάθεια αντίστασης στα αντεργατικά αυτά μέτρα τσακίζεται, ενισχύοντας μέσω της εργοδοτικής τρομοκρατίας τον εκβιασμό των εργαζομένων και την απεργοσπασία.

Οι συνθήκες σύγχρονης εργασιακής σκλαβιάς που προσπαθεί να καθιερώσει το νομοσχέδιο Γεωργιάδη, με την εξόντωση των εργαζομένων και την περιστολή οποιονδήποτε δικαιωμάτων τους έχουν απομείνει δεν έρχονται τυχαία. Κράτος και κεφάλαιο προσπαθούν να διαφυλάξουν και να αυξήσουν τα κέρδη τους όλα αυτά τα χρόνια της διαρκούς κρίσης. Ιδιαίτερα, μετά την πανδημία που η ακρίβεια τσακίζει την κοινωνική βάση και κάθε της δικαίωμα για υγεία, ρεύμα, τροφή, στέγαση, την “ανάπτυξη” των αφεντικών την πληρώνει με το αίμα της η τάξη μας.

Όσο αυξάνεται η ένταση της εκμετάλλευσης, η φυσική εξόντωσή μας γίνεται πλέον σκληρή καθημερινότητα. Μιας καθημερινότητας με μισθούς πείνας, εξαντλητικά ωράρια, ελλιπή (αν όχι ανύπαρκτα) μέτρα ασφάλειας, επισφάλεια και μαύρη εργασία. Δε θέλουμε δεύτερη δουλειά, να τρέχουμε από αφεντικό σε αφεντικό 13 από τις 24 ώρες της ημέρας. Θέλουμε να ζούμε με αξιοπρέπεια. Να κερδίσουμε αυτά που εμείς -και κανένας άλλος!- παράγουμε.

Από τον πάντα επίκαιρο αγώνα για το 8ωρο, μέχρι τις κρατικές δολοφονίες στα Τέμπη, στην Πύλο, στο καμένο δάσος της Δαδιάς και στα πλημμυρισμένα χωριά της Θεσσαλίας, το συμπέρασμα για εμάς, την κοινωνική βάση, είναι κοινό: Κράτος και Κεφάλαιο μας κλέβουν τη ζωή. Σε κάθε γωνιά του πλανήτη, είτε βρισκόμαστε σε πόλεμο, είτε σε ειρήνη, αντιλαμβανόμαστε ότι χαμένοι θα είμαστε εμείς. Ας μην έχουμε αυταπάτες. Ανεξάρτητα από ψευτοδιλήμματα για νέους διαχειριστές αυτού του σάπιου συστήματος, είτε με αριστερό είτε με δεξιό προσωπείο, το κράτος πάντα τάσσεται υπέρ του κεφαλαίου.

Κόντρα στον κοινωνικό κανιβαλισμό, στις ατομικές λύσεις και στη λογική της ανάθεσης, να σταθούμε η μία πλάι στον άλλον και να αντεπιτεθούμε. Να οργανωθούμε στους χώρους της δουλειάς, στα σωματεία μας, σε κάθε κοινωνικό πεδίο. Να χτίσουμε αναχώματα κόντρα στην υποτίμησή μας και στο αυξημένο κόστος ζωής. Να εμπνευστούμε από τους νικηφόρους εργατικούς αγώνες των τελευταίων χρόνων. Να απαιτήσουμε καλύτερους και αξιοπρεπείς μισθούς και συνθήκες εργασίας, ελεύθερη πρόσβαση σε όλα τα βασικά αγαθά ως κομμάτι του μισθού μας, ως την ελάχιστη επιστροφή της εργατικής μας δύναμης. Με όχημα την αλληλεγγύη στους ανθρώπους της τάξης μας, να μπλοκάρουμε την ακρίβεια με απεργίες, αρνήσεις πληρωμών, αυτομειώσεις και με το στήσιμο των δικών μας δικτύων και δομών αλληλοβοήθειας.

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ 8ΩΡΟ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΚΑΙ ΝΥΧΤΑ ΝΑ ΠΑΝΕ ΓΙΑ ΔΟΥΛΕΙΑ ΟΙ ΥΠΟΥΡΓΟΙ, ΟΙ ΔΗΜΑΡΧΟΙ ΚΙ ΟΛΑ Τ’ ΑΦΕΝΤΙΚΑ

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΚΑΙ ΤΗ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ
ΜΕ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΣΤΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ, ΜΕ ΣΤΗΣΙΜΟ ΕΡΓΑΤΙΚΩΝ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΩΝ

ΜΟΝΟ ΑΝ ΑΓΩΝΙΣΤΟΥΜΕ ΣΥΛΛΟΓΙΚΑ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΚΕΡΔΙΣΟΥΜΕ ΌΛΑ ΌΣΑ ΜΑΣ ΑΞΙΖΟΥΝ!

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΥΓΕΙΟΝΟΜΙΚΩΝ – ΑΜΕΣΗ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΙΤΗΜΑΤΩΝ ΤΟΥΣ

Ανακοίνωση στήριξης στον αγώνα των υγειονομικών. Μπορείς να κατεβάσεις την ανακοίνωση σε μορφή pdf από εδώ.

 

 

Στηρίζουμε την κινητοποίηση στην κεντρική πλατεία την Τετάρτη 20 Σεπτέμβρη στις 17.00

Σήμερα η κρατική  διαχείριση υπογραμμίζει περισσότερο από πότε την επίθεση στη δημόσια υγεία, αφήνοντας την έρμαιο στα χέρια του κράτους και του κεφαλαίου. Οι συγχωνεύσεις και το κλείσιμο πολλών περιφερειακών νοσοκομείων , η μη στελέχωση του ΕΣΥ,  οι ελάχιστες προσλήψεις υγειονομικών και αυτές με ολιγόμηνες συμβάσεις, οι ανύπαρκτες κλίνες ΜΕΘ, οι απάνθρωπες συνθήκες εργασίας των υγειονομικών, τα νομοσχέδια εκτρώματα που συνδέουν όλο και περισσότερο την εμπλοκή του ιδιωτικού τομέα, είναι μόνο λίγα παραδείγματα πως αυτό το σύστημα το μόνο που επιδιώκει είναι να προσφέρει περισσότερη βία, εξαθλίωση και υποτίμηση των ζωών μας.

Απέναντι σε αυτό το σύστημα οφείλουμε να σταθούμε ανάχωμα και να αντιληφθούμε πως ο αγώνας για την υπεράσπιση της δημόσιας και δωρεάν υγείας είναι αγώνας που αφορά όλους τους ανθρώπους της τάξης μας. Να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας και να αγωνιστούμε μαζί με τους υγειονομικούς και όλη την κοινωνική βάση ενάντια σε αυτό το σύστημα που δεν υπόσχεται τίποτα άλλο πέρα από θάνατο και εκμετάλλευση. Γιατί μόνο έτσι μπορούμε να ελπίζουμε για την πτώση αυτού του σάπιου, παρασιτικού και καταπιεστικού συστήματος και για την ανοικοδόμηση μιας κοινωνίας ισότητας, ελευθερίας και αλληλεγγύης.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΥΓΕΙΟΝΟΜΙΚΩΝ – ΑΜΕΣΗ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΙΤΗΜΑΤΩΝ ΤΟΥΣ

ΔΗΜΟΣΙΑ ΚΑΙ ΔΩΡΕΑΝ ΥΓΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΟΛΕΣ

ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΥΓΕΙΑ, ΖΩΗ, ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Τα αιτήματα των υγειονομικών:

  • Να δοθούν κίνητρα σε γιατρούς να στελεχώσουν το Νοσοκομείο μας.
  • Να βελτιωθούν οι συνθήκες εργασίας και να προκηρυχθούν ΟΛΕΣ οι προβλεπόμενες από το οργανόγραμμα θέσεις ιατρών και λοιπού προσωπικού.
  • Να αυξηθούν οι αμοιβές των εφημεριών και να μειωθεί η φορολόγηση τους.
  • Να μονιμοποιηθούν όλοι οι συμβασιούχοι που καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες.
  • Να αυξηθεί η χρηματοδότηση του Νοσοκομείου.

ΜΕ ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΜΑΣ ΔΕΝΕΙ Τ’ ΑΤΣΑΛΙ – ΝΑ ΜΗ ΣΥΝΗΘΙΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ, ΟΙ ΖΩΕΣ ΜΑΣ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΟΥΣ

Προκήρυξη και αφίσα με αφορμή τα πρόσφατα εργατικά “ατυχήματα” που σημειώθηκαν στο Πέραμα, στην Ξάνθη, στην Κοζάνη και τη Θεσσαλονίκη. Μπορείς να την κατεβάσεις σε μορφή pdf από εδώ.

 

ΜΕ ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΜΑΣ ΔΕΝΕΙ Τ’ ΑΤΣΑΛΙ

Προ ολίγων ημερών, κατά τη διάρκεια εργασιών συντήρησης πλοίου, στη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη Περάματος, 47χρονος εργάτης χάνει την ζωή του, ενώ άλλοι δύο συνάδελφοι του τραυματίζονται σοβαρά, μετά την αποκόλληση τμήματος της προπέλας η οποία τους καταπλάκωσε. Ενώ λίγες μέρες αργότερα, στις 10/06, άλλος ένας εργαζόμενος τραυματίζεται σοβαρά. Στις 2/06, 2 εργαζόμενοι της Καθαριότητας στους δήμους Καλαμαριάς και Ωραιοκάστρου Θεσσαλονίκης τραυματίζονται εν ώρα εργασίας. Στην απέραντη λίστα εργατικών ατυχημάτων, έρχεται να προστεθεί το γεγονός που έλαβε χώρα στις 08/06 στην Κοζάνη, όπου ένας 35χρονος τραυματίστηκε σοβαρά στο πόδι από μηχανή επεξεργασίας ζωοτροφών, ενώ φέρει τραύματα σε άλλα σημεία του σώματος του.

Προφανώς, οι συνθήκες εργασιακού μεσαίωνα δε θα μπορούσαν να εκλείπουν από την πόλη μας. Την Παρασκευή 2 Ιουνίου στην λήξη της βάρδιας του, υπάλληλος της Καθαριότητας του Δήμου Ξάνθης ακρωτηριάστηκε. Και τα περιστατικά εργατικών ατυχημάτων που συμβαίνουν στην πόλη μας αυξάνονται, συνεχώς είτε αυτά καταλήγουν στην απώλεια ζωής του εργαζόμενου είτε όχι.

Αντίθετα με τα επίπλαστα “success stories” περί ανάπτυξης της προεκλογικής περιόδου, είναι γεγονός πως 9 άνθρωποι σκοτώθηκαν μέσα σε 8 ημέρες, από τις 22 έως τις 29 Μαΐου, ενώ από την αρχή του χρόνου έχουν χάσει τη ζωή τους συνολικά 71 εργαζόμενοι. Οι αριθμοί αυτοί δεν αποτελούν μεμονωμένα ή τυχαία περιστατικά. Αντίθετα, αποτυπώνουν ξεκάθαρα την εργασιακή πραγματικότητα με την οποία ερχόμαστε αντιμέτωποι, ανεξάρτητα από το είδος εργασίας ή τον κλάδο στον οποίο απασχολούμαστε. Εργαζόμενοι στην καθαριότητα του δήμων τραυματίζονται λόγω έλλειψης εξοπλισμών και ασφαλών μηχανημάτων, εργάτες δουλεύουν σε εργοστάσια και εργοτάξια χωρίς τις απαραίτητες προφυλάξεις, διανομείς θυσιάζονται στο βωμό της άμεσης παράδοσης, εμποροϋπάλληλοι και εργάτες στον τομέα του επισιτισμού λυγίζουν από την πολύωρη ορθοστασία.

Οι μικροί και οι μεγάλοι θάνατοι που βιώνουμε καθημερινά δεν είναι τυχαίοι, ούτε «ατυχήματα». Είναι η επιβεβαίωση του πόσο λίγο αξίζουν οι ζωές μας σε ένα σύστημα που ιεραρχεί το κέρδος των λίγων πάνω όλους/ες μας. Όσο αυξάνεται η ένταση της εκμετάλλευσης, η φυσική εξόντωσή μας γίνεται πλέον σκληρή καθημερινότητα με πρωταγωνιστές την εντατικοποίηση της εργασίας, μισθούς και μεροκάματα πείνας, εξαντλητικά ωράρια, ελλιπή (αν όχι ανύπαρκτα) μέτρα ασφάλειας, επισφάλεια και μαύρη εργασία. Ενώ για εμάς ο μισθός είναι όρος ύπαρξης, για το αφεντικό είναι «κόστος». Ενώ για εμάς η ασφάλεια στην δουλειά είναι ζήτημα σωματικής ακεραιότητας, ζωής και θανάτου, για το αφεντικό, σ’ ένα σύστημα που οι εργάτες είμαστε αναλώσιμοι μπροστά στην κερδοφορία του, είναι κι αυτό «κόστος». Τα αφεντικά μας, είτε είναι μεγάλα και «υπερεθνικά» είτε μικρότερα και ντόπια, έχουν έναν κύριο και κεντρικό στόχο: Το οικονομικό κέρδος.

            Σε μια εποχή και ένα σύστημα που προσπαθεί να επιβάλλει τον θάνατό μας ως κανονικότητα, από τα εργατικά «ατυχήματα», τους νεκρούς λόγω διάλυσης του ΕΣΥ και τις κρατικές δολοφονίες στα τρένα μέχρι τη συμμετοχή σε πολέμους, να υψώσουμε ανάστημα.   Κόντρα στην απογοήτευση και την εργασιακή δυστοπία να οργανωθούμε στη βάση, στους χώρους δουλειάς, στις εργατικές συνελεύσεις και στα σωματεία μας, σε κάθε κοινωνικό πεδίο. Να εμπνευστούμε από τους νικηφόρους εργατικούς αγώνες του τελευταίου χρόνου και να χτίσουμε αναχώματα κόντρα στην υποτίμησή μας. Να διώξουμε τον φόβο, και να διεκδικήσουμε δουλειά με δικαιώματα και συνθήκες εργασίας που δε θα μας κάνουν να φοβόμαστε για το αν θα καταφέρουμε να γυρίσουμε σπίτι απόψε.

ΝΑ ΜΗ ΣΥΝΗΘΙΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ, ΟΙ ΖΩΕΣ ΜΑΣ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΟΥΣ

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ – ΜΕ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΣΤΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ, ΜΕ ΣΤΗΣΙΜΟ ΕΡΓΑΤΙΚΩΝ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΩΝ

ΜΟΝΟ ΑΝ ΑΓΩΝΙΣΤΟΥΜΕ ΣΥΛΛΟΓΙΚΑ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ
ΚΕΡΔΙΣΟΥΜΕ ΌΛΑ ΌΣΑ ΜΑΣ ΑΝΑΛΟΓΟΥΝ!

2 ΕΡΓΑΤΙΚΑ ΑΤΥΧΗΜΑΤΑ ΣΕ ΜΙΑ ΒΔΟΜΑΔΑ – ΟΙ ΖΩΕΣ ΜΑΣ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΟΥΣ

2 ΕΡΓΑΤΙΚΑ ΑΤΥΧΗΜΑΤΑ ΣΕ ΜΙΑ ΒΔΟΜΑΔΑ. ΟΙ ΖΩΕΣ ΜΑΣ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΟΥΣ.

Μόλις λίγες μέρες πέρασαν από το εργατικό «ατύχημα» χειριστή γερανού και σήμερα 8/5 συνέβη άλλο ένα εργατικό «ατύχημα» στην πόλη της Αλεξανδρούπολης. Άλλο ένα «ατύχημα» ως αποτέλεσμα της εντεινόμενης πίεσης των αφεντικών για να βγει γρήγορα η δουλειά με το λιγότερο δυνατό κόστος βάζοντας καθημερινά τις ζωές μας σε κίνδυνο.

Αυτή τη φορά κατά τη διάρκεια κατασκευής γέφυρας επι του περιφερειακού δρόμου της πόλης τραυματίστηκαν 2 εργάτες και μεταφέρθηκαν στο νοσοκομείο.

Αξίζει να αναφερθεί ότι συγκεκριμένο έργο είναι άμεσα εμπλεκόμενο με την ενεργειακή και πολεμική εκμετάλλευση του λιμανιού της πόλης καθώς είναι κομμάτι της επέκτασης του λιμανιού και τη μετατροπή του σε βάση του ΝΑΤΟ.

«ΑΤΥΧΗΜΑΤΑ» ΒΑΦΤΙΖΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΕΜΑΣ, ΓΙΑ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΚΕΡΔΗ

Ανακοίνωση με αφορμή τα τελευταία εργατικά «ατυχήματα» που σημειώθηκαν στην Αλεξανδρούπολη, τη Λάρισα και τη Θεσσαλονίκη. Μπορείς να κατεβάσεις την ανακοίνωση σε μορφή pdf από εδώ.

 

«ΑΤΥΧΗΜΑΤΑ» ΒΑΦΤΙΖΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΕΜΑΣ, ΓΙΑ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΚΕΡΔΗ

Από το Σάββατο 29/04 ένας εργάτης, χειριστής γερανοφόρου οχήματος, νοσηλεύεται σε κρίσιμη κατάσταση με σοβαρά εγκαύματα όταν κατά τη διάρκεια της εργασίας του στην Αλεξανδρούπολη ο γερανός ήρθε σε επαφή με γυμνά καλώδια της ΔΕΗ με αποτέλεσμα το όχημα να αρπάξει κατευθείαν φωτιά. Πριν λίγες μέρες, στις 24/04 στη Λάρισα ένας τεχνίτης έπεσε από σκαλωσιά στην οικοδομή που εργαζόταν με αποτέλεσμα να υποστεί βαριά κατάγματα στη μέση και τη σπονδυλική του στήλη. Στις 11/04 στη Θεσσαλονίκη το Συνδικάτο Οικοδόμων κατήγγειλε έναν ακόμη σοβαρό τραυματισμό εργάτη σε τούνελ του υπό κατασκευή μετρό της πόλης, «ένα έργο που ήδη μετρά τρεις νεκρούς και δεκάδες σακατεμένους» όπως χαρακτηριστικά αναφέρει. Και αυτά είναι μόνο ένα μικρό δείγμα των εργατικών «ατυχημάτων» του τρέχοντος έτους.

Καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες των μοιραίων συνεπειών στις ζωές των ανθρώπων της τάξης μας λόγω των ελλείψεων σε μέτρα και μέσα προστασίας, της ανύπαρκτης εκπαίδευσης και της εντατικοποίησης της εργασίας μας, με τον τραυματισμό ή θάνατο να βαφτίζεται ως «ατύχημα». Δυστυχώς, οι παραπάνω συνθήκες δεν αποτελούν μία φανταστική δυστοπία ή εξαιρέσεις σε μια ασφαλή κανονικότητα, αλλά την εργασιακή πραγματικότητα με την οποία ερχόμαστε αντιμέτωποι/ες. Μια πραγματικότητα που μάς γεμίζει στρες, μάς τρώει χρόνο από τη ζωή μας με τους αγαπημένους μας, μάς υποτιμάει υλικά και πνευματικά, σακατεύει την ψυχολογία και το σώμα μας, μάς αφήνει ανίκανους/ες να εργαστούμε ξανά, μάς σκοτώνει από λίγο καθημερινά ή/και μάς σκοτώνει μια και καλή.

Οι μικροί και οι μεγάλοι θάνατοι που βιώνουμε καθημερινά δεν είναι τυχαίοι, ούτε «ατυχήματα». Είναι η επιβεβαίωση του πόσο λίγο αξίζουν οι ζωές μας σε ένα σύστημα που ιεραρχεί το κέρδος των λίγων πάνω όλους/ες μας. Όσο αυξάνεται η ένταση της εκμετάλλευσης, η φυσική εξόντωσή μας γίνεται πλέον σκληρή καθημερινότητα με πρωταγωνιστές την εντατικοποίηση της εργασίας, μισθούς και μεροκάματα πείνας, εξαντλητικά ωράρια, ελλιπή (αν όχι ανύπαρκτα) μέτρα ασφάλειας, επισφάλεια και μαύρη εργασία. Ενώ για εμάς ο μισθός είναι όρος ύπαρξης, για το αφεντικό είναι «κόστος». Ενώ για εμάς η ασφάλεια στην δουλειά είναι ζήτημα σωματικής ακεραιότητας, ζωής και θανάτου, για το αφεντικό, σ’ ένα σύστημα που οι εργάτες είμαστε αναλώσιμοι μπροστά στην κερδοφορία του, είναι κι αυτό «κόστος». Τα αφεντικά μας, είτε είναι μεγάλα και «υπερεθνικά» είτε μικρότερα και ντόπια, έχουν έναν κύριο και κεντρικό στόχο: Το οικονομικό κέρδος.

Σε μια εποχή και ένα σύστημα που προσπαθεί να επιβάλλει τον θάνατό μας ως κανονικότητα, από τα εργατικά «ατυχήματα», τους νεκρούς λόγω διάλυσης του ΕΣΥ και τις κρατικές δολοφονίες στα τρένα μέχρι τη συμμετοχή σε πολέμους, να υψώσουμε ανάστημα. Κόντρα στην απογοήτευση και την εργασιακή δυστοπία να οργανωθούμε στη βάση, στους χώρους δουλειάς, στις εργατικές συνελεύσεις και στα σωματεία μας, σε κάθε κοινωνικό πεδίο. Να εμπνευστούμε από τους νικηφόρους εργατικούς αγώνες του τελευταίου χρόνου και να χτίσουμε αναχώματα κόντρα στην υποτίμησή μας. Να διώξουμε τον φόβο, και να διεκδικήσουμε δουλειά με δικαιώματα και συνθήκες εργασίας που δε θα μας κάνουν να φοβόμαστε για το αν θα καταφέρουμε να γυρίσουμε σπίτι απόψε.

ΝΑ ΜΗ ΣΥΝΗΘΙΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ, ΟΙ ΖΩΕΣ ΜΑΣ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΟΥΣ

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ

ΜΕ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΣΤΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ, ΜΕ ΣΤΗΣΙΜΟ ΕΡΓΑΤΙΚΩΝ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΩΝ

ΜΟΝΟ ΑΝ ΑΓΩΝΙΣΤΟΥΜΕ ΣΥΛΛΟΓΙΚΑ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΕΛΠΙΖΟΥΜΕ!

Η ΦΕΤΙΝΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ ΝΑ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΣΕΙ ΟΤΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΓΩΝΑΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ

Προκήρυξη και κάλεσμα για την απεργία της 1ης Μάη. Μπορείς την κατεβάσεις σε μορφή pdf από εδώ.

 

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΠΛ. ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ | 10:00

Η ΦΕΤΙΝΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ ΝΑ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΣΕΙ ΟΤΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΓΩΝΑΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ

Η φετινή Πρωτομαγιά έρχεται με ένα ειδικό βάρος. Βρισκόμαστε στα απόνερα του κρατικού και καπιταλιστικού εγκλήματος στα Τέμπη με τη συσσωρευμένη οργή και αγανάκτηση, που αντανακλαστικά ξεχύθηκε στους δρόμους εκείνες τις ημέρες, να μην έχει προλάβει ούτε να καταλαγιάσει, ούτε να απολογιστεί. Ακόμα κι αν οι συγκεντρώσεις έπαυσαν, η συνειδητοποίηση για το πόσο λίγο αξίζουν οι ζωές μας σε τούτο το εκμεταλλευτικό σύστημα έχει βαθιά ριζωθεί μέσα μας. Ταυτόχρονα, όμως, σύσσωμη η εγχώρια πολιτική σκηνή έχει το βλέμμα στραμμένο στις επερχόμενες εκλογές, προτείνοντάς μας «λύσεις» και  προγράμματα που μπροστά στην πραγματικότητα που βιώνουμε μοιάζουν το λιγότερο αστεία. Μάς μιλάνε για αυξήσεις κατώτατου μισθού και επιδόματα της τάξεως κάποιων δεκάδων ευρώ, όταν το κόστος ζωής μας (βασικά αγαθά, ενοίκια και ενέργεια) έχει υπερδιπλασιαστεί. Τάζουν εκσυγχρονισμό των υποδομών όταν τα κοινωνικά αγαθά και η πρόνοια (υγεία, παιδεία, νερό) υποτιμούνται και ιδιωτικοποιούνται.

Από το ξέσπασμα της κρίσης του ’08 και μετά, επιβιώνουμε μέσα σε μία διαρκή κατάσταση σοκ και ανασφάλειας. Χωρίς να παραβλέπεται η δυναμικότητα της εξέγερσης του ’08 και των αντι-μνημονιακών κινητοποιήσεων, ούτε το πολιτικό αποτύπωμα που άφησε στα κινήματα, οι αλλεπάλληλες κρίσεις που βιώνουμε έκτοτε μάς κρατάνε σε μια συνεχή θέση άμυνας. Είτε το πρόσχημα είναι τα μνημόνια, είτε είναι ο κορονοϊός, είτε ο πόλεμος στην Ουκρανία και ο πληθωρισμός, το αποτέλεσμα για εμάς είναι το ίδιο. Οι μισθοί πέφτουν και δεν φτάνουν ούτε για τα βασικά. Η ανεργία και η ανασφάλιστη εργασία γίνονται κανόνας, και ταυτόχρονα ο νόμος Χατζηδάκη νομιμοποίησε την ελαστικοποιημένη εργασία. Παράλληλα, όσα είναι απαραίτητα για να ζήσουμε αξιοπρεπώς – ένα σπίτι με θέρμανση, ρεύμα και νερό, δωρεάν περίθαλψη και εκπαίδευση – αντιμετωπίζονται ως εμπορεύματα. Η πρόσβασή μας σε αυτά γίνεται όλο και δυσκολότερη και θεωρείται πλέον «ατομική υπόθεση».

Με λίγα λόγια, η υποτίμησή μας γίνεται ακόμα πιο αισθητή, όχι μόνο από τη μείωση του άμεσου, αλλά και του έμμεσου μισθού. Με καταλύτη την υγειονομική κρίση του κορονοϊού, το κράτος επαναπροσδιόρισε όσα μπορεί να μας «παρέχει», ανοίγοντας νέα πεδία κερδοφορίας: Τα κοινωνικά αγαθά. Η στέγαση, η υγεία, η παιδεία, το ρεύμα, το νερό, ο φυσικός πλούτος, οι μεταφορές και οι δημόσιοι χώροι με σταθερά βήματα προετοιμάζονται ως οι νέες αγορές, απ’ όπου θα παρασιτήσουν και θα μπορέσουν να ρεφάρουν οι καπιταλιστές. Από τα funds που πετάνε ανθρώπους στο δρόμο, τους χιλιάδες νεκρούς που δεν κατάφερε να περιθάλψει το ετοιμόρροπο ΕΣΥ και τα επικίνδυνα φθηνά μέσα θέρμανσης μέχρι τη δολοφονική σύγκρουση δυο τραίνων λόγω γνωστών και διαχρονικών ελλείψεων στα συστήματα ασφαλείας, η νεοφιλελεύθερη επέλαση σημαίνει για εμάς περισσότερη εξαθλίωση και θάνατο.

Το ζήτημα, όμως, δεν είναι μόνο υλικό. Οι κρίσεις αυτές, που κάθε τόσο αλλάζουν όνομα, και κάθε φορά υποβαθμίζουν λίγο παραπάνω τις ζωές μας, παρουσιάζονται τάχα ως φυσικά φαινόμενα, ανεξάρτητα από το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, και κανονικοποιούνται στις συνειδήσεις μας όλο και περισσότερο. Έχουμε φτάσει σε σημείο να θεωρούμε καθημερινότητα τους θανάτους εν ώρα εργασίας από ελλιπή μέτρα, τις γυναικοκτονίες, τις δολοφονίες συνανθρώπων μας στο Αιγαίο και στα σύνορα, τις πολεμικές συρράξεις και τη διαρκή όξυνση του προπολεμικού κλίματος. Οι εξουσιαστές μας μπορούν ευθαρσώς να αναφέρονται στα θύματα των Τεμπών ως «παράπλευρες απώλειες απαραίτητες για τον εκσυγχρονισμό» και η καταστολή των ΜΑΤ όταν αντιδρούμε σε όλα τα παραπάνω να θεωρείτε οριακά δικαιολογημένη.  Δεν υπάρχει, όμως, τίποτα το φυσικό σε ένα αδηφάγο σύστημα που «διορθώνει» τις δομικές του κρίσεις με περισσότερο θάνατο. Και ύστερα βάζει τους πολιτικούς διαχειριστές του να αποσπάσουν τη συναίνεση μας για τη νέα, πιο βάρβαρη αφαίμαξή μας στο όνομα της «ανάπτυξης», του «εκσυγχρονισμού» και του «εθνικού συμφέροντος».

Από τον πάντα επίκαιρο αγώνα για το 8ωρο, μέχρι τις κρατικές δολοφονίες στα τραίνα και τα ψευτοδιλήμματα για τους νέους διαχειριστές  αυτού του σάπιου συστήματος  το συμπέρασμα για εμάς, την κοινωνική βάση, είναι κοινό: Κράτος και Κεφάλαιο μας κλέβουν τη ζωή. Σε κάθε γωνιά του πλανήτη, είτε βρισκόμαστε σε πόλεμο, είτε σε ειρήνη, αντιλαμβανόμαστε ότι χαμένοι θα είμαστε εμείς. Ας μην έχουμε αυταπάτες, είτε με αριστερό είτε με δεξιό προσωπείο το κράτος πάντα τάσσεται υπέρ του κεφαλαίου. Η υποτίμηση που δεχόμαστε δεν είναι «ατομική» επιλογή συγκεκριμένων κομμάτων, αλλά δομικό στοιχείο του συστήματος που βασίζεται στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο με σκοπό το κέρδος των λίγων. Ας αναγνωρίσουμε με ποιους έχουμε κοινά συμφέροντα, βασιζόμενοι στην πραγματικότητα και σε όσα ζούμε. Κόντρα στον κοινωνικό  κανιβαλισμό, στις ατομικές λύσεις και στη λογική της ανάθεσης, να σταθούμε η μία πλάι στον άλλον και να αντεπιτεθούμε. Να οργανωθούμε στους χώρους της δουλειάς, στα σωματεία μας, σε κάθε κοινωνικό πεδίο. Να χτίσουμε αναχώματα κόντρα στην υποτίμησή μας και στο αυξημένο κόστος ζωής. Να εμπνευστούμε από τους νικηφόρους εργατικούς αγώνες του τελευταίου χρόνου. Να απαιτήσουμε καλύτερους και αξιοπρεπείς μισθούς και συνθήκες εργασίας, ελεύθερη πρόσβαση σε όλα τα βασικά αγαθά ως κομμάτι του μισθού μας, ως την ελάχιστη επιστροφή της εργατικής μας δύναμης. Με όχημα την αλληλεγγύη στους ανθρώπους της τάξης μας, να μπλοκάρουμε την ακρίβεια με απεργίες, αρνήσεις πληρωμών, αυτομειώσεις και με το στήσιμο των δικών μας δικτύων και δομών αλληλοβοήθειας. Να κάνουμε ξεκάθαρο ότι δεν θα πολεμήσουμε κανέναν άνθρωπο της τάξης μας από την άλλη πλευρά των συνόρων.

ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑΚΗ ΔΥΣΤΟΠΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΚΡΙΒΕΙΑ
ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ ΤΑ ΑΙΤΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ
ΓΙΑ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΣ ΜΙΣΘΟΥΣ ΚΑΙ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΙΣ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΕΙΣ
ΑΠΑΝΤΑΜΕ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΒΑΣΙΚΩΝ ΑΓΑΘΩΝ

ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΣΥΝΗΘΙΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ

ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ

ΚΑΜΙΑ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ
ΟΙ ΖΩΕΣ ΜΑΣ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΟΥΣ!

ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΙ, ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟΙ, ΜΑΧΗΤΙΚΟΙ ΤΑΞΙΚΟΙ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ

ΤΑΞΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ

Πέλοτο
Αυτόνομο Στέκι Ξάνθης

ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΟΙ ΜΟΝΟΙ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ – ΟΙ ΤΡΑΓΩΔΙΕΣ ΧΤΙΖΟΝΤΑΙ ΣΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ ΠΛΑΤΕΣ

Διασυλλογική ανακοίνωση και καλέσμα στην απεργιακή πορεία την Πέμπτη (16/03) και σε αντικρατική πορεία το Σάββατο (18/03), Μπορείς να κατεβάσεις την ανακοίνωση σε μορφή pdf από εδώ.

 

ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΟΙ ΜΟΝΟΙ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ – ΟΙ ΤΡΑΓΩΔΙΕΣ ΧΤΙΖΟΝΤΑΙ ΣΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ ΠΛΑΤΕΣ

Ούτε «τραγικά ανθρώπινα λάθη», ούτε «ατυχήματα». Κράτος και Κεφάλαιο δολοφονούν!

Μέσω του κρατικού αφηγήματος της «ατομικής ευθύνης» και της «κακιάς στιγμής» επιχειρούν να αποκρύψουν τις θανατοπολιτικές τους και να φορτώσουν τις ευθύνες σε δύο-τρείς αποδιοπομπαίους τράγους που θα χρεωθούν τις δεκάδες κρατικές δολοφονίες. Αυτή είναι η στρατηγική που εφαρμόστηκε στην περίοδο της πανδημίας και μετρήσαμε δεκάδες χιλιάδες νεκρούς: «Φταίνε οι νέοι στις πλατείες» και όχι το ακρωτηριασμένο ΕΣΥ, οι τραγικές ελλείψεις σε ΜΕΘ και η ανύπαρκτη πρωτοβάθμια περίθαλψη. «Φταίνε οι μετεωρολόγοι» για τα χιόνια και τους αποκλεισμένους δρόμους. «Φταίνε οι ίδιοι οι κάτοικοι» για τα σπίτια τους που πλημμυρίζουν ή καίγονται κάθε χρόνο. Φταίνε οι «κακοπληρωτές» για τους πλειστηριασμούς της πρώτης κατοικίας.

Οι μόνοι που δεν φταίνε είναι οι εξουσιαστές μας, που αγκαζέ με το ντόπιο και διεθνές κεφάλαιο δεν σταματούν την επίθεση στην τάξη μας και τη λεηλασία του δημόσιου πλούτου. Μόλις λίγες μέρες μετά τη δολοφονία στα Τέμπη, νομοθετούν για την ιδιωτικοποίηση των ογκολογικών τμημάτων των νοσοκομείων παιδιών «Αγία Σοφία» και «Αγλαΐα Κυριακού», για τη δυνατότητα ιδιωτικοποίησης του πόσιμου νερού και για νέο αντιπεριβαλλοντικό νομοσχέδιο. Από τη δολοφονία στα Τέμπη μέχρι σήμερα μετράμε 3 νεκρούς εργάτες στα κάτεργα των αφεντικών. Για αυτό βγαίνουν στις κάμερες και υποκρίνονται ότι κλαίνε.

Ο αποπροσανατολισμός μας σχετικά με το ποιος φταίει, η οχύρωση πίσω από το φόβο, η μετάθεση της ευθύνης «στους άλλους», η «ελπίδα» μέσω των εκλογών, κάνει τους εξουσιαστές και τα αφεντικά μας να γελάνε εις βάρος μας!

Δέκα και πλέον χρόνια η τάξη μας, οι εκμεταλλευόμενοι και οι καταπιεζόμενοι αυτής της κοινωνίας, βιώνουμε μια ολομέτωπη επίθεση και μετράμε δεκάδες χιλιάδες νεκρούς: από τους δεκάδες μετανάστες που σκοτώνονται καθημερινά στο Αιγαίο και στον Έβρο, τους νεκρούς το χειμώνα από τα μαγκάλια, τους αυτόχειρες, τους 3 νεκρούς εργάτες ανά εβδομάδα, τους νεκρούς από το λεηλατημένο ΕΣΥ, την πανδημία και τις λίστες αναμονής για τα χειρουργεία, τους δολοφονημένους στα αστυνομικά τμήματα, στο Μάτι, στη Μάνδρα, στα Τέμπη, τους θανάτους στις φυλακές. Για να μην μιλήσουμε για την οικονομική εξαθλίωση, τον κοινωνικό θάνατο, τον κανιβαλισμό και την ψυχική απονεύρωση που μας έχουν επιβάλλει. Για τις προκλητικές αθωώσεις των ημετέρων που βιάζουν, κλέβουν,  καταπατούν και δολοφονούν. Δέκα και πλέον χρόνια, το σύστημα αντιλαμβάνεται την ύπαρξη μας ως λογιστικό κόστος, μας βυθίζει στην εξαθλίωση και μας δολοφονεί ακόμα και εν ψυχρώ.

Δεν ξεχνάμε τις κρατικές δολοφονίες, του Βασίλη Μάγγου, του Νίκου Σαμπάνη, του Κώστα Φραγκούλη, της Zackie Oh, του Ιάσωνα, και τόσων άλλων θυμάτων της κρατικής εξουσίας. Όσων περισσεύουν και όσων δε χωράνε στα καλούπια τους. Για αυτούς είμαστε περιττοί και αναλώσιμοι και μας το υπενθυμίζουν με κάθε ευκαιρία!

ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΙΠΟΤΑ- ΝΑ ΤΟΛΜΗΣΟΥΜΕ ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΤΑ ΠΑΝΤΑ!

Να μην αφήσουμε άλλο τις ζωές μας έρμαιο της κρατικής – καπιταλιστικής εγκληματικότητας. Να πάρουμε τις ζωές μας, επιτέλους στα χέρια μας!

Ένας είναι ο δρόμος και τον ξέρουμε καλά.

Τον μάθαμε στους δρόμους, στις φοιτητικές καταλήψεις του 2006-2007, στις ανυποχώρητες απεργίες των εκπαιδευτικών το 2006, στους δρόμους της οργής το Δεκέμβρη του 2008, στις μεγαλειώδεις αντιμνημονιακές κινητοποιήσεις, στο αντιφασιστικό ανάχωμα του κινήματος στη χρυσή αυγή αλλά και στην περίοδο ψήφισης της φιλονατοϊκής συμφωνίας των Πρεσπών, στους αγώνες ενάντια στην πατριαρχία και τις γυναικοκτονίες, στις κινητοποιήσεις ενάντια στη μετατροπή της χώρας σε μια απέραντη νατοϊκή βάση, στο φοιτητικό κίνημα για την ακύρωση της πανεπιστημιακής αστυνομίας, στους αγώνες ενάντια στον κρατικό ρεβανσισμό κατά τη διάρκεια της απεργίας πείνας του κομμουνιστή αντάρτη Δημήτρη Κουφοντίνα, στις λαμπρές κινητοποιήσεις των εργατών στην e- food, στη Μαλαματίνα, στο λιμάνι του Πειραιά, στην kavala oil

Τον μάθαμε όμως και μέσα από τα λάθη της τάξης μας: Από την ανάθεση των ζωών μας στα κοινοβουλευτικά έδρανα, από την ιδιώτευση και τον κανιβαλισμό, από το γλείψιμο και την υποταγή σαν μέθοδο επιβίωσης στην καπιταλιστική ζούγκλα.

Ο μόνος δρόμος είναι η συνολική πάλη ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο, ενάντια στον καπιταλισμό και την πατριαρχία, ενάντια σε αυτό το σάπιο σύστημα εξουσίας που στη φύση του έχει τον θάνατο και την εξαθλίωση.

Να συγκροτήσουμε ένα δυναμικό και μαχητικό πόλο που θα δώσει νέα πνοή στην προοπτική των αγώνων μας.

Δε θα φάμε από το ξαναζεσταμένο φαγητό!

Κόντρα στις έτοιμες λύσεις και στο «λιγότερο κακό» να οργανωθούμε αδιαμεσολάβητα στη βάση! Με ενεργή συμμετοχή στα εργατικά σωματεία μας, με συγκρότηση ομάδων αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας στις γειτονιές μας, με ομάδες γυναικών ενάντια στην πατριαρχία, με πρωτοβουλίες κατοίκων κόντρα τη λεηλασία του φυσικού πλούτου από το κεφάλαιο. Με φάρο μας την αλληλεγγύη και την αυτοοργάνωση να δομήσουμε στην πράξη τη δικιά μας αντιπρόταση απέναντι στην κρατική-καπιταλιστική δυστοπία.

Να αγωνιστούμε για έναν κόσμο ισότητας, αλληλεγγύης, ελευθερίας. Έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση, όπου οι ζωές μας μετράνε πραγματικά.

 AΠΟ ΤΗΝ ΑΥΘΟΡΜΗΤΗ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΣΤΟΝ ΣΥΝΕΧΗ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ

Καλούμε σε:

  • Απεργιακή κινητοποίηση την Πέμπτη 16/03, στις 12:00, στην Κεντρική Πλατεία*μετά την πορεία θα ακολουθήσει ανοιχτή συνέλευση, στο Αυτόνομο Στέκι Ξάνθης
  • Αντικρατική-Πορεία το Σάββατο 18/03, στις 19:00, στα ΠΡΟΚΑΤ

 ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

Πέλοτο
Αυτόνομο Στέκι Ξάνθης

ΠΡΩΤΗ ΜΆΗ 2022 – ΦΤΩΧΕΙΑ-ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ-ΠΟΛΕΜΟΙ! ΝΑ ΠΕΡΑΣΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ

Προκήρυξη για την απεργία της 1η Μάη. Μπορείς να την κατεβάσεις σε μορφή pdf από εδώ. 

ΠΡΩΤΗ ΜΆΗ 2022 – ΦΤΩΧΕΙΑ-ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ-ΠΟΛΕΜΟΙ! ΝΑ ΠΕΡΑΣΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ

Η ταξική επέτειος της Πρωτομαγιάς του 1886 μας βρίσκει ξανά στο δρόμο. Κι ενώ έχουν περάσει 136 χρόνια ύστερα από την επιτυχία των αγώνων του αμερικανικού Σικάγο για την επίτευξη της 8ωρης εργασίας για το παγκόσμιο προλεταριάτο, οι εργασιακές συνθήκες στις οποίες καλείται να ανταπεξέλθει η κοινωνική βάση σήμερα, καθώς και η συνολική επίθεση που δέχεται από κράτος και κεφάλαιο, φανερώνουν αφενός πως τα αιτήματα εκείνων των ιστορικών αγώνων είναι πιο επίκαιρα από ποτέ˙ και αφετέρου πως η δόμηση νέων αγώνων για να ανακόψουμε την εξαθλίωση που βιώνουμε είναι πιο αναγκαία από ποτέ.

Ήδη τα τελευταία χρόνια, βλέπουμε τη διαρκώς αυξανόμενη ένταση της εργασιακής εκμετάλλευσης σε κάθε εργασιακό τομέα: Οι μισθοί πέφτουν, τα ωράρια να ελαστικοποιούνται, οι υπερωρίες να μένουν απλήρωτες και τα δικαιώματά μας καταπατώνται με κάθε ευκαιρία. Όλη αυτή η εντατικοποίηση της καθημερινότητας στη δουλειάς μας, σε συνδυασμό με τα ελλιπή μέτρα προστασίας (που προκαλούν εργατικά ατυχήματα όπως το πρόσφατο της COSCO με την πτώση 37χρονου λιμενεργάτη από τα 12 μέτρα που βρίσκεται σε σοβαρή κατάσταση νοσηλείας), μας έχουν οδηγήσει στα όριά μας, μας έχουν εξαντλήσει σωματικά και ψυχολογικά και σε κάποιες περιπτώσεις έχουν οδηγήσει μέχρι και στο θάνατο (δεν ξεχνάμε το εργατικό δυστύχημα της ΕΛΒΙΖ του 2017 στην Ξάνθη και την πρόσφατη αθώωση της εργοδοσίας). Από την κανονικοποίηση της άτυπης αυτής εκμετάλλευσης από τους εκάστοτε εργοδότες, περνάμε σταδιακά και στη νομιμοποίηση των πρακτικών αυτών. Ο νόμος Χατζηδάκη παίρνει πίσω τα κεκτημένα μας, αναδιαμορφώνοντας το εργασιακό σκηνικό. Θεσμοθετήθηκε, έτσι, η 10ωρη, ελαστική εργασία, η πληρωμή των υπερωριών σε “είδος”, η αύξηση του πλαφόν υπερωριών, και παράλληλα ποινικοποιήθηκε επίσημα ο συνδικαλισμός.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο της συνολικής υποτίμησης της εργασιακής μας δύναμης, κράτος και κεφάλαιο σχεδιάζουν την ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας, συγκεντρώνοντας τις αλλαγές που έρχονται στο πόρισμα Πισσαρίδη. Έναν “χάρτη” της φιλελευθεροποίησης που σταδιακά εφαρμόζεται τόσο στην αγορά εργασίας, όσο και στον σύνολο των κοινωνικών αγαθών και παροχών. Το πόρισμα αυτό μεταφράζεται μέχρι στιγμής στον νόμο Χατζηδάκη, ενώ τώρα συμπληρώνεται με την πρόσφατη αναδιάρθρωση του ΟΑΕΔ. Πιο συγκεκριμένα, διαγράφεται ένα ποσοστό των χρόνια ανέργων, ενώ ταυτόχρονα απαιτείται από τους ανέργους η διαρκής απόδειξη ότι επιθυμούν να εργαστούν, με τη ρήτρα ότι τρεις αρνήσεις σε εργασία αντιστοιχούν σε διαγραφή από τον ΟΑΕΔ και αφαίρεση του επιδόματος, παρά τα επαρκή ένσημα. Έτσι από τη μία έχουμε μια πλασματική μείωση του ποσοστού των ανέργων, και από την άλλη μια πραγματική μείωση των παροχών του κράτους. Επιπλέον, όμως, έχουμε τη θεσμοθέτηση της σχέσης ισχύος του εργοδότη στη διαπραγμάτευση των όρων της δουλειάς. Βλέπουμε ξεκάθαρα πόσο καλά δένουν τα δύο νομοσχέδια, καθώς αναδεικνύεται μια καλά οργανωμένη επίθεση στον κόσμο της εργασίας, όπου με εκβιαστικούς όρους ωθούμαστε να δεχόμαστε ολοένα και δυσμενέστερους όρους εργασίας για να επιβιώσουμε. Μας χρεώνουν την οικονομική και ηθική ευθύνη για τα αδιέξοδα στα οποία μπορεί να βρεθούμε, ονομάζοντας αυτή την κατάργηση του όποιου κοινωνικού συμβολαίου “εκσυγχρονισμό” και “ανάπτυξη”.

Αυτή η συνολική υποτίμηση της ζωής μας ολοκληρώνεται με την ακρίβεια σε όλα τα βασικά αγαθά και τις τεράστιες αυξήσεις στην ενέργεια. Ήδη από τις αρχές του φθινοπώρου του 2021 βρίσκεται σε εξέλιξη ένα κύμα ανατιμήσεων σε καταναλωτικά και βιομηχανικά είδη. Δηλαδή σε ό,τι μας είναι απαραίτητο για να ζήσουμε, από τα τρόφιμα και το ρεύμα, μέχρι το φυσικό αέριο και τα καύσιμα. Τη στιγμή που βλέπουμε τον μισθό ή το επίδομά μας είτε να μένουν στάσιμα, το κόστος ζωής αυξάνεται σε μη βιώσιμα επίπεδα. Δεν μας ρίχνουν στάχτη στα μάτια με τη γελοία αύξηση μισθού όταν οι λογαριασμοί ρεύματος είναι παραπάνω από το νέο κατώτατο. Διότι στην πραγματικότητα, συντελείται, μια έμμεση μείωση του μισθού μας, η οποία μάλιστα εντείνεται με την άγρια διαδικασία ιδιωτικοποίησης και εμπορευματοποίησης μιας σειράς κοινών αγαθών, καθώς το πλάνο τους είναι να στραγγίξουν κέρδος από κάθε δημόσια υποδομή, με μερικές ή πλήρεις ιδιωτικοποιήσεις. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το σχέδιο αναδιάρθρωσης του Ε.Σ.Υ. σύμφωνα με το οποίο για να κάνεις ένα χειρουργείο ή μια διαγνωστική εξέταση στην ώρα της, θα είναι λογικό να πρέπει να πληρώσεις. Καλούμαστε λοιπόν να πληρώσουμε για την υγείας μας, την εκπαίδευση, αλλά και την ύδρευση, τις συγκοινωνίες, τη στέγαση, τις δημόσιες υποδομές και περιουσία (από κτίρια μέχρι ολόκληρα βουνά και παραλίες).

Οι ανατιμήσεις αυτές, με χαρακτηριστικότερες όλων τις τεράστιες αυξήσεις στην ενέργεια, προκύπτουν ως αποτέλεσμα της ανάγκης του ντόπιου αλλά και του διεθνούς κεφαλαίου να επιστρέψει γρήγορα στη μέγιστη δυνατή κερδοφορία. Αντανακλούν τους ανταγωνισμούς του «ελεύθερου» εμπορίου και της αγοράς, ενώ σχετίζονται άμεσα με την στρατηγική της «απελευθέρωσης» της ενέργειας και της «πράσινης» μετάβασης, την οποία ευαγγελίζονται οι κυρίαρχοι. Αυτά είναι τα αποτελέσματα της απόλυτης “πίστης” στις αρχές του νεοφιλελευθερισμού, και της ολοένα και μεγαλύτερης στροφής σε αντίστοιχα μοντέλα. Με τις ανάλογα πάντα συνέπειες για εμάς, που καλούμαστε να πληρώσουμε για την κρίση και τους ανταγωνισμούς του καπιταλιστικού κόσμου.

Και όλα αυτά οξύνονται ακόμη περισσότερο, όσο οξύνονται οι ανταγωνισμοί των αστικών τάξεων σε παγκόσμιο επίπεδο, πόσο μάλλον τώρα, που οι διαρκείς διακρατικές εντάσεις μεταφράζονται σε μία κεντρική σύγκρουση, στον πόλεμο στην Ουκρανία. Σε κάθε γωνιά του πλανήτη, είτε βρισκόμαστε σε πόλεμο, είτε σε ειρήνη, αντιλαμβανόμαστε ότι χαμένοι θα είμαστε εμείς. Ας μην έχουμε αυταπάτες και ας αναγνωρίσουμε με ποιους έχουμε κοινά συμφέροντα, βασιζόμενοι στην πραγματικότητα και σε όσα ζούμε. Κόντρα στον κοινωνικό κανιβαλισμό, στις ατομικές λύσεις και στη λογική της ανάθεσης, να βασιστούμε η μία στην άλλη και να αντεπιτεθούμε, με εργαλείο τη συλλογικοποίησή μας. Να οργανωθούμε στους χώρους της δουλειάς, στα σωματεία μας, σε κάθε κοινωνικό πεδίο. Να χτίσουμε αναχώματα κόντρα στην υποτίμησή μας και στο αυξημένο κόστος ζωής. Να εμπνευστούμε από τους νικηφόρους εργατικούς αγώνες του τελευταίου χρόνου. Να απαιτήσουμε καλύτερους και αξιοπρεπείς μισθούς και συνθήκες εργασίας, ελεύθερη πρόσβαση σε όλα τα βασικά αγαθά, ως κομμάτι του μισθού μας, ως την ελάχιστη επιστροφή της εργατικής μας δύναμης. Με όχημα την αλληλεγγύη στους ανθρώπους της τάξης μας, να μπλοκάρουμε την ακρίβεια με απεργίες, αρνήσεις πληρωμών, αυτομειώσεις και με το στήσιμο των δικών μας δικτύων και δομών αλληλοβοήθειας. Να κάνουμε ξεκάθαρο ότι δεν θα πολεμήσουμε κανέναν άνθρωπο της τάξης μας από την άλλη πλευρά των συνόρων.

ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ, ΟΛΕΣ/ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ

ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑΚΗ ΔΥΣΤΟΠΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΚΡΙΒΕΙΑ
ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ ΤΑ ΑΙΤΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΙΩΝ

ΓΙΑ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΣ ΜΙΣΘΟΥΣ ΚΑΙ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ

ΝΑ ΜΠΛΟΚΑΡΟΥΜΕ ΤΟ ΑΥΞΗΜΕΝΟ ΚΟΣΤΟΣ ΖΩΗΣ,
ΤΑ ΑΚΡΙΒΑ ΕΝΟΙΚΙΑ, ΤΙΣ ΕΞΩΣΕΙΣ, ΤΙΣ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΕΙΣ

ΓΙΑ ΝA ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΟΥΜΕ ΤΑ ΔΙΚΑΩΜΑΤΑ ΜΑΣ
ΚΑΙ ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ

ΚΑΜΙΑ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ
ΟΙ ΖΩΕΣ ΜΑΣ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΟΥΣ