Απεργιακή συγκέντρωση την Τετάρτη 14 Νοέμβρη στις 10πμ | πλ. Ελευθερίας

Στο τέλος(;) των μνημονίων απαντάμε με οργάνωση και αντεπίθεση

Εδώ και κάποιο καιρό η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ πανηγυρίζει για την έξοδο της χώρας από τα μνημόνια και την επερχόμενη ανάπτυξη. Ακούγοντας κανείς αυτά, θα μπορούσε να πιστέψει ότι οι μαύρες μέρες της μνημονιακής πραγματικότητας είναι πια παρελθόν. Όμως τι άλλαξε με την περίφημη «έξοδο από τα μνημόνια»; Απολύτως τίποτα. Όλο οι αντεργατικοί νόμοι, όλοι οι εφαρμοστικοί νόμοι που ψηφίστηκαν τον καιρό των μνημονίων και που πλήττουν το νεοπρολεταριάτο σε κάθε πτυχή της ζωής του, εξακολουθούν να υφίστανται και σε πολλές περιπτώσεις τελειοποιούνται ή θα ενισχυθούν ακόμη παραπάνω το επερχόμενο διάστημα.

Χαρακτηριστικά μπορούμε να αναφέρουμε: Τις περικοπές στις συντάξεις -τωρινές και μελλοντικές- και την αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών μέσω του νόμου Κατρούγκαλου, την επερχόμενη μείωση του αφορολόγητου, την συνεχιζόμενη εμπορευματοποίηση και ιδιωτικοποίηση του δημόσιου πλούτου μέσω του υπερ-ταμείου, τον καθορισμό του κατώτατου μισθού με υπουργικό διάταγμα στερώντας την δυνατότητα από τους εργαζόμενους να διεκδικήσουν μία αξιοπρεπή αύξηση, την εκτόξευση των ελαστικών σχέσεων και της μαύρης εργασίας που έχουν γίνει πια ο κανόνας, τον ακρωτηριασμό του δικαιώματος της απεργίας για τα πρωτοβάθμια σωματεία, την απελευθέρωση των πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας για να μπαλώσουν οι τράπεζες τα σπασμένα τους, τις γιγαντιαίες δαπάνες για εξοπλιστικά  (2^η χώρα στο ΝΑΤΟ μετά τις ΗΠΑ) για να αναβαθμιστεί ο ρόλος του ελληνικού και ξένου κεφαλαίου και να εξυπηρετηθούν οι πολεμικοί σχεδιασμοί του ΝΑΤΟ στην ευρύτερη περιοχή.

Από την άλλη, η ανάπτυξη που ευαγγελίζεται το κράτος και η κυβέρνηση, πως κάποια στιγμή θα έρθει, σημαίνει μία ακόμα αναδιανομή του πλούτου από κάτω προς τα πάνω. Ανάπτυξη για τον καπιταλισμό σημαίνει νέες μειώσεις μισθών και συντάξεων, περισσότερες απολύσεις και εργατικά «ατυχήματα», περαιτέρω απελευθέρωση του ωραρίου εργασίας, λιγότερα μέτρα ασφαλείας, περισσότερη μαύρη εργασία χωρίς ένσημα και ασφάλιση, γενικά δηλαδή περισσότερη εκμετάλλευση του νεοπρολεταριάτου αυτού του κόσμου.

Και φυσικά γίνεται κατανοητό πως καμία άλλη «εναλλακτική» πολιτική δεν θα μπορούσε να φέρει διαφορετικά αποτελέσματα εντός αυτού του συστήματος, όταν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή θα επιβλέπει την Ελλάδα τέσσερις φορές το χρόνο και το ελληνικό κράτος έχει δεσμευτεί για 3,5% πρωτογενή πλεονάσματα μέχρι το 2022 και την μετέπειτα διατήρηση της δημοσιονομικής πειθαρχίας. Εκτός αυτού το χρέος μετά από 8 χρόνια μνημονιακής καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης παραμένει περίπου στα 320δις ευρώ  ή 180% του ΑΕΠ, το υψηλότερο ποσοστό της Ε.Ε. και ένα από τα μεγαλύτερα του κόσμου. Όλα τα παραπάνω δεν σηματοδοτούν παρά την μονιμοποίηση του καθεστώτος φτωχοποίησης και ανασφάλειας, καθώς και πως το αφήγημα περί «ξεπεράσματος» της κρίσης όχι μόνο δεν ευσταθεί, αλλά είναι αναπόφευκτο, πως αργά ή γρήγορα θα βρούμε μπροστά μας μία ακόμα πιο βίαιη όξυνση της.

Στην ήδη υπάρχουσα πραγματικότητα, αλλά και στην επικείμενη και ολοένα αυξανόμενη επίθεση του κράτους, οφείλουμε να στήσουμε αναχώματα και να δώσουμε μια απάντηση. Ένα πρώτο αποφασιστικό βήμα αποτέλεσε την 1^η Νοέμβρη η οργανωμένη «από τα κάτω» διακλαδική απεργία, την οποία κάλεσαν πρωτοβάθμια σωματεία και σωματεία βάσης του ιδιωτικού τομέα μετά από αποφάσεις γενικών συνελεύσεων. Ενδεικτικά κάποια από τα σωματεία που καλούσαν ήταν: Σύλλογος Εργαζόμενων στα Φροντιστήρια Καθηγητών, Σύλλογος Μεταφραστών – Επιμελητών – Διορθωτών, Σύλλογος Υπαλλήλων Βιβλίου – Χάρτου – Ψηφιακών Μέσων, Σωματείο Βάσης Εργαζομένων στις ΜΚΟ, Σωματείο Εργαζομένων στη ΝΟΚΙΑ, Σωματείο Σερβιτόρων Μαγείρων και Λοιπών Εργαζομένων του Κλάδου του Επισιτισμού. Την απεργία στήριξαν πλήθος άλλων πρωτοβάθμιων σωματείων με στάσεις εργασίας, εργατικές και λαϊκές συνελεύσεων και κινήσεις και πολιτικές συλλογικότητες και οργανώσεις της αντικαπιταλιστικής αριστεράς και του αναρχικού χώρου. Παρά την ενδεικτική αδιαφορία των ξεπουλημένων ενώσεων της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, αλλά και του γραφειοκρατικού-κομματικού συνδικαλισμού του ΠΑΜΕ, η απεργία πραγματοποιήθηκε στήνοντας απεργιακές περιφρουρήσεις σε μία σειρά μεγάλων αλυσίδων και πολυεθνικών (Public, NΟΚΙΑ κ.α.) και πραγματοποιώντας μεγάλη απεργιακή διαδήλωση 2000 ατόμων στην Αθήνα.

Όμως ειδικά η ξεφτίλα της ΓΣΕΕ φάνηκε ολοκληρωτικά, όταν αγνόησε επιδεικτικά όλες τις αποφάσεις που είχε πάρει ένας μεγάλος αριθμός σωματείων, ομοσπονδιών και εργατικών κέντρων πανελλαδικά -όπως και η ΑΔΕΔΥ- για γενική απεργία στις 14 Νοέμβρη. Αντίθετα κινήθηκε αντιπαραθετικά προς αυτήν και προσχωρώντας -ανοιχτά πλέον- σε απεργοσπαστικές πρακτικές, όρισε τελικά απεργία για τις 28.11, καλώντας να την πλαισιώσει και πάλι η «κοινωνική συμμαχία», η οποία δεν είναι τίποτα λιγότερο από μια επικίνδυνη συμμαχία-φιάσκο ανάμεσα στις ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ και εργοδοτικές ενώσεις, δηλαδή το αστικό μπλοκ των βιοτεχνών, των εμπόρων, των επιχειρηματιών και λοιπών αφεντικών. Από την άλλη μεριά, για ακόμα μία φορά το ΠΑΜΕ πέρα των βαρύγδουπων -πλην κούφιων- καταγγελιών σύρθηκε ξανά, όπως και στην απεργία της 1^η Νοέμβρη, πίσω από την απόφαση της ΓΣΕΕ και μετέθεσε για 2^η φορά το κάλεσμα του, αποδεικνύοντας πως δεν έχει την δυνατότητα και την θέληση να έρθει σε οποιαδήποτε είδους ρήξη με τις καθεστωτικές συνδικαλιστικές ενώσεις και να αποτελέσει μία αγωνιστική εναλλακτική.

Απέναντι σε αυτήν την ζοφερή εικόνα αδυναμίας και διάλυσης των κυρίαρχων στο σήμερα συνδικαλιστικών δομών, γίνεται όσο ποτέ ξεκάθαρο, πως ο δρόμος ανασυγκρότησης και υπεράσπισης των αυτοτελών εργατικών συμφερόντων δεν μπορεί παρά να περάσει μέσα από τον διαχωρισμό από ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, με επιτακτικό στόχο να δημιουργηθεί ένας τρίτος πόλος μέσα στο εργατικό κίνημα, που θα εκφράζει ένα νέο είδους συνδικαλισμού: «από τα κάτω», ταξικού, αγωνιστικού – ανεξάρτητου από κράτος , αφεντικά και γραφειοκράτες. Ένας πόλος, που να μην εγκλωβίζεται, αλλά να μπαίνει ανάχωμα στις διαταξικές συμμαχίες με τα αφεντικά μας, είτε αυτή γίνεται στο όνομα της «ανάπτυξης», του οικονομικού ρεαλισμού και της «Ευρωπαϊκής προοπτικής»,  είτε στο όνομα της εθνικής ενότητας και ομοψυχίας, των πολεμικών και ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών και του εθνικιστικού παροξυσμού που αναπτύσσεται στην περιοχή. Ξέρουμε καλά πως μόνο εμείς το νεοπρολεταριάτο αυτού του κόσμου και η αυτόνομη πολιτική και ταξική μας οργάνωση είναι ικανή να φέρει τα εργατικά συμφέροντα ξανά στο προσκήνιο, να τσακίσει τον φασισμό, να αποτρέψει ένα πιθανό αιματοκύλισμα μεταξύ των λαών της περιοχής και τελικά να ανατιμήσει με πραγματικούς και αξιοπρεπείς όρους τις ζωές μας, χωρίς να περιμένει από φρούδες προεκλογικές υποσχέσεις και ψίχουλα σε μορφή φιλοδωρήματος, τα οποία θα παρθούν πίσω με χειρότερους όρους στην πρώτη ευκαιρία που οι «οικονομικοί δείκτες», οι «διεθνείς υποχρεώσεις» σε ΕΕ και ΝΑΤΟ ή οι εξοπλιστικές κούρσες και η «πολεμική ετοιμότητα» της χώρας το απαιτήσουν.

Αναγκαίο πρώτο βήμα προς αυτήν την κατεύθυνση είναι να μην μείνουμε σιωπηλοί στις τελευταίες εξελίξεις. Αρχίζοντας από την οργάνωση σε πρωτοβάθμια σωματεία βάσης, να προσπαθήσουμε να πετύχουμε συλλογικά μικρές διεκδικήσεις ώστε να αναπτερωθεί το ηθικό μας, να μην φοβόμαστε τα αφεντικά και να υψώσουμε το ανάστημα μας όπου χρειάζεται, να επικοινωνούμε με τους συναδέλφους μας και να τοποθετούμαστε στις συνελεύσεις των συλλογικών μας οργάνων. Η κάθε μικρή νίκη δεν βελτιώνει μόνο τις συνθήκες ενός, αλλά δημιουργεί κεκτημένα για τους επόμενους αγώνες και στήνει μικρά, έστω, αναχώματα στην επέλαση των αφεντικών. Αλλά, αυτό από μόνο του δεν αρκεί. Ως εκμεταλλευόμενα κοινωνικά στρώματα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι τα συμφέροντά μας  είναι τελείως αντιπαραθετικά με εκείνα των αφεντικών. Δεν θα πρέπει να έχουμε καμία αυταπάτη για λύσεις που θα έρθουν από ειδικούς και σωτήρες. Ο πιο αποτελεσματικός τρόπος να οργανώνονται πετυχημένες απεργίες είναι να οργανώνονται από τη βάση των εργαζομένων μέσα από γενικές συνελεύσεις και αυτοοργανωμένες δομές, που θα κάνουν τον κάθε νεοπρολετάριο συμμέτοχο.

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ ΜΕ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΣΤΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ, ΜΕ ΣΤΗΣΙΜΟ ΕΡΓΑΤΙΚΩΝ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΩΝ, ΜΕ ΣΗΚΩΜΑ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΙΟΥ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΚΑΘΕ ΑΦΕΝΤΙΚΟ

ΓΙΑ ΝA ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΟΥΜΕ ΤΑ ΔΙΚΑΩΜΑΤΑ ΜΑΣ

ΚΑΙ ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ