Προκήρυξη που τυπώθηκε σε 1000 αντίτυπα τον Μάρτη του 2014, η οποία συνοψίζει την Ιδρυτική διακήρυξη του Πέλοτο.
Μπορείς να την κατεβάσεις σε pdf από εδώ ή να τη διαβάσεις παρακάτω.

 

Δεν είναι και πολύ μακριά το 2009. Χρονιά που αρχίσαμε να νοιώθουμε τι είναι η κρίση και πως αυτή “δούλεψε” στην ελλάδα. Και λέμε πως “δούλεψε” γιατί πραγματικά κάποιοι κάνανε χρυσές δουλειές.

Ενώ κάποιοι άλλοι είδαμε τις τσέπες μας να αδειάζουν, τα καλοριφέρ να φεύγουν και το κρύο να έρχεται, το αφεντικό να μας πληρώνει όλο και πιο αραιά και έναν –κρυφό και φανερό- καθημερινό φασισμό να πυκνώνει όλο και περισσότερο τον αέρα που αναπνέουμε. Και όλη αυτή η κατάσταση να γίνεται όλο και εντονότερη, και να επηρεάζει όλο και βαθύτερα, ένα όλο και μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας.

Και ποιος φταίει για όλα αυτά;

Μήπως φταίμε εμείς που είχαμε πολλά καγιέν; μήπως φταίνε οι γερμανοί που καταδιώκουν εμάς τους έλληνες; μήπως φταίνε οι δημόσιοι υπάλληλοι που ήταν τόσο μα τόσο πολλοί και τρώγανε τόσα χρόνια το κρατικό χρήμα; μήπως φταίνε οι μετανάστες που μας παίρνουν τις ωραίες, τις ξεκούραστες και τις τόσο καλοπληρωμένες δουλειές; βρε μήπως φταίνε οι πολιτικοί που τους αφήσαμε να κάνουν τη δουλειά τους και δεν την έκαναν; Και είναι διεφθαρμένοι από πάνω. Ρε παιδιά; μήπως μας ψεκάζουνε;

Εντάξει, το ξέρουμε ότι οι απαντήσεις που δόθηκαν μαζικά ήταν αναμενόμενες. Δόθηκαν στην τηλεόραση, τις πετάξανε κάτι τσιράκια των αφεντικών (βλέπε μεγαλοδημοσιογράφοι, πολιτικοί, «ειδικοί αναλυτές» και άλλοι καλοπληρωμένοι ρουφιάνοι), τα αναμασήσαμε και μείς στα καφενεία και τις δουλειές μας και τις ουρές του οαέδ. Τα είπαμε χωρίς να πολυπαιδευτούμε. Στερεότυπα και θεωρίες συνωμοσίας. Ω τι ευκολοχώνευτο.

Αλλά εμείς νομίζουμε ότι αυτές οι απαντήσεις έχουν ένα πολύ συγκεκριμένο σκοπό. Να μας αποπροσανατολίσουν. Να μας κρατήσουν μακριά από το τι πραγματικά φταίει, να μεταθέσει τις ευθύνες “στον άλλο”, “στον ξένο”, “στο διαφορετικό”. Να οχυρωθούμε πίσω από το φόβο μας. Να κανιβαλίσουμε απέναντι σε άτομα της τάξης μας. Ο ένας ενάντια στον άλλο.

Αυτό είναι. Είτε επιρρίπτουμε τις ευθύνες απλά στους εκάστοτε διαχειριστές του συστήματος, είτε σε άλλες κοινωνικές ομάδες, είτε στους ίδιους τους εαυτούς μας, τελικά μένουμε μακριά από την ουσία του ζητήματος. Το γεγονός δηλαδή ότι τέτοιου είδους κρίσεις είναι αναπόσπαστο κομμάτι του καπιταλιστικού συστήματος. Και κάποιοι βγαίνουν κερδισμένοι από αυτές, κάποιοι άλλοι χαμένοι.

 

Κρίση δικιά μας ή των αφεντικών;

Πολλά είναι τα χαρακτηριστικά ενός συστήματος κοινωνικής οργάνωσης. Και πολλά τα επίπεδα αλληλοεμπλεκόμενων εξουσιαστικών σχέσεων σε ένα τόσο πολύπλοκο (και παρανοϊκό) σύστημα όπως είναι το καπιταλιστικό σύστημα του 21ου αιώνα. Αλλά έχει ένα βασικό, κεντρικό χαρακτηριστικό. Και αυτό είναι η προσπάθεια παραγωγής κέρδους. Η προσπάθεια συσσώρευσης του μέγιστου δυνατού πλούτου από τα αφεντικά, με το μικρότερο δυνατό κόστος. Και όπου κόστος διάβαζε “εργατική δύναμη”.

Και σκάει η κρίση στην ελλάδα. Και τα αφεντικά βλέπουν ότι τα κέρδη δεν πάνε και τόσο καλά. Κάποιοι αρχίζουν μάλιστα να κλείνουν τις επιχειρήσεις τους –ή τα εργοστασιάκια, τις εταιριούλες κλπ- γιατί δεν τους είναι συμφέρον να τις έχουν ανοιχτές. Οι τράπεζες δεν βλέπουν τα ταμεία τους να γεμίζουν χρήμα. Και τι θα γίνει τώρα; Μα φυσικά θα μετατεθεί η ευθύνη και οι όποιες συνέπειές της στους φτωχότερους. Στους απλούς υπηκόους αυτού του κράτους. Το κόστος που λέμε δηλαδή, πρέπει –για τα αφεντικά και τα συμφέροντά τους- να μειωθεί κι άλλο. Να υποτιμηθεί. Ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι ένα μεγάλο μέρος του εργατικού δυναμικού θα πεταχτεί στην αχρηστία και θα οδηγηθεί στην αναξιοπρέπεια. Η υποτίμηση αυτή, της αξίας της εργατικής δύναμης, μέσα από την επίθεση σε κάθε “παλιό κεκτημένο των εργαζομένων” και τις στρατιές ανέργων που δημιουργεί, εξυπηρετεί με συνέπεια το σκοπό της απομάκρυνσης του κομματιού αυτού των νεο-προλεταρίων, που σε συνθήκες κρίσης θεωρείται πλεονάζον.

 

Κράτος προσόδου

Και μια και οι κάθε λογής εργάτες σ’ αυτόν τον τόπο έχουν ξεχάσει ότι έχουν κοινό συμφέρον απέναντι στα αφεντικά τους, και μαζί έχουν ξεχάσει φυσικά και πώς να πολεμούν γι αυτό, πήραν το λόγο κάτι αρχισυνδικαλισταράδες, κάτι πρόεδροι φορέων, κάτι συντεχνιακοί ξεπουλημένοι από καιρό τύποι, που τις εποχές των παχιών αγελάδων έπαιζαν το ρόλο τους μια χαρά. Δηλαδή μεσολαβούσαν τα όποια αιτήματα αυτών που επίσημα εκπροσωπούσαν στην κεντρική εξουσία αυτού του κράτους, δηλαδή τους μικρούς και μεγάλους αξιωματούχους, είτε φανερούς και επίσημους, είτε κρυφούς και ανεπίσημους, μέσα στον κρατικό μηχανισμό. Αλλά δεν είναι μόνο αυτοί που είχαν καβατζωθεί (ή είχαν προσπαθήσει να καβατζωθούν) όλα αυτά τα χρόνια, από τη μεταπολίτευση μέχρι πριν μια 5ετία. Ήτανε το σύνολο σχεδόν της ελληνικής κοινωνίας. Που προσπάθησε να πιάσει μια “άκρη” στο κράτος. Είτε γερή και σιγουρότερη και “πιο κοντά στο κέντρο”, και έτσι με περισσότερα λεφτά και περισσότερες ευκολίες και περισσότερη εξουσία. Είτε πιο “στην απέξω”, ίσα-ίσα να βάλουμε το παιδί στο δημόσιο, να σβήσουμε καμιά κλήση, να κάνουμε κάνα αυθαιρετάκι. Όλο αυτό το σύστημα νομής προσόδων μέσω της κρατικής δομής, από την οποία πηγάζουν λογιών-λογιών και διαφορετικής ποιότητας εξουσίες, ονομάζεται κράτος προσόδου. Και μέχρι πρόσφατα ήταν ένα καθοριστικό στοιχείο διαμόρφωσης της νεοελληνικής κοινωνίας και της κουλτούρας της.

 

Ολοκληρωτισμός και κράτος ασφάλειας

Σήμερα που η κρίση ανάδευσε τα λιμνάζοντα νερά και επέβαλε στα αφεντικά να πάρουν τα μέτρα τους, όλα αυτά μας τελείωσαν. Ή τέλος πάντως μας τελειώνουν. Δεν χρειάζεται πλέον το κράτος να συνδιαλλαγεί με κανέναν εκπρόσωπο κοινωνικής ομάδας, με κανένα συνδικαλιστικό στέλεχος της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, τους κάνει πέρα και τους βάζει και χειροπέδες άμα κάνουν τους καμπόσους. Γιατί η ταξική ισορροπία άλλαξε και τα αφεντικά αυτού του κράτους θέλουν να το κάνουν σαφές παντού. Δεν έχει πια συμφωνίες και “κοινωνική ειρήνη” από την πλευρά τους. Δεν έχουν πια περιθώρια άμα θέλουν να είναι στα ίδια επίπεδα κερδών με πριν, άμα θέλουν να διατηρήσουν τις “δουλίτσες” τους και να τις επεκτείνουν. Έχει ξύλο σε όποιον αντιστέκεται, έχει φυλακές σε όποιον δεν έχει το απαιτούμενο συμβιβασμένο φρόνημα, έχει τρομοκρατία στο πεζοδρόμιο και τραμπουκισμό στη δουλειά άμα σηκώσεις κεφάλι και διαφωνήσεις έμπρακτα.

Και όλα αυτά γίνονται επίσημα. Το προσωπικό των αφεντικών, αυτοί που λέμε βουλευτές και υπουργοί και πρόεδροι της δημοκρατίας, τα κάνουν νόμους και στα γρήγορα. Με υπουργικές αποφάσεις και προεδρικά διατάγματα. Κατώτατος μισθός ούτε 500 ευρώ, ένσημα άμα είσαι κάτω από 25 δεν έχει, 5 μήνες δουλειά με “πρόγραμμα” από τις 8 το πρωί μέχρι τις 8 το βράδυ- 5 μήνες ανεργία χωρίς επίδομα… τώρα δούλεψε και τις κυριακές!!! Και από την άλλη έχει όλο και περισσότερους μπάτσους, με όλο και περισσότερα όπλα, όλο και περισσότερους τρομονόμους, όλο και περισσότερο ξύλο, όλο και περισσότερη τηλεόραση που δείχνει τρομοκράτες, και γιάφκες, και μολότοφ και γενικώς πουλάει φόβο (και μαζί ρίχνει και κανένα σάπιο κόκαλο τύπου Τσοχατζόπουλος, για να ροκανίζουμε αγριεμένοι). Φόβο και στο δρόμο και στη δουλειά και στο σπίτι.

 

Οι φασίστες είναι δυνατοί για να είσαι φθηνός εργάτης

Και δεν έχει μόνο κρατικούς φρουρούς της νομιμότητας του δυνατού και της τάξης που τα αφεντικά απαιτούν. Έχει και παρακρατικούς, και τα τελευταία χρόνια είναι περισσότερο οργανωμένοι και περισσότερο δυνατοί. Μιλάμε για τους φασίστες, που είναι πια μέρος της καθημερινότητας (ίσως περισσότερο της τηλεοπτικής από της πραγματικής). Αλλά αυτό δεν είναι κάτι που γίνεται με την κρίση του καπιταλισμού, ούτε έβρεξε και έφερε πολλούς. Το να είναι το φασιστικό κόμμα δυνατό και με επιρροή στην κεντρική πολιτική ατζέντα του ελληνικού κράτους είναι πολιτική διαχείρισης της κρίσης. Όχι δικιάς μας. Αλλά των αφεντικών. Και αυτή η πολιτική απαιτεί φασίστες δυνατούς. Για να φοβίζουν τον μετανάστη εργάτη ακόμα περισσότερο, να είναι ακόμα πιο φθηνός, ακόμα πιο αδύναμος να απαιτήσει τα δίκια του. Και συνεπακόλουθα, να είναι και ο ντόπιος εργάτης πιο φθηνός (μια και ο πάτος του βαρελιού κατεβαίνει ακόμα περισσότερο) και πιο φοβισμένος. Για να είναι “η πατρίδα” και “το έθνος” τα στοιχεία που αποκλειστικά και με ρατσιστικό και εθνικιστικό μίσος θα ορίζουν τους νέο-προλετάριους αυτού του τόπου. Και να θάβεται η ταξική διαστρωμάτωση της κοινωνίας κάτω από το μουσικό χαλί του εθνικού ύμνου. Όπου όλοι μαζί, αφεντικά και εργάτες, έχοντες και μη, λύκοι και πρόβατα γινόμαστε ένα. Για να μισήσουμε “τον άλλο”, “τον ξένο”, “το διαφορετικό”. Και να μείνει στο απυρόβλητο αυτός που πραγματικά μας κάνει τη ζωή πατίνι. Το αφεντικό μας και το κράτος του.

Δεν είναι ότι ξαφνικά έγιναν τόσοι οι φασίστες σ’ αυτόν τον τόπο, είναι ότι πολλοί σύνδεσαν τα προσωπικά –μικρά ή μεγαλύτερα- συμφέροντά τους με τον τραμπουκισμό και τα βρώμικα λεφτά. Είναι ότι σε έναν κόσμο που καταρρέει, ο ρατσισμός, ο σεξισμός, ο ελληναρισμός που έτσι κι αλλιώς προϋπηρχε, ήρθε και μετασχηματίστηκε σε οργάνωση μπράβων των αφεντικών και του σάπιου κόσμου τους, της φτώχιας και του κανιβαλισμού. Και άμα τα κομμάτια του κράτους συγκρούονται μεταξύ τους (ας πούμε ο Σαμαράς κυνηγά τη Χρυσή Αυγή) εκπροσωπώντας και διαφορετικά μεγάλα συμφέροντα τις περισσότερες φορές, δεν είναι δικιά μας δουλειά να υπερασπιστούμε τον έναν ή τον άλλον τύραννο της ζωής μας.

 

Και ποιοι είμαστε εμείς και τι να κάνουμε και γιατί

Αυτό που πρέπει να υπερασπιστούμε είναι τα δικά μας συμφέροντα και τη δικιά μας ζωή. Να οργανώσουμε τη δικιά μας πολιτική για το πώς θα χρησιμοποιήσουμε την κρίση για το δικό μας όφελος. Την καπιταλιστική κρίση αυτή των αφεντικών και του κόσμου τους, να την κάνουμε μια ευκαιρία για μας και μια μεγάλη τρύπα για τα αφεντικά και τα τσιράκια τους. Γιατί τα αφεντικά μας και το κράτος τους, έχουν από καιρό καταλάβει τα δικά τους συμφέροντα και μέχρι αυτή τη στιγμή μας κάνουν όλο και πιο αδύναμους, όλο και πιο φοβισμένους, όλο και πιο φθηνούς. Και έτσι όπως πάμε, όταν “αρχίσει η ανάπτυξη” (που αν ακούσεις λίγο πιο προσεκτικά θα καταλάβεις ότι άρχισε… αλλά όπως αναμενόταν όχι για μας), εμείς θα έχουμε πάνω από τα κεφάλια μας μια τέτοια κατάσταση: 500 ευρώ μισθός άμα είσαι στους ευνοημένους και δε δουλεύεις σε «πρόγραμμα κατάρτισης» ή «μαθητείας» ή γενικώς κάτι 5μηνίτικο, ασφάλιση γιοκ, οι απεργίες ημιπαράνομες, φύγε συ – έλα συ σε κάθε δουλειά, αργίες δεν θα υπάρχουν, συσσίτια κρατικών και παρακρατικών φασιστών, κάθε λογιών μπάτσοι να πουλάνε τρομοκρατία παντού.

Γι αυτό εμείς, το νεοπρολεταριάτο αυτού του κόσμου, θα πρέπει να οργανωθούμε ενάντια στο κράτος και τα αφεντικά, για να μη χαθούμε. Και εμείς είμαστε σαφέστατα η πλειοψηφία αυτής της κοινωνίας. Είτε είμαστε έλληνες είτε είμαστε ξένοι, είτε είμαστε χριστιανοί είτε μουσουλμάνοι, και άντρες και γυναίκες, και νέοι και μεγαλύτεροι, είτε δουλεύουμε σε γραφείο είτε στο εργοτάξιο, είτε στην αίθουσα είτε με το δίσκο στο χέρι, είτε στον υπολογιστή είτε με το σφυρί έχουμε κάθε λόγο να κινηθούμε ενάντια στο μέλλον που ετοιμάζεται για τις ζωές μας.

Το ξέρουμε ότι δεν είμαστε όλοι αυτοί ακριβώς το ίδιο. Αλλά οι διαχωριστικές μας γραμμές θαμπώνουν. Δημιουργείται ένα μεγάλο κοινωνικό πεδίο-χωνευτήρι όπου συνυπάρχουμε “παραδοσιακοί” και “νέου τύπου” εργάτες. Κάποιοι με πτυχία από πανεπιστήμια, κάποιοι χωρίς. Κάποιοι που περίμεναν ότι θα γίνουν καλοβαλμένοι μηχανικοί/γιατροί/δικηγόροι, κάποιοι που πίστευαν ότι με την τέχνη που μαθαίνουν θα ανοίξουν πετυχημένη επιχείρηση. Κάποιοι που δουλεύουν στο εργοστάσιο και κάποιοι που κάνουν μαθήματα σε σχολεία και φροντιστήρια. Κάποιοι στον τόπο τους, και κάποιοι άλλοι οδηγημένοι εδώ από την ανάγκη. Κάποιοι που μόλις βγήκαν από τη σχολή τους και ψάχνουν πεντάμηνο πρόγραμμα από τον ΟΑΕΔ και κάποιοι που ακόμα είναι σε μια σχολή και σερβίρουν σε μπαρ.

Ε μέσα από αυτήν την τεράστια μάζα ανθρώπων περιμένουμε να ξεπηδήσουν συλλογικές αρνήσεις αυτού του μαύρου παρόντος και μέλλοντος. Με κατεύθυνση ανατρεπτικές καταστάσεις και όχι ανατροπές παιγμένες στην τηλεόραση και μεσολαβημένες με ψήφους. Το πώς ακριβώς θα γίνουν τα πράγματα κανείς δεν μπορεί να τα ξέρει. Να οργανωθεί όμως, να σκεφτεί και να συζητήσει μαζί με άλλες και άλλους, να βγει στο δρόμο, να απαιτήσει τη ζωή που του κλέβουν… αυτό, μπορεί να το κάνει.