Ανακοίνωση για την απεργία της 30ης Μαΐου που καλείται από την κοινωνική συμμαχία.

 

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΤΩΝ ΕΡΓΟΔΟΤΩΝ

ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ

Στις 30 Μάη δεν ξεσηκώνεται το εργατικό κίνημα ενάντια στους καπιταλιστές. Στις 30 Μάη δε σχεδιάζεται κάποια στιβαρή και με σοβαρούς όρους επίθεση των «από τα κάτω» ενάντια στους εκμεταλλευτές τους. Ούτε κλονίζεται ο κόσμος του κεφαλαίου. Στην πραγματικότητα, αυτό που γίνεται, αυτό που εντέχνως αποκρύπτουν οι ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ενώσεις της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, είναι κάτι παραπάνω από αναθεωρητισμός των κοινωνικών αγώνων: Είναι παραίτηση του νεοπρολεταριάτου και η υπαγωγή του στα συμφέροντα των αφεντικών. Όσο αυστηρή και αν ακούγεται αυτή η κριτική δεν προέρχεται από κακεντρέχεια, αλλά επειδή ξέρουμε ότι αν συμμαχήσουμε με τον εχθρό μας, η νίκη για εμάς δεν πρόκειται να έρθει ποτέ. Κι αυτό γιατί δεν πρόκειται για μια ακόμα απεργία άκαρπη και ατελέσφορη από αυτές που μας έχουν συνηθίσει τα τσιράκια των αφεντικών. Είναι μια «πανεθνική ημέρα δράσης», όπως την αποκαλούν, που καλείται από την Κοινωνική Συμμαχία, η οποία δεν είναι τίποτα λιγότερο από μια επικίνδυνη συμμαχία-φιάσκο ανάμεσα στις ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ και εργοδοτικές ενώσεις, δηλαδή το αστικό μπλοκ των βιομήχανων, των επιχειρηματιών και λοιπών καπιταλιστών. Προτάγματα και στοχεύσεις περί «ανάπτυξης» και δημιουργίας «ρεαλιστικού και δίκαιου εθνικού σχεδίου παραγωγικής ανασυγκρότησης» αποτελούν το πλαίσιο στο οποίο καλείται αυτή η απεργία των αφεντικών. Ο εθνικός κορμός, οι φίλοι της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ, οι φορείς και υλοποιητές της ρεάλ πολιτίκ μηχανορραφούν εναντίων της τάξης μας και χρησιμοποιούν με τον πιο δόλιο τρόπο τα μέσα που διαθέτουμε για την ανατροπή τους. Αυτό το γεγονός δε φτάνει απλά να το καταγγέλλουμε ή να το ενισχύουμε έμμεσα, θεωρώντας πως μπορούμε να μετατρέψουμε αυτή τη μέρα σε δικιά μας. Μια μέρα στην οποία αυτοί που χτύπησαν το δικαίωμα στην απεργία, αυτοί που θέλουν τον πλειστηριασμό των σπιτιών μας, αυτοί που υπέγραψαν τον κατώτατο και «υποκατώτατο» μισθό θα έρθουν να παλέψουν μαζί μας ενάντια σε αυτά που οι ίδιοι σχεδίασαν. Πόσο χώρο έχουμε να παρέμβουμε σε αυτή τη διαταξική φάρσα; Μήπως αν επιλέξουμε να κατεβούμε συνεισφέρουμε κι εμείς στην περαιτέρω απογοήτευση του νεοπρολεταριάτου και επομένως στην αποστροφή του από τους κοινωνικούς αγώνες;

Η απεργία «παρωδία» της 30 Μάη, όμως, έρχεται στα πλαίσια της 4ης αξιολόγησης και της πολυαναμενόμενης εξόδου από το μνημόνιο που μας έχει υποσχεθεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Έρχονται, λοιπόν, να μας πλασάρουν, πέρα από τα πανεθνικά συμφέροντα της κοινωνικής συμμαχίας που δεν υπάρχουν, ότι βγήκαμε επιτέλους από τα μνημόνια, έρχεται η ανάπτυξη (για ακόμα μια φορά) και τα πράγματα θα καλυτερεύσουν (για άλλη μια φορά). Όμως, η εργασιακή πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική: Ως νεοπρολεταριάτο πληρώνουμε με αίμα κάθε μέρα τις εξευτελιστικές συνθήκες εργασίας που επικρατούν, με τελευταίο παράδειγμα τον θάνατο του 32χρονου εργάτη στην Λάρισα, και όλα αυτά για να αμειβόμαστε με μισθούς πείνας, όσοι είμαστε τυχεροί και βρίσκουμε δουλειά. Η επιβίωση του εργάτη/τριας είναι αρκετά δύσκολη και δεν θα καλυτερεύσει με την έξοδο από τα μνημόνια: Δύο ή και παραπάνω δουλειές για να τα βγάλει πέρα, πολύ σπάνια με ασφάλιση και ένσημα, υπερωρίες και άθλιες συνθήκες είναι η πραγματικότητα μας χωρίς να υπάρχει κάποιο ιδιαίτερο φως στον ορίζοντα με την 4η αξιολόγηση. Για όλους αυτούς τους λόγους, αντιλαμβανόμαστε την ανάγκη του κόσμου που βιώνει όλη αυτή την εργασιακή καταπίεση να θέλει να κατέβει εκείνη τη μέρα να διαδηλώσει για τα υλικά του συμφέροντα, όπως το ζήτημα των πλειστηριασμών. Είναι εξίσου σημαντικό, όμως, να κρούσουμε τον κώδωνα του κινδύνου, γιατί αυτή την «πανεθνική ημέρα» την σχεδιάζουν τα αφεντικά με τα τσιράκια τους, ώστε να μας αποτρέψουν απ’ τον πραγματικό στόχο που είναι η ίδια η τάξη που εκπροσωπούν. Για αυτό και πατάνε στην εξαθλίωση μας και στην αντίληψη ότι, εν μέσω κινηματικής νηνεμίας, είναι πολυτέλεια να επιλέγουμε πού να διοχετεύσουμε την απογοήτευσή μας.

Τι πρέπει να κάνουμε, λοιπόν, εμείς ως κομμάτι του νεοπρολεταριάτου;

Αναγκαίο πρώτο βήμα είναι ότι δεν πρέπει να μείνουμε σιωπηλοί στις τελευταίες εξελίξεις. Αρχίζοντας από την οργάνωση σε πρωτοβάθμια σωματεία βάσης, να προσπαθήσουμε να πετύχουμε συλλογικά μικρές διεκδικήσεις ώστε να αναπτερωθεί το ηθικό μας, να μην φοβόμαστε τα αφεντικά και να υψώσουμε το ανάστημα μας όπου χρειάζεται, να επικοινωνούμε με τους συναδέλφους μας και να τοποθετούμαστε στις συνελεύσεις των συλλογικών μας οργάνων. Η κάθε μικρή νίκη δεν βελτιώνει μόνο τις συνθήκες ενός, αλλά δημιουργεί κεκτημένα για τους επόμενους αγώνες και στήνει μικρά, έστω, αναχώματα στην επέλαση των αφεντικών. Αλλά, αυτό από μόνο του δεν αρκεί. Ως εκμεταλλευόμενα κοινωνικά στρώματα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι τα συμφέροντά μας  είναι τελείως αντιπαραθετικά με εκείνα των αφεντικών. Πάνω σε αυτά να στήσουμε τη δική μας ατζέντα απέναντι σε αυτή των αφεντικών και όχι πλάι τους, όπως επιδιώκουν οι πουλημένες ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ. Να στήσουμε το δικό μας πόλο απέναντι σε αυτό των αφεντικών.

 

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ ΜΕ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΣΤΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ, ΜΕ ΣΤΗΣΙΜΟ ΕΡΓΑΤΙΚΩΝ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΩΝ, ΜΕ ΣΗΚΩΜΑ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΙΟΥ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΑΦΕΝΤΙΚΟ

ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟΥΣ ΚΑΡΕΚΛΟΚΕΝΤΑΥΡΟΥΣ ΤΟΥ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΤΣΙΡΑΚΙΑ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ

Η ΓΣΕΕ ΚΑΙ Η ΑΔΕΔΥ ΕΙΝΑΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΙ ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΘΕ ΥΠΟΥΡΓΟ ΕΡΓΑΣΙΑΣ. ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΑΞΙΖΕΙ ΕΙΝΑΙ ΠΛΗΡΗΣ ΑΠΑΞΙΩΣΗ

ΟΥΤΕ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΟΥΤΕ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΙΡΗΝΗ, ΡΗΞΗ ΜΕ ΤΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΤΟΥ ΕΓΧΩΡΙΟΥ ΚΑΙ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΚΕΦΑΛΑΙΟ

 

Πέλοτο