Ανακοίνωση με αφορμή τα τελευταία εργατικά «ατυχήματα» που σημειώθηκαν στην Αλεξανδρούπολη, τη Λάρισα και τη Θεσσαλονίκη. Μπορείς να κατεβάσεις την ανακοίνωση σε μορφή pdf από εδώ.
«ΑΤΥΧΗΜΑΤΑ» ΒΑΦΤΙΖΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΕΜΑΣ, ΓΙΑ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΚΕΡΔΗ
Από το Σάββατο 29/04 ένας εργάτης, χειριστής γερανοφόρου οχήματος, νοσηλεύεται σε κρίσιμη κατάσταση με σοβαρά εγκαύματα όταν κατά τη διάρκεια της εργασίας του στην Αλεξανδρούπολη ο γερανός ήρθε σε επαφή με γυμνά καλώδια της ΔΕΗ με αποτέλεσμα το όχημα να αρπάξει κατευθείαν φωτιά. Πριν λίγες μέρες, στις 24/04 στη Λάρισα ένας τεχνίτης έπεσε από σκαλωσιά στην οικοδομή που εργαζόταν με αποτέλεσμα να υποστεί βαριά κατάγματα στη μέση και τη σπονδυλική του στήλη. Στις 11/04 στη Θεσσαλονίκη το Συνδικάτο Οικοδόμων κατήγγειλε έναν ακόμη σοβαρό τραυματισμό εργάτη σε τούνελ του υπό κατασκευή μετρό της πόλης, «ένα έργο που ήδη μετρά τρεις νεκρούς και δεκάδες σακατεμένους» όπως χαρακτηριστικά αναφέρει. Και αυτά είναι μόνο ένα μικρό δείγμα των εργατικών «ατυχημάτων» του τρέχοντος έτους.
Καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες των μοιραίων συνεπειών στις ζωές των ανθρώπων της τάξης μας λόγω των ελλείψεων σε μέτρα και μέσα προστασίας, της ανύπαρκτης εκπαίδευσης και της εντατικοποίησης της εργασίας μας, με τον τραυματισμό ή θάνατο να βαφτίζεται ως «ατύχημα». Δυστυχώς, οι παραπάνω συνθήκες δεν αποτελούν μία φανταστική δυστοπία ή εξαιρέσεις σε μια ασφαλή κανονικότητα, αλλά την εργασιακή πραγματικότητα με την οποία ερχόμαστε αντιμέτωποι/ες. Μια πραγματικότητα που μάς γεμίζει στρες, μάς τρώει χρόνο από τη ζωή μας με τους αγαπημένους μας, μάς υποτιμάει υλικά και πνευματικά, σακατεύει την ψυχολογία και το σώμα μας, μάς αφήνει ανίκανους/ες να εργαστούμε ξανά, μάς σκοτώνει από λίγο καθημερινά ή/και μάς σκοτώνει μια και καλή.
Οι μικροί και οι μεγάλοι θάνατοι που βιώνουμε καθημερινά δεν είναι τυχαίοι, ούτε «ατυχήματα». Είναι η επιβεβαίωση του πόσο λίγο αξίζουν οι ζωές μας σε ένα σύστημα που ιεραρχεί το κέρδος των λίγων πάνω όλους/ες μας. Όσο αυξάνεται η ένταση της εκμετάλλευσης, η φυσική εξόντωσή μας γίνεται πλέον σκληρή καθημερινότητα με πρωταγωνιστές την εντατικοποίηση της εργασίας, μισθούς και μεροκάματα πείνας, εξαντλητικά ωράρια, ελλιπή (αν όχι ανύπαρκτα) μέτρα ασφάλειας, επισφάλεια και μαύρη εργασία. Ενώ για εμάς ο μισθός είναι όρος ύπαρξης, για το αφεντικό είναι «κόστος». Ενώ για εμάς η ασφάλεια στην δουλειά είναι ζήτημα σωματικής ακεραιότητας, ζωής και θανάτου, για το αφεντικό, σ’ ένα σύστημα που οι εργάτες είμαστε αναλώσιμοι μπροστά στην κερδοφορία του, είναι κι αυτό «κόστος». Τα αφεντικά μας, είτε είναι μεγάλα και «υπερεθνικά» είτε μικρότερα και ντόπια, έχουν έναν κύριο και κεντρικό στόχο: Το οικονομικό κέρδος.
Σε μια εποχή και ένα σύστημα που προσπαθεί να επιβάλλει τον θάνατό μας ως κανονικότητα, από τα εργατικά «ατυχήματα», τους νεκρούς λόγω διάλυσης του ΕΣΥ και τις κρατικές δολοφονίες στα τρένα μέχρι τη συμμετοχή σε πολέμους, να υψώσουμε ανάστημα. Κόντρα στην απογοήτευση και την εργασιακή δυστοπία να οργανωθούμε στη βάση, στους χώρους δουλειάς, στις εργατικές συνελεύσεις και στα σωματεία μας, σε κάθε κοινωνικό πεδίο. Να εμπνευστούμε από τους νικηφόρους εργατικούς αγώνες του τελευταίου χρόνου και να χτίσουμε αναχώματα κόντρα στην υποτίμησή μας. Να διώξουμε τον φόβο, και να διεκδικήσουμε δουλειά με δικαιώματα και συνθήκες εργασίας που δε θα μας κάνουν να φοβόμαστε για το αν θα καταφέρουμε να γυρίσουμε σπίτι απόψε.
ΝΑ ΜΗ ΣΥΝΗΘΙΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ, ΟΙ ΖΩΕΣ ΜΑΣ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΟΥΣ
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ
ΜΕ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΣΤΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ, ΜΕ ΣΤΗΣΙΜΟ ΕΡΓΑΤΙΚΩΝ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΩΝ
ΜΟΝΟ ΑΝ ΑΓΩΝΙΣΤΟΥΜΕ ΣΥΛΛΟΓΙΚΑ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΕΛΠΙΖΟΥΜΕ!