Ανακοίνωση για τη δολοφονία του Κώστα Μανιουδάκη από την αστυνομία Χανίων, και κάλεσμα σε συγκέντρωση το Σάββατο 30/09. Μπορείς να κατεβάσεις την ανακοίνωση σε μορφή pdf από εδώ.

ΚΩΣΤΑΣ ΜΑΝΙΟΥΔΑΚΗΣ – ΑΚΟΜΑ ΕΝΑΣ ΔΟΛΟΦΟΝΗΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ

Την Παρασκευή, 1η Σεπτεμβρίου, στον επαρχιακό δρόμο Σούδας Φρε-Βρυσσών στα Χανιά, αστυνομικοί των ΤΑΕ-Σούδας σταματούν το αυτοκίνητο που οδηγεί ο 58χρονος Κώστας Μανιουδάκης. Κάνοντας λόγο για μικροποσότητα κάνναβης, τον απομακρύνουν βίαια από το όχημά του περνώντας του χειροπέδες, και ξεκινούν τον άγριο ξυλοδαρμό του, με τον ίδιο να φωνάζει πως έχει χειρουργηθεί πρόσφατα. Μεταφερόμενος προς το περιπολικό, ο Κώστας Μανιουδάκης καταρρέει από τα χτυπήματα, δεμένος πισθάγκωνα. Στο δρόμο προς το νοσοκομείο αφήνει την τελευταία του πνοή στο όχημα του ΕΚΑΒ.

Αμέσως μετά, ξεκινά μια μεθοδευμένη προσπάθεια διαστρέβλωσης των γεγονότων από την αστυνομία και τα τοπικά ΜΜΕ, κάνοντας λόγο για «ανακοπή, κατά τον τυχαίο έλεγχο από την τροχαία». Οι αυτόπτες μάρτυρες όμως, η λίμνη αίματος στο σημείο όπως και τα βαριά τραύματα που έφερε στο σώμα του, έκαναν μάταιη την όποια απόπειρα απόκρυψης της δολοφονίας.

Είναι η ίδια, πάγια τακτική που εφαρμόζουν οι μηχανισμοί προπαγάνδας στην υπηρεσία των αφεντικών, όπως με την πρόσφατη δολοφονία του Αντώνη Καργιώτη στο λιμάνι του Πειραιά, τη δολοφονία του Ζακ Κοστώπουλου, του Παύλου Φύσσα…

Από την κορύφωση της καπιταλιστικής κρίσης, η ανθρώπινη ζωή υποτιμάται όλο και πιο έντονα, όλο και πιο βίαια, σε όλα επίπεδα. Το κράτος, αποτραβηγμένο πλήρως από την κοινωνική αναπαραγωγή, το μόνο που έχει να προσφέρει είναι περισσότερη εξαθλίωση, καταστροφή και θάνατο. Επενδύει στο φόβο, οχυρώνεται και δαπανά εκατομμύρια στην ενίσχυση των μηχανισμών καταστολής για να πνίξει κάθε μας αντίδραση.

Από τις πιο πρόσφατες κρατικές δολοφονίες από τα καθάρματα της ΕΛ.ΑΣ., του Βασίλη Μάγγου στο Βόλο, του 16χρονου Ρομά Κώστα Φραγκούλη στη Θεσσαλονίκη για 20 ευρώ βενζίνη, του Νίκου Σαμπάνη στο Πέραμα. Τους δολοφονημένους μετανάστες στα θαλάσσια και χερσαία σύνορα. Τους βασανισμούς μέσα στα α.τ., τις εξοντωτικές συνθήκες κράτησης στις φυλακές και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστριών, το βιασμό στο α.τ. Ομόνοιας, τη συμμετοχή της ομάδας ΔΙΑΣ στη δολοφονία της Ζackie, οι αγώνες μας αποκτούν άλλο νόημα. Μας προτάσσουν να μην ξεχάσουμε, να μη συνηθίσουμε.

Να μη συνηθίσουμε το θάνατο που σπέρνει το κράτος, που δολοφονεί ακόμα και εν ψυχρώ, η καπιταλιστική οικονομία που «ανθίζει» με το αίμα μας, η πατριαρχική και ρατσιστική βία.

Το ερώτημα που πλανάται στη σκέψη όσων εξακολουθούν να διατηρούν την ανθρωπιά τους, όσων δε μένουν κυνικοί μπροστά σε έναν πόλεμο που μαίνεται, που βλέπουν δεκάδες ανθρώπους να χάνονται επειδή επέλεξαν να ταξιδέψουν με το τρένο, τους χιλιάδες νεκρούς στους διαδρόμους των νοσοκομείων, την είδηση για μία ακόμα γυναικοκτονία, τους 140 – από τις αρχές του ’23 – εργαζόμενους που δε γύρισαν στα σπίτια τους και έχασαν τη ζωή τους στα λεγόμενα «εργατικά ατυχήματα», όσους πετιούνται έξω από το σπίτι τους γιατί το σπίτι πουλήθηκε σε πλειστηριασμό, όσους οδηγούνται στον κοινωνικό θάνατο. Τα πλημμυρισμένα χωριά και τους δεκάδες πνιγμένους ανθρώπους, τα χιλιάδες στρέμματα καμένης γης, την ανείπωτη καταστροφή του φυσικού και ζωικού κόσμου στο βωμό της καπιταλιστικής «ανάπτυξης». Το ερώτημα που τίθεται, εξακολουθεί να είναι ένα: ταξική και κοινωνική αντεπίθεση ή βαρβαρότητα.

Δεν υπάρχει άλλος δρόμος και το ξέρουμε καλά. Μας το υπενθυμίζουν με κάθε έναν από τους μπάτσους δολοφόνους που αθωώνουν, με κάθε ποινικοποίηση της κοινωνικής αλληλεγγύης και των αντιστάσεων μας. Δεν υπάρχει σύστημα να τους δικάσει. Δεν υπάρχει κοινοβουλευτική εναλλακτική, πιο κοινωνική, πιο δίκαιη. Η μόνη εναλλακτική βρίσκεται στην οργάνωση και τους αγώνες μας.

Με φάρο μας την αλληλεγγύη, που κατάφερε να σώσει ότι σωζόταν στις πλημμύρες και τις φωτιές μέσω της αυτενέργειας των ίδιων των από τα κάτω, που έσβηναν φωτιές στα μέτωπα της πυρκαγιάς ή οργάνωναν κοινωνικές κουζίνες όσο παρακρατικοί έκαναν πογκρόμ κατά των μεταναστριών. Με όπλο μας την οργάνωση στις γειτονιές, στους χώρους της δουλειάς να περάσουμε στην αντεπίθεση!

Κόντρα στην κοινωνική απονέκρωση, την εξατομίκευση και το φόβο που μας επιβάλλουν να αντιτάξουμε τους ταξικούς – κοινωνικούς αγώνες. Να καταλάβουμε πως το μόνο που έχουμε είναι ο ένας την άλλη.

Καμία κρατική δολοφονία να μη μείνει αναπάντητη. Να απαλλαγούμε από το κράτος και τα τσιράκια του, τους φασίστες και τους κανιβάλους του!

Κόντρα στην «κανονικότητα» της καταστροφής, της βίας και του θανάτου να δομήσουμε στους δρόμους τη δική μας αντιπρόταση, για έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση που η ανθρώπινη ζωή έχει αξία.