Ανακοίνωση για τα δύο θανατηφόρα εργατικά «ατυχήματα» που σημειώθηκαν στον ατμοηλεκτρικό σταθμό της ΔΕΗ στην Κοζάνη. Μπορείς να την κατεβάσεις σε μορφή pdf από εδώ.
Δύο ακόμα εργάτες, 45 και 47 χρονών, έχασαν τη ζωή τους εν ώρα εργασίας όταν «υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες» έπεσαν από πύργο ψύξης ύψους 108μ. κατά τη διάρκεια εργασιών συντήρησης στον ατμοηλεκτρικό σταθμό της ΔΕΗ στην Κοζάνη. Οι δυο εργάτες απασχολούνταν από υπεργολαβική γερμανική εταιρία και ανάδοχος του έργου είναι η εταιρία ΑΒΑΞ. Δεν έχει περάσει ούτε μήνας από το τελευταίο θανατηφόρο «εργατικό ατύχημα» στο Γυμνό Εύβοιας, όπου 3 εργάτες έχασαν ακαριαία τη ζωή τους και άλλος ένας τραυματίστηκε όταν χτυπήθηκαν από ρεύμα υψηλής τάσης κατά τη διάρκεια επισκευών σε κολώνες της ΔΕΔΔΗΕ από εργολαβικό συνεργείο της ΑΚΤΩΡ(η οποία έχει ιστορικό εργατικών δολοφονιών και στην περιοχή της Ξάνθης/ Ιούνης 2020 νεκρός εργάτης και τραυματίες που καταπλακώθηκαν από σκυρόδεμα).Τα παραπάνω δεν αποτελούν εξαιρέσεις της εργασιακής πραγματικότητας, αλλά τον κανόνα. Αυτόν που λέει ότι όσες και όσοι υποχρεούνται στην μισθωτή σκλαβιά για να επιβιώσουν, όσοι εργάζονται υπό πιεστικές συνθήκες στα εργοτάξια, όσες δουλεύουν για «να βγει γρήγορα η δουλειά» δεν ξέρουν τι τους ξημερώνει η επόμενη μέρα και αν τελικά θα θυσιάσουν την ίδια τους τη ζωή για τα κέρδη των αφεντικών. Γιατί τα παραπάνω είναι ακόμα 2 περιστατικά στην τεράστια λίστα όλων όσων δολοφονήθηκαν εν ώρα εργασίας για να αποδειχθεί ακόμα μια φορά η αναλώσιμη φύση του/της σημερινού εργαζόμενου/ης.
Δεν είναι ατυχήματα, ούτε ατομική ευθύνη ή απροσεξία του εργαζόμενου. Τα δήθεν συλλυπητήρια στους οικείους και η επιμονή περί αδιευκρίνιστων συνθηκών που τάχα θα διερευνηθούν από πλευράς αφεντικών δεν απαντούν ποτέ εν τέλει στο ποιος είναι ο πραγματικά υπεύθυνος. Η εντατικοποίηση της εργασίας (ακόμα περισσότερο εν καιρώ πανδημίας), η έλλειψη μέτρων ασφαλείας χάριν της μείωσης του κόστους, η απουσία επιβλέποντος και τεχνικού ασφαλείας, η πίεση από τα αφεντικά και τους μεγαλοεργολάβους να βγει γρήγορα το έργο, η καταπάτηση του διαλείμματος, τα ελαστικά ωράρια, οι ατελείωτες εργατοώρες είναι κάποιοι από τους λόγους που αποδεικνύουν ότι τέτοια περιστατικά δεν αποτελούν ούτε στο ελάχιστο ατυχήματα παρά εργατικές δολοφονίες στο όνομα του κέρδους.
Από τα εργοτάξια και τα ναυπηγία μέχρι τον επισιτισμό και τους διανομείς/ ταχυμεταφορείς, οι συνθήκες γαλέρας της σύγχρονης εργασιακής πραγματικότητας είναι τόσο σκληρή που περιστατικά θανάτου ή τραυματισμού συμβαίνουν κάθε εβδομάδα, με τελευταίο τον ακρωτηριασμό 46χρονου εργάτη λατομείων στην Θεσπρωτία. Οι στατιστικές μιλάνε για τουλάχιστον 50 νεκρούς το χρόνο εν ώρα εργασίας, αν και γνωρίζουμε ότι πολλά ακόμα περιστατικά συμβαίνουν χωρίς να φτάσουν ποτέ στο φως της δημοσιότητας. Οι εργαζόμενοι/ες γνωρίζουν τον κίνδυνο στον οποίο βρίσκονται, από τα πιθανά ατυχήματα έως και το ενδεχόμενο θανάτου, χωρίς την δυνατότητα να διεκδικήσουν καλύτερες συνθήκες εργασίας υπό το συνεχή φόβο της απόλυσης, αλλά και με την επίγνωση της εργασιακής ζούγκλας που θα αντιμετωπίσουν μετά, όντας απολυμένοι.
Η κερδοφορία, η αναπαραγωγή και η επιβίωση των αφεντικών έχει πατήσει ήδη στο αίμα των από τα κάτω, πατάει καθημερινά στη δική μας εκμετάλλευση και στους δικούς μας νεκρούς. Για όλους και όλες εμάς που η μισθωτή σκλαβιά είναι η μόνη πραγματικότητα, να μετατρέψουμε την θλίψη μας σε οργή και να οργανωθούμε συλλογικά απέναντι στους καταπιεστές μας. Όλοι και όλες εμείς που το μόνο που έχουμε είναι η εργατική μας δύναμη έναντι κάποιων ψίχουλων προς επιβίωση, να αρνηθούμε και να απαντήσουμε σε κάθε καταπίεση και απαίτηση κάθε αφεντικού, μικρού ή μεγάλου, που θέτει τη ζωή μας σε δεύτερη μοίρα και μας απαξιώνει. Οργανωνόμαστε στη βάση και από τα κάτω, με ταξική και συναδελφική αλληλεγγύη ενάντια σε κάθε καφρίλα αφεντικού.
ΝΑ ΜΗ ΓΙΝΟΥΜΕ ΜΟΝΤΕΡΝΟΙ ΣΚΛΑΒΟΙ/ΕΣ
ΝΑ ΜΗ ΣΥΝΗΘΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΣΑΝ ΜΙΑ ΝΕΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ