Κάλεσμα σε αντιπατριαρχική συγκέντρωση και ανακοίνωση με αφορμή τη γυναικοκτονία της Ευγενία από την Ξάνθη. Μπορείς να την κατεβάσεις σε μορφή pdf από εδώ.

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΕΜΦΥΛΗ ΒΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ, ΠΟΤΕ ΚΑΜΙΑ ΜΟΝΗ

Συγκέντρωση ενάντια στην έμφυλη βία και την πατριαρχία: Σάββατο 18/1 12:00, στην Κεντρική Πλατεία Ξάνθης

 

 

Η δολοφονία της Ευγενίας στην Ξάνθη από τον κακοποιητικό σύντροφό της έρχεται να προστεθεί στον μακρύ κατάλογο γυναικοκτονιών, μιας μαύρης λίστας που δεν έχει τελειωμό. Η Ευγενία τους τελευταίους μήνες υπέφερε μέσα στο σπίτι που κατοικούσε με τον σύντροφό της, ο οποίος την απομόνωσε κοινωνικά, την κακοποιούσε συστηματικά και της απαγόρευε την τηλεφωνική επικοινωνία με τους οικείους της. Μία γυναίκα που στην ουσία ζούσε αιχμάλωτη μέσα στο σπίτι του κακοποιητή της, που της απαγορευόταν να βγει έξω, που είχε προσπαθήσει να αντισταθεί, να ξεφύγει, να ζητήσει στήριξη και βοήθεια. Τον Οκτώβριο του 2024, ο σύντροφός της της άσκησε σωματική βία, με αποτέλεσμα η ίδια να μεταφερθεί στο νοσοκομείο, να νοσηλευτεί και να παλεύει επί δυόμιση μήνες να μείνει στην ζωή.

Η υπόθεση της Ευγενίας στην Ξάνθη και οι εκατοντάδες άλλες υποθέσεις έμφυλης βίας τα τελευταία μόνο χρόνια, επιβεβαιώνουν ότι η πατριαρχία αποτελεί μια συνθήκη που καλά κρατεί, που δεν έχει πάψει να υπάρχει και να αναπαράγεται με τα δεκάδες πρόσωπά της μέσα σε κάθε πεδίο της καθημερινότητάς μας. Μία συνθήκη που διαμορφώνει τις διαπροσωπικές σχέσεις με όρους κυριαρχίας και καταπίεσης και που νομιμοποιεί την άσκηση κοινωνικού ελέγχου στις ζωές και τις επιλογές των θηλυκοτήτων. Μέσα σε αυτό το περιβάλλον καλλιεργείται η πατριαρχική νοοτροπία με τις δεκάδες εκφάνσεις της, τις οποίες όχι μόνο συναντάμε καθημερινά, αλλά και έχουν κανονικοποιηθεί. Από τα σχόλια για την εμφάνιση και τα σώματα των θηλυκοτήτων, τις προσβολές για τις επιλογές τους σε κάθε πεδίο της ζωής τους, την υποτίμηση των δυνατοτήτων τους στον εργασιακό χώρο και την άνιση κατανομή υποχρεώσεων στο σπίτι και στην ανατροφή των παιδιών, μέχρι τις σεξουαλικές παρενοχλήσεις, τους βιασμούς, τις γυναικοκτονίες.

Αυτή η νοοτροπία οπλίζει το χέρι των γυναικοκτόνων. Η έμφυλη βία και οι γυναικοκτονίες αποτελούν το αποκορύφωμα της πατριαρχικής συνθήκης, σύμφωνα με την οποία οι γυναίκες θεωρούνται υποτελείς και μέσω εξουσιαστικών και κακοποιητικών πρακτικών μπορούν να ελεγχθούν και να τιμωρηθούν, ακόμα και με την απώλεια της ζωής τους.

Πέρα από μια διάχυτη κοινωνική συνθήκη, η πατριαρχία και η έμφυλη βία τροφοδοτείται και αναπαράγεται από τους ίδιους θεσμούς που παρουσιάζονται ως υπέρμαχοι για την καταπολέμησή της. Το κράτος και ο καπιταλισμός επιδεικνύουν ακόμα μια σκοπιά της βαρβαρότητάς τους καλλιεργώντας το έδαφος για την διαιώνιση της πατριαρχίας. Κακοποιητές, γυναικοκτόνοι, βιαστές υποστηρίζονται στα τηλεοπτικά παράθυρα και μέσα στις δικαστικές αίθουσες, ενώ υποθέσεις έμφυλης βίας συγκαλύπτονται και θάβονται. Θηλυκότητες που θέλουν να καταγγείλουν τον κακοποιητή τους έρχονται αντιμέτωπες με την αμφισβήτηση και την αδιαφορία μέσα στα αστυνομικά τμήματα, ενώ πορείες και συγκεντρώσεις ενάντια στην έμφυλη βία δέχονται άγρια καταστολή. Με αυτόν τον τρόπο, κράτος και καπιταλισμός διαπαιδαγωγούν, οπλίζουν και ενθαρρύνουν τους κακοποιητές.

Οι υποθέσεις έμφυλης βίας και οι γυναικοκτονίες δεν θα πάψουν να αποτελούν μία βάναυση πραγματικότητα όσο η πατριαρχία διαπερνά τις κοινωνικές σχέσεις και αντανακλάται σε κάθε τομέα της ζωής μας. Εμείς, γυναίκες και άτομα που βιώνουμε την πατριαρχική καταπίεση και ενίοτε την βία, δεν αφήνουμε καμία να αντιμετωπίσει μόνη της την έμφυλη βία, είτε αυτή ασκείται στον εργασιακό χώρο ή στον δρόμο, είτε μέσα στο ιδιωτικό πλαίσιο των συντροφικών, οικογενειακών και φιλικών σχέσεων. Με την αλληλεγγύη μας ως όπλο, να σταθούμε η μία δίπλα στην άλλη, να μετατρέψουμε τον πόνο και την αδικία σε αγώνα συλλογικό και να συναντηθούμε στον δρόμο της αντίστασης. Να στήσουμε τα δικά μας δίκτυα αλληλεγγύης και δομές αλληλοβοήθειας ενάντια στην πατριαρχία, την έμφυλη βία και όσους την αναπαράγουν και την συγκαλύπτουν. Να αγωνιστούμε ενάντια στην πατριαρχία, το κράτος και τον καπιταλισμό, να ορθώσουμε τα δικά μας αναχώματα απέναντι σε κάθε εξουσιαστική πρακτική που κάνει την ζωή μας ζωή δεύτερη, χωρίς σημασία, έκθετη στις διαθέσεις του κάθε καταπιεστή.