Αντιπατριαρχική προκήρυξη που μοιράστηκε στην αντανακλαστική συγκέντρωση και πορεία που ακολούθησε, μετά από καταγγελίες για επιθέσεις εναντίον γυναικών σε γειτονιές της Ξάνθης. Σε μορφή pdf εδώ

 

 

ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ, ΟΧΙ ΓΕΝΝΑΙΕΣ

Το βράδυ της Κυριακής 26/1, δύο γυναίκες δέχτηκαν επίθεση στον δρόμο, από έναν άντρα ο οποίος τις έπιασε από τον λαιμό με σχοινί, ενώ λίγες μέρες μετά, ο ίδιος, προσπάθησε να προσεγγίσει και να επιτεθεί σε ακόμα μία γυναίκα.

Οι επιθέσεις στον δρόμο εναντίον γυναικών στην Ξάνθη αποδεικνύουν για ακόμα μια φορά ότι η πατριαρχία είναι πανταχού παρούσα, στον δρόμο, στην γειτονιά, στον εργασιακό χώρο, μέσα στις φιλικές, συντροφικές, οικογενειακές σχέσεις. Ως μια συνθήκη διαχρονικής καταπίεσης των θηλυκοτήτων, η πατριαρχία εκφράζεται με ποικίλες μορφές, άλλοτε κεκαλυμμένες, άλλοτε εμφανείς. Χαρακτηριστικά παραδείγματα της τελευταίας αποτελούν οι έμφυλες επιθέσεις, τα σφυρίγματα, τα σχόλια, οι παρακολουθήσεις και οι σεξουαλικές παρενοχλήσεις στον δρόμο, στα μέσα μαζικής μεταφοράς και γενικά στον δημόσιο χώρο. Μία πραγματικότητα με την οποία όλες μας, ανεξαιρέτως, έχουμε έρθει αντιμέτωπες και που μας υπενθυμίζει διαρκώς ότι η  πατριαρχική νοοτροπία είναι γερά ριζωμένη στην κοινωνία.

Εκφραστής της πατριαρχικής νοοτροπίας είναι και το κράτος και οι θεσμοί του. Πολιτικό προσωπικό, μέσα μαζικής ενημέρωσης, δικαστικές αρχές και μπάτσοι, όσο παρουσιάζονται ως απαραίτητοι μηχανισμοί για την καταπολέμηση της έμφυλης βίας, άλλο τόσο την σπέρνουν και την καλλιεργούν. Από την αμφισβήτηση των θηλυκοτήτων που καταγγέλλουν ένα περιστατικό στο αστυνομικό τμήμα, την μετάθεση ευθυνών στις ίδιες και την αδιαφορία απέναντί τους όταν η υπόθεση μπαίνει στο συρτάρι «για να γίνει σχετική έρευνα εάν υπάρξουν και άλλες αναφορές», όπως έγινε στο ΑΤ Ξάνθης πριν λίγες ημέρες, μέχρι το ξέπλυμα κακοποιητών στις τηλεοπτικές ενημερωτικές εκπομπές και την πλήρη συσκότιση και συγκάλυψη υποθέσεων έμφυλης βίας και κυκλωμάτων μαστροπείας.

Ο καθημερινός αγώνας ενάντια στην πατριαρχία είναι δικός μας και είναι συλλογικός. Δεν θα περιμένουμε από κανέναν θεσμό που παρουσιάζεται ως προστάτης, πότε και εάν θα μας ακούσει και θα μας  δικαιώσει. Γνωρίζουμε ότι δεν φταίνε οι «λάθος κινήσεις» και οι «ελλείψεις» των Α.Τ. για την υπάρχουσα διαχείριση των περιστατικών έμφυλης βίας, καθώς η ίδια η πραγματικότητα αποδεικνύει ότι το κράτος και ο καπιταλισμός διαιωνίζουν την πατριαρχική συνθήκη. Σε μία εποχή που κάθε μήνα μετράμε μία λιγότερη, αντιλαμβανόμαστε ότι ο αγώνας ενάντια στην πατριαρχία είναι αναγκαίος. Να βρεθούμε στον δρόμο της αντίστασης, να στήσουμε τις δικές μας συνελεύσεις και τα δικά μας δίκτυα αλληλεγγύης απέναντι σε κάθε εξουσιαστική πρακτική.