Category Archives: ΚΕΙΜΕΝΑ

Τα κείμενα της πολιτικής οργάνωσης “Πέλοτο”

ΔΡΑΣΕΙΣ, ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, ΚΕΙΜΕΝΑ

Μικροφωνική αλληλεγγύης στον αναρχικό κομμουνιστή Τ. Θεοφίλου. Σάββατο 5.5 | 11:30, πλατεία Αντίκα

Μικροφωνική αλληλεγγύης στον αναρχικό κομμουνιστή Τ. Θεοφίλου. Σάββατο 5.5 11:30, πλατεία Αντίκα. Μπορείς να κατεβάσεις την προκήρυξη από εδώ

 

Πόσες φορές χρειάζεται να δικαστεί κάποιος…;

Στις 7 Ιουλίου του 2017 ο αναρχικός κομμουνιστής Τάσος Θεοφίλου κηρύσσεται αθώος σε δεύτερο βαθμό για όλες τις κατηγορίες που του αποδίδονταν από το Α’ Πενταμελές Εφετείο μετά από πέντε χρόνια άδικου εγκλεισμού στα κολαστήρια των ελληνικών φυλακών. Η απόφαση αυτή -πέρα από το καταφανώς στημένο και σαθρό κατηγορητήριο- υπήρξε και αποτέλεσμα της κοινωνικής πίεσης που διαμορφώθηκε από ένα πλατύ και πολύμορφο κίνημα αλληλεγγύης και αντίστασης στις μεθοδεύσεις της αντιτρομοκρατικής και της δικαστικής εξουσίας, σηματοδοτώνταςκαι τυπικά την οριστική κατάρρευση της σκευωρίας που είχε στηθεί εναντίον του.

Παρόλα αυτά σε μία πρωτοφανή κίνηση αλαζονείας και εκδικητικότητας στις 27 Μαρτίου κατατίθεται αίτηση αναίρεσης της αθωωτικής απόφασης του εφετείου από τον πρώην εποπτεύων εισαγγελέα της αντιτρομοκρατικής και νυν αντιεισαγγελέα του Αρείου Πάγου  Ιωάννη Αγγελή. Έτσι στις 11 Μαΐου θα εξεταστεί η αίτηση αναίρεσης στην ολομέλεια του Αρείου Πάγου. Αν γίνει δεκτή, σημαίνει ότι ο Θεοφίλου επιστρέφει στη φυλακή με τις αρχικές κατηγορίες μέχρι να επαναληφθεί το εφετείο από άλλους δικαστές, μιας και η πλειοψηφία του Α’ Πενταμελούς που τον απάλλαξε αποδείχτηκε τελικά πως δεν ήταν της αρεσκείας της αντιτρομοκρατικής.

 Για να κάνουμε μία αναδρομή στην ίδια την υπόθεση, το καλοκαίρι του 2012 στην Πάρο πραγματοποιείται ληστεία σε υποκατάστημα της alphabank κατά τη διάρκεια της οποίας τραυματίζεται θανάσιμα ένας οδηγός ταξί που επιχείρησε να αποτρέψει τη φυγή των ληστών. Λίγες μέρες αργότερα, συλλαμβάνεται ο Τάσος Θεοφίλου στην Αθήνα με κύριες κατηγορίες την ανθρωποκτονία, τη συμμετοχή σε ληστεία και τη συμμετοχή στην οργάνωση Συνωμοσία των Πυρήνων της Φωτιάς. Κατηγορίες που από την πρώτη στιγμή αρνείται.

Το μοναδικό στοιχείο που οδήγησε στη σύλληψη του Θεοφίλου σύμφωνα με την αντιτρομοκρατική υπηρεσία ήταν ένα «ανώνυμο τηλεφώνημα» στη ΓΑΔΑ που τον υπέδειξε ως τον δράστη της ληστείας. Το τηλεφώνημα αυτό ποτέ δεν καταγράφηκε, ούτε εντοπίστηκε η πηγή του καθώς όπως ευθαρσώς ισχυρίστηκε η ίδια υπηρεσία κατά τη διάρκεια της δίκης, δεν υπάρχει αναγνώριση κλήσεως στα κεντρικά της Ελληνικής Αστυνομίας. Κατά την πρώτη δίκη, κανένας μάρτυρας δεν τον αναγνώρισε.

Η πρωτόδικη καταδίκη του Τάσου Θεοφίλου στηρίχθηκε σε δείγμα DNA που βρέθηκε σε ένα καπέλο το οποίο υποτίθεται ότι φορούσε ο ληστής. Ωστόσο το καπέλο που παρουσιάστηκε στη δίκη είχε εντοπιστεί εκ των υστέρων, δεν περιλήφθηκε στην επιτόπου φωτογράφιση των πειστηρίων, δεν εγγράφηκε στην έκθεση κατάσχεσης ούτε αναγνωρίστηκε από τους μάρτυρες. Παράλληλα, δύο επιστημονικά αρμόδιοι μάρτυρες δήλωσαν ότι η ανίχνευση DNA σε κινητό αντικείμενο δεν σημαίνει κατ’ανάγκη ότι το πρόσωπο στο οποίο ανήκει το DNA έχει έρθει σε επαφή με το αντικείμενο αυτό.

Τα παραπάνω, βέβαια, δεν εμπόδισαν την κατά τα άλλα «τυφλή» αστική δικαιοσύνη να αποφανθεί: ναι μεν αθώος για τη συμμετοχή στην οργάνωση Σ.Π.Φ., αλλά ένοχος για τις υπόλοιπες κατηγορίες με ποινή φυλάκισης 25 ετών χωρίς ανασταλτικό χαρακτήρα μέχρι το εφετείο. Η εισαγγελία προκειμένου να διατηρήσει τη δίκη και σε δεύτερο βαθμό κεκλεισμένων των θυρών και χωρίς ενόρκους, για να μην αποκαλυφθεί φυσικά το μέγεθος της σκευωρίας, άσκησε και από τη μεριά της έφεση, ξαναβάζοντας στο τραπέζι τις κατηγορίες για τις οποίες πρωτόδικα αθωώθηκε ο Θεοφίλου, δηλαδή τη συμμετοχή στην οργάνωση Σ.Π.Φ. Η δικαστική αυτή «επιλογή» βασίζεται στο ειδικό καθεστώς εξαίρεσης που διέπει τις δίκες των πολιτικών κρατουμένων και δίνει τη δυνατότητα σε μια δίκη να διατηρείται «κλειστών των θυρών» και χωρίς ενόρκους εφόσον παραμένει ενεργό το ειδικό καθεστώς του άρθρου 187 του ΠΚ («τρομονόμου») περί εγκληματικής οργάνωσης.

Από την πρώτη στιγμή έγινε ξεκάθαρη η οργανωμένη και στοχευμένη επέμβαση του κράτους με τους μηχανισμούς του στη συγκεκριμένη υπόθεση. Από τη μία, με την απευθείας ανάληψή της από την αντιτρομοκρατική υπηρεσία και από την άλλη, με τα μ.μ.ε. σε υποστηρικτικό ρόλο προς τη ρητορική της αντιτρομοκρατικής, χτίζοντας και αναπαράγοντας το προφίλ του τρομοκράτη – δημόσιου κινδύνου και ταυτίζοντας με αυτό τον Τάσο Θεοφίλου βάσει της πολιτικής του ταυτότητας και δράσης, του συγγραφικού του έργου και των προσωπικών του σχέσεων. Στα παραπάνω προστίθεται η αστική δικαιοσύνη, η οποία είναι πάντα πρόθυμη να κουρελιάσει τη νομιμότητα που η ίδια υπερασπίζεται, καταδικάζοντας ξανά και ξανά έναν άνθρωπο χωρίς να έχει καταφέρει να αποδείξει ούτε την σχέση του με την Σ.Π.Φ. ούτε με τη ληστεία.

Η υπόθεση του Τάσου Θεοφίλου συμπυκνώνει με τον πιο ωμό και ξεκάθαρο τρόπο την εκδικητικότητα του κράτους και τη μεθοδικότητα στη διαχείριση όσων αγωνίζονται ενάντια στις κυρίαρχες δομές και τις επιταγές του κεφαλαίου. Δεν είναι, όμως, η μοναδική. Έρχεται να προστεθεί σε σειρά άλλων υποθέσεων. Είτε αφορούν διώξεις αναρχικών και αγωνιστών χωρίς αποδεικτικά στοιχεία (βλέπε δίωξη και αθώωση του Θοδωρή Σίψα για τον εμπρησμό της Μαρφίν το 2010 αφού στοχοποιήθηκε και στιγματίστηκε εφ’ όρου ζωής από το σύνολο των μ.μ.ε., δίωξη 21 κατοίκων της Ιερισσού και της Μ. Παναγιάς για σύσταση «εγκληματικής οργάνωσης» για το χατίρι της eldoradogold και του Μπόμπολα), είτε επιθέσεις σε πολιτικούς κρατούμενους με σκοπό την εξόντωση και την ηθική/πολιτική τους απαξίωση (στέρηση αδειών και ιατρικής περίθαλψης, καταπάτηση και του παραμικρού δικαιώματος εντός της φυλακής).

Στήνεται μια συγκεκριμένη πολιτική καταστολής/εξόντωσης οποιουδήποτε/οποιασδήποτε επιλέγει να οργανωθεί και να αντισταθεί στους κρατικούς σχεδιασμούς ταξικής επιβολής. Ένα καθεστώς εξαίρεσης που -πηγάζει από- και βασίζεται υλικά και πολιτικά σε μια βιομηχανία στοχοποίησης, παραγωγής, διαχείρισης και καταστολής ενόχων- «τρομοκρατών» και εκτείνεται από τους νόμους για τις φυλακές τύπου Γ, τους τρομονόμους (άρθρα 187 και 187Α), την επικύρωση της επιστημονικοφανούς μεθόδου του DNA ως έγκυρο αποδεικτικό στοιχείο ενοχής(βλ. υπόθεση Ηριάννας/Περικλή) , μέχρι την ποινικοποίηση των ιδεολογιών και των προσωπικών σχέσεων.

Οι τρομονόμοι, οι εκδικητικές συνθήκες ομηρίας, η υλική και ηθική εξόντωση που επιβάλλουν οι κρατούντες σ’ αυτόν εδώ τον τόπο, δε στοχεύουν και αφορούν μόνο τους αναρχικούς. Είναι τα μέσα που χρησιμοποιούνται εναντίον όσων επιλέξουν να παλέψουν για τα συμφέροντα τους κόντρα στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό, κόντρα στο κράτος και στο κεφάλαιο. Η καταστολή και οι διώξεις όμως δεν μπορεί να αποτελούν άλλοθι αδράνειας ούτε αιτία δηλώσεων νομιμοφροσύνης. Ιστορικά δεν υπήρξε ποτέ περίοδος που οι αγωνιστές δεν βρίσκονται στο στόχαστρο της κρατικής κατασταλτικής επίθεσης.

Με μικρά και σταθερά βήματα, με πίστη στις δυνάμεις μας και με όπλο τις δικές μας αυτόνομες δομές, με μέσα που επιλέγουμε οι ίδιοι και οι ίδιες και όχι αυτά που μας επιτρέπει κάθε φορά η κυριαρχία, μακριά από ψευδοδιλλήματα περί νομιμότητας, διαχειριστικές λογικές και εκλογικές αυταπάτες, να οργανώσουμε τη δράση μας και να αγωνιστούμε κόντρα στο κράτος και στο κεφάλαιο, με κοινω­νική δράση και ταξικό προσανατολισμό.

….όσες χρειάζεται η «αντιτρομοκρατική» για να τον καταδικάσει!

 

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗ ΤΑΣΟ ΘΕΟΦΙΛΟΥ

ΝΑ ΣΤΗΣΟΥΜΕ ΟΔΟΦΡΑΓΜΑΤΑ ΣΤΟΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟ.

ΝΑ ΤΣΑΚΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΕΞΑΙΡΕΣΗΣ

Πέλοτο

ΔΙΕΘΝΙΣΜΟΣ, ΔΡΑΣΕΙΣ, ΚΕΙΜΕΝΑ

Αντιπολεμική – Διεθνιστική Συγκέντρωση, Πέμπτη 19.4 στις 19:00 Κεντρική Πλατεία

Αντιπολεμική – Διεθνιστική Συγκέντρωση, Πέμπτη 19.4 στις 19:00 Κεντρική Πλατεία

Αντιπολεμική προκήρυξη για τους διακρατικούς ανταγωνισμούς  εδώ

ΔΙΕΘΝΙΣΜΟΣ, ΚΕΙΜΕΝΑ, Πολιτικές Θέσεις - Παρεμβάσεις

Οι διακρατικοί ανταγωνισμοί (στη γειτονιά μας) από ταξική σκοπιά

Αντιπολεμική προκήρυξη για τους διακρατικούς ανταγωνισμούς. Μπορείς να την κατεβάσεις σε pdf από εδώ

Οι διακρατικοί ανταγωνισμοί (στη γειτονιά μας) από ταξική σκοπιά

Η εποχή της σύγχρονης καπιταλιστικής κρίσης συνοδεύεται από μια συνεχή και αυξανόμενη ένταση των διακρατικών ανταγωνισμών στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, της Μέσης Ανατολής και των Βαλκανίων. Είναι χρέος μας ως πολιτικά οργανωμένο τμήμα του νεοπρολεταριάτου να μελετάμε, να αναλύουμε και να κατανοούμε τις αφετηρίες και τις πολιτικές επιδιώξεις που κρύβονται πίσω από την ένταση αυτή, ώστε να μπορούμε να αρθρώσουμε λόγο και πράξη ενάντια στην κυρίαρχη ιδεολογία της ντόπιας αστικής τάξης, και στον αντίποδα να είμαστε σε θέση να προτάσσουμε τη διεθνιστική αλληλεγγύη μεταξύ των νεοπρολετάριων του κόσμου αυτού.

Αναγνωρίζουμε ότι η αντίθεση ΗΠΑ-Ρωσίας είναι η κυρίαρχη σήμερα και είναι αυτή που παράγει τις επιμέρους εντάσεις στην ευρύτερη περιοχή. Από την Ουκρανία μέχρι τη Συρία δημιουργείται αυτήν την περίοδο το πεδίο μιας ευρείας κλίμακας αντιπαράθεσης μεταξύ δύο πολιτικοστρατιωτικών υπερδυνάμεων. Μέσα στο πλαίσιο αυτό, περιφερειακές δυνάμεις προσπαθούν να ισχυροποιήσουν τη θέση τους είτε παρέχοντας περεταίρω εκδουλεύσεις στον ιμπεριαλιστικό πόλο που είναι προσδεμένες, είτε επιδεικνύοντας αναθεωρητικές τάσεις χωρίς, ωστόσο, αυτό να αποτυπώνεται μέχρι σήμερα ως ρήξη με τις ισχύουσες συμμαχίες.

Το ΝΑΤΟ ως διακρατική συμμαχία, φύσει επιθετική, με κυρίαρχη δύναμη τις ΗΠΑ, επιχειρεί εκ νέου να ισχυροποιήσει την παρουσία του στη βαλκανική χερσόνησο έναντι της Ρωσίας με στόχο να στηθεί ένα αρραγές φιλοδυτικό μέτωπο. Βασικό εμπόδιο στην πραγμάτωση του στόχου αυτού είναι οι ντόπιες, ήσσονος σημασίας, διακρατικές αντιθέσεις μεταξύ των βαλκανικών κρατών. Στην Ελλάδα, αυτές οι αντιθέσεις παίρνουν σάρκα και οστά με διάφορες αφορμές (ζήτημα της ονομασίας της Μακεδονίας, η «Βόρεια Ήπειρος», ο καθορισμός της Α.Ο.Ζ. στα σύνορα με την Αλβανία). Να τονιστεί ότι σε άλλες περιόδους, ανάλογα με τις ισχύουσες συνθήκες και το συσχετισμό δυνάμεων, τέτοια «ανοιχτά ζητήματα» υποδαυλίζονταν από το ΝΑΤΟ ώστε, μέσα από την ενίσχυση της έντασης, να διεισδύσει στη βαλκανική είτε ως υπερασπιστής μιας αντιμαχόμενης πλευράς, είτε ως εγγυήτρια/ προστάτιδα δύναμη για την όποια διευθέτηση.

Στο παραπάνω πλαίσιο, ΗΠΑ και ΝΑΤΟ, εκμεταλλευόμενοι την πάγια στάση της ελληνικής κομπραδόρικης αστικής τάξης που ούτως ή άλλως είναι στενά προσδεμένη στο άρμα τους, ζητούν να λυθούν οι όποιες διενέξεις. Με αφορμή τη φιλοδυτική κυβέρνηση που σχηματίστηκε στη Μακεδονία ασκούν πιέσεις για τη διευθέτηση του ονοματολογικού με σκοπό την άμεση ένταξη της γείτονος χώρας στο ΝΑΤΟ. Επίσης σε αυτή την κατεύθυνση, το ελληνικό κράτος προχωράει στον καθορισμό της Α.Ο.Ζ. με την Αλβανία και στην εκταφή των οστών των πεσόντων Ελλήνων στρατιωτών του αλβανικού μετώπου– ζήτημα που χρησιμοποιούσε ανέκαθεν η ελληνική πλευρά για να κρατά ενεργή τη διεκδίκηση της «Βόρειας Ηπείρου». Στην περίπτωση της Αλβανίας το διακύβευμα είναι η ένταξη της στην ΕΕ και η οριστική της πρόσδεση στο δυτικό μπλοκ. Παράλληλα με την εξυπηρέτηση των επιδιώξεων του ΝΑΤΟ όσον αφορά τα βαλκάνια, η ελληνική αστική τάξη με τις κινήσεις αυτές προσπαθεί να βελτιώνει τη θέση της και έναντι της ανταγωνίστριας της τουρκικής, καθώς η τελευταία προσπαθεί να αποκτήσει ερείσματα στους μουσουλμανικούς πληθυσμούς των βαλκανικών κρατών. Στο σημείο αυτό πρέπει να σημειωθεί ότι οι εκδουλεύσεις του ελληνικού κράτους προς τις ΗΠΑ προσβλέπουν παράλληλα και σε μια πιθανή ελάφρυνση του δημόσιου χρέους. Οι ΗΠΑ, άλλωστε, είναι ο κεντρικός πυλώνας του ΔΝΤ και το ελληνικό κράτος προσπαθεί να εκμεταλλευτεί τη χαμηλής έντασης κόντρα που εμφανίζεται κατά καιρούς και σε συγκεκριμένα σημεία μεταξύ ΗΠΑ και ΕΕ για τον παραπάνω σκοπό.

Όπως αναφέρθηκε, θεωρούμε ότι όποιες κινήσεις γίνονται στο ανωτέρω πλαίσιο, και στα εδάφη που αυτό αφορά, έχουν ως κύρια αναφορά την αντίθεση ΗΠΑ-Ρωσίας. Τα κενά, οι ευκαιρίες, τα αδιέξοδα που παράγονται από την αντίθεση αυτή χρησιμοποιούνται από τις αστικές τάξεις των χωρών της βαλκανικής και της ανατολικής Μεσογείου για να ενισχύσουν τη θέση τους. Στο πλαίσιο αυτό εντάσσεται και η ένταση μεταξύ ελληνικής και τουρκικής αστικής τάξης.

Το τουρκικό κράτος, βασικό μέλος του ΝΑΤΟ, δέχεται πιέσεις τόσο στα ανατολικά, όσο και στα δυτικά του σύνορα. Στα ανατολικά του σύνορα, μετά από χρόνια συρράξεων στη Συρία, ως πεδίο αντιπαράθεσης ΗΠΑ-Ρωσία, όχι μόνο δεν καταφέρνει να λάβει μέρος στη μοιρασιά των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας, αλλά βλέπει να δημιουργείται ένας θύλακας υπό τον έλεγχο των κούρδων στα σύνορα του, γεγονός που μπορεί να αναζωπυρώσει συρράξεις και στο εσωτερικό του. Επιλέγει, έτσι, μια πολεμική εμπλοκή με αβέβαια αποτελέσματα στα εδάφη της Συρίας. Οι βασικοί σύμμαχοι του και κοινοί εταίροι εντός του ΝΑΤΟ, οι ΗΠΑ, εξοπλίζουν και στηρίζουν σε ένα βαθμό το στρατό των «Συριακών Δημοκρατικών Δυνάμεων (SDF)» και των κουρδικών πολιτοφυλακών του YPG/YPJ προκαλώντας έντονη δυσαρέσκεια στην τουρκική αστική τάξη. Στα δυτικά της σύνορα έρχεται αντιμέτωπη με τον ολοκληρωτικό της αποκλεισμό προς τη Μεσόγειο. Επιδιώκει, χωρίς αποτέλεσμα ακόμη, να καρπωθεί μέρος των ενεργειακών κοιτασμάτων στην Α.Ο.Ζ. που το ελληνοκυπριακό κράτος διεκδικεί σαν αποκλειστικά δικό του. Ο άξονας Ελλάδα-Κύπρος-Ισραήλ-Αίγυπτος αποκόπτει την Τουρκία από την συνεκμετάλλευση των κοιτασμάτων, και δη επιχειρεί να την παρακάμψει με την εξαγγελία κατασκευής αγωγού φυσικού αερίου μεταξύ των παραπάνω χωρών. Οι πιέσεις που δέχεται το τουρκικό κράτος εξωτερικεύονται ποικιλοτρόπως, μέσω μια επιθετικής ρητορείας, μέσω της εισβολής στη Συρία, αλλά και μέσω της σύναψης ισχυρότερων συμφωνιών με τη Ρωσία. Έτσι προκύπτουν και οι «αναθεωρητικές τάσεις».

Η παραπάνω αδρομερής ανάλυση έρχεται σε αντίθεση με τον κυρίαρχο εθνικιστικό δημόσιο λόγο περί μονίμως αμυνόμενου ελληνικού κράτους –η ψωροκώσταινα που όλοι την επιβουλεύονται. Αυτή η προσέγγιση, από όποια τάση του πολιτικού τόξου και αν γίνεται, το μόνο που προσφέρει είναι ιδεολογικό αβαντάρισμα στη συγκρότηση του -επικίνδυνου για τα συμφέροντα του νεοπρολεταριάτου στην ελλάδα- εθνικού κορμού. Οι αστικές τάξεις κάθε κράτους, και της Ελλάδας, είναι φύσει επιθετικές και επεκτατικές στο βαθμό μπορούν. Και είναι δεδομένο ότι θα κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους και θα εκμεταλλευτούν κάθε ευκαιρία για να αναβαθμίσουν τη θέση τους έναντι των ανταγωνιστριών αστικών τάξεων άλλων κρατών. Η ελληνική αστική τάξη θριάμβευσε ανά τα χρόνια πουλώντας υποτέλεια, εκδουλεύσεις και ποντάροντας πετυχημένα -ή όχι και τόσο- στον κατάλληλο πάτρωνα. Αν και υποτιμήθηκε σημαντικά εν μέσω κρίσης, προσπαθεί να ακολουθήσει για μια ακόμα φορά τη συνταγή της επιτυχίας. Είναι άδικη η κριτική του ακροδεξιού βούρκου για ξεπούλημα της πατρίδας (με αφορμή τη στάση της ελληνικής αστικής τάξης στο «μακεδονικό» και στην ελληνοτουρκική προσέγγιση). Είναι άλλωστε γνωστό ότι μόνο με το γλείψιμο και την υποταγή προχώρησαν τα πράγματα σε τούτο τον τόπο. Όποτε επιλέχθηκε από την αστική τάξη η επιθετικότητα ως εξωτερική πολιτική το αποτέλεσμα ήταν καταστροφικό.

Το ελληνικό κράτος ακολουθεί και συμμετέχει με κλειστά μάτια τις προσταγές και τους σχεδιασμούς του ιμπεριαλιστικού πόλου στον οποίο είναι προσδεμένο, δηλαδή το ΝΑΤΟ. Αυτό δεν προσφέρει κανένα εφησυχασμό, καμία ασφάλεια. Οι σύμμαχοι του ελληνικού κράτους, δε θα διστάσουν να μεταφέρουν την αντιπαράθεση στα σύνορα της Ελλάδας εφόσον αυτό εξυπηρετεί τους σκοπούς τους. Είναι φενάκη ο ισχυρισμός ότι η ολοένα και μεγαλύτερη εμπλοκή του ΝΑΤΟ στην περιοχή της βαλκανικής, αλλά και της ανατολικής Μεσογείου, λειτουργεί αποτρεπτικά απέναντι σε μια πιθανή πολεμική εμπλοκή. Στην πραγματικότητα ισχύει ακριβώς το αντίθετο: Όσο συγκεντρώνονται στρατεύματα στην ευρύτερη περιοχή (όπως η συγκέντρωση αμερικανικών, ιταλικών και ελληνικών πολεμικών πλοίων στην ανατολική Μεσόγειο), όσο δημιουργούνται στρατιωτικές βάσεις (όπως η υπό-κατασκευή νατοϊκή βάση στην Αλεξανδρούπολη), όσο διεξάγονται πρόβες πολέμου (όπως η διακρατική άσκηση Ηνίοχος με συμμετοχή της Ελλάδας, του Ισραήλ, της Κύπρου, των ΗΠΑ, της Βρετανίας, της Ιταλίας και των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων) ερχόμαστε ολοένα και πιο κοντά στο ενδεχόμενο μιας σύρραξης.

Η όξυνση που παρατηρείται στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής της Ελλάδας έχει την αντανάκλαση της και στην εσωτερική πολιτική. Όταν ένα κράτος εξοπλίζεται για την αντιμετώπιση κάποιου άλλου κράτους, ταυτόχρονα εξοπλίζεται και για την αντιμετώπιση του «εσωτερικού εχθρού». Μια ματιά στη γειτονική Τουρκία είναι εξόχως διδακτική. Η τουρκική αστική τάξη, όσο ετοιμαζόταν να αναλάβει ενεργό ρόλο στη Συρία, φρόντισε να καταστείλει όποια φωνή από το εσωτερικό της χώρας μπορούσε να αμφισβητήσει τα πολεμοχαρή της σχέδια. Με μαζικές φυλακίσεις και διώξεις επαναστατικών οργανώσεων, πολιτικών αντιπάλων, δημοσιογράφων, μειονοτήτων, εφαρμόζοντας τη στρατηγική της έντασης, ενισχύοντας τον εθνικό κορμό και σπέρνοντας το φόβο σε μεγάλο τμήμα του τουρκικού λαού κατάφερε να επιβάλει ένα αποστειρωμένο τοπίο στο εσωτερικό της χώρας.

Τηρουμένων των αναλογιών, παρατηρούμε αντίστοιχες κινήσεις στην Ελλάδα: Η νομική θωράκιση του κράτους με τους τρομονόμους, η διεύρυνση κατηγορητηρίων σε «συλλογικές οντότητες», η κατηγορία του «υποκινητή» έχουν ενταχθεί στην ελληνική νομική πραγματικότητα και δοκιμάζονται ήδη πιλοτικά σε κομμάτια του ανταγωνιστικού/αντικαπιταλιστικού κινήματος. Η παρακολούθηση αγωνιστών και οι στοχευμένες διώξεις αποτελούν καθημερινότητα. Από την άλλη, τα εθνικιστικά συλλαλητήρια λειτούργησαν σαν μια πρώτης τάξεως άσκηση για τη συγκρότηση του εθνικού κορμού στο δρόμο με όρους κινήματος. Ενός εθνικιστικού κινήματος που έδωσε ήδη ψήγματα της στόχευσής του επιτιθέμενο στις καταλήψεις και τους χώρους αντιθεσμικού αγώνα. Είναι παράλογο να θεωρούμε ότι οι συγκεντρώσεις αυτές στρέφονται ενάντια στην κυβέρνηση. Η επανασυσπείρωση του εθνικού κορμού τη στιγμή που ανεβαίνει η διακρατική ένταση μόνο καλά νέα μπορεί να αποτελεί για οποιαδήποτε κυβέρνηση. Η προβολή του έθνους ως το ανώτερο επίπεδο ενότητας θολώνει τις ταξικές αντιθέσεις προτάσσοντας το κράτος σαν τον εγγυητή των «κοινών συμφερόντων» και καθιστά μονόδρομο τη συμπόρευση με τις επιλογές του. Τονίζουμε ξανά ότι η πρόσδεση με τα συμφέροντα οποιασδήποτε αστικής τάξης θα μας βρίσκει πάντα χαμένους και με βαρύ τίμημα. Ιδιαίτερα στην περιοχή της Θράκης γινόμαστε μάρτυρες για μια ακόμα φορά της φοβικής οχύρωσης του μισού πληθυσμού που συμβαίνει σε κάθε αναβαθμισμένο ελληνοτουρκικό επεισόδιο. Είναι γνωστό στους πάντες ότι για το ελληνικό κράτος η μειονότητα (ανεξαρτήτως των διαχωρισμών στο εσωτερικό της) αποτελεί εσωτερικό εχθρό προς καταστολή στην πιθανότητα σύρραξης.

Σε αυτήν τη ζοφερή πραγματικότητα έχουμε χρέος να δομήσουμε ένα στιβαρό και μαχητικό αντιπολεμικό κίνημα με στόχευση ενάντια στους σχεδιασμούς της ντόπιας αστικής τάξης, αλλά και στους ξένους συμμάχους της. Έχουμε χρέος να υπερασπιστούμε τα ταξικά μας συμφέροντα, τις οργανώσεις της τάξης μας, τις δομές, τις κοινότητες αγώνα και τους ανθρώπους μας απέναντι σε οποιαδήποτε επίθεση. Δεν ταυτιζόμαστε με τα συμφέροντα και τους τυχοδιωκτισμούς καμιάς αστικής τάξης. Δεν πολεμάμε για κανένα διακρατικό ανταγωνισμό. Έχουμε χρέος να υψώσουμε αναχώματα στους σχεδιασμούς των παγκόσμιων κυρίαρχων και της ντόπιας αστικής τάξης, να οικοδομήσουμε ένα ισχυρό διεθνιστικό κίνημα ενάντια στον πόλεμο, ενάντια στο σύγχρονο ολοκληρωτισμό. Οφείλουμε να δομήσουμε δεσμούς με τους αγωνιζόμενους διεθνώς, να θέσουμε κοινούς στόχους πάλης και να σαμποτάρουμε στην πράξη κάθε πολεμικό σχεδιασμό που επιφυλάσσει την ίδια μοίρα για όλους μας, ανεξάρτητα τη μεριά των συνόρων που στεκόμαστε. Να οικοδομήσουμε ένα πλατύ και διεθνές μέτωπο αγώνα ενάντια στον πόλεμο, το φασισμό, τη φτώχεια, την εξαθλίωση, τον ρατσισμό, την κρατική και παρακρατική τρομοκρατία.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ ΚΡΑΤΗ, ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟ ΠΡΟΤΑΣΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΤΑΞΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΟ ΑΓΩΝΑ

 ΟΥΤΕ ΕΘΝΙΚΟΣ ΟΥΤΕ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΣ Ο ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΑΞΙΚΟΣ

ΔΕΝ ΠΟΛΕΜΑΜΕ ΓΙΑ ΤΑ ΒΡΑΧΙΑ ΣΤΟ ΑΙΓΑΙΟ, ΓΙΑ ΕΝΑ ΟΝΟΜΑ ΣΤΗΝ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ, ΓΙΑ ΤΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΤΩΝ ΠΟΛΥΕΘΝΙΚΩΝ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ

ΝΑ ΠΑΛΕΨΟΥΜΕ ΓΙΑ ΖΩΗ ΚΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΕΘΝΙΚΑ ΚΑΙ ΠΛΑΝΗΤΙΚΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ.

Πέλοτο 2.4.18

 Τα τουφέκια μας τα θέμε για τα στήθια τα δικά σας
Κι οι λαοί αδελφωμένοι θα σας στήσουνε στον τοίχο.
Σαν κινήσετε πολέμους τότε η μάχη θε να γίνει ταξική.
Τότε η μάχη στα κεφάλια σας θα πέσει.
Ν. Άσιμος

ΑΦΙΣΕΣ, ΔΙΕΘΝΙΣΜΟΣ, ΔΡΑΣΕΙΣ, ΚΕΙΜΕΝΑ, Πολιτικές Θέσεις - Παρεμβάσεις

Ενάντια στα κράτη, το κεφάλαιο και τον εθνικισμό. Πανβαλκανική πορεία Θεσσαλονίκη 10 Μάρτη

Προκήρυξη για το μακεδονικό ζήτημα και κάλεσμα στην Πανβαλκανική Διεθνιστική-Αντιφασιστική πορεία στην Θεσσαλονίκη στις 10.3. Αλληλεγγύη στη Libertatia .
Προσυγκέντρωση 11πμ στην κατάληψη Libertatia, Συγκέντρωση 12μμ Καμάρα
Μπορείς να κατεβάσεις την προκήρυξη σε PDF από εδώ

Ενάντια στα κράτη, το κεφάλαιο και τον εθνικισμό: Μια άλλη ανάγνωση για το «Μακεδονικό»

Την προηγούμενη περίοδο αναδείχθηκε ξανά στην δημόσια ατζέντα το -ξεχασμένο κατά τα άλλα- Μακεδονικό ζήτημα με επίδικο, αυτή τη φορά, την είσοδο της γειτονικής χώρας στο Ν.Α.Τ.Ο. και στην Ε.Ε. στα πλαίσια του ανταγωνισμού τους με άλλα κυρίαρχα καπιταλιστικά μπλοκ για τις ζώνες επιρροής στα βαλκάνια. Έτσι ένα κομμάτι του ντόπιου αστικού πολιτικού συστήματος σπεύδει να δηλώσει διαθέσιμο να βρει μία λύση στο ονοματολογικό, ενώ ένα άλλο παίζει εκ του ασφαλούς το χαρτί του εθνικισμού για ψηφοθηρικούς κυρίως λόγους, χωρίς όμως σε καμία περίπτωση να αμφισβητείτην κυρίαρχη στρατηγική πρόσδεσης στο ευρω-ατλαντικό μπλοκ.

Πριν περάσουμε, όμως, στην ανάλυση των γεγονότων, και γιατί χωρίς βασική ιστορική γνώση είμαστε καταδικασμένα έρμαια στην κυρίαρχη εθνικιστική προπαγάνδα, θα πρέπει να ξεκινήσουμε με την εξής παραδοχή: Ιστορικά η γεωγραφική περιοχή της Μακεδονίας υπήρξε για πολλούς αιώνες μία πολυπολιτισμική και πολυεθνοτική περιοχή, στην οποία κατοικούσε μία πανσπερμία διαφορετικών λαών και εθνοτήτων, υπό την κυριαρχία πολλών και διαφορετικών κρατών και αυτοκρατοριών ανά τα χρόνια. Η υπαγωγή και η διαίρεση της σε έθνη κράτη, όπως και η αφομοίωση του πληθυσμού της στα κυρίαρχα εθνικά μπλοκ, ήταν μια μακρά διαδικασία πνιγμένη στο αίμα. Αναγκαστικές εθνικοποιήσεις, εθνοκαθάρσεις, πόλεμοι, απαγόρευση έκφρασης της πολιτισμικής και εθνικής ταυτότητας υπήρξαν κάποιες από τις κυρίαρχες πρακτικές. Έτσι φυσικά κάθε στοιχειωδώς σκεπτόμενος άνθρωπος καταλαβαίνει, πως οι γελοιότητες περί άμεσης ιστορικής συνέχειας των σημερινών κατοίκων της ελλάδας από το αρχαίο βασίλειο του μεγάλου Αλεξάνδρου δεν έχουν καμία βάση, ιστορική ή επιστημονική.Μέσα σε αυτό το καμίνι διεργασιών διαμορφώθηκε και η (σλαβο)μακεδονική ταυτότητα, καθώς και η αντίστοιχηεθνική μειονότητα μέσα στα όρια του ελληνικού κράτους. Κατά τη δεκαετία του ‘40 συμμετείχε ενεργά στην αντίσταση κατά του φασισμού μέσα από τις τάξεις του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και αργότερα στον εμφύλιο πλαισίωσε τις δυνάμεις του ΔΣΕ. Αποτέλεσμα αυτής της στάσης ήταν ένας νέος γύρος διώξεωνμετά την λήξη του εμφυλίου εξαναγκάζοντας ένα μεγάλο κομμάτι της να καταφύγει στις γειτονικές χώρες των Βαλκανίων.

Κάνουμε αυτήν την σύντομη ιστορική αναδρομή για να καταδείξουμε πως ιστορικά η Μακεδονία ως γεωγραφική περιοχή δεν υπήρξε ενιαίαυπό την κυριαρχία ενός κράτους και έτσι έφτασε και στο σήμερα να μοιράζεται ανάμεσα σε τουλάχιστον τρία (Μακεδονία, Βουλγαρία, Ελλάδα). Ως εκ τούτου το κεντρικό σύνθημα που προβάλλεται από τον ελληνικό εθνικισμό «η Μακεδονία είναι μία και ελληνική» είναι ντε φάκτο επεκτατικό και επιθετικό προς τους υπόλοιπους λαούς που κατοικούν στη γεωγραφική αυτή περιοχή και ως τέτοιο φυσικά εκλαμβάνεται από όλους εκτός της ελληνικής επικράτειας.

Όσον αφορά τονπερίφημο «αλυτρωτισμό» του γειτονικού κράτους απέναντι στο ελληνικό, για τον οποίο σύσσωμο κραυγάζει όλο το «πατριωτικό τόξο», δεν αποτελεί παρά μία ακόμα στρεβλωτική εθνική αφήγηση. Αν κάποιος θελήσει πραγματικά να ανοίξει τα μάτια του και να αντικρίσει την πραγματικότητα θα δει πως ο συσχετισμός ισχύος σε ένα εύρος τομέων (οικονομικό, διπλωματικό, στρατιωτικό κ.α.) είναι συντριπτικός υπέρ του ελληνικού κράτους. Γίνεται συνεπώς ξεκάθαρο πως αυτή η παραφιλολογία έγκειται στη σφαίρα της φαντασίας και το μόνο που εξυπηρετεί είναι να δικαιώνει την ατζέντα της Ελλάδας, που προβάλλεται σαν θύμα, στην προσπάθεια της να επιβάλει τους δικούς τηςόρους επίλυσης του ζητήματος. Είναι μείζονος σημασίας να αντιληφθούμε πως σε αυτή την αντιπαράθεση τον ρόλο του ισχυρού παίχτη στην περιοχή κατέχει το ελληνικό κράτος και κεφάλαιο, το οποίο σημειωτέων κάνει χρυσές business και κατέχει ένα από τα μεγαλύτερα ποσοστά σε ξένες επενδύσεις στο κράτος της Μακεδονίας. Πρέπει να αποτινάξουμε τον εθνικό μύθο της αδύναμης πλην τίμιας ψωροκώσταινας, που όλοι την επιβουλεύονται. Το ελληνικό είναι ένα καπιταλιστικόκράτος, μέλος και εταίρος των παγκόσμια κυρίαρχων στρατιωτικών (ΝΑΤΟ) και οικονομικών (ΕΕ, Ευρωζώνη)υπερεθνικών οργανισμών, το οποίο πλασάρει τον εαυτό του σαν πυλώνα σταθερότητας και πιστό σκυλί του δυτικού καπιταλισμού στην περιοχή με τα ανάλογα οφέλη.

Η κορύφωσηόλου αυτού του εθνικιστικού κλίματος, που δημιουργήθηκε με βάση το Μακεδονικό, ήρθε με τα δύο συλλαλητήρια που διοργανώθηκαν σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα. Εκεί,κάτω από το σύνθημα-ομπρέλα «Μακεδονία Γη Ελληνική» συνυπήρξαν αρμονικά ναζιστικές ομάδες, η επίσημη ελληνορθόδοξη εκκλησία και όλες οι αιρέσεις της, δήμαρχοι και πολιτιστικοί σύλλογοι, παραστρατιωτικές ομάδες και εκπρόσωποι του βαθέως κράτους, αποτυχημένοι καραβανάδες, «αγνοί πατριώτες» και κόμματα του λεγόμενου «δημοκρατικού τόξου» όπως οι ΑΝΕΛ, η ΝΔ και η Ένωση Κεντρώων.

Μέσα από αυτόν τον χυλό διάφορες φασιστικές ομάδες βρήκαν την ευκαιρία να πραγματοποιήσουν επιθέσεις στον κόσμο του αντιθεσμικού/αντικαπιταλιστικού αγώνα. Στη Θεσσαλονίκη αρχικά επιτέθηκαν στην κατάληψη «Ελεύθερος Κοινωνικός χώρος- Σχολείο», όπου και απωθήθηκαν από την ομάδα που την περιφρουρούσεκαι στη συνέχεια επιτέθηκαν σε δύο φάσεις στην κατάληψη Libertatia, με τελικό αποτέλεσμα τον ολοσχερή εμπρησμό της. Στην Αθήνα αντίστοιχα επιχείρησαν να επιτεθούν στην κατάληψη «Ελεύθερο Αυτοδιαχειριζόμενο Θέατρο Εμπρός», όπου επίσης απωθήθηκαν από την περιφρούρηση του κτιρίου. Οι επιθέσεις αυτές δεν περιορίστηκαν μόνο τις μέρες των συλλαλητηρίων, αλλά συνεχίστηκαν και τις επόμενες με την επίθεση στους οπαδούς της αυτοοργανωμένης-αντιφασιστικής ομάδας «Προοδευτική Έκρηξη Τούμπας» στη Θεσσαλονίκη από φασιστοχούλιγκανς και την επίθεση τάγματος της Χρυσής Αυγής στον «Ελεύθερο Κοινωνικό Χώρο Φαβέλα» στον Πειραιά, αφήνοντας και στις δύο περιπτώσεις πίσω τους και τραυματίες.

Θα πρέπει να επισημάνουμε πως το πλήθος που πλαισίωσε τα δύο εθνικιστικά συλλαλητήρια δεν είναι άμοιρο ευθυνών, αφού επέλεξε να σταθεί δίπλα δίπλα με τους φασίστες και έδρασε ως πλυντήριο για τις φασιστικές επιθέσεις που εξαπολύθηκαν από τους κόλπους του. Το συλλαλητήριο για τη Μακεδονία έδωσε το βήμα στους κατά τ’ άλλα εξαφανισμένους το τελευταίο διάστημααπό την κεντρική πολιτική σκηνή φασίστες να εξαπολύσουν επιθέσεις σε όσους και όσες ορθώνουν αναχώματα στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό. Αποτέλεσε μια πρώτης τάξης άσκηση για την συγκρότηση ενός ακροδεξιού πόλου στο δρόμο, με χαρακτηριστικά κινήματος.

Όλος αυτός ο εθνικιστικός παροξυσμός εν μέσω κοινωνικής εξαθλίωσης, γενικευμένης φτωχοποίησης, ταξικής ήττας και κινηματικής νηνεμίας έρχεται να παίξει ένα συγκεκριμένο ρόλο. Από τη μία προσπαθεί να στρέψει τη λαϊκή δυσαρέσκεια προς τους άλλους λαούς, και σε ακίνδυνους για το κεφάλαιο οδούς, να συσκοτίσει την πραγματικότητα της ταξικής καταπίεσης και εκμετάλλευσης και να αθωώσει τους πραγματικούς υπεύθυνους. Σε δεύτερη φάση έρχεται να ισοπεδώσει κάτω από την μπότα της εθνικής ενότητας και ομοψυχίας κάθε αγωνιστική διεκδίκηση και κάθε φωνή που ορθώνει έναν διεθνιστικό λόγο, να ανασύρει το ιδεολόγημα του ρατσισμού ώστε να διαιρέσει και να διασπάσει την ενότητα του προλεταριάτου και τέλος να βαφτίσει ως «εσωτερικό εχθρό» και να εξαπολύσει ευθεία επίθεση στα πιο ριζοσπαστικά και αγωνιστικά κομμάτια του.

Με βάση όλα τα παραπάνω αποτελεί καθήκονστο σήμερα για όλο το ανταγωνιστικό κίνημα να ορθώσει τον δικό του λόγο και διευρύνει τη δημόσια παρουσία του. Να υψώσει τείχος ενάντια στον ελληνικό εθνικισμό, να παλέψει ενάντιαστο ντόπιο και ξένο κεφάλαιο και τους υπερεθνικούς οργανισμούς του ΝΑΤΟ και της ΕΕ και να μπει ανάχωμα στους πολεμικούς σχεδιασμούς στην ευρύτερη περιοχή. Μόνος πραγματικός σύμμαχος σε αυτή τη μάχη είναι αυτοί με τους οποίους μοιραζόμαστε τις ίδιες αγωνίες και τα ίδια συμφέροντα ανεξαρτήτως καταγωγής και τόπου διαμονής. Αυτοί, μαζί με τους οποίους πρέπει να στεκόμαστε ενάντια στην κυρίαρχη ρητορική που μας καλεί σήμερα να στραφούμε ο ένας απέναντι στον άλλονκαι αύριο πρόθυμα να γίνουμε κρέας για τα κανόνια για τα συμφέροντα των αφεντικών. Να πιάσουμε το νήμα των απαντήσεων που έχουν δοθεί μέχρι σήμερα με τις δύο αντιεθνικιστικές συγκεντρώσεις τις ημέρες των συλλαλητηρίων, τις αντιφασιστικές περιπολίες στις γειτονίες, τη μαζική πορείατην επομένη του εμπρησμού της Libertatia και τη μαζική αντιφασιστική πορεία στον Πειραιά. Να κρατήσουμε ψηλά τις σημαίες του ταξικού ανταγωνισμού και της ταξικής αλληλεγγύης ενάντια στην κυρίαρχες επιταγές που θέλουν να επιβάλουντην εθνική αφήγησησαν καθολικότητα. Να υπερασπιστούμε τις κινηματικές δομές, τις καταλήψεις και τους ανθρώπους μας ενάντια στην φασιστική απειλή, που επιχειρεί να σηκώσει ξανά κεφάλι και ενάντια στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό κράτους-κεφαλαίου.

ΣΕ ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΥΡΚΙΑ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ Ο ΕΧΘΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΚΑΙ ΣΤΑ ΥΠΟΥΡΓΕΙΑ

ΚΑΝΕΝΑ ΕΘΝΟΣ ΔΕΝ ΜΑΣ ΕΝΩΝΕΙ ΚΑΝΕΝΑ ΟΝΟΜΑ ΔΕΝ ΜΑΣ ΧΩΡΙΖΕΙ

ΕΞΩ ΤΟ ΝΑΤΟ ΑΠΟ ΤΑ ΒΑΛΚΑΝΙΑ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ LIBERTATIA

ΠΑΝΒΑΛΚΑΝΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΣΑΒΒΑΤΟ 10/3

11:00 Κατάληψη Libertatia, 12:00 ΚΑΜΑΡΑ

 

ΔΡΑΣΕΙΣ, ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, ΚΕΙΜΕΝΑ

Πορεία αλληλεγγύης στις καταλήψεις- Αλληλεγγύη στην κατάληψη Libertatia, Πέμπτη 1.2 στις 18:00 Πολυτεχνείο

Πορεία αλληλεγγύης στις καταλήψεις- Αλληλεγγύη στην κατάληψη Libertatia και τους 5 συλληφθέντες της πορείας αλληλεγγύης, Πέμπτη 1.2 στις 18:00 Προκάτ
Η προκήρυξη εδώ

ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, ΚΕΙΜΕΝΑ

Ανακοίνωση για τα γεγονότα της 21ης Ιανουαρίου – Αλληλεγγύη στην κατάληψη Libertatia

Ανακοίνωση για τα γεγονότα της 21ης Ιανουαρίου και τον εμπρησμό της Libertatia από φασίστες. Μπορείς να την κατεβάσεις από εδώ

 

Ανακοίνωση για τα γεγονότα της 21ης Ιανουαρίου

Την Κυριακή 21/1/2018 διοργανώθηκε στη Θεσσαλονίκη συλλαλητήριο για τη Μακεδονία. Για να ακριβολογούμε, συγκεντρώθηκε πλήθος κόσμου από όλες τις γωνιές της ελλάδας όχι για να υπερασπιστεί το δικαίωμα του στη ζωή που του κλέβουν αλλά για να επιβάλλει σε μια γειτονική χώρα το όνομα με το οποίο αυτή θα αποκαλείται.

Το πλήθος αυτό ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα ναζιστικών ομάδων, παπάδων, εκπροσώπων του βαθέως κράτους, δημάρχων, πολιτιστικών συλλόγων, παραστρατιωτικών ομάδων καθώς και κομμάτων του «δημοκρατικού τόξου» όπως οι ΑΝΕΛ, η ΝΔ και η ΕΝΩΣΗ ΚΕΝΤΡΩΩΝ.

Έτσι υπόδικοι και μη ναζιστές βουλευτές, βλάκες με περικεφαλαία, έμμισθοι πράκτορες του ελληνικού κράτους, κάποιοι ντυμένοι με παραδοσιακές στολές από διάφορες περιοχές της ελλάδας, κρητικά άλογα, χουντικοί παπάδες, αποτυχημένοι καραβανάδες βρέθηκαν δίπλα- δίπλα με «αγνούς πατριώτες» να χειροκροτούν σε κάθε εθνικιστική και ρατσιστική ιαχή των επίτιμων ομιλητών τους.

Την Κυριακή 21/1/2018 στη Θεσσαλονίκη ομάδα φασιστών με την πλήρη κάλυψη και υποστήριξη των αστυνομικών δυνάμεων εξαπέλυσαν επανειλημμένες επιθέσεις στον κόσμο του αγώνα. Αρχικά επιτέθηκαν στην κατάληψη «Ελεύθερος Κοινωνικός χώρος- Σχολείο» όπου και απωθήθηκαν από την ομάδα που την περιφρουρούσε και στη συνέχεια επιτέθηκαν στην κατάληψη Libertatia όπου προκάλεσαν περιορισμένες ζημιές στην πρόσοψη του κτιρίου και στην περίφραξη. Δύο ώρες αργότερα οι φασίστες επέστρεψαν και εκμεταλλευόμενοι την απουσία των συντρόφων και συντροφισσών από την κατάληψη Libertatia που συμμετείχαν στην αντιεθνικιστική συγκέντρωση της Καμάρας, επιτίθενται εκ νέου στο κτίριο με φωτοβολίδες και μολότοφ με αποτέλεσμα τον ολοσχερή εμπρησμό του. Και στις δύο περιπτώσεις οι αστυνομικές δυνάμεις επιτηρούσαν την εξέλιξη των επιθέσεων δίνοντας κάλυψη στους φασίστες.

Η σύμπνοια στους σκοπούς φασιστών και κράτους φάνηκε εκ νέου την επόμενη μέρα όταν η μαζική διαδήλωση αλληλεγγύης στην κατάληψη Libertatia δέχτηκε επίθεση από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς. Στην επίθεση 5 διαδηλωτές συνελήφθησαν. Η διαδήλωση παρά την καταστολή συγκροτήθηκε εκ νέου και έδωσε μια απάντηση αλληλεγγύης στις καταλήψεις και αντίστασης στις φασιστικές προκλήσεις.

Το πλήθος που συγκεντρώθηκε στην παραλία της Θεσσαλονίκης δεν είναι άμοιρο ευθυνών, επέλεξε να σταθεί δίπλα δίπλα με τους φασίστες και έδρασε ως πλυντήριο για τις φασιστικές επιθέσεις που εξαπολύθηκαν από τους κόλπους του. Το συλλαλητήριο για τη Μακεδονία έδωσε το βήμα στους κατά τ’ άλλα εξαφανισμένους φασίστες να εξαπολύσουν επιθέσεις σε όσους και όσες ορθώνουν αναχώματα στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό. Αποτέλεσε μια πρώτης τάξης άσκηση για την συγκρότηση ενός ακροδεξιού πόλου στο δρόμο με χαρακτηριστικά κινήματος.

Το έχουμε πει και το ξαναλέμε. Κάθε επίθεση στις δομές του ανταγωνιστικού κινήματος, κάθε επίθεση στους ανθρώπους του, είναι επίθεση στο ανταγωνιστικό κίνημα στο σύνολό του. Το κίνημα και συγκεκριμένα ο αντιεξουσιαστικός χώρος έχει δείξει εδώ και πολλά χρόνια ότι δε θα τρομοκρατηθεί, δε θα παραιτηθεί. Κάθε κρατική και παρακρατική επίθεση θα μας βρίσκει απέναντί της ενωμένους. Δηλώνουμε την αμέριστη αλληλεγγύη μας στις συντρόφισσες και τους συντρόφους της κατάληψης Libertatia. Για μια ακόμα φορά, ο κόσμος του αγώνα βρίσκεται απέναντι στον κόσμο του θανάτου, του μίσους, της υποταγής, της μισαλλοδοξίας, του χαφιεδισμού και της ξεφτίλας, οποιοδήποτε πρόσωπο και αν παίρνει ο κόσμος αυτός. Και ανάμεσα σ’ αυτούς τους κόσμους, εμείς έχουμε διαλέξει πλευρά. Θα υπερασπιστούμε την πολιτική μας ύπαρξη, τους συντρόφους μας, τις δομές του κινήματος με κάθε μέσο.

ΟΥΤΕ ΣΠΙΘΑΜΗ ΓΗΣ ΣΤΟΥΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ

ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ 5 ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΩΝ ΤΗΣ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΗΝ LIBERTATIA ΠΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΘΗΚΕ ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ 22/1

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ LIBERTATIA

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΑΓΩΝΑ

ΚΕΙΜΕΝΑ, Πολιτικές Θέσεις - Παρεμβάσεις, συγχρονες εργασιακες σχεσεις

Market In- ταξικός αγώνας απέναντι σε αφεντικά τρομοκράτες

Προκήρυξη για την υπόθεση του Market In όπου απολυμένοι  ζητούν τα δεδουλευμένα τους και δέχονται επίθεση απο το κράτος και απ’τους μπράβους/φασίστες του αφεντικού. Μπορείτε να την κατεβάσετε σε pdf από εδώ

 

Υπόθεση Market In

ταξικός αγώνας απέναντι σε αφεντικά τρομοκράτες

Τα Market In είναι μια αλυσίδα super-market, με 174 καταστήματα σε πολλές πόλεις της ελλάδας. Ξεκίνησε ως κομμάτι άλλων ομίλων (“ΑΣΤΕΡΑΣ”, “ΕΛΟΜΑΣ”) και πριν μια δεκαετία ανεξαρτητοποιήθηκε. Αυτή η ιστοριούλα θα μπορούσε να περάσει για ένα success story κάποιου επιτυχημένου επιχειρηματία, αν δεν ήταν στη μέση η ταξική πάλη που γεννά γεγονότα, αντιστάσεις, αγώνες, νίκες για το νεοπρολεταριάτο.

Στην πραγματικότητα, η αλυσίδα των Market In είναι ακόμα μια μπίζνα των ιδιοκτητών των καταστημάτων, που τσεπώνουν τα κέρδη τους από το αίμα και τον ιδρώτα των εργαζομένων σε αυτά. Αυτή η συνθήκη αποτελεί σταθερά στον καπιταλισμό μεν, αλλά εξαιρετικές περιπτώσεις ασυδοσίας όπως αυτή στα Market In καλό είναι να μνημονεύονται. Όπως και οι εργατικοί αγώνες που γίνονται ανάχωμα στην ασυδοσία των αφεντικών.

Σύντομο ιστορικό

Τα Market In, έχουν εξαγοράσει από τον καταρρέων όμιλο super-market “Καρυπίδης” 110 από τα συνολικά 130 καταστήματα που είχε. Ο Καρυπίδης είχε αγοράσει το 2014 ολόκληρη την αλυσίδα super-market “Αρβανιτίδης”, η οποία δεν πλήρωνε τις οφειλές στο ΙΚΑ. Κλασσική μέθοδος των αφεντικών για να αυξήσουν την αποσπώμενη υπεραξία από τους εργαζόμενους που δουλεύουν στις επιχειρήσεις τους. Οι οφειλές αυτές ουσιαστικά χαρίστηκαν στη νέα εργοδοσία (“Καρυπίδης”), η οποία συνέχισε να κερδοσκοπεί με πλήρη αφεντικάνικη αναλγησία και στις αρχές του 2017 δήλωσε πως αδυνατεί πλήρως να πληρώνει τους μισθούς των εργαζομένων της. Οι οφειλόμενοι μισθοί έφτασαν τους 15 τον Ιούλιο του 2017, συνθήκη που οδηγεί 42χρονη υπάλληλο του καταστήματος των Γιαννιτσών σε αυτοκτονία. Η σημερινή εργοδοσία των Market In, δεσμεύεται από την ισχύουσα νομοθεσία (Προεδρικό Διάταγμα 178/2002) να καλύψει τις υποχρεώσεις της προηγούμενης εργοδοσίας απέναντι στους υπαλλήλους, οι οποίοι θα πρέπει να συνεχίσουν να δουλεύουν στη νέα φίρμα, με την προϋπηρεσία και τα κατοχυρωμένα δικαιώματα που είχαν στην παλιά.

Προφανώς και η νέα εργοδοσία γράφει στα παλιά της τα παπούτσια τη νομοθεσία, εφόσον το ελληνικό κράτος, με τη μνημονιακή πολιτική είναι όργανο δικό της και τα δικά της συμφέροντα εκπροσωπεί. Στο πλαίσιο αυτό, τα Market In απαιτούν από το πανελλαδικό σωματείο εργαζομένων του ομίλου, που εκπροσωπεί 1400 εργαζομένους, να συνεχίσουν να δουλεύουν αποδεχόμενοι τρία πράγματα: το πετσόκομμα των ήδη χρωστούμενων μισθών στο 50%, την απόλυση 300 από αυτούς και μείωση 20% στους μισθούς των υπολοίπων. Φαίνεται ότι στα αφεντικά της αλυσίδας (παλιά και νέα) δεν αρκεί μια νεκρή εργάτρια. Θέλουν κι άλλους. Και απ’ ότι φαίνεται από τα γεγονότα που ακολούθησαν, εφόσον οι εργάτες δεν αυτοκτονούν από μόνοι τους, προσπαθούν να τους εξοντώσουν με ίδια μέσα. Σημαντικό είναι να σημειωθεί εδώ, ότι ο Καρυπίδης που αδυνατούσε να πληρώσει μισθούς επειδή δεν είχε λεφτά, έχει στην ιδιοκτησία του αρκετές επιχειρήσεις, μία από τις οποίες είναι η ποδοσφαιρική ομάδα του Άρη Θεσσαλονίκης. Είναι πασιφανές ότι για τον Καρυπίδη, η εξαγορά του ομίλου Αρβανιτίδης ήταν μια αεριτζίδικη μπίζνα, η οποία κόστισε μία τουλάχιστον ζωή. Για τα αφεντικά μας είναι αδιάφορες οι ζωές μας. Το μόνο που τους νοιάζει είναι η τσέπη τους.

Ταξικοί αγώνες ενάντια στην εργοδοτική ασυδοσία, την κρατική καταστολή και τους παρακρατικούς τραμπουκισμούς

Σήμερα οι χρωστούμενοι μισθοί των εργαζομένων στην πρώην αλυσίδα “Καρυπίδης”, έχουν φτάσει μέχρι και τους 25. Τα πάρε-δώσε μεταξύ των αφεντικών, οι εξαγορές, οι πωλήσεις κοψοχρονιά, το χάρισμα χρωστούμενων στα ταμεία μας, οι υπαγωγές στο άρθρο 99 περί πτώχευσης, το ξέσκισμα των νομοθεσιών που προστατεύουν τις εργατικές κατακτήσεις, τα νοιώθουμε στο πετσί μας. Τα νοιώθουμε στις άδειες τσέπες μας, στα εξοντωτικά ωράρια, στα διπλά και τριπλά πόστα, στις επικίνδυνες και ανθυγιεινές συνθήκες εργασίας. Για αυτό οι 1400 εργαζόμενοι των πρώην super-market Καρυπίδης προχώρησαν σε απεργιακές κινητοποιήσεις. Γιατί αντιλαμβάνονται ότι μόνο ο δρόμος του αγώνα είναι δυνατό να προστατεύσει τα συμφέροντά μας. Τα αφεντικά δεν καταλαβαίνουν άλλη γλώσσα πέρα από την ταξική σύγκρουση. Οτιδήποτε άλλο το αξιοποιούν ως δήλωση υποταγής στην εξουσία τους.

Στο κατάστημα Market In στα Γιάννενα, η οργάνωση των εργαζομένων και η σύγκρουσή τους με το ντόπιο αφεντικό αποτυπώνει ένα σημαντικό κομμάτι της έκτασης που μπορεί να πάρει η ταξική πάλη. Η αλληλεγγύη που ξεδιπλώθηκε τόσο στην πόλη των Ιωαννίνων όσο και σε άλλες πόλεις της ελλάδας όπου υπάρχουν καταστήματα της αλυσίδας, δείχνει ότι η τάξη μας και δη το πολιτικά οργανωμένο κομμάτι της έχει τη δυνατότητα να οργανώνεται και να απαντά στις προκλήσεις των αφεντικών.

Στις 13 Οκτώβρη 2017, στα εγκαίνια των Market In στα Γιάννενα και εν μέσω κινητοποιήσεων των εργαζομένων, η εργοδοσία δήλωσε δημοσίως ότι θα επαναπροσλάβει όλους τους εργαζόμενους σε σύντομο χρονικό διάστημα. Φυσικά αυτό δεν έγινε. Οι απεργιακές κινητοποιήσεις και οι αποκλεισμοί του καταστήματος συνεχίστηκαν και στις 26 του ίδιου μήνα, το λόγο πήρε η κρατική καταστολή. Τα μαντρόσκυλα των ΜΑΤ επιτέθηκαν με σφοδρότητα στην απεργιακή συγκέντρωση και συνέλαβαν τρεις αγωνιστές. Ένα μήνα αργότερα, τρεις συνδικαλιστές του σωματείου συνελήφθησαν από την αστυνομία μέσα στα σπίτια τους, με διαδικασία αυτοφώρου εξαιτίας της συμμετοχής τους στις κινητοποιήσεις της προηγούμενης ημέρας. Προφανώς τη σύλληψή τους υπέδειξε η εργοδοσία. Έπειτα, στις 29 Νοέμβρη, η αστυνομία προστατεύοντας τα συμφέροντα των αφεντικών του Market In, με κάθε ξεδιαντροπιά που χαρακτηρίζει το κράτος και τους συριζαίους διαχειριστές του, επιτέθηκε και πάλι στην απεργιακή συγκέντρωση συλλαμβάνοντας 12 αγωνιστές αυτή τη φορά.

Το αφεντικό του καταστήματος των Ιωαννίνων, Ράμος, βλέποντας ότι η κρατική κάλυψη δεν του αρκεί για να υποτάξει τους υπαλλήλους του, κινητοποίησε τις σχέσεις του με τα κυκλώματα των μπράβων και των οργανωμένων φασιστών, που άλλωστε στη χώρα μας αποτελούν ένα και το αυτό. Κατά τη διάρκεια της πανεργατικής απεργίας της 14ης Δεκέμβρη, μια δράκα 15 μπράβων (εκ των οποίων αρκετοί είναι μέλη της Χρυσής Αυγής), πληρωμένοι από τον Ράμο, επιτέθηκαν στην απεργιακή συγκέντρωση έξω από το κατάστημα με σκοπό να τη διαλύσουν. Λογάριασαν όμως με βάση το δικό τους σθένος και τη δική τους αξιοπρέπεια. Πίστεψαν ότι με τα νταηλίκια θα κάμψουν το αγωνιστικό φρόνημα των απεργών. Το αποτέλεσμα ήταν να απωθηθούν με ανοιγμένα κεφάλια και να χυδαιολογούν από απόσταση, όπως ξέρουν να κάνουν οι φασίστες, όταν αντιμετωπίζουν ένα σώμα αγωνιζόμενων ανθρώπων. Μπροστά στην εξέλιξη αυτή, η εργοδοσία του Market In και τα έμμισθα σκυλιά της, αποφάσισαν να επεκτείνουν το οπλοστάσιό τους. Τα ξημερώματα της επόμενης μέρας, έγινε εμπρηστική επίθεση με μολότοφ στα γραφεία της Ελευθεριακής Συνδικαλιστικής Ένωσης (ΕΣΕ) Ιωαννίνων, η οποία από την πρώτη στιγμή βρέθηκε στην προμετωπίδα της αλληλεγγύης στο πλευρό των εργαζομένων, στηρίζοντας τον αγώνα τους και προωθώντας οξυμένα πολιτικά χαρακτηριστικά και μέσα πάλης. Η κίνηση αυτή έχει τον προφανή σκοπό να τρομοκρατήσει τόσο τους ίδιους τους εργαζόμενους και τους αλληλέγγυους, όσο και το πολιτικά οργανωμένο τμήμα της τάξης μας, δείχνοντας ότι τα αφεντικά, το κράτος και το παρακράτος τους μπορούν να χτυπάν τους ταξικούς αγώνες με αναβαθμισμένο τρόπο. Την ίδια μέρα, 15 Δεκέμβρη, πραγματοποιήθηκε ξανά απεργιακή κινητοποίηση έξω από το μαγαζί του Ράμου, όπου οι φασίστες/μπράβοι λούφαζαν κουκουλωμένοι πίσω από κατεβασμένα ρολά και πίσω από τα ταμεία του super-market. Τους δόθηκε να καταλάβουν ότι ένας περιφρουρημένος (υλικά και πολιτικά) αγώνας δεν μπορεί να ηττηθεί έτσι απλά από μια συμμορία παρακρατικών που πουλάνε ψευτομαγκιά.

Προφανώς και δεν είναι μόνο το αφεντικό του Market In στα Γιάννενα. Ο Ράμος απλά είναι ο χυδαίος εκφραστής της πολιτικής της κεντρικής διοίκησης του ομίλου αλλά και των αφεντικών στο σύνολό τους. Μόνος στόχος τους είναι το γρήγορο χρήμα και μπροστά σε αυτόν είναι διατεθειμένοι να πατήσουν επί πτωμάτων.

Η κοινότητα των στόχων των αφεντικών και των μεθόδων που χρησιμοποιούν αποδεικνύεται καθημερινά. Δε χρειάζεται να πάμε σε μακρινούς τόπους ή χρόνους. Αρκεί να θυμηθούμε ότι τα ίδια μέσα χρησιμοποίησε και η εργοδοσία της ΒΦΛ (Λιπάσματα) Καβάλας κατά τις απεργιακές κινητοποιήσεις τον Ιούνιο του 2016. Εταιρία security, που είχε προσληφθεί από το αφεντικό του εργοστασίου και στην οποία δούλευαν προβεβλημένα στελέχη της Χρυσής Αυγής και της Πατριωτικής Κίνησης, επιτίθονταν συστηματικά στην απεργιακή περιφρούρηση που απέκλειε τα λεωφορεία που μετέφεραν απεργοσπάστες. Και όλα αυτά υπό την προστασία των επίσημων δυνάμεων καταστολής του ελληνικού κράτους. Το σύμπλεγμα αφεντικών, κράτους, φασιστών λειτουργούν ως οργανωμένη μαφία για να επιβάλουν τα συμφέροντα του κεφαλαίου απέναντι στα συμφέροντα του προλεταριάτου από τη γέννηση του καπιταλισμού. Και αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει είτε με δεξιά είτε με αριστερή διαχείριση του ελληνικού κράτους άσχετα με τις όποιες ονειρώξεις των συριζαίων απολογητών της κρατικής τρομοκρατίας.

Πρόσκαιρη νίκη των εργαζομένων

Ο μαχητικός αγώνας που αντιμετώπισε την αδιαλλαξία του αφεντικού, την κρατική και παρακρατική καταστολή και κυρίως τις σημερινές συνθήκες ταξικής ήττας και απογοήτευσης έφερε μια σημαντική νίκη. Τόσο για τους ίδιους τους αγωνιζόμενους εργαζόμενους στο κατάστημα των Ιωαννίνων όσο και για τους νεοπρολετάριους συνολικά. Στις 19 Δεκέμβρη πάρθηκε δικαστική απόφαση, σύμφωνα με την οποία 11 από τους συνολικά 13 εργαζόμενους -στους οποίους το αφεντικό του ντόπιου Market In χρωστάει από 7000 ευρώ στον καθένα- θα επανέλθουν προσωρινά για εργασία στο κατάστημα. Η απόφαση θα επανεξεταστεί μέσα στο νέο έτος. Η δικαστική απόφαση προφανώς και επισπεύστηκε από τις πολιτικές εξελίξεις που παράχθηκαν από τον ταξικό αγώνα των εργαζομένων. Αποδεικνύεται περίτρανα ότι οι ταξικοί αγώνες μπορούν να νικούν. Ότι όχι απλά δεν είναι άσκοπο και μάταιο να αγωνίζεσαι απέναντι στην κυριαρχία του κεφαλαίου, του κράτους του και των τραμπούκων του, αλλά αντιθέτως είναι ο μοναδικός τρόπος να κερδίσεις τη ζωή σου και την αξιοπρέπειά σου.

Κίνημα Αλληλεγγύης και απαιτήσεις των ταξικών αγώνων του σήμερα

Γύρω από τον αγώνα των εργαζομένων στο Market In Ιωαννίνων αναπτύχθηκε ένα σύνολο κινήσεων αλληλεγγύης, τόσο σε τοπικό όσο και σε πανελλαδικό επίπεδο. Πρώτα απ’ όλα θα πρέπει να αναφερθούμε στο γεγονός ότι ευρύτερες δυνάμεις του ανταγωνιστικού/αντικαπιταλιστικού κινήματος που οργανώνονται και δρουν στα Γιάννενα βρέθηκαν στο πλευρό των απεργών. Δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς και της αντιεξουσίας, αλλά και το Σωματείο Ιδιωτικών Υπαλλήλων που πρόσκειται στο ΠΑΜΕ βρέθηκαν από κοινού στις κινητοποιήσεις, με τις όποιες αποκλίσεις και κόντρες φυσικά. Ταυτόχρονα, πραγματοποιήθηκε πλήθος παρεμβάσεων σε καταστήματα της αλυσίδας Market In σε όλη την ελλάδα με μοιράσματα κειμένων, συγκεντρώσεις, επιθέσεις στις τζαμαρίες των super-market κυρίως από δυνάμεις της αντιεξουσίας. Με αυτήν την αναφορά δεν έχουμε σκοπό να κάνουμε επίκληση σε κάποια θολή “ενότητα του κινήματος” ή επί μέρους δυνάμεών του. Αντιθέτως θέλουμε να καταδείξουμε δύο πράγματα.

Αφενός ένας ταξικός αγώνας που κοινωνικοποιήθηκε σε τοπικό επίπεδο σε σημαντικό βαθμό, ακόμα και με τις σημερινές συνθήκες πολυδιάσπασης και πλήρους απουσίας διαύλων επικοινωνίας μεταξύ των διακριτών πολιτικών δυνάμεων που συνθέτουν το αντικαπιταλιστικό κίνημα, κατάφερε να δημιουργήσει ένα πεδίο προλεταριακών νικών. Αφετέρου η εμπρηστική επίθεση στα γραφεία της ΕΣΕ στα Γιάννενα από παρακρατικούς/ φασίστες, ως η κίνηση εκείνη που στοχοποίησε ευθέως τις κινήσεις αλληλεγγύης, πυροδότησε την κινητοποίηση και παρέμβαση πάνω στο ζήτημα, μεγάλης μερίδας των πολιτικών δυνάμεων που αναφέρονται στην αναρχία/αντιεξουσία με τα μέσα και τη δυναμική που έχουν κατακτηθεί.

Οι κινητοποιήσεις αυτές των αναρχικών/ αντιεξουσιαστικών συλλογικοτήτων κινήθηκαν στα πλαίσια της πολιτικής περιφρούρησης των δομών μας και δη από φασίστες/παρακρατικούς ενάντια στους οποίους έχουν δοθεί σημαντικότατοι αγώνες με αποτέλεσμα να τρώνε ξύλο όπου σταθούν και όπου βρεθούν.Και οι δύο παραπάνω διαπιστώσεις οδηγούν στο ίδιο σύνηθες, μονότονο και τετριμμένο συμπέρασμα. Ενώ ταξικοί αγώνες ξεσπούν και δείχνουν ότι έχουν δυνατότητες νικών, απαιτείται ο σαφής προσανατολισμός του όλο και μεγαλύτερου τμήματος της ελληνικής αντιεξουσίας που αναφέρεται στην ταξική πάλη και κατά τα άλλα επιδεικνύει υψηλού βαθμού πολιτικά και οργανωτικά αντανακλαστικά σε ζητήματα πολιτικής αλληλεγγύης και αντιφασισμού, όσο και οι αναγκαίες δομές οργάνωσης των νεοπρολετάριων που θα μπορούν να απαντήσουν με αξιώσεις στον οδοστρωτήρα του νέου καπιταλιστικού παραδείγματος στο οποίο εισερχόμαστε.

Υπάρχει αναγκαιότητα για συντονισμό των κινήσεων αλληλεγγύης, για οργανωμένη και στοχευμένη χρήση των μέσων πάλης που επιλέγουν οι αλληλέγγυοι, για ύπαρξη διαλεκτικής σχέσης με τον ίδιο τον αγώνα που δίνεται από τους απεργούς. Αυτές οι απαιτήσεις δεν μπορούν να επαφίενται ούτε στην καλή θέληση των αγωνιστών ούτε σε κάποιον αυτόματο πιλότο κοινότητας ιδεολογικών και πολιτικών θέσεων. Απαιτούνται συγκεκριμένες δομές προλεταριακής οργάνωσης και αγώνα. Το ζήτημα των καιρών μας είναι να τις στήσουμε.

Πέλοτο 1.18

 

ΔΡΑΣΕΙΣ, Εργατικες Συγκετρωσεις - επετειακες και μη, ΚΕΙΜΕΝΑ, συγχρονες εργασιακες σχεσεις

Κάτω τα ξερά σας από την απεργία – Προκήρυξη για το πολυνομοσχέδιο

Ανακοίνωση που μοιράστηκε στις 11.1 στην πόλη της Ξάνθης
Μπορείτε να την κατεβάσετε  σε pdf από εδώ

ΚΑΤΩ ΤΑ ΞΕΡΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ

Την Τρίτη 09/01/2018 κατατέθηκε στην ολομέλεια της Βουλής, και αναμένεται να ψηφιστεί τη Δευτέρα, το πολυνομοσχέδιο με τα προαπαιτούμενα για το κλείσιμο της τρίτης αξιολόγησης. Το εν λόγω πολυνομοσχέδιο αποτελεί ουσιαστικά μία ακόμη επίθεση του κόσμου των αφεντικών στον κόσμο της εργασίας. Το κράτος, με σημερινό διαχειριστή τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ακολουθώντας τις πολιτικές Ε.Ε.-Δ.Ν.Τ., συνεργάζεται ανοιχτά με το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο, προκειμένου να ικανοποιήσει τα συμφέροντά τους.

Και τι εννοούμε με αυτό; Από τη μία, εισάγει ρυθμίσεις υπέρ των επιχειρήσεων ικανοποιώντας τα αιτήματα του Σ.Ε.Β.,απλοποιεί τη διαδικασία των δημοσίων έργων και εισάγει μια σειρά ρυθμίσεων για τις ιδιωτικοποιήσεις. Από την άλλη, εισάγει πιο προωθημένους τρόπους καταστολής των αντιστάσεωνκαι των εργατικών αγώνων. Ενδεικτικά, αναφέρουμε την επέκταση των περίφημων ηλεκτρονικών πλειστηριασμών, λίγο μετά κιόλας την ψήφιση της ποινικοποίησης του αγώνα εναντίων τους με φυλάκιση 3-6 μηνών σε όποιον παρεμποδίζει τη διαδικασία, και την επίθεση στην απεργία με νέες διατάξεις που αφορούν στη διαδικασία της λήψης αποφάσεων των πρωτοβάθμιων σωματίων.

Στο τελευταίο αξίζει να σταθούμε λίγο παραπάνω. Πιο συγκεκριμένα, η διάταξη προβλέπει την αύξηση της απαιτούμενης απαρτίας και την παρουσία του 1/2 (και όχι του 1/3)  των οικονομικά τακτοποιημένων μελών κατά τις γενικές συνελεύσεις πρωτοβάθμιων σωματείων σε περίπτωση συζήτησης και λήψης απόφασης κήρυξης απεργίας. Και αυτό με το πρόσχημα της δημοκρατίας της πλειοψηφίας. Και πού είναι το κακό; Όσο περισσότεροι, τόσο το καλύτερο θα πει κανείς. Προφανώς και πολιτικός στόχος κάθε σωματείου είναι οι μαζικές συνελεύσεις και δράσεις, όμως, αυτό δεν μπορεί να απαντηθεί στη σημερινή πραγματικότητα της απογοήτευσης και της συνεχής επίθεσης στη συλλογικοποίηση και που οι αντικειμενικές δυσκολίες συνεύρεσης των μελών ισχύουν και με το παραπάνω (υπέρογκο κόστος μετακίνησης, μέλη που είναι σε διαφορετικούς εργασιακούς χώρους οπότε δεν υπάρχει η καθημερινή ζύμωση όπως είναι του επισιτισμού, προσωπικό ασφαλείας). Σε κάθε περίπτωση τα σωματεία είναι δομές οργάνωσης των εργατών και κατ’ επέκταση αυτοί είναι και οι μόνοι που δικαιούνται να έχουν λόγο πάνω στην λειτουργία και τις διαδικασίες τους με γνώμονα τις ανάγκες του αγώνα και σε καμία περίπτωση το κράτος ή η δικαστική εξουσία. Η τροπολογία αυτή έρχεται σε μία περίοδο ταξικής ήττας με σκοπό να αποτελέσει ακόμα μεγαλύτερη τροχοπέδη στην εργατική αντίσταση. Χτυπάει τη βάση του εργατικού συνδικαλισμού, αφού οι ρυθμίσεις αφορούν τα πρωτοβάθμια σωματεία μόνο, όπου υπάρχει η δυνατότητα συμμετέχουν όλοι οι εργαζόμενοι αδιαμεσολάβητα.

Δεν είναι τυχαία αυτή η αναβάθμιση της φαρέτρας της καταστολής του κράτους. Τα αντεργατικά μέτρα και η υποτίμηση της εργατικής μας αξίας πάντα πηγαίνανε χέρι-χέρι με την αναβάθμιση της καταστολής των αγώνων. Ειδικά από τη στιγμή που το κοινωνικό προσωπείο του κράτους έπεσε με την καπιταλιστική κρίση και η κοινωνική συναίνεση είναι πιο ισχνή. Όπως είδαμε και στην περίπτωση του αγώνα των απολυμένων του MarketIn Ιωαννίνων, η καταστολή των αφεντικών έχει μια τεράστια γκάμα επιλογών, από νομικές λύσεις μέχρι παρακρατικές επιθέσεις με την πρόσληψη μπράβων-φασιστών.  Οι νόμοι είναι η έγγραφη αποτύπωση της ταξικής πάλης. Όταν λοιπόν, το προλεταριάτο πετύχαινε την υποχώρηση των αφεντικών και τον εξαναγκασμό του κράτους να περνάει νόμους που ανατιμούν την εργασιακή δύναμη, καταλάβαινε ότι έχει δύναμη να νικά. Σήμερα, η κρατική νομοθεσία αλλάζει με ταχύτατους ρυθμούς και πάντα προς όφελος των αφεντικών.

Τα αφεντικά μας έχουν τα δικά τους συμφέροντα και τη δική τους ατζέντα, πρέπει να ορίσουμε και εμείς τη δική μας. Η λύση δε θα έρθει από τις ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ενώσεις της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, που συντελούν στην περαιτέρω εξαθλίωση του. Οι ενώσεις ,αυτές, μαζί με τη βοήθεια του ΣΥΡΙΖΑ έπαιξαν τον κύριο ρόλο στην αποσυγκρότηση και στον αποπροσανατολισμό των εργατικών και ταξικών αγώνων των τελευταίων επτά ετών. Στην προκειμένη περίπτωση, το έδειξαν ξεκάθαρα με την άρνησή τους σε οποιαδήποτε απεργιακή ανταπάντηση. Είναι δικό μας χρέος, λοιπόν, να στήσουμε αναχώματα στην υποτίμησή μας.

Ούτε βήμα πίσω από τις εργατικές μας κατακτήσεις. Οργανωνόμαστε στους χώρους της δουλειάς μας, στηρίζουμε τα σωματεία μας.

ΡΗΞΗ ΜΕ ΤΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΤΟΥ ΕΓΧΩΡΙΟΥ ΚΑΙ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ

ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ

Πέλοτο,  11.1

ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, ΚΕΙΜΕΝΑ

Αλληλεγγύη στην κατάληψη Mundo Nuevo (θεσσαλονίκη)

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗ ΣΤΟΧΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ MUNDO NUEVO (Θεσσαλονίκη)

Στα μέσα Νοέμβρη, στο πλαίσιο αναβάθμισης της κατασταλτικής πολιτικής της κρατικής μηχανής απέναντι στις εστίες αντικαθεστωτικού αγώνα στοχοποιήθηκε η κατάληψη Mundo Nuevo, που βρίσκεται στο κέντρο της Θεσσαλονίκης και λειτουργεί ως κοινωνικό κέντρο και πολιτικός χώρος από το 2015, έπειτα από πρωτοβουλία της συλλογικότητας για τον κοινωνικό αναρχισμό «Μαύρο και Κόκκινο».

Αφού οι νομικές κινήσεις του δήμου Θέρμης, στον οποίο ανήκει το επί χρόνια εγκαταλειμμένο κτίριο, έπεσαν στο κενό, τη σκυτάλη πήρε το ηλεκτρονικό σάιτ voria.gr, το οποίο λειτούργησε ως λειαντήρας στο δρόμο της καταστολής με ένα πληρωμένο άρθρο στοχοποίησης της κατάληψης. Αυτή τη φορά, όμως, βλέπουμε μια αλλαγή στρατηγικής στην περίπτωση της Mundo Nuevo από τον κρατικό μηχανισμό και τους όψιμους διαχειριστές της κεντρικής εξουσίας, δηλαδή την κυβέρνηση του σύριζα. Τον προηγούμενο μήνα, παραδόθηκαν από την αστυνομία κατ’ οίκον κλήσεις, με τις οποίες ζητήθηκε από 16 άτομα να προσέλθουν σε προανακριτική εξέταση για να δώσουν εξηγήσεις σε σχέση με την κατάληψη του κτηρίου. Μόνο κριτήριο για την επίδοση των κλήσεων αποτέλεσε η πραγματοποίηση εξακρίβωσης στοιχείων σε τυχαίους ανθρώπους στα πέριξ της κατάληψης, κάποια τυχαία στιγμή στο παρελθόν.

Το κράτος δεν επιδιώκει μόνο τη φυσική καταστολή των καταλήψεων με την εκκένωσή τους. Η περίπτωση των μηνυτήριων αναφορών που στοχοποιούν τη Mundo Nuevo είναι μια ξεκάθαρη προσπάθεια εκφοβισμού και τρομοκράτησης όσων στηρίζουν δομές αγώνα, ανεξαρτήτως του βαθμού εμπλοκής τους σε αυτές. Από την οικονομική ενίσχυση, τη στήριξη των πολιτικών δράσεων μέχρι τη συμμετοχή στις συλλογικές διαδικασίες, γίνεται προσπάθεια ουσιαστικής ποινικοποίησης της οποιουδήποτε τρόπου προσέγγισης χώρων πολιτικών διεργασιών. Στόχος αυτής της κίνησης είναι η κοινωνική απομόνωση της κατάληψης, η αποκοπή της από τον ευρύτερο κόσμο του αγώνα και κατά συνέπεια η καταστολή της πολιτικής της δράσης.

Η επίθεση αυτή δεν είναι ένα μεμονωμένο πλάνο του κράτους που αφορά τις καταλήψεις, αλλά πάει χέρι χέρι με την υπόλοιπη κατασταλτική πολιτική που αναβαθμίζεται. Μέσα στο τελευταίο διάστημα μόνο έχουμε: νέος σωφρονιστικός κώδικας, τροπολογίες με στόχο την αποδυνάμωση των σωματείων και των απεργιών, καταδίκη σε περίπτωση παρέμβασης σε πλειστηριασμούς, καταστολή στο δρόμο με συνεχείς επιθέσεις ΜΑΤ σε απεργίες και πορείες, συλλήψεις απεργών στα MarketIn Ιωαννίνων, συλλήψεις και βασανισμοί Τούρκων και Κούρδων κουμουνιστών εν όψει επίσκεψης Ερντογάν και η λίστα συνεχίζει. Να σημειώσουμε ότι αναβάθμιση της κατασταλτικής πολιτικής είδαμε και στην πόλη μας ύστερα από μια υπόθεση αφισοκόλλησης μας που διώχθηκε “η συλλογική οντότητα Πέλοτο και όσοι συνεργάζονται με αυτή”. [1]

Όσο η εργατική μας δύναμη, και κατά συνέπεια η ποιότητα της ζωής μας, υποτιμάται με τις την εντατικοποίηση της εργασίας, τους μισθούς πείνας, τα εξαντλητικά ωράρια, τη δουλειά τις Κυριακές και τις νύχτες, την αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης, την επισφάλεια και τη μαύρη εργασία, τόσο η καταστολή αναβαθμίζεται για να επιβάλλει αυτές τις νέες εργασιακές συνθήκες.

Οι καταλήψεις που λειτουργούν ως κέντρα αντικαθεστωτικού αγώνα βάζουν την αντίληψη της συλλογικότητας πάνω από τον ατομοκεντρισμό, την αλληλεγγύη πάνω από το εμπορευματικό κέρδος. Με τον τρόπο λειτουργίας τους επιδιώκουν να δείξουν πως διαφορετικοί τρόποι κοινωνικής οργάνωσης είναι εφικτοί και να αποτελέσουν ένα σημείο συσπείρωσης του ανταγωνιστικού κινήματος. Αποτελούν κομμάτι των ταξικών αγώνων και ως τέτοιες θα τις υπερασπιστούμε.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΚΡΑΤΙΚΕΣ ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ MUNDO NUEVO

Πέλοτο

[1] https://peloto.espivblogs.net/2017/09/14/stoxopoiisi-syllogikotitas/

ΑΦΙΣΕΣ, Εργατικα ατυχηματα, Εργατικες Συγκετρωσεις - επετειακες και μη, ΚΕΙΜΕΝΑ, συγχρονες εργασιακες σχεσεις

Να μη συνηθισουμε τον θανατο! Συγκέντρωση ενάντια στις εργατικές δολοφονίες Σάββατο 16.12, 11:30 πλ. Ελευθερίας

Συγκέντρωση ενάντια στις εργατικές δολοφονίες Σάββατο 16.12, 11:30 πλ. Ελευθερίας
Μπορείτε να κατεβάσετε την προκύρηξη σε pdf από εδώ

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΤΥΧΗΜΑΤΑ, ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ ΣΤΑ ΚΑΤΕΡΓΑ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΝΤΑΙ ΕΡΓΑΤΕΣ

Τα τελευταία χρόνια, και ιδιαίτερα με την όξυνση της καπιταλιστικής κρίσης, οι τραυματισμοί και οι θάνατοι εργαζομένων την ώρα δουλειάς τους έχουν πληθύνει. Αυτό αποτυπώνεται και στην ξανθιώτικη πραγματικότητα. Ενδεικτικά, τον τελευταίο μήνα έχουν γίνει τουλάχιστον δύο εργατικά «ατυχήματα» που έγιναν ευρέως γνωστά (ο θάνατος ενός εργάτη στην ΕΛ.ΒΙΖ. και ο σοβαρός τραυματισμός ενός άλλου στα Πλαστικά Θράκης), κι ίσως ακόμα περισσότερα που δεν έχουν ακουστεί λόγω του μικρού μεγέθους τραυματισμού ή της εργοδοτικής τρομοκρατίας. Άλλωστε είναι συνήθης πρακτική την ευθύνη να την φορτώνονται ατομικά οι εργαζόμενοι και τα αφεντικά ή να εξαφανίζονται… «ως δια μαγείας» ή να απειλούν με απόλυση.

Τα περιστατικά αυτά δεν αποτελούν την εξαίρεση στον κανόνα, αλλά τον ίδιο τον κανόνα. Την εργασιακή πραγματικότητα, δηλαδή, με την οποία ερχόμαστε αντιμέτωποι, εμείς οι νεοπλορετάριοι αυτή της χώρας, ανεξάρτητα από το είδος εργασίας ή τον κλάδο στον οποίο απασχολούμαστε. Η εξόντωσή μας είναι σίγουρη, είτε είναι άμεση και γρήγορη, είτε έμμεση και αργή με τις συνθήκες εργασίες να υποβιβάζουν σημαντικά την ποιότητα ζωής μας: Εργάτες δουλεύουν σε εργοστάσια και εργοτάξια χωρίς τις απαραίτητες προφυλάξεις, διανομείς θυσιάζονται στο βωμό της άμεσης παράδοσης, εμποροϋπάλληλοι και εργάτες στον τομέα του επισιτισμού λυγίζουν από την πολύωρη ορθοστασία, υπάλληλοι στο προμόσιον ξεπαγιάζουν μπας και πετύχουν τον απαραίτητο αριθμό πελατών για να πάρουν το μεροκάματό τους, κ.λπ.

Όλα τα παραπάνω σε συνδυασμό με την εντατικοποίηση της εργασίας, τους μισθούς πείνας, τα εξαντλητικά ωράρια, τη δουλειά τις Κυριακές και τις νύχτες, την αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης (θα δουλεύουμε μέχρι να πεθάνουμε, ή θα πεθάνουμε δουλεύοντας;), την επισφάλεια και τη μαύρη εργασία συνθέτουν τις νέες εργασιακές συνθήκες, τις οποίες ήδη βιώνουμε στο πετσί μας. Σε όλα αυτά έρχονται να προστεθούν και τα ελλιπή (αν όχι ανύπαρκτα!) μέτρα ασφαλείας. Η γρήγορη και φθηνή διεκπεραίωση της δουλειάς ιεραρχείται πιο ψηλά από τις συνθήκες εργασίας στις οποίες δεν εξασφαλίζεται ουσιαστικά κανένα μέτρο υγιεινής και ασφάλειας, σε αντίθεση με τις υπογεγραμμένες συμβάσεις όταν και όπου αυτές υπάρχουν.

Ενώ για τον εργάτη ο μισθός είναι όρος ύπαρξης, για το αφεντικό είναι «κόστος». Ενώ για τον εργάτη η ασφάλεια στην δουλειά είναι ζήτημα σωματικής ακεραιότητας, ζωής και θανάτου, για το αφεντικό, σ’ ένα σύστημα που οι εργάτες είναι αναλώσιμοι μπροστά στην κερδοφορία του, είναι κι αυτό «κόστος». Τα αφεντικά μας, είτε είναι μεγάλα και «υπερεθνικά», είτε μικρότερα και ντόπια, έχουν ένα κύριο και κεντρικό στόχο: Το οικονομικό κέρδος. Και τις ευθύνες γι’ αυτό θα τις φορτώσουν στις πλάτες μας. Τα «εργατικά ατυχήματα», λοιπόν, είναι άμεσο επόμενο των πολιτικών λιτότητας των κυβερνήσεων και της ταξικής επίθεσης των αφεντικών στο νεοπρολεταριάτο για να διατηρήσουν, ή και να αυξήσουν το κέρδος τους, και δεν είναι μόνο οι τραυματισμοί, αλλά οι συνθήκες εργασίας μας στο σύνολό τους και η υποτίμηση της εργατικής μας δύναμης.

Και τώρα τι κάνουμε; Μαγική λύση δεν υπάρχει, ούτε θα ‘ρθει κάποιος σωτήρας να μας δώσει κανένα ψίχουλο αξιοπρέπειας. Έχουμε μόνο το μυαλό μας και τα χέρια μας! Απέναντι στην όλο και βιαιότερη εκμετάλλευση της εργατικής μας δύναμης, να προτάξουμε την ταξική αλληλεγγύη και τη συλλογική αντίσταση. Οργάνωση στους χώρους της δουλειάς για καλύτερους μισθούς και ανθρώπινες συνθήκες εργασίας με τα κατάλληλα μέτρα ασφαλείας.

ΝΑ ΜΗΝ ΣΥΝΗΘΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ

ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΠΙΣΩ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΝΗΚΟΥΝ

 

 

black friday, ΚΕΙΜΕΝΑ, συγχρονες εργασιακες σχεσεις

Τι θέλει η Black Friday από τη ζωή μας; Προκήρυξη και πανό

Προκήρυξη για τη “Μαύρη Παρασκευή” που μοιράστηκε στην πόλη της Ξάνθης σε 500 κομμάτια. Μπορείτε να τη διαβάσετε παρακάτω ή να την κατεβάσετε από εδώ σε pdf

Τι θέλει η Black Friday από τη ζωή μας;

Ακούσατε, ακούσατε! Black Friday την Παρασκευή 24/11/17 στην Ξάνθη!

Χαμός θα γίνει πάλι έξω από το Public. Ίσως και έξω από άλλα μαγαζιά. Άλλωστε κάθε επιχειρηματίας θέλει να αυξήσει τις πωλήσεις του. Βέβαια οι υπάλληλοι του κάθε επιχειρηματία, που θα είναι υποχρεωμένοι να ανεχτούν ορδές «αλλοφρόνων» καταναλωτών παρασκευιάτικα είναι αυτοί που θα σηκώσουν και πάλι το βάρος της θεσμοποιημένης αντεργατικής πολιτικής του ελληνικού κράτους και των ντόπιων αφεντικών.

Γιατί Black Friday?

Η Black Friday είναι αμερικάνικο «έθιμο», σύμφωνα με το οποίο την τελευταία Παρασκευή του Νοέμβρη (μια μέρα μετά την αμερικάνικη γιορτή των Ευχαριστιών), μεγάλα μαγαζιά λιανεμπορίου κάνουν «τρελές» εκπτώσεις, του τύπου 70-80%, για να αγοράσει ο κόσμος πράγματα για τις Χριστουγεννιάτικες γιορτές. Η ιστορία με τη Μαύρη Παρασκευή ξεκίνησε στην Αμερική από τη δεκαετία του 1950, αλλά την τελευταία δεκαετία η κατάσταση έχει ξεπεράσει τα ως τώρα γνωστά όρια, με τεράστια καταστήματα να ανοίγουν στις 4 τα ξημερώματα, με εξαχρειωμένους καταναλωτές να στρατοπεδεύουν από την προηγούμενη μέρα έξω από τις κλειδωμένες τζαμαρίες για να πιάσουν σειρά, με 10 νεκρούς και περισσότερους από 100 τραυματίες (εμποροϋπάλληλοι και καταναλωτές που ποδοπατήθηκαν μέχρι θανάτου, αλληλομαχαιρώθηκαν για μια προσφορά, χτυπήθηκαν από οχήματα) μέσα στη δεκαετία 2006-2016.

Δεν είναι, όμως, το θέμα μας εδώ, ούτε η πλήρης εμπορευματοποίηση των χριστιανικών θρησκευτικών ή/και εορταστικών περιόδων, ούτε η παράθεση της ιστορίας της φράσης. Αντιθέτως, αυτό που μας καίει, ως κομμάτι του νεοπρολεταριάτου αυτής της χώρας, είναι το ξεζούμισμα του σύγχρονου εμποροϋπαλλήλου, μιας χαρακτηριστικής φιγούρας νεοπρολετάριου με ακόμα μια αφορμή. Οι σύγχρονοι εργάτες στις αποθήκες, στα μαγαζιά και στις μεταφορές (αναφέροντας αποκλειστικά τον τριτογενή τομέα… που να φτάσουμε και στα ορυχεία της Αφρικής ή στα εργοστάσια της Κίνας, όπου εξάγονται οι πρώτες ύλες και κατασκευάζονται τα κάθε είδους προϊόντα που φτάνουν στα ράφια των μαγαζιών) στην Ελλάδα έχουν να αντιμετωπίσουν τη δουλειά τις Κυριακές, τις Λευκές Νύχτες, τις Μαύρες Παρασκευές.

To 2015 ήταν η πρώτη χρονιά που πολυκαταστήματα κολοσσοί στην Αθήνα, χωρίς τυμπανοκρουσίες εφάρμοσαν τη Μαύρη Παρασκευή. Πέρυσι όμως η αλυσίδα καταστημάτων Public σέρβιρε τη Μαύρη Παρασκευή σα μια γιορτή αγορών. Τα ίδια Public που δίνουν μισθούς ψίχουλα στους υπαλλήλους τους, τους εξαναγκάζουν σε πολύωρη ορθοστασία, επιβλέπουν κάθε τους κίνηση και εφαρμόζουν κάθε νέα αντεργατική νομοθεσία με ιδιαίτερη ζέση.

Σκέψου ως εργαζόμενος. Όχι σαν καταναλωτής!

Η εντατικοποίηση, ο ολοένα μεγαλύτερος φόρτος εργασίας, ο ολοένα και πιο πετσοκομμένος μισθός, η όλο και με χειρότερους όρους ασφάλιση, η σύνταξη να ξεμακραίνει όλο και περισσότερο φτάνοντας στα μακρινά γηρατειά μας, οι ελεύθερες ώρες και μέρες μας να είναι όλο και λιγότερες, οι άδειές μας όλο και μικρότερες.

Αυτή είναι η σύγχρονη πραγματικότητα του νεοπρολετάριου σήμερα στην Ελλάδα. Τα αφεντικά μας, είτε είναι μεγάλα και «υπερεθνικά», είτε μικρότερα και ντόπια, έχουν ένα κύριο και κεντρικό στόχο. Το οικονομικό κέρδος. Και τις ευθύνες γι’ αυτό θα τις φορτώσουν στις πλάτες μας. Εμείς είμαστε που θα δουλεύουμε όλο και περισσότερο και όλο με λιγότερες απολαβές για να καταφέρει το αφεντικό «να τη βγάλει στην κρίση»

Οι κάθε είδους “θεσμοί” φρενήρους κατανάλωσης, όπως είναι οι Κυριακές με καταστήματα ανοιχτά, οι Λευκές Νύχτες και οι Μαύρες Παρασκευές, είναι στρατηγικός σχεδιασμός των πολύ μεγάλων αφεντικών που κάνουν κουμάντο στην Ευρωπαϊκή Ένωση, στον ΟΟΣΑ, στο ΔΝΤ, στην Ελλάδα και σε κάθε καπιταλιστικό κράτος ή ένωση κρατών ή συμβουλευτικό όργανο κρατών. Είναι η μέθοδος που έχουν ακολουθήσει για το προσπέρασμα της καπιταλιστικής κρίσης. Να μειώσουν όσο γίνεται το εργατικό κόστος. Όσο το δυνατόν περισσότερη δουλειά με όσο το δυνατόν μικρότερο μισθό και παροχές (ασφάλιση, συντάξιμες αποδοχές, «δημόσια» περίθαλψη, εκπαίδευση, υπηρεσίες κοινής ωφέλειας κ.λπ.).

Ταυτόχρονα, τα μικρά μας αφεντικά αρπάζονται από το καράβι της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης μπας και μπορέσουν να σώσουν την επιχείρησή τους, μέσα σε έναν ανταγωνισμό που τους συνθλίβει και απειλεί να τους κάνει προλετάριους. Να χάσουν το μαγαζί τους και να ψάχνουν για δουλειά στο μαγαζί κάποιου άλλου.

Εμείς, οι νεοπρολετάριοι του κόσμου αυτού είμαστε ο στρατός που εκμεταλλεύονται τα κάθε είδους αφεντικά μας για να πετύχουν το στόχο τους. Για να διατηρήσουν τα κέρδη τους ή και να τα αυξήσουν, για να διατηρήσουν την επιχείρησή τους, είναι διατεθειμένοι να μας πιούνε το αίμα. Οι μνημονιακές νομοθεσίες, που νομιμοποίησαν τη μαύρη εργασία χρόνων που βασίλευε στο περιθώριο της επίσημης εργασιακής νομοθεσίας, το προβλέπουν κανονικότατα.

Ταυτόχρονα, όμως, είμαστε και καταναλωτές. Και ενώ όταν το δικό μας αφεντικό μάς εκμεταλλεύεται δίχως αύριο εμείς αγανακτούμε, σκάμε, βρίζουμε και προσπαθούμε να αντισταθούμε, την ίδια στιγμή πάμε για ψώνια τις Κυριακές, τις Λευκές Νύχτες και τις Μαύρες Παρασκευές χωρίς να σκεφτόμαστε ότι απέναντί μας έχουμε έναν άνθρωπο της τάξης μας, έναν εργαζόμενο σαν και εμάς που αυτήν την ώρα θα ήθελε να είναι με την οικογένειά του ή τους φίλους του και όχι να προσπαθεί να φέρει εις πέρας μια απάνθρωπη και κακοπληρωμένη βάρδια.

Θα πρέπει πάντα να θυμόμαστε ότι η αλληλεγγύη είναι όπλο των εργατών!

Οι δυσκολίες της καθημερινότητας δεν είναι δικαιολογία

Η καθημερινότητα είναι που μας φέρνει μπρος σε διλλήματα, στα οποία καλούμαστε να απαντήσουμε ως άνθρωποι της τάξης μας και όχι ως κανίβαλοι που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η προσωπική και οικογενειακή ευημερία, ποδοπατώντας όποιον βρούμε εύκαιρο στο δρόμο μας. Αυτή η τακτική της προσωπικής καβάτζας, του «ωχαδερφισμού» και της ευκαιρίας που πρέπει να αρπαχτεί τώρα δεν μας έφερε και τόσο καλά αποτελέσματα απ’ ότι βλέπουμε γύρω μας.

Είναι αλήθεια ότι όταν δουλεύεις όλη μέρα κάθε μέρα, είναι μεγάλη διευκόλυνση να ανοίγουν τα σούπερ μάρκετ και τις Κυριακές. Όταν ο μισθός σου δε φτάνει για πολλές μικρές απολαύσεις είναι ωραίο να γίνεται μια Λευκή Νύχτα που ο Δήμος προσφέρει τζάμπα πανηγυράκι και τα καταστήματα κάνουν καμιά έκπτωση. Όταν πλέον δεν παίρνεις χριστουγεννιάτικο δώρο είναι βοηθητικό να υπάρχει η Μαύρη Παρασκευή για να πάρεις πολύ φθηνά το κάτι παραπάνω σα δώρο για σένα και για τους δικούς σου.

Αλλά αυτή η λογική είναι κοντόφθαλμη και τελικά καταστροφική. Το μόνο στο οποίο έχουν να στηριχτούν οι εργαζόμενοι είναι οι υπόλοιποι εργαζόμενοι. Αυτοί και αυτές που ζουν την ίδια συνθήκη, που βιώνουν στο πετσί τους τι θα πει εργασιακή εκμετάλλευση. Μπορεί να ενσαρκώνουμε αναγκαστικά και το ρόλο του εργαζόμενου και το ρόλο του καταναλωτή, αλλά η θέση από την οποία βλέπουμε τον κόσμο και ο τρόπος με τον οποίο λειτουργούμε στην καθημερινότητά μας είναι δικιά μας επιλογή. Και η επιλογή της θέσης του καταναλωτή είναι σύμπραξη με τα αφεντικά μας και προώθηση των δικών τους συμφερόντων έναντι των δικών μας.

Η στάση που λέει ότι έτσι κι αλλιώς ανοίγουν αυτά τα καταστήματα τις Παρασκευές ή ότι τα φαγάδικα ανοίγουν Κυριακές, γιατί να μην ανοίγουν και τα άλλα μαγαζιά είναι ηττοπαθής και ευθυνόφοβη. Ποτέ στην ιστορία δε δούλεψαν οι ταξικοί αγώνες με το σύνθημα «ή όλα ή τίποτα εδώ και τώρα». Αυτή η λογική είναι βούτυρο στο ψωμί των αφεντικών μας και του πολιτικού του προσωπικού. Ας καταφέρουμε να οργανώσουμε επιτυχείς αντιστάσεις στην κατάργηση της γενικής κυριακάτικης αργίας, στις κάθε είδους αντεργατικές φιέστες των μαύρων Παρασκευών και των λευκών νυχτών και μέσα στις ίδιες διαδικασίες θα εισάγουμε και τα προτάγματα για εξάπλωση της κυριακάτικης αργίας σε όλους τους κλάδους ή μείωση του απογευματινού ωραρίου των καταστημάτων.

Πριν 13 χρόνια τα σούπερ μάρκετ λειτουργούσαν με ωράριο καταστημάτων. Η ταξική αλληλεγγύη νικήθηκε από τις επίπλαστες καταναλωτικές ανάγκες και πλέον κανείς μας δε θυμάται εκείνη τη συνθήκη, όταν δεν είχαμε ανάγκη να πάμε να ψωνίσουμε Τετάρτη στις 9 το βράδυ. Σήμερα αρχίζει να γίνεται κανονικότητα το άνοιγμα κάποιων καταστημάτων τις Κυριακές. Το να προτάσσουμε σήμερα την «ανάγκη» μας να πάμε να αγοράσουμε κάτι-τις μια Κυριακή είναι ένα ψέμα που λέμε τόσο στους εαυτούς όσο και στους γύρω μας. Η αλήθεια είναι ότι βολευόμαστε σε μια συνθήκη που μας θέλει άβουλους καταναλωτές που συναινούν στην καταστρατήγηση του ίδιων μας των δικαιωμάτων σε αργία και ξεκούραση.

Τα μικρά καταστήματα δεν κερδίζουν και πολλά, αλλά δεν ορίζουν αυτά το παιχνίδι.

Πέρυσι, Μαύρη Παρασκευή είχε κυρίως στα Public. Εκεί μαζεύτηκε μια μικρή ουρά καταναλωτών έξω από το κατάστημα και τα τοπικά μίντια έτρεξαν να εκμεταλλευτούν την εικόνα αναπαράγοντας με το συνηθισμένο τρόπο τους εικόνες-αντιγραφή από την πρωτεύουσα. Τα μικρότερα καταστήματα ξανθιωτών επιχειρηματιών δεν άνοιξαν. Ο πρόεδρος του Εμπορικού Συλλόγου είπε στα μίντια ότι για τους μικρούς και μεσαίους ξανθιώτες επιχειρηματίες δεν έχει διαφορά μια Παρασκευή που θα κάνουν μεγάλες εκπτώσεις. Και είναι αλήθεια.

Όλοι οι μαγαζάτορες βέβαια θέλουν κέρδος. Αλλά το κέρδος δε δουλεύει το ίδιο για όλους. Ο κάθε Μίλκογλου δεν μπορεί να κάνει 80% εκπτώσεις που μπορούν να κάνουν μεγάλα μαγαζιά όπως τα Public και τα Stradivarius. Δεν έχει ένα τεράστιο στοκ ώστε να πουλήσει χιλιάδες και χιλιάδες κομμάτια σε τιμή κοντά στο κόστος χονδρικής, που όλα μαζί όμως δημιουργούν ένα αξιόλογο κέρδος. Δεν μπορεί να διαφημιστεί όπως ο Κωτσόβολος για μια βδομάδα πριν τη Μαύρη Παρασκευή. Δεν έχει τις εγκαταστάσεις στις οποίες μπορούν να συρρεύσουν τα πλήθη των καταναλωτών για να αρπάζουν τις ευκαιρίες που προσφέρει. Το να ανοίξει το μαγαζί του ακόμα μια μέρα (την Παρασκευή υποτίθεται ότι η αγορά της Ξάνθης είναι κλειστή, πράγμα που όσο περνούν τα χρόνια αλλάζει εκ των πραγμάτων), δε θα του αποφέρει και ιδιαίτερο κέρδος (ίσως και καθόλου). Γι αυτό ο Εμπορικός Σύλλογος πέρυσι, διά στόματος του προέδρου του, κριτίκαρε και ειρωνεύτηκε τη Μαύρη Παρασκευή λέγοντας ότι «για μας κάθε μέρα Μαύρη Παρασκευή είναι».

Αν δεν αγωνιστούμε εμείς για τη ζωή μας, δε θα το κάνει κανένας στο όνομά μας

Όσο δε βάζουμε αναχώματα εμείς οι εργαζόμενοι στη Μαύρη Παρασκευή και σε κάθε «θεσμό» εργασιακής υπερεκμετάλλευσης, θα αρχίσουν να ανοίγουν και οι μικροί μαγαζάτορες τις Μαύρες Παρασκευές διαφημίζοντας τις εκπτωσούλες που και αυτοί μπορούν να κάνουν. Όπως πολύ καλά βλέπουμε (αν δεν το παίζουμε ηθελημένα τυφλοί) όλο και περισσότερα μαγαζιά ανοίγουν τις Κυριακές που δουλεύει διά νόμου η αγορά. Ο Εμπορικός Σύλλογος έκανε τον καμπόσο σε πρώτη φάση διακηρύσσοντας ότι δε θα ανοίξει τα μαγαζιά του σε αντίθεση με τις αλυσίδες και τα υπερκαταστήματα, προσπαθώντας να μας πείσει ότι «εμείς οι ξανθιώτες πρέπει να αλληλοϋποστηριζόμαστε» (λες και οι διευθυντές των καταστημάτων αλυσίδων και οι ιδιοκτήτες των franchise δεν είναι δικά μας ξανθιώτικα παιδιά). Σε δεύτερη φάση έκανε τουμπεκί ψιλοκομμένο και πλέον σιγά-σιγά ανοίγουν όλοι ο ένας μετά τον άλλο. Μετά τις 11 που κλείνει η εκκλησία βέβαια.

Το ίδιο θα γίνει και με τις Μαύρες Παρασκευές. Θα ανοίγουν τα μικρότερα μαγαζιά γύρω από τα μεγάλα μπας και τσιμπήσουν κανέναν πελάτη από απέναντι, μέχρι να ανοίγουν όσοι περισσότεροι μπορούν, δηλαδή όλοι όσοι θα επιζήσουν του ανταγωνισμού. Και όλη αυτή η προσπάθεια των αφεντικών να ανταπεξέλθουν στον ανταγωνισμό θα βασιστεί στις δικές μας πλάτες, στις δικές μας προσπάθειες, στα δικά μας κλεμμένα μεροκάματα και ένσημα, στις δικά μας κλεμμένα βράδια και στις δικές μας κλεμμένες Κυριακές. Γιατί τα αφεντικά μας κινούνται αποκλειστικά με βάση το στενό (και κοντόφθαλμο) οικονομικό τους συμφέρον. Δεν πρόκειται ούτε να πειθαρχήσουν στις αποφάσεις του οργάνου τους αν δουν ότι δεν τους συμφέρει προσωπικά ούτε το ίδιο το όργανο πρόκειται να τιμήσει τις προηγούμενες θέσεις και δηλώσεις του εφόσον δει ότι δε συμφέρει.

Ο μόνος που μπορεί να υπερασπιστεί τα δικά μας συμφέροντα είμαστε εμείς οι ίδιοι. Και τα δικά μας συμφέροντα λένε ότι δε θέλουμε να δουλεύουμε παραπάνω για τα ίδια ή και για λιγότερα λεφτά. Αντιθέτως αντιλαμβανόμαστε ότι η παραγωγικότητά μας όσο περνούν τα χρόνια αυξάνεται. Είμαστε όλο και πιο ειδικευμένοι στη δουλειά μας, η κάθε είδους εργασία μας είναι όλο και περισσότερο υποστηριζόμενη από την τεχνολογία, φέρνουμε εις πέρας όλο και περισσότερη δουλειά στον ίδιο χρόνο. Αντικειμενικά θα έπρεπε να πληρωνόμαστε περισσότερα και να δουλεύουμε λιγότερο. Και όμως συμβαίνει το αντίθετο. Και ο λόγος είναι ότι έχουμε αυτοβούλως δεθεί στο άρμα των αφεντικών μας και βλέπουμε τον κόσμο μέσα από τα δικά τους μάτια και από τη δικιά τους σκοπιά, η οποία δείχνει ότι πρέπει να μας στύβουν όλο και περισσότερο. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι για να μπορούν οι μεγάλες αλυσίδες καταστημάτων να κάνουν τόσο μεγάλες εκπτώσεις περιμένοντας να πουλήσουν χιλιάδες κομμάτια ώστε να πετύχουν αξιόλογο κέρδος, στηρίζονται στις πενιχρές μας απολαβές.

Όσο λοιπόν κάνουμε πλάτες στα αφεντικά μας και ακολουθούμε τη δικιά τους ατζέντα απέναντι στην κρίση, τόσο πιο χαμένοι θα βγαίνουμε.

Από τη θέση του εργαζόμενου οφείλουμε να οργανωνόμαστε στο μαγαζί, στον κλάδο, στην πόλη, πανελλαδικά ενάντια στην ασυδοσία των αφεντικών μας και στη σχέση εκμετάλλευσης που μας συνδέει με αυτά. Μέσα από επιτροπές εργαζομένων, από πρωτοβάθμια σωματεία, με οργανωμένες παρεμβάσεις στα κλαδικά σωματεία και στα εργατικά κέντρα. Από τη θέση του καταναλωτή οφείλουμε να δείχνουμε την ελάχιστη αξιοπρέπεια, βλέποντας στον εμποροϋπάλληλο τον εαυτό μας και να μην τρέχουμε αλαφιασμένοι να αγοράσουμε την οποιαδήποτε ντεμέκ μεγάλη ευκαιρία «που τόσο χρειαζόμασταν» αλλά δεν το ξέραμε.

Ούτε στο χωριό μας είχαμε Black Friday ούτε και στην πόλη μας θέλουμε να έχουμε

Είναι ταξικό μας χρέος λοιπόν να αντιστεκόμαστε σ’ αυτή τη λαίλαπα αντεργατικών ρυθμίσεων που ακούει σε ονόματα όπως «κυριακάτικη αγορά», «λευκή νύχτα», «μαύρη παρασκευή». Γιατί είναι προς το συλλογικό ταξικό μας συμφέρον να δουλεύουμε λιγότερο και να αμειβόμαστε περισσότερο. Είναι και η μόνη ρεαλιστική λύση για να γίνουν καλύτερες οι ζωές μας. Δεν πρέπει να έχουμε καμιά διάθεση να κάνουμε «ρεάλ πολιτίκ» με τους όρους της αστικής τάξης και των ρουφιάνων της, είτε λέγονται πολιτικοί είτε δημοσιογράφοι. Αυτό που μας λείπει είναι η δικιά μας ρεαλιστική πολιτική ατζέντα που να στοχεύει στην πολιτική οργάνωση του νεοπρολεταριάτου και την ανατίμηση της εργατικής μας δύναμης.

Η μαύρη Παρασκευή δεν είναι γιορτή, είναι καφρίλα εργοδοτική

Οργάνωση και αντίσταση στους χώρους της δουλειάς, των αφεντικών να σπάσει ο τσαμπουκάς

Black Friday και πράσιν’ άλογα

 

Πέλοτο 11.17

 

Η Μαύρη Παρασκευή δεν είναι γιορτή, είναι καφρίλα εργοδοτική.

Οργάνωση και αντίσταση στους χώρους της δουλειάς, των αφεντικών να σπάσει ο τσαμπουκάς.

Εργατικα ατυχηματα, ΚΕΙΜΕΝΑ, συγχρονες εργασιακες σχεσεις

Ανακοίνωση σχετικά με το θάνατο εργάτη στην ΕΛΒΙΖ (Ξάνθη)

Ανακοίνωση για την εργοδοτική δολοφονία εργάτη στην ΕΛΒΙΖ. Μπορείτε να τη διαβάσετε παρακάτω ή να την κατεβάσετε από εδώ σε pdf

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΕΡΓΑΤΗ ΣΤΗΝ ΕΛΒΙΖ (ΞΑΝΘΗ)

Την περασμένη βδομάδα σκοτώθηκε ένας ξανθιώτης εργάτης μετά από «ατύχημα» που συνέβη στο εργοστάσιο της ΕΛΒΙΖ. Ο συγκεκριμένος θάνατος έρχεται να προστεθεί στην ήδη μακριά λίστα «εργατικών ατυχημάτων», θανατηφόρων ή μη, που όσο πάει και μεγαλώνει σε μήκος. Εργάτες δουλεύουν σε εργοστάσια και εργοτάξια χωρίς τις απαραίτητες προφυλάξεις, διανομείς θυσιάζονται στο βωμό της άμεσης παράδοσης, η γρήγορη διεκπεραίωση της δουλειάς ιεραρχείται πιο ψηλά από τις συνθήκες εργασίας στις οποίες δεν εξασφαλίζεται ουσιαστικά κανένα μέτρο υγιεινής και ασφάλειας, σε αντίθεση με τις υπογεγραμμένες συμβάσεις όταν και όπου αυτές υπάρχουν.

Τα «εργατικά ατυχήματα» είναι άμεσο επόμενο των πολιτικών λιτότητας των κυβερνήσεων και της ταξικής επίθεσης των αφεντικών στο νεοπρολεταριάτο αυτής της χώρας για να διατηρήσουν ή και να αυξήσουν το κέρδος τους.

Όσο αυξάνεται η ένταση της εκμετάλλευσης, η φυσική εξόντωση των εργαζομένων γίνεται πλέον σκληρή καθημερινότητα με πρωταγωνιστές την εντατικοποίηση της εργασίας, μισθούς και μεροκάματα πείνας, εξαντλητικά ωράρια, επισφάλεια και μαύρη εργασία. Σε όλα αυτά έρχονται να προστεθούν και τα ελλιπή (αν όχι ανύπαρκτα!) μέτρα ασφαλείας αφού δεν υπάρχει χρόνος γι’ αυτά σε ένα σύστημα που οι εργάτες είναι αναλώσιμοι μπροστά στην κερδοφορία του εκάστοτε αφεντικού.

Και τότε τι κάνουμε;

Λύση μαγική δεν υπάρχει, ούτε θα ‘ρθει κάποιος σωτήρας να μας δώσει κανένα ψίχουλο αξιοπρέπειας. Έχουμε μόνο το μυαλό μας και τα χέρια μας!Οργάνωση στους χώρους της δουλειάς για καλύτερους μισθούς και ανθρώπινες συνθήκες εργασίας-κατάλληλα μέτρα ασφαλείας.

ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΠΙΣΩ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΝΗΚΟΥΝ.
ΤΑ ΕΡΓΑΤΙΚΑ «ΑΤΥΧΗΜΑΤΑ» ΕΙΝΑΙ ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ ΕΡΓΑΤΩΝ.
ΝΑ ΜΗ ΣΥΝΗΘΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ!