Κάλεσμα στην πορεία της εργατικής Πρωτομαγιάς, Δευτέρα 10 πμ στην Πλατεία Ελευθερίας.
Μπορείς να κατεβάσεις την προκήρυξη σε pdf από εδώ.

Παρακάτω μπορείς να δεις την αφίσα και τα πανό που αναρτήθηκαν για κάλεσμα στη διαδήλωση.

Πρωτομαγιά 2017
Θα ξανα-απαγορευτεί η πάλη των τάξεων;

Πρώτη Μάη του 2017 και η ταξική αυτή επέτειος μας βρίσκει στο δρόμο για τα επίκαιρα αιτήματα της τάξης μας. Σε αυτή, λοιπόν, την επετειακή σημερινή συγκέντρωση, συμμετέχουμε όχι για να γιορτάσουμε την επιτυχία των αγώνων του αμερικανικού Σικάγο για την επίτευξη της 8ωρης εργασίας για το παγκόσμιο προλεταριάτο (δυστυχώς!), αλλά για να δώσουμε νέα νοήματα στους αγώνες που πρέπει να δομήσουμε στο σήμερα για να μην εξαθλιωθεί κι άλλο η ζωή μας. Ποιοί είναι όμως οι νέοι όροι με τους οποίους το κεφάλαιο οργανώνει αυτήν την εξαθλίωση;

Δεύτερη αξιολόγηση τρίτου μνημονίου; Τέταρτο μνημόνιο; Και τα δύο μαζί; Ένα μνημόνιο δανεισμού του ελληνικού κράτους με τους «ευρωπαϊκούς θεσμούς» και ένα άλλο με το ΔΝΤ; ή και τα δυο μαζί; Όπως και να ‘χει, όσο και να αναλύουμε (ή να μπερδευόμαστε με) τις τεχνικές λεπτομέρειες που διαβάζουμε στις ειδήσεις, το ζήτημα είναι ένα: Τα μνημόνια που έχει συνάψει το ελληνικό κράτος με τους δανειστές του (ΕΕ, Ευρωπαϊκή Τράπεζα, ΔΝΤ) και οι νόμοι που τα συνοδεύουν είναι μια πετυχημένη πλατφόρμα για τη μείωση της αξίας της εργατικής δύναμης ώστε να την εκμεταλλεύονται με πιο επικερδή τρόπο τα αφεντικά μας.

Γιατί όλα τα αφεντικά τον ίδιο στόχο έχουν, την επίτευξη κέρδους για την τσέπη τους. Είτε είναι μικρά είτε είναι μεγάλα, είτε είναι ξένα είτε είναι ντόπια. Μπορεί οι μνημονιακές δεσμεύσεις της χώρας και οι νόμοι που περνιούνται να είναι στρατηγική των μεγάλων ελληνικών αφεντικών στο πλαίσιο της πρόσδεσής τους στην καπιταλιστική ολοκλήρωση της ΕΕ, αλλά δεν παραβλέπουμε ότι και τα μικρά αφεντικά μας (στα ρουχάδικα, στα γραφεία, στα καφέ και όπου αλλού) για να μην κονιορτοποιηθούν από την κρίση και χάσουν τις επιχειρήσεις τους, εκμεταλλεύονται τις ίδιες νομοθεσίας πάνω στην πλάτη μας.

Εμείς, το νεο-προλεταριάτο αυτής της χώρας (και αυτού του κόσμου συνολικά) είμαστε που έχουμε χάσει τη μπάλα και έχουμε ξεχάσει τα συμφέροντά μας. Είτε είμαστε επίσημα μισθωτοί και έχουμε ασφάλιση και μισθό, είτε είμαστε «μαύροι», είτε φοιτητές που χτυπάμε κάνα μεροκάματο για να συμπληρώσουμε το όλο και μικρότερο χαρτζιλίκι της οικογένειας, είτε συνταξιούχοι που βλέπουμε τη σύνταξη όλο να μικραίνει, έχουμε σίγουρα κοινό συμφέρον να ανατιμηθεί συνολικά η αξία μας. Να αμειβόμαστε περισσότερο, να δουλεύουμε λιγότερο, να ζούμε καλύτερα. Πράγματα τα οποία θα μπορούσαν να αποτελέσουν τις αιχμές της δικιάς μας εργατικής πολιτικής ατζέντας, τα έχουμε ξεχάσει στο όνομα της όποιας “ρεάλ πολιτίκ” και ασχολούμαστε με το αν «το κράτος βγαίνει» ή «η οικονομία κινείται». Με την τόση εξειδίκευσή μας και την τόση πρόοδο της τεχνολογίας, η παραγωγικότητά μας είναι απείρως μεγαλύτερη απ’ ότι 50 χρόνια πριν. Τι πιο λογικό λοιπόν από το να δουλεύουμε λιγότερο και να αμειβόμαστε περισσότερο;

Σε αντίθεση βέβαια με την (φανταστική) εργατική ατζέντα, υπάρχει η ατζέντα των αφεντικών και του κράτους τους. Η οποία δεν είναι καθόλου φανταστική. Και με όχημα τα μνημόνια (παλιά και νέα) κάνουν νόμους του κράτους, «τους νόμους της αγοράς». Αυτά που ξέραμε σαν «μαύρη» εργασία ή «παράτυπες συνθήκες δουλειάς» γίνονται νόμοι του κράτους. Όλο και πιο έντονα όλο και γρηγορότερα.

500, 400, 300 ευρώ μισθός, καθόλου μισθός, 10, 12 ή και παραπάνω ώρες δουλειά κάθε μέρα, δουλειά και τις Κυριακές, απλήρωτες υπερωρίες, παράβλεψη κλαδικών συμβάσεων, απαγόρευση συνδικαλισμού και κινητοποιήσεων. Όλα αυτά τα οποία κάποτε ήταν στο περιθώριο της εργασιακής πραγματικότητας και συνήθως αφορούσαν μετανάστες ή γενικά θέσεις που θεωρούνται «ανειδίκευτου και προσωρινού εργάτη» (ενώ δεν ήταν ούτε το ένα ούτε το άλλο), σήμερα ψηφίζονται το ένα μετά το άλλο και γίνονται επίσημες νομοθεσίες.

Στο πλαίσιο λοιπόν των στημένων διαπραγματεύσεων της ελληνικής κυβέρνησης με τους δανειστές πρόκειται να ψηφιστούν από την ελληνική βουλή και να γίνουν νόμοι που θα εφαρμόζονται στις ζωές μας, τα εξής μέτρα:

Κλαδικές συμβάσεις:
Από το 2012, με το δεύτερο μνημόνιο, οι επιχειρησιακές και ατομικές συμβάσεις υπερισχύουν των κλαδικών. Αυτό επικυρώνεται εκ νέου. Διασφαλίζεται ότι δε θα ισχύει η επεκτασιμότητα των κλαδικών συμβάσεων σε επιχειρήσεις που δεν τις υπογράφουν.

Ομαδικές Απολύσεις:
Αυτή τη στιγμή σε επιχειρήσεις με πάνω από 20 εργαζόμενους υπάρχει ένα ποσοστό που ορίζει πόσοι εργαζόμενοι μπορούν να απολυθούν κάθε μήνα. Επίσης, το υπουργείο εργασίας διατηρεί δικαίωμα βέτο απέναντι σε μια τέτοια διαδικασία. Με τα νέα μέτρα θα αυξηθεί το ποσοστό αυτό και θα δε θα υπάρχει το δικαίωμα βέτο του υπουργείου.

Συνδικαλιστικά όργανα και απεργίες:
Το σημαντικότερο όπλο των εργαζομένων, η απεργία, αντιμετωπίζεται από τα αφεντικά με μια νομοθετική ρύθμιση που λέει ότι δεν θα μπορούν να κηρύσσονται απεργίες από τα ΔΣ των σωματείων, αλλά θα απαιτείται το 50%+1 των ψήφων των μελών ενός σωματείου μετά από καθολική ψηφοφορία (πιθανώς και μυστική!).

Ανταπεργία αφεντικών (lock-out):
Δίνεται το νόμιμο δικαίωμα στο αφεντικό, να κλείνει την επιχείρησή του όταν οι υπάλληλοί του κάνουν απεργία, ή είναι σε επίσχεση εργασίας ή ακόμα για να επιτύχει μια συμφωνία που το συμφέρει απέναντι στους εργαζόμενους.

Συντάξεις:
Κι άλλη μείωση συντάξεων ώστε να επιτευχθεί συνολική μείωση του ΑΕΠ 1%. Αυτό θα επιτευχθεί μέσω μείωσης της «προσωπικής διαφοράς» μέχρι και 22%.

Δουλειά τις Κυριακές:
Απελευθέρωση των αφεντικών γύρω από το ζήτημα της δουλειάς τις Κυριακές. Όλες τις Κυριακές του χρόνου, σε όλη την ελλάδα, για όλες τα εμπορικά μαγαζιά.

Δε χρειάζεται να είναι κάποιος “πολιτικός αναλυτής” για να καταλάβει τι σημαίνουν όλα τα παραπάνω. Δυστυχώς ο εργατικός ξεσηκωμός στο Σικάγο το 1886 με αίτημα το 8ωρο είναι ακόμα επίκαιρος. Είμαστε ακόμα πολλά βήματα πίσω. Είμαστε στο σημείο όπου υπερασπιζόμαστε τη σημερινή κρατική νομοθεσία ως τελευταία γραμμή άμυνάς μας έναντι της σχεδιαζόμενης που θα έχει χειρότερους όρους για μας. Κάποιες δεκαετίες πίσω, οι εργατικοί αγώνες της μεταπολίτευσης πέτυχαν την ψήφιση του νόμου 1264 (το 1982), ο οποίος καταργούσε και αντικαθιστούσε το νόμο 330 του 1976. Έτσι επιτεύχθηκαν οι συλλογικές συμβάσεις, η προστασία των συνδικαλιστών, ο τρόπος κήρυξης απεργιών, η απαγόρευση του lock-out.

Το 1976 δεν είχαμε μνημόνια, ούτε κάποιους κακούς γερμανούς να καταδιώκουν την ελλάδα. Είχαμε και τότε (όπως και σήμερα) την απαίτηση των ντόπιων αφεντικών (τότε ήταν ο Σύνδεσμος Ελλήνων Βιομηχάνων που είχε θορυβηθεί από τις μαχητικές απεργίες των εργατών στις μεγάλες βιομηχανίες και είχε απαιτήσει νομική προστασία του) να προστατεύονται τα συμφέροντά τους έναντι αυτών των εργαζομένων.

Αντιλαμβανόμαστε πως το νομικό πλαίσιο (και ιδιαίτερα αυτό που καθορίζει τις εργασιακές σχέσεις) είναι η αποτύπωση της ταξικής πάλης στο χαρτί και με νόμους. Όταν λοιπόν, το προλεταριάτο της χώρας αυτής πετύχαινε την υποχώρηση των αφεντικών και τον εξαναγκασμό του κράτους να περνάει νόμους που ανατιμούν την εργασιακή δύναμη, καταλάβαινε ότι έχει δύναμη να νικά. Σήμερα, η κρατική νομοθεσία αλλάζει με ταχύτατους ρυθμούς και πάντα προς όφελος των αφεντικών. Είναι χρέος μας να στήσουμε αναχώματα. Είναι χρέος μας να σηκώσουμε κεφάλι. Να οργανωθούμε σε σωματεία ή σε εργατικές συνελεύσεις και να παλέψουμε ενάντια σε ό,τι μας καταστρέφει. Σε κάθε χώρο δουλειάς, να μιλήσουμε με τους συναδέλφους μας, να βρούμε κοινό τόπο τουλάχιστον της εργατικής μας αξιοπρέπειας, να ξεκαθαρίσουμε στο μυαλό μας ποιος είναι ο σύμμαχος και ποιος ο εχθρός. Γιατί σίγουρα υπάρχουν και οι δύο. Και το σύμμαχο δε θα τον βρούμε ούτε στο πρόσωπο του αφεντικού μας ούτε στο πρόσωπο του κολαούζου του ή της πολιτικής του βιτρίνας που στηρίζει νόμους ενάντια στη δικιά μας τσέπη και τη δικιά μας ζωή.

Ο υπουργός εργασίας της κυβέρνησης του “καραδεξιού” Καραμανλή το 1976, όταν περνούσε τον αντεργατικό νόμο 330 (που αντίστοιχό του είναι ο νόμος που θα περάσει η κυβέρνηση του “αριστερού” Τσίπρα) είπε: «Δε θα επιτρέψουμε την πάλη των τάξεων». Αναρωτιόμαστε αν έχει τις ίδιες μεγαλεπήβολες στοχεύσεις και η κ.Αχτσιόγλου.

Εμείς από την πλευρά μας καταλαβαίνουμε ότι η πάλη των τάξεων υπάρχει και θα συνεχίσει να υπάρχει όσο υπάρχει καπιταλισμός. Το ζήτημα είναι να κερδίζουμε εμείς. Και προς το παρόν μάλλον μας έχουν πάρει φαλάγγι τα αφεντικά.
Αν θέλουμε λοιπόν να μη ζήσουμε σα δούλοι, αν θέλουμε να αλλάξουμε τους συσχετισμούς δύναμης, αν θέλουμε να ανατιμηθεί η δουλειά μας, θα πρέπει να ματώσουμε. Να ξαναθυμηθούμε πρώτα απ’ όλα τη θέση μας, έπειτα ποιοι έχουν τα ίδια συμφέροντα με εμάς και ποιοι αντιθετικά, να αντιληφθούμε ότι έχουμε τη δύναμη να οργανωνόμαστε, να αγωνιζόμαστε, να εκβιάζουμε τα αφεντικά μας γιατί χωρίς εμάς δεν μπορούν (ας κάτσουν να κοιτάν μηχανές και υπολογιστές να κάθονται ανενεργά), να κερδίζουμε ένα κομμάτι από αυτά που εμείς -και κανένας άλλος!- παράγουμε. Τα πάντα! Και ακριβώς αυτά έχουμε να κερδίσουμε αγωνιζόμενοι. Τα πάντα!

Μπορείς να κατεβάσεις την ανακοίνωση σε pdf από εδώ ή να τη διαβάσεις παρακάτω

Για την αντιφασιστική δράση στις 13.4 στο τμήμα των ΗΜΜΥ του Πολυτεχνείου Ξάνθη

Τον Μάρτιο του 2016, αναπτύχθηκε στο τμήμα των Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Μηχανικών Υπολογιστών (ΗΜΜΥ) ένας φοιτητικός αγώνας γύρω από το πρόσωπο του καθηγητή Γιώργου Παύλου. Ο τελευταίος, πέρα του ότι προέβαινε συστηματικά σε καθηγητικές αυθαιρεσίες (υποτιμητική αντιμετώπιση απέναντι σε φοιτητές, μεγάλο ποσοστό κομμένων φοιτητών στις εξεταστικές κ.α.) έκανε συστηματικά εθνικιστική και ρατσιστική προπαγάνδα στους φοιτητές με όχημα το μάθημά του. Ωςφοιτητές του τμήματος, συμμετείχαμε από την αρχή σε όλες τις διαδικασίες και τις εκφάνσεις του αγώνα μαζί με περίπου ακόμα 100 φοιτητές του τμήματος, είτε ανήκαν σε κάποια οργανωμένη πολιτική ή συνδικαλιστική δύναμη είτε ήταν ανένταχτοι.

Από την αρχή του αγώνα μέσα στις συνελεύσεις των φοιτητών του τμήματος για το ζήτημα -επετράπη δυστυχώς να- υπάρχει μία χούφτα ανθρώπων που υπερασπίζονταν την πρακτική του Παύλου στη διεξαγωγή των μαθημάτων, αλλά και υπόρρητα την εθνικιστική προπαγάνδα που κήρυττε. Με βάση τη λογική τους, κατηγορούσαν τους «τεμπέληδες» φοιτητές που θέλουν να περνούν «χωρίς κόπο» τα μαθήματα και που «δεν αξίζουν να βρίσκονται στο πανεπιστήμιο». Παράλληλα, υπήρχε το θράσος από μεριάς τους να καλέσουν σε μία ιδιότυπη αντι-συγκέντρωση απέναντι σε προγραμματισμένη και ανακοινωμένη παράσταση διαμαρτυρίας της συνέλευσης των φοιτητών στις διαδικασίες της Συνέλευσης Τμήματος. Η δράση τους στράφηκε άμεσα και με όρους συγκρότησης αντίπαλου μπλοκ, ενάντια σε έναν συλλογικό αγώνα φοιτητών που αντιτιθότανε στην καθηγητική αυθαιρεσία. Άσχετα από την οποιαδήποτε πρότερη πολιτική συγκρότηση και οργάνωση αυτών των φοιτητών, η ρητορική και κυρίως η πρακτική που ανέπτυξανήταν προφανέστατα αντιδραστική, με φιλοφασιστική υφή και κατεύθυνση στον πυρήνα της και σαν τέτοια έπρεπε να αντιμετωπιστεί.

Δεν είναι τυχαίο ότι ανάμεσά τους βρίσκονταν ένας δηλωμένος φασίστας, υπερασπιστής της χρυσής αυγής. Το εν λόγω άτομο, -που δήλωνε ότι προτιμάει τις σβάστικες από τα σφυροδρέπανα- δεν δίσταζε να ξερνάει το μίσος του για τους μετανάστεςκαιτους ομοφυλόφιλους. Παράλληλα συνέχιζε να εκφράζει και να υποστηρίζει δημόσια στους συμφοιτητές του τη φασιστική προπαγάνδα, με θέσεις όπως η υπεράσπιση του Κασιδιάρη και το ξέπλυμα της Χρυσής Αυγής, με την αναπαραγωγή όλης της ρητορείας της πως «δεν είναι φασίστες αλλά εθνικιστές» καθώς και πως «τον Π. Φύσσα δεν τον σκότωσε η Χρυσή Αυγή». Προς το τέλος του αγώνα εμφανίστηκαν στο τμήμα των ΗΜΜΥ σβάστικες ζωγραφισμένες σε διάφορα στοχευμένα σημεία (π.χ. σε τοιχοκολλημένη ανακοίνωση της συνέλευσης των φοιτητών ενάντια στην καθηγητική αυθαιρεσία και στον καθηγητή Παύλο), καθώς και συνθήματα υπέρ της χούντας και της Χρυσής Αυγής («Ζήτω η 21η Απριλίου», «Μόνο Χρυσή Αυγή ρε»).

Ως προσπάθεια να δοθεί ξεκάθαρη κινηματική απάντηση στην προφανέστατη προσπάθεια να οργανωθεί ένας φασιστικός πυρήνας με την προβιά των «επιμελών φοιτητών» και υπερασπιζόμενες το κεκτημένο χρόνων ναδυσκολεύονται τουλάχιστον να εκφράζονται δημόσια ρατσιστικές, εθνικιστικές ή φασιστικές φωνές εντός πανεπιστημιακών χώρων, διάφορες πολιτικές δυνάμεις που έχουν αναφορά στον αντιφασισμό,οργανώσανε μία ανοιχτή συγκέντρωση εντός του χώρου του τμήματος των ΗΜΜΥ. Βασικός στόχος αυτής της δράσηςήταν να καταδείξει τους φυσικούς φορείς του φασισμού στην σχολή και να τους διώξει συμβολικά από τους χώρους της, κάνοντας ξεκάθαρο ότι δε θα γίνεται ανεκτή και σίγουρα δε θα μένει αναπάντητη καμία φασιστική πρόκληση.

Στο σημείο αυτό θα θέλαμε να επιστήσουμε την προσοχή για το επίδικο της αντιφασιστικής δράσης: Να ανακοπεί η πορεία δημιουργίας ενός φασιστικού πυρήνα στο τμήμα των ΗΜΜΥ και την πολυτεχνική σχολή ευρύτερα, ο οποίος θα δρούσε με την προβιά των «επιμελών φοιτητών» που είναι ενάντια σε κάθε είδους κινητοποίηση που «χαλά το μάθημα», που στηρίζει πολιτικά κάθε έκφανση εντατικοποίησης της εκπαιδευτικής διαδικασίας και προώθησης της αποστείρωσης των χώρων του πανεπιστημίου από κάθε είδους ζωντανή διαδικασία αμφισβήτησης. Πυρήνα που θά‘χε και τον αρχηγό του, ως τον πιο ιδεολόγο και στρατευμένο φασίστα αλλά και τον ιδεολογικό καθοδηγητή και διανοητή στο πρόσωπο του καθηγητή Παύλου, ο οποίος θα παρείχε και υψηλή προστασία στον πυρήνα των υποστηρικτών του. Μπορεί να ακούγεται γελοίο να είναι ο αλλοπρόσαλλος Παύλος διανοητής του οτιδήποτε, αλλά κανείς δεν είπε ότι οι φασίστες στην ελλάδα είναι ικανοί για καλύτερα. Άλλωστε ο ανώμαλος χώρος της ακροδεξιάς στη χώρα μας, μας έχει δώσει πάρα πολλά παραδείγματα γελοίων τύπων που καταντούν επικίνδυνοι.

Όσον αφορά στη δράση καθεαυτή, κατά τη διάρκειά της, το επίπεδο της βίας ξεπέρασε,κατά την γνώμη μας, αυτό που θα εξυπηρετούσε τον πολιτικό αλλά και πρακτικό στόχο της. Βασικό συστατικό της στοχοθεσίας της δράσης, έπρεπε να ήταν η πολιτική οριοθέτηση του επιπέδου της βίας, σε εκείνο το σημείοτο οποίο θα επιτύγχανε να μην θυματοποιηθεί ο φασίστας και να μην αυτό-προβοκαριστεί η αντιφασιστική δράση. Πέραν αυτού είναι προφανές ότι ο κάθε φασίστας πρέπει να αντιμετωπίζεται με μια αναλογία και αντιστοιχία με την οργανωτική και πολιτική του έκθεση και εμπλοκή του με οργανωμένες φασιστικές δυνάμεις/μηχανισμούς. Αυτό επίσης έγκειται (όπως και όλα τα πράγματα στον κόσμο ευτυχώς ή δυστυχώς) στην πολιτική κρίση και εκτίμηση κάθε κατάστασης και το επίδικο που έχει η κάθε πολιτική δράση. Κατά πόσο αυτή ορίζεται ως ένα βήμα που ακολουθείται από προηγούμενα αλλά κυρίως αποτελεί βάση για επόμενα, τα οποία, τα υποκείμενα του αγώνα, θα πρέπει να είναι σε θέση να στηρίξουν. Από τη μία οφείλουμε να τραβάμε τις μεθόδους αγώνα μπροστά και να οξύνουμε την αντιπαράθεση με τον κρατικό/παρακρατικό μηχανισμό, αλλά και από την άλλη να είμαστε σε μία γείωση με τα αγωνιζόμενα τμήματα της κοινωνικής ομάδας αναφοράς, της οποίας άλλωστε μέλη είμαστε και ως τέτοια μιλάμε.

Η χειρότερη κατάληξη βέβαια ήταν το γεγονός ότι χτυπήθηκε ένας τελικά άσχετος φοιτητής, που προσπάθησε να προστατέψει τον φασίστα, έχοντας πάντως εν γνώσει, όπως ο ίδιος ομολόγησε, το αντιφασιστικό πλαίσιο της δράσης. Ο συγκεκριμένος φοιτητής φορούσε στο στήθος του ένα εθνόσημο, με μια περικεφαλαία και την λέξη «Καβάλα». Το αποτέλεσμα ήταν να θεωρηθεί και να αντιμετωπιστεί ως μέλος της φασιστικής οργάνωσης «πατριωτική κίνηση Καβάλας».

Το αντιφασιστικό κίνημα οφείλει να αποφεύγει τέτοιες παγίδες και φυσικά δεν πρέπει να το αφορούν λογικές παράπλευρων απωλειών. Αντίθετα έχει την ιστορική υποχρέωση να αναγνωρίζει τα λάθη, να αναλαμβάνει τις πολιτικές του ευθύνες και να φροντίζει να μην επαναληφθούν.

Την επόμενη μέρα της δράσης, μετά από μήνυση του γνωστού φασίστα φοιτητή συλλαμβάνεται μέλος της πολιτικής μας συλλογικότητας, αναγνωρίζεται από τον ίδιο και του αποδίδονται κατηγορίες. Επίσης γίνονται από τον ίδιο μηνύσεις σε δύο άτομα του φοιτητικού σχήματος της ΕΑΑΚ. Είναι ξεκάθαρο ότι αυτές οι ποινικές διώξεις που ήταν καταφανώς κακοστημένες, έγιναν στον σωρό και με μοναδικό κριτήριο τη συνδικαλιστική και αντιφασιστική δράση που είχαν αναπτύξει οι συγκεκριμένοι, καθώς και μία απόπειρα μαζικής ποινικοποίησης και τρομοκράτησης ολόκληρου του αντιφασιστικού κινήματος και του κόσμου που το πλαισιώνει στις φοιτητικές σχολές.

Ο καθηγητής Παύλος από την μεριά του, μετά από το περιστατικό έσπευσε να γράψει ένα ακόμα παραληρηματικό -για όσους γνωρίζουν το έργου του συγκεκριμένου καμένου τύπου- κείμενο συλλογής υπογραφών συμπαράστασης. Αυτό το κείμενο συνυπογράφει, μεταξύ άλλων, η «Τσαμπάζη Χριστίνα», συνήγορος του Ρουπακιά, δολοφόνου του Π. Φύσσα. Τέλος, η κοινοβουλευτική παρακρατική οργάνωση Χρυσή Αυγή «όλως τυχαίως»  καταθέτει ερώτηση στην βουλή υπέρ του καθηγητή Παύλου και του φασίστα φοιτητή για «το κλίμα τρομοκρατίας στο ΔΠΘ», χαρακτηρίζοντας το σχήμα της ΕΑΑΚ «ακροαριστερή εγκληματική οργάνωση». Επειδή οι «συμπτώσεις» παραείναι πολλές, δεν θεωρούμε καθόλου απίθανο ο Παύλος και το φασιστάκι ψυχοπαίδι του να έχουν ανοιχτούς δίαυλους άμεσης επικοινωνίας με τους ναζί της Χρυσής Αυγής. Άλλωστε από παλιά ο Παύλος είχε σπεύσει σε επιστολή του προς τον Τσίπρα να τον καλέσει να συνεργαστεί «με το υγιώς εθνικά και δημοκρατικά σκεπτόμενο μέρος της Χρυσής Αυγής».

Εμείς, ως μέλη της πολιτικής συλλογικότητας «Πέλοτο», κάνουμε σαφές πως θεωρούμε αδιαπραγμάτευτο και ζωτικό για την ίδια του την ύπαρξη, κεκτημένο του αντιφασιστικού κινήματος, την προσπάθεια αποτροπής οποιασδήποτε απόπειρας οργανωμένης φασιστικής έκφρασης στο δημόσιο πεδίο. Όχι μόνο στο πανεπιστήμιο αλλά και στις γειτονιές, στους χώρους δουλειάς, στα σχολεία κτλ. Ο φασιστικός λόγος δεν είναι «μία ακόμα άποψη» αλλά το πρώτο βήμα συγκρότησης φασιστικών οργανώσεωνκαι κατ’ επέκταση ταγμάτων εφόδου που τις πλαισιώνουνε. Ο ρόλος τους -και σαν τελευταία εφεδρεία του συστήματος- είναι να χτυπούν κάθε συλλογικό αγώνα και κάθε αντίσταση που ορθώνεται ενάντια στην υποτίμηση των ζωών μας. Δηλώνουμε ξεκάθαρα πωςόσο περνάει από το χέρι μας δε θα επιτρέψουμε καμιά φασιστική φωνή να σπέρνει μίσος και να οργανώνει τη σφαγή μας.

Ο ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΠΟΣΠΑΣΤΟ ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΟΥ ΣΥΝΟΛΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ

ΟΥΤΕ ΣΠΙΘΑΜΗ ΓΗΣ ΣΤΟΥΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΥΣ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΤΟΥΣ ΔΡΑΣΗ

Φοιτητές από το Πέλοτο
Νοέμβρης 2016