Προκήρυξη για την υπόθεση του Μ. Σεϊσίδη.  Μπορείς να την κατεβάσεις σε pdf από εδώ

Η καταστολή έρχεται πρώτα για κάποιους, ενώ είναι όπλο για όλους 

«Ο λαός γύρισε την πλάτη στους κυνηγούς μας, μη δίνοντας την παραμικρή πληροφορία για τον εντοπισμό μας, καθώς γνώριζε πολύ καλά ότι δεν έχει να φοβηθεί τίποτα από τρείς καταζητούμενους αναρχικούς. Γιατί γνωρίζει ποιος είναι ο πραγματικός τρομοκράτης, ποιος επιβάλει τα μνημόνια, τη φτώχεια, την ανεργία, τους φόρους και ποιος απειλεί το σπίτι του με κατάσχεση. Γνωρίζει ότι ο αληθινός τρομοκράτης είναι το κεφάλαιο και το αστικό προσωπικό του.»                                                                          Μάριος Σεϊσίδης ΄16

Η υπόθεση του Μάριου Σεϊσίδη συγκαταλέγεται στην περιβόητη υπόθεση «ληστές με τα μαύρα», η οποία πήρε ιδιαίτερη μιντιακή έκταση την περίοδο 2006 έως και σήμερα και σηματοδοτεί την έναρξη μιας διαδικασίας κατασταλτικών πειραματισμών που συνεχίζει να εντείνεται.

Μετά από ληστεία τράπεζας το 2006 συλλαμβάνεται ο Γ. Δημητράκης και αμέσως μετά ξεκινάει από την αντιτρομοκρατική και τα Μ.Μ.Ε. ένα κυνήγι μαγισσών με την επωνυμία «ληστές με τα μαύρα». Αυτοί που επιλέγονται από την αντιτρομοκρατική ως συνεργάτες του Δημητράκη είναι ο Σίμος και Μάριος Σεϊσίδης  και ο Γρηγόρης Τσιρώνης. Ο Μάριος, φίλος και σύντροφος του Δημητράκη, επιλέγει τη φυγοδικία, ενώ οι άλλοι δύο συλλαμβάνονται με βαρύτατους τραυματισμούς και εν τέλει αθωώνονται. Ύστερα από 11 χρόνια φυγοδικίας και επικηρυγμένος για 600.000 ευρώ συλλαμβάνεται το 2016 και ο Μάριος Σεϊσίδης ο οποίος καταδικάστηκε πρωτόδικα σε 36 χρόνια φυλακή. Μοναδικό στοιχείο για την καταδίκη του; Καλά μαντέψατε! Tο γνωστό και περιβόητο νομικό εργαλείο που λέγεται δείγμα DNA, το οποίο βρέθηκε 500 μέτρα μακριά της τράπεζας.

Η υπόθεση του Μ Σεϊσίδη είναι η πρώτη φορά που χρησιμοποιείται έτσι το δείγμα DNA, δηλαδή ως μοναδικό και ακλόνητο στοιχείο ενοχής σε πολιτικές δίκες. Γι’ αυτό το λόγο και επειδή αποτελεί «υπόθεση ομπρέλα», (όπως και η αντίστοιχη με τους «ληστές του Διστόμου» κάτω από την οποία έχουν μπει κατά καιρούς διάφοροι αγωνιστές, φιλικά ή/και οικογενειακά πρόσωπα αυτών χωρίς κανένα ουσιαστικό αποδεικτικό στοιχείο) σηματοδοτεί την έναρξη μιας διαδικασίας κατασταλτικών πειραματισμών που συνεχίζεται να εντείνεται ως σήμερα. Να θυμίσουμε τις υποθέσεις Θεοφίλου, Ηριάννας και Περικλή ως τις πιο τρανταχτές. Αυτό αποδεικνύει δύο πράγματα: Ένα ότι το κράτος έχει συνέχεια (τουλάχιστον στο κατασταλτικό οπλοστάσιο), δηλαδή, έχει συγκεκριμένες μεθοδεύσεις που χρησιμοποιούνται και εντείνονται από την εκάστοτε κυβέρνηση. Και δύο, ότι μπορούμε να διακρίνουμε τις συνθήκες που επικρατούν ως τώρα όσον αφορά την καταστολή και να προετοιμαστούμε καλύτερα για το μέλλον.

Παρατηρείται μία διεύρυνση των κατασταλτικών μηχανισμών σε ευρύτερα κομμάτια της κοινωνίας, όπως η καταστολή στις Σκουριές και συγκεκριμένα η δίωξη των κατοίκων της Μ. Παναγιάς ως εγκληματική οργάνωση, η καταστολή όσων αγωνίζονται ενάντια στους πλειστηριασμούς, η καταστολή που δέχονται οι μετανάστες και αυτή που δεχόμαστε όλοι μας μέσα από τον νέο συνδικαλιστικό νόμο που αφορά και τις απεργίες, το 90% των οποίων πλέον κρίνονται παράνομες. Στο νομικό κομμάτι έρχεται και η νέα κατηγορία για ατομική τρομοκρατία που αναβαθμίζει στην ουσία τον αντιτρομοκρατικό νόμο 187Α και ανοίγει την κερκόπορτα για διώξεις φρονηματικού χαρακτήρα, αφού, πλέον, η κατηγορία του «τρομοκράτη» άνευ «τρομοκρατικής» οργάνωσης είναι γεγονός.

Όλα τα παραπάνω αφορούν όσους είμαστε –ακόμα– εκτός των τειχών, επεκτείνονται, όμως, σαν φυσική και επόμενη συνέχεια στους εντός: Nέος σωφρονιστικός κώδικας, φυλακές τύπου Γ’, εξοντωτικούς περιοριστικούς όρους, οικονομική αφαίμαξη μέσω υπέρογκων χρηματικών εγγυήσεων και ποινικοποίηση των φιλικών και συντροφικών σχέσεων με πολιτικούς κρατούμενους, αλλά και εκδικητικές απαγορεύσεις χορήγησης αδειών σε πολιτικούς κρατούμενους που τις δικαιούνται -με πιο χαρακτηριστική την απαγόρευση της άδειας του Δ. Κουφοντίνα ο οποίος έπρεπε να προβεί σε απεργία πείνας για να του δοθεί η άδεια που ήδη δικαιούταν εδώ και 7 χρόνια(!).

Η κατασταλτική στρατηγική του κράτους που σκιαγραφείται από τα παραπάνω παραδείγματα, και έχει σαφή προσανατολισμό στη νομοθετική οχύρωσή της, δεν αφορά απλά κάποιους άλλους. Ούτε μόνο τους «κακοποιούς» κρατούμενους στις φυλακές, ούτε τους αναρχικούς – «τρομοκράτες» (κατά την κυρίαρχη ρητορική τουλάχιστον). Οι παραπάνω δικονομικές ακροβασίες και τα νέα νομοθετικά εργαλεία είναι τα όπλα που στρέφει το κράτος απέναντι σε όλα τα αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας, σε όποιον και όποια επιλέξει να αντισταθεί στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό και ορίζονται ως το μέσο επιβολής απέναντι στο πολιτικά οργανωμένο κομμάτι του ανταγωνιστικού κινήματος.

Συγκροτείται, λοιπόν, ένα πλαίσιο που ζητούμενο του είναι να εμπεδωθεί στον καθένα και στην καθεμία ότι αν ξεπεράσει τα όρια της επιτρεπόμενης κάθε φορά «διαμαρτυρίας», όρια τα οποία έχει κάθε λόγο να ξεπεράσει, μπορεί να βρεθεί σε κατάσταση ομηρίας εφ’ όρου ζωής. Και αυτό το πλαίσιο δεν μπορεί, ούτε πρέπει, να ειδωθεί ξέχωρα από τη συνολική καταστολή των αντιστάσεών μας. Καταστολή είτε φυσική, όπως των διαδηλώσεων από τα ΜΑΤ ή τα τσιράκια των αφεντικών (χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η περίπτωση στο MarketIn Ιωαννίνων, όπου 14 εργαζόμενοι στον αγώνα για την καταβολή των δεδουλευμένων τους, είχαν να αντιμετωπίσουν από μηνύσεις μέχρι τους μπράβους-φασίστες των εργοδοτών), είτε καταστολή των αγώνων από τη βάση τους με το νέο συνδικαλιστικό νόμο για την απεργία. Σε μία περίοδο μάλιστα, που οι ξεπουλημένες συνδικαλιστικές οργανώσεις ΑΔΕΔΥ και ΓΣΕΕ συμμαχούν με τα αφεντικά ιδρύοντας την «Κοινωνική Συμμαχία» που ουδεμία σχέση έχει με τα συμφέροντα των εργατών.

Αυτή η αναβάθμιση της καταστολής σε όλα τα επίπεδα δεν είναι τυχαία, ούτε χρονικά ούτε ως προς σε ποιους αναφέρεται. Από την μία, όσο πιο πολύ υποτιμάται η εργατική μας δύναμη και η ποιότητα ζωής μας λόγω της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης (μνημόνια), τόσο πιο πολύ το κράτος μεριμνεί για την κάμψη των αντιστάσεών μας. Η κινηματική νηνεμία των τελευταίων χρόνων είναι άμεσο απότοκο τόσο της απογοήτευσή μας, όσο και της συνεχούς καταστολής ή/και του φόβου αυτής. Από την άλλη, βρισκόμαστε σε μία πολύ κρίσιμη περίοδο έντονων διακρατικών ανταγωνισμών. Η όξυνση που παρατηρείται στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής της Ελλάδας έχει την αντανάκλαση της και στην εσωτερική πολιτική. Όταν ένα κράτος εξοπλίζεται για την αντιμετώπιση κάποιου άλλου κράτους, ταυτόχρονα εξοπλίζεται και για την αντιμετώπιση του «εσωτερικού εχθρού». Αν κάποιος, παραδείγματος χάριν, παρατηρήσει την Τουρκία, θα δει ότι η τουρκική αστική τάξη όσο ετοιμαζόταν να αναλάβει ενεργό ρόλο στη Συρία, φρόντισε να καταστείλει με ποικίλους τρόπους (από διώξεις/φυλακίσεις, ενίσχυση τους εθνικού κορμού, τρομοκρατία κ.α.) όποια φωνή στο εσωτερικό της χώρας μπορούσε να αμφισβητήσει τα πολεμοχαρή της σχέδια.

Η καταστολή και οι διώξεις, όμως, δεν μπορεί να αποτελούν άλλοθι αδράνειας, ούτε αιτία δηλώσεων νομιμοφροσύνης. Ιστορικά δεν υπήρξε ποτέ περίοδος που οι αγωνιστές δεν βρίσκονται στο στόχαστρο της κρατικής κατασταλτικής επίθεσης. Με μικρά και σταθερά βήματα, με πίστη στις δυνάμεις μας και με όπλο τις δικές μας αυτόνομες δομές, με μέσα που επιλέγουμε οι ίδιοι και οι ίδιες και όχι αυτά που μας επιτρέπει κάθε φορά η κυριαρχία, μακριά από ψευτοδιλήμματα περί νομιμότητας, διαχειριστικές λογικές και εκλογικές αυταπάτες, να οργανώσουμε τη δράση μας και να αγωνιστούμε κόντρα στο κράτος και στο κεφάλαιο, με κοινωνική δράση και ταξικό προσανατολισμό.

ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ ΚΑΙ ΛΗΣΤΕΣ

ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΚΡΑΤΗ ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΕΣ

ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ

ΜΟΝΟΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

Προκήρυξη για την κρατική καταστολή με αφορμή την υπόθεση του Μ. Σεϊσίδη. Μοιράστηκε στην πορεία αλληλεγγύης στον Μ. Σεϊσίδη του Αυτόνομου Στεκιού Ξάνθης. Μπορείς να την κατεβάσεις από εδώ.

Η καταστολή έρχεται πρώτα για κάποιους, ενώ είναι όπλο για όλους

«Ο λαός γύρισε την πλάτη στους κυνηγούς μας, μη δίνοντας την παραμικρή πληροφορία για τον εντοπισμό μας, καθώς γνώριζε πολύ καλά ότι δεν έχει να φοβηθεί τίποτα από τρείς καταζητούμενους αναρχικούς. Γιατί γνωρίζει ποιος είναι ο πραγματικός τρομοκράτης, ποιος επιβάλει τα μνημόνια, τη φτώχεια, την ανεργία, τους φόρους και ποιος απειλεί το σπίτι του με κατάσχεση. Γνωρίζει ότι ο αληθινός τρομοκράτης είναι το κεφάλαιο και το αστικό προσωπικό του.»
Μάριος   Σεϊσίδης ΄16

Η υπόθεση του Μάριου Σεϊσίδη συγκαταλέγεται στην περιβόητη υπόθεση «ληστές με τα μαύρα», η οποία πήρε ιδιαίτερη μιντιακή έκταση την περίοδο 2006 έως και σήμερα και σηματοδοτεί την έναρξη μιας διαδικασίας κατασταλτικών πειραματισμών που συνεχίζει να εντείνεται.

Μετά από ληστεία τράπεζας το 2006 συλλαμβάνεται ο Γ. Δημητράκης και αμέσως μετά ξεκινάει από την αντιτρομοκρατική και τα Μ.Μ.Ε. ένα κυνήγι μαγισσών με την επωνυμία «ληστές με τα μαύρα». Αυτοί που επιλέγονται από την αντιτρομοκρατική ως συνεργάτες του Δημητράκη είναι ο Σίμος και Μάριος Σεϊσίδης  και ο Γρηγόρης Τσιρώνης. Ο Μάριος, φίλος και σύντροφος του Δημητράκη, επιλέγει τη φυγοδικία, ενώ οι άλλοι δύο συλλαμβάνονται με βαρύτατους τραυματισμούς και εν τέλει αθωώνονται. Ύστερα από 11 χρόνια φυγοδικίας και επικηρυγμένος για 600.000 ευρώ συλλαμβάνεται το 2016 και ο Μάριος Σεϊσίδης ο οποίος καταδικάστηκε πρωτόδικα σε 36 χρόνια φυλακή. Μοναδικό στοιχείο για την καταδίκη του; Καλά μαντέψατε! Tο γνωστό και περιβόητο νομικό εργαλείο που λέγεται δείγμα DNA, το οποίο βρέθηκε 500 μέτρα μακριά της τράπεζας.

Η υπόθεση του Μ Σεϊσίδη είναι η πρώτη φορά που χρησιμοποιείται έτσι το δείγμα DNA, δηλαδή ως μοναδικό και ακλόνητο στοιχείο ενοχής σε πολιτικές δίκες. Γι’ αυτό το λόγο και επειδή αποτελεί «υπόθεση ομπρέλα», (όπως και η αντίστοιχη με τους «ληστές του Διστόμου» κάτω από την οποία έχουν μπει κατά καιρούς διάφοροι αγωνιστές, φιλικά ή/και οικογενειακά πρόσωπα αυτών χωρίς κανένα ουσιαστικό αποδεικτικό στοιχείο) σηματοδοτεί την έναρξη μιας διαδικασίας κατασταλτικών πειραματισμών που συνεχίζεται να εντείνεται ως σήμερα. Να θυμίσουμε τις υποθέσεις Θεοφίλου, Ηριάννας και Περικλή ως τις πιο τρανταχτές. Αυτό αποδεικνύει δύο πράγματα: Ένα ότι το κράτος έχει συνέχεια (τουλάχιστον στο κατασταλτικό οπλοστάσιο), δηλαδή, έχει συγκεκριμένες μεθοδεύσεις που χρησιμοποιούνται και εντείνονται από την εκάστοτε κυβέρνηση. Και δύο, ότι μπορούμε να διακρίνουμε τις συνθήκες που επικρατούν ως τώρα όσον αφορά την καταστολή και να προετοιμαστούμε καλύτερα για το μέλλον.

Παρατηρείται μία διεύρυνση των κατασταλτικών μηχανισμών σε ευρύτερα κομμάτια της κοινωνίας, όπως η καταστολή στις Σκουριές και συγκεκριμένα η δίωξη των κατοίκων της Μ. Παναγιάς ως εγκληματική οργάνωση, η καταστολή όσων αγωνίζονται ενάντια στους πλειστηριασμούς, η καταστολή που δέχονται οι μετανάστες και αυτή που δεχόμαστε όλοι μας μέσα από τον νέο συνδικαλιστικό νόμο που αφορά και τις απεργίες, το 90% των οποίων πλέον κρίνονται παράνομες. Στο νομικό κομμάτι έρχεται και η νέα κατηγορία για ατομική τρομοκρατία που αναβαθμίζει στην ουσία τον αντιτρομοκρατικό νόμο 187Α και ανοίγει την κερκόπορτα για διώξεις φρονηματικού χαρακτήρα, αφού, πλέον, η κατηγορία του «τρομοκράτη» άνευ «τρομοκρατικής» οργάνωσης είναι γεγονός.

Όλα τα παραπάνω αφορούν όσους είμαστε –ακόμα– εκτός των τειχών, επεκτείνονται, όμως, σαν φυσική και επόμενη συνέχεια στους εντός: Nέος σωφρονιστικός κώδικας, φυλακές τύπου Γ’, εξοντωτικούς περιοριστικούς όρους, οικονομική αφαίμαξη μέσω υπέρογκων χρηματικών εγγυήσεων και ποινικοποίηση των φιλικών και συντροφικών σχέσεων με πολιτικούς κρατούμενους, αλλά και εκδικητικές απαγορεύσεις χορήγησης αδειών σε πολιτικούς κρατούμενους που τις δικαιούνται -με πιο πρόσφατη την ξαφνική απαγόρευση της άδειας του Δ. Κουφοντίνα ο οποίος έχει ξεκινήσει απεργία πείνας από τις 30/05 διεκδικώντας την άδεια που ήδη δικαιούταν εδώ και 7 χρόνια(!).

Η κατασταλτική στρατηγική του κράτους που σκιαγραφείται από τα παραπάνω παραδείγματα, και έχει σαφή προσανατολισμό στη νομοθετική οχύρωσή της, δεν αφορά απλά κάποιους άλλους. Ούτε μόνο τους «κακοποιούς» κρατούμενους στις φυλακές, ούτε τους αναρχικούς – «τρομοκράτες» (κατά την κυρίαρχη ρητορική τουλάχιστον). Οι παραπάνω δικονομικές ακροβασίες και τα νέα νομοθετικά εργαλεία είναι τα όπλα που στρέφει το κράτος απέναντι σε όλα τα αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας, σε όποιον και όποια επιλέξει να αντισταθεί στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό και ορίζονται ως το μέσο επιβολής απέναντι στο πολιτικά οργανωμένο κομμάτι του ανταγωνιστικού κινήματος.

Συγκροτείται, λοιπόν, ένα πλαίσιο που ζητούμενο του είναι να εμπεδωθεί στον καθένα και στην καθεμία ότι αν ξεπεράσει τα όρια της επιτρεπόμενης κάθε φορά «διαμαρτυρίας», όρια τα οποία έχει κάθε λόγο να ξεπεράσει, μπορεί να βρεθεί σε κατάσταση ομηρίας εφ’ όρου ζωής. Και αυτό το πλαίσιο δεν μπορεί, ούτε πρέπει, να ειδωθεί ξέχωρα από τη συνολική καταστολή των αντιστάσεών μας. Καταστολή είτε φυσική, όπως των διαδηλώσεων από τα ΜΑΤ ή τα τσιράκια των αφεντικών (χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η περίπτωση στο MarketIn Ιωαννίνων, όπου 14 εργαζόμενοι στον αγώνα για την καταβολή των δεδουλευμένων τους, είχαν να αντιμετωπίσουν από μηνύσεις μέχρι τους μπράβους-φασίστες των εργοδοτών), είτε καταστολή των αγώνων από τη βάση τους με το νέο συνδικαλιστικό νόμο για την απεργία. Σε μία περίοδο μάλιστα, που οι ξεπουλημένες συνδικαλιστικές οργανώσεις ΑΔΕΔΥ και ΓΣΕΕ συμμαχούν με τα αφεντικά ιδρύοντας την «Κοινωνική Συμμαχία» που ουδεμία σχέση έχει με τα συμφέροντα των εργατών.

Αυτή η αναβάθμιση της καταστολής σε όλα τα επίπεδα δεν είναι τυχαία, ούτε χρονικά ούτε ως προς σε ποιους αναφέρεται. Από την μία, όσο πιο πολύ υποτιμάται η εργατική μας δύναμη και η ποιότητα ζωής μας λόγω της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης (μνημόνια), τόσο πιο πολύ το κράτος μεριμνεί για την κάμψη των αντιστάσεών μας. Η κινηματική νηνεμία των τελευταίων χρόνων είναι άμεσο απότοκο τόσο της απογοήτευσή μας, όσο και της συνεχούς καταστολής ή/και του φόβου αυτής. Από την άλλη, βρισκόμαστε σε μία πολύ κρίσιμη περίοδο έντονων διακρατικών ανταγωνισμών. Η όξυνση που παρατηρείται στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής της Ελλάδας έχει την αντανάκλαση της και στην εσωτερική πολιτική. Όταν ένα κράτος εξοπλίζεται για την αντιμετώπιση κάποιου άλλου κράτους, ταυτόχρονα εξοπλίζεται και για την αντιμετώπιση του «εσωτερικού εχθρού». Αν κάποιος, παραδείγματος χάριν, παρατηρήσει την Τουρκία, θα δει ότι η τουρκική αστική τάξη όσο ετοιμαζόταν να αναλάβει ενεργό ρόλο στη Συρία, φρόντισε να καταστείλει με ποικίλους τρόπους (από διώξεις/φυλακίσεις, ενίσχυση τους εθνικού κορμού, τρομοκρατία κ.α.) όποια φωνή στο εσωτερικό της χώρας μπορούσε να αμφισβητήσει τα πολεμοχαρή της σχέδια.

Η καταστολή και οι διώξεις, όμως, δεν μπορεί να αποτελούν άλλοθι αδράνειας, ούτε αιτία δηλώσεων νομιμοφροσύνης. Ιστορικά δεν υπήρξε ποτέ περίοδος που οι αγωνιστές δεν βρίσκονται στο στόχαστρο της κρατικής κατασταλτικής επίθεσης. Με μικρά και σταθερά βήματα, με πίστη στις δυνάμεις μας και με όπλο τις δικές μας αυτόνομες δομές, με μέσα που επιλέγουμε οι ίδιοι και οι ίδιες και όχι αυτά που μας επιτρέπει κάθε φορά η κυριαρχία, μακριά από ψευτοδιλήμματα περί νομιμότητας, διαχειριστικές λογικές και εκλογικές αυταπάτες, να οργανώσουμε τη δράση μας και να αγωνιστούμε κόντρα στο κράτος και στο κεφάλαιο, με κοινωνική δράση και ταξικό προσανατολισμό.

ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ ΚΑΙ ΛΗΣΤΕΣ  ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΚΡΑΤΗ ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΕΣ

 ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΜΟΝΟΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

 ΚΑΜΙΑ ΔΙΩΞΗ ΣΤΟΝ Μ. ΣΕΪΣΙΔΗ 

ΑΜΕΣΗ ΧΟΡΗΓΗΣΗ ΑΔΕΙΑΣ ΣΤΟΝ Δ. ΚΟΥΦΟΝΤΙΝΑ ΑΠΕΡΓΟ ΠΕΙΝΑΣ ΑΠΟ 30/05

Πέλοτο

“Άγνωστοι Δράστες”

Σημείωση για το κλείσιμο της υπόθεσης της μήνυσης σε βάρος της συλλογικότητάς μας για συκοφαντική δυσφήμιση. Μπορείς να την κατεβάσεις σε pdf από εδώ

Λίγες μέρες μετά την τελευταία ανακοίνωσή μας σχετικά με το ζήτημα της στοχοποίησης της συλλογικότητάς μας από την τοπική Διεύθυνση Ασφάλειας του Α.Τ. Ξάνθης (βλ. εδώ), ενημερωθήκαμε ότι η υπόθεση της μήνυσης για συκοφαντική δυσφήμιση απέναντι “στη συλλογική οντότητα Πέλοτο και σε όσους συνεργάζονται με αυτή” μπήκε στο αρχείο από τον εισαγγελέα που την έτρεχε, λόγω “αγνώστων δραστών”.
Τρία πράγματα έχουμε να σημειώσουμε.

1.
Σε καμία περίπτωση δεν ξεχνιόμαστε και δεν ξεχνάμε την όλη υπόθεση, το ασφαλίτικης σύλληψης στήσιμό της, τους πρωταγωνιστές της και τους ρόλους τους.

2.
Οι αντιφάσεις της λειτουργίας της καπιταλιστικής μηχανής και των θεσμών της φαίνονται πολύ πιο καθαρά σε μια εποχή που το παλιό μοντέλο καταρρέει (μαζί με τις συμβάσεις και τις κοινωνικές συμφωνίες που έφερε) και γεννιέται το καινούριο.

Αφενός η αφίσα είναι υπογεγραμμένη από μια συγκεκριμένη πολιτική οργάνωση με δημόσια δράση, αφετέρου η νομοθεσία (τουλάχιστον μέχρι σήμερα) δε δίνει το δικαίωμα στους δικαστές να δικάζουν όποιο μέλος της πολιτικής οργάνωσης βρουν με βάση τη συλλογική υπογραφή που το εκφράζει πολιτικά. Η μη δίκη και καταδίκη με βάση τις πολιτικές πεποιθήσεις αποτελούν κατάκτηση του πολιτικά οργανωμένου τμήματος του προλεταριάτου στην ελλάδα από το 1950 και μετά. Αυτή η συνθήκη σήμερα αποτελεί διακύβευμα. Το ελληνικό κράτος (ως όργανο των μεγάλων αφεντικών που δραστηριοποιούνται σ’ αυτόν τον τόπο) διαρρηγνύει τις προηγούμενες κοινωνικές συμφωνίες και προσπερνά τα έγγραφα που τις περιγράφουν, δηλαδή τη νομοθεσία. Αυτό γίνεται είτε χωρίς κανένα πρόσχημα είτε μέσω ειδικών νόμων (όπως είναι οι πλήρως αντιδημοκρατικοί και άθλιοι αντιτρομοκρατικοί νόμοι 187 και 187Α) που έρχονται σε σύγκρουση με παλαιότερες νομοθεσίες. Αυτή η μεταιχμιακή κατάσταση θα κατασταλάξει σε μια νέα συνθήκη με νέες κοινωνικές συμφωνίες και νέο νομοθετικό πλαίσιο, δηλαδή σε μία νέα ταξική ισορροπία. Και αν συνεχίσουμε (εμείς, το νεοπρολεταριάτο αυτού του τόπου και αυτού του κόσμου) να προβάλουμε αντιστάσεις στο βαθμό και με το επίπεδο οργάνωσης που το κάνουμε σήμερα, η νέα ταξική ισορροπία θα έχει γείρει τρομερά πολύ προς όφελος των αφεντικών μας.

Με τα παραπάνω γίνονται σαφή δύο πράγματα (μεταξύ πολλών άλλων που δε μας ενδιαφέρουν εδώ με ειδικό τρόπο). Αφενός, ο ταξικός πόλεμος που μαίνεται από τη γέννηση του καπιταλισμού ανάλογα με την ένταση που διεξάγεται, διαμορφώνει κάθε στιγμή τους ταξικούς συσχετισμούς, οι οποίοι αντικατοπτρίζονται ευθέως στο σύνταγμα μιας χώρας και συνολικά στους νόμους της. Θα πρέπει να έχουμε τη διαύγεια να εντοπίζουμε τις μεταβολές στο νομοθετικό επίπεδο και να τις συνδέουμε με τις μεταβολές στους ταξικούς συσχετισμούς. Αφετέρου, αυτή η πραγματικότητα μας φέρνει μπροστά στο καθήκον να υπερασπιζόμαστε πολλές φορές, εκφάνσεις της ισχύουσας νομοθεσίας ως τμήμα των κατακτήσεων της τάξης μας, ως γραμμή άμυνας απέναντι στους σχεδιασμούς της αστικής τάξης και του κράτους της. Κάθε πεδίο είναι πεδίο ταξικής πάλης, εφόσον είναι δυνατή η διατήρηση της πολιτικής και οικονομικής αυτονομίας από το κράτος και τα πλοκάμια του.

3.
Το ότι η υπόθεση μπήκε στο αρχείο επιβεβαιώνει την αρχική μας εκτίμηση, ότι αποτελεί βασικό τμήμα της υπερασπιστικής γραμμής του «μεγαλο»δικηγόρου. Δεν μπορούμε να πούμε ότι έφτασε η δικιά μας πολιτική απάντηση για να αποφασίσει ο εισαγγελέας να κλείσει τη –φαινομενικά- γελοία υπόθεση. Δυστυχώς προλάβαμε μόνο ακροθιγώς να αναπτύξουμε τον πολιτικό μας σχεδιασμό σε σχέση με την υπόθεση. Σε κάθε περίπτωση όμως, η δράση μας, οι άμεσες απαντήσεις μας και η απόδειξη ότι υπάρχουμε κοινωνικά ήταν καταλυτική για τη γρήγορη εξέλιξη. Επιφυλασσόμαστε και επαγρυπνούμε απέναντι στους σχεδιασμούς του κράτους.

Πέλοτο 10.2017

Ανακοίνωση για την στοχοποίηση της συλλογικότητάς μας. Μπορείς να την κατεβάσεις σε pdf από εδώ

Δε θα κάτσουμε άπραγοι!
Το ξέρουμε ότι είμαστε στο στόχαστρο. Και ξέρουμε και από ποιους.

Τον Μάρτιο του 2015 εκδώσαμε και κολλήσαμε μια προκήρυξη τοίχου, η οποία αναφερόταν σε μια υπόθεση βιασμού που “απασχόλησε” την κοινωνία της πόλης μας εκείνο το μήνα. Αναλύσαμε τι είναι και τι αντιπροσωπεύει ο βιασμός (και η αμφισβήτησή του) σε μια πατριαρχική κοινωνία.

Με βάση αυτήν την αφίσα κατατέθηκε μήνυση για συκοφαντική δυσφήμιση απέναντι στη «συλλογική οντότητα Πέλοτο και σε όσους συνεργάζονται με αυτήν», όπως και σε άλλες δύο συλλογικότητες της πόλης που είχαν τοποθετηθεί δημόσια για το βιασμό. Φορέας της μήνυσης ήταν ένας από τους δύο άντρες που καταδείχθηκαν ως βιαστές της από την κοπέλα και ο δικηγόρος του. Πολιτικός φορέας αμφότερων των προσώπων αυτών είναι το τοπικό ΠΑΣΟΚ (ένα το κρατούμενο).

Η Αστυνομική Διεύθυνση Ξάνθης και πιο συγκεκριμένα το τμήμα Ασφάλειας δεν έχασε την ευκαιρία να μας κυνηγήσει. Όπως έχουμε τοποθετηθεί και σε προηγούμενη ανακοίνωσή μας στις 15.03.17 (peloto.espivblogs.net/2017/03/15/anakoinwsi-gia-ti-stoxopoiisi-mas/) είναι αντιληπτό από μέρους μας ότι αυτή η δίωξη εντάσσεται σε μια σειρά άλλων διώξεων απέναντι σε μέλη μας για τη συνδικαλιστική, αντιφασιστική και συνολικά τη δημόσια πολιτική τους δράση. Είναι προφανής ο σκοπός της τοπικής Ασφάλειας να μας αδρανοποιήσει. Η ιδιαιτερότητα της περίπτωσης αυτής είναι ότι αφενός η μήνυση αφορά σε όλη τη συλλογικότητα (σ’ αυτό θα επανέλθουμε παρακάτω) και αφετέρου επιλέχθηκαν συγκεκριμένοι σύντροφοι και συναγωνιστές από την Ασφάλεια, οι οποίοι καλέστηκαν ως μέλη της πολιτικής μας οργάνωσης και ως εκ τούτου ύποπτοι για τη συγκεκριμένη υπόθεση. Καλέστηκαν με προσωπικά τηλεφωνήματα και ραβασάκια να καταθέσουν στο πλαίσιο προανακριτικής διαδικασίας, όπου και δηλώθηκε η πρόθεσή της να βρει και να ταυτοποιήσει όλα τα μέλη του Πέλοτο ώστε να ασκηθεί δίωξη και σε αυτά για συκοφαντική δυσφήμιση. Ως εκ τούτου αντιμετωπίζουμε την τοπική Ασφάλεια ως το διοργανωτή των πολιτικών διώξεων απέναντι στη συλλογικότητά μας εν συνόλω. (Δύο τα κρατούμενα)

Πρόθυμος αρωγός αποδείχθηκε ο εισαγγελέας. Ενώ η μήνυση για συκοφαντική δυσφήμιση κατατέθηκε το καλοκαίρι του 2015 (εκτιμούμε ως στοιχείο της υπερασπιστικής γραμμής των κατηγορούμενων τότε), η υπόθεση κινήθηκε λίγες μέρες πριν την εκδίκαση της υπόθεσης στις αρχές του Απρίλη του 2017. Δηλαδή δύο χρόνια μετά. Μόνο τυχαία δεν είναι η επιλογή αυτή. Η μικρή πόλη μας ενδείκνυται για κάτι τέτοια πολιτικά νταλαβέρια, εφόσον ο «μεγαλο»δικηγόρος είναι γνωστό ότι έχει τα μέσα του στην πόλη ως πολιτικός παράγοντας της περιοχής. (Τρία τα κρατούμενα).

Ο ιδιώτης-μηνυτής έπαιξε καταφανώς το ρόλο του λαγού στην υπόθεση. Πέρα από την υπερασπιστική γραμμή την οποία δεν κατέστρωσε αλλά αξιοποίησε στο δικαστήριο, το οποίο τον αθώωσε, θεωρούμε ότι γνωρίζει τις πολιτικές προεκτάσεις της μήνυσής του. Και συνειδητά επιτίθεται σε μια πολιτική συλλογικότητα του αντιεξουσιαστικού χώρου, συνεργαζόμενος με τις διωκτικές αρχές. Οπότε γίνεται εύκολα κατανοητή η συνθήκη για την οποία μιλάμε. Ένας πρόθυμος ιδιώτης στις υπηρεσίες των διωκτικών αρχών και ντόπιων παραγόντων.

Ποιος είναι ο στόχος αυτής της συμμαχίας κρατικών υπηρεσιών, ντόπιων πολιτικών παραγόντων, πρόθυμων ιδιωτών και πολιτικών φορέων; Να σιγήσει η πολιτική κριτική; Να παροπλιστεί μια αντιεξουσιαστική πολιτική οργάνωση που ενοχλεί; Να θριαμβεύσει η παντοκρατορία του μισογύνικου λόγου; Άμεσα και έμμεσα, επίσημα και ανεπίσημα, συνειδητά και “αυτοματίστικα”, όλα αυτά μαζί. Τα “πειστήρια” που έχουν οι ασφαλίτες στα λιγδερά γραφεία τους (δηλαδή η αφίσα μας που έσκισαν από κάποιο τοίχο) φωνάζουν ότι η δίωξη είναι πολιτική. Το περιεχόμενο της είναι ένα δισέλιδο κείμενο (αφού ουσιαστικά πρόκειται για προκήρυξη τοίχου) πολιτικής ανάλυσης και κοινωνικής κριτικής. Ένα διεισδυτικό κείμενο στοχοποίησης της κουλτούρας της αντρικής βίας, της πατριαρχικής συμπεριφοράς και της σεξιστικής καταπίεσης.

Αλλά το πρωτοφανές της υπόθεσης είναι που βγάζει μάτι! Η μήνυση αφορά σε ολόκληρη πολιτική συλλογικότητα. Και όχι μόνο ο εισαγγελέας δεν τη βάζει στο συρτάρι ως καταφανώς γελοιότατη υπόθεση που δεν πρόκειται να οδηγήσει πουθενά, αλλά βάζει την Ασφάλεια Ξάνθης να κυνηγήσει και να “δέσει” όλους όσους είναι μέλη της συλλογικότητας ή συνεργάζονται με αυτήν. Η αστική δικαιοσύνη κουρελιάζει τον εαυτό της όλο και περισσότερο. Ούτε καν μπήκαν στον κόπο εισαγγελέας και ασφαλίτες να αναζητήσουν τον συντάκτη ή τον αφισοκολλητή της αφίσας (όχι ότι τότε θα έστεκε η μήνυση περί συκοφαντικής δυσφήμισης, αλλά θα υπήρχε μια ελάχιστη βάση για να κρύψουν πίσω της την πολιτική δίωξη). Αντ’ αυτού, έχρισαν ως ύποπτους με τους σκιώδεις τρόπους που γνωρίζουν, συντρόφους μας που έχουν καταλογογραφήσει στη «συλλογική οντότητα Πέλοτο και στους συνεργάτες της». Χουντικής έμπνευσης το όλο στήσιμο, αλλά δε μας κάνει εντύπωση. Ούτε η αποθράσυνση των διωκτικών μηχανισμών που δεν κρατούν πλέον ούτε τα προσχήματα ούτε η ακραία συντηρητικοποίηση και η πόλωση με την αντίδραση, μεγάλου μέρους της κοινωνίας.

Έχουμε και λέμε λοιπόν. Ένας πρόθυμος ιδιώτης στο ρόλο του λαγού, με χαλαρές σχέσεις με το τοπικό ΠΑΣΟΚ. Ένας γνωστός δικηγόρος της πόλης, ντόπιος παράγοντας και σημαντικό στέλεχος του τοπικού ΠΑΣΟΚ. Ο εισαγγελέας που τρέχει μια στοχευμένη μήνυση δύο χρόνια μετά την κατάθεσή της, αλλά μόλις λίγες μέρες πριν την εκδίκαση της υπόθεσης του βιασμού. Η κρατική Ασφάλεια της πόλης μας, στο ρόλο του ενορχηστρωτή, του φαινομενικά εντολοδόχου αλλά ουσιαστικά του εντολέα. Αναρωτιόμαστε κατά πόσο αυτή η ωραία παρέα αναπολεί τη χούντα. Τότε που οι μπάτσοι έμπαιναν στα σπίτια και μάζευαν τους αγωνιστές όποτε γούσταραν. Τότε που οι εισαγγελείς και οι δικαστές έριχναν τις φυλακές απλά και μόνο επειδή ήσουν κομμουνιστής ή “συνεργάτης” τους, τότε που οι ρουφιάνοι κυκλοφορούσαν περήφανοι για τις υπηρεσίες που προσέφεραν στο καθεστώς.

Όπως και να χει διαμηνύουμε στους εραστές του πουλιού και της εφταετίας ότι δε θα περιμένουμε ξυπόλυτοι να μας δαγκώσουν τα φίδια. Τους ξεκαθαρίζουμε ότι δεν έχει σημασία να ανεμίσουν αγωνιστικές περγαμηνές από τα τέλη της δεκαετίας του 1970. Τους υπενθυμίζουμε ότι ζούμε στην Ξάνθη και κινιόμαστε στις πλατείες και τους δρόμους της, δουλεύουμε στα μαγαζιά και τις φάμπρικές της, σπουδάζουμε στο πανεπιστήμιό της, μένουμε στις γειτονιές της. Αλλά οι σύντροφοι και οι συντρόφισσές μας είναι σε όλες τις πόλεις της ελλάδας.

Και τέλος κρούουμε ελαφρώς τον κώδωνα του κινδύνου στους αγωνιζόμενους ανθρώπους, πολιτικά στρατευμένους ή μη. Όσο μένουμε ακάλυπτοι απέναντι στο κράτος, αυτό θα μας χτυπά. Όσο δε στήνουμε αναχώματα στην κρατική καταστολή, αυτή θα επεκτείνεται. Ο καπιταλισμός όπως τον ξέραμε καταρρέει μαζί με τις ταξικές ισορροπίες του παρελθόντος. Ο νέος ολοκληρωτισμός ανατρέπει βίαια και το νομικό πλαίσιο. Πλέον θέλουν να μας καταδικάζουν χωρίς καν προφάσεις. Και δεν είναι μόνο η ιδεολογική και πολιτική τοποθέτηση. Πλέον αρκεί και η λήψη αγωνιστικής θέσης απέναντι στις κρατικές πολιτικές και τις κοινωνικές σχέσεις εκείνες που συντηρούν και ενισχύουν τη βαναυσότητα της καθημερινότητας του καπιταλισμού.

ΟΙ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΙ ΤΟΥΣ ΘΑ ΠΕΣΟΥΝ ΣΤΟ ΚΕΝΟ!

ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΔΩ! ΠΙΟ ΕΝΕΡΓΟΙ, ΠΙΟ ΠΟΛΛΟΙ, ΠΙΟ ΕΤΟΙΜΟΙ

09.2017

Ανακοίνωση για την στοχοποίηση της συλλογικότητάς μας. Μπορείς να την κατεβάσεις σε pdf από εδώ

Εδώ και ένα χρόνο γινόμαστε υποχρεωτικά μάρτυρες σε ένα κακοστημένο σίριαλ με σκηνοθέτη το ντόπιο τμήμα της κρατικής ασφάλειας και τις τοπικές δικαστικές αρχές. Το πρώτο επεισόδιο, το Μάρτη του 2016, ξεκινά με τη δίωξη μας για ‘παράνομη αφισοκόλληση’ με αφορμή αφίσα μας ενάντια στη λευκή νύχτα που διοργάνωνε τότε ο Εμπορικός Σύλλογος Ξάνθης. Το αποτέλεσμα εντέλει, ήταν ένας σύντροφος μας να σέρνεται στα δικαστήρια βάσει ενός γελοίου κατηγορητηρίου. Στη συνέχεια, μετά από αντιφασιστική παρέμβαση φοιτητών στα πανεπιστήμια, ξανά ο ίδιος σύντροφος σέρνεται στα δικαστήρια με αναβαθμισμένο πλέον κατηγορητήριο αφού περιλαμβάνει μεταξύ άλλων και ένα κακούργημα. Στην ίδια υπόθεση διώκονται και άλλου δύο αγωνιστές. Το επόμενο επεισόδιο αφορά τη μηνυτήρια αναφορά από τον φασίστα ακαδημαϊκό Γ. Παύλο για ηθική αυτουργία ‘στο κλίμα τρομοκρατίας’ που επικρατεί στα πανεπιστήμια. Για αυτήν την υπόθεση διώκονται συνολικά εννέα φοιτητές, εκ των οποίων οι τρείς σύντροφοι μας.

Στο τέταρτο και προς το παρόν τελευταίο επεισόδιο που εξελίσσεται αυτές τις μέρες, διώκεται πλέον ‘η συλλογική οντότητα πέλοτο και όσοι συνεργάζονται με αυτήν’, με βάση μια μήνυση για συκοφαντική δυσφήμιση που έγινε ενάμισι χρόνο πριν. Ο λόγος αυτή τη φορά είναι η αφίσα που είχε τυπώσει και κολλήσει η συλλογικότητα μας το Μάιο 2015 μετά τον βιασμό μια φοιτήτριας από δύο ξανθιώτες. Μέχρι στιγμής τέσσερις σύντροφοι διώκονται ενώ υπάρχει δηλωμένη διάθεση από το τμήμα κρατικής ασφάλειας να εντοπιστούν και να διωχθούν όσοι είναι μέλη της πολιτικής οργάνωσης Πέλοτο. Βρισκόμαστε λοιπόν στο σημείο, που στήνεται ένα κατηγορητήριο χουντικής έμπνευσης στοχοποιώντας μια πολιτική συλλογικότητα συνολικά και συγκεκριμένους συντρόφους προσωπικά και με βάση αυτό υπάρχει η προσπάθεια να δεθούν όσα άτομα γίνεται με τη συλλογικότητα αυτήν.

Αυτές οι γελοίες υποθέσεις δεν αποτελούν ασύνδετα και τυχαία περιστατικά, αλλά ένα σύνολο επιθέσεων χαμηλής έντασης, ένα πόλεμο φθοράς απέναντι στη συλλογικότητά μας που ενορχηστρώνεται από τη ντόπια κρατική ασφάλεια, τις τοπικές δικαστικές αρχές και ακολουθούν πιστά τις οδηγίες των πολιτικών τους προϊσταμένων, δηλαδή της κυβέρνησης του σύριζα. Δεν είναι τυχαίο ότι εν μέσω ενός οχετού σεξιστικών αφισών για το λαϊκολούμπεν πανήγυρι του καρναβαλιού επέλεξαν να μας διώξουν για μια αφίσα που υπερασπιζόταν τα εργατικά μας δικαιώματα. Όπως δεν είναι τυχαίο ότι υπερασπίστηκαν τις φασιστικές φωνές μέσα στα πανεπιστήμια, και το ‘δικαίωμα’ του Γ. Παύλου να ξερνάει το ρατσιστικό και φασιστικό του δηλητήριο μέσα στο μάθημα. Σήμερα ο ρόλος που αναλαμβάνουν να παίξουν, λίγες μέρες πριν το δικαστήριο για τον βιασμό της φοιτήτριας, είναι αυτός της πολιτικής υπεράσπισης των βιαστών. Αλλά ούτε αυτό πρέπει να μας εκπλήσσει. Γνωρίζουμε την ποιότητα των υπαλλήλων της κρατικής ασφάλειας. Γνωρίζουμε το πόσο αδίστακτη είναι η πολιτική τους ηγεσία. Δεν ξεχνούν να μας το επιβεβαιώνουν καθημερινά αμφότεροι.

Οι στοχοποιήσεις, οι διώξεις, οι εκκενώσεις καταλήψεων και δομών του κινήματος όμως δεν μπορεί να αποτελούν άλλοθι αδράνειας ούτε αιτία δηλώσεων νομιμοφροσύνης. Ιστορικά δεν υπήρχε ποτέ περίοδος που αυτοί που αγωνίζονται να μην βρίσκονται στο στόχαστρο της κρατικής κατασταλτικής επίθεσης. Ιδιαίτερα σε περιόδους βαθιών συστημικών κρίσεων σαν αυτή που βιώνουμε, η καταστολή (χωρίς να εννοείται μόνο η άμεση αστυνομική καταστολή αλλά η γενική και διαρκής κατάσταση εκτάκτου ανάγκης) είναι ο στυλοβάτης κάθε απόπειρας να επιβληθούν νέα αντεργατικά μέτρα και νέα μνημόνια. Και επειδή η καταστολή από τη φύση της είναι επεκτατική και όσο δεν συναντά αναχώματα προχωρά, η μόνη απάντηση μπορεί να είναι η οργάνωση του νεοπρολεταριάτου με σκοπό την αναβάθμιση και όξυνση του αγώνα ενάντια στα αφεντικά και στους σχεδιασμούς τους, ενάντια δηλαδή στη νέα οργάνωση της ελληνικής καπιταλιστικής κοινωνίας με βάση, όχημα και πρόσχημα την κρίση. Με σκοπό τη δημιουργία δικιάς μας πολιτικής ατζέντας και με βάση τα δικά μας συμφέροντα και όχι των αφεντικών.

Αυτό το σίριαλ λοιπόν, όπως και πολλά προηγούμενα, δε θα έχει happy end για τους εμπνευστές του. Είναι γελασμένοι αν πιστεύουν ότι με τέτοια φτηνά κόλπα θα μας στείλουν σπίτια μας. Είναι γελασμένοι αν πιστεύουν ότι θα απολογηθούμε στο κράτος και τα τσιράκια του για τις πολιτικές μας επιλογές, για την υπεράσπιση των συμφερόντων της τάξης μας.