Αφίσα που τυπώθηκε σε 300 κομμάτια και κολλήθηκε στην πόλη της Ξάνθης.

ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΚΑΝΙΒΑΛΩΝ ΤΟ ΛΕΝΕ BULLYING

Λίγο καιρό πριν η ελληνική κοινωνία συγκλονισμένη ανακάλυψε και παρακολούθησε με απορία και αποτροπιασμό μέσω της τηλεόρασης, τις διαστάσεις που έχει πάρει το φαινόμενο που ονομάζεται bullying ή/και «σχολικός εκφοβισμός» με αφορμή το σίριαλ της εξαφάνισης του φοιτητή στα Γιάννενα. Το φαινόμενο bullying εισέβαλε και απέκτησε κυρίαρχη θέση στη μιντιακή πραγματικότητα, ενώ προβλήθηκε από την κυρίαρχη αφήγηση (πολιτική εξουσία, μ.μ.ε., social media) ως μια επιδημία, που απειλεί την τάξη και την ασφάλεια της κοινωνίας.

Η ιατρικοποίηση του ζητήματος και η αντιμετώπιση του με κριτήρια ψυχοπαθολογίας, έξω από κάθε παιδαγωγικό πλαίσιο, ήταν το πρωταρχικό μέλημα των «ειδικών-« που κατέκλυσαν των δημόσιο λόγο. Χαρακτηριστικές είναι οι εξαγγελίες περί τοποθέτησης ψυχολόγων στα σχολεία για την αντιμετώπιση του σχολικού εκφοβισμού, αλλά και οι καμπάνιες/ σεμινάρια των κατά τόπους γραφείων σχολικών δραστηριοτήτων με κύριους εισηγητές ψυχιάτρους και ψυχολόγους.

Παράλληλα, το δόγμα «τάξη και ασφάλεια» οδηγεί στην κατασταλτική διαχείριση. Ο «σχολικός εκφοβισμός» και αυτό που, εσκεμμένα ασαφώς, ονομάζεται bullying, ποινικοποιείται και καταστέλλεται. Στο νέο νομοσχέδιο για τις φυλακές προβλέπονται «αυστηρές ποινές για όποιον με συνεχή σκληρή συμπεριφορά προξενεί σε τρίτον σωματική κάκωση ή άλλη βλάβη της σωματικής ή ψυχικής υγείας». Η αστυνόμευση μπαίνει στα σχολεία από το παράθυρο, οι εκπαιδευτικοί αποκτούν ρόλο επιβολής και διασφάλισης της τάξης. Οι ευθύνες αποδίδονται ατομικά σε «θύτες» και «θύματα», το δόγμα «μηδενικής ανοχής» ζει και βασιλεύει.

Με τον τρόπο που χρησιμοποιούνται οι έννοιες bullying και σχολικός εκφοβισμός αφενός τσουβαλιάζονται πλήθος συμπεριφορών, διαφορετικής ποιότητας και βαρύτητας, αφετέρου κρύβονται κάτω από το χαλί οι πραγματικές κοινωνικές αιτίες που οδηγούν και οδηγούσαν πάντοτε σε φαινόμενα βίας του δυνατού προς τον αδύναμο: O σεξισμός, η ομοφοβία, ο ρατσισμός, ο ελληναρισμός, η απέχθεια και μη αποδοχή απέναντι σε οποιονδήποτε διαφέρει, σε οποιονδήποτε δεν πειθαρχεί σε συγκεκριμένα κοινωνικά πρότυπα. Έτσι αποπολιτικοποιούνται τα φαινόμενα και απομονώνονται από τις κοινωνικές «νόρμες» και διαδικασίες, μέσα από τις οποίες παράγονται και συντηρούνται.

Στην καπιταλιστική κοινωνία εκμετάλλευσης και καταπίεσης ανθρώπου από άνθρωπο, η επιθετική συμπεριφορά που περιγράφεται συνοπτικά από την κυρίαρχη αφήγηση με τον όρο bullying σχετίζεται ξεκάθαρα με τα ιδανικά που αυτή η ίδια κοινωνία τρέφει και αναπαράγει: Το κυνηγητό του κέρδους με κάθε κόστος, την επιβολή του ισχυρού, τον ατομισμό, τον ανταγωνισμό, την επιβολή της «κανονικότητας». Και δεν αντιμετωπίζεται με καμπάνιες, σεμινάρια ειδικών, νόμους και καταστολή.

Μόνο σε ένα «άλλο» σχολείο ισότητας, αλληλεγγύης και ελευθερίας δε θα υπάρχει εκφοβισμός. Μόνο σε μία «άλλη» κοινωνία δεν θα υπάρχει bullying. Αλλά με ουσιαστική αμφισβήτηση του συστήματος και των δομών του μέσα από συλλογικούς τρόπους οργάνωσης. Μόνη προϋπόθεση η ανατροπή του υπάρχοντος και των σχέσεων που γεννά.