All posts by peloto

ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, ΚΕΙΜΕΝΑ

Να σπασουμε το καθεστως εξαιρεσης. Αλληλεγγυη στον πολιτικο κρατουμενο Δ. Κουφοντινα

Προκήρυξη για την απεργία πείνας του κομμουνιστή πολιτικού κρατούμενου Δημήτρη Κουφοντίνα. Μπορείς να κατεβάσεις την προκήρυξη σε pdf από εδώ

 

Επειδή για μια φορά ακόμη επανέρχεται η απαίτηση να υποβάλω δήλωση μετανοίας, αποκηρύσσοντας την προσωπική μου διαδρομή.

Επειδή όλα αυτά υπερβαίνουν το απλό ζήτημα μιας άδειας, στοχεύοντας στον πυρήνα της συνείδησης του πολιτικού κρατούμενου και στην προσωπική του αξιοπρέπεια. Και για εμάς αυτή είναι η απαράβατη κόκκινη γραμμή μας.

Και επειδή τίποτε και ποτέ δεν μας χαρίστηκε και αυτά που αποκαλούνται δικαιώματα δεν είναι παρά οι κατακτήσεις μακρών και πολύχρονων αγώνων, η μόνη απάντηση που μπορούμε να δώσουμε είναι να ξαναπιάσουμε, μέσα και έξω από τη φυλακή, το κόκκινο νήμα αυτών των αγώνων.
Για όλα αυτά, σε όλα αυτά, απαντώ με αυτό που αντιστοιχεί στον πολιτικό κρατούμενο.

Από την Τετάρτη 30 Μαΐου ξεκινώ απεργία πείνας με αιτήματα:
α) Κανονική τακτική άδεια
β) Κατάργηση του εισαγγελικού βέτο

Δημήτρης Κουφοντίνας
30-5-2018

ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΕΞΑΙΡΕΣΗΣ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΟΥΦΟΝΤΙΝΑ

Από τις 30 Μάη, ο κομμουνιστής πολιτικός κρατούμενος Δημήτρης Κουφοντίνας έχει ξεκινήσει απεργία πείνας διεκδικώντας αφενός το δικαίωμά του (σύμφωνα με τον νόμο) σε κανονική τακτική άδεια και αφετέρου την κατάργηση της αντιδημοκρατικής ρύθμισης του εισαγγελικού βέτο στην απόφαση για τη χορήγηση ή μη άδειας σε έναν κρατούμενο.

Το συμβούλιο που αποφαίνεται για τη χορήγηση άδειας αποτελείται από τρία μέρη: Τη διεύθυνση της φυλακής, την κοινωνική υπηρεσία της φυλακής και έναν εισαγγελέα, του οποίου η αρνητική εισήγηση ισοδυναμεί με βέτο. Αυτό το συμβούλιο ήταν που αρνούνταν επί εφτά χρόνια την άδεια που δικαιούνταν ο συγκεκριμένος πολιτικός κρατούμενος. Ο νόμος αυτός προφανώς υπάρχει για να μη δίνεται η προβλεπόμενη άδεια σε πολιτικούς κρατούμενους. Άλλωστε η δικαιολόγηση της μη χορήγησης άδειας στο Δ. Κουφοντίνα τόσα χρόνια βασιζόταν στο ουδόλως δημοκρατικό επιχείρημα ότι δεν αποκήρυττε την ιδεολογία του και τις πολιτικές του θέσεις.

Τον Αύγουστο του 2017, τοποθετήθηκε στις φυλακές Κορυδαλλού νέος εισαγγελέας και μάλιστα ανώτερος δικαστικός (εισαγγελέας εφετών). Αυτός ήταν που το Νοέμβριο του ίδιου έτους ψήφισε σύμφωνα με το νόμο και ο Δ. Κουφοντίνας βγήκε με διήμερη άδεια. Η θετική και σύννομη αυτή ψήφος είναι αποτέλεσμα των χρόνων αγώνων τόσο του Δ. Κουφοντίνα προσωπικά όσο και της μεγαλύτερης πλειοψηφίας των πολιτικών κρατουμένων στις ελληνικές φυλακές και του κινήματος αλληλεγγύης έξω από αυτές. Η δεύτερη άδεια δόθηκε το Φλεβάρη του 2018, με τη θετική ψήφο άλλου εισαγγελέα των φυλακών Κορυδαλλού, ο οποίος είχε τοποθετηθεί εκεί επίσης πρόσφατα (τον Απρίλη του 2017). Οι δύο αυτές τακτικές -και σύμφωνες με το νόμο- άδειες ακολουθήθηκαν από ένα μιντιακό πανηγύρι μίσους, λύσσας και ηθικού ξεπεσμού, στο οποίο πήρε μέρος όχι μόνο το αναμενόμενο, κάργα αντιδραστικό μητσοτακέικο, αλλά κάθε γνωστός τυχάρπαστος της εγχώριας επίσημης πολιτικής σκηνής και σόου μπιζ. Από το γελοίο συριζαίο Παπαδημούλη μέχρι την Τατιάνα Στεφανίδου. Σκούζοντας τις κρυφοφασιστικές τους πεποιθήσεις και ανασύροντας επιχειρήματα που δε θα μπορούσαν να σταθούν δευτερόλεπτο σε μια ισότιμη και σοβαρή κουβέντα, απαιτούσαν να μην εφαρμόζεται ο νόμος στην περίπτωση Κουφοντίνα ειδικώς. Είναι εμφανές ότι το επίσημο και ανεπίσημο προσωπικό του αστικού κράτους ξεφτιλίζει την αστική νομοθεσία. Όπως είναι εμφανέστατες και οι μεθοδεύσεις και η μανιασμένη προσπάθεια των τσαρλατάνων των αφεντικών να δημιουργήσουν τις συνθήκες εκείνες, οι οποίες θα ευνοούν την κατάργηση του δικαιώματος στην άδεια για τους πολιτικούς κρατούμενους.

Οι μεθοδεύσεις αυτές έφτασαν στο σημείο να διωχθούν πειθαρχικά οι δύο παραπάνω εισαγγελείς από την εισαγγελία του Αρείου Πάγου. Ο προφανής λόγος είναι ότι δεν ακολούθησαν την ουσιαστικά εκδικητική τακτική των προκατόχων τους να κάνουν χρήση του εισαγγελικού βέτο για να μην παίρνει τις άδειες που δικαιούταν ο Δ. Κουφοντίνας. Η κίνηση αυτή του Αρείου Πάγου ήταν εν τέλει επιτυχημένη, γιατί στη νέα αίτηση άδειας που έκανε ο Δ. Κουφοντίνας στις 9 Μάρτη, οι δύο εισαγγελείς αυτοεξαιρέθηκαν από την εξέτασή της εφόσον εκκρεμούν διώξεις εις βάρος τους. Οπότε βρισκόμαστε μπροστά σε μια τρομακτική και συνάμα γελοία συνθήκη, όπου δεν έχει συγκληθεί το Συμβούλιο Φυλακής ειδικά για την άδεια που εδώ και σχεδόν τρεις μήνες έχει αιτηθεί ο Δ. Κουφοντίνας.

Σημαντικό είναι να σημειώσουμε -ακόμα μια φορά- κάποια πράγματα σχετικά με το ρόλο του νομικού πλαισίου του αστικού κράτους και τη σχέση του με την ταξική πάλη. Οι θεσμοί της αστικής δημοκρατίας, στο πλαίσιο της «επί μόνιμης βάσης κατάστασης έκτακτης ανάγκης» είτε γίνονται κουρέλια είτε ενισχύονται, αποδεικνύοντας την εργαλειακότητα των νομοθεσιών ανάλογα με τα συμφέροντα της κρατικής-καπιταλιστικής εξουσίας και της πολιτικής της. Οι υπήκοοι θα πρέπει –με το καλό ή με το άσχημο- να συναινέσουν. Το ελληνικό κράτος (ως όργανο των μεγάλων αφεντικών που δραστηριοποιούνται σ’ αυτόν τον τόπο) διαρρηγνύει τις προηγούμενες κοινωνικές συμφωνίες και προσπερνά τα έγγραφα που τις περιγράφουν, δηλαδή τη νομοθεσία. Αυτό γίνεται είτε χωρίς κανένα πρόσχημα είτε μέσω ειδικών νόμων (όπως είναι οι πλήρως αντιδημοκρατικοί και άθλιοι αντιτρομοκρατικοί νόμοι 187 και 187Α) που έρχονται σε σύγκρουση με παλαιότερες νομοθεσίες. Αυτή η μεταιχμιακή κατάσταση θα κατασταλάξει σε μια νέα συνθήκη με νέες κοινωνικές συμφωνίες και νέο νομοθετικό πλαίσιο, δηλαδή σε μία νέα ταξική ισορροπία. Και αν συνεχίσουμε (εμείς, το νεοπρολεταριάτο αυτού του τόπου και αυτού του κόσμου) να προβάλουμε αντιστάσεις στο βαθμό και με το επίπεδο οργάνωσης που το κάνουμε σήμερα, η νέα ταξική ισορροπία θα έχει γείρει τρομερά πολύ προς όφελος των αφεντικών μας. Με τα παραπάνω γίνονται σαφή δύο πράγματα. Αφενός, ο ταξικός πόλεμος που μαίνεται από τη γέννηση του καπιταλισμού ανάλογα με την ένταση που διεξάγεται, διαμορφώνει κάθε στιγμή τους ταξικούς συσχετισμούς, οι οποίοι αντικατοπτρίζονται ευθέως στο σύνταγμα μιας χώρας και συνολικά στους νόμους της. Θα πρέπει να έχουμε τη διαύγεια να εντοπίζουμε τις μεταβολές στο νομοθετικό επίπεδο και να τις συνδέουμε με τις μεταβολές στους ταξικούς συσχετισμούς. Αφετέρου, αυτή η πραγματικότητα μας φέρνει μπροστά στο καθήκον να υπερασπιζόμαστε πολλές φορές εκφάνσεις της ισχύουσας νομοθεσίας ως τμήμα των κατακτήσεων της τάξης μας, ως γραμμή άμυνας απέναντι στους σχεδιασμούς της αστικής τάξης και του κράτους της. Κάθε πεδίο είναι πεδίο ταξικής πάλης, εφόσον είναι δυνατή η διατήρηση της πολιτικής και οικονομικής αυτονομίας από το κράτος και τα πλοκάμια του.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΠΕΡΓΟ ΠΕΙΝΑΣ Δ.ΚΟΥΦΟΝΤΙΝΑ

ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΟΜΑΣΤΕ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΤΟΥ Δ.ΚΟΥΦΟΝΤΙΝΑ ΣΤΗΝ ΤΑΚΤΙΚΗ ΑΔΕΙΑ

ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΚΡΑΤΙΚΟ ΡΕΒΑΝΣΙΣΜΟ –ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΕΞΑΙΡΕΣΗΣ

ΠΑΛΕΥΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΗΣ ΑΘΛΙΑΣ ΡΥΘΜΙΣΗΣ ΤΟΥ ΕΙΣΑΓΓΕΛΙΚΟΥ ΒΕΤΟ

Πέλοτο

ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, ΚΕΙΜΕΝΑ

Η καταστολή έρχεται πρώτα για κάποιους, ενώ είναι όπλο για όλους

Προκήρυξη για την κρατική καταστολή με αφορμή την υπόθεση του Μ. Σεϊσίδη. Μοιράστηκε στην πορεία αλληλεγγύης στον Μ. Σεϊσίδη του Αυτόνομου Στεκιού Ξάνθης. Μπορείς να την κατεβάσεις από εδώ.

 

Η καταστολή έρχεται πρώτα για κάποιους, ενώ είναι όπλο για όλους

«Ο λαός γύρισε την πλάτη στους κυνηγούς μας, μη δίνοντας την παραμικρή πληροφορία για τον εντοπισμό μας, καθώς γνώριζε πολύ καλά ότι δεν έχει να φοβηθεί τίποτα από τρείς καταζητούμενους αναρχικούς. Γιατί γνωρίζει ποιος είναι ο πραγματικός τρομοκράτης, ποιος επιβάλει τα μνημόνια, τη φτώχεια, την ανεργία, τους φόρους και ποιος απειλεί το σπίτι του με κατάσχεση. Γνωρίζει ότι ο αληθινός τρομοκράτης είναι το κεφάλαιο και το αστικό προσωπικό του.»
Μάριος   Σεϊσίδης ΄16

 

Η υπόθεση του Μάριου Σεϊσίδη συγκαταλέγεται στην περιβόητη υπόθεση «ληστές με τα μαύρα», η οποία πήρε ιδιαίτερη μιντιακή έκταση την περίοδο 2006 έως και σήμερα και σηματοδοτεί την έναρξη μιας διαδικασίας κατασταλτικών πειραματισμών που συνεχίζει να εντείνεται.

Μετά από ληστεία τράπεζας το 2006 συλλαμβάνεται ο Γ. Δημητράκης και αμέσως μετά ξεκινάει από την αντιτρομοκρατική και τα Μ.Μ.Ε. ένα κυνήγι μαγισσών με την επωνυμία «ληστές με τα μαύρα». Αυτοί που επιλέγονται από την αντιτρομοκρατική ως συνεργάτες του Δημητράκη είναι ο Σίμος και Μάριος Σεϊσίδης  και ο Γρηγόρης Τσιρώνης. Ο Μάριος, φίλος και σύντροφος του Δημητράκη, επιλέγει τη φυγοδικία, ενώ οι άλλοι δύο συλλαμβάνονται με βαρύτατους τραυματισμούς και εν τέλει αθωώνονται. Ύστερα από 11 χρόνια φυγοδικίας και επικηρυγμένος για 600.000 ευρώ συλλαμβάνεται το 2016 και ο Μάριος Σεϊσίδης ο οποίος καταδικάστηκε πρωτόδικα σε 36 χρόνια φυλακή. Μοναδικό στοιχείο για την καταδίκη του; Καλά μαντέψατε! Tο γνωστό και περιβόητο νομικό εργαλείο που λέγεται δείγμα DNA, το οποίο βρέθηκε 500 μέτρα μακριά της τράπεζας.

Η υπόθεση του Μ Σεϊσίδη είναι η πρώτη φορά που χρησιμοποιείται έτσι το δείγμα DNA, δηλαδή ως μοναδικό και ακλόνητο στοιχείο ενοχής σε πολιτικές δίκες. Γι’ αυτό το λόγο και επειδή αποτελεί «υπόθεση ομπρέλα», (όπως και η αντίστοιχη με τους «ληστές του Διστόμου» κάτω από την οποία έχουν μπει κατά καιρούς διάφοροι αγωνιστές, φιλικά ή/και οικογενειακά πρόσωπα αυτών χωρίς κανένα ουσιαστικό αποδεικτικό στοιχείο) σηματοδοτεί την έναρξη μιας διαδικασίας κατασταλτικών πειραματισμών που συνεχίζεται να εντείνεται ως σήμερα. Να θυμίσουμε τις υποθέσεις Θεοφίλου, Ηριάννας και Περικλή ως τις πιο τρανταχτές. Αυτό αποδεικνύει δύο πράγματα: Ένα ότι το κράτος έχει συνέχεια (τουλάχιστον στο κατασταλτικό οπλοστάσιο), δηλαδή, έχει συγκεκριμένες μεθοδεύσεις που χρησιμοποιούνται και εντείνονται από την εκάστοτε κυβέρνηση. Και δύο, ότι μπορούμε να διακρίνουμε τις συνθήκες που επικρατούν ως τώρα όσον αφορά την καταστολή και να προετοιμαστούμε καλύτερα για το μέλλον.

Παρατηρείται μία διεύρυνση των κατασταλτικών μηχανισμών σε ευρύτερα κομμάτια της κοινωνίας, όπως η καταστολή στις Σκουριές και συγκεκριμένα η δίωξη των κατοίκων της Μ. Παναγιάς ως εγκληματική οργάνωση, η καταστολή όσων αγωνίζονται ενάντια στους πλειστηριασμούς, η καταστολή που δέχονται οι μετανάστες και αυτή που δεχόμαστε όλοι μας μέσα από τον νέο συνδικαλιστικό νόμο που αφορά και τις απεργίες, το 90% των οποίων πλέον κρίνονται παράνομες. Στο νομικό κομμάτι έρχεται και η νέα κατηγορία για ατομική τρομοκρατία που αναβαθμίζει στην ουσία τον αντιτρομοκρατικό νόμο 187Α και ανοίγει την κερκόπορτα για διώξεις φρονηματικού χαρακτήρα, αφού, πλέον, η κατηγορία του «τρομοκράτη» άνευ «τρομοκρατικής» οργάνωσης είναι γεγονός.

Όλα τα παραπάνω αφορούν όσους είμαστε –ακόμα– εκτός των τειχών, επεκτείνονται, όμως, σαν φυσική και επόμενη συνέχεια στους εντός: Nέος σωφρονιστικός κώδικας, φυλακές τύπου Γ’, εξοντωτικούς περιοριστικούς όρους, οικονομική αφαίμαξη μέσω υπέρογκων χρηματικών εγγυήσεων και ποινικοποίηση των φιλικών και συντροφικών σχέσεων με πολιτικούς κρατούμενους, αλλά και εκδικητικές απαγορεύσεις χορήγησης αδειών σε πολιτικούς κρατούμενους που τις δικαιούνται -με πιο πρόσφατη την ξαφνική απαγόρευση της άδειας του Δ. Κουφοντίνα ο οποίος έχει ξεκινήσει απεργία πείνας από τις 30/05 διεκδικώντας την άδεια που ήδη δικαιούταν εδώ και 7 χρόνια(!).

Η κατασταλτική στρατηγική του κράτους που σκιαγραφείται από τα παραπάνω παραδείγματα, και έχει σαφή προσανατολισμό στη νομοθετική οχύρωσή της, δεν αφορά απλά κάποιους άλλους. Ούτε μόνο τους «κακοποιούς» κρατούμενους στις φυλακές, ούτε τους αναρχικούς – «τρομοκράτες» (κατά την κυρίαρχη ρητορική τουλάχιστον). Οι παραπάνω δικονομικές ακροβασίες και τα νέα νομοθετικά εργαλεία είναι τα όπλα που στρέφει το κράτος απέναντι σε όλα τα αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας, σε όποιον και όποια επιλέξει να αντισταθεί στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό και ορίζονται ως το μέσο επιβολής απέναντι στο πολιτικά οργανωμένο κομμάτι του ανταγωνιστικού κινήματος.

Συγκροτείται, λοιπόν, ένα πλαίσιο που ζητούμενο του είναι να εμπεδωθεί στον καθένα και στην καθεμία ότι αν ξεπεράσει τα όρια της επιτρεπόμενης κάθε φορά «διαμαρτυρίας», όρια τα οποία έχει κάθε λόγο να ξεπεράσει, μπορεί να βρεθεί σε κατάσταση ομηρίας εφ’ όρου ζωής. Και αυτό το πλαίσιο δεν μπορεί, ούτε πρέπει, να ειδωθεί ξέχωρα από τη συνολική καταστολή των αντιστάσεών μας. Καταστολή είτε φυσική, όπως των διαδηλώσεων από τα ΜΑΤ ή τα τσιράκια των αφεντικών (χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η περίπτωση στο MarketIn Ιωαννίνων, όπου 14 εργαζόμενοι στον αγώνα για την καταβολή των δεδουλευμένων τους, είχαν να αντιμετωπίσουν από μηνύσεις μέχρι τους μπράβους-φασίστες των εργοδοτών), είτε καταστολή των αγώνων από τη βάση τους με το νέο συνδικαλιστικό νόμο για την απεργία. Σε μία περίοδο μάλιστα, που οι ξεπουλημένες συνδικαλιστικές οργανώσεις ΑΔΕΔΥ και ΓΣΕΕ συμμαχούν με τα αφεντικά ιδρύοντας την «Κοινωνική Συμμαχία» που ουδεμία σχέση έχει με τα συμφέροντα των εργατών.

Αυτή η αναβάθμιση της καταστολής σε όλα τα επίπεδα δεν είναι τυχαία, ούτε χρονικά ούτε ως προς σε ποιους αναφέρεται. Από την μία, όσο πιο πολύ υποτιμάται η εργατική μας δύναμη και η ποιότητα ζωής μας λόγω της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης (μνημόνια), τόσο πιο πολύ το κράτος μεριμνεί για την κάμψη των αντιστάσεών μας. Η κινηματική νηνεμία των τελευταίων χρόνων είναι άμεσο απότοκο τόσο της απογοήτευσή μας, όσο και της συνεχούς καταστολής ή/και του φόβου αυτής. Από την άλλη, βρισκόμαστε σε μία πολύ κρίσιμη περίοδο έντονων διακρατικών ανταγωνισμών. Η όξυνση που παρατηρείται στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής της Ελλάδας έχει την αντανάκλαση της και στην εσωτερική πολιτική. Όταν ένα κράτος εξοπλίζεται για την αντιμετώπιση κάποιου άλλου κράτους, ταυτόχρονα εξοπλίζεται και για την αντιμετώπιση του «εσωτερικού εχθρού». Αν κάποιος, παραδείγματος χάριν, παρατηρήσει την Τουρκία, θα δει ότι η τουρκική αστική τάξη όσο ετοιμαζόταν να αναλάβει ενεργό ρόλο στη Συρία, φρόντισε να καταστείλει με ποικίλους τρόπους (από διώξεις/φυλακίσεις, ενίσχυση τους εθνικού κορμού, τρομοκρατία κ.α.) όποια φωνή στο εσωτερικό της χώρας μπορούσε να αμφισβητήσει τα πολεμοχαρή της σχέδια.

Η καταστολή και οι διώξεις, όμως, δεν μπορεί να αποτελούν άλλοθι αδράνειας, ούτε αιτία δηλώσεων νομιμοφροσύνης. Ιστορικά δεν υπήρξε ποτέ περίοδος που οι αγωνιστές δεν βρίσκονται στο στόχαστρο της κρατικής κατασταλτικής επίθεσης. Με μικρά και σταθερά βήματα, με πίστη στις δυνάμεις μας και με όπλο τις δικές μας αυτόνομες δομές, με μέσα που επιλέγουμε οι ίδιοι και οι ίδιες και όχι αυτά που μας επιτρέπει κάθε φορά η κυριαρχία, μακριά από ψευτοδιλήμματα περί νομιμότητας, διαχειριστικές λογικές και εκλογικές αυταπάτες, να οργανώσουμε τη δράση μας και να αγωνιστούμε κόντρα στο κράτος και στο κεφάλαιο, με κοινωνική δράση και ταξικό προσανατολισμό.

ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ ΚΑΙ ΛΗΣΤΕΣ  ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΚΡΑΤΗ ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΕΣ

 ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΜΟΝΟΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

 ΚΑΜΙΑ ΔΙΩΞΗ ΣΤΟΝ Μ. ΣΕΪΣΙΔΗ 

ΑΜΕΣΗ ΧΟΡΗΓΗΣΗ ΑΔΕΙΑΣ ΣΤΟΝ Δ. ΚΟΥΦΟΝΤΙΝΑ ΑΠΕΡΓΟ ΠΕΙΝΑΣ ΑΠΟ 30/05

Πέλοτο

Εργατικες Συγκετρωσεις - επετειακες και μη, ΚΕΙΜΕΝΑ, συγχρονες εργασιακες σχεσεις

Ενάντια στην κοινωνική συμμαχία των εργοδοτών, αντεπίθεση και αγώνας εργατών

Ανακοίνωση για την απεργία της 30ης Μαΐου που καλείται από την κοινωνική συμμαχία.

 

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΤΩΝ ΕΡΓΟΔΟΤΩΝ

ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ

Στις 30 Μάη δεν ξεσηκώνεται το εργατικό κίνημα ενάντια στους καπιταλιστές. Στις 30 Μάη δε σχεδιάζεται κάποια στιβαρή και με σοβαρούς όρους επίθεση των «από τα κάτω» ενάντια στους εκμεταλλευτές τους. Ούτε κλονίζεται ο κόσμος του κεφαλαίου. Στην πραγματικότητα, αυτό που γίνεται, αυτό που εντέχνως αποκρύπτουν οι ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ενώσεις της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, είναι κάτι παραπάνω από αναθεωρητισμός των κοινωνικών αγώνων: Είναι παραίτηση του νεοπρολεταριάτου και η υπαγωγή του στα συμφέροντα των αφεντικών. Όσο αυστηρή και αν ακούγεται αυτή η κριτική δεν προέρχεται από κακεντρέχεια, αλλά επειδή ξέρουμε ότι αν συμμαχήσουμε με τον εχθρό μας, η νίκη για εμάς δεν πρόκειται να έρθει ποτέ. Κι αυτό γιατί δεν πρόκειται για μια ακόμα απεργία άκαρπη και ατελέσφορη από αυτές που μας έχουν συνηθίσει τα τσιράκια των αφεντικών. Είναι μια «πανεθνική ημέρα δράσης», όπως την αποκαλούν, που καλείται από την Κοινωνική Συμμαχία, η οποία δεν είναι τίποτα λιγότερο από μια επικίνδυνη συμμαχία-φιάσκο ανάμεσα στις ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ και εργοδοτικές ενώσεις, δηλαδή το αστικό μπλοκ των βιομήχανων, των επιχειρηματιών και λοιπών καπιταλιστών. Προτάγματα και στοχεύσεις περί «ανάπτυξης» και δημιουργίας «ρεαλιστικού και δίκαιου εθνικού σχεδίου παραγωγικής ανασυγκρότησης» αποτελούν το πλαίσιο στο οποίο καλείται αυτή η απεργία των αφεντικών. Ο εθνικός κορμός, οι φίλοι της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ, οι φορείς και υλοποιητές της ρεάλ πολιτίκ μηχανορραφούν εναντίων της τάξης μας και χρησιμοποιούν με τον πιο δόλιο τρόπο τα μέσα που διαθέτουμε για την ανατροπή τους. Αυτό το γεγονός δε φτάνει απλά να το καταγγέλλουμε ή να το ενισχύουμε έμμεσα, θεωρώντας πως μπορούμε να μετατρέψουμε αυτή τη μέρα σε δικιά μας. Μια μέρα στην οποία αυτοί που χτύπησαν το δικαίωμα στην απεργία, αυτοί που θέλουν τον πλειστηριασμό των σπιτιών μας, αυτοί που υπέγραψαν τον κατώτατο και «υποκατώτατο» μισθό θα έρθουν να παλέψουν μαζί μας ενάντια σε αυτά που οι ίδιοι σχεδίασαν. Πόσο χώρο έχουμε να παρέμβουμε σε αυτή τη διαταξική φάρσα; Μήπως αν επιλέξουμε να κατεβούμε συνεισφέρουμε κι εμείς στην περαιτέρω απογοήτευση του νεοπρολεταριάτου και επομένως στην αποστροφή του από τους κοινωνικούς αγώνες;

Η απεργία «παρωδία» της 30 Μάη, όμως, έρχεται στα πλαίσια της 4ης αξιολόγησης και της πολυαναμενόμενης εξόδου από το μνημόνιο που μας έχει υποσχεθεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Έρχονται, λοιπόν, να μας πλασάρουν, πέρα από τα πανεθνικά συμφέροντα της κοινωνικής συμμαχίας που δεν υπάρχουν, ότι βγήκαμε επιτέλους από τα μνημόνια, έρχεται η ανάπτυξη (για ακόμα μια φορά) και τα πράγματα θα καλυτερεύσουν (για άλλη μια φορά). Όμως, η εργασιακή πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική: Ως νεοπρολεταριάτο πληρώνουμε με αίμα κάθε μέρα τις εξευτελιστικές συνθήκες εργασίας που επικρατούν, με τελευταίο παράδειγμα τον θάνατο του 32χρονου εργάτη στην Λάρισα, και όλα αυτά για να αμειβόμαστε με μισθούς πείνας, όσοι είμαστε τυχεροί και βρίσκουμε δουλειά. Η επιβίωση του εργάτη/τριας είναι αρκετά δύσκολη και δεν θα καλυτερεύσει με την έξοδο από τα μνημόνια: Δύο ή και παραπάνω δουλειές για να τα βγάλει πέρα, πολύ σπάνια με ασφάλιση και ένσημα, υπερωρίες και άθλιες συνθήκες είναι η πραγματικότητα μας χωρίς να υπάρχει κάποιο ιδιαίτερο φως στον ορίζοντα με την 4η αξιολόγηση. Για όλους αυτούς τους λόγους, αντιλαμβανόμαστε την ανάγκη του κόσμου που βιώνει όλη αυτή την εργασιακή καταπίεση να θέλει να κατέβει εκείνη τη μέρα να διαδηλώσει για τα υλικά του συμφέροντα, όπως το ζήτημα των πλειστηριασμών. Είναι εξίσου σημαντικό, όμως, να κρούσουμε τον κώδωνα του κινδύνου, γιατί αυτή την «πανεθνική ημέρα» την σχεδιάζουν τα αφεντικά με τα τσιράκια τους, ώστε να μας αποτρέψουν απ’ τον πραγματικό στόχο που είναι η ίδια η τάξη που εκπροσωπούν. Για αυτό και πατάνε στην εξαθλίωση μας και στην αντίληψη ότι, εν μέσω κινηματικής νηνεμίας, είναι πολυτέλεια να επιλέγουμε πού να διοχετεύσουμε την απογοήτευσή μας.

Τι πρέπει να κάνουμε, λοιπόν, εμείς ως κομμάτι του νεοπρολεταριάτου;

Αναγκαίο πρώτο βήμα είναι ότι δεν πρέπει να μείνουμε σιωπηλοί στις τελευταίες εξελίξεις. Αρχίζοντας από την οργάνωση σε πρωτοβάθμια σωματεία βάσης, να προσπαθήσουμε να πετύχουμε συλλογικά μικρές διεκδικήσεις ώστε να αναπτερωθεί το ηθικό μας, να μην φοβόμαστε τα αφεντικά και να υψώσουμε το ανάστημα μας όπου χρειάζεται, να επικοινωνούμε με τους συναδέλφους μας και να τοποθετούμαστε στις συνελεύσεις των συλλογικών μας οργάνων. Η κάθε μικρή νίκη δεν βελτιώνει μόνο τις συνθήκες ενός, αλλά δημιουργεί κεκτημένα για τους επόμενους αγώνες και στήνει μικρά, έστω, αναχώματα στην επέλαση των αφεντικών. Αλλά, αυτό από μόνο του δεν αρκεί. Ως εκμεταλλευόμενα κοινωνικά στρώματα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι τα συμφέροντά μας  είναι τελείως αντιπαραθετικά με εκείνα των αφεντικών. Πάνω σε αυτά να στήσουμε τη δική μας ατζέντα απέναντι σε αυτή των αφεντικών και όχι πλάι τους, όπως επιδιώκουν οι πουλημένες ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ. Να στήσουμε το δικό μας πόλο απέναντι σε αυτό των αφεντικών.

 

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ ΜΕ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΣΤΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ, ΜΕ ΣΤΗΣΙΜΟ ΕΡΓΑΤΙΚΩΝ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΩΝ, ΜΕ ΣΗΚΩΜΑ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΙΟΥ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΑΦΕΝΤΙΚΟ

ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟΥΣ ΚΑΡΕΚΛΟΚΕΝΤΑΥΡΟΥΣ ΤΟΥ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΤΣΙΡΑΚΙΑ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ

Η ΓΣΕΕ ΚΑΙ Η ΑΔΕΔΥ ΕΙΝΑΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΙ ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΘΕ ΥΠΟΥΡΓΟ ΕΡΓΑΣΙΑΣ. ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΑΞΙΖΕΙ ΕΙΝΑΙ ΠΛΗΡΗΣ ΑΠΑΞΙΩΣΗ

ΟΥΤΕ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΟΥΤΕ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΙΡΗΝΗ, ΡΗΞΗ ΜΕ ΤΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΤΟΥ ΕΓΧΩΡΙΟΥ ΚΑΙ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΚΕΦΑΛΑΙΟ

 

Πέλοτο

ΑΦΙΣΕΣ, ΔΡΑΣΕΙΣ, ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, ΚΕΙΜΕΝΑ

Τρομοκράτες και ληστές είναι τα κράτη και οι καπιταλιστές | Συγκέντρωση Πέμπτη 31.5 18:30, πλ. Ελευθερίας

Τρομοκράτες και ληστές είναι τα κράτη και οι καπιταλιστές. Αλληλεγγύη στον Τ. Θεοφίλου.

Συγκέντρωση Πέμπτη 31.5 18:30, πλ. Ελευθερίας

Μπορείς να κατεβάσεις την προκήρυξη από εδώ

 

 

ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ ΚΑΙ ΛΗΣΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΚΡΑΤΗ ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΕΣ

Ο αναρχικός κομμουνιστής Τάσος Θεοφίλου έζησε πέντε ολόκληρα χρόνια στη φυλακή μέχρι το Α’ Πενταμελές Εφετείο να τον αθωώσει πανηγυρικά για όλες τις κατηγορίες που αντιμετώπιζε. Κατά την πολύμηνη ακροαματική διαδικασία κατέπεσε η απίστευτη σκευωρία που είχε στηθεί από την αντιτρομοκρατική υπηρεσία σε αγαστή συνεργασία με τα κυρίαρχα Μ.Μ.Ε. και τους δικαστικούς μηχανισμούς του κράτους.

Στις 27 Μαρτίου, εννέα μήνες μετά την αθωωτική απόφαση, ο πρώην εποπτεύων εισαγγελέας της αντιτρομοκρατικής Ιωάννης Αγγελής, ο οποίος πρόσφατα προήχθη σε αντεισαγγελέα του Αρείου Πάγου, κατέθεσε αίτηση αναίρεσης κατά της απόφασης του εφετείου. Έτσι, ο Τάσος Θεοφίλου, αν γίνει δεκτή η αίτηση, θα βρεθεί ξανά στη φυλακή με τις ίδιες κατηγορίες για τις οποίες αθωώθηκε σε δεύτερο αλλά και σε πρώτο βαθμό, περιμένοντας να επαναληφθεί το εφετείο από άλλους δικαστές. Προφανώς η κατάρρευση της σκευωρίας στο πρόσωπό του δεν άρεσε στους πολιτικούς προϊσταμένους της αντιτρομοκρατικής.

Η υπόθεση του Τάσου Θεοφίλου συμπυκνώνει με τον πιο ωμό και ξεκάθαρο τρόπο την εκδικητικότητα του κράτους και τη μεθοδικότητα στη διαχείριση όσων παίρνουν καθημερινά έμπρακτα θέση ενάντια στην ισοπέδωση των ζωών μας. Δεν είναι, όμως, η μοναδική. Έρχεται να προστεθεί σε σειρά άλλων υποθέσεων που αφορούν διώξεις αγωνιστών. Η δίωξη και αθώωση του Θοδωρή Σίψα για τον εμπρησμό της Μαρφίν το 2010 (αφού στοχοποιήθηκε και στιγματίστηκε εφ’ όρου ζωής από το σύνολο των Μ.Μ.Ε.), η δίωξη των 21 κατοίκων της Ιερισσού και της Μ. Παναγιάς με την κατηγορία της σύστασης «εγκληματικής οργάνωσης» (επειδή τόλμησαν να αντισταθούν στην καταστροφή που φέρνει στον τόπο τους η ΕΙδο^δο ΟοΙδ και ο Μπόμπολας), καθώς και οι διώξεις και οι εισβολές σε σπίτια αγωνιστών ενάντια στους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας είναι μερικά παραδείγματα που καταδεικνύουν ότι το πλέγμα της καταστολής πυκνώνει, ενισχύοντας το καθεστώς εξαίρεσης που επιβάλλεται.

Διακρίνουμε τη βούληση από μεριάς του κράτους και του οικονομικού συστήματος που εξυπηρετεί να επεκτείνει το νομικό οπλοστάσιο και τις κατασταλτικές μεθόδους για να εμπεδωθεί ότι μέσα στη γενικότερη καπιταλιστική αναδιάρθρωση δεν υπάρχουν περιθώρια αντίστασης. Στην υπόθεση Θεοφίλου το μοναδικό στοιχείο κατηγορίας είναι ένα δείγμα ϋΝΑ πάνω σε ένα καπέλο. Η αυθεντικότητα του ϋΝΑ ως στοιχείο καταδίκης έχει πολλάκις καταρριφθεί από εμπειρογνώμονες βιολόγους. Παρόλα αυτά, χρησιμοποιείται αυθαίρετα κατά κόρον, με περισσότερο γνωστές τις υποθέσεις της Ηριάννας και του Περικλή. Πέρα από την εγκαθίδρυση του ^ΝΑ ως υπερεργαλείου στησίματος κατηγορητηρίων, έρχεται και η κατηγορία για ατομική τρομοκρατία, απευθείας από το νομικό οπλοστάσιο των Η.Π.Α., που αναβαθμίζει στην ουσία τον αντιτρομοκρατικό νόμο 187Α και ανοίγει την κερκόπορτα για διώξεις φρονηματικού χαρακτήρα, αφού, πλέον, η κατηγορία του «τρομοκράτη» άνευ «τρομοκρατικής» οργάνωσης είναι γεγονός. Δίκες φρονημάτων, δηλαδή, από ένα αστικό καθεστώς το οποίο δεν αποδέχεται ότι ασκεί πολιτικές διώξεις, μετρώντας την ίδια στιγμή αρκετές δεκάδες πολιτικών κρατουμένων στις φυλακές του.

Παγιωμένη κατάσταση, πλέον, αποτελούν και οι στημένες, μιντιακές υποθέσεις «ομπρέλα», όπως οι υποθέσεις «ληστές με τα μαύρα» και «ληστές του Διστόμου», που εδώ και 15 χρόνια χρησιμοποιούνται για την ποινικοποίηση αγωνιστών του αναρχικού κινήματος. Η καταστολή, όμως, δε σταματά εκεί. Επεκτείνεται περαιτέρω και εντός των φυλακών με το νέο σωφρονιστικό κώδικα, τις φυλακές τύπου Γ’, τις εκδικητικές απαγορεύσεις χορήγησης αδειών σε πολιτικούς κρατούμενους που τις δικαιούνται, αλλά και τους εξοντωτικούς περιοριστικούς όρους, την οικονομική αφαίμαξη μέσω υπέρογκων χρηματικών εγγυήσεων και την ποινικοποίηση των φιλικών και συντροφικών σχέσεων με πολιτικούς κρατούμενους.

Οι παραπάνω δικονομικές ακροβασίες και τα νέα νομοθετικά εργαλεία είναι τα όπλα που στρέφει το κράτος απέναντι σε όλα τα αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας, σε όποιον και όποια επιλέξει να αντισταθεί στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό και ορίζονται ως το μέσο επιβολής απέναντι σε κάθε πολιτικό αντίπαλο. Συγκροτούν ένα πλαίσιο που ζητούμενο του είναι να εμπεδωθεί στον καθένα και στην καθεμία ότι αν ξεπεράσει τα όρια της επιτρεπόμενης κάθε φορά «διαμαρτυρίας», μπορεί να βρεθεί σε κατάσταση ομηρίας εφ’ όρου ζωής.

Η καταστολή και οι διώξεις, όμως, δεν μπορεί να αποτελούν άλλοθι αδράνειας, ούτε αιτία δηλώσεων νομιμοφροσύνης. Ιστορικά δεν υπήρξε ποτέ περίοδος που οι αγωνιστές δεν βρίσκονται στο στόχαστρο της κρατικής κατασταλτικής επίθεσης. Με μικρά και σταθερά βήματα, με πίστη στις δυνάμεις μας και με όπλο τις δικές μας αυτόνομες δομές, με μέσα που επιλέγουμε οι ίδιοι και οι ίδιες και όχι αυτά που μας επιτρέπει κάθε φορά η κυριαρχία, μακριά από ψευδοδιλήμματα περί νομιμότητας, διαχειριστικές λογικές και εκλογικές αυταπάτες, να οργανώσουμε τη δράση μας και να αγωνιστούμε κόντρα στο κράτος και στο κεφάλαιο, με κοινωνική δράση και ταξικό προσανατολισμό.

ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟΥΣ ΤΡΟΜΟΝΟΜΟΥΣ

ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΕΞΑΙΡΕΣΗΣ ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

ΑΦΙΣΕΣ, ΔΡΑΣΕΙΣ, Κυριακατικη Εργασια, συγχρονες εργασιακες σχεσεις

Αφισοκόλληση ενάντια στην κυριακάτικη εργασία

Το σάββατο 5.5 ενόψει του κυριακάτικου ανοίγματος των μαγαζιών 6.5, πραγματοποιήθηκε αφισοκόλληση και πετάχτηκαν τρικάκια στους εμπορικούς δρόμους της πόλης.

Την αφίσα του Πέλοτο ενάντια στην κυριακάτικη εργασία θα την βρεις εδώ

ΔΡΑΣΕΙΣ, ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, ΚΕΙΜΕΝΑ

Μικροφωνική αλληλεγγύης στον αναρχικό κομμουνιστή Τ. Θεοφίλου. Σάββατο 5.5 | 11:30, πλατεία Αντίκα

Μικροφωνική αλληλεγγύης στον αναρχικό κομμουνιστή Τ. Θεοφίλου. Σάββατο 5.5 11:30, πλατεία Αντίκα. Μπορείς να κατεβάσεις την προκήρυξη από εδώ

 

Πόσες φορές χρειάζεται να δικαστεί κάποιος…;

Στις 7 Ιουλίου του 2017 ο αναρχικός κομμουνιστής Τάσος Θεοφίλου κηρύσσεται αθώος σε δεύτερο βαθμό για όλες τις κατηγορίες που του αποδίδονταν από το Α’ Πενταμελές Εφετείο μετά από πέντε χρόνια άδικου εγκλεισμού στα κολαστήρια των ελληνικών φυλακών. Η απόφαση αυτή -πέρα από το καταφανώς στημένο και σαθρό κατηγορητήριο- υπήρξε και αποτέλεσμα της κοινωνικής πίεσης που διαμορφώθηκε από ένα πλατύ και πολύμορφο κίνημα αλληλεγγύης και αντίστασης στις μεθοδεύσεις της αντιτρομοκρατικής και της δικαστικής εξουσίας, σηματοδοτώνταςκαι τυπικά την οριστική κατάρρευση της σκευωρίας που είχε στηθεί εναντίον του.

Παρόλα αυτά σε μία πρωτοφανή κίνηση αλαζονείας και εκδικητικότητας στις 27 Μαρτίου κατατίθεται αίτηση αναίρεσης της αθωωτικής απόφασης του εφετείου από τον πρώην εποπτεύων εισαγγελέα της αντιτρομοκρατικής και νυν αντιεισαγγελέα του Αρείου Πάγου  Ιωάννη Αγγελή. Έτσι στις 11 Μαΐου θα εξεταστεί η αίτηση αναίρεσης στην ολομέλεια του Αρείου Πάγου. Αν γίνει δεκτή, σημαίνει ότι ο Θεοφίλου επιστρέφει στη φυλακή με τις αρχικές κατηγορίες μέχρι να επαναληφθεί το εφετείο από άλλους δικαστές, μιας και η πλειοψηφία του Α’ Πενταμελούς που τον απάλλαξε αποδείχτηκε τελικά πως δεν ήταν της αρεσκείας της αντιτρομοκρατικής.

 Για να κάνουμε μία αναδρομή στην ίδια την υπόθεση, το καλοκαίρι του 2012 στην Πάρο πραγματοποιείται ληστεία σε υποκατάστημα της alphabank κατά τη διάρκεια της οποίας τραυματίζεται θανάσιμα ένας οδηγός ταξί που επιχείρησε να αποτρέψει τη φυγή των ληστών. Λίγες μέρες αργότερα, συλλαμβάνεται ο Τάσος Θεοφίλου στην Αθήνα με κύριες κατηγορίες την ανθρωποκτονία, τη συμμετοχή σε ληστεία και τη συμμετοχή στην οργάνωση Συνωμοσία των Πυρήνων της Φωτιάς. Κατηγορίες που από την πρώτη στιγμή αρνείται.

Το μοναδικό στοιχείο που οδήγησε στη σύλληψη του Θεοφίλου σύμφωνα με την αντιτρομοκρατική υπηρεσία ήταν ένα «ανώνυμο τηλεφώνημα» στη ΓΑΔΑ που τον υπέδειξε ως τον δράστη της ληστείας. Το τηλεφώνημα αυτό ποτέ δεν καταγράφηκε, ούτε εντοπίστηκε η πηγή του καθώς όπως ευθαρσώς ισχυρίστηκε η ίδια υπηρεσία κατά τη διάρκεια της δίκης, δεν υπάρχει αναγνώριση κλήσεως στα κεντρικά της Ελληνικής Αστυνομίας. Κατά την πρώτη δίκη, κανένας μάρτυρας δεν τον αναγνώρισε.

Η πρωτόδικη καταδίκη του Τάσου Θεοφίλου στηρίχθηκε σε δείγμα DNA που βρέθηκε σε ένα καπέλο το οποίο υποτίθεται ότι φορούσε ο ληστής. Ωστόσο το καπέλο που παρουσιάστηκε στη δίκη είχε εντοπιστεί εκ των υστέρων, δεν περιλήφθηκε στην επιτόπου φωτογράφιση των πειστηρίων, δεν εγγράφηκε στην έκθεση κατάσχεσης ούτε αναγνωρίστηκε από τους μάρτυρες. Παράλληλα, δύο επιστημονικά αρμόδιοι μάρτυρες δήλωσαν ότι η ανίχνευση DNA σε κινητό αντικείμενο δεν σημαίνει κατ’ανάγκη ότι το πρόσωπο στο οποίο ανήκει το DNA έχει έρθει σε επαφή με το αντικείμενο αυτό.

Τα παραπάνω, βέβαια, δεν εμπόδισαν την κατά τα άλλα «τυφλή» αστική δικαιοσύνη να αποφανθεί: ναι μεν αθώος για τη συμμετοχή στην οργάνωση Σ.Π.Φ., αλλά ένοχος για τις υπόλοιπες κατηγορίες με ποινή φυλάκισης 25 ετών χωρίς ανασταλτικό χαρακτήρα μέχρι το εφετείο. Η εισαγγελία προκειμένου να διατηρήσει τη δίκη και σε δεύτερο βαθμό κεκλεισμένων των θυρών και χωρίς ενόρκους, για να μην αποκαλυφθεί φυσικά το μέγεθος της σκευωρίας, άσκησε και από τη μεριά της έφεση, ξαναβάζοντας στο τραπέζι τις κατηγορίες για τις οποίες πρωτόδικα αθωώθηκε ο Θεοφίλου, δηλαδή τη συμμετοχή στην οργάνωση Σ.Π.Φ. Η δικαστική αυτή «επιλογή» βασίζεται στο ειδικό καθεστώς εξαίρεσης που διέπει τις δίκες των πολιτικών κρατουμένων και δίνει τη δυνατότητα σε μια δίκη να διατηρείται «κλειστών των θυρών» και χωρίς ενόρκους εφόσον παραμένει ενεργό το ειδικό καθεστώς του άρθρου 187 του ΠΚ («τρομονόμου») περί εγκληματικής οργάνωσης.

Από την πρώτη στιγμή έγινε ξεκάθαρη η οργανωμένη και στοχευμένη επέμβαση του κράτους με τους μηχανισμούς του στη συγκεκριμένη υπόθεση. Από τη μία, με την απευθείας ανάληψή της από την αντιτρομοκρατική υπηρεσία και από την άλλη, με τα μ.μ.ε. σε υποστηρικτικό ρόλο προς τη ρητορική της αντιτρομοκρατικής, χτίζοντας και αναπαράγοντας το προφίλ του τρομοκράτη – δημόσιου κινδύνου και ταυτίζοντας με αυτό τον Τάσο Θεοφίλου βάσει της πολιτικής του ταυτότητας και δράσης, του συγγραφικού του έργου και των προσωπικών του σχέσεων. Στα παραπάνω προστίθεται η αστική δικαιοσύνη, η οποία είναι πάντα πρόθυμη να κουρελιάσει τη νομιμότητα που η ίδια υπερασπίζεται, καταδικάζοντας ξανά και ξανά έναν άνθρωπο χωρίς να έχει καταφέρει να αποδείξει ούτε την σχέση του με την Σ.Π.Φ. ούτε με τη ληστεία.

Η υπόθεση του Τάσου Θεοφίλου συμπυκνώνει με τον πιο ωμό και ξεκάθαρο τρόπο την εκδικητικότητα του κράτους και τη μεθοδικότητα στη διαχείριση όσων αγωνίζονται ενάντια στις κυρίαρχες δομές και τις επιταγές του κεφαλαίου. Δεν είναι, όμως, η μοναδική. Έρχεται να προστεθεί σε σειρά άλλων υποθέσεων. Είτε αφορούν διώξεις αναρχικών και αγωνιστών χωρίς αποδεικτικά στοιχεία (βλέπε δίωξη και αθώωση του Θοδωρή Σίψα για τον εμπρησμό της Μαρφίν το 2010 αφού στοχοποιήθηκε και στιγματίστηκε εφ’ όρου ζωής από το σύνολο των μ.μ.ε., δίωξη 21 κατοίκων της Ιερισσού και της Μ. Παναγιάς για σύσταση «εγκληματικής οργάνωσης» για το χατίρι της eldoradogold και του Μπόμπολα), είτε επιθέσεις σε πολιτικούς κρατούμενους με σκοπό την εξόντωση και την ηθική/πολιτική τους απαξίωση (στέρηση αδειών και ιατρικής περίθαλψης, καταπάτηση και του παραμικρού δικαιώματος εντός της φυλακής).

Στήνεται μια συγκεκριμένη πολιτική καταστολής/εξόντωσης οποιουδήποτε/οποιασδήποτε επιλέγει να οργανωθεί και να αντισταθεί στους κρατικούς σχεδιασμούς ταξικής επιβολής. Ένα καθεστώς εξαίρεσης που -πηγάζει από- και βασίζεται υλικά και πολιτικά σε μια βιομηχανία στοχοποίησης, παραγωγής, διαχείρισης και καταστολής ενόχων- «τρομοκρατών» και εκτείνεται από τους νόμους για τις φυλακές τύπου Γ, τους τρομονόμους (άρθρα 187 και 187Α), την επικύρωση της επιστημονικοφανούς μεθόδου του DNA ως έγκυρο αποδεικτικό στοιχείο ενοχής(βλ. υπόθεση Ηριάννας/Περικλή) , μέχρι την ποινικοποίηση των ιδεολογιών και των προσωπικών σχέσεων.

Οι τρομονόμοι, οι εκδικητικές συνθήκες ομηρίας, η υλική και ηθική εξόντωση που επιβάλλουν οι κρατούντες σ’ αυτόν εδώ τον τόπο, δε στοχεύουν και αφορούν μόνο τους αναρχικούς. Είναι τα μέσα που χρησιμοποιούνται εναντίον όσων επιλέξουν να παλέψουν για τα συμφέροντα τους κόντρα στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό, κόντρα στο κράτος και στο κεφάλαιο. Η καταστολή και οι διώξεις όμως δεν μπορεί να αποτελούν άλλοθι αδράνειας ούτε αιτία δηλώσεων νομιμοφροσύνης. Ιστορικά δεν υπήρξε ποτέ περίοδος που οι αγωνιστές δεν βρίσκονται στο στόχαστρο της κρατικής κατασταλτικής επίθεσης.

Με μικρά και σταθερά βήματα, με πίστη στις δυνάμεις μας και με όπλο τις δικές μας αυτόνομες δομές, με μέσα που επιλέγουμε οι ίδιοι και οι ίδιες και όχι αυτά που μας επιτρέπει κάθε φορά η κυριαρχία, μακριά από ψευδοδιλλήματα περί νομιμότητας, διαχειριστικές λογικές και εκλογικές αυταπάτες, να οργανώσουμε τη δράση μας και να αγωνιστούμε κόντρα στο κράτος και στο κεφάλαιο, με κοινω­νική δράση και ταξικό προσανατολισμό.

….όσες χρειάζεται η «αντιτρομοκρατική» για να τον καταδικάσει!

 

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗ ΤΑΣΟ ΘΕΟΦΙΛΟΥ

ΝΑ ΣΤΗΣΟΥΜΕ ΟΔΟΦΡΑΓΜΑΤΑ ΣΤΟΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟ.

ΝΑ ΤΣΑΚΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΕΞΑΙΡΕΣΗΣ

Πέλοτο

ΑΦΙΣΕΣ, ΔΡΑΣΕΙΣ, Εργατικες Συγκετρωσεις - επετειακες και μη, συγχρονες εργασιακες σχεσεις

1η Μάη, Συγκέντρωση στην Πλ. Ελευθερίας στις 10:00

1η Μάη, Συγκέντρωση στην Πλ. Ελευθερίας στις 10:00

Αν δεν θέλουμε να ζήσουμε σα δούλοι, τότε οφείλουμε να οικοδομήσουμε ένα πλατύ και διεθνές μέτωπο αγώνα ενάντια στον πόλεμο, το φασισμό, τη φτώχεια, την εξαθλίωση, τον ρατσισμό, την κρατική και παρακρατική τρομοκρατία. Τα αφεντικά μας έχουν τα δικά τους συμφέροντα και τη δική τους ατζέντα, πρέπει λοιπόν να ορίσουμε και εμείς τη δική μας. Μόνος πραγματικός σύμμαχος σε αυτή τη μάχη είναι αυτοί με τους οποίους μοιραζόμαστε τις ίδιες αγωνίες και τα ίδια συμφέροντα ανεξαρτήτως καταγωγής και τόπου διαμονής. Αυτοί, μαζί με τους οποίους πρέπει να στεκόμαστε ενάντια στην κυρίαρχη ρητορική που μας καλεί σήμερα να στραφούμε ο ένας απέναντι στον άλλον και αύριο πρόθυμα να γίνουμε κρέας για τα κανόνια για τα συμφέροντα των αφεντικών.

ΝΑ ΠΑΛΕΨΟΥΜΕ ΓΙΑ ΖΩΗ ΚΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΕΘΝΙΚΑ ΚΑΙ ΠΛΑΝΗΤΙΚΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ ΚΡΑΤΗ, ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟ ΠΡΟΤΑΣΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΤΑΞΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΟ ΑΓΩΝΑ

ΔΙΕΘΝΙΣΜΟΣ, ΔΡΑΣΕΙΣ, ΚΕΙΜΕΝΑ

Αντιπολεμική – Διεθνιστική Συγκέντρωση, Πέμπτη 19.4 στις 19:00 Κεντρική Πλατεία

Αντιπολεμική – Διεθνιστική Συγκέντρωση, Πέμπτη 19.4 στις 19:00 Κεντρική Πλατεία

Αντιπολεμική προκήρυξη για τους διακρατικούς ανταγωνισμούς  εδώ

ΔΙΕΘΝΙΣΜΟΣ, ΚΕΙΜΕΝΑ, Πολιτικές Θέσεις - Παρεμβάσεις

Οι διακρατικοί ανταγωνισμοί (στη γειτονιά μας) από ταξική σκοπιά

Αντιπολεμική προκήρυξη για τους διακρατικούς ανταγωνισμούς. Μπορείς να την κατεβάσεις σε pdf από εδώ

Οι διακρατικοί ανταγωνισμοί (στη γειτονιά μας) από ταξική σκοπιά

Η εποχή της σύγχρονης καπιταλιστικής κρίσης συνοδεύεται από μια συνεχή και αυξανόμενη ένταση των διακρατικών ανταγωνισμών στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, της Μέσης Ανατολής και των Βαλκανίων. Είναι χρέος μας ως πολιτικά οργανωμένο τμήμα του νεοπρολεταριάτου να μελετάμε, να αναλύουμε και να κατανοούμε τις αφετηρίες και τις πολιτικές επιδιώξεις που κρύβονται πίσω από την ένταση αυτή, ώστε να μπορούμε να αρθρώσουμε λόγο και πράξη ενάντια στην κυρίαρχη ιδεολογία της ντόπιας αστικής τάξης, και στον αντίποδα να είμαστε σε θέση να προτάσσουμε τη διεθνιστική αλληλεγγύη μεταξύ των νεοπρολετάριων του κόσμου αυτού.

Αναγνωρίζουμε ότι η αντίθεση ΗΠΑ-Ρωσίας είναι η κυρίαρχη σήμερα και είναι αυτή που παράγει τις επιμέρους εντάσεις στην ευρύτερη περιοχή. Από την Ουκρανία μέχρι τη Συρία δημιουργείται αυτήν την περίοδο το πεδίο μιας ευρείας κλίμακας αντιπαράθεσης μεταξύ δύο πολιτικοστρατιωτικών υπερδυνάμεων. Μέσα στο πλαίσιο αυτό, περιφερειακές δυνάμεις προσπαθούν να ισχυροποιήσουν τη θέση τους είτε παρέχοντας περεταίρω εκδουλεύσεις στον ιμπεριαλιστικό πόλο που είναι προσδεμένες, είτε επιδεικνύοντας αναθεωρητικές τάσεις χωρίς, ωστόσο, αυτό να αποτυπώνεται μέχρι σήμερα ως ρήξη με τις ισχύουσες συμμαχίες.

Το ΝΑΤΟ ως διακρατική συμμαχία, φύσει επιθετική, με κυρίαρχη δύναμη τις ΗΠΑ, επιχειρεί εκ νέου να ισχυροποιήσει την παρουσία του στη βαλκανική χερσόνησο έναντι της Ρωσίας με στόχο να στηθεί ένα αρραγές φιλοδυτικό μέτωπο. Βασικό εμπόδιο στην πραγμάτωση του στόχου αυτού είναι οι ντόπιες, ήσσονος σημασίας, διακρατικές αντιθέσεις μεταξύ των βαλκανικών κρατών. Στην Ελλάδα, αυτές οι αντιθέσεις παίρνουν σάρκα και οστά με διάφορες αφορμές (ζήτημα της ονομασίας της Μακεδονίας, η «Βόρεια Ήπειρος», ο καθορισμός της Α.Ο.Ζ. στα σύνορα με την Αλβανία). Να τονιστεί ότι σε άλλες περιόδους, ανάλογα με τις ισχύουσες συνθήκες και το συσχετισμό δυνάμεων, τέτοια «ανοιχτά ζητήματα» υποδαυλίζονταν από το ΝΑΤΟ ώστε, μέσα από την ενίσχυση της έντασης, να διεισδύσει στη βαλκανική είτε ως υπερασπιστής μιας αντιμαχόμενης πλευράς, είτε ως εγγυήτρια/ προστάτιδα δύναμη για την όποια διευθέτηση.

Στο παραπάνω πλαίσιο, ΗΠΑ και ΝΑΤΟ, εκμεταλλευόμενοι την πάγια στάση της ελληνικής κομπραδόρικης αστικής τάξης που ούτως ή άλλως είναι στενά προσδεμένη στο άρμα τους, ζητούν να λυθούν οι όποιες διενέξεις. Με αφορμή τη φιλοδυτική κυβέρνηση που σχηματίστηκε στη Μακεδονία ασκούν πιέσεις για τη διευθέτηση του ονοματολογικού με σκοπό την άμεση ένταξη της γείτονος χώρας στο ΝΑΤΟ. Επίσης σε αυτή την κατεύθυνση, το ελληνικό κράτος προχωράει στον καθορισμό της Α.Ο.Ζ. με την Αλβανία και στην εκταφή των οστών των πεσόντων Ελλήνων στρατιωτών του αλβανικού μετώπου– ζήτημα που χρησιμοποιούσε ανέκαθεν η ελληνική πλευρά για να κρατά ενεργή τη διεκδίκηση της «Βόρειας Ηπείρου». Στην περίπτωση της Αλβανίας το διακύβευμα είναι η ένταξη της στην ΕΕ και η οριστική της πρόσδεση στο δυτικό μπλοκ. Παράλληλα με την εξυπηρέτηση των επιδιώξεων του ΝΑΤΟ όσον αφορά τα βαλκάνια, η ελληνική αστική τάξη με τις κινήσεις αυτές προσπαθεί να βελτιώνει τη θέση της και έναντι της ανταγωνίστριας της τουρκικής, καθώς η τελευταία προσπαθεί να αποκτήσει ερείσματα στους μουσουλμανικούς πληθυσμούς των βαλκανικών κρατών. Στο σημείο αυτό πρέπει να σημειωθεί ότι οι εκδουλεύσεις του ελληνικού κράτους προς τις ΗΠΑ προσβλέπουν παράλληλα και σε μια πιθανή ελάφρυνση του δημόσιου χρέους. Οι ΗΠΑ, άλλωστε, είναι ο κεντρικός πυλώνας του ΔΝΤ και το ελληνικό κράτος προσπαθεί να εκμεταλλευτεί τη χαμηλής έντασης κόντρα που εμφανίζεται κατά καιρούς και σε συγκεκριμένα σημεία μεταξύ ΗΠΑ και ΕΕ για τον παραπάνω σκοπό.

Όπως αναφέρθηκε, θεωρούμε ότι όποιες κινήσεις γίνονται στο ανωτέρω πλαίσιο, και στα εδάφη που αυτό αφορά, έχουν ως κύρια αναφορά την αντίθεση ΗΠΑ-Ρωσίας. Τα κενά, οι ευκαιρίες, τα αδιέξοδα που παράγονται από την αντίθεση αυτή χρησιμοποιούνται από τις αστικές τάξεις των χωρών της βαλκανικής και της ανατολικής Μεσογείου για να ενισχύσουν τη θέση τους. Στο πλαίσιο αυτό εντάσσεται και η ένταση μεταξύ ελληνικής και τουρκικής αστικής τάξης.

Το τουρκικό κράτος, βασικό μέλος του ΝΑΤΟ, δέχεται πιέσεις τόσο στα ανατολικά, όσο και στα δυτικά του σύνορα. Στα ανατολικά του σύνορα, μετά από χρόνια συρράξεων στη Συρία, ως πεδίο αντιπαράθεσης ΗΠΑ-Ρωσία, όχι μόνο δεν καταφέρνει να λάβει μέρος στη μοιρασιά των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας, αλλά βλέπει να δημιουργείται ένας θύλακας υπό τον έλεγχο των κούρδων στα σύνορα του, γεγονός που μπορεί να αναζωπυρώσει συρράξεις και στο εσωτερικό του. Επιλέγει, έτσι, μια πολεμική εμπλοκή με αβέβαια αποτελέσματα στα εδάφη της Συρίας. Οι βασικοί σύμμαχοι του και κοινοί εταίροι εντός του ΝΑΤΟ, οι ΗΠΑ, εξοπλίζουν και στηρίζουν σε ένα βαθμό το στρατό των «Συριακών Δημοκρατικών Δυνάμεων (SDF)» και των κουρδικών πολιτοφυλακών του YPG/YPJ προκαλώντας έντονη δυσαρέσκεια στην τουρκική αστική τάξη. Στα δυτικά της σύνορα έρχεται αντιμέτωπη με τον ολοκληρωτικό της αποκλεισμό προς τη Μεσόγειο. Επιδιώκει, χωρίς αποτέλεσμα ακόμη, να καρπωθεί μέρος των ενεργειακών κοιτασμάτων στην Α.Ο.Ζ. που το ελληνοκυπριακό κράτος διεκδικεί σαν αποκλειστικά δικό του. Ο άξονας Ελλάδα-Κύπρος-Ισραήλ-Αίγυπτος αποκόπτει την Τουρκία από την συνεκμετάλλευση των κοιτασμάτων, και δη επιχειρεί να την παρακάμψει με την εξαγγελία κατασκευής αγωγού φυσικού αερίου μεταξύ των παραπάνω χωρών. Οι πιέσεις που δέχεται το τουρκικό κράτος εξωτερικεύονται ποικιλοτρόπως, μέσω μια επιθετικής ρητορείας, μέσω της εισβολής στη Συρία, αλλά και μέσω της σύναψης ισχυρότερων συμφωνιών με τη Ρωσία. Έτσι προκύπτουν και οι «αναθεωρητικές τάσεις».

Η παραπάνω αδρομερής ανάλυση έρχεται σε αντίθεση με τον κυρίαρχο εθνικιστικό δημόσιο λόγο περί μονίμως αμυνόμενου ελληνικού κράτους –η ψωροκώσταινα που όλοι την επιβουλεύονται. Αυτή η προσέγγιση, από όποια τάση του πολιτικού τόξου και αν γίνεται, το μόνο που προσφέρει είναι ιδεολογικό αβαντάρισμα στη συγκρότηση του -επικίνδυνου για τα συμφέροντα του νεοπρολεταριάτου στην ελλάδα- εθνικού κορμού. Οι αστικές τάξεις κάθε κράτους, και της Ελλάδας, είναι φύσει επιθετικές και επεκτατικές στο βαθμό μπορούν. Και είναι δεδομένο ότι θα κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους και θα εκμεταλλευτούν κάθε ευκαιρία για να αναβαθμίσουν τη θέση τους έναντι των ανταγωνιστριών αστικών τάξεων άλλων κρατών. Η ελληνική αστική τάξη θριάμβευσε ανά τα χρόνια πουλώντας υποτέλεια, εκδουλεύσεις και ποντάροντας πετυχημένα -ή όχι και τόσο- στον κατάλληλο πάτρωνα. Αν και υποτιμήθηκε σημαντικά εν μέσω κρίσης, προσπαθεί να ακολουθήσει για μια ακόμα φορά τη συνταγή της επιτυχίας. Είναι άδικη η κριτική του ακροδεξιού βούρκου για ξεπούλημα της πατρίδας (με αφορμή τη στάση της ελληνικής αστικής τάξης στο «μακεδονικό» και στην ελληνοτουρκική προσέγγιση). Είναι άλλωστε γνωστό ότι μόνο με το γλείψιμο και την υποταγή προχώρησαν τα πράγματα σε τούτο τον τόπο. Όποτε επιλέχθηκε από την αστική τάξη η επιθετικότητα ως εξωτερική πολιτική το αποτέλεσμα ήταν καταστροφικό.

Το ελληνικό κράτος ακολουθεί και συμμετέχει με κλειστά μάτια τις προσταγές και τους σχεδιασμούς του ιμπεριαλιστικού πόλου στον οποίο είναι προσδεμένο, δηλαδή το ΝΑΤΟ. Αυτό δεν προσφέρει κανένα εφησυχασμό, καμία ασφάλεια. Οι σύμμαχοι του ελληνικού κράτους, δε θα διστάσουν να μεταφέρουν την αντιπαράθεση στα σύνορα της Ελλάδας εφόσον αυτό εξυπηρετεί τους σκοπούς τους. Είναι φενάκη ο ισχυρισμός ότι η ολοένα και μεγαλύτερη εμπλοκή του ΝΑΤΟ στην περιοχή της βαλκανικής, αλλά και της ανατολικής Μεσογείου, λειτουργεί αποτρεπτικά απέναντι σε μια πιθανή πολεμική εμπλοκή. Στην πραγματικότητα ισχύει ακριβώς το αντίθετο: Όσο συγκεντρώνονται στρατεύματα στην ευρύτερη περιοχή (όπως η συγκέντρωση αμερικανικών, ιταλικών και ελληνικών πολεμικών πλοίων στην ανατολική Μεσόγειο), όσο δημιουργούνται στρατιωτικές βάσεις (όπως η υπό-κατασκευή νατοϊκή βάση στην Αλεξανδρούπολη), όσο διεξάγονται πρόβες πολέμου (όπως η διακρατική άσκηση Ηνίοχος με συμμετοχή της Ελλάδας, του Ισραήλ, της Κύπρου, των ΗΠΑ, της Βρετανίας, της Ιταλίας και των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων) ερχόμαστε ολοένα και πιο κοντά στο ενδεχόμενο μιας σύρραξης.

Η όξυνση που παρατηρείται στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής της Ελλάδας έχει την αντανάκλαση της και στην εσωτερική πολιτική. Όταν ένα κράτος εξοπλίζεται για την αντιμετώπιση κάποιου άλλου κράτους, ταυτόχρονα εξοπλίζεται και για την αντιμετώπιση του «εσωτερικού εχθρού». Μια ματιά στη γειτονική Τουρκία είναι εξόχως διδακτική. Η τουρκική αστική τάξη, όσο ετοιμαζόταν να αναλάβει ενεργό ρόλο στη Συρία, φρόντισε να καταστείλει όποια φωνή από το εσωτερικό της χώρας μπορούσε να αμφισβητήσει τα πολεμοχαρή της σχέδια. Με μαζικές φυλακίσεις και διώξεις επαναστατικών οργανώσεων, πολιτικών αντιπάλων, δημοσιογράφων, μειονοτήτων, εφαρμόζοντας τη στρατηγική της έντασης, ενισχύοντας τον εθνικό κορμό και σπέρνοντας το φόβο σε μεγάλο τμήμα του τουρκικού λαού κατάφερε να επιβάλει ένα αποστειρωμένο τοπίο στο εσωτερικό της χώρας.

Τηρουμένων των αναλογιών, παρατηρούμε αντίστοιχες κινήσεις στην Ελλάδα: Η νομική θωράκιση του κράτους με τους τρομονόμους, η διεύρυνση κατηγορητηρίων σε «συλλογικές οντότητες», η κατηγορία του «υποκινητή» έχουν ενταχθεί στην ελληνική νομική πραγματικότητα και δοκιμάζονται ήδη πιλοτικά σε κομμάτια του ανταγωνιστικού/αντικαπιταλιστικού κινήματος. Η παρακολούθηση αγωνιστών και οι στοχευμένες διώξεις αποτελούν καθημερινότητα. Από την άλλη, τα εθνικιστικά συλλαλητήρια λειτούργησαν σαν μια πρώτης τάξεως άσκηση για τη συγκρότηση του εθνικού κορμού στο δρόμο με όρους κινήματος. Ενός εθνικιστικού κινήματος που έδωσε ήδη ψήγματα της στόχευσής του επιτιθέμενο στις καταλήψεις και τους χώρους αντιθεσμικού αγώνα. Είναι παράλογο να θεωρούμε ότι οι συγκεντρώσεις αυτές στρέφονται ενάντια στην κυβέρνηση. Η επανασυσπείρωση του εθνικού κορμού τη στιγμή που ανεβαίνει η διακρατική ένταση μόνο καλά νέα μπορεί να αποτελεί για οποιαδήποτε κυβέρνηση. Η προβολή του έθνους ως το ανώτερο επίπεδο ενότητας θολώνει τις ταξικές αντιθέσεις προτάσσοντας το κράτος σαν τον εγγυητή των «κοινών συμφερόντων» και καθιστά μονόδρομο τη συμπόρευση με τις επιλογές του. Τονίζουμε ξανά ότι η πρόσδεση με τα συμφέροντα οποιασδήποτε αστικής τάξης θα μας βρίσκει πάντα χαμένους και με βαρύ τίμημα. Ιδιαίτερα στην περιοχή της Θράκης γινόμαστε μάρτυρες για μια ακόμα φορά της φοβικής οχύρωσης του μισού πληθυσμού που συμβαίνει σε κάθε αναβαθμισμένο ελληνοτουρκικό επεισόδιο. Είναι γνωστό στους πάντες ότι για το ελληνικό κράτος η μειονότητα (ανεξαρτήτως των διαχωρισμών στο εσωτερικό της) αποτελεί εσωτερικό εχθρό προς καταστολή στην πιθανότητα σύρραξης.

Σε αυτήν τη ζοφερή πραγματικότητα έχουμε χρέος να δομήσουμε ένα στιβαρό και μαχητικό αντιπολεμικό κίνημα με στόχευση ενάντια στους σχεδιασμούς της ντόπιας αστικής τάξης, αλλά και στους ξένους συμμάχους της. Έχουμε χρέος να υπερασπιστούμε τα ταξικά μας συμφέροντα, τις οργανώσεις της τάξης μας, τις δομές, τις κοινότητες αγώνα και τους ανθρώπους μας απέναντι σε οποιαδήποτε επίθεση. Δεν ταυτιζόμαστε με τα συμφέροντα και τους τυχοδιωκτισμούς καμιάς αστικής τάξης. Δεν πολεμάμε για κανένα διακρατικό ανταγωνισμό. Έχουμε χρέος να υψώσουμε αναχώματα στους σχεδιασμούς των παγκόσμιων κυρίαρχων και της ντόπιας αστικής τάξης, να οικοδομήσουμε ένα ισχυρό διεθνιστικό κίνημα ενάντια στον πόλεμο, ενάντια στο σύγχρονο ολοκληρωτισμό. Οφείλουμε να δομήσουμε δεσμούς με τους αγωνιζόμενους διεθνώς, να θέσουμε κοινούς στόχους πάλης και να σαμποτάρουμε στην πράξη κάθε πολεμικό σχεδιασμό που επιφυλάσσει την ίδια μοίρα για όλους μας, ανεξάρτητα τη μεριά των συνόρων που στεκόμαστε. Να οικοδομήσουμε ένα πλατύ και διεθνές μέτωπο αγώνα ενάντια στον πόλεμο, το φασισμό, τη φτώχεια, την εξαθλίωση, τον ρατσισμό, την κρατική και παρακρατική τρομοκρατία.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ ΚΡΑΤΗ, ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟ ΠΡΟΤΑΣΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΤΑΞΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΟ ΑΓΩΝΑ

 ΟΥΤΕ ΕΘΝΙΚΟΣ ΟΥΤΕ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΣ Ο ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΑΞΙΚΟΣ

ΔΕΝ ΠΟΛΕΜΑΜΕ ΓΙΑ ΤΑ ΒΡΑΧΙΑ ΣΤΟ ΑΙΓΑΙΟ, ΓΙΑ ΕΝΑ ΟΝΟΜΑ ΣΤΗΝ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ, ΓΙΑ ΤΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΤΩΝ ΠΟΛΥΕΘΝΙΚΩΝ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ

ΝΑ ΠΑΛΕΨΟΥΜΕ ΓΙΑ ΖΩΗ ΚΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΕΘΝΙΚΑ ΚΑΙ ΠΛΑΝΗΤΙΚΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ.

Πέλοτο 2.4.18

 Τα τουφέκια μας τα θέμε για τα στήθια τα δικά σας
Κι οι λαοί αδελφωμένοι θα σας στήσουνε στον τοίχο.
Σαν κινήσετε πολέμους τότε η μάχη θε να γίνει ταξική.
Τότε η μάχη στα κεφάλια σας θα πέσει.
Ν. Άσιμος

ΑΦΙΣΕΣ, ΔΙΕΘΝΙΣΜΟΣ, ΔΡΑΣΕΙΣ, ΚΕΙΜΕΝΑ, Πολιτικές Θέσεις - Παρεμβάσεις

Ενάντια στα κράτη, το κεφάλαιο και τον εθνικισμό. Πανβαλκανική πορεία Θεσσαλονίκη 10 Μάρτη

Προκήρυξη για το μακεδονικό ζήτημα και κάλεσμα στην Πανβαλκανική Διεθνιστική-Αντιφασιστική πορεία στην Θεσσαλονίκη στις 10.3. Αλληλεγγύη στη Libertatia .
Προσυγκέντρωση 11πμ στην κατάληψη Libertatia, Συγκέντρωση 12μμ Καμάρα
Μπορείς να κατεβάσεις την προκήρυξη σε PDF από εδώ

Ενάντια στα κράτη, το κεφάλαιο και τον εθνικισμό: Μια άλλη ανάγνωση για το «Μακεδονικό»

Την προηγούμενη περίοδο αναδείχθηκε ξανά στην δημόσια ατζέντα το -ξεχασμένο κατά τα άλλα- Μακεδονικό ζήτημα με επίδικο, αυτή τη φορά, την είσοδο της γειτονικής χώρας στο Ν.Α.Τ.Ο. και στην Ε.Ε. στα πλαίσια του ανταγωνισμού τους με άλλα κυρίαρχα καπιταλιστικά μπλοκ για τις ζώνες επιρροής στα βαλκάνια. Έτσι ένα κομμάτι του ντόπιου αστικού πολιτικού συστήματος σπεύδει να δηλώσει διαθέσιμο να βρει μία λύση στο ονοματολογικό, ενώ ένα άλλο παίζει εκ του ασφαλούς το χαρτί του εθνικισμού για ψηφοθηρικούς κυρίως λόγους, χωρίς όμως σε καμία περίπτωση να αμφισβητείτην κυρίαρχη στρατηγική πρόσδεσης στο ευρω-ατλαντικό μπλοκ.

Πριν περάσουμε, όμως, στην ανάλυση των γεγονότων, και γιατί χωρίς βασική ιστορική γνώση είμαστε καταδικασμένα έρμαια στην κυρίαρχη εθνικιστική προπαγάνδα, θα πρέπει να ξεκινήσουμε με την εξής παραδοχή: Ιστορικά η γεωγραφική περιοχή της Μακεδονίας υπήρξε για πολλούς αιώνες μία πολυπολιτισμική και πολυεθνοτική περιοχή, στην οποία κατοικούσε μία πανσπερμία διαφορετικών λαών και εθνοτήτων, υπό την κυριαρχία πολλών και διαφορετικών κρατών και αυτοκρατοριών ανά τα χρόνια. Η υπαγωγή και η διαίρεση της σε έθνη κράτη, όπως και η αφομοίωση του πληθυσμού της στα κυρίαρχα εθνικά μπλοκ, ήταν μια μακρά διαδικασία πνιγμένη στο αίμα. Αναγκαστικές εθνικοποιήσεις, εθνοκαθάρσεις, πόλεμοι, απαγόρευση έκφρασης της πολιτισμικής και εθνικής ταυτότητας υπήρξαν κάποιες από τις κυρίαρχες πρακτικές. Έτσι φυσικά κάθε στοιχειωδώς σκεπτόμενος άνθρωπος καταλαβαίνει, πως οι γελοιότητες περί άμεσης ιστορικής συνέχειας των σημερινών κατοίκων της ελλάδας από το αρχαίο βασίλειο του μεγάλου Αλεξάνδρου δεν έχουν καμία βάση, ιστορική ή επιστημονική.Μέσα σε αυτό το καμίνι διεργασιών διαμορφώθηκε και η (σλαβο)μακεδονική ταυτότητα, καθώς και η αντίστοιχηεθνική μειονότητα μέσα στα όρια του ελληνικού κράτους. Κατά τη δεκαετία του ‘40 συμμετείχε ενεργά στην αντίσταση κατά του φασισμού μέσα από τις τάξεις του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και αργότερα στον εμφύλιο πλαισίωσε τις δυνάμεις του ΔΣΕ. Αποτέλεσμα αυτής της στάσης ήταν ένας νέος γύρος διώξεωνμετά την λήξη του εμφυλίου εξαναγκάζοντας ένα μεγάλο κομμάτι της να καταφύγει στις γειτονικές χώρες των Βαλκανίων.

Κάνουμε αυτήν την σύντομη ιστορική αναδρομή για να καταδείξουμε πως ιστορικά η Μακεδονία ως γεωγραφική περιοχή δεν υπήρξε ενιαίαυπό την κυριαρχία ενός κράτους και έτσι έφτασε και στο σήμερα να μοιράζεται ανάμεσα σε τουλάχιστον τρία (Μακεδονία, Βουλγαρία, Ελλάδα). Ως εκ τούτου το κεντρικό σύνθημα που προβάλλεται από τον ελληνικό εθνικισμό «η Μακεδονία είναι μία και ελληνική» είναι ντε φάκτο επεκτατικό και επιθετικό προς τους υπόλοιπους λαούς που κατοικούν στη γεωγραφική αυτή περιοχή και ως τέτοιο φυσικά εκλαμβάνεται από όλους εκτός της ελληνικής επικράτειας.

Όσον αφορά τονπερίφημο «αλυτρωτισμό» του γειτονικού κράτους απέναντι στο ελληνικό, για τον οποίο σύσσωμο κραυγάζει όλο το «πατριωτικό τόξο», δεν αποτελεί παρά μία ακόμα στρεβλωτική εθνική αφήγηση. Αν κάποιος θελήσει πραγματικά να ανοίξει τα μάτια του και να αντικρίσει την πραγματικότητα θα δει πως ο συσχετισμός ισχύος σε ένα εύρος τομέων (οικονομικό, διπλωματικό, στρατιωτικό κ.α.) είναι συντριπτικός υπέρ του ελληνικού κράτους. Γίνεται συνεπώς ξεκάθαρο πως αυτή η παραφιλολογία έγκειται στη σφαίρα της φαντασίας και το μόνο που εξυπηρετεί είναι να δικαιώνει την ατζέντα της Ελλάδας, που προβάλλεται σαν θύμα, στην προσπάθεια της να επιβάλει τους δικούς τηςόρους επίλυσης του ζητήματος. Είναι μείζονος σημασίας να αντιληφθούμε πως σε αυτή την αντιπαράθεση τον ρόλο του ισχυρού παίχτη στην περιοχή κατέχει το ελληνικό κράτος και κεφάλαιο, το οποίο σημειωτέων κάνει χρυσές business και κατέχει ένα από τα μεγαλύτερα ποσοστά σε ξένες επενδύσεις στο κράτος της Μακεδονίας. Πρέπει να αποτινάξουμε τον εθνικό μύθο της αδύναμης πλην τίμιας ψωροκώσταινας, που όλοι την επιβουλεύονται. Το ελληνικό είναι ένα καπιταλιστικόκράτος, μέλος και εταίρος των παγκόσμια κυρίαρχων στρατιωτικών (ΝΑΤΟ) και οικονομικών (ΕΕ, Ευρωζώνη)υπερεθνικών οργανισμών, το οποίο πλασάρει τον εαυτό του σαν πυλώνα σταθερότητας και πιστό σκυλί του δυτικού καπιταλισμού στην περιοχή με τα ανάλογα οφέλη.

Η κορύφωσηόλου αυτού του εθνικιστικού κλίματος, που δημιουργήθηκε με βάση το Μακεδονικό, ήρθε με τα δύο συλλαλητήρια που διοργανώθηκαν σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα. Εκεί,κάτω από το σύνθημα-ομπρέλα «Μακεδονία Γη Ελληνική» συνυπήρξαν αρμονικά ναζιστικές ομάδες, η επίσημη ελληνορθόδοξη εκκλησία και όλες οι αιρέσεις της, δήμαρχοι και πολιτιστικοί σύλλογοι, παραστρατιωτικές ομάδες και εκπρόσωποι του βαθέως κράτους, αποτυχημένοι καραβανάδες, «αγνοί πατριώτες» και κόμματα του λεγόμενου «δημοκρατικού τόξου» όπως οι ΑΝΕΛ, η ΝΔ και η Ένωση Κεντρώων.

Μέσα από αυτόν τον χυλό διάφορες φασιστικές ομάδες βρήκαν την ευκαιρία να πραγματοποιήσουν επιθέσεις στον κόσμο του αντιθεσμικού/αντικαπιταλιστικού αγώνα. Στη Θεσσαλονίκη αρχικά επιτέθηκαν στην κατάληψη «Ελεύθερος Κοινωνικός χώρος- Σχολείο», όπου και απωθήθηκαν από την ομάδα που την περιφρουρούσεκαι στη συνέχεια επιτέθηκαν σε δύο φάσεις στην κατάληψη Libertatia, με τελικό αποτέλεσμα τον ολοσχερή εμπρησμό της. Στην Αθήνα αντίστοιχα επιχείρησαν να επιτεθούν στην κατάληψη «Ελεύθερο Αυτοδιαχειριζόμενο Θέατρο Εμπρός», όπου επίσης απωθήθηκαν από την περιφρούρηση του κτιρίου. Οι επιθέσεις αυτές δεν περιορίστηκαν μόνο τις μέρες των συλλαλητηρίων, αλλά συνεχίστηκαν και τις επόμενες με την επίθεση στους οπαδούς της αυτοοργανωμένης-αντιφασιστικής ομάδας «Προοδευτική Έκρηξη Τούμπας» στη Θεσσαλονίκη από φασιστοχούλιγκανς και την επίθεση τάγματος της Χρυσής Αυγής στον «Ελεύθερο Κοινωνικό Χώρο Φαβέλα» στον Πειραιά, αφήνοντας και στις δύο περιπτώσεις πίσω τους και τραυματίες.

Θα πρέπει να επισημάνουμε πως το πλήθος που πλαισίωσε τα δύο εθνικιστικά συλλαλητήρια δεν είναι άμοιρο ευθυνών, αφού επέλεξε να σταθεί δίπλα δίπλα με τους φασίστες και έδρασε ως πλυντήριο για τις φασιστικές επιθέσεις που εξαπολύθηκαν από τους κόλπους του. Το συλλαλητήριο για τη Μακεδονία έδωσε το βήμα στους κατά τ’ άλλα εξαφανισμένους το τελευταίο διάστημααπό την κεντρική πολιτική σκηνή φασίστες να εξαπολύσουν επιθέσεις σε όσους και όσες ορθώνουν αναχώματα στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό. Αποτέλεσε μια πρώτης τάξης άσκηση για την συγκρότηση ενός ακροδεξιού πόλου στο δρόμο, με χαρακτηριστικά κινήματος.

Όλος αυτός ο εθνικιστικός παροξυσμός εν μέσω κοινωνικής εξαθλίωσης, γενικευμένης φτωχοποίησης, ταξικής ήττας και κινηματικής νηνεμίας έρχεται να παίξει ένα συγκεκριμένο ρόλο. Από τη μία προσπαθεί να στρέψει τη λαϊκή δυσαρέσκεια προς τους άλλους λαούς, και σε ακίνδυνους για το κεφάλαιο οδούς, να συσκοτίσει την πραγματικότητα της ταξικής καταπίεσης και εκμετάλλευσης και να αθωώσει τους πραγματικούς υπεύθυνους. Σε δεύτερη φάση έρχεται να ισοπεδώσει κάτω από την μπότα της εθνικής ενότητας και ομοψυχίας κάθε αγωνιστική διεκδίκηση και κάθε φωνή που ορθώνει έναν διεθνιστικό λόγο, να ανασύρει το ιδεολόγημα του ρατσισμού ώστε να διαιρέσει και να διασπάσει την ενότητα του προλεταριάτου και τέλος να βαφτίσει ως «εσωτερικό εχθρό» και να εξαπολύσει ευθεία επίθεση στα πιο ριζοσπαστικά και αγωνιστικά κομμάτια του.

Με βάση όλα τα παραπάνω αποτελεί καθήκονστο σήμερα για όλο το ανταγωνιστικό κίνημα να ορθώσει τον δικό του λόγο και διευρύνει τη δημόσια παρουσία του. Να υψώσει τείχος ενάντια στον ελληνικό εθνικισμό, να παλέψει ενάντιαστο ντόπιο και ξένο κεφάλαιο και τους υπερεθνικούς οργανισμούς του ΝΑΤΟ και της ΕΕ και να μπει ανάχωμα στους πολεμικούς σχεδιασμούς στην ευρύτερη περιοχή. Μόνος πραγματικός σύμμαχος σε αυτή τη μάχη είναι αυτοί με τους οποίους μοιραζόμαστε τις ίδιες αγωνίες και τα ίδια συμφέροντα ανεξαρτήτως καταγωγής και τόπου διαμονής. Αυτοί, μαζί με τους οποίους πρέπει να στεκόμαστε ενάντια στην κυρίαρχη ρητορική που μας καλεί σήμερα να στραφούμε ο ένας απέναντι στον άλλονκαι αύριο πρόθυμα να γίνουμε κρέας για τα κανόνια για τα συμφέροντα των αφεντικών. Να πιάσουμε το νήμα των απαντήσεων που έχουν δοθεί μέχρι σήμερα με τις δύο αντιεθνικιστικές συγκεντρώσεις τις ημέρες των συλλαλητηρίων, τις αντιφασιστικές περιπολίες στις γειτονίες, τη μαζική πορείατην επομένη του εμπρησμού της Libertatia και τη μαζική αντιφασιστική πορεία στον Πειραιά. Να κρατήσουμε ψηλά τις σημαίες του ταξικού ανταγωνισμού και της ταξικής αλληλεγγύης ενάντια στην κυρίαρχες επιταγές που θέλουν να επιβάλουντην εθνική αφήγησησαν καθολικότητα. Να υπερασπιστούμε τις κινηματικές δομές, τις καταλήψεις και τους ανθρώπους μας ενάντια στην φασιστική απειλή, που επιχειρεί να σηκώσει ξανά κεφάλι και ενάντια στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό κράτους-κεφαλαίου.

ΣΕ ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΥΡΚΙΑ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ Ο ΕΧΘΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΚΑΙ ΣΤΑ ΥΠΟΥΡΓΕΙΑ

ΚΑΝΕΝΑ ΕΘΝΟΣ ΔΕΝ ΜΑΣ ΕΝΩΝΕΙ ΚΑΝΕΝΑ ΟΝΟΜΑ ΔΕΝ ΜΑΣ ΧΩΡΙΖΕΙ

ΕΞΩ ΤΟ ΝΑΤΟ ΑΠΟ ΤΑ ΒΑΛΚΑΝΙΑ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ LIBERTATIA

ΠΑΝΒΑΛΚΑΝΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΣΑΒΒΑΤΟ 10/3

11:00 Κατάληψη Libertatia, 12:00 ΚΑΜΑΡΑ

 

ΔΡΑΣΕΙΣ, ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, ΚΕΙΜΕΝΑ

Πορεία αλληλεγγύης στις καταλήψεις- Αλληλεγγύη στην κατάληψη Libertatia, Πέμπτη 1.2 στις 18:00 Πολυτεχνείο

Πορεία αλληλεγγύης στις καταλήψεις- Αλληλεγγύη στην κατάληψη Libertatia και τους 5 συλληφθέντες της πορείας αλληλεγγύης, Πέμπτη 1.2 στις 18:00 Προκάτ
Η προκήρυξη εδώ

ΔΡΑΣΕΙΣ, ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

Μικροφωνική αλληλεγγύης στην κατάληψη Libertatia

Την Πέμπτη 25.1 πραγματοποιήσαμε μικροφωνική στην πλατεία Αντίκα, στο κέντρο της πόλης, σε ένδειξη αλληλεγγύης στην κατάληψη Libertatia μαζί με το Αυτόνομο Στέκι Ξάνθης. Η προκήρυξη που μοιράστηκε εδώ