All posts by peloto

ΑΦΙΣΕΣ, ΔΙΕΘΝΙΣΜΟΣ, ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

ΔΙΑΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΑΦΙΣΑ ΕΝ ΟΨΕΙ ΣΤΡΑΤΟΔΙΚΕΙΩΝ ΟΛΙΚΩΝ ΑΡΝΗΤΩΝ ΣΤΡΑΤΕΥΣΗΣ.

Με αφορμή 4 στρατοδικεία τα οποία έλαβαν χώρα σε διάστημα ενός μήνα τον Φεβρουάριο  και τον Μάρτη του 2019 τυπώθηκε μία γιγαντοαφίσα σε 1500 κομμάτια από συλλογικότητες και συντρόφους πανελλαδικά.

Συγκεκριμένα, στην αφίσα συμμετείχαν οι ομάδες:

Πέλοτο (Ξάνθη)/

Αναρχική συλλογικότητα Camino Libre (Κομοτηνή)/

Κατάληψη Terra Incognita, Ελευθεριακή Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης, Συλλογικότητα αναρχικών από τα ανατολικά (Θεσσαλονίκη)/

Συνέλευση αναρχικών Λάρισας (Λάρισα)/

ΕΣΕ Ιωαννίνων (Γιάννινα)/

Αταξικοί ορίζοντες (Κέρκυρα)/

In omnia paratus α/α συλλογικότητα στο κέντρο της Αθήνας, Αναρχική συλλογικότητα Vogliamo tutto e per tutti, Πρωτοβουλία αναρχικών/αντιεξουσιαστών από τους πρόποδες του Υμηττού (Αθήνα)/

Ανοιχτή συνέλευση αναρχικών Πάτρας (Πάτρα)/

Πρωτοβουλία ενάντια στο στρατό (Ηράκλειο),

σύντροφοι/ ισσες από τις παραπάνω πόλεις, ενώ και άλλες συλλογικότητες στήριξαν την πρωτοβουλία παίρνοντας έναν αριθμό αφισών.


 

ΑΦΙΣΕΣ, ΚΕΙΜΕΝΑ, Κοινωνικος Κανιβαλισμος

Διασυλλογική αντισεξιστική ανακοίνωση

Διασυλλογική αντισεξιστική ανακοίνωση από Πέλοτο, Αυτόνομο Στέκι Ξάνθης, Αυτόνομο Σχήμα Πολυτεχνικής Ξάνθης, Α.Κ.Χ. Xanadu και αντισεξίστριες/ες με αφορμή τον βιασμό κοπέλας από φοιτητή στη Ξάνθη. Μπορείς να το κατεβάσεις σε μορφή pdf από εδώ.

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΑΣΜΟ…

Κατά τη διάρκεια των εορτών φοιτητής από σχολή της Ξάνθης βίασε μία κοπέλα. Δεν θεωρούμε αναγκαίο να αναφερθούν λεπτομέρειες για το πώς, το γιατί κ.λπ. συνέβη αυτή η πράξη, καθώς για εμάς η καταγγελία ενός βιασμού δεν χωρά αμφισβήτηση.Αυτό γιατί το ίδιο το άτομο που δέχεται το βιασμό γνωστοποιώντας την επίθεση, έτσι κι αλλιώς στιγματίζεται κοινωνικά. Η περαιτέρω ανάλυση έχει μόνο ως αποτέλεσμα το άτομο να βιώνει ξανά και ξανά το βιασμό του. Λόγω του ότι ο βιαστής ήταν φίλος, συμφοιτητής, γείτονάς μας, κρίνεται αναγκαία η γνωστοποίηση του περιστατικού τόσο στη φοιτητική κοινότητα, όσο και στην ευρύτερη κοινωνία, προκειμένου να γίνει ξεκάθαρο ότι οποιοσδήποτε έχει τέτοιες συμπεριφορές ή τις συγκαλύπτει δεν χωράει στους χώρους τους οποίους μένουμε, τρώμε, σπουδάζουμε, διασκεδάζουμε και γενικότερα στους χώρους στους οποίους κινούμαστε.

Χρειάζεται να καταστεί σαφές ότι για εμάς ως βιασμός ορίζεται  κάθε επιβαλλόμενη σεξουαλικοποιημένη πράξη – με ή χωρίς διείσδυση – στην οποία δεν υπάρχει συναίνεση. Ένας βιασμός δεν είναι κάποιο είδος «ανωμαλίας», αλλά η επιβολή εξουσίας στο άτομο που κάθε φορά  τη δέχεται. Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι η πατριαρχία είναι εκείνη που γεννά σεξιστικές, εξουσιαστικές συμπεριφορές και πράξεις βίας. Τα «ψιτ» στο δρόμο, τα παρεμβατικά βλέμματα και αγγίγματα, η υποτίμηση των ατόμων με «μη κανονικές» σεξουαλικές προτιμήσεις ή αυτών που δεν ανταποκρίνονται στα κυρίαρχα έμφυλα πρότυπα, είναι μόνο κάποια παραδείγματα έμφυλης καταπίεσης. Κατ’ επέκταση, οι βιασμοί ή ακόμα και οι δολοφονίες δε θα πρέπει να λαμβάνονται ως μεμονωμένα περιστατικά αλλά ως κάποια από τα στιγμιότυπα κορύφωσης των εξουσιαστικών / σεξιστικών συμπεριφορών.

Η κοινωνία που ζούμε είναι βαθιά πατριαρχική, έτσι όλα όσα προαναφέρθηκαν δεν γίνονται αντιληπτά ως σεξιστικές και εξουσιαστικές συμπεριφορές, αλλά κανονικοποιούνται και καταλήγουν να είναι κοινωνικά αποδεκτά. Έτσι, κάθε πράξη βίας νομιμοποιείται στο κοινωνικό πεδίο. Ακόμη και σε περιπτώσεις έντονης έμφυλης βίας όπως είναι οι βιασμοί, οι ξυλοδαρμοί, η ενδοοικογενειακή βία, οι δολοφονίες, το κράτος και οι μηχανισμοί του στέκονται απέναντι στους καταπιεσμένους/ες χρησιμοποιώντας ένα πολύ συγκεκριμένο μοτίβο διαχείρισης και προβολής των περιστατικών αυτών. Η κυρίαρχη στάση και ο στόχος του είναι η υποτίμηση αυτών των πράξεων βίας και η προβολή τους ως ξεκομμένες από το φαινομενικά υγιές και ελέγξιμο κοινωνικό περιβάλλον / σύνολο. Έχουμε δει σε περιπτώσεις βιασμών που γνωστοποιούνται, οι θύτες να παρουσιάζονται είτε ως ψυχικά ασθενείς, είτε να υπερτονίζετε η εθνικότητα και η ταξική τους προέλευση, όταν αυτοί δεν είναι οι φιλήσυχοι Έλληνες πολίτες. Όταν πάλι ο θύτης ανήκει στην τελευταία κατηγορία, τότε παρουσιάζεται ως το καλό παιδί και η πράξη είτε αποσιωπείται είτε τίθεται υπό αμφισβήτηση. Γίνεται άμεσα αντιληπτό ότι για να καταγγείλει μια κοπέλα το βιασμό της και να μη στοχοποιηθεί η ίδια, θα πρέπει ο βιαστής να κατηγοριοποιείται σύμφωνα με συγκεκριμένα κοινωνικά στερεότυπα, μη αποδεκτά από την κανονικότητα. Ένας ακόμη τρόπος συγκάλυψης τέτοιων γεγονότων είναι η ενοχοποίηση των ατόμων που δέχονται τη βία, εστιάζοντας στην κοινωνική τους θέση, στο τι φορούσαν, γιατί βρέθηκαν σ’ εκείνο το μέρος εκείνη τη στιγμή, γιατί δεν αντιστάθηκαν και λοιπές αποπροσανατολιστικές ερμηνείες / αναλύσεις.

Η αστική δικαιοσύνη ως ένας κρατικός μηχανισμός κρατά ακριβώς την ίδια στάση σε τέτοια ζητήματα. Από την ώρα της καταγγελίας το άτομο που δέχτηκε τη βία αμφισβητείται και καλείται να αποδείξει την εγκυρότητα των ισχυρισμών του μέσα από πολλαπλές αναλυτικές περιγραφές του τί ακριβώς βίωσε, κάνοντάς το να το ξαναζήσει. Κατά τη διάρκεια της διαδικασίας αυτής το άτομο συχνά χλευάζεται και υποτιμάται. Το ίδιο καλείται να αντιμετωπίσει ξανά μέσα στις δικαστικές αίθουσες όπου είναι αναγκασμένο να υποστεί τη βαρβαρότητα του αστικού νομικού πλαισίου. Ένα νομικό πλαίσιο που αναγνωρίζει ως βιασμό μόνο τη διείσδυση απαιτώντας ιατροδικαστική γνωμάτευση η οποία όχι μόνο δεν αποτελεί τεκμήριο, αλλά πολλές φορές είναι ακόμη και κατευθυνόμενη.

Για εμάς όπως προείπαμε, οι βιασμοί, οι ξυλοδαρμοί, οι χλευασμοί ατόμων με  «μη κανονικές» σεξουαλικές προτιμήσεις, η ενδοοικογενειακή βία και οποιαδήποτε έκφραση έμφυλης βίας αποτελούν μόνο κάποιες από τις προεκτάσεις των ιεραρχικά και ταξικά δομημένων κοινωνιών. Ο ρατσισμός και ο σεξισμός είναι «ζωτικά» χαρακτηριστικά της δομής και λειτουργίας του κυρίαρχου συστήματος και συντελούν στη συντήρηση και διαιώνιση του κόσμου της εκμετάλλευσης και των διακρίσεων. Το βλέπουμε στο ίδιο πρίσμα με τις υπόλοιπες επιθέσεις  του εκάστοτε διαχειριστή της εξουσίας, από τους πνιγμούς μεταναστών και τον εγκλεισμό τους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, τους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας, τα εργατικά ατυχήματα, μέχρι την καταστροφή του περιβάλλοντος και τους διακρατικούς πολέμους στο βωμό του κέρδους. Τα παραδείγματα είναι αμέτρητα και όλα έχουν ως κοινό παρονομαστή την ύπαρξη καταπιεστών και καταπιεσμένων που έχει ως φυσική συνέχεια την επιβολή δύναμης και εξουσίας από τους μεν προς τους δε. Ο αγώνας ενάντια στην έμφυλη βία θα πρέπει να εντάσσεται στον γενικότερο αγώνα ενάντια στο κράτος και την επέλαση του καπιταλισμού, με στόχο την κατάργηση κάθε μορφής εκμετάλλευσης και καταπίεσης για μια κοινωνία αλληλεγγύης και ισότητας.

Εμείς δεν κάνουμε πίσω όταν μας δολοφονούν τα αφεντικά για επιπλέον κέρδη. Εμείς δεν κάνουμε πίσω όταν μας πνίγει η frontex σε κάθε Φαρμακονήσι. Εμείς δεν κάνουμε πίσω όταν δεχόμαστε σεξιστικές επιθέσεις. Αντίθετα, συλλογικοποιούμε τις αρνήσεις μας στη βάση της κοινωνικής πυραμίδας και ενώνουμε τη δράση μας με τα βαλλόμενα κομμάτια των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων.

ΡΑΤΣΙΣΤΕΣ, ΦΑΣΙΣΤΕΣ, ΒΙΑΣΤΕΣ ΣΤΙΣ ΤΡΥΠΕΣ ΣΑΣ

ΟΥΤΕ ΣΠΙΘΑΜΗ ΓΗΣ ΣΕ ΝΤΑΒΑΤΖΗΔΕΣ – ΒΙΑΣΤΕΣ

ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ ΣΕ ΒΙΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΤΟΥΣ ΣΥΓΚΑΛΥΠΤΟΥΝ

ΚΑΜΙΑ ΜΟΝΗ ΤΗΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗ ΣΕΞΙΣΤΙΚΗ ΒΙΑ

ΓΙΑ ΝΑ ΖΟΥΜΕ ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΓΕΝΝΑΙΕΣ

 

 

Αντισεξιστές / Αντισεξίστριες

Αυτόνομο Στέκι Ξάνθης

Αυτόνομο Σχήμα Πολυτεχνικής Ξάνθης

Πέλοτο

Α.Κ.Χ. Xanadu

* Το κείμενο τροποποιήθηκε μετά από αίτημα της κοπέλας και των συντροφισσών της καθώς δεν επιθυμούσαν να δημοσιοποιηθούν και να αναπαραχθούν κάποια πράγματα με τον συγκεκριμένο τρόπο.

 

 

ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, ΚΕΙΜΕΝΑ

Η καταστολή έρχεται πρώτα για κάποιους, ενώ είναι όπλο για όλους. Προκήρυξη για την υπόθεση του Μ. Σεϊσίδη

Προκήρυξη για την υπόθεση του Μ. Σεϊσίδη.  Μπορείς να την κατεβάσεις σε pdf από εδώ

 

Η καταστολή έρχεται πρώτα για κάποιους, ενώ είναι όπλο για όλους 

«Ο λαός γύρισε την πλάτη στους κυνηγούς μας, μη δίνοντας την παραμικρή πληροφορία για τον εντοπισμό μας, καθώς γνώριζε πολύ καλά ότι δεν έχει να φοβηθεί τίποτα από τρείς καταζητούμενους αναρχικούς. Γιατί γνωρίζει ποιος είναι ο πραγματικός τρομοκράτης, ποιος επιβάλει τα μνημόνια, τη φτώχεια, την ανεργία, τους φόρους και ποιος απειλεί το σπίτι του με κατάσχεση. Γνωρίζει ότι ο αληθινός τρομοκράτης είναι το κεφάλαιο και το αστικό προσωπικό του.»                                                                          Μάριος Σεϊσίδης ΄16

Η υπόθεση του Μάριου Σεϊσίδη συγκαταλέγεται στην περιβόητη υπόθεση «ληστές με τα μαύρα», η οποία πήρε ιδιαίτερη μιντιακή έκταση την περίοδο 2006 έως και σήμερα και σηματοδοτεί την έναρξη μιας διαδικασίας κατασταλτικών πειραματισμών που συνεχίζει να εντείνεται.

Μετά από ληστεία τράπεζας το 2006 συλλαμβάνεται ο Γ. Δημητράκης και αμέσως μετά ξεκινάει από την αντιτρομοκρατική και τα Μ.Μ.Ε. ένα κυνήγι μαγισσών με την επωνυμία «ληστές με τα μαύρα». Αυτοί που επιλέγονται από την αντιτρομοκρατική ως συνεργάτες του Δημητράκη είναι ο Σίμος και Μάριος Σεϊσίδης  και ο Γρηγόρης Τσιρώνης. Ο Μάριος, φίλος και σύντροφος του Δημητράκη, επιλέγει τη φυγοδικία, ενώ οι άλλοι δύο συλλαμβάνονται με βαρύτατους τραυματισμούς και εν τέλει αθωώνονται. Ύστερα από 11 χρόνια φυγοδικίας και επικηρυγμένος για 600.000 ευρώ συλλαμβάνεται το 2016 και ο Μάριος Σεϊσίδης ο οποίος καταδικάστηκε πρωτόδικα σε 36 χρόνια φυλακή. Μοναδικό στοιχείο για την καταδίκη του; Καλά μαντέψατε! Tο γνωστό και περιβόητο νομικό εργαλείο που λέγεται δείγμα DNA, το οποίο βρέθηκε 500 μέτρα μακριά της τράπεζας.

Η υπόθεση του Μ Σεϊσίδη είναι η πρώτη φορά που χρησιμοποιείται έτσι το δείγμα DNA, δηλαδή ως μοναδικό και ακλόνητο στοιχείο ενοχής σε πολιτικές δίκες. Γι’ αυτό το λόγο και επειδή αποτελεί «υπόθεση ομπρέλα», (όπως και η αντίστοιχη με τους «ληστές του Διστόμου» κάτω από την οποία έχουν μπει κατά καιρούς διάφοροι αγωνιστές, φιλικά ή/και οικογενειακά πρόσωπα αυτών χωρίς κανένα ουσιαστικό αποδεικτικό στοιχείο) σηματοδοτεί την έναρξη μιας διαδικασίας κατασταλτικών πειραματισμών που συνεχίζεται να εντείνεται ως σήμερα. Να θυμίσουμε τις υποθέσεις Θεοφίλου, Ηριάννας και Περικλή ως τις πιο τρανταχτές. Αυτό αποδεικνύει δύο πράγματα: Ένα ότι το κράτος έχει συνέχεια (τουλάχιστον στο κατασταλτικό οπλοστάσιο), δηλαδή, έχει συγκεκριμένες μεθοδεύσεις που χρησιμοποιούνται και εντείνονται από την εκάστοτε κυβέρνηση. Και δύο, ότι μπορούμε να διακρίνουμε τις συνθήκες που επικρατούν ως τώρα όσον αφορά την καταστολή και να προετοιμαστούμε καλύτερα για το μέλλον.

Παρατηρείται μία διεύρυνση των κατασταλτικών μηχανισμών σε ευρύτερα κομμάτια της κοινωνίας, όπως η καταστολή στις Σκουριές και συγκεκριμένα η δίωξη των κατοίκων της Μ. Παναγιάς ως εγκληματική οργάνωση, η καταστολή όσων αγωνίζονται ενάντια στους πλειστηριασμούς, η καταστολή που δέχονται οι μετανάστες και αυτή που δεχόμαστε όλοι μας μέσα από τον νέο συνδικαλιστικό νόμο που αφορά και τις απεργίες, το 90% των οποίων πλέον κρίνονται παράνομες. Στο νομικό κομμάτι έρχεται και η νέα κατηγορία για ατομική τρομοκρατία που αναβαθμίζει στην ουσία τον αντιτρομοκρατικό νόμο 187Α και ανοίγει την κερκόπορτα για διώξεις φρονηματικού χαρακτήρα, αφού, πλέον, η κατηγορία του «τρομοκράτη» άνευ «τρομοκρατικής» οργάνωσης είναι γεγονός.

Όλα τα παραπάνω αφορούν όσους είμαστε –ακόμα– εκτός των τειχών, επεκτείνονται, όμως, σαν φυσική και επόμενη συνέχεια στους εντός: Nέος σωφρονιστικός κώδικας, φυλακές τύπου Γ’, εξοντωτικούς περιοριστικούς όρους, οικονομική αφαίμαξη μέσω υπέρογκων χρηματικών εγγυήσεων και ποινικοποίηση των φιλικών και συντροφικών σχέσεων με πολιτικούς κρατούμενους, αλλά και εκδικητικές απαγορεύσεις χορήγησης αδειών σε πολιτικούς κρατούμενους που τις δικαιούνται -με πιο χαρακτηριστική την απαγόρευση της άδειας του Δ. Κουφοντίνα ο οποίος έπρεπε να προβεί σε απεργία πείνας για να του δοθεί η άδεια που ήδη δικαιούταν εδώ και 7 χρόνια(!).

Η κατασταλτική στρατηγική του κράτους που σκιαγραφείται από τα παραπάνω παραδείγματα, και έχει σαφή προσανατολισμό στη νομοθετική οχύρωσή της, δεν αφορά απλά κάποιους άλλους. Ούτε μόνο τους «κακοποιούς» κρατούμενους στις φυλακές, ούτε τους αναρχικούς – «τρομοκράτες» (κατά την κυρίαρχη ρητορική τουλάχιστον). Οι παραπάνω δικονομικές ακροβασίες και τα νέα νομοθετικά εργαλεία είναι τα όπλα που στρέφει το κράτος απέναντι σε όλα τα αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας, σε όποιον και όποια επιλέξει να αντισταθεί στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό και ορίζονται ως το μέσο επιβολής απέναντι στο πολιτικά οργανωμένο κομμάτι του ανταγωνιστικού κινήματος.

Συγκροτείται, λοιπόν, ένα πλαίσιο που ζητούμενο του είναι να εμπεδωθεί στον καθένα και στην καθεμία ότι αν ξεπεράσει τα όρια της επιτρεπόμενης κάθε φορά «διαμαρτυρίας», όρια τα οποία έχει κάθε λόγο να ξεπεράσει, μπορεί να βρεθεί σε κατάσταση ομηρίας εφ’ όρου ζωής. Και αυτό το πλαίσιο δεν μπορεί, ούτε πρέπει, να ειδωθεί ξέχωρα από τη συνολική καταστολή των αντιστάσεών μας. Καταστολή είτε φυσική, όπως των διαδηλώσεων από τα ΜΑΤ ή τα τσιράκια των αφεντικών (χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η περίπτωση στο MarketIn Ιωαννίνων, όπου 14 εργαζόμενοι στον αγώνα για την καταβολή των δεδουλευμένων τους, είχαν να αντιμετωπίσουν από μηνύσεις μέχρι τους μπράβους-φασίστες των εργοδοτών), είτε καταστολή των αγώνων από τη βάση τους με το νέο συνδικαλιστικό νόμο για την απεργία. Σε μία περίοδο μάλιστα, που οι ξεπουλημένες συνδικαλιστικές οργανώσεις ΑΔΕΔΥ και ΓΣΕΕ συμμαχούν με τα αφεντικά ιδρύοντας την «Κοινωνική Συμμαχία» που ουδεμία σχέση έχει με τα συμφέροντα των εργατών.

Αυτή η αναβάθμιση της καταστολής σε όλα τα επίπεδα δεν είναι τυχαία, ούτε χρονικά ούτε ως προς σε ποιους αναφέρεται. Από την μία, όσο πιο πολύ υποτιμάται η εργατική μας δύναμη και η ποιότητα ζωής μας λόγω της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης (μνημόνια), τόσο πιο πολύ το κράτος μεριμνεί για την κάμψη των αντιστάσεών μας. Η κινηματική νηνεμία των τελευταίων χρόνων είναι άμεσο απότοκο τόσο της απογοήτευσή μας, όσο και της συνεχούς καταστολής ή/και του φόβου αυτής. Από την άλλη, βρισκόμαστε σε μία πολύ κρίσιμη περίοδο έντονων διακρατικών ανταγωνισμών. Η όξυνση που παρατηρείται στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής της Ελλάδας έχει την αντανάκλαση της και στην εσωτερική πολιτική. Όταν ένα κράτος εξοπλίζεται για την αντιμετώπιση κάποιου άλλου κράτους, ταυτόχρονα εξοπλίζεται και για την αντιμετώπιση του «εσωτερικού εχθρού». Αν κάποιος, παραδείγματος χάριν, παρατηρήσει την Τουρκία, θα δει ότι η τουρκική αστική τάξη όσο ετοιμαζόταν να αναλάβει ενεργό ρόλο στη Συρία, φρόντισε να καταστείλει με ποικίλους τρόπους (από διώξεις/φυλακίσεις, ενίσχυση τους εθνικού κορμού, τρομοκρατία κ.α.) όποια φωνή στο εσωτερικό της χώρας μπορούσε να αμφισβητήσει τα πολεμοχαρή της σχέδια.

Η καταστολή και οι διώξεις, όμως, δεν μπορεί να αποτελούν άλλοθι αδράνειας, ούτε αιτία δηλώσεων νομιμοφροσύνης. Ιστορικά δεν υπήρξε ποτέ περίοδος που οι αγωνιστές δεν βρίσκονται στο στόχαστρο της κρατικής κατασταλτικής επίθεσης. Με μικρά και σταθερά βήματα, με πίστη στις δυνάμεις μας και με όπλο τις δικές μας αυτόνομες δομές, με μέσα που επιλέγουμε οι ίδιοι και οι ίδιες και όχι αυτά που μας επιτρέπει κάθε φορά η κυριαρχία, μακριά από ψευτοδιλήμματα περί νομιμότητας, διαχειριστικές λογικές και εκλογικές αυταπάτες, να οργανώσουμε τη δράση μας και να αγωνιστούμε κόντρα στο κράτος και στο κεφάλαιο, με κοινωνική δράση και ταξικό προσανατολισμό.

ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ ΚΑΙ ΛΗΣΤΕΣ

ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΚΡΑΤΗ ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΕΣ

 

ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ

ΜΟΝΟΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

ΔΡΑΣΕΙΣ, Εργατικες Συγκετρωσεις - επετειακες και μη, συγχρονες εργασιακες σχεσεις

Απεργιακή συγκέντρωση την Τετάρτη 14 Νοέμβρη στις 10πμ | πλ. Ελευθερίας

Απεργιακή συγκέντρωση την Τετάρτη 14 Νοέμβρη στις 10πμ | πλ. Ελευθερίας

Στο τέλος(;) των μνημονίων απαντάμε με οργάνωση και αντεπίθεση

Εδώ και κάποιο καιρό η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ πανηγυρίζει για την έξοδο της χώρας από τα μνημόνια και την επερχόμενη ανάπτυξη. Ακούγοντας κανείς αυτά, θα μπορούσε να πιστέψει ότι οι μαύρες μέρες της μνημονιακής πραγματικότητας είναι πια παρελθόν. Όμως τι άλλαξε με την περίφημη «έξοδο από τα μνημόνια»; Απολύτως τίποτα. Όλο οι αντεργατικοί νόμοι, όλοι οι εφαρμοστικοί νόμοι που ψηφίστηκαν τον καιρό των μνημονίων και που πλήττουν το νεοπρολεταριάτο σε κάθε πτυχή της ζωής του, εξακολουθούν να υφίστανται και σε πολλές περιπτώσεις τελειοποιούνται ή θα ενισχυθούν ακόμη παραπάνω το επερχόμενο διάστημα.

Χαρακτηριστικά μπορούμε να αναφέρουμε: Τις περικοπές στις συντάξεις -τωρινές και μελλοντικές- και την αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών μέσω του νόμου Κατρούγκαλου, την επερχόμενη μείωση του αφορολόγητου, την συνεχιζόμενη εμπορευματοποίηση και ιδιωτικοποίηση του δημόσιου πλούτου μέσω του υπερ-ταμείου, τον καθορισμό του κατώτατου μισθού με υπουργικό διάταγμα στερώντας την δυνατότητα από τους εργαζόμενους να διεκδικήσουν μία αξιοπρεπή αύξηση, την εκτόξευση των ελαστικών σχέσεων και της μαύρης εργασίας που έχουν γίνει πια ο κανόνας, τον ακρωτηριασμό του δικαιώματος της απεργίας για τα πρωτοβάθμια σωματεία, την απελευθέρωση των πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας για να μπαλώσουν οι τράπεζες τα σπασμένα τους, τις γιγαντιαίες δαπάνες για εξοπλιστικά  (2η χώρα στο ΝΑΤΟ μετά τις ΗΠΑ) για να αναβαθμιστεί ο ρόλος του ελληνικού και ξένου κεφαλαίου και να εξυπηρετηθούν οι πολεμικοί σχεδιασμοί του ΝΑΤΟ στην ευρύτερη περιοχή.

Από την άλλη, η ανάπτυξη που ευαγγελίζεται το κράτος και η κυβέρνηση, πως κάποια στιγμή θα έρθει, σημαίνει μία ακόμα αναδιανομή του πλούτου από κάτω προς τα πάνω. Ανάπτυξη για τον καπιταλισμό σημαίνει νέες μειώσεις μισθών και συντάξεων, περισσότερες απολύσεις και εργατικά «ατυχήματα», περαιτέρω απελευθέρωση του ωραρίου εργασίας, λιγότερα μέτρα ασφαλείας, περισσότερη μαύρη εργασία χωρίς ένσημα και ασφάλιση, γενικά δηλαδή περισσότερη εκμετάλλευση του νεοπρολεταριάτου αυτού του κόσμου.

Και φυσικά γίνεται κατανοητό πως καμία άλλη «εναλλακτική» πολιτική δεν θα μπορούσε να φέρει διαφορετικά αποτελέσματα εντός αυτού του συστήματος, όταν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή θα επιβλέπει την Ελλάδα τέσσερις φορές το χρόνο και το ελληνικό κράτος έχει δεσμευτεί για 3,5% πρωτογενή πλεονάσματα μέχρι το 2022 και την μετέπειτα διατήρηση της δημοσιονομικής πειθαρχίας. Εκτός αυτού το χρέος μετά από 8 χρόνια μνημονιακής καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης παραμένει περίπου στα 320δις ευρώ  ή 180% του ΑΕΠ, το υψηλότερο ποσοστό της Ε.Ε. και ένα από τα μεγαλύτερα του κόσμου. Όλα τα παραπάνω δεν σηματοδοτούν παρά την μονιμοποίηση του καθεστώτος φτωχοποίησης και ανασφάλειας, καθώς και πως το αφήγημα περί «ξεπεράσματος» της κρίσης όχι μόνο δεν ευσταθεί, αλλά είναι αναπόφευκτο, πως αργά ή γρήγορα θα βρούμε μπροστά μας μία ακόμα πιο βίαιη όξυνση της.

Στην ήδη υπάρχουσα πραγματικότητα, αλλά και στην επικείμενη και ολοένα αυξανόμενη επίθεση του κράτους, οφείλουμε να στήσουμε αναχώματα και να δώσουμε μια απάντηση. Ένα πρώτο αποφασιστικό βήμα αποτέλεσε την 1η Νοέμβρη η οργανωμένη «από τα κάτω» διακλαδική απεργία, την οποία κάλεσαν πρωτοβάθμια σωματεία και σωματεία βάσης του ιδιωτικού τομέα μετά από αποφάσεις γενικών συνελεύσεων. Ενδεικτικά κάποια από τα σωματεία που καλούσαν ήταν: Σύλλογος Εργαζόμενων στα Φροντιστήρια Καθηγητών, Σύλλογος Μεταφραστών – Επιμελητών – Διορθωτών, Σύλλογος Υπαλλήλων Βιβλίου – Χάρτου – Ψηφιακών Μέσων, Σωματείο Βάσης Εργαζομένων στις ΜΚΟ, Σωματείο Εργαζομένων στη ΝΟΚΙΑ, Σωματείο Σερβιτόρων Μαγείρων και Λοιπών Εργαζομένων του Κλάδου του Επισιτισμού. Την απεργία στήριξαν πλήθος άλλων πρωτοβάθμιων σωματείων με στάσεις εργασίας, εργατικές και λαϊκές συνελεύσεων και κινήσεις και πολιτικές συλλογικότητες και οργανώσεις της αντικαπιταλιστικής αριστεράς και του αναρχικού χώρου. Παρά την ενδεικτική αδιαφορία των ξεπουλημένων ενώσεων της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, αλλά και του γραφειοκρατικού-κομματικού συνδικαλισμού του ΠΑΜΕ, η απεργία πραγματοποιήθηκε στήνοντας απεργιακές περιφρουρήσεις σε μία σειρά μεγάλων αλυσίδων και πολυεθνικών (Public, NΟΚΙΑ κ.α.) και πραγματοποιώντας μεγάλη απεργιακή διαδήλωση 2000 ατόμων στην Αθήνα.

Όμως ειδικά η ξεφτίλα της ΓΣΕΕ φάνηκε ολοκληρωτικά, όταν αγνόησε επιδεικτικά όλες τις αποφάσεις που είχε πάρει ένας μεγάλος αριθμός σωματείων, ομοσπονδιών και εργατικών κέντρων πανελλαδικά -όπως και η ΑΔΕΔΥ- για γενική απεργία στις 14 Νοέμβρη. Αντίθετα κινήθηκε αντιπαραθετικά προς αυτήν και προσχωρώντας -ανοιχτά πλέον- σε απεργοσπαστικές πρακτικές, όρισε τελικά απεργία για τις 28.11, καλώντας να την πλαισιώσει και πάλι η «κοινωνική συμμαχία», η οποία δεν είναι τίποτα λιγότερο από μια επικίνδυνη συμμαχία-φιάσκο ανάμεσα στις ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ και εργοδοτικές ενώσεις, δηλαδή το αστικό μπλοκ των βιοτεχνών, των εμπόρων, των επιχειρηματιών και λοιπών αφεντικών. Από την άλλη μεριά, για ακόμα μία φορά το ΠΑΜΕ πέρα των βαρύγδουπων -πλην κούφιων- καταγγελιών σύρθηκε ξανά, όπως και στην απεργία της 1η Νοέμβρη, πίσω από την απόφαση της ΓΣΕΕ και μετέθεσε για 2η φορά το κάλεσμα του, αποδεικνύοντας πως δεν έχει την δυνατότητα και την θέληση να έρθει σε οποιαδήποτε είδους ρήξη με τις καθεστωτικές συνδικαλιστικές ενώσεις και να αποτελέσει μία αγωνιστική εναλλακτική.

Απέναντι σε αυτήν την ζοφερή εικόνα αδυναμίας και διάλυσης των κυρίαρχων στο σήμερα συνδικαλιστικών δομών, γίνεται όσο ποτέ ξεκάθαρο, πως ο δρόμος ανασυγκρότησης και υπεράσπισης των αυτοτελών εργατικών συμφερόντων δεν μπορεί παρά να περάσει μέσα από τον διαχωρισμό από ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, με επιτακτικό στόχο να δημιουργηθεί ένας τρίτος πόλος μέσα στο εργατικό κίνημα, που θα εκφράζει ένα νέο είδους συνδικαλισμού: «από τα κάτω», ταξικού, αγωνιστικού – ανεξάρτητου από κράτος , αφεντικά και γραφειοκράτες. Ένας πόλος, που να μην εγκλωβίζεται, αλλά να μπαίνει ανάχωμα στις διαταξικές συμμαχίες με τα αφεντικά μας, είτε αυτή γίνεται στο όνομα της «ανάπτυξης», του οικονομικού ρεαλισμού και της «Ευρωπαϊκής προοπτικής»,  είτε στο όνομα της εθνικής ενότητας και ομοψυχίας, των πολεμικών και ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών και του εθνικιστικού παροξυσμού που αναπτύσσεται στην περιοχή. Ξέρουμε καλά πως μόνο εμείς το νεοπρολεταριάτο αυτού του κόσμου και η αυτόνομη πολιτική και ταξική μας οργάνωση είναι ικανή να φέρει τα εργατικά συμφέροντα ξανά στο προσκήνιο, να τσακίσει τον φασισμό, να αποτρέψει ένα πιθανό αιματοκύλισμα μεταξύ των λαών της περιοχής και τελικά να ανατιμήσει με πραγματικούς και αξιοπρεπείς όρους τις ζωές μας, χωρίς να περιμένει από φρούδες προεκλογικές υποσχέσεις και ψίχουλα σε μορφή φιλοδωρήματος, τα οποία θα παρθούν πίσω με χειρότερους όρους στην πρώτη ευκαιρία που οι «οικονομικοί δείκτες», οι «διεθνείς υποχρεώσεις» σε ΕΕ και ΝΑΤΟ ή οι εξοπλιστικές κούρσες και η «πολεμική ετοιμότητα» της χώρας το απαιτήσουν.

Αναγκαίο πρώτο βήμα προς αυτήν την κατεύθυνση είναι να μην μείνουμε σιωπηλοί στις τελευταίες εξελίξεις. Αρχίζοντας από την οργάνωση σε πρωτοβάθμια σωματεία βάσης, να προσπαθήσουμε να πετύχουμε συλλογικά μικρές διεκδικήσεις ώστε να αναπτερωθεί το ηθικό μας, να μην φοβόμαστε τα αφεντικά και να υψώσουμε το ανάστημα μας όπου χρειάζεται, να επικοινωνούμε με τους συναδέλφους μας και να τοποθετούμαστε στις συνελεύσεις των συλλογικών μας οργάνων. Η κάθε μικρή νίκη δεν βελτιώνει μόνο τις συνθήκες ενός, αλλά δημιουργεί κεκτημένα για τους επόμενους αγώνες και στήνει μικρά, έστω, αναχώματα στην επέλαση των αφεντικών. Αλλά, αυτό από μόνο του δεν αρκεί. Ως εκμεταλλευόμενα κοινωνικά στρώματα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι τα συμφέροντά μας  είναι τελείως αντιπαραθετικά με εκείνα των αφεντικών. Δεν θα πρέπει να έχουμε καμία αυταπάτη για λύσεις που θα έρθουν από ειδικούς και σωτήρες. Ο πιο αποτελεσματικός τρόπος να οργανώνονται πετυχημένες απεργίες είναι να οργανώνονται από τη βάση των εργαζομένων μέσα από γενικές συνελεύσεις και αυτοοργανωμένες δομές, που θα κάνουν τον κάθε νεοπρολετάριο συμμέτοχο.

 

 

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ ΜΕ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΣΤΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ, ΜΕ ΣΤΗΣΙΜΟ ΕΡΓΑΤΙΚΩΝ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΩΝ, ΜΕ ΣΗΚΩΜΑ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΙΟΥ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΚΑΘΕ ΑΦΕΝΤΙΚΟ

ΓΙΑ ΝA ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΟΥΜΕ ΤΑ ΔΙΚΑΩΜΑΤΑ ΜΑΣ

ΚΑΙ ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ

 

 

ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ

Εκδήλωση-Παρουσίαση μπροσούρας “Η ειρήνη τους μυρίζει πόλεμο”, Σάββατο 3.11 στις 19:00 | Α.Κ.Χ. Xanadu

Εκδήλωση-Παρουσίαση της μπροσούρας “Η ειρήνη τους μυρίζει πόλεμο” από την αναρχική ομάδα Πυρανθός, τη συλλογικότητα Αναρχικοί απο τα Ανατολικά και την κατάληψη Terra Incognita.

Σάββατο 3.11 στις 19:00 στον ανοιχτό κοινωνικό  χώρο Xanadu (Κουγιουμτζόγλου & 12 Αποστόλων)

Μια διασυλλογική απόπειρα ανάγνωσης των πολιτικών εξελίξεων με αφορμή τις αναδυώμενες εντάσεις στα ελληνοτουρκικά σύνορα, τον ιστορικό ρόλο των διακρατικών πολιτικοστρατιωτικών οργανισμών και την κοινωνικοοικονομικη διάσταση ενός επερχόμενου πολέμου.

ΔΙΕΘΝΙΣΜΟΣ, ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ

Προβολη και συζητηση με θεμα τις διακρατικες εντασεις. Κυριακή 14.10 στις 19:00, Xanadu

Προβολή του ντοκιμαντέρ Standing Army με θέμα τον αντίκτυπο του παγκοσμίου δικτύου στρατιωτικών βάσεων των ΗΠΑ στους τοπικούς πληθυσμούς και το στρατιωτικό-βιομηχανικό συγκρότημα που βρίσκεται από πίσω.

Θα ακολουθήσει συζήτηση με θέμα τις διακρατικές εντάσεις.

Στα πλαίσια του πανελλαδικού τριημέρου αλληλεγγύης στους ολικούς αρνητές στράτευσης, με αφορμή την 4η συνεχόμενη δίωξη του Δ. Δημτσιάδη.

ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, ΚΕΙΜΕΝΑ

Αλληλεγγύη στη κατάληψη του παλιού νεκροτομείου στην Αλεξανδρούπολη

Προκήρυξη σχετικά με τον εμπρησμό της Κατάληψης Πλαιού Νεκροτομείου στην Αλεξανδρούπολη
Μπορείς να την κατεβάσεις σε pdf από εδώ.

Αλληλεγγύη στην κατάληψη του παλιού νεκροτομείου στην Αλεξανδρούπολη

Το βράδυ της Τετάρτης 5/9 η κατάληψη του Παλιού Νεκροτομείου στην Αλεξανδρούπολη δέχτηκε εμπρηστική επίθεση, με αποτέλεσμα να υπάρξουν υλικές ζημιές στο χώρο και να καταστραφεί μέρος του εξοπλισμού. Από το αποτέλεσμα της επίθεσης έγινε προφανές ότι κεντρικός στόχος των εμπρηστών-παρακρατικών ήταν ο εξοπλισμός της κατάληψης και το αρχείο της (με εκατοντάδες έντυπα και βιβλία).

Οι καταλήψεις και οι αυτοοργανωμένοι χώροι αποτελούν σταθερό στόχο του κράτους και των παρακρατικών πλοκαμιών του ως κέντρα αντικαθεστωτικού αγώνα, ως χώροι που μπορούν να λειτουργήσουν ως εστίες πολιτικής ζύμωσης, ταξικής οργάνωσης και αντεπίθεσης. Γι αυτό και καταστέλλονται με οποιοδήποτε μέσο κρίνεται πρόσφορο κάθε φορά.

Γνωρίζουμε όμως ότι οι δομές οργάνωσης των κινηματικών απαντήσεων πρώτα και κύρια είναι σχέσεις και όχι τα ντουβάρια. Όσες επιθέσεις και να δεχτούν οι χώροι μας είτε προέρχονται από κρατικές και παρακρατικές συμμορίες, είτε από αντικινηματικούς τραμπούκους, πάντα θα διατηρούμε τη δυνατότητα να τους ξαναχτίσουμε.

Το έχουμε πει και το ξαναλέμε. Κάθε επίθεση στις δομές του ανταγωνιστικού κινήματος, κάθε επίθεση στους ανθρώπους του, είναι επίθεση στο ανταγωνιστικό κίνημα στο σύνολό του. Το κίνημα και συγκεκριμένα ο αντιεξουσιαστικός χώρος έχει δείξει εδώ και πολλά χρόνια ότι δε θα τρομοκρατηθεί, δε θα παραιτηθεί. Κάθε κρατική και παρακρατική επίθεση θα μας βρίσκει απέναντί της ενωμένους. Δηλώνουμε την αμέριστη αλληλεγγύη μας στης συνέλευση του Παλιού Νεκροτομείου στην Αλεξανδρούπολη. Για μια ακόμα φορά, ο κόσμος του αγώνα βρίσκεται απέναντι στον κόσμο του θανάτου, του μίσους, της υποταγής, της μισαλλοδοξίας, του χαφιεδισμού και της ξεφτίλας, οποιοδήποτε πρόσωπο και αν παίρνει ο κόσμος αυτός. Και ανάμεσα σ’ αυτούς τους κόσμους, εμείς έχουμε διαλέξει πλευρά. Θα υπερασπιστούμε την πολιτική μας ύπαρξη, τους συντρόφους μας, τις δομές του κινήματος με κάθε μέσο.

ΔΡΑΣΕΙΣ, ΚΕΙΜΕΝΑ, Κοινωνικος Κανιβαλισμος

Στην Ομονοια δεν εγινε ληστεια, μπατσοι φασιστες και αφεντικα καναν δολοφονια. Συγκέντρωση-μικροφωνική Πέμπτη 4.10, 18:00, πλ. Αντίκα.

Προκήρυξη σχετικά με το λιντσάρισμα και τη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου στην Ομόνοια.
Μπορείς να το κατεβάσεις σε pdf από εδώ

 

ΣΤΗΝ ΟΜΟΝΟΙΑ ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ ΛΗΣΤΕΙΑ…

Το μεσημέρι της 21ης Σεπτεμβρίου ο 33χρονος Ζακ Κωστόπουλος βρίσκεται εγκλωβισμένος κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες και σε εμφανή κατάσταση αδυναμίας και πανικού μέσα σε κοσμηματοπωλείο στην Ομόνοια. Στην απέλπιδα προσπάθεια του να απεγκλωβιστεί και να βγει έξω μέσω της τζαμαρίας, δέχεται απανωτά χτυπήματα και στην ουσία λιντσάρεται από τον ιδιοκτήτη και ένα τουλάχιστον ακόμη άτομο, ιδιοκτήτη παρακείμενου καταστήματος και -όπως αργότερα αποκαλύφθηκε- στέλεχος της ακροδεξιάς οργάνωσης «Πατριωτικό Μέτωπο». Αφού ο πρώτος γύρος του προπηλακισμού του διακόπτεται μετά από την παρέμβαση περαστικών και ο Ζακ προσπαθεί αιμόφυρτος από τα γυαλιά και τα χτυπήματα να σηκωθεί και να απομακρυνθεί, δέχεται δεύτερο γύρο χτυπημάτων με κλοτσιές και γκλοπιές από τα ένστολα καθάρματα της ΔΙΑΣ, προκειμένου να του φορέσουν χειροπέδες. Αποτέλεσμα όλων αυτών, ο Ζακ να υποκύψει στα τραύματα του και να μεταφερθεί νεκρός πλέον στο νοσοκομείο.

Από την πρώτη στιγμή τα ΜΜΕ, αλλά και ένα συνάφι «ευυπόληπτων πολιτών»-κανίβαλων της διπλανής πόρτας μέσω των social media, έσπευσαν να διαστρεβλώσουν την εικόνα του περιστατικού, να δικάσουν και να καταδικάσουν μετά θάνατον το θύμα και εν τέλει να αθωώσουν τους δήμιους του και να δικαιολογήσουν την δολοφονία. Αρχικά αυτό επιχειρήθηκε με την ρητορική περί «χρήστη ουσιών», αναπαράγοντας τον ρατσιστικό αποκλεισμό και την τοξικοφοβία. Στη συνέχεια με αυθαίρετες -και εν τέλει ψευδείς- εικασίες περί «απόπειρα ληστείας» και μαχαιριού που κρατούσε ο «δράστης», λες και κάτι τέτοιο θα δικαιολογούσε το λιντσάρισμα και την δολοφονία του. Τέλος μιλώντας για αδιευκρίνιστες συνθήκες θανάτου, λες και θα μπορούσε να πιστέψει κανείς πως το ξύλο, η απώλεια αίματος και το ψυχικό και σωματικό σοκ, που υπέστη ο Ζακ, δεν έπαιξαν τον καταλυτικό ρόλο στον θάνατο του και απλά «είχε έρθει η ώρα του».

Παρ’ όλη αυτή την προσπάθεια η δολοφονία να περάσει στα ψιλά, όπως τόσες άλλες περιπτώσεις ανθρώπων, που δεν χωράνε στα κυρίαρχα κοινωνικά πρότυπα, κάτι τέτοιο δεν κατέστη δυνατό λόγω του βίντεο, που υπήρχε ως πειστήριο, αλλά κυρίως λόγω της δημόσιας ταυτότητας του Ζακ Κωστόπουλου. Ο ίδιος ήταν ενεργό μέλος και ακτιβιστής της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας και του αγώνα κατά του στιγματισμού των οροθετικών ατόμων και εκφραζόταν πολιτικά ενάντια, τόσο στην καταπίεση της πατριαρχίας και της ομοφοβίας, όσο και στην γάγγραινα του ρατσισμού και του φασισμού.

Ρίχνοντας μία βαθύτερη ματιά στα αίτια της αύξησης των φαινομένων κοινωνικού κανιβαλισμού και των φωνών υπεράσπισης τους από σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας, εντοπίζουμε την ρίζα τους στο ξέσπασμα της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, που στην Ελλάδα πήρε την ειδική μορφή της επιβολής των μνημονίων από το ελληνικό και ξένο κεφάλαιο, την ΕΕ και το ΔΝΤ. Η φτωχοποίηση και η ανέχεια, ο αποκλεισμός και η περιθωριοποίηση όλο και μεγαλύτερων κοινωνικών κομματιών (άστεγοι, μετανάστες, τοξικοεξαρτημένοι, ψυχικά ασθενείς, ρομά), η διάρρηξη του κοινωνικού ιστού και η αποψίλωση των όποιων κοινωνικών δομών υγείας και πρόνοιας είχαν ως αποτέλεσμα τη δημιουργία μίας μεγάλης μάζας εξαθλιωμένων και φτωχοδιαβόλων, μέρος των οποίων στράφηκαν στην μικροπαραβατικότητα για να εξασφαλίσουν την επιβίωση και την αξιοπρέπεια τους.

Από την άλλη μεριά έφερε στην επιφάνεια τα πιο κτηνώδη ένστικτα ενός αντιδραστικού και μικροαστικού κομματιού της κοινωνίας, που είδε την γη να φεύγει κάτω από τα πόδια του και προσπάθησε με όλα τα μέσα να διατηρήσει την κοινωνική και ταξική του θέση. Έτσι με την παράλληλη άνοδο των ιδεολογημάτων του εθνικισμού, του ρατσισμού και της ομοφοβίας, απαξιωθήκαν οι κοινωνικές αξίες της αλληλεγγύης και της αξιοπρέπειας και αναδείχθηκαν αυτές της ιδιώτευσης και του ατομικισμού, του κοινωνικού δαρβινισμού, του φόβου και του μίσους για τον αδύναμο και τον διαφορετικό, της αναγωγή της ιδιοκτησίας και του δόγματος «νόμος και τάξη» σε υπέρτατο αγαθό και της αποδοχής του φασισμού σε ρυθμιστή της κοινωνικής ζωής. Άλλωστε τα προηγούμενα χρόνια έχουμε γίνει μάρτυρες μίας πληθώρας ανάλογων φαινομένων εκφασισμού. Από τα πογκρόμ χρυσαυγιτών και «αγανακτισμένων πολιτών» και τις επιχειρήσεις σκούπα των μπάτσων εναντίων των μεταναστών, μέχρι τον εγκλεισμό τους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, την διαπόμπευση των οροθετικών γυναικών από τον τότε υπουργό υγείας Λοβέρδο, τη δολοφονία της 13χρονης Ρομά από έλληνα επιχειρηματία, τις καθημερινές αυθαιρεσίες και τον κυνισμό των αφεντικών απέναντι στους εργαζόμενους, τα εργατικά «ατυχήματα» και τις εθνικιστικές και πολεμοκάπηλες κραυγές για την Μακεδονία.

Απέναντι σε αυτήν την ζοφερή πτυχή της πραγματικότητας είναι ζωτικής σημασίας να αντιτάξουμε την δική μας εναλλακτική, που θα μιλάει στην ψυχή των καταπιεσμένων και εκμεταλλευόμενων και θα δίνει πραγματικό διέξοδο στις ανησυχίες, τις ανάγκες και τις επιθυμίες τους. Να μην επιτρέψουμε την απογοήτευση, τον φόβο και την απάθεια να μας κυριεύσει. Να σταθούμε στο πλευρό των κατατρεγμένων και των αποκλεισμένων αυτού του κόσμου, απέναντι στον κοινό μας εχθρό: την φτώχεια, την περιθωριοποίηση, την αλλοτρίωση, την καταστολή και τον φασισμό. Να προτάξουμε την συλλογικοποίηση και την αλληλεγγύη απέναντι στην εξατομίκευση και τον κανιβαλισμό. Να απαντήσουμε με κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες ενάντια στην υποτίμηση και τον κατακερματισμό των ζωών μας από κράτος, φασίστες και αφεντικά.

Από τις αντιφασιστικές κινητοποιήσεις για τα 5 χρόνια από την δολοφονία του Παύλου Φύσσα, μέχρι τον άνθρωπο που απέτρεψε το περεταίρω λιντσάρισμα του Ζακ και τις μαχητικές και οργισμένες διαδηλώσεις χιλιάδων ανθρώπων, που ακολούθησαν τον θάνατο του, ο κόσμος της αλληλεγγύης, της αξιοπρέπειας και του αγώνα θα συντρίψει τον κόσμο της μίσους, της ξεφτίλας και του θανάτου. Για μία κοινωνίας ισότητας, αλληλοβοήθειας και ελευθερίας, που δεν θα γεννά σύγχρονους κολασμένους και αδίστακτους ιδιοκτήτες.

…ΜΠΑΤΣΟΙ, ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΚΑΝΑΝ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ.

Δεν ξεχνάμε – Δεν συγχωρούμε
Καμία εκεχειρία – καμία ανακωχή
με το κεφάλαιο, το κράτος και τους κανιβάλους τους.

ΑΦΙΣΕΣ, ΔΙΕΘΝΙΣΜΟΣ, ΔΡΑΣΕΙΣ, ΚΕΙΜΕΝΑ

Αντιφασιστικη Πορεια, Τριτη 18.9 στις 19:00, Πολυτεχνειο

Προκήρυξη για την πορεία στις 18.9. Μπορεις να την κατεβάσεις σε pdf από εδώ

 

ΝΑ ΤΣΑΚΙΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΦΑΣΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΟΥ ΤΟΝ ΓΕΝΝΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΘΡΕΦΕΙ

ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ ΣΤΟ ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΟ ΠΑΡΑΛΗΡΗΜΑ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ ΜΑΣ

Πέντε χρόνια από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα και οι φασίστες βρήκαν ξανά την ευκαιρία να ξεμυτίσουν αξιοποιώντας την κοινωνική νομιμοποίηση που τους έδωσαν τα συλλαλητήρια για το μακεδονικό ζήτημα. Αυτή τη φορά, υπό το μανδύα των μακεδονομάχων, απογόνων του Μ. Αλεξάνδρου κατάφεραν να κινητοποιήσουν σημαντικό πλήθος κόσμου και να παραστήσουν τους προστάτες του έθνους ενάντια στις υποτιθέμενες βλέψεις του γειτονικού κράτους. Στο στόχαστρο τους μπαίνει και η «προδοτική» όπως την αποκαλούν κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Για εμάς αυτή η κυβέρνηση κάθε άλλο παρά προδοτική είναι, αφού ποτέ δεν ήταν φίλη και σύμμαχη με τον κόσμο της εργασίας και του μόχθου, με τα συμφέροντα και τις ανάγκες μας. Αντίθετα, είναι πάντα πιστή στις επιταγές της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ όσον αφορά την οικονομική καθώς και την εξωτερική πολιτική, σιγοντάροντας τα συμφέροντα του ΝΑΤΟ στην περιοχή των Βαλκανίων, αλλά και στις εξωτερικές σχέσεις με την Τουρκία. Είναι ξεκάθαρο, για εμάς, πως το «τέλος των μνημονίων» και η «νέα εποχή ανάπτυξης» που τάζει η κυβέρνηση πρόκειται στην πραγματικότητα για μια ζοφερή περίοδο που χαρακτηρίζεται από την εμφάνιση των φασιστών στο κοινωνικό πεδίο, την μονιμοποίηση των νεοφιλελεύθερων πολιτικών και την όξυνση των διακρατικών ανταγωνισμών σε διεθνές γεωπολιτικό επίπεδο.

Η δράση των φασιστών στα χρόνια της κρίσης

Διακρίνονται δύο φάσεις ανάλογα με τον τρόπο δράσης τους και τις συνθήκες που επικρατούσαν στην ελληνική κοινωνία. Η πρώτη φάση αφορά στην εδραίωση των φασιστών στη δημόσια σφαίρα, την εκλογή της Χ.Α., αλλά και την έντονη παρουσία της πέρα από το κοινοβούλιο στο δρόμο και στην κοινωνία. Τα πρώτα χρόνια της κρίσης δημιούργησαν εύφορο έδαφος στο νεοναζιστικό κόμμα να εγκολπώσει κόσμο, εκμεταλλευόμενο την πτώση του ΛΑΟΣ, καθώς και τη γενικότερη απογοήτευση του κόσμου από το πολιτικό σύστημα. Οι φασίστες της Χρυσής Αυγής, λοιπόν, εκείνη την περίοδο του ’09-’13 παρουσίασαν ένα πολιτικό κρεσέντο. Ένα κρεσέντο που δε συσχετιζόταν μόνο με τη μαζικοποίηση και την αύξηση της πολιτικής τους δύναμης, αλλά και με την έντονη δράση τους ενάντια σε μετανάστες, συνδικαλιστές και απεργούς, αντιφασίστες και δομές του κινήματος (στέκια, καταλήψεις κλπ). Παρά τον επικίνδυνο ρόλο τους και την αυξημένη δυναμική τους, το αντιφασιστικό κίνημα κατάφερε να συγκρουστεί ευθέως μαζί τους και να δημιουργήσει ένα ισχυρό αντίπαλο δέος στο δρόμο.

Η δεύτερη φάση που βιώνουμε σήμερα ωστόσο κρίνεται εξίσου επικίνδυνη. Μετά την απογοήτευση μεγάλου κομματιού της κοινωνίας από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και την κοινωνική-οικονομική πολιτική που ακολούθησε, το μακεδονικό ζήτημα έγειρε έντονες αντιδράσεις κόσμου. Tα συλλαλητήρια για την ονομασία της Βόρειας Μακεδονίας και τη φαντασιακή «απειλή της ιστορίας και της εδαφικής ακεραιότητας του ελληνικού έθνους» από τη γειτονική χώρα διαδέχονταν το ένα το άλλο. Οι διακρατικοί ανταγωνισμοί, τα συμφέροντα των αστικών τάξεων και των δύο χωρών, και ο ρόλος του ΝΑΤΟ προσπάθησαν να καμουφλαριστούν και να κρυφτούν πίσω από έναν «αγνό πατριωτισμό». Το υπαρκτό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας που συσπειρώθηκε κάτω απ’ την ομπρέλα της εθνικής ενότητας δημιούργησε έναν ισχυρό πατριωτικό πόλο. Αυτή η μερίδα κόσμου, που τόσο χρόνια πλήττεται από την οικονομική πολιτική του κράτους και την επίθεση που τις έχουν εξαπολύσει τα εγχώρια και υπερεθνικά αφεντικά, δε μπόρεσε να στρέψει την οργή της εναντίον τους. Αντίθετα, στη συνείδηση αυτού του κόσμου κυριάρχησε το έθνος και η προσήλωση στις αξίες «πατρίς-θρησκεία-οικογένεια». Η συγκυρία αυτή ήταν η κατάλληλη για να βγουν μπροστά οργανωμένα κομμάτια φασιστών κάθε λογής. Από την «σοβαρή» πλέον Χρυσή Αυγή που κάλεσε σε πραξικόπημα εντός της βουλής, από στρατιωτικούς και παπάδες εθνοπροστάτες, από λούμπεν και φασιστοχούλιγκανς κλπ. Η μαζικότητα των συλλαλητηρίων βοήθησε ακροδεξιές ομάδες να καταφέρουν να πλησιάσουν, να επιτεθούν και άλλοτε να καταστρέψουν καταλήψεις, στέκια και δομές του ανταγωνιστικού κινήματος. Η αντίδραση ωστόσο του κόσμου, που συμμετείχε ή στήριζε τα συλλαλητήρια, ήταν μηδαμινή. Κανέναν δεν άγγιζε το κάψιμο της Libertatia, οι επιθέσεις στον Ε.Κ.Χ. Σχολείο, στο αυτοδιαχειριζόμενο θέατρο Εμπρός, στα γραφεία του ΝΑΡ από μπάτσους ή στην κατάληψη Βύρωνος 3 στην Καβάλα. Στο κοινωνικό γίγνεσθαι παρατηρείται πλέον με σαφήνεια η ύπαρξη δυο στρατοπέδων. Το στρατόπεδο του εθνικισμού και της εθνολαγνείας, που σέρνει από εξαθλιωμένους νεοπρολετάριους με έλλειψη ταξικής συνείδησης έως οργανωμένους και πολλές φορές πληρωμένους φασίστες που επιτίθεται στις δομές μας και σε μειονότητες που δέχονται καταπίεση, όπως μετανάστες, και ομοφυλόφιλους και το στρατόπεδο των ανθρώπων που αντιλαμβάνονται τις ταξικές αντιθέσεις, την επίθεση που βιώνουμε οι «από τα κάτω», το στρατόπεδο της αλληλεγγύης, της αξιοπρέπειας, του αγώνα και της αντίστασης.

Επιτακτική η ανάγκη δημιουργίας διεθνιστικού- αντιφασιστικού πόλου

Σύμφωνα με την παραπάνω ανάλυση και επειδή αντιλαμβανόμαστε τη θέση μας στο ταξικό και κοινωνικό στρατόπεδο, θέτουμε ως βασική προτεραιότητα τη δημιουργία διεθνιστικού αντιφασιστικού πόλου στην πόλη μας. Ενός αντιφασιστικού πόλου που θα καταφέρει να ενώσει διάφορες κοινωνικές ομάδες από τα στρώματα των εκμεταλλευομένων και καταπιεσμένων και που θα έρχεται σε ευθεία σύγκρουση με κάθε λογής φασίστες. Η συγκυρία το επιτάσσει σε βαθμό επιβίωσης, έτσι ώστε να μην ξαναδούμε καταλήψεις να καίγονται και νεοναζί να σπέρνουν το εθνικιστικό μίσος ανενόχλητοι στις πόλεις. Οι δυνάμεις του αναρχικού κινήματος πρέπει να συναντηθούν και να συμπράξουν με ευρύτερες πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις του ανταγωνιστικού κινήματος, που αντιλαμβάνονται την κοινή απειλή από την άνοδο της ακροδεξιάς και αγωνίζονται εναντίον της από το δικό τους μετερίζι. Ταυτόχρονα, πρέπει ο αντιφασιστικός πόλος να αποκτήσει πλατύ κοινωνικό έρεισμα και συντονισμένη και σταθερή πορεία στο δρόμο, έτσι ώστε να μην αφήσει ούτε σπιθαμή δημοσίου χώρου στους φασίστες.

Αναλύοντας τη συγκυρία βλέπουμε ότι δεν αρκεί να αντιπαρατεθούμε στη φασιστική άνοδο, καθώς αυτή δεν έρχεται από μόνη της. Οι διακρατικοί ανταγωνισμοί και το μιλιταριστικό κλίμα που επικρατεί στην εποχή μας οξύνονται. Ο στρατός, ιδιαίτερα στην πόλη μας και σε όλη τη Θράκη, επιδίδεται συνεχώς σε ασκήσεις, ενώ μίντια και τοπικοί παράγοντες δείχνουν τα δόντια τους. Ενάντια σε αυτές τις πολεμικές σειρήνες πρέπει το στρατόπεδο μας να ορθώσει και ένα αντιπολεμικό/αντιιμπεριαλιστικό κίνημα με σαφή ταξικά χαρακτηριστικά ενάντια στα σχέδια του αστικού μπλοκ και των υπερεθνικών οργανισμών (ΝΑΤΟ, ΕΕ). Για την επιβίωση και την προστασία της πολιτικής μας ύπαρξης πρέπει να δώσουμε σημασία στην αυτοπεριφρούρηση μας. Σε εποχές που το κράτος οργανώνεται για την αντιπαράθεση με κάποιον εξωτερικό εχθρό, ταυτόχρονα στοχεύει στην καταστολή του εσωτερικού εχθρού, που στην προκειμένη περίπτωση είναι ο κόσμος του ανταγωνιστικού κινήματος και του αγώνα.

Ως κομμάτι του νεοπρολεταριάτου, οφείλουμε να αντιτασσόμαστε σε οτιδήποτε πάει κόντρα στα ταξικά μας συμφέροντα και εξυπηρετεί ντόπια και ξένα αφεντικά. Έχουμε χρέος να υψώσουμε αναχώματα στους σχεδιασμούς των παγκόσμιων κυρίαρχων και της ντόπιας αστικής τάξης, να οικοδομήσουμε ένα ισχυρό διεθνιστικό κίνημα ενάντια στον πόλεμο, ενάντια στο σύγχρονο ολοκληρωτισμό. Η μόνη λύση ενάντια στον πόλεμο, το φασισμό, τη φτώχεια, την εξαθλίωση, τον ρατσισμό, την κρατική και παρακρατική τρομοκρατία είναι η οργάνωση της τάξης μας για την προετοιμασία της ταξικής αντεπίθεσης, για την κοινωνική επανάσταση. Για να παλέψουμε για αυτά που μας ανήκουν πραγματικά και όχι για τα συμφέροντα των λίγων.

ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΟ ΟΧΕΤΟ. ΝΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΟΥΜΕ ΤΙΣ ΔΟΜΕΣ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΑΣ ΥΠΑΡΞΗ.

ΈΞΩ ΟΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΟΛΕΙΣ ΜΑΣ.

ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΙΣΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ.

ΑΦΙΣΕΣ, Διεθνισμός, ΚΕΙΜΕΝΑ

Να αντισταθούμε στο εθνικιστικό παραλήρημα των καιρών μας

Να αντισταθούμε στο εθνικιστικό παραλήρημα των καιρών μας

Τον τελευταίο καιρό, η συμφωνία για το «μακεδονικό» έχει προκαλέσει διαδοχικά εθνικιστικά ξεσπάσματα σε διάφορες πόλεις, συσπειρώνοντας μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας κάτω από την ομπρέλα της επίπλαστης εθνικής ενότητας, της ανιστόρητης δήλωσης περί ελληνικότητας της Μακεδονίας, καθώς και την υποτιθέμενη συγγένεια των νεοελλήνων με το Μ. Αλέξανδρο.

Τα εθνικιστικά συλλαλητήρια για τη Μακεδονία, παρά τις δηλώσεις όσων τα υποστηρίζουν περί μη σχέσεις με οργανωμένους φασίστες, έχουν πάρει σαφή χαρακτηριστικά και στοχεύσεις: Επιθέσεις σε καταλήψεις και δομές του αγώνα (όπως πρόσφατα στην κατάληψη Βύρωνος 3 στην Καβάλα), σε μετανάστες, σε ομοφυλόφιλους στη Θεσσαλονίκη. Στη Ξάνθη στην πορεία της 27/06 ακούστηκαν τα συνθήματα «Αναρχικοί και γκέυ δεν είστε αναγκαίοι» και «Αναρχικοί και μποσελβίκοι αυτή η γη δεν σας ανήκει». Κάτω από το «αγνό» πατριωτικό αξιακό «πατρίς-θρησκεία-οικογένεια» κρύβονται οι επιθετικές διαθέσεις προς συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες και τη μειονότητα.

Ως κομμάτι του νεοπρολεταριάτου έχουμε χρέος να υπερασπιστούμε τα ταξικά μας συμφέροντα, τις οργανώσεις της τάξης μας, τις δομές, τις κοινότητες αγώνα και τους ανθρώπους μας απέναντι σε οποιαδήποτε επίθεση. Δεν ταυτιζόμαστε με τα συμφέροντα και τους τυχοδιωκτισμούς καμιάς αστικής τάξης. Δεν πολεμάμε για κανένα διακρατικό ανταγωνισμό. Μόνοι σύμμαχοί μας αυτοί με τους οποίους μοιραζόμαστε τις ίδιες αγωνίες και τα ίδια ταξικά συμφέροντα ανεξαρτήτως καταγωγής και τόπου διαμονής.

 

Έξω οι φασίστες από τις πόλεις μας

 Να υπερασπιστούμε τις δομές αγώνα και την πολιτική μας ύπαρξη

 Aντιστεκόμαστε στον εθνικιστικό οχετό, προτάσσοντας την ταξική αλληλεγγύη και το διεθνιστικό αγώνα

Αγωνιζόμαστε για μια κοινωνία ισότητας και ελευθερίας

 

Πέλοτο

 

 

ΔΙΕΘΝΙΣΜΟΣ, ΔΡΑΣΕΙΣ, ΚΕΙΜΕΝΑ

Να αντισταθούμε στο εθνικιστικό παραλήρημα των καιρών μας. Αντιεθνικιστική συγκέντρωση | Τετάρτη στις 18:00 Προκάτ

Αντιεθνικιστική συγκέντρωση | Τετάρτη στις 18:00 Προκάτ

 

Να αντισταθούμε στο εθνικιστικό παραλήρημα των καιρών μας

Τον τελευταίο καιρό, η συμφωνία για το «μακεδονικό» έχει προκαλέσει την αντίδραση ενός μεγάλο κομματιού της κοινωνίας και έχει γεννήσει μια σειρά κινήσεων εθνικής συσπείρωσης γύρω από το όνομα της γειτονικής χώρας, καθώς και γύρω από την  ανάγκη διαφύλαξης της εδαφικής και ιστορικής ακεραιότητας του ελληνικού κράτους. Τα μεγάλα συλλαλητήρια του χειμώνα, σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα, διαδέχτηκαν εθνικιστικά ξεσπάσματα και νέα συλλαλητήρια σε διάφορες πόλεις, τα οποία κλιμακώνονται συνεχώς, δίνοντας την ευκαιρία στους φασίστες να αποκτούν όλο και περισσότερη κοινωνική νομιμοποίηση, γύρω από τη ρητορική της εθνικής ομοψυχίας, της ελληνικότητας της Μακεδονίας, καθώς και τη συγγένεια των νεοελλήνων με το Μ. Αλέξανδρο. Το κρεσέντο εμφάνισης, λοιπόν, τέτοιων συλλαλητηρίων σε πολλές επαρχιακές πόλεις έρχεται να χτυπήσει την πόρτα και στη δικιά μας πόλη, όπου την Τετάρτη 27/06 η Επιτροπή Αγώνα Ξάνθης καλεί συγκέντρωση και πορεία διαμαρτυρίας για να διαδηλώσουν κατά της συμφωνίας Τσίπρα-Ζάεφ και την αλλαγή της ονομασίας της γειτονικής χώρας σε Βόρεια Μακεδονία.

Η  θέση μας για τέτοιου είδους εκδηλώσεις εθνικής ομοψυχίας και πατριωτισμού είναι ξεκάθαρη: Αυτός ο διαταξικός χυλός αποτελεί βούτυρο στο ψωμί για την ελληνική αστική τάξη, η οποία, για να ισχυροποιηθεί στο παιχνίδι των διακρατικών ανταγωνισμών, δίνει το πράσινο φως σε στρατιωτικούς και επίδοξους προστάτες του έθνους, φασίστες και νεοναζί, παπάδες και χριστιανοταλιμπάν να εκμεταλλευτούν την απογοήτευση του κόσμου από το πολιτικό σύστημα, την αποστροφή του εκμεταλλευόμενου από τις συλλογικές διεκδικήσεις και τη γενικότερη οικονομική δυσχέρεια του νεοπρολεταριάτου. Τα συλλαλητήρια για τη Μακεδονία δίνουν χώρο και άλλοθι στους φασίστες να ξαναβγούν στο δρόμο και να επιτεθούν σε καταλήψεις και δομές του αγώνα (όπως πρόσφατα στην κατάληψη Βύρωνος 3 στην Καβάλα), σε μετανάστες, σε ομοφυλόφιλους στη Θεσσαλονίκη κ.λπ. Το ακροδεξιό τσίρκο παρελαύνει καθημερινά στις γειτονιές μας με τη μορφή αγωνιζόμενων πατριωτών, στα τηλεοπτικά παράθυρα με τη μορφή γεωστρατηγικών αναλυτών και το εθνικιστικό ντελίριο αυξάνεται συνεχώς.

Αυτοί είναι κάποιοι από τους λόγους που μας κάνουν να μη θέλουμε τέτοιου είδους πατριωτικές μαζώξεις, οι οποίες προετοιμάζουν το έδαφος για να επιτεθούν οι φασίστες σε όσους αγωνίζονται αλλά και στα πιο αδύναμα κομμάτια της κοινωνίας, που δέχονται τη μεγαλύτερη καταπίεση. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως η Ξάνθη είναι μια πόλη με έντονο το μειονοτικό στοιχείο. Τα συλλαλητήρια αυτά, είναι μοναδικές ευκαιρίες για τους έλληνες εθνικιστές να προβούν σε επίδειξη δύναμης και επιβολής προς τη μειονότητα.

Ως κομμάτι του νεοπρολεταριάτου οφείλουμε να αντιτασσόμαστε σε οτιδήποτε πάει κόντρα στα ταξικά μας συμφέροντα και εξυπηρετεί ντόπια και ξένα αφεντικά. Έχουμε χρέος να υψώσουμε αναχώματα στους σχεδιασμούς των παγκόσμιων κυρίαρχων και της ντόπιας αστικής τάξης, να οικοδομήσουμε ένα ισχυρό διεθνιστικό κίνημα ενάντια στον πόλεμο, ενάντια στο σύγχρονο ολοκληρωτισμό. Η μόνη λύση ενάντια στον πόλεμο, το φασισμό, τη φτώχεια, την εξαθλίωση, τον ρατσισμό, την κρατική και παρακρατική τρομοκρατία είναι η οργάνωση της τάξης μας για την προετοιμασία της ταξικής αντεπίθεσης, για την κοινωνική επανάσταση. Για αυτά που μας ανήκουν πραγματικά και όχι για τα συμφέροντα των λίγων.

Αντιστεκόμαστε στον εθνικιστικό οχετό

 Να υπερασπιστούμε τις δομές αγώνα και την πολιτική μας ύπαρξη

 Έξω οι φασίστες από τις πόλεις μας

 Αγωνιζόμαστε για μια κοινωνία ισότητας και ελευθερίας

Πέλοτο