Ανακοίνωση για την στοχοποίηση της συλλογικότητάς μας. Μπορείς να την κατεβάσεις σε pdf από εδώ

Δε θα κάτσουμε άπραγοι!
Το ξέρουμε ότι είμαστε στο στόχαστρο. Και ξέρουμε και από ποιους.

Τον Μάρτιο του 2015 εκδώσαμε και κολλήσαμε μια προκήρυξη τοίχου, η οποία αναφερόταν σε μια υπόθεση βιασμού που “απασχόλησε” την κοινωνία της πόλης μας εκείνο το μήνα. Αναλύσαμε τι είναι και τι αντιπροσωπεύει ο βιασμός (και η αμφισβήτησή του) σε μια πατριαρχική κοινωνία.

Με βάση αυτήν την αφίσα κατατέθηκε μήνυση για συκοφαντική δυσφήμιση απέναντι στη «συλλογική οντότητα Πέλοτο και σε όσους συνεργάζονται με αυτήν», όπως και σε άλλες δύο συλλογικότητες της πόλης που είχαν τοποθετηθεί δημόσια για το βιασμό. Φορέας της μήνυσης ήταν ένας από τους δύο άντρες που καταδείχθηκαν ως βιαστές της από την κοπέλα και ο δικηγόρος του. Πολιτικός φορέας αμφότερων των προσώπων αυτών είναι το τοπικό ΠΑΣΟΚ (ένα το κρατούμενο).

Η Αστυνομική Διεύθυνση Ξάνθης και πιο συγκεκριμένα το τμήμα Ασφάλειας δεν έχασε την ευκαιρία να μας κυνηγήσει. Όπως έχουμε τοποθετηθεί και σε προηγούμενη ανακοίνωσή μας στις 15.03.17 (peloto.espivblogs.net/2017/03/15/anakoinwsi-gia-ti-stoxopoiisi-mas/) είναι αντιληπτό από μέρους μας ότι αυτή η δίωξη εντάσσεται σε μια σειρά άλλων διώξεων απέναντι σε μέλη μας για τη συνδικαλιστική, αντιφασιστική και συνολικά τη δημόσια πολιτική τους δράση. Είναι προφανής ο σκοπός της τοπικής Ασφάλειας να μας αδρανοποιήσει. Η ιδιαιτερότητα της περίπτωσης αυτής είναι ότι αφενός η μήνυση αφορά σε όλη τη συλλογικότητα (σ’ αυτό θα επανέλθουμε παρακάτω) και αφετέρου επιλέχθηκαν συγκεκριμένοι σύντροφοι και συναγωνιστές από την Ασφάλεια, οι οποίοι καλέστηκαν ως μέλη της πολιτικής μας οργάνωσης και ως εκ τούτου ύποπτοι για τη συγκεκριμένη υπόθεση. Καλέστηκαν με προσωπικά τηλεφωνήματα και ραβασάκια να καταθέσουν στο πλαίσιο προανακριτικής διαδικασίας, όπου και δηλώθηκε η πρόθεσή της να βρει και να ταυτοποιήσει όλα τα μέλη του Πέλοτο ώστε να ασκηθεί δίωξη και σε αυτά για συκοφαντική δυσφήμιση. Ως εκ τούτου αντιμετωπίζουμε την τοπική Ασφάλεια ως το διοργανωτή των πολιτικών διώξεων απέναντι στη συλλογικότητά μας εν συνόλω. (Δύο τα κρατούμενα)

Πρόθυμος αρωγός αποδείχθηκε ο εισαγγελέας. Ενώ η μήνυση για συκοφαντική δυσφήμιση κατατέθηκε το καλοκαίρι του 2015 (εκτιμούμε ως στοιχείο της υπερασπιστικής γραμμής των κατηγορούμενων τότε), η υπόθεση κινήθηκε λίγες μέρες πριν την εκδίκαση της υπόθεσης στις αρχές του Απρίλη του 2017. Δηλαδή δύο χρόνια μετά. Μόνο τυχαία δεν είναι η επιλογή αυτή. Η μικρή πόλη μας ενδείκνυται για κάτι τέτοια πολιτικά νταλαβέρια, εφόσον ο «μεγαλο»δικηγόρος είναι γνωστό ότι έχει τα μέσα του στην πόλη ως πολιτικός παράγοντας της περιοχής. (Τρία τα κρατούμενα).

Ο ιδιώτης-μηνυτής έπαιξε καταφανώς το ρόλο του λαγού στην υπόθεση. Πέρα από την υπερασπιστική γραμμή την οποία δεν κατέστρωσε αλλά αξιοποίησε στο δικαστήριο, το οποίο τον αθώωσε, θεωρούμε ότι γνωρίζει τις πολιτικές προεκτάσεις της μήνυσής του. Και συνειδητά επιτίθεται σε μια πολιτική συλλογικότητα του αντιεξουσιαστικού χώρου, συνεργαζόμενος με τις διωκτικές αρχές. Οπότε γίνεται εύκολα κατανοητή η συνθήκη για την οποία μιλάμε. Ένας πρόθυμος ιδιώτης στις υπηρεσίες των διωκτικών αρχών και ντόπιων παραγόντων.

Ποιος είναι ο στόχος αυτής της συμμαχίας κρατικών υπηρεσιών, ντόπιων πολιτικών παραγόντων, πρόθυμων ιδιωτών και πολιτικών φορέων; Να σιγήσει η πολιτική κριτική; Να παροπλιστεί μια αντιεξουσιαστική πολιτική οργάνωση που ενοχλεί; Να θριαμβεύσει η παντοκρατορία του μισογύνικου λόγου; Άμεσα και έμμεσα, επίσημα και ανεπίσημα, συνειδητά και “αυτοματίστικα”, όλα αυτά μαζί. Τα “πειστήρια” που έχουν οι ασφαλίτες στα λιγδερά γραφεία τους (δηλαδή η αφίσα μας που έσκισαν από κάποιο τοίχο) φωνάζουν ότι η δίωξη είναι πολιτική. Το περιεχόμενο της είναι ένα δισέλιδο κείμενο (αφού ουσιαστικά πρόκειται για προκήρυξη τοίχου) πολιτικής ανάλυσης και κοινωνικής κριτικής. Ένα διεισδυτικό κείμενο στοχοποίησης της κουλτούρας της αντρικής βίας, της πατριαρχικής συμπεριφοράς και της σεξιστικής καταπίεσης.

Αλλά το πρωτοφανές της υπόθεσης είναι που βγάζει μάτι! Η μήνυση αφορά σε ολόκληρη πολιτική συλλογικότητα. Και όχι μόνο ο εισαγγελέας δεν τη βάζει στο συρτάρι ως καταφανώς γελοιότατη υπόθεση που δεν πρόκειται να οδηγήσει πουθενά, αλλά βάζει την Ασφάλεια Ξάνθης να κυνηγήσει και να “δέσει” όλους όσους είναι μέλη της συλλογικότητας ή συνεργάζονται με αυτήν. Η αστική δικαιοσύνη κουρελιάζει τον εαυτό της όλο και περισσότερο. Ούτε καν μπήκαν στον κόπο εισαγγελέας και ασφαλίτες να αναζητήσουν τον συντάκτη ή τον αφισοκολλητή της αφίσας (όχι ότι τότε θα έστεκε η μήνυση περί συκοφαντικής δυσφήμισης, αλλά θα υπήρχε μια ελάχιστη βάση για να κρύψουν πίσω της την πολιτική δίωξη). Αντ’ αυτού, έχρισαν ως ύποπτους με τους σκιώδεις τρόπους που γνωρίζουν, συντρόφους μας που έχουν καταλογογραφήσει στη «συλλογική οντότητα Πέλοτο και στους συνεργάτες της». Χουντικής έμπνευσης το όλο στήσιμο, αλλά δε μας κάνει εντύπωση. Ούτε η αποθράσυνση των διωκτικών μηχανισμών που δεν κρατούν πλέον ούτε τα προσχήματα ούτε η ακραία συντηρητικοποίηση και η πόλωση με την αντίδραση, μεγάλου μέρους της κοινωνίας.

Έχουμε και λέμε λοιπόν. Ένας πρόθυμος ιδιώτης στο ρόλο του λαγού, με χαλαρές σχέσεις με το τοπικό ΠΑΣΟΚ. Ένας γνωστός δικηγόρος της πόλης, ντόπιος παράγοντας και σημαντικό στέλεχος του τοπικού ΠΑΣΟΚ. Ο εισαγγελέας που τρέχει μια στοχευμένη μήνυση δύο χρόνια μετά την κατάθεσή της, αλλά μόλις λίγες μέρες πριν την εκδίκαση της υπόθεσης του βιασμού. Η κρατική Ασφάλεια της πόλης μας, στο ρόλο του ενορχηστρωτή, του φαινομενικά εντολοδόχου αλλά ουσιαστικά του εντολέα. Αναρωτιόμαστε κατά πόσο αυτή η ωραία παρέα αναπολεί τη χούντα. Τότε που οι μπάτσοι έμπαιναν στα σπίτια και μάζευαν τους αγωνιστές όποτε γούσταραν. Τότε που οι εισαγγελείς και οι δικαστές έριχναν τις φυλακές απλά και μόνο επειδή ήσουν κομμουνιστής ή “συνεργάτης” τους, τότε που οι ρουφιάνοι κυκλοφορούσαν περήφανοι για τις υπηρεσίες που προσέφεραν στο καθεστώς.

Όπως και να χει διαμηνύουμε στους εραστές του πουλιού και της εφταετίας ότι δε θα περιμένουμε ξυπόλυτοι να μας δαγκώσουν τα φίδια. Τους ξεκαθαρίζουμε ότι δεν έχει σημασία να ανεμίσουν αγωνιστικές περγαμηνές από τα τέλη της δεκαετίας του 1970. Τους υπενθυμίζουμε ότι ζούμε στην Ξάνθη και κινιόμαστε στις πλατείες και τους δρόμους της, δουλεύουμε στα μαγαζιά και τις φάμπρικές της, σπουδάζουμε στο πανεπιστήμιό της, μένουμε στις γειτονιές της. Αλλά οι σύντροφοι και οι συντρόφισσές μας είναι σε όλες τις πόλεις της ελλάδας.

Και τέλος κρούουμε ελαφρώς τον κώδωνα του κινδύνου στους αγωνιζόμενους ανθρώπους, πολιτικά στρατευμένους ή μη. Όσο μένουμε ακάλυπτοι απέναντι στο κράτος, αυτό θα μας χτυπά. Όσο δε στήνουμε αναχώματα στην κρατική καταστολή, αυτή θα επεκτείνεται. Ο καπιταλισμός όπως τον ξέραμε καταρρέει μαζί με τις ταξικές ισορροπίες του παρελθόντος. Ο νέος ολοκληρωτισμός ανατρέπει βίαια και το νομικό πλαίσιο. Πλέον θέλουν να μας καταδικάζουν χωρίς καν προφάσεις. Και δεν είναι μόνο η ιδεολογική και πολιτική τοποθέτηση. Πλέον αρκεί και η λήψη αγωνιστικής θέσης απέναντι στις κρατικές πολιτικές και τις κοινωνικές σχέσεις εκείνες που συντηρούν και ενισχύουν τη βαναυσότητα της καθημερινότητας του καπιταλισμού.

ΟΙ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΙ ΤΟΥΣ ΘΑ ΠΕΣΟΥΝ ΣΤΟ ΚΕΝΟ!

ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΔΩ! ΠΙΟ ΕΝΕΡΓΟΙ, ΠΙΟ ΠΟΛΛΟΙ, ΠΙΟ ΕΤΟΙΜΟΙ

09.2017

Προκήρυξη για την υπόθεση του Τάσου Θεοφίλου και την στοχοποίηση του από κράτος, δικαστές και ΜΜΕ. Μπορείς να την κατεβάσεις σε pdf από εδώ

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗ ΤΑΣΟ ΘΕΟΦΙΛΟΥ

Στις 21 Νοεμβρίου 2016 ξεκίνησε η δίκη, σε δεύτερο βαθμό, του αναρχικού κομμουνιστή Τάσου Θεοφίλου, ο οποίος καταδικάστηκε το 2014 σε 25 χρόνια κάθειρξη για απλή συνέργεια σε ανθρωποκτονία και για ληστεία χωρίς κανένα απτό ενοχοποιητικό στοιχείο. Για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, το καλοκαίρι του 2012 στην Πάρο, πραγματοποιείται ληστεία σε υποκατάστημα της alphabank κατά τη διάρκεια της οποίας τραυματίζεται θανάσιμα ένας οδηγός ταξί που επιχείρησε να αποτρέψει τη φυγή των ληστών. Λίγες μέρες αργότερα, συλλαμβάνεται ο Τάσος Θεοφίλου στην Αθήνα με κύριες κατηγορίες την ανθρωποκτονία, τη συμμετοχή σε ληστεία και τη συμμετοχή στην οργάνωση Συνωμοσία των Πυρήνων της Φωτιάς. Κατηγορίες που από την πρώτη στιγμή αρνείται.

Το μοναδικό στοιχείο που οδήγησε στη σύλληψη του Θεοφίλου σύμφωνα με την αντιτρομοκρατική υπηρεσία ήταν ένα «ανώνυμο τηλεφώνημα» στη ΓΑΔΑ που τον υπέδειξε ως τον δράστη της ληστείας. Το τηλεφώνημα αυτό ποτέ δεν καταγράφηκε, ούτε εντοπίστηκε η πηγή του καθώς όπως ευθαρσώς ισχυρίστηκε η ίδια υπηρεσία κατά τη διάρκεια της δίκης, δεν υπάρχει αναγνώριση κλήσεως στα κεντρικά της Ελληνικής Αστυνομίας. Κατά την πρώτη δίκη, κανένας μάρτυρας δεν τον αναγνώρισε.

Η καταδίκη του Τάσου Θεοφίλου στηρίχθηκε σε δείγμα DNA που βρέθηκε σε ένα καπέλο το οποίο υποτίθεται ότι φορούσε ο ληστής. Ωστόσο το καπέλο που παρουσιάστηκε στη δίκη είχε εντοπιστεί εκ των υστέρων, δεν περιλήφθηκε στην επιτόπου φωτογράφιση των πειστηρίων, δεν εγγράφηκε στην έκθεση κατάσχεσης ούτε αναγνωρίστηκε από τους μάρτυρες. Παράλληλα, δύο επιστημονικά αρμόδιοι μάρτυρες δήλωσαν ότι η ανίχνευση DNA σε κινητό αντικείμενο δεν σημαίνει κατ’ανάγκη ότι το πρόσωπο στο οποίο ανήκει το DNA έχει έρθει σε επαφή με το αντικείμενο αυτό.

Τα παραπάνω, βέβαια, δεν εμπόδισαν την κατά τα άλλα «τυφλή» αστική δικαιοσύνη να αποφανθεί: ναι μεν αθώος για τη συμμετοχή στην οργάνωση Σ.Π.Φ., αλλά ένοχος για τις υπόλοιπες κατηγορίες με ποινή φυλάκισης 25 ετών χωρίς ανασταλτικό χαρακτήρα μέχρι το εφετείο. Η εισαγγελία προκειμένου να διατηρήσει τη δίκη και σε δεύτερο βαθμό κεκλεισμένων των θυρών και χωρίς ενόρκους, για να μην αποκαλυφθεί φυσικά το μέγεθος της σκευωρίας, άσκησε και από τη μεριά της έφεση, ξαναβάζοντας στο τραπέζι τις κατηγορίες για τις οποίες πρωτόδικα αθωώθηκε ο Θεοφίλου, δηλαδή τη συμμετοχή στην οργάνωση Σ.Π.Φ. Η δικαστική αυτή «επιλογή» βασίζεται στο ειδικό καθεστώς εξαίρεσης που διέπει τις δίκες των πολιτικών κρατουμένων και δίνει τη δυνατότητα σε μια δίκη να διατηρείται «κλειστών των θυρών» και χωρίς ενόρκους εφόσον παραμένει ενεργό το ειδικό καθεστώς του άρθρου 187 του ΠΚ («τρομονόμου») περί εγκληματικής οργάνωσης.

Από την πρώτη στιγμή έγινε ξεκάθαρη η οργανωμένη και στοχευμένη επέμβαση του κράτους με τους μηχανισμούς του στη συγκεκριμένη υπόθεση. Από τη μία, με την απευθείας ανάληψή της από την αντιτρομοκρατική υπηρεσία και από την άλλη, με τα μ.μ.ε. σε υποστηρικτικό ρόλο προς τη ρητορική της αντιτρομοκρατικής, χτίζοντας και αναπαράγοντας το προφίλ του τρομοκράτη – δημόσιου κινδύνου και ταυτίζοντας με αυτό τον Τάσο Θεοφίλου βάσει της πολιτικής του ταυτότητας και δράσης, του συγγραφικού του έργου και των προσωπικών του σχέσεων. Στα παραπάνω προστίθεται η αστική δικαιοσύνη, η οποία είναι πάντα πρόθυμη να κουρελιάσει τη νομιμότητα που ίδια υπερασπίζεται, καταδικάζοντας ξανά και ξανά έναν άνθρωπο χωρίς να έχει καταφέρει να αποδείξει ούτε την σχέση του με την ΣΠΦ ούτε με τη ληστεία.

Η υπόθεση του Τάσου Θεοφίλου συμπυκνώνει με τον πιο ωμό και ξεκάθαρο τρόπο την εκδικητικότητα του κράτους και τη μεθοδικότητα στη διαχείριση όσων αγωνίζονται ενάντια στις κυρίαρχες δομές και τις επιταγές του κεφαλαίου. Δεν είναι, όμως, η μοναδική. Έρχεται να προστεθεί σε σειρά άλλων υποθέσεων. Είτε αφορούν διώξεις αναρχικών και αγωνιστών χωρίς αποδεικτικά στοιχεία (βλέπε δίωξη και αθώωση του Θοδωρή Σίψα για τον εμπρησμό της Μαρφίν το 2010 αφού στοχοποιήθηκε και στιγματίστηκε εφ’ όρου ζωής από το σύνολο των μ.μ.ε., δίωξη 21 κατοίκων της Ιερισσού και της Μ. Παναγιάς για σύσταση «εγκληματικής οργάνωσης» για το χατίρι της eldoradogold και του Μπόμπολα), είτε επιθέσεις σε πολιτικούς κρατούμενους με σκοπό την εξόντωση και την ηθική/πολιτική τους απαξίωση (στέρηση αδειών και ιατρικής περίθαλψης, καταπάτηση και του παραμικρού δικαιώματος εντός της φυλακής).

Στήνεται μια συγκεκριμένη πολιτική καταστολής/εξόντωσης οποιουδήποτε/οποιασδήποτε επιλέγει να οργανωθεί και να αντισταθεί στους κρατικούς σχεδιασμούς ταξικής επιβολής. Ένα καθεστώς εξαίρεσης που -πηγάζει από- και βασίζεται υλικά και πολιτικά σε μια βιομηχανία στοχοποίησης, παραγωγής, διαχείρισης και καταστολής ενόχων- «τρομοκρατών» και εκτείνεται από τους νόμους για τις φυλακές τύπου Γ, τους τρομονόμους (άρθρα 187 και 187Α), την επικύρωση της επιστημονικοφανούς μεθόδου του DNA ως έγκυρο αποδεικτικό στοιχείο ενοχής, μέχρι την ποινικοποίηση των ιδεολογιών και των προσωπικών σχέσεων.

Οι τρομονόμοι, οι εκδικητικές συνθήκες ομηρίας, η υλική και ηθική εξόντωση που επιβάλλουν οι κρατούντες σ’ αυτόν εδώ τον τόπο, δε στοχεύουν και αφορούν μόνο τους αναρχικούς. Είναι τα μέσα που χρησιμοποιούνται εναντίον όσων επιλέξουν να παλέψουν για τα συμφέροντα τους κόντρα στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό, κόντρα στο κράτος και στο κεφάλαιο. Η καταστολή και οι διώξεις όμως δεν μπορεί να αποτελούν άλλοθι αδράνειας ούτε αιτία δηλώσεων νομιμοφροσύνης. Ιστορικά δεν υπήρξε ποτέ περίοδος που οι αγωνιστές δεν βρίσκονται στο στόχαστρο της κρατικής κατασταλτικής επίθεσης.

Με μικρά και σταθερά βήματα, με πίστη στις δυνάμεις μας και με όπλο τις δικές μας αυτόνομες δομές, με μέσα που επιλέγουμε οι ίδιοι και οι ίδιες και όχι αυτά που μας επιτρέπει κάθε φορά η κυριαρχία, μακριά από ψευδοδιλλήματα περί νομιμότητας, διαχειριστικές λογικές και εκλογικές αυταπάτες, να οργανώσουμε τη δράση μας και να αγωνιστούμε κόντρα στο κράτος και στο κεφάλαιο, με κοινωνική δράση και ταξικό προσανατολισμό.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗ ΤΑΣΟ ΘΕΟΦΙΛΟΥ

ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΟΥ

ΝΑ ΣΤΗΣΟΥΜΕ ΟΔΟΦΡΑΓΜΑΤΑ ΣΤΟΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟ.

ΝΑ ΤΣΑΚΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΕΞΑΙΡΕΣΗΣ

Ανακοίνωση σχετικά με τις κατασταλτικές επιθέσεις που δέχτηκαν καταλήψεις στις 13.3.2017
Μπορείς να την κατεβάσεις σε pdf από εδώ.

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

Μέσα στη συγκυρία της καπιταλιστικής κρίσης, το ελληνικό κράτος -είτε με δεξιά είτε με αριστερή διαχείριση- έχει εδώ και καιρό ανοίξει ένα μέτωπο ενάντια στα κέντρα αγώνα του ανταγωνιστικού/αντικαπιταλιστικού κινήματος, προχωρώντας σε θεαματικές και μη εισβολές σε αυτά, σε μια προσπάθεια να τα παρουσιάσει σαν «κέντρα ανομίας». Τα ευρήματα όμως μέχρι σήμερα δε φαίνεται να είναι ικανά να στηρίξουν αυτήν την εικόνα. Στο στόχαστρο της καταστολής μπαίνουν τόσο πολιτικοί χώροι, οι οποίοι στεγάζονται σε κατειλημμένα κτίρια, όσο και καταλήψεις στέγασης μεταναστών. Και οι δύο φαινομενικά διαφορετικές περιπτώσεις έχουν ένα πολύ σημαντικό κοινό. Προωθούν ένα διαφορετικό τρόπο οργάνωσης, δράσης και αντίληψης της κοινωνικότητας απ’ ότι η κυρίαρχη ιδεολογία. Αποτελούν κέντρα ζύμωσης και αγώνα, έξω από τις κρατικές κατευθύνσεις.

Μετά το καλοκαιρινό ρεσιτάλ καταστολής καταλήψεων στην Θεσσαλονίκη (κατάληψη στέγασης μεταναστών «Ορφανοτροφείο», κατάληψη στέγης της Λεωφόρου Νίκης και κατάληψη στέγασης μεταναστών «Hurriya»),το κράτος και οι αριστεροί διαχειριστές του, έδειξαν ακόμα μια φορά το κατά πόσο επάξιοι συνεχιστές του κράτους (κατά τα λεγόμενά τους) είναι, τα ξημερώματα της Δευτέρας 13/3 με την εκκένωση της κατάληψης του Αυτοδιαχειριζόμενου Κοινωνικού Χώρου «Βίλα Ζωγράφου» στην περιοχή του Ζωγράφου στην Αθήνα, της κατάληψης στέγης μεταναστών στο Δρακοπούλειο Κέντρο στην Αχαρνών στην Αθήνα και την εισβολή δικαστικού κλητήρα με τη συνοδεία μαινόμενων μπάτσων στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Αγρινίου (ΑΣΑ).

Κατά την διάρκεια της ανακατάληψης από το κράτος της Βίλας Ζωγράφου συνελήφθησαν 7 μέλη της συλλογικότητας που τη διαχειρίζεται, τα οποία ανέλαβαν την πολιτική ευθύνη υπεράσπισης της. Στην κατάληψη στέγης μεταναστών στο Δρακοπούλειο, στεγάζονταν 127 Σύριοι μετανάστες που οδηγήθηκαν μετά την εκκένωση στο κολαστήριο της Πέτρου Ράλλη, με σκοπό όπως μας ενημέρωσε ο υπουργός Δημοσίας Τάξεως κ. Τόσκας, την μεταγωγή τους σε χώρους φιλοξενίας-στρατόπεδα συγκέντρωσης. Μετά την κράτησή τους για 17 ώρες, τελικά τους παράτησαν άστεγους τα μεσάνυχτα στην Ομόνοια όπου ανέλαβαν την περίθαλψή τους άλλες καταλήψεις στέγασης προσφύγων. Τέλος, κατά την διάρκεια της εισβολής της αστυνομίας στο ΑΣΑ πραγματοποιήθηκαν πολλές υλικές ζημιές (πάγια τακτική των οργάνων επιβολής της τάξης όταν μπαίνουν σε κέντρα αγώνα) καθώς και κλοπή 600 ευρώ.

Οι καταλήψεις ως κέντρα αγώνα βάζουν το συλλογικό πάνω από το ατομικό, την αλληλεγγύη πάνω από το εμπορευματικό κέρδος. Με τον τρόπο λειτουργίας τους επιδιώκουν να δείξουν πως διαφορετικοί τρόποι κοινωνικής οργάνωσης είναι εφικτοί. Αυτός είναι ο κεντρικός λόγος που το κράτος θέλει να χτυπήσει και χτυπάει τις καταλήψεις, με πρόσχημα τη νομιμότητα και την καλύτερη χρήση των κτιρίων που όπως έχει αποδείξει η ιστορία ποτέ δεν έρχεται. Τα αφεντικά και οι εντολοδόχοι τους θέλουν να σβήσουν κάθε εστία αντίστασης απέναντι στην αστική δημοκρατία και στα χαρακτηριστικά ολοκληρωτικού καθεστώτος τα οποία παίρνει όταν χρειάζεται. Οι καταλήψεις υπήρξαν για δεκαετίες εργαλείο του ανταγωνιστικού προς τον καπιταλισμό κινήματος και σαν τέτοιο δεν μπορεί να χαριστεί στην κρατική καταστολή. Όπως κάθε προσπάθεια, έτσι και αυτές παρουσιάζουν πολλές φορές τις αντιφάσεις και τις αδυναμίες τους, είναι όμως ένα πραγματικό συλλογικό, κινηματικό στοίχημα η λειτουργία τους, η βελτίωσή τους, η ενιαιοποίησή τους ως αντιδομές του αντικαπιταλιστικού κινήματος.

Η ραγδαία υποχώρηση των ταξικών αντιστάσεων απέναντι στους σχεδιασμούς της ντόπιας αστικής τάξης και του κράτους της, κάνει πιο εύκολες τέτοιες επιθέσεις από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς. Σε κάθε περίπτωση όμως. η επίθεση ενάντια στις καταλήψεις γίνεται με τον ίδιο τρόπο που αργά ή γρήγορα εφαρμόζεται ενάντια σε κάθε αγώνα. Με στοχοποίηση, παραπληροφόρηση, καταστολή, δίκες και προσπάθεια να στραφεί το ένα κομμάτι της κοινωνίας ενάντια στο άλλο. Δεν είναι κάτι καινούριο. Γίνονται και θα συνεχίσουν να γίνονται για όσο υπάρχει ο καπιταλισμός και το κράτος του.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΔΟΜΕΣ ΑΓΩΝΑ ΠΟΥ ΔΕΧΟΝΤΑΙ ΚΡΑΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΚΡΑΤΙΚΕΣ ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ