Ανακοίνωση με αφορμή το θανατηφόρο εργατικό  «ατύχημα» διανομέα της εταιρίας WOLT στην πόλη της Θεσσαλονίκης. Μπορείς να την κατεβάσεις σε μορφή pdf από εδώ.

Στις 31/10 γίναμε για μια ακόμα φορά μάρτυρες ενός εργατικού ατυχήματος διανομέα της εταιρείας WOLT στην πόλη της Θεσσαλονίκης. Πιο συγκεκριμένα, ο 47χρονος διανομέας, πατέρας δύο παιδιών, έχασε τη ζωή του όταν ένας πολυτελές αυτοκίνητο παραβίασε το κόκκινο φανάρι και τον προσέκρουσε θανατηφόρα. Ο οδηγός του αυτοκινήτου τον εγκατέλειψε και προσπάθησε να ξεφύγει. Παράλληλα, λίγες μέρες νωρίτερα, άλλος ένας διανομέας 18 χρονών έχασε τη ζωή του μετά από σύγκρουση με ταξί.

Πρέπει να σημειωθεί πως στην πόλη της Ξάνθης τον τελευταίο μήνα συνέβησαν 2 περιστατικά εργατικών ατυχημάτων διανομέων της γνωστής εταιρείας e-food, τα οποία κατά τύχη, δεν κατέληξαν στην απώλεια ζωής των εργαζομένων.

Ωστόσο, τα περιστατικά δεν τελειώνουν εδώ. Η πόλη της Ξάνθης έχει βαρύ ιστορικό εργατικών ατυχημάτων και δολοφονιών σε διάφορους άλλους κλάδους. Αναλυτικότερα, να υπενθυμίσουμε το θάνατο του 47χρονου εργάτη και τον τραυματισμό άλλων δύο, όταν καταπλακώθηκαν από σκυρόδεμα τον Ιούνιο του 2020 στο εργολαβικό συνεργείο της ΑΚΤΩΡ. Στο ίδιο εργοτάξιο, ένας 23χρονος εργάτης είχε χάσει τη ζωή του 6 μήνες πριν το συγκεκριμένο περιστατικό. Η ίδια εταιρεία σχετίζεται και με το θάνατο τριών εργατών στα Γυμνά Ευβοίας το Μάρτιο του ’21 κατά τη διάρκεια επισκευών σε κολώνες της ΔΕΔΔΗΕ. Επιπλέον, δεν πρέπει να ξεχνάμε τον πρόσφατο θάνατο του 57χρονου υδραυλικού που καταπλακώθηκε από μπάζα, εν ώρα εργασίας σε οικοδομή της πόλης πριν 2 μήνες. Τέλος, να θυμηθούμε την εργατική δολοφονία στο εργοστάσιο της ΕΛΒΙΖ στο Πετροχώρι Ξάνθης, όπου οδηγός φορτηγού έχασε την ζωή του τον Ιούνιο του 2020. Και η λίστα των εργατικών δολοφονιών αυξάνεται διαρκώς.

Προφανώς, όλα τα παραπάνω δεν είναι μεμονωμένα ή τυχαία περιστατικά. Τα τελευταία χρόνια τα ατυχήματα εν ώρα εργασίας όλο και πληθαίνουν και η εργατική τάξη δε προλαβαίνει να μετράει τα θύματα της. Σύμφωνα και με στοιχεία του ΣΕΠΕ κάθε χρονιά τα εργατικά ατυχήματα, θανατηφόρα και μη, μονίμως αυξάνονται και για το 2021 μετράμε τουλάχιστον 18 νεκρούς εργάτες. Τα περιστατικά αυτά δεν αποτελούν την εξαίρεση στον κανόνα, αλλά τον ίδιο τον κανόνα. Την εργασιακή πραγματικότητα, δηλαδή, με την οποία ερχόμαστε αντιμέτωποι, ανεξάρτητα από το είδος εργασίας ή τον κλάδο στον οποίο απασχολούμαστε. Εργάτες δουλεύουν σε εργοστάσια και εργοτάξια χωρίς τις απαραίτητες προφυλάξεις, διανομείς θυσιάζονται στο βωμό της άμεσης παράδοσης, εμποροϋπάλληλοι και εργάτες στον τομέα του επισιτισμού λυγίζουν από την πολύωρη ορθοστασία.

Οι συνθήκες εργασίας ήταν ανέκαθεν αυτές , πάντα επιβαλλόμενες από την πλευρά της εργοδοσίας και με σκοπό το μέγιστο κέρδος αυτής. Το νομοσχέδιο Χατζηδάκη που πέρασε τον περασμένο Ιούνιο ήρθε να νομιμοποιήσει και να παγιώσει όλες τις υπάρχουσες αυθαιρεσίες και εγκληματικές τακτικές που εφαρμόζονται εδώ και χρόνια. Η 10ωρη και εντατικοποιημένη εργασία, οι απλήρωτες υπερωρίες, η δουλειά την Κυριακή, η επισφάλεια και το σύστημα free-lancing που επεκτείνεται σε ολοένα και περισσότερους τομείς, τα ελαστικά ωράρια και οι απανωτές βάρδιες, η δουλειά τη νύχτα, η αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης αποτελούν πλέον τις «νόμιμες» εργασιακές συνθήκες. Σε όλα αυτά έρχονται να προστεθούν και τα ελλιπή (αν όχι ανύπαρκτα!) μέτρα ασφαλείας. Η γρήγορη και φθηνή διεκπεραίωση της δουλειάς ιεραρχείται πιο ψηλά από τις συνθήκες εργασίας στις οποίες δεν εξασφαλίζεται ουσιαστικά κανένα μέτρο υγιεινής και ασφάλειας, σε αντίθεση με τις υπογεγραμμένες συμβάσεις όταν και όπου αυτές υπάρχουν.

Όλα τα παραπάνω συντελούν στην συνεχή υποτίμηση της εργασίας, σε ολοένα και επικινδυνότερες για εμάς συνθήκες εργασίας και συνεχίζουν να φέρνουν στο φως ατυχήματα και θανάτους. Απέναντι και κόντρα σε όλα αυτά οφείλουν να σταθούν οι αγώνες και οι διεκδικήσεις των εργαζομένων. Λαμπρό παράδειγμα εργατικού αγώνα από τους εργαζόμενους διανομείς της εταιρείας e-food, κατάφερε να συσπειρώσει και να ενώσει ένα μαζικότατο κομμάτι εργαζομένων, να νικήσει κατακτώντας τα βασικά τους αιτήματα για συμβάσεις αορίστου χρόνου εργασίας και τη λήξη των αυθαίρετων αξιολογήσεων και παράλληλα να συμπαρασύρει ένα μεγάλο κύμα αλληλεγγύης. Ο αγώνας των εργαζομένων ξεκίνησε όταν η εταιρεία ανακοίνωσε σε 115 εργαζόμενους της, τη μη ανανέωση της σύμβασης τους και την επιβολή ενός μοντέλου freelancer καμουφλάροντας τη μισθωτή σχέση εργασίας με μια αιωρούμενη έννοια αυτοαπασχολούμενου-ελεύθερου επαγγελματία. Προφανώς, αυτή η εργασιακή συνθήκη δεν είναι καινοτομία της e-food. Στην ανταγωνίστρια εταιρεία διανομής φαγητού WOLT αυτή η σύμβαση εργασίας γινόταν εξαρχής με όρους freelancer.

Οι εργαζόμενοι της e food έδειξαν το δρόμο. Με όπλο τη συνέλευση και την απεργία και με όχημα την ταξική ενότητα, έβαλαν φραγμό στα σχέδια των αφεντικών τους. Κόντρα στην απαισιοδοξία των ημερών, ο αγώνας τους αποτελεί φωτεινό παράδειγμα πως οι αγώνες μας είναι δίκαιοι και πως αν οργανωθούμε απέναντι στα αφεντικά μας θα νικήσουμε.

Να οργανωθούμε στη βάση, στους χώρους δουλειάς, στις εργατικές συνελεύσεις και στα σωματεία μας ενάντια στα νομοσχέδια και τις επιταγές των αφεντικών που μας φέρνουν όλο και πιο κοντά στον εργασιακό μεσαίωνα και μας υποχρεώνουν να ζούμε μέσα στην εξαθλίωση. Να διώξουμε τον φόβο, και να διεκδικήσουμε δουλειά με δικαιώματα και συνθήκες εργασίας που δε θα μας κάνουν να φοβόμαστε για το αν θα καταφέρουμε να γυρίσουμε σπίτι απόψε.

ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΑΛΛΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ ΣΤΑ ΚΑΤΕΡΓΑ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ!

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ ΜΕ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΣΤΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ, ΜΕ ΣΤΗΣΙΜΟ ΕΡΓΑΤΙΚΩΝ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΩΝ!

ΟΙ ΖΩΕΣ ΜΑΣ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΟΥΣ!

ΜΟΝΟ ΑΝ ΑΓΩΝΙΣΤΟΥΜΕ ΣΥΛΛΟΓΙΚΑ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΕΛΠΙΖΟΥΜΕ!

Πολιτική ανακοίνωση και αφίσα συλλογικοτήτων που κολλιέται σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πάτρα, Ξάνθη και Αλεξανδρούπολη, στο πλαίσιο κοινής καμπάνιας ενάντια στο αυξημένο κόστος ζωής και τους αποκλεισμούς από τα στοιχειώδη αγαθά και μέσα διαβίωσης. Μπορείτε να την κατεβάσετε σε pdf από εδώ.

Ακρίβεια, ανατιμήσεις και «χαράτσια»: για εμάς ο λογαριασμός, για το κεφάλαιο η κερδοφορία…

Έχουμε βιώσει καλά στο πετσί μας το τί σημαίνει για τις τσέπες και τις ζωές μας η διαρκής κρίση του κρατικού-καπιταλιστικού συστήματος, ένα νέο επεισόδιο της οποίας βιώνουμε τον τελευταίο 1,5 χρόνο. Οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ, προκειμένου να διαφυλάξουν και να αυξήσουν όσο περισσότερο μπορούν τα κέρδη τους, έχουν εξαπολύσει μια λυσσαλέα επίθεση σε βάρος της κοινωνικής πλειοψηφίας. Με μια σειρά αντιδραστικών-αντικοινωνικών μέτρων, στερούν από την κοινωνική βάση ακόμα και τα στοιχειώδη μέσα επιβίωσης, ανατρέπουν κατακτήσεις αιώνων και παραδίδουν όλα τα αγαθά και τις κοινωφελείς υπηρεσίες στα χέρια του κεφαλαίου, δημιουργώντας έτσι τις καλύτερες συνθήκες για την όξυνση της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης. Πριν από μερικές εβδομάδες, έγινε γνωστό ότι βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη ένα νέο κύμα ανατιμήσεων σε καταναλωτικά και βιομηχανικά είδη, ένα νέο δηλαδή κύμα ακρίβειας το οποίο επηρεάζει βασικά αγαθά, όπως τα τρόφιμα, το ρεύμα, τα καύσιμα. Συντελείται έτσι μια έμμεση μείωση στους μισθούς και τις συντάξεις της πλειοψηφίας της κοινωνίας, η οποία έρχεται να προστεθεί στη φορολογική ληστεία της τελευταίας δεκαετίας και η οποία έγινε στο όνομα της αποπληρωμής των χρεών στους «δανειστές», την ίδια στιγμή που το χρέος έχει ξεπεράσει το 236% του ΑΕΠ. Δίπλα στην φορολογία και στις διαρκείς ανατιμήσεις, είδαμε τα τελευταία χρόνια και ευρύτερες αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις και ιδιωτικοποιήσεις σε μια σειρά από τομείς που επιβαρύνουν την καθημερινότητα της κοινωνίας, αυξάνουν το κόστος ζωής, καταβαραθρώνουν το βιοτικό επίπεδο.

Το νέο κύμα ανατιμήσεων καταγράφεται και στα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ που δείχνουν αυξήσεις σχεδόν σε όλα τα είδη λαϊκής κατανάλωσης κατά 2% περίπου, ενώ για ορισμένα είδη φτάνουν μέχρι και το 12%. Ενδεικτικά της μεγάλης αύξησης των τιμών σε διάφορα αναγκαία προϊόντα είναι τα παρακάτω νούμερα: φρέσκα θαλασσινά 4,39%, ελαιόλαδο 2,61%, λαχανικά 8%, κρέας 13,21%, βενζίνη 16,8%, πετρέλαιο κίνησης 20,25%, φυσικό αέριο 72,32%. Αντίστοιχα, στις μεταφορές παρατηρείται αύξηση 6,7% και στη στέγαση 4%. Οι ανατιμήσεις αυτές, με χαρακτηριστικότερες όλων τις τεράστιες αυξήσεις στην ενέργεια (έως και 50% στο ηλεκτρικό ρεύμα), προκύπτουν ως αποτέλεσμα της ανάγκης του ντόπιου αλλά και του διεθνούς κεφαλαίου να επιστρέψει γρήγορα στην μέγιστη δυνατή κερδοφορία,  αντανακλούν  τους  ανταγωνισμούς  της  αγοράς  και  σχετίζονται  άμεσα  με  την  στρατηγική  της «απελευθέρωσης» της ενέργειας και της «πράσινης» μετάβασης, την οποία ευαγγελίζονται οι κυρίαρχοι. Για άλλη μια φορά λοιπόν, την κρίση και τους ανταγωνισμούς του καπιταλιστικού κόσμου πληρώνει η κοινωνική βάση.

Το νέο κύμα ακρίβειας έρχεται μέσα σε μια πολύ ιδιαίτερη κοινωνική συνθήκη και στην πραγματικότητα αποτελεί τη συνέχεια του αντικοινωνικού σχεδιασμού του κράτους και του κεφαλαίου, όπως αυτός συντελείται τα τελευταία χρόνια. Βρισκόμαστε περισσότερα από δέκα χρόνια μετά το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης του 2008 και σχεδόν 2 χρόνια από την εμφάνιση της πανδημίας. Μέσα σε αυτό το διάστημα, οι ταξικές ανισότητες έχουν οξυνθεί, το κόστος ζωής έχει αυξηθεί σε τρομακτικό βαθμό, ενώ οι μισθοί είναι χαμηλότεροι από ποτέ. Η περίοδος της πανδημίας είναι χαρακτηριστική των προθέσεων και του σχεδιασμού του κυριαρχίας. Από την αρχή της υγειονομικής κρίσης έγινε φανερό όχι μόνο ότι το κράτος αδιαφορεί για την προστασία της ανθρώπινης ζωής και της κοινωνικής πλειοψηφίας, αλλά και ότι όλες του οι κινήσεις αποσκοπούν στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων του κεφαλαίου. Έτσι, αντί να ενισχύσει το δημόσιο σύστημα υγείας, αντί να προσλάβει ιατρονοσηλευτικό προσωπικό και να λάβει ουσιαστικά μέτρα προστασίας στους χώρους εργασίας, το κράτος ήδη επεξεργάζεται το σχέδιο για περεταίρω ιδιωτικοποίηση του συστήματος υγείας με την μη πρόσληψη και τις απολύσεις εργαζομένων, με τις εξαγγελίες για συγχωνεύσεις κλινικών και νοσοκομείων, με την είσοδο ιδιωτικών εταιριών στο δημόσιο σύστημα υγείας (ΣΔΙΤ).

Πέρα όμως από το χώρο της υγείας, παρόμοιος σχεδιασμός υπάρχει και σε μια σειρά άλλων τομέων και υπηρεσιών όπως η εκπαίδευση, η ύδρευση, οι συγκοινωνίες, η στέγαση, οι δημόσιες υποδομές και περιουσία (από κτίρια μέχρι ολόκληρα βουνά και παραλίες). Χαρακτηριστικό είναι το ότι η ολοκληρωτική αναδιάρθρωση που συντελείται τα τελευταία χρόνια στον χώρο της εκπαίδευσης περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, την καθιέρωση διδάκτρων σε μεταπτυχιακά (και προπτυχιακά πλέον) προγράμματα σπουδών, την εμπλοκή όλο και περισσότερων ιδιωτικών εταιριών τόσο με πανεπιστημιακές υπηρεσίες όσο και με ερευνητικά προγράμματα, την επιβολή ταξικών φραγμών μέσω της μείωσης των εισακτέων και της θέσπισης της Ελάχιστης Βάσης Εισαγωγής.

Επιπλέον, η επίθεση κράτους και κεφαλαίου ενάντια στην κοινωνική πλειοψηφία επεκτείνεται και στο ζήτημα της στέγασης. Εδώ και κάποιο καιρό, το κράτος έχει άρει τους περιορισμούς για τη διεξαγωγή των πλειστηριασμών και έχει ψηφίσει νέο πτωχευτικό κώδικα, ο οποίος απελευθερώνει τους πλειστηριασμούς και τις εξώσεις πρώτης κατοικίας. Συγκεκριμένα, ο νέος πτωχευτικός κώδικας, πατώντας πάνω στο δρόμο που άνοιξε η προηγούμενη κυβέρνηση Σύριζα και επιβάλλουν οι ντιρεκτίβες της ΕΕ, απελευθερώνει την πώληση και την ενοικίαση της πρώτης κατοικίας του «οφειλέτη», και μάλιστα με την ενεργοποίηση της σχετικής διαδικασίας από την τράπεζα, τα funds και άλλους πιστωτές. Μεταξύ άλλων, ο δανειολήπτης θα μεταβιβάζει την κυριότητα του ακινήτου σε ιδιωτικό ειδικό φορέα που θα συστήνεται για το  σκοπό αυτό και στη συνέχεια θα μπορεί  να γίνεται νοικάρης  στο σπίτι  του  αντιμετωπίζοντας παράλληλα τη διαρκή απειλή της οριστικής έξωσης, αφού μετά από τρία χρόνια η τράπεζα θα έχει το ελεύθερο να καταγγείλει τη σύμβαση αν δεν καταβληθούν έγκαιρα 3 στη σειρά μηνιαία μισθώματα. Την ίδια στιγμή προβλέπεται η πλήρης ρευστοποίηση της περιουσίας του οφειλέτη, ο οποίος έχει πλέον πρόσβαση μονάχα στα ποσά του εισοδήματός του που καλύπτουν «εύλογες δαπάνες διαβίωσης». Σε μερικά ψίχουλα δηλαδή, ίσα για να μην πεθάνει. Με τον τρόπο αυτό, καθίσταται σαφές ότι για το κράτος, βασική επιδίωξη δεν είναι η κάλυψη μιας βασικής κοινωνικής ανάγκης, όπως είναι η στέγαση, αλλά η εξασφάλιση των κερδών  για τις τράπεζες και το κεφάλαιο. Είναι ήδη ορατό το ενδεχόμενο, στο επόμενο διάστημα να ξεσπάσει μια τεράστια στεγαστική κρίση.

Μια ειδική μνεία θα πρέπει να γίνει και στο ζήτημα της ενέργειας, καθώς τα τελευταία χρόνια, όλες ανεξαιρέτως οι κυβερνήσεις και βάσει των οδηγιών της Ε.Ε. έχουν μετατρέψει τη χώρα σε ένα απέραντο εργοτάξιο «αναπτυξιακών» έργων που, σύμφωνα με τις εξαγγελίες τους, αποσκοπούν στην προώθηση «πράσινων» μορφών ενέργειας και στην ενεργειακή αυτάρκεια της χώρας. Η μπίζνα με τις ΑΠΕ όχι μόνο δεν έφερε αυτάρκεια -αντιθέτως-, όχι μόνο δεν έφερε μείωση των τιμών κατανάλωσης όπως ευαγγελίζονται όσοι επιδοτούνται αδρά από Ευρωπαϊκά κονδύλια για να παράξουν ακριβό ηλεκτρικό ρεύμα, αλλά την ίδια στιγμή εκτόξευσε τις τιμές της ενέργειας στα λαϊκά σπίτια ενώ ταυτόχρονα οι βιομήχανοι συνεχίζουν να παίρνουν ρεύμα στην τιμή κόστους. Το μεγαλύτερο ποσοστό της ΔΕΗ βρίσκεται εδώ και λίγο καιρό στα χέρια ιδιωτών και το άνοιγμα της αγοράς ενέργειας έχει φέρει μονάχα χειρότερες υπηρεσίες και άμεσες διακοπές ηλεκτροδότησης σε όσους χρωστάν δύο λογαριασμούς. Το μόνο που έχει μείνει για την κοινωνία από τις κυρίαρχες πολιτικές για την ενέργεια είναι τα καταστροφικά έργα που γίνονται σε όλη τη χώρα και τα οποία λεηλατούν κάθε φυσικό πόρο, επιβαρύνοντας τα βουνά, τα δάση, τα ποτάμια και τις θάλασσες.

Όλα όσα αναφέρονται παραπάνω, από τις ανατιμήσεις στα βασικά αγαθά και στο ρεύμα, τις ταχύτατες ιδιωτικοποιήσεις μίας σειράς -μέχρι πρότινος- δημόσιων υπηρεσιών, χώρων και δομών (λιμάνια, ΟΣΕ, ΔΕΗ, ΔΕΔΔΗΕ, αεροδρόμια, ΟΑΣΘ, φοιτητικές λέσχες κλπ), μέχρι την επιχείρηση ιδιωτικοποίησης της υγείας, την περαιτέρω εμπλοκή του κεφαλαίου στον χώρο της εκπαίδευσης και την απελευθέρωση των πλειστηριασμών, αποτελούν κομμάτια της συνολικότερης επίθεσης που έχει εξαπολύσει το κυρίαρχο εκμεταλλευτικό σύστημα σε βάρος των χαμηλότερων κοινωνικών στρωμάτων. Οι αυξήσεις σε βασικά αγαθά σε συνδυασμό με τους ελάχιστους μισθούς (και παρά την προκλητικά πενιχρή αύξηση του κατώτατου μισθού κατά 0,52€ την ημέρα), τον τεράστιο αριθμό των ανέργων και τις συνθήκες εργασιακής γαλέρας που έχουν διαμορφωθεί, ειδικά μετά το τελευταίο αντεργατικό νομοσχέδιο, δημιουργούν έναν ασφυκτικό κλοιό γύρω από την κοινωνική πλειοψηφία. Οι εργαζόμενοι και οι άνεργες, οι φτωχοί και οι καταπιεσμένες, αποκλειόμαστε όλο και πιο πολύ από την πρόσβαση στα στοιχειώδη μέσα διαβίωσης, από την υγεία και την παιδεία. Καθημερινά βυθιζόμαστε όλο και περισσότερο στη φτώχεια και την ανασφάλεια.

Από τον διαρκή ατομικό αγώνα για την επιβίωση, στον διαρκή συλλογικό αγώνα για ζωή

Το άμεσο  μέλλον μας επιφυλάσσει ακόμα πιο βαθιά φτώχεια, ακόμα πιο ξεκάθαρους αποκλεισμούς όλο και περισσότερων από εμάς από την υγεία, από την παιδεία, από την ενέργεια, από τις μετακινήσεις, από την στέγαση, από μία σειρά ειδών πρώτης ανάγκης όπως το νερό και η τροφή. Σε όλο τον κόσμο, παίρνοντας διαφορετικές μορφές δικτύωσης και οργάνωσης, δυναμικές και μαχητικές αντιστάσεις υπερασπίζονται τον δημόσιο και κοινωνικό χαρακτήρα μίας σειράς υπηρεσιών, περιφρουρούν πολύμορφα και πολλές φορές αποτελεσματικά τις ανάγκες της κοινωνίας απέναντι στις ιδιωτικοποιήσεις, τις εξώσεις, τα ακριβά ενοίκια, τα κομμένα ρεύματα, τους υπερκοστολογημένους λογαριασμούς. Έχοντας στα χέρια μας την φόρα και την εμπειρία από τον νικηφόρο, μετά από πολλά χρόνια, αγώνα των εργαζομένων της e-food, κανείς δεν μπορεί να μας πείσει για το μάταιο της οργανωμένης μας αντίστασης. Σε κάθε γειτονιά, σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε σημείο που συναντιόμαστε, να επικοινωνήσουμε τα κοινά μας προβλήματα, να σταθούμε μαζί πάνω στην αρχή της αλληλοβοήθειας, να στήσουμε δίκτυα και δομές κοινωνικής και ταξικής αλληλεγγύης. Να παλέψουμε για την αύξηση του εισοδήματός μας και την μείωση του κόστους ζωής, να μπλοκάρουμε την ιδιωτικοποίηση της υγείας και της παιδείας, να δομήσουμε από τα κάτω ένα πλατύ ριζοσπαστικό κοινωνικό μέτωπο που θα τοποθετεί στο κέντρο της ανάλυσής του τον άνθρωπο και τις ανάγκες του και θα παλεύει για την ελεύθερη πρόσβαση στην υγεία, στην ενέργεια, στην στέγαση, στην μόρφωση, σε όλα τα είδη πρώτης ανάγκης για όλους και όλες, ντόπιους και μετανάστριες.

ΝΑ ΜΠΛΟΚΑΡΟΥΜΕ ΤΟ ΑΥΞΗΜΕΝΟ ΚΟΣΤΟΣ ΖΩΗΣ, ΤΑ ΑΚΡΙΒΑ ΕΝΟΙΚΙΑ, ΤΙΣ ΕΞΩΣΕΙΣ, ΤΙΣ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΕΙΣ

ΝΑ ΣΤΗΣΟΥΜΕ ΔΙΚΤΥΑ ΚΑΙ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ ΑΓΩΝΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΕΙΤΟΝΙΑ

ΝΑ ΜΗΝ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΚΑΜΙΑ ΜΟΝΗ ΚΑΙ ΚΑΝΕΝΑΝ ΜΟΝΟ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΕΠΙΘΕΣΗ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΩΝ

ΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ – ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ

 Ταξική Αντεπίθεση, ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών (Αθήνα, Θεσσαλονίκη)

Πέλοτο, στο δρόμο για την Αναρχία και τον Κομμουνισμό (Ξάνθη)

Αναρχική Ομάδα «Δυσήνιος Ίππος» (Πάτρα)

Κατάληψη Παλιού Νεκροτομείου (Αλεξανδρούπολη)

Προκήρυξη για τον αγώνα των διανομέων της εταιρίας e-food, ύστερα από την ανακοίνωση της εταιρίας για τη μη ανανέωση της σύμβασης τους και την επιβολή της μετατροπής τους σε freelancers. Μπορείτε να την κατεβάσετε σε pdf από εδώ.

Ούτε «freelancers», ούτε «συνεργάτες»

Τις τελευταίες ημέρες ξέσπασε ένα λαμπρό παράδειγμα εργατικού αγώνα από τους εργαζόμενους διανομείς της εταιρείας e-food, το οποίο κατάφερε να συσπειρώσει και να ενώσει ένα μαζικότατο κομμάτι εργαζομένων, να νικήσει κερδίζοντας τα βασικά τους αιτήματα για συμβάσεις αορίστου χρόνου εργασία και τη λήξη των αυθαίρετων αξιολογήσεων και παράλληλα να συμπαρασύρει ένα μεγάλο κύμα αλληλεγγύης το οποίο ξεχείλισε τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Πιο συγκεκριμένα, ο αγώνας των εργαζομένων ξεκίνησε όταν η εταιρεία ανακοίνωσε σε 115 εργαζόμενους της, τη μη ανανέωση της σύμβασης τους και την επιβολή ενός μοντέλου freelancer καμουφλάροντας τη μισθωτή σχέση εργασίας με μια αιωρούμενη έννοια αυτοαπασχολούμενου-ελεύθερου επαγγελματία. Τα αφεντικά προσπαθούν να ξεζουμίσουν όσα παραπάνω μπορούν από την εργατική μας δύναμη βαφτίζοντας μας «συνεργάτες». Προφανώς, αυτή η εργασιακή συνθήκη δεν είναι καινοτομία της e-food. Στην ανταγωνίστρια εταιρεία διανομής φαγητού Wolt αυτή η σύμβαση εργασίας γινόταν εξαρχής με όρους freelancer. Παράλληλα, είναι μια εργασιακή σχέση η οποία επικρατεί σε πολλούς άλλους εργασιακούς κλάδους, π.χ. στους νέους μηχανικούς, αποκρύπτοντας τη μισθωτή σχέση εργασίας. Το καθεστώς αυτό εξυπηρετεί τις εταιρείες και τα αφεντικά να γλιτώνουν φράγκα, αφού πλέον ο εργαζόμενος είναι υποχρεωμένος να πληρώνει μόνος για την ασφάλιση και τα ένσημα του, όταν «δεν έχει δουλειά» να μην έχει μισθό ενώ όταν «ανοίγουν οι δουλειές» να είναι πάντα διαθέσιμος. Και η πίτα ολόκληρη και ο σκύλος χορτάτος. Παράλληλα, σχετικοποιεί τη σχέση εκμεταλλευτή-εκμεταλλευομένου προσπαθώντας τεχνηέντως να αποκρύψει την εκμετάλλευση που δεχόμαστε από τα αφεντικά, προτάσσοντας ότι δήθεν είμαστε συνεργάτες και όχι εξαρτημένοι μισθωτοί εργαζόμενοι.

Πέραν της συγκεκριμένης ανακοίνωσης όμως, οι εργαζόμενοι της e-food βίωναν συνεχώς την επισφάλεια και το άγχος της απόλυσης και της ανεργίας όντας αναγκασμένοι να συνάψουν τρίμηνες συμβάσεις εργασίας με την δουλεμπορική εταιρεία ManPower Group. Οι μη ανανεώσεις των συμβάσεων αποτελούσε μέσο πίεσης και εντατικοποίησης της εργασίας, κάνοντας πατίνι τους διανομείς με την αύξηση της χιλιομετρικής απόστασης παραγγελίας και την επακόλουθη αύξηση των εργασιακών ατυχημάτων.

Βέβαια, η επίθεση που δέχεται ο κόσμος της εργασίας είναι κοινή σε όλους τους κλάδους. Το νομοσχέδιο Χατζηδάκη, αλλά και σωρεία αντεργατικών νόμων και νομοσχεδίων που ήρθαν πριν από αυτό έστρωσαν το δρόμο για τον εργασιακό μεσαίωνα που βιώνουμε σήμερα. 10ωρη εργασία, υπερδιπλασιασμός του ορίου των απλήρωτων υπερωριών (από 48 σε 120), ελαστικά σπαστά ωράρια μετά από «ατομική συμφωνία» του εργαζόμενου και του εργοδότη και κυριακάτικη εργασία. Τέλος, ο συνδικαλισμός μπαίνει στο στόχαστρο με το φακέλωμα συνδικαλιστών και την επίθεση στο απεργιακό δικαίωμα.

Επιπλέον, η πανδημία ανάγκασε εργαζόμενους/ες είτε να προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα με επιδόματα των 534 ευρώ, είτε να συνεχίζουν να εργάζονται με φυσική παρουσία χωρίς καμία μέριμνα για την προστασία της υγείας τους στο βωμό της συνεχούς παραγωγής και του κέρδους για τα αφεντικά. Η τηλεργασία έγινε μια μόνιμη συνθήκη και κανονικότητα με τα ωράρια να γίνονται λάστιχο, τον προσωπικό χώρο και χρόνο να εξαφανίζονται και τις εργοδοτικές αυθαιρεσίες να αυξάνονται. Τέλος, τα εργατικά ατυχήματα όχι απλά να συνεχίζουν να υπάρχουν, αλλά να αυξάνονται όσο αυξάνονται και οι απαιτήσεις και η πίεση εν ώρα εργασίας από τα αφεντικά.

Καταλυτικό ρόλο για όλα τα παραπάνω παίζει η ανεργία που έχει φτάσει στο 1 εκατομμύριο, σύμφωνα με τον ΟΑΕΔ, λειτουργώντας ως φόβητρο από τα αφεντικά και παράλληλα ως μέσο για να συμπιεστούν παραπάνω μισθοί και δικαιώματα συνθέτουν το πλαίσιο της σύγχρονης εργασιακής πραγματικότητας. Όλα αυτά, σε συνδυασμό με την ψηφιοποίηση και την απεδαφικοποίηση της εργασίας που απομακρύνουν τον εργάτη από το χώρο εργασίας του, δυσκολεύοντας την επικοινωνία μεταξύ των εργαζομένων και την πάλη για τα κοινά τους συμφέροντα, συνθέτουν το πλαίσιο της νέας εργασιακής πραγματικότητας.

Ωστόσο, μέσα σε αυτή τη ζοφερή συνθήκη οι εργαζόμενοι της e–food έδειξαν το δρόμο! Με όπλο τη συνέλευση και την απεργία και με όχημα την ταξική ενότητα και την αλληλεγγύη, ένωσαν τις δυνάμεις τους και έβαλαν φραγμό στα σχέδια των αφεντικών τους. Κόντρα στην απαισιοδοξία και την απογοήτευση των ημερών, ο αγώνας τους αποτελεί φωτεινό παράδειγμα πως οι αγώνες μας είναι δίκαιοι και πως αν οργανωθούμε ενάντια στα αφεντικά μας θα νικήσουμε. Γιατί εμείς μπορούμε χωρίς αυτούς. Αυτοί όμως χωρίς εμάς είναι γυμνοί βασιλιάδες. Να σπάσουμε τους τσαμπουκάδες τους, να πάμε κόντρα στις συνθήκες που θέλουν να μας επιβάλλουν για να κερδίζουν εις βάρος μας από την εργασία μας και να οργανωθούμε στους χώρους δουλειάς μας.

Το κύμα συμπαράστασης που κατέκλυσε τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης όντως ενίσχυσε τον αγώνα των διανομέων, βοηθώντας στη διάδοση του αγώνα τους και παράλληλα προκάλεσε πλήγμα στην εταιρεία e-food δυσφημίζοντας την. Οι δυνατότητες όμως που προσδίδουν τα μέσα αυτά δεν μπορούν να είναι νικηφόρα αν εμείς, η τάξη των εκμεταλλευόμενων δεν οργανωθούμε, και δε βγούμε στο δρόμο ενάντια στα αφεντικά μας. Οι κινήσεις μας πρέπει να απορρέουν από τη σκοπιά των εργαζομένων που βιώνουν την ίδια εκμετάλλευση και όχι από τη σκοπιά του καταναλωτή. Η αλληλεγγύη μεταξύ του κόσμου της εργασίας είναι που θα φέρει τις σύγχρονες νίκες.

Ενάντια στην επίθεση που δεχόμαστε, να πιάσουμε το νήμα των εργαζομένων διανομέων της εταιρείας e-food. Να οργανωθούμε στους χώρους δουλειάς ενάντια στα αφεντικά μας, αλλά και ως τάξη ενάντια στην πολιτική του κράτους και του κεφαλαίου που μας κλέβουν τη ζωή. Να οργανωθούμε στη βάση, ενάντια στα νομοσχέδια που μας φέρνουν όλο και πιο κοντά στον εργασιακό μεσαίωνα και μας υποχρεώνουν να ζούμε μέσα στην εξαθλίωση. Να διώξουμε τον φόβο, και να διεκδικήσουμε υγεία προσβάσιμη για όλους, δουλειά με δικαιώματα, επαναφορά του οκταώρου που είχε κατακτηθεί με αίμα και αγώνες, δικαίωμα στην κατοικία και ζωή με αξιοπρέπεια. Γιατί μόνο αν οργανωθούμε και αντισταθούμε συλλογικά μπορούμε να ελπίζουμε!

ΤΑΞΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ΤΗΣ E–FOOD

ΟΙ ΖΩΕΣ ΜΑΣ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ ΜΕ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΣΤΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ, ΜΕ ΣΤΗΣΙΜΟ ΕΡΓΑΤΙΚΩΝ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΩΝ

ΓΙΑ ΝA ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΟΥΜΕ ΤΑ ΔΙΚΑΩΜΑΤΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ

ΑΝΟΙΧΤΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΜΕ ΤΟ ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΣΕΡΒΙΤΟΡΩΝ, ΜΑΓΕΙΡΩΝ ΚΑΙ ΛΟΙΠΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΟΝ ΚΛΑΔΟ ΤΟΥ ΕΠΙΣΙΤΙΣΜΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

ΤΟ ΝΕΟ ΑΝΤΕΡΓΑΤΙΚΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ, Η ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ, ΚΑΙ Η ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ ΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΤΗΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ

ΤΡΙΤΗ 22 ΙΟΥΝΙΟΥ ΣΤΙΣ 20.00, ΣΤΟΝ ΚΗΠΟ ΤΟΥ ΑΥΤΟΝΟΜΟΥ ΣΤΕΚΙΟΥ ΞΑΝΘΗΣ

Αφίσα καλέσματος στην απεργιακή κινητοποίηση της 10ης Ιουνίου ενάντια στο νέο νομοσχέδιο υποτίμησης της εργασίας και του δικαιώματος στην απεργία.

ΔΕΝ ΘΑ ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΞΕΡΑΜΕ!

ΌΛΕΣ ΚΑΙ ΌΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΕΜΠΤΗ 10 ΙΟΥΝΙΟΥ 10:00, ΠΛ. ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

ΟΙ ΖΩΕΣ ΜΑΣ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ

Κείμενο ενάντια στο νέο νομοσχέδιο υποτίμησης της εργασίας και του δικαιώματος στην απεργία. Μπορείς να το κατεβάσεις σε μορφή pdf από εδώ.

Εδώ και μια δεκαετία βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης, η υποτίμηση και η επίθεση που δέχεται ο κόσμος της εργασίας ολοένα και οξύνεται. Παρόλο που οι εκμεταλλευτές μας προσπαθούν να μας πείσουν πως η εποχή των μνημονιακών πολιτικών λιτότητας έχει τελειώσει, στη σημερινή συγκυρία της παγκόσμιας υγειονομικής κρίσης, προετοιμάζουν σωρεία νέων επιθετικών αναδιαρθρώσεων σε νευραλγικούς τομείς. Έτσι, το ελληνικό κράτος ευθυγραμμισμένο με τις επιταγές της Ε.Ε. και του ΣΕΒ αξιοποιεί την πανδημία για την εφαρμογή νομοσχεδίων και πολιτικών προς όφελος του ντόπιου και διεθνούς κεφαλαίου.

Η εργασιακή πραγματικότητα εν καιρώ πανδημίας βρήκε τους/τις εργαζόμενους/ες είτε να προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα με το επίδομα των 534 ευρώ, είτε να συνεχίζουν να εργάζονται με φυσική παρουσία υπό αβέβαιες συνθήκες χωρίς καμία μέριμνα για την προστασία της υγείας τους στο βωμό του κεφαλαίου και της συνεχούς παραγωγής κέρδους για τα αφεντικά. Για άλλους η τηλεργασία έγινε μια μόνιμη συνθήκη και κανονικότητα με τα ωράρια να γίνονται λάστιχο, τον προσωπικό χώρο και χρόνο να εξαφανίζονται και τις εργοδοτικές αυθαιρεσίες να αυξάνονται και όλα αυτά μέσα σε ένα απρόσωπο περιβάλλον οπού η δυνατότητα για επικοινωνία με τους/τις συναδέλφους/ισσες πάει περίπατο. Όσοι και όσες ήταν άνεργοι/ες αλλά και όσοι/ες δούλευαν μαύρα και απολύθηκαν μετά το πρώτο κύμα της πανδημίας λόγω περικοπών της επιχείρησης, βρέθηκαν έκθετοι και μετέωροι να προσπαθούν να επιβιώσουν εν μέσω lockdown. Επιπλέον είδαμε τα εργατικά ατυχήματα όχι απλά να συνεχίζουν να υπάρχουν αλλά να αυξάνονται όσο αυξάνονται και οι απαιτήσεις ή η πίεση εν ώρα εργασίας από τα αφεντικά.

Η κρίση που περνάει το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο σε συνδυασμό με τα συνεχή lockdown τα οποία βαθαίνουν ακόμα περισσότερο την πληγή της εγχώριας οικονομίας, δημιούργησαν την ανάγκη κράτος και κεφάλαιο να αναπροσαρμόσουν τις πολιτικές τους για να καταφέρουν να ανταπεξέλθουν στις νέες συνθήκες. Το νέο νομοσχέδιο για τα εργασιακά- το οποίο ακολουθεί πιστά τις υποδείξεις της έκθεσης Πισσαρίδη για μια οικονομία ανταγωνιστική, καινοτόμα, εξαγωγική και αναπτυσσόμενη σύμφωνα με τα ευρωπαϊκά πρότυπα, εισάγει μια σειρά από αναδιαρθρώσεις, οι οποίες χτυπάνε κατακτήσεις χρόνων του εργατικού κινήματος και αφορούν το ωράριο, την πενθήμερη εργασία, την απεργία και πρόκειται να κατατεθεί προς ψήφιση στη βουλή τις επόμενες εβδομάδες.

Το νομοσχέδιο προβλέπει εφαρμογή 10ωρης εργασίας ,υπερδιπλασιασμό του ορίου των απλήρωτων υπερωριών (από 48 σε 120), ελαστικά σπαστά ωράρια μετά από «ατομική συμφωνία» του εργαζόμενου και του εργοδότη και διεύρυνση των κλάδων που θα λειτουργούν Κυριακές. Οι υπερωρίες πέραν του 8ώρου δε θα πληρώνονται με προσαύξηση, αλλά θα δίνονται ως ρεπό ή ως μειωμένο ωράριο εργασίας στο μέλλον, κάτι που μειώνει τον μισθό μας και τσακίζει τον προγραμματισμό των ζωών μας. Μάλιστα από τη στιγμή που υπάρχει 6μηνη προθεσμία για να δηλωθούν συνολικά οι υπερωρίες, είναι φανερό ότι ακόμα και τα μειωμένα ωράρια δεν πρόκειται να δοθούν ποτέ. Επιπλέον η τηλεργασία φαίνεται πως ήρθε να μείνει ως μια νέα πραγματικότητα καθώς τώρα καθιερώνεται ως πλήρους, μερικής ή εκ περιτροπής απασχόλησης ανάλογα με τις απαιτήσεις του εργοδότη. Ο χρόνος εργασίας αυξάνεται ανάλογα τις ανάγκες της εκάστοτε παραγωγικής περιόδου σε κάθε κλάδο πχ τουριστικές επιχειρήσεις και επισιτισμός σε καλοκαιρινή περίοδο.

Ωστόσο, η επίθεση στα δικαιώματα μας δε σταματά εδώ. Το νέο νομοσχέδιο περιλαμβάνει ρυθμίσεις σχετικές με την άσκηση του συνδικαλιστικού δικαιώματος για το οποίο πλέον απαιτείται η απογραφή στο Γενικό Μητρώο συνδικαλιστικών οργανώσεων, φακελώνοντας ουσιαστικά όσους συνδικαλίζονται. Η συγκεκριμένη παρέμβαση σε συνδυασμό με την ηλεκτρονική ψηφοφορία για οποιαδήποτε απόφαση του φορέα, δυσχεραίνει οποιαδήποτε επιχειρησιακή ή κλαδική απεργία καθιστώντας την παράνομη ή και ανέφικτη. Στο σημείο αυτό οφείλουμε να υπενθυμίσουμε τη διάταξη που ψήφισε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ τον Γενάρη του 2018, βάσει της οποίας υπερδιπλασιάστηκε ο αριθμός των εργαζομένων που απαιτείται προκειμένου να κηρυχθεί απεργία στο 51%. Επιπλέον, το προσωπικό ασφαλείας που πρέπει να εξακολουθεί να εργάζεται σε περίπτωση απεργίας στις επιχειρήσεις που η λειτουργία τους είναι κρίσιμη για το κοινωνικό σύνολο, στο δημόσιο και αλλού, ορίζεται σε τουλάχιστον 40%. Έτσι, παρέχεται ένα ιδιαίτερα ισχυρό κίνητρο στην εργοδοσία να εξασφαλίσει με οποιονδήποτε τρόπο την «ομαλή λειτουργία της επιχείρησης» με ό,τι συνεπάγεται αυτό. Ορίζεται, κατ’ αυτόν τον τρόπο, ένας απεργοσπαστικός μηχανισμός ασφάλειας σε νευραλγικούς για το κράτος τομείς. Τέλος, η προστασία των συμφερόντων της εργοδοσίας ενισχύεται, καθώς αν κατά την διάρκεια απεργίας, οι εργαζόμενοι προβούν σε κατάληψη εργασιακών χώρων (ακόμα και των εισόδων αυτών) ή σε περίπτωση που ασκηθεί «ψυχολογική ή σωματική βία», η απεργία καθίσταται παράνομη και όσοι μετέχουν σε αυτή τελούν ποινικά κολάσιμη πράξη. Ο ασαφής χαρακτήρας της «ψυχολογικής βίας» αποτελεί βούτυρο στο ψωμί της εργοδοσίας, η οποία θα μπορεί να τη χρησιμοποιεί ως δικαιολογία ώστε να βγάζει κάθε απεργία παράνομη, φτάνοντας στο σημείο να διεκδικεί ακόμα και αποζημίωση.

Είναι προφανές πως η κυβέρνηση προσπαθεί να εκμεταλλευτεί την ευκαιρία που της προσφέρει η έξαρση της πανδημίας προκειμένου, εν μέσω lockdown και της συστηματικής καλλιέργειας φόβου, να περάσει νομοσχέδια-ταφόπλακες για το νεοπρολεταριάτο και τα συμφέροντα του. Το έκανε στο προηγούμενο lockdown με το περιβαλλοντικό νομοσχέδιο, που δίνει το πράσινο φως σε πολυεθνικούς κολοσσούς για την περαιτέρω λεηλασία της φύσης και με το νομοσχέδιο για τις διαδηλώσεις, που κηρύττει παράνομη οποιαδήποτε διαδήλωση αποφασίσει κάθε φορά η κυβέρνηση. Το ζήτημα είναι το πότε η τάξη μας θα περάσει στην αντεπίθεση, καταργώντας στην πράξη τις συνθήκες που τις έχουν επιβάλει να ζει με τους χαμηλούς μισθούς, τα ελαστικά ωράρια, τις απολύσεις, τη μαύρη και ανασφάλιστη εργασία.

Όλα τα παραπάνω αποτελούν ένα στιγμιότυπο της ιστορικής επίθεσης που βιώνουμε από κράτος και κεφάλαιο. Αν το επιτρέψουμε, τα αφεντικά θα περάσουν πάνω απ’ τα κεφάλια μας, για να ξεπεράσουμε «όλοι μαζί» την υγειονομική κρίση. Είναι χρέος μας, λοιπόν, να στήσουμε ταξικά αναχώματα στην ολομέτωπη επίθεση που δεχόμαστε. Να αντισταθούμε ενάντια στην κρατική διαχείριση της πανδημίας που μας σκοτώνει λίγο-λίγο, που μας στοιβάζει στα ΜΜΜ και μας πετά έξω από τις ΜΕΘ, την ώρα που δίνονται λεφτά στα ΜΜΕ, στους πολεμικούς εξοπλισμούς και την καταστολή. Να οργανωθούμε στη βάση ενάντια στα νομοσχέδια που μας φέρνουν όλο και πιο κοντά στον εργασιακό μεσαίωνα και μας υποχρεώνουν να ζούμε μέσα στην εξαθλίωση. Να διώξουμε τον φόβο, να σπάσουμε το lockdown που μας έχει επιβληθεί για να διεκδικήσουμε υγεία προσβάσιμη για όλους, δουλειά με δικαιώματα, επαναφορά του οκταώρου που είχε κατακτηθεί με αίμα και αγώνες, δικαίωμα στην κατοικία και ζωή με αξιοπρέπεια. Γιατί μόνο αν οργανωθούμε και αντισταθούμε συλλογικά μπορούμε να ελπίζουμε!

 ΟΛΕΣ/ΟΙ ΣΤΙΣ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ

ΟΙ ΖΩΕΣ ΜΑΣ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ ΜΕ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΣΤΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ, ΜΕ ΣΤΗΣΙΜΟ ΕΡΓΑΤΙΚΩΝ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΩΝ

ΓΙΑ ΝA ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΟΥΜΕ ΤΑ ΔΙΚΑΩΜΑΤΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ

Ανακοίνωση για τα δύο θανατηφόρα εργατικά «ατυχήματα» που σημειώθηκαν στον ατμοηλεκτρικό σταθμό της ΔΕΗ στην Κοζάνη.  Μπορείς να την κατεβάσεις σε μορφή pdf από εδώ.

Δύο ακόμα εργάτες, 45 και 47 χρονών, έχασαν τη ζωή τους εν ώρα εργασίας όταν «υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες» έπεσαν από πύργο ψύξης ύψους 108μ. κατά τη διάρκεια εργασιών συντήρησης στον ατμοηλεκτρικό σταθμό της ΔΕΗ στην Κοζάνη. Οι δυο εργάτες απασχολούνταν από υπεργολαβική γερμανική εταιρία και ανάδοχος του έργου είναι η εταιρία ΑΒΑΞ.  Δεν έχει περάσει ούτε μήνας από το τελευταίο θανατηφόρο «εργατικό ατύχημα» στο Γυμνό Εύβοιας, όπου 3 εργάτες έχασαν ακαριαία τη ζωή τους και άλλος ένας τραυματίστηκε όταν χτυπήθηκαν από ρεύμα υψηλής τάσης κατά τη διάρκεια επισκευών σε κολώνες της ΔΕΔΔΗΕ από εργολαβικό συνεργείο της ΑΚΤΩΡ(η οποία έχει ιστορικό εργατικών δολοφονιών και στην περιοχή της Ξάνθης/ Ιούνης 2020 νεκρός εργάτης και τραυματίες που καταπλακώθηκαν από σκυρόδεμα).Τα παραπάνω δεν αποτελούν εξαιρέσεις της εργασιακής πραγματικότητας, αλλά τον κανόνα. Αυτόν που λέει ότι όσες και όσοι υποχρεούνται στην μισθωτή σκλαβιά για να επιβιώσουν, όσοι εργάζονται υπό πιεστικές συνθήκες στα εργοτάξια, όσες δουλεύουν για «να βγει γρήγορα η δουλειά» δεν ξέρουν τι τους ξημερώνει η επόμενη μέρα και αν τελικά θα θυσιάσουν την ίδια τους τη ζωή για τα κέρδη των αφεντικών. Γιατί τα παραπάνω είναι ακόμα 2 περιστατικά στην τεράστια λίστα όλων όσων δολοφονήθηκαν εν ώρα εργασίας για να αποδειχθεί ακόμα μια φορά η αναλώσιμη φύση του/της σημερινού εργαζόμενου/ης.

Δεν είναι ατυχήματα, ούτε ατομική ευθύνη ή απροσεξία του εργαζόμενου. Τα δήθεν συλλυπητήρια στους οικείους και η επιμονή περί αδιευκρίνιστων συνθηκών που τάχα θα διερευνηθούν από πλευράς αφεντικών δεν απαντούν ποτέ εν τέλει στο ποιος είναι ο πραγματικά υπεύθυνος. Η εντατικοποίηση της εργασίας (ακόμα περισσότερο εν καιρώ πανδημίας), η έλλειψη μέτρων ασφαλείας χάριν της μείωσης του κόστους, η απουσία επιβλέποντος και τεχνικού ασφαλείας, η πίεση από τα αφεντικά και τους μεγαλοεργολάβους να βγει γρήγορα το έργο, η καταπάτηση του διαλείμματος, τα ελαστικά ωράρια, οι ατελείωτες εργατοώρες είναι κάποιοι από τους λόγους που αποδεικνύουν ότι τέτοια περιστατικά δεν αποτελούν ούτε στο ελάχιστο ατυχήματα παρά εργατικές δολοφονίες στο όνομα του κέρδους.

Από τα εργοτάξια και τα ναυπηγία μέχρι τον επισιτισμό και τους διανομείς/ ταχυμεταφορείς, οι συνθήκες γαλέρας της σύγχρονης εργασιακής πραγματικότητας είναι τόσο σκληρή που περιστατικά θανάτου ή τραυματισμού συμβαίνουν κάθε εβδομάδα, με τελευταίο τον ακρωτηριασμό 46χρονου εργάτη λατομείων στην Θεσπρωτία. Οι στατιστικές μιλάνε για τουλάχιστον 50 νεκρούς το χρόνο εν ώρα εργασίας, αν και γνωρίζουμε ότι πολλά ακόμα περιστατικά συμβαίνουν χωρίς να φτάσουν ποτέ στο φως της δημοσιότητας. Οι εργαζόμενοι/ες γνωρίζουν τον κίνδυνο στον οποίο βρίσκονται, από τα πιθανά ατυχήματα έως και το ενδεχόμενο θανάτου, χωρίς την δυνατότητα να διεκδικήσουν καλύτερες συνθήκες εργασίας υπό το συνεχή φόβο της απόλυσης, αλλά και με την επίγνωση της εργασιακής ζούγκλας που θα αντιμετωπίσουν μετά, όντας απολυμένοι.

Η κερδοφορία, η αναπαραγωγή και η επιβίωση των αφεντικών έχει πατήσει ήδη στο αίμα των από τα κάτω, πατάει καθημερινά στη δική μας εκμετάλλευση και στους δικούς μας νεκρούς. Για όλους και όλες εμάς που η μισθωτή σκλαβιά είναι η μόνη πραγματικότητα, να μετατρέψουμε την θλίψη μας σε οργή και να οργανωθούμε συλλογικά απέναντι στους καταπιεστές μας. Όλοι και όλες εμείς που το μόνο που έχουμε είναι η εργατική μας δύναμη έναντι κάποιων ψίχουλων προς επιβίωση, να αρνηθούμε και να απαντήσουμε σε κάθε καταπίεση και απαίτηση κάθε αφεντικού, μικρού ή μεγάλου, που θέτει τη ζωή μας σε δεύτερη μοίρα και μας απαξιώνει. Οργανωνόμαστε στη βάση και από τα κάτω, με ταξική και συναδελφική αλληλεγγύη ενάντια σε κάθε καφρίλα αφεντικού.

ΝΑ ΜΗ ΓΙΝΟΥΜΕ ΜΟΝΤΕΡΝΟΙ ΣΚΛΑΒΟΙ/ΕΣ

ΝΑ ΜΗ ΣΥΝΗΘΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΣΑΝ ΜΙΑ ΝΕΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Ανακοίνωση για το εργατικό «ατύχημα» που σημειώθηκε στο εργοτάξιο κατασκευής του κάθετου άξονα Δημαρίου-Ροτντοζέμ, με κατάληξη ένα νεκρό εργάτη και τρεις ακόμα τραυματίες, έπειτα από την κατάρρευση τοιχίου αντιστήριξης, το οποίο τους καταπλάκωσε.
Μπορείς να την κατεβάσεις σε μορφή pdf από  εδώ. 

Την Παρασκευή 19/6 σημειώθηκε ένα επιπλέον εργατικό ατύχημα στο εργοτάξιο κατασκευής του κάθετου άξονα Δημαρίου – Ροτντοζέμ, με θύματα ένα νεκρό εργάτη και τρεις τραυματίες, έπειτα από την κατάρρευση τοιχίου αντιστήριξης, το οποίο τους καταπλάκωσε. Πρόκειται για το δεύτερο θάνατο εργάτη στο συγκεκριμένο εργοτάξιο μέσα στο διάστημα των τελευταίων 5 μηνών. Η λίστα των εργατικών ατυχημάτων, θανατηφόρων ή μη, ολοένα και αυξάνεται σε πανελλαδικό, αλλά και τοπικό επίπεδο.

Να υπενθυμίσουμε το δεύτερο εργατικό ατύχημα που σημειώθηκε αρχές του μήνα στην ΕΛΒΙΖ. Πιο συγκεκριμένα, το πρωί της Τρίτης 2/6 ένας οδηγός φορτηγού έχασε την ζωή του στο εργοστάσιο της ΕΛΒΙΖ στο Πετροχώρι Ξάνθης. Ενώ είχε ξεφορτώσει την σόγια στο εργοστάσιο, σήκωσε την καρότσα του προκειμένου να την καθαρίσει από τα υπολείμματα και αυτή ήρθε σε επαφή με τα εναέρια καλώδια που ήταν ακριβώς από πάνω, ο οδηγός άγγιξε την πόρτα για να δει τι έχει συμβεί και βρήκε ακαριαίο θάνατο. Είναι ο δεύτερος θάνατος τα τελευταία δυόμιση χρόνια στο συγκεκριμένο εργοστάσιο.

Αυτή είναι η εργασιακή πραγματικότητα που έρχεται σήμερα να αντιμετωπίσει η κοινωνική βάση. Εργάτες πεθαίνουν δουλεύοντας σε εργοστάσια κάτεργα. χωρίς τις απαραίτητες προφυλάξεις, διανομείς στο βωμό της άμεσης παράδοσης, εργάτες στις οικοδομές και στα διυλιστήρια χωρίς τα κατάλληλα μέτρα προστασίας κλπ. Τα παραδείγματα είναι αναρίθμητα και σίγουρα δεν πρόκειται για μεμονωμένες περιπτώσεις. Αποτελούν μια από τις σύγχρονες πρακτικές των αφεντικών και δεν μπορεί να είναι ξεκομμένη από την γενικότερη κοινωνικοπολιτική κατάσταση που επικρατεί.

Οι επιπτώσεις από το νέο ξέσπασμα της κρίσης έχουν ήδη αρχίσει να φαίνονται (Ήδη από τα τέλη Απριλίου μετράμε 50.000 απολύσεις και οι επίσημες προβλέψεις του Δ.Ν.Τ. θέλουν την ανεργία να εκτινάσσεται στο 25-30% καθώς και πτώση του ΑΕΠ της χώρας κατά 10%.) και το κράτος και οι διαχειριστές του μαζί με τα ντόπια αφεντικά, για άλλη μια φορά, πάνε να τις φορτώσουν στις πλάτες μας. Για τον εργάτη, λοιπόν, η ασφάλεια στην δουλειά είναι ζήτημα ζωής και θανάτου. Για το αφεντικό, όμως, σ’ ένα σύστημα που οι εργάτες είναι αναλώσιμοι μπροστά στην κερδοφορία του, τα μέτρα προστασίας και ο κατάλληλος εξοπλισμός για τους εργαζόμενους, είναι «κόστος» και όσο η κρίση βαθαίνει και αφήνουμε χώρο σε αυτές τις τακτικές, τόσο τα εργατικά «ατυχήματα» θα πληθαίνουν.

Με την επανεκκίνηση της οικονομίας μετά την πανδημία, η εργασία εντατικοποιείται, οι μισθοί πέφτουν στο μισό με την εκ περιτροπής εργασία, η επισφαλής και μαύρη εργασία νομοθετούνται, κάνοντας τις εργασιακές συνθήκες ακόμα πιο δυσμενείς. Αντίθετα, φοροαπαλλαγές, μείωση ασφαλιστικών εισφορών και απελευθερωμένα ωράρια «δωρίζονται» στα αφεντικά. Αυτή είναι η νέα εργασιακή ζούγκλα. Να δουλεύουμε όλο και πιο πολύ, όλο και πιο ελαστικά, όλο και φθηνά, όλο και πιο επικίνδυνα.

Γιατί τα σπασμένα που άφησε η παύση της παραγωγής, εξαιτίας της πανδημίας, πρέπει να τα πληρώσουν οι εργαζόμενοι, προκειμένου να ρεφάρουν τα αφεντικά για τα χαμένα κέρδη τους. Έτσι, η πίεση και η ένταση στην εργασία αυξάνεται, αυξάνοντας και τον κίνδυνο ατυχημάτων που κοστίζουν ανθρώπινες ζωές. Τα κέρδη των αφεντικών βάφονται με το αίμα των εργατών. Η υγεία και η αξία της ζωής των εργαζομένων υποβαθμίζεται ακόμα περισσότερο. Δεν είναι λίγα τα παραδείγματα εργασιακών χώρων που όχι απλά δε μερίμνησαν για ασφαλείς συνθήκες εργασίας για τους εργαζόμενους τους, αλλά επιβάλλουν εξοντωτικούς ρυθμούς με πετσοκομμένους, ταυτόχρονα, μισθούς.

Τα αφεντικά, που σκέφτονται τα συμφέροντα της τάξης τους γνωρίζουν την ενότητα τους. Πατάνε στο δικό μας φόβο και όσο συνηθίζουμε στο θάνατο εργατών συνεχίζουμε την υποβάθμιση της εργατικής μας δύναμης. Όσο εμείς δίνουμε χώρο και ανεχόμαστε κάθε λογής αφεντικό, τόσο θα πέφτουν τα μεροκάματα, τόσο θα χειροτερεύουν οι συνθήκες εργασίας, τόσο θα καθίσταται αυτονόητη η εργοδοτική αυθαιρεσία. Για να ανατραπεί αυτό, πρέπει να ξεχάσουμε τις ατομικές λύσεις και να οργανωθούμε. Απέναντι στην όλο και βιαιότερη εκμετάλλευση της εργατικής μας δύναμης, να προτάξουμε την ταξική αλληλεγγύη και τη συλλογική αντίσταση. Την οργάνωση στους χώρους της δουλειάς για καλύτερους μισθούς και συνθήκες εργασίας με κατάλληλα μέτρα ασφαλείας. Για την ανατροπή των σχέσεων εκμετάλλευσης και εξουσίας και το χτίσιμο ενός νέου κόσμου ισότητας, αλληλεγγύης και ελευθερίας.

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΙ ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΕΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ!

ΝΑ ΜΗ ΣΥΝΗΘΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ!

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΜΑΣ!