Category Archives: συγχρονες εργασιακες σχεσεις

Εργατικες Συγκετρωσεις - επετειακες και μη, ΚΕΙΜΕΝΑ

ΝΑ ΜΗ ΜΕΙΝΟΥΜΕ ΘΕΑΤΕΣ ΣΤΗΝ ΕΠΕΛΑΣΗ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ | Απεργιακή Συγκέντρωση 2 Οκτώβρη

Κάλεσμα υποστήριξης/συμμετοχής στην απεργιακή κινητοποίηση της 2.10.19. στην Πλ. Ελευθερίας στις 10:00.
Μπορείς να την κατεβάσεις σε μορφή pdf από εδώ.

 

ΝΑ ΜΗ ΜΕΙΝΟΥΜΕ ΘΕΑΤΕΣ ΣΤΗΝ ΕΠΕΛΑΣΗ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ

Στις 12 Σεπτεμβρίου η κυβέρνηση της ΝΔ κατέθεσε το “αναπτυξιακό νομοσχέδιο”, που στην ουσία του εντείνει ακόμα περισσότερο την επίθεση που δεχόμαστε ως εργαζόμενοι και τα δικαιώματά μας στον συνδικαλισμό. Ένα πολυνομοσχέδιο που έρχεται σε συνέχεια των επιθέσεων της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά ότι το κράτος έχει συνέχεια ανεξάρτητα του όποιου εκφραστή βγαίνει κάθε φόρα μπροστά και ότι πάντα θα εξυπηρετεί τα συμφέροντα των αφεντικών εις βάρος των δικών μας.
Αναλυτικότερα, το προτεινόμενο πολυνομοσχέδιο επιχειρεί την ουσιαστική κατάργηση των κλαδικών ΣΣΕ καθιερώνοντας πλήθος εξαιρέσεων. Έτσι, από τις κλαδικές ΣΣΕ εξαιρούνται οι επιχειρήσεις που αντιμετωπίζουν «σοβαρά οικονομικά προβλήματα»(με τι κριτήρια άραγε μπορεί να βάλει κάποιος την επιχείρησή του σε αυτό το πλαίσιο;), καθιερώνονται οι «τοπικές συμβάσεις» σε περιοχές με «οικονομικά προβλήματα», ενώ σε ό,τι αφορά τις πολύ περιορισμένες έτσι κι αλλιώς δυνατότητες επεκτασιμότητας προστίθεται ότι πρέπει να ελέγχονται οι «επιπτώσεις στην ανταγωνιστικότητα». Επανέρχονται οι «ενώσεις προσώπων» που διασπούν και υπονομεύουν τον ρόλο των επιχειρησιακών σωματείων. Προστίθενται περιορισμοί για την προσφυγή των εργαζόμενων στον ΟΜΕΔ, καθώς εξαλείφεται η δυνατότητα μονομερούς προσφυγής, αφού πλέον για την προσφυγή του το σωματείο θα πρέπει να αποδεικνύει «υπαρκτό λόγο γενικότερου κοινωνικού ή δημόσιου συμφέροντος συνδεόμενο με την λειτουργία της ελληνικής οικονομίας»(άρθρο 53). Δίνεται επιπλέον η δυνατότητα ηλεκτρονικού φακελώματος των συνδικαλιστών(σε πλήρη αρμονία με τον νόμο Αχτσιόγλου του ΣΥΡΙΖΑ για το κατώφλι 50%+1 των μελών του σωματείου για την κήρυξη απεργίας), καθιερώνοντας τις ηλεκτρονικές ψηφοφορίες ακόμα και για τις αποφάσεις για την κήρυξη απεργίας. Ενισχύεται η μερική απασχόληση, καθώς εργοδότης και μισθωτός μπορούν με έγγραφη ατομική σύμβαση να συμφωνήσουν, οποιοδήποτε χρόνο εργασίας ο οποίος θα είναι μικρότερης διάρκειας από την κανονική (μερική απασχόληση). Η προσαύξηση κατά 12% επί της συμφωνηθείσας αμοιβής για κάθε επιπλέον ώρα εργασίας, είναι ποσοστό πολύ μικρότερο σε σχέση με αυτό που ορίζεται ως προσαύξηση για την υπερωρία στην πλήρη απασχόληση και απλά διευκολύνει την επέκταση των ελαστικών σχέσεων εργασίας. Τέλος, ανοίγεται ακόμα περισσότερο ο δρόμος για τους «επενδυτές» ορίζοντας «παρεκκλίσεις» από τους ισχύοντες προστατευτικούς περιορισμούς όταν πρόκειται για επένδυση «δημοσίου συμφέροντος» και εισάγεται ο -ακόμα και αναδρομικός- έλεγχος από ιδιωτικούς ελεγκτικούς μηχανισμούς στις «επενδύσεις». Είναι φανερό απ’ τα παραπάνω πως η ΝΔ έρχεται να υλοποιήσει ένα μέρος της πολιτικής της ατζέντας φανερής ή κρυφής. Αυτό της περαιτέρω εργασιακής εξαθλίωσης και το χτύπημα του συνδικαλισμού προς τη κατεύθυνση ενός εργασιακού μεσαίωνα. Έχουμε καθήκον ως το νεοπρολεταριάτο αυτού του κόσμου να μην αφήσουμε αναπάντητες τέτοιες επιθέσεις εις βάρος μας. Για το λόγο αυτό στηρίζουμε/συμμετέχουμε στην απεργία την Τετάρτη 02/10 στις 10:00 στην πλ. Ελευθερίας!

ΟΛΕΣ/ΟΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΙΣ 02/10 ΠΛ. ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΣΤΙΣ 10:00!

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ!

ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ!

ΔΡΑΣΕΙΣ, Εργατικες Συγκετρωσεις - επετειακες και μη, συγχρονες εργασιακες σχεσεις

Απεργιακή συγκέντρωση την Τετάρτη 14 Νοέμβρη στις 10πμ | πλ. Ελευθερίας

Απεργιακή συγκέντρωση την Τετάρτη 14 Νοέμβρη στις 10πμ | πλ. Ελευθερίας

Στο τέλος(;) των μνημονίων απαντάμε με οργάνωση και αντεπίθεση

Εδώ και κάποιο καιρό η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ πανηγυρίζει για την έξοδο της χώρας από τα μνημόνια και την επερχόμενη ανάπτυξη. Ακούγοντας κανείς αυτά, θα μπορούσε να πιστέψει ότι οι μαύρες μέρες της μνημονιακής πραγματικότητας είναι πια παρελθόν. Όμως τι άλλαξε με την περίφημη «έξοδο από τα μνημόνια»; Απολύτως τίποτα. Όλο οι αντεργατικοί νόμοι, όλοι οι εφαρμοστικοί νόμοι που ψηφίστηκαν τον καιρό των μνημονίων και που πλήττουν το νεοπρολεταριάτο σε κάθε πτυχή της ζωής του, εξακολουθούν να υφίστανται και σε πολλές περιπτώσεις τελειοποιούνται ή θα ενισχυθούν ακόμη παραπάνω το επερχόμενο διάστημα.

Χαρακτηριστικά μπορούμε να αναφέρουμε: Τις περικοπές στις συντάξεις -τωρινές και μελλοντικές- και την αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών μέσω του νόμου Κατρούγκαλου, την επερχόμενη μείωση του αφορολόγητου, την συνεχιζόμενη εμπορευματοποίηση και ιδιωτικοποίηση του δημόσιου πλούτου μέσω του υπερ-ταμείου, τον καθορισμό του κατώτατου μισθού με υπουργικό διάταγμα στερώντας την δυνατότητα από τους εργαζόμενους να διεκδικήσουν μία αξιοπρεπή αύξηση, την εκτόξευση των ελαστικών σχέσεων και της μαύρης εργασίας που έχουν γίνει πια ο κανόνας, τον ακρωτηριασμό του δικαιώματος της απεργίας για τα πρωτοβάθμια σωματεία, την απελευθέρωση των πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας για να μπαλώσουν οι τράπεζες τα σπασμένα τους, τις γιγαντιαίες δαπάνες για εξοπλιστικά  (2η χώρα στο ΝΑΤΟ μετά τις ΗΠΑ) για να αναβαθμιστεί ο ρόλος του ελληνικού και ξένου κεφαλαίου και να εξυπηρετηθούν οι πολεμικοί σχεδιασμοί του ΝΑΤΟ στην ευρύτερη περιοχή.

Από την άλλη, η ανάπτυξη που ευαγγελίζεται το κράτος και η κυβέρνηση, πως κάποια στιγμή θα έρθει, σημαίνει μία ακόμα αναδιανομή του πλούτου από κάτω προς τα πάνω. Ανάπτυξη για τον καπιταλισμό σημαίνει νέες μειώσεις μισθών και συντάξεων, περισσότερες απολύσεις και εργατικά «ατυχήματα», περαιτέρω απελευθέρωση του ωραρίου εργασίας, λιγότερα μέτρα ασφαλείας, περισσότερη μαύρη εργασία χωρίς ένσημα και ασφάλιση, γενικά δηλαδή περισσότερη εκμετάλλευση του νεοπρολεταριάτου αυτού του κόσμου.

Και φυσικά γίνεται κατανοητό πως καμία άλλη «εναλλακτική» πολιτική δεν θα μπορούσε να φέρει διαφορετικά αποτελέσματα εντός αυτού του συστήματος, όταν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή θα επιβλέπει την Ελλάδα τέσσερις φορές το χρόνο και το ελληνικό κράτος έχει δεσμευτεί για 3,5% πρωτογενή πλεονάσματα μέχρι το 2022 και την μετέπειτα διατήρηση της δημοσιονομικής πειθαρχίας. Εκτός αυτού το χρέος μετά από 8 χρόνια μνημονιακής καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης παραμένει περίπου στα 320δις ευρώ  ή 180% του ΑΕΠ, το υψηλότερο ποσοστό της Ε.Ε. και ένα από τα μεγαλύτερα του κόσμου. Όλα τα παραπάνω δεν σηματοδοτούν παρά την μονιμοποίηση του καθεστώτος φτωχοποίησης και ανασφάλειας, καθώς και πως το αφήγημα περί «ξεπεράσματος» της κρίσης όχι μόνο δεν ευσταθεί, αλλά είναι αναπόφευκτο, πως αργά ή γρήγορα θα βρούμε μπροστά μας μία ακόμα πιο βίαιη όξυνση της.

Στην ήδη υπάρχουσα πραγματικότητα, αλλά και στην επικείμενη και ολοένα αυξανόμενη επίθεση του κράτους, οφείλουμε να στήσουμε αναχώματα και να δώσουμε μια απάντηση. Ένα πρώτο αποφασιστικό βήμα αποτέλεσε την 1η Νοέμβρη η οργανωμένη «από τα κάτω» διακλαδική απεργία, την οποία κάλεσαν πρωτοβάθμια σωματεία και σωματεία βάσης του ιδιωτικού τομέα μετά από αποφάσεις γενικών συνελεύσεων. Ενδεικτικά κάποια από τα σωματεία που καλούσαν ήταν: Σύλλογος Εργαζόμενων στα Φροντιστήρια Καθηγητών, Σύλλογος Μεταφραστών – Επιμελητών – Διορθωτών, Σύλλογος Υπαλλήλων Βιβλίου – Χάρτου – Ψηφιακών Μέσων, Σωματείο Βάσης Εργαζομένων στις ΜΚΟ, Σωματείο Εργαζομένων στη ΝΟΚΙΑ, Σωματείο Σερβιτόρων Μαγείρων και Λοιπών Εργαζομένων του Κλάδου του Επισιτισμού. Την απεργία στήριξαν πλήθος άλλων πρωτοβάθμιων σωματείων με στάσεις εργασίας, εργατικές και λαϊκές συνελεύσεων και κινήσεις και πολιτικές συλλογικότητες και οργανώσεις της αντικαπιταλιστικής αριστεράς και του αναρχικού χώρου. Παρά την ενδεικτική αδιαφορία των ξεπουλημένων ενώσεων της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, αλλά και του γραφειοκρατικού-κομματικού συνδικαλισμού του ΠΑΜΕ, η απεργία πραγματοποιήθηκε στήνοντας απεργιακές περιφρουρήσεις σε μία σειρά μεγάλων αλυσίδων και πολυεθνικών (Public, NΟΚΙΑ κ.α.) και πραγματοποιώντας μεγάλη απεργιακή διαδήλωση 2000 ατόμων στην Αθήνα.

Όμως ειδικά η ξεφτίλα της ΓΣΕΕ φάνηκε ολοκληρωτικά, όταν αγνόησε επιδεικτικά όλες τις αποφάσεις που είχε πάρει ένας μεγάλος αριθμός σωματείων, ομοσπονδιών και εργατικών κέντρων πανελλαδικά -όπως και η ΑΔΕΔΥ- για γενική απεργία στις 14 Νοέμβρη. Αντίθετα κινήθηκε αντιπαραθετικά προς αυτήν και προσχωρώντας -ανοιχτά πλέον- σε απεργοσπαστικές πρακτικές, όρισε τελικά απεργία για τις 28.11, καλώντας να την πλαισιώσει και πάλι η «κοινωνική συμμαχία», η οποία δεν είναι τίποτα λιγότερο από μια επικίνδυνη συμμαχία-φιάσκο ανάμεσα στις ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ και εργοδοτικές ενώσεις, δηλαδή το αστικό μπλοκ των βιοτεχνών, των εμπόρων, των επιχειρηματιών και λοιπών αφεντικών. Από την άλλη μεριά, για ακόμα μία φορά το ΠΑΜΕ πέρα των βαρύγδουπων -πλην κούφιων- καταγγελιών σύρθηκε ξανά, όπως και στην απεργία της 1η Νοέμβρη, πίσω από την απόφαση της ΓΣΕΕ και μετέθεσε για 2η φορά το κάλεσμα του, αποδεικνύοντας πως δεν έχει την δυνατότητα και την θέληση να έρθει σε οποιαδήποτε είδους ρήξη με τις καθεστωτικές συνδικαλιστικές ενώσεις και να αποτελέσει μία αγωνιστική εναλλακτική.

Απέναντι σε αυτήν την ζοφερή εικόνα αδυναμίας και διάλυσης των κυρίαρχων στο σήμερα συνδικαλιστικών δομών, γίνεται όσο ποτέ ξεκάθαρο, πως ο δρόμος ανασυγκρότησης και υπεράσπισης των αυτοτελών εργατικών συμφερόντων δεν μπορεί παρά να περάσει μέσα από τον διαχωρισμό από ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, με επιτακτικό στόχο να δημιουργηθεί ένας τρίτος πόλος μέσα στο εργατικό κίνημα, που θα εκφράζει ένα νέο είδους συνδικαλισμού: «από τα κάτω», ταξικού, αγωνιστικού – ανεξάρτητου από κράτος , αφεντικά και γραφειοκράτες. Ένας πόλος, που να μην εγκλωβίζεται, αλλά να μπαίνει ανάχωμα στις διαταξικές συμμαχίες με τα αφεντικά μας, είτε αυτή γίνεται στο όνομα της «ανάπτυξης», του οικονομικού ρεαλισμού και της «Ευρωπαϊκής προοπτικής»,  είτε στο όνομα της εθνικής ενότητας και ομοψυχίας, των πολεμικών και ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών και του εθνικιστικού παροξυσμού που αναπτύσσεται στην περιοχή. Ξέρουμε καλά πως μόνο εμείς το νεοπρολεταριάτο αυτού του κόσμου και η αυτόνομη πολιτική και ταξική μας οργάνωση είναι ικανή να φέρει τα εργατικά συμφέροντα ξανά στο προσκήνιο, να τσακίσει τον φασισμό, να αποτρέψει ένα πιθανό αιματοκύλισμα μεταξύ των λαών της περιοχής και τελικά να ανατιμήσει με πραγματικούς και αξιοπρεπείς όρους τις ζωές μας, χωρίς να περιμένει από φρούδες προεκλογικές υποσχέσεις και ψίχουλα σε μορφή φιλοδωρήματος, τα οποία θα παρθούν πίσω με χειρότερους όρους στην πρώτη ευκαιρία που οι «οικονομικοί δείκτες», οι «διεθνείς υποχρεώσεις» σε ΕΕ και ΝΑΤΟ ή οι εξοπλιστικές κούρσες και η «πολεμική ετοιμότητα» της χώρας το απαιτήσουν.

Αναγκαίο πρώτο βήμα προς αυτήν την κατεύθυνση είναι να μην μείνουμε σιωπηλοί στις τελευταίες εξελίξεις. Αρχίζοντας από την οργάνωση σε πρωτοβάθμια σωματεία βάσης, να προσπαθήσουμε να πετύχουμε συλλογικά μικρές διεκδικήσεις ώστε να αναπτερωθεί το ηθικό μας, να μην φοβόμαστε τα αφεντικά και να υψώσουμε το ανάστημα μας όπου χρειάζεται, να επικοινωνούμε με τους συναδέλφους μας και να τοποθετούμαστε στις συνελεύσεις των συλλογικών μας οργάνων. Η κάθε μικρή νίκη δεν βελτιώνει μόνο τις συνθήκες ενός, αλλά δημιουργεί κεκτημένα για τους επόμενους αγώνες και στήνει μικρά, έστω, αναχώματα στην επέλαση των αφεντικών. Αλλά, αυτό από μόνο του δεν αρκεί. Ως εκμεταλλευόμενα κοινωνικά στρώματα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι τα συμφέροντά μας  είναι τελείως αντιπαραθετικά με εκείνα των αφεντικών. Δεν θα πρέπει να έχουμε καμία αυταπάτη για λύσεις που θα έρθουν από ειδικούς και σωτήρες. Ο πιο αποτελεσματικός τρόπος να οργανώνονται πετυχημένες απεργίες είναι να οργανώνονται από τη βάση των εργαζομένων μέσα από γενικές συνελεύσεις και αυτοοργανωμένες δομές, που θα κάνουν τον κάθε νεοπρολετάριο συμμέτοχο.

 

 

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ ΜΕ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΣΤΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ, ΜΕ ΣΤΗΣΙΜΟ ΕΡΓΑΤΙΚΩΝ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΩΝ, ΜΕ ΣΗΚΩΜΑ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΙΟΥ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΚΑΘΕ ΑΦΕΝΤΙΚΟ

ΓΙΑ ΝA ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΟΥΜΕ ΤΑ ΔΙΚΑΩΜΑΤΑ ΜΑΣ

ΚΑΙ ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ

 

 

Εργατικες Συγκετρωσεις - επετειακες και μη, ΚΕΙΜΕΝΑ, συγχρονες εργασιακες σχεσεις

Ενάντια στην κοινωνική συμμαχία των εργοδοτών, αντεπίθεση και αγώνας εργατών

Ανακοίνωση για την απεργία της 30ης Μαΐου που καλείται από την κοινωνική συμμαχία.

 

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΤΩΝ ΕΡΓΟΔΟΤΩΝ

ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ

Στις 30 Μάη δεν ξεσηκώνεται το εργατικό κίνημα ενάντια στους καπιταλιστές. Στις 30 Μάη δε σχεδιάζεται κάποια στιβαρή και με σοβαρούς όρους επίθεση των «από τα κάτω» ενάντια στους εκμεταλλευτές τους. Ούτε κλονίζεται ο κόσμος του κεφαλαίου. Στην πραγματικότητα, αυτό που γίνεται, αυτό που εντέχνως αποκρύπτουν οι ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ενώσεις της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, είναι κάτι παραπάνω από αναθεωρητισμός των κοινωνικών αγώνων: Είναι παραίτηση του νεοπρολεταριάτου και η υπαγωγή του στα συμφέροντα των αφεντικών. Όσο αυστηρή και αν ακούγεται αυτή η κριτική δεν προέρχεται από κακεντρέχεια, αλλά επειδή ξέρουμε ότι αν συμμαχήσουμε με τον εχθρό μας, η νίκη για εμάς δεν πρόκειται να έρθει ποτέ. Κι αυτό γιατί δεν πρόκειται για μια ακόμα απεργία άκαρπη και ατελέσφορη από αυτές που μας έχουν συνηθίσει τα τσιράκια των αφεντικών. Είναι μια «πανεθνική ημέρα δράσης», όπως την αποκαλούν, που καλείται από την Κοινωνική Συμμαχία, η οποία δεν είναι τίποτα λιγότερο από μια επικίνδυνη συμμαχία-φιάσκο ανάμεσα στις ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ και εργοδοτικές ενώσεις, δηλαδή το αστικό μπλοκ των βιομήχανων, των επιχειρηματιών και λοιπών καπιταλιστών. Προτάγματα και στοχεύσεις περί «ανάπτυξης» και δημιουργίας «ρεαλιστικού και δίκαιου εθνικού σχεδίου παραγωγικής ανασυγκρότησης» αποτελούν το πλαίσιο στο οποίο καλείται αυτή η απεργία των αφεντικών. Ο εθνικός κορμός, οι φίλοι της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ, οι φορείς και υλοποιητές της ρεάλ πολιτίκ μηχανορραφούν εναντίων της τάξης μας και χρησιμοποιούν με τον πιο δόλιο τρόπο τα μέσα που διαθέτουμε για την ανατροπή τους. Αυτό το γεγονός δε φτάνει απλά να το καταγγέλλουμε ή να το ενισχύουμε έμμεσα, θεωρώντας πως μπορούμε να μετατρέψουμε αυτή τη μέρα σε δικιά μας. Μια μέρα στην οποία αυτοί που χτύπησαν το δικαίωμα στην απεργία, αυτοί που θέλουν τον πλειστηριασμό των σπιτιών μας, αυτοί που υπέγραψαν τον κατώτατο και «υποκατώτατο» μισθό θα έρθουν να παλέψουν μαζί μας ενάντια σε αυτά που οι ίδιοι σχεδίασαν. Πόσο χώρο έχουμε να παρέμβουμε σε αυτή τη διαταξική φάρσα; Μήπως αν επιλέξουμε να κατεβούμε συνεισφέρουμε κι εμείς στην περαιτέρω απογοήτευση του νεοπρολεταριάτου και επομένως στην αποστροφή του από τους κοινωνικούς αγώνες;

Η απεργία «παρωδία» της 30 Μάη, όμως, έρχεται στα πλαίσια της 4ης αξιολόγησης και της πολυαναμενόμενης εξόδου από το μνημόνιο που μας έχει υποσχεθεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Έρχονται, λοιπόν, να μας πλασάρουν, πέρα από τα πανεθνικά συμφέροντα της κοινωνικής συμμαχίας που δεν υπάρχουν, ότι βγήκαμε επιτέλους από τα μνημόνια, έρχεται η ανάπτυξη (για ακόμα μια φορά) και τα πράγματα θα καλυτερεύσουν (για άλλη μια φορά). Όμως, η εργασιακή πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική: Ως νεοπρολεταριάτο πληρώνουμε με αίμα κάθε μέρα τις εξευτελιστικές συνθήκες εργασίας που επικρατούν, με τελευταίο παράδειγμα τον θάνατο του 32χρονου εργάτη στην Λάρισα, και όλα αυτά για να αμειβόμαστε με μισθούς πείνας, όσοι είμαστε τυχεροί και βρίσκουμε δουλειά. Η επιβίωση του εργάτη/τριας είναι αρκετά δύσκολη και δεν θα καλυτερεύσει με την έξοδο από τα μνημόνια: Δύο ή και παραπάνω δουλειές για να τα βγάλει πέρα, πολύ σπάνια με ασφάλιση και ένσημα, υπερωρίες και άθλιες συνθήκες είναι η πραγματικότητα μας χωρίς να υπάρχει κάποιο ιδιαίτερο φως στον ορίζοντα με την 4η αξιολόγηση. Για όλους αυτούς τους λόγους, αντιλαμβανόμαστε την ανάγκη του κόσμου που βιώνει όλη αυτή την εργασιακή καταπίεση να θέλει να κατέβει εκείνη τη μέρα να διαδηλώσει για τα υλικά του συμφέροντα, όπως το ζήτημα των πλειστηριασμών. Είναι εξίσου σημαντικό, όμως, να κρούσουμε τον κώδωνα του κινδύνου, γιατί αυτή την «πανεθνική ημέρα» την σχεδιάζουν τα αφεντικά με τα τσιράκια τους, ώστε να μας αποτρέψουν απ’ τον πραγματικό στόχο που είναι η ίδια η τάξη που εκπροσωπούν. Για αυτό και πατάνε στην εξαθλίωση μας και στην αντίληψη ότι, εν μέσω κινηματικής νηνεμίας, είναι πολυτέλεια να επιλέγουμε πού να διοχετεύσουμε την απογοήτευσή μας.

Τι πρέπει να κάνουμε, λοιπόν, εμείς ως κομμάτι του νεοπρολεταριάτου;

Αναγκαίο πρώτο βήμα είναι ότι δεν πρέπει να μείνουμε σιωπηλοί στις τελευταίες εξελίξεις. Αρχίζοντας από την οργάνωση σε πρωτοβάθμια σωματεία βάσης, να προσπαθήσουμε να πετύχουμε συλλογικά μικρές διεκδικήσεις ώστε να αναπτερωθεί το ηθικό μας, να μην φοβόμαστε τα αφεντικά και να υψώσουμε το ανάστημα μας όπου χρειάζεται, να επικοινωνούμε με τους συναδέλφους μας και να τοποθετούμαστε στις συνελεύσεις των συλλογικών μας οργάνων. Η κάθε μικρή νίκη δεν βελτιώνει μόνο τις συνθήκες ενός, αλλά δημιουργεί κεκτημένα για τους επόμενους αγώνες και στήνει μικρά, έστω, αναχώματα στην επέλαση των αφεντικών. Αλλά, αυτό από μόνο του δεν αρκεί. Ως εκμεταλλευόμενα κοινωνικά στρώματα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι τα συμφέροντά μας  είναι τελείως αντιπαραθετικά με εκείνα των αφεντικών. Πάνω σε αυτά να στήσουμε τη δική μας ατζέντα απέναντι σε αυτή των αφεντικών και όχι πλάι τους, όπως επιδιώκουν οι πουλημένες ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ. Να στήσουμε το δικό μας πόλο απέναντι σε αυτό των αφεντικών.

 

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ ΜΕ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΣΤΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ, ΜΕ ΣΤΗΣΙΜΟ ΕΡΓΑΤΙΚΩΝ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΩΝ, ΜΕ ΣΗΚΩΜΑ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΙΟΥ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΑΦΕΝΤΙΚΟ

ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟΥΣ ΚΑΡΕΚΛΟΚΕΝΤΑΥΡΟΥΣ ΤΟΥ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΤΣΙΡΑΚΙΑ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ

Η ΓΣΕΕ ΚΑΙ Η ΑΔΕΔΥ ΕΙΝΑΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΙ ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΘΕ ΥΠΟΥΡΓΟ ΕΡΓΑΣΙΑΣ. ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΑΞΙΖΕΙ ΕΙΝΑΙ ΠΛΗΡΗΣ ΑΠΑΞΙΩΣΗ

ΟΥΤΕ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΟΥΤΕ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΙΡΗΝΗ, ΡΗΞΗ ΜΕ ΤΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΤΟΥ ΕΓΧΩΡΙΟΥ ΚΑΙ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΚΕΦΑΛΑΙΟ

 

Πέλοτο

ΑΦΙΣΕΣ, ΔΡΑΣΕΙΣ, Κυριακατικη Εργασια, συγχρονες εργασιακες σχεσεις

Αφισοκόλληση ενάντια στην κυριακάτικη εργασία

Το σάββατο 5.5 ενόψει του κυριακάτικου ανοίγματος των μαγαζιών 6.5, πραγματοποιήθηκε αφισοκόλληση και πετάχτηκαν τρικάκια στους εμπορικούς δρόμους της πόλης.

Την αφίσα του Πέλοτο ενάντια στην κυριακάτικη εργασία θα την βρεις εδώ

ΑΦΙΣΕΣ, ΔΡΑΣΕΙΣ, Εργατικες Συγκετρωσεις - επετειακες και μη, συγχρονες εργασιακες σχεσεις

1η Μάη, Συγκέντρωση στην Πλ. Ελευθερίας στις 10:00

1η Μάη, Συγκέντρωση στην Πλ. Ελευθερίας στις 10:00

Αν δεν θέλουμε να ζήσουμε σα δούλοι, τότε οφείλουμε να οικοδομήσουμε ένα πλατύ και διεθνές μέτωπο αγώνα ενάντια στον πόλεμο, το φασισμό, τη φτώχεια, την εξαθλίωση, τον ρατσισμό, την κρατική και παρακρατική τρομοκρατία. Τα αφεντικά μας έχουν τα δικά τους συμφέροντα και τη δική τους ατζέντα, πρέπει λοιπόν να ορίσουμε και εμείς τη δική μας. Μόνος πραγματικός σύμμαχος σε αυτή τη μάχη είναι αυτοί με τους οποίους μοιραζόμαστε τις ίδιες αγωνίες και τα ίδια συμφέροντα ανεξαρτήτως καταγωγής και τόπου διαμονής. Αυτοί, μαζί με τους οποίους πρέπει να στεκόμαστε ενάντια στην κυρίαρχη ρητορική που μας καλεί σήμερα να στραφούμε ο ένας απέναντι στον άλλον και αύριο πρόθυμα να γίνουμε κρέας για τα κανόνια για τα συμφέροντα των αφεντικών.

ΝΑ ΠΑΛΕΨΟΥΜΕ ΓΙΑ ΖΩΗ ΚΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΕΘΝΙΚΑ ΚΑΙ ΠΛΑΝΗΤΙΚΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ ΚΡΑΤΗ, ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟ ΠΡΟΤΑΣΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΤΑΞΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΟ ΑΓΩΝΑ

ΚΕΙΜΕΝΑ, Πολιτικές Θέσεις - Παρεμβάσεις, συγχρονες εργασιακες σχεσεις

Market In- ταξικός αγώνας απέναντι σε αφεντικά τρομοκράτες

Προκήρυξη για την υπόθεση του Market In όπου απολυμένοι  ζητούν τα δεδουλευμένα τους και δέχονται επίθεση απο το κράτος και απ’τους μπράβους/φασίστες του αφεντικού. Μπορείτε να την κατεβάσετε σε pdf από εδώ

 

Υπόθεση Market In

ταξικός αγώνας απέναντι σε αφεντικά τρομοκράτες

Τα Market In είναι μια αλυσίδα super-market, με 174 καταστήματα σε πολλές πόλεις της ελλάδας. Ξεκίνησε ως κομμάτι άλλων ομίλων (“ΑΣΤΕΡΑΣ”, “ΕΛΟΜΑΣ”) και πριν μια δεκαετία ανεξαρτητοποιήθηκε. Αυτή η ιστοριούλα θα μπορούσε να περάσει για ένα success story κάποιου επιτυχημένου επιχειρηματία, αν δεν ήταν στη μέση η ταξική πάλη που γεννά γεγονότα, αντιστάσεις, αγώνες, νίκες για το νεοπρολεταριάτο.

Στην πραγματικότητα, η αλυσίδα των Market In είναι ακόμα μια μπίζνα των ιδιοκτητών των καταστημάτων, που τσεπώνουν τα κέρδη τους από το αίμα και τον ιδρώτα των εργαζομένων σε αυτά. Αυτή η συνθήκη αποτελεί σταθερά στον καπιταλισμό μεν, αλλά εξαιρετικές περιπτώσεις ασυδοσίας όπως αυτή στα Market In καλό είναι να μνημονεύονται. Όπως και οι εργατικοί αγώνες που γίνονται ανάχωμα στην ασυδοσία των αφεντικών.

Σύντομο ιστορικό

Τα Market In, έχουν εξαγοράσει από τον καταρρέων όμιλο super-market “Καρυπίδης” 110 από τα συνολικά 130 καταστήματα που είχε. Ο Καρυπίδης είχε αγοράσει το 2014 ολόκληρη την αλυσίδα super-market “Αρβανιτίδης”, η οποία δεν πλήρωνε τις οφειλές στο ΙΚΑ. Κλασσική μέθοδος των αφεντικών για να αυξήσουν την αποσπώμενη υπεραξία από τους εργαζόμενους που δουλεύουν στις επιχειρήσεις τους. Οι οφειλές αυτές ουσιαστικά χαρίστηκαν στη νέα εργοδοσία (“Καρυπίδης”), η οποία συνέχισε να κερδοσκοπεί με πλήρη αφεντικάνικη αναλγησία και στις αρχές του 2017 δήλωσε πως αδυνατεί πλήρως να πληρώνει τους μισθούς των εργαζομένων της. Οι οφειλόμενοι μισθοί έφτασαν τους 15 τον Ιούλιο του 2017, συνθήκη που οδηγεί 42χρονη υπάλληλο του καταστήματος των Γιαννιτσών σε αυτοκτονία. Η σημερινή εργοδοσία των Market In, δεσμεύεται από την ισχύουσα νομοθεσία (Προεδρικό Διάταγμα 178/2002) να καλύψει τις υποχρεώσεις της προηγούμενης εργοδοσίας απέναντι στους υπαλλήλους, οι οποίοι θα πρέπει να συνεχίσουν να δουλεύουν στη νέα φίρμα, με την προϋπηρεσία και τα κατοχυρωμένα δικαιώματα που είχαν στην παλιά.

Προφανώς και η νέα εργοδοσία γράφει στα παλιά της τα παπούτσια τη νομοθεσία, εφόσον το ελληνικό κράτος, με τη μνημονιακή πολιτική είναι όργανο δικό της και τα δικά της συμφέροντα εκπροσωπεί. Στο πλαίσιο αυτό, τα Market In απαιτούν από το πανελλαδικό σωματείο εργαζομένων του ομίλου, που εκπροσωπεί 1400 εργαζομένους, να συνεχίσουν να δουλεύουν αποδεχόμενοι τρία πράγματα: το πετσόκομμα των ήδη χρωστούμενων μισθών στο 50%, την απόλυση 300 από αυτούς και μείωση 20% στους μισθούς των υπολοίπων. Φαίνεται ότι στα αφεντικά της αλυσίδας (παλιά και νέα) δεν αρκεί μια νεκρή εργάτρια. Θέλουν κι άλλους. Και απ’ ότι φαίνεται από τα γεγονότα που ακολούθησαν, εφόσον οι εργάτες δεν αυτοκτονούν από μόνοι τους, προσπαθούν να τους εξοντώσουν με ίδια μέσα. Σημαντικό είναι να σημειωθεί εδώ, ότι ο Καρυπίδης που αδυνατούσε να πληρώσει μισθούς επειδή δεν είχε λεφτά, έχει στην ιδιοκτησία του αρκετές επιχειρήσεις, μία από τις οποίες είναι η ποδοσφαιρική ομάδα του Άρη Θεσσαλονίκης. Είναι πασιφανές ότι για τον Καρυπίδη, η εξαγορά του ομίλου Αρβανιτίδης ήταν μια αεριτζίδικη μπίζνα, η οποία κόστισε μία τουλάχιστον ζωή. Για τα αφεντικά μας είναι αδιάφορες οι ζωές μας. Το μόνο που τους νοιάζει είναι η τσέπη τους.

Ταξικοί αγώνες ενάντια στην εργοδοτική ασυδοσία, την κρατική καταστολή και τους παρακρατικούς τραμπουκισμούς

Σήμερα οι χρωστούμενοι μισθοί των εργαζομένων στην πρώην αλυσίδα “Καρυπίδης”, έχουν φτάσει μέχρι και τους 25. Τα πάρε-δώσε μεταξύ των αφεντικών, οι εξαγορές, οι πωλήσεις κοψοχρονιά, το χάρισμα χρωστούμενων στα ταμεία μας, οι υπαγωγές στο άρθρο 99 περί πτώχευσης, το ξέσκισμα των νομοθεσιών που προστατεύουν τις εργατικές κατακτήσεις, τα νοιώθουμε στο πετσί μας. Τα νοιώθουμε στις άδειες τσέπες μας, στα εξοντωτικά ωράρια, στα διπλά και τριπλά πόστα, στις επικίνδυνες και ανθυγιεινές συνθήκες εργασίας. Για αυτό οι 1400 εργαζόμενοι των πρώην super-market Καρυπίδης προχώρησαν σε απεργιακές κινητοποιήσεις. Γιατί αντιλαμβάνονται ότι μόνο ο δρόμος του αγώνα είναι δυνατό να προστατεύσει τα συμφέροντά μας. Τα αφεντικά δεν καταλαβαίνουν άλλη γλώσσα πέρα από την ταξική σύγκρουση. Οτιδήποτε άλλο το αξιοποιούν ως δήλωση υποταγής στην εξουσία τους.

Στο κατάστημα Market In στα Γιάννενα, η οργάνωση των εργαζομένων και η σύγκρουσή τους με το ντόπιο αφεντικό αποτυπώνει ένα σημαντικό κομμάτι της έκτασης που μπορεί να πάρει η ταξική πάλη. Η αλληλεγγύη που ξεδιπλώθηκε τόσο στην πόλη των Ιωαννίνων όσο και σε άλλες πόλεις της ελλάδας όπου υπάρχουν καταστήματα της αλυσίδας, δείχνει ότι η τάξη μας και δη το πολιτικά οργανωμένο κομμάτι της έχει τη δυνατότητα να οργανώνεται και να απαντά στις προκλήσεις των αφεντικών.

Στις 13 Οκτώβρη 2017, στα εγκαίνια των Market In στα Γιάννενα και εν μέσω κινητοποιήσεων των εργαζομένων, η εργοδοσία δήλωσε δημοσίως ότι θα επαναπροσλάβει όλους τους εργαζόμενους σε σύντομο χρονικό διάστημα. Φυσικά αυτό δεν έγινε. Οι απεργιακές κινητοποιήσεις και οι αποκλεισμοί του καταστήματος συνεχίστηκαν και στις 26 του ίδιου μήνα, το λόγο πήρε η κρατική καταστολή. Τα μαντρόσκυλα των ΜΑΤ επιτέθηκαν με σφοδρότητα στην απεργιακή συγκέντρωση και συνέλαβαν τρεις αγωνιστές. Ένα μήνα αργότερα, τρεις συνδικαλιστές του σωματείου συνελήφθησαν από την αστυνομία μέσα στα σπίτια τους, με διαδικασία αυτοφώρου εξαιτίας της συμμετοχής τους στις κινητοποιήσεις της προηγούμενης ημέρας. Προφανώς τη σύλληψή τους υπέδειξε η εργοδοσία. Έπειτα, στις 29 Νοέμβρη, η αστυνομία προστατεύοντας τα συμφέροντα των αφεντικών του Market In, με κάθε ξεδιαντροπιά που χαρακτηρίζει το κράτος και τους συριζαίους διαχειριστές του, επιτέθηκε και πάλι στην απεργιακή συγκέντρωση συλλαμβάνοντας 12 αγωνιστές αυτή τη φορά.

Το αφεντικό του καταστήματος των Ιωαννίνων, Ράμος, βλέποντας ότι η κρατική κάλυψη δεν του αρκεί για να υποτάξει τους υπαλλήλους του, κινητοποίησε τις σχέσεις του με τα κυκλώματα των μπράβων και των οργανωμένων φασιστών, που άλλωστε στη χώρα μας αποτελούν ένα και το αυτό. Κατά τη διάρκεια της πανεργατικής απεργίας της 14ης Δεκέμβρη, μια δράκα 15 μπράβων (εκ των οποίων αρκετοί είναι μέλη της Χρυσής Αυγής), πληρωμένοι από τον Ράμο, επιτέθηκαν στην απεργιακή συγκέντρωση έξω από το κατάστημα με σκοπό να τη διαλύσουν. Λογάριασαν όμως με βάση το δικό τους σθένος και τη δική τους αξιοπρέπεια. Πίστεψαν ότι με τα νταηλίκια θα κάμψουν το αγωνιστικό φρόνημα των απεργών. Το αποτέλεσμα ήταν να απωθηθούν με ανοιγμένα κεφάλια και να χυδαιολογούν από απόσταση, όπως ξέρουν να κάνουν οι φασίστες, όταν αντιμετωπίζουν ένα σώμα αγωνιζόμενων ανθρώπων. Μπροστά στην εξέλιξη αυτή, η εργοδοσία του Market In και τα έμμισθα σκυλιά της, αποφάσισαν να επεκτείνουν το οπλοστάσιό τους. Τα ξημερώματα της επόμενης μέρας, έγινε εμπρηστική επίθεση με μολότοφ στα γραφεία της Ελευθεριακής Συνδικαλιστικής Ένωσης (ΕΣΕ) Ιωαννίνων, η οποία από την πρώτη στιγμή βρέθηκε στην προμετωπίδα της αλληλεγγύης στο πλευρό των εργαζομένων, στηρίζοντας τον αγώνα τους και προωθώντας οξυμένα πολιτικά χαρακτηριστικά και μέσα πάλης. Η κίνηση αυτή έχει τον προφανή σκοπό να τρομοκρατήσει τόσο τους ίδιους τους εργαζόμενους και τους αλληλέγγυους, όσο και το πολιτικά οργανωμένο τμήμα της τάξης μας, δείχνοντας ότι τα αφεντικά, το κράτος και το παρακράτος τους μπορούν να χτυπάν τους ταξικούς αγώνες με αναβαθμισμένο τρόπο. Την ίδια μέρα, 15 Δεκέμβρη, πραγματοποιήθηκε ξανά απεργιακή κινητοποίηση έξω από το μαγαζί του Ράμου, όπου οι φασίστες/μπράβοι λούφαζαν κουκουλωμένοι πίσω από κατεβασμένα ρολά και πίσω από τα ταμεία του super-market. Τους δόθηκε να καταλάβουν ότι ένας περιφρουρημένος (υλικά και πολιτικά) αγώνας δεν μπορεί να ηττηθεί έτσι απλά από μια συμμορία παρακρατικών που πουλάνε ψευτομαγκιά.

Προφανώς και δεν είναι μόνο το αφεντικό του Market In στα Γιάννενα. Ο Ράμος απλά είναι ο χυδαίος εκφραστής της πολιτικής της κεντρικής διοίκησης του ομίλου αλλά και των αφεντικών στο σύνολό τους. Μόνος στόχος τους είναι το γρήγορο χρήμα και μπροστά σε αυτόν είναι διατεθειμένοι να πατήσουν επί πτωμάτων.

Η κοινότητα των στόχων των αφεντικών και των μεθόδων που χρησιμοποιούν αποδεικνύεται καθημερινά. Δε χρειάζεται να πάμε σε μακρινούς τόπους ή χρόνους. Αρκεί να θυμηθούμε ότι τα ίδια μέσα χρησιμοποίησε και η εργοδοσία της ΒΦΛ (Λιπάσματα) Καβάλας κατά τις απεργιακές κινητοποιήσεις τον Ιούνιο του 2016. Εταιρία security, που είχε προσληφθεί από το αφεντικό του εργοστασίου και στην οποία δούλευαν προβεβλημένα στελέχη της Χρυσής Αυγής και της Πατριωτικής Κίνησης, επιτίθονταν συστηματικά στην απεργιακή περιφρούρηση που απέκλειε τα λεωφορεία που μετέφεραν απεργοσπάστες. Και όλα αυτά υπό την προστασία των επίσημων δυνάμεων καταστολής του ελληνικού κράτους. Το σύμπλεγμα αφεντικών, κράτους, φασιστών λειτουργούν ως οργανωμένη μαφία για να επιβάλουν τα συμφέροντα του κεφαλαίου απέναντι στα συμφέροντα του προλεταριάτου από τη γέννηση του καπιταλισμού. Και αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει είτε με δεξιά είτε με αριστερή διαχείριση του ελληνικού κράτους άσχετα με τις όποιες ονειρώξεις των συριζαίων απολογητών της κρατικής τρομοκρατίας.

Πρόσκαιρη νίκη των εργαζομένων

Ο μαχητικός αγώνας που αντιμετώπισε την αδιαλλαξία του αφεντικού, την κρατική και παρακρατική καταστολή και κυρίως τις σημερινές συνθήκες ταξικής ήττας και απογοήτευσης έφερε μια σημαντική νίκη. Τόσο για τους ίδιους τους αγωνιζόμενους εργαζόμενους στο κατάστημα των Ιωαννίνων όσο και για τους νεοπρολετάριους συνολικά. Στις 19 Δεκέμβρη πάρθηκε δικαστική απόφαση, σύμφωνα με την οποία 11 από τους συνολικά 13 εργαζόμενους -στους οποίους το αφεντικό του ντόπιου Market In χρωστάει από 7000 ευρώ στον καθένα- θα επανέλθουν προσωρινά για εργασία στο κατάστημα. Η απόφαση θα επανεξεταστεί μέσα στο νέο έτος. Η δικαστική απόφαση προφανώς και επισπεύστηκε από τις πολιτικές εξελίξεις που παράχθηκαν από τον ταξικό αγώνα των εργαζομένων. Αποδεικνύεται περίτρανα ότι οι ταξικοί αγώνες μπορούν να νικούν. Ότι όχι απλά δεν είναι άσκοπο και μάταιο να αγωνίζεσαι απέναντι στην κυριαρχία του κεφαλαίου, του κράτους του και των τραμπούκων του, αλλά αντιθέτως είναι ο μοναδικός τρόπος να κερδίσεις τη ζωή σου και την αξιοπρέπειά σου.

Κίνημα Αλληλεγγύης και απαιτήσεις των ταξικών αγώνων του σήμερα

Γύρω από τον αγώνα των εργαζομένων στο Market In Ιωαννίνων αναπτύχθηκε ένα σύνολο κινήσεων αλληλεγγύης, τόσο σε τοπικό όσο και σε πανελλαδικό επίπεδο. Πρώτα απ’ όλα θα πρέπει να αναφερθούμε στο γεγονός ότι ευρύτερες δυνάμεις του ανταγωνιστικού/αντικαπιταλιστικού κινήματος που οργανώνονται και δρουν στα Γιάννενα βρέθηκαν στο πλευρό των απεργών. Δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς και της αντιεξουσίας, αλλά και το Σωματείο Ιδιωτικών Υπαλλήλων που πρόσκειται στο ΠΑΜΕ βρέθηκαν από κοινού στις κινητοποιήσεις, με τις όποιες αποκλίσεις και κόντρες φυσικά. Ταυτόχρονα, πραγματοποιήθηκε πλήθος παρεμβάσεων σε καταστήματα της αλυσίδας Market In σε όλη την ελλάδα με μοιράσματα κειμένων, συγκεντρώσεις, επιθέσεις στις τζαμαρίες των super-market κυρίως από δυνάμεις της αντιεξουσίας. Με αυτήν την αναφορά δεν έχουμε σκοπό να κάνουμε επίκληση σε κάποια θολή “ενότητα του κινήματος” ή επί μέρους δυνάμεών του. Αντιθέτως θέλουμε να καταδείξουμε δύο πράγματα.

Αφενός ένας ταξικός αγώνας που κοινωνικοποιήθηκε σε τοπικό επίπεδο σε σημαντικό βαθμό, ακόμα και με τις σημερινές συνθήκες πολυδιάσπασης και πλήρους απουσίας διαύλων επικοινωνίας μεταξύ των διακριτών πολιτικών δυνάμεων που συνθέτουν το αντικαπιταλιστικό κίνημα, κατάφερε να δημιουργήσει ένα πεδίο προλεταριακών νικών. Αφετέρου η εμπρηστική επίθεση στα γραφεία της ΕΣΕ στα Γιάννενα από παρακρατικούς/ φασίστες, ως η κίνηση εκείνη που στοχοποίησε ευθέως τις κινήσεις αλληλεγγύης, πυροδότησε την κινητοποίηση και παρέμβαση πάνω στο ζήτημα, μεγάλης μερίδας των πολιτικών δυνάμεων που αναφέρονται στην αναρχία/αντιεξουσία με τα μέσα και τη δυναμική που έχουν κατακτηθεί.

Οι κινητοποιήσεις αυτές των αναρχικών/ αντιεξουσιαστικών συλλογικοτήτων κινήθηκαν στα πλαίσια της πολιτικής περιφρούρησης των δομών μας και δη από φασίστες/παρακρατικούς ενάντια στους οποίους έχουν δοθεί σημαντικότατοι αγώνες με αποτέλεσμα να τρώνε ξύλο όπου σταθούν και όπου βρεθούν.Και οι δύο παραπάνω διαπιστώσεις οδηγούν στο ίδιο σύνηθες, μονότονο και τετριμμένο συμπέρασμα. Ενώ ταξικοί αγώνες ξεσπούν και δείχνουν ότι έχουν δυνατότητες νικών, απαιτείται ο σαφής προσανατολισμός του όλο και μεγαλύτερου τμήματος της ελληνικής αντιεξουσίας που αναφέρεται στην ταξική πάλη και κατά τα άλλα επιδεικνύει υψηλού βαθμού πολιτικά και οργανωτικά αντανακλαστικά σε ζητήματα πολιτικής αλληλεγγύης και αντιφασισμού, όσο και οι αναγκαίες δομές οργάνωσης των νεοπρολετάριων που θα μπορούν να απαντήσουν με αξιώσεις στον οδοστρωτήρα του νέου καπιταλιστικού παραδείγματος στο οποίο εισερχόμαστε.

Υπάρχει αναγκαιότητα για συντονισμό των κινήσεων αλληλεγγύης, για οργανωμένη και στοχευμένη χρήση των μέσων πάλης που επιλέγουν οι αλληλέγγυοι, για ύπαρξη διαλεκτικής σχέσης με τον ίδιο τον αγώνα που δίνεται από τους απεργούς. Αυτές οι απαιτήσεις δεν μπορούν να επαφίενται ούτε στην καλή θέληση των αγωνιστών ούτε σε κάποιον αυτόματο πιλότο κοινότητας ιδεολογικών και πολιτικών θέσεων. Απαιτούνται συγκεκριμένες δομές προλεταριακής οργάνωσης και αγώνα. Το ζήτημα των καιρών μας είναι να τις στήσουμε.

Πέλοτο 1.18

 

ΔΡΑΣΕΙΣ, Εργατικες Συγκετρωσεις - επετειακες και μη, ΚΕΙΜΕΝΑ, συγχρονες εργασιακες σχεσεις

Κάτω τα ξερά σας από την απεργία – Προκήρυξη για το πολυνομοσχέδιο

Ανακοίνωση που μοιράστηκε στις 11.1 στην πόλη της Ξάνθης
Μπορείτε να την κατεβάσετε  σε pdf από εδώ

ΚΑΤΩ ΤΑ ΞΕΡΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ

Την Τρίτη 09/01/2018 κατατέθηκε στην ολομέλεια της Βουλής, και αναμένεται να ψηφιστεί τη Δευτέρα, το πολυνομοσχέδιο με τα προαπαιτούμενα για το κλείσιμο της τρίτης αξιολόγησης. Το εν λόγω πολυνομοσχέδιο αποτελεί ουσιαστικά μία ακόμη επίθεση του κόσμου των αφεντικών στον κόσμο της εργασίας. Το κράτος, με σημερινό διαχειριστή τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ακολουθώντας τις πολιτικές Ε.Ε.-Δ.Ν.Τ., συνεργάζεται ανοιχτά με το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο, προκειμένου να ικανοποιήσει τα συμφέροντά τους.

Και τι εννοούμε με αυτό; Από τη μία, εισάγει ρυθμίσεις υπέρ των επιχειρήσεων ικανοποιώντας τα αιτήματα του Σ.Ε.Β.,απλοποιεί τη διαδικασία των δημοσίων έργων και εισάγει μια σειρά ρυθμίσεων για τις ιδιωτικοποιήσεις. Από την άλλη, εισάγει πιο προωθημένους τρόπους καταστολής των αντιστάσεωνκαι των εργατικών αγώνων. Ενδεικτικά, αναφέρουμε την επέκταση των περίφημων ηλεκτρονικών πλειστηριασμών, λίγο μετά κιόλας την ψήφιση της ποινικοποίησης του αγώνα εναντίων τους με φυλάκιση 3-6 μηνών σε όποιον παρεμποδίζει τη διαδικασία, και την επίθεση στην απεργία με νέες διατάξεις που αφορούν στη διαδικασία της λήψης αποφάσεων των πρωτοβάθμιων σωματίων.

Στο τελευταίο αξίζει να σταθούμε λίγο παραπάνω. Πιο συγκεκριμένα, η διάταξη προβλέπει την αύξηση της απαιτούμενης απαρτίας και την παρουσία του 1/2 (και όχι του 1/3)  των οικονομικά τακτοποιημένων μελών κατά τις γενικές συνελεύσεις πρωτοβάθμιων σωματείων σε περίπτωση συζήτησης και λήψης απόφασης κήρυξης απεργίας. Και αυτό με το πρόσχημα της δημοκρατίας της πλειοψηφίας. Και πού είναι το κακό; Όσο περισσότεροι, τόσο το καλύτερο θα πει κανείς. Προφανώς και πολιτικός στόχος κάθε σωματείου είναι οι μαζικές συνελεύσεις και δράσεις, όμως, αυτό δεν μπορεί να απαντηθεί στη σημερινή πραγματικότητα της απογοήτευσης και της συνεχής επίθεσης στη συλλογικοποίηση και που οι αντικειμενικές δυσκολίες συνεύρεσης των μελών ισχύουν και με το παραπάνω (υπέρογκο κόστος μετακίνησης, μέλη που είναι σε διαφορετικούς εργασιακούς χώρους οπότε δεν υπάρχει η καθημερινή ζύμωση όπως είναι του επισιτισμού, προσωπικό ασφαλείας). Σε κάθε περίπτωση τα σωματεία είναι δομές οργάνωσης των εργατών και κατ’ επέκταση αυτοί είναι και οι μόνοι που δικαιούνται να έχουν λόγο πάνω στην λειτουργία και τις διαδικασίες τους με γνώμονα τις ανάγκες του αγώνα και σε καμία περίπτωση το κράτος ή η δικαστική εξουσία. Η τροπολογία αυτή έρχεται σε μία περίοδο ταξικής ήττας με σκοπό να αποτελέσει ακόμα μεγαλύτερη τροχοπέδη στην εργατική αντίσταση. Χτυπάει τη βάση του εργατικού συνδικαλισμού, αφού οι ρυθμίσεις αφορούν τα πρωτοβάθμια σωματεία μόνο, όπου υπάρχει η δυνατότητα συμμετέχουν όλοι οι εργαζόμενοι αδιαμεσολάβητα.

Δεν είναι τυχαία αυτή η αναβάθμιση της φαρέτρας της καταστολής του κράτους. Τα αντεργατικά μέτρα και η υποτίμηση της εργατικής μας αξίας πάντα πηγαίνανε χέρι-χέρι με την αναβάθμιση της καταστολής των αγώνων. Ειδικά από τη στιγμή που το κοινωνικό προσωπείο του κράτους έπεσε με την καπιταλιστική κρίση και η κοινωνική συναίνεση είναι πιο ισχνή. Όπως είδαμε και στην περίπτωση του αγώνα των απολυμένων του MarketIn Ιωαννίνων, η καταστολή των αφεντικών έχει μια τεράστια γκάμα επιλογών, από νομικές λύσεις μέχρι παρακρατικές επιθέσεις με την πρόσληψη μπράβων-φασιστών.  Οι νόμοι είναι η έγγραφη αποτύπωση της ταξικής πάλης. Όταν λοιπόν, το προλεταριάτο πετύχαινε την υποχώρηση των αφεντικών και τον εξαναγκασμό του κράτους να περνάει νόμους που ανατιμούν την εργασιακή δύναμη, καταλάβαινε ότι έχει δύναμη να νικά. Σήμερα, η κρατική νομοθεσία αλλάζει με ταχύτατους ρυθμούς και πάντα προς όφελος των αφεντικών.

Τα αφεντικά μας έχουν τα δικά τους συμφέροντα και τη δική τους ατζέντα, πρέπει να ορίσουμε και εμείς τη δική μας. Η λύση δε θα έρθει από τις ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ενώσεις της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, που συντελούν στην περαιτέρω εξαθλίωση του. Οι ενώσεις ,αυτές, μαζί με τη βοήθεια του ΣΥΡΙΖΑ έπαιξαν τον κύριο ρόλο στην αποσυγκρότηση και στον αποπροσανατολισμό των εργατικών και ταξικών αγώνων των τελευταίων επτά ετών. Στην προκειμένη περίπτωση, το έδειξαν ξεκάθαρα με την άρνησή τους σε οποιαδήποτε απεργιακή ανταπάντηση. Είναι δικό μας χρέος, λοιπόν, να στήσουμε αναχώματα στην υποτίμησή μας.

Ούτε βήμα πίσω από τις εργατικές μας κατακτήσεις. Οργανωνόμαστε στους χώρους της δουλειάς μας, στηρίζουμε τα σωματεία μας.

ΡΗΞΗ ΜΕ ΤΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΤΟΥ ΕΓΧΩΡΙΟΥ ΚΑΙ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ

ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ

Πέλοτο,  11.1

ΑΦΙΣΕΣ, Εργατικα ατυχηματα, Εργατικες Συγκετρωσεις - επετειακες και μη, ΚΕΙΜΕΝΑ, συγχρονες εργασιακες σχεσεις

Να μη συνηθισουμε τον θανατο! Συγκέντρωση ενάντια στις εργατικές δολοφονίες Σάββατο 16.12, 11:30 πλ. Ελευθερίας

Συγκέντρωση ενάντια στις εργατικές δολοφονίες Σάββατο 16.12, 11:30 πλ. Ελευθερίας
Μπορείτε να κατεβάσετε την προκύρηξη σε pdf από εδώ

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΤΥΧΗΜΑΤΑ, ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ ΣΤΑ ΚΑΤΕΡΓΑ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΝΤΑΙ ΕΡΓΑΤΕΣ

Τα τελευταία χρόνια, και ιδιαίτερα με την όξυνση της καπιταλιστικής κρίσης, οι τραυματισμοί και οι θάνατοι εργαζομένων την ώρα δουλειάς τους έχουν πληθύνει. Αυτό αποτυπώνεται και στην ξανθιώτικη πραγματικότητα. Ενδεικτικά, τον τελευταίο μήνα έχουν γίνει τουλάχιστον δύο εργατικά «ατυχήματα» που έγιναν ευρέως γνωστά (ο θάνατος ενός εργάτη στην ΕΛ.ΒΙΖ. και ο σοβαρός τραυματισμός ενός άλλου στα Πλαστικά Θράκης), κι ίσως ακόμα περισσότερα που δεν έχουν ακουστεί λόγω του μικρού μεγέθους τραυματισμού ή της εργοδοτικής τρομοκρατίας. Άλλωστε είναι συνήθης πρακτική την ευθύνη να την φορτώνονται ατομικά οι εργαζόμενοι και τα αφεντικά ή να εξαφανίζονται… «ως δια μαγείας» ή να απειλούν με απόλυση.

Τα περιστατικά αυτά δεν αποτελούν την εξαίρεση στον κανόνα, αλλά τον ίδιο τον κανόνα. Την εργασιακή πραγματικότητα, δηλαδή, με την οποία ερχόμαστε αντιμέτωποι, εμείς οι νεοπλορετάριοι αυτή της χώρας, ανεξάρτητα από το είδος εργασίας ή τον κλάδο στον οποίο απασχολούμαστε. Η εξόντωσή μας είναι σίγουρη, είτε είναι άμεση και γρήγορη, είτε έμμεση και αργή με τις συνθήκες εργασίες να υποβιβάζουν σημαντικά την ποιότητα ζωής μας: Εργάτες δουλεύουν σε εργοστάσια και εργοτάξια χωρίς τις απαραίτητες προφυλάξεις, διανομείς θυσιάζονται στο βωμό της άμεσης παράδοσης, εμποροϋπάλληλοι και εργάτες στον τομέα του επισιτισμού λυγίζουν από την πολύωρη ορθοστασία, υπάλληλοι στο προμόσιον ξεπαγιάζουν μπας και πετύχουν τον απαραίτητο αριθμό πελατών για να πάρουν το μεροκάματό τους, κ.λπ.

Όλα τα παραπάνω σε συνδυασμό με την εντατικοποίηση της εργασίας, τους μισθούς πείνας, τα εξαντλητικά ωράρια, τη δουλειά τις Κυριακές και τις νύχτες, την αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης (θα δουλεύουμε μέχρι να πεθάνουμε, ή θα πεθάνουμε δουλεύοντας;), την επισφάλεια και τη μαύρη εργασία συνθέτουν τις νέες εργασιακές συνθήκες, τις οποίες ήδη βιώνουμε στο πετσί μας. Σε όλα αυτά έρχονται να προστεθούν και τα ελλιπή (αν όχι ανύπαρκτα!) μέτρα ασφαλείας. Η γρήγορη και φθηνή διεκπεραίωση της δουλειάς ιεραρχείται πιο ψηλά από τις συνθήκες εργασίας στις οποίες δεν εξασφαλίζεται ουσιαστικά κανένα μέτρο υγιεινής και ασφάλειας, σε αντίθεση με τις υπογεγραμμένες συμβάσεις όταν και όπου αυτές υπάρχουν.

Ενώ για τον εργάτη ο μισθός είναι όρος ύπαρξης, για το αφεντικό είναι «κόστος». Ενώ για τον εργάτη η ασφάλεια στην δουλειά είναι ζήτημα σωματικής ακεραιότητας, ζωής και θανάτου, για το αφεντικό, σ’ ένα σύστημα που οι εργάτες είναι αναλώσιμοι μπροστά στην κερδοφορία του, είναι κι αυτό «κόστος». Τα αφεντικά μας, είτε είναι μεγάλα και «υπερεθνικά», είτε μικρότερα και ντόπια, έχουν ένα κύριο και κεντρικό στόχο: Το οικονομικό κέρδος. Και τις ευθύνες γι’ αυτό θα τις φορτώσουν στις πλάτες μας. Τα «εργατικά ατυχήματα», λοιπόν, είναι άμεσο επόμενο των πολιτικών λιτότητας των κυβερνήσεων και της ταξικής επίθεσης των αφεντικών στο νεοπρολεταριάτο για να διατηρήσουν, ή και να αυξήσουν το κέρδος τους, και δεν είναι μόνο οι τραυματισμοί, αλλά οι συνθήκες εργασίας μας στο σύνολό τους και η υποτίμηση της εργατικής μας δύναμης.

Και τώρα τι κάνουμε; Μαγική λύση δεν υπάρχει, ούτε θα ‘ρθει κάποιος σωτήρας να μας δώσει κανένα ψίχουλο αξιοπρέπειας. Έχουμε μόνο το μυαλό μας και τα χέρια μας! Απέναντι στην όλο και βιαιότερη εκμετάλλευση της εργατικής μας δύναμης, να προτάξουμε την ταξική αλληλεγγύη και τη συλλογική αντίσταση. Οργάνωση στους χώρους της δουλειάς για καλύτερους μισθούς και ανθρώπινες συνθήκες εργασίας με τα κατάλληλα μέτρα ασφαλείας.

ΝΑ ΜΗΝ ΣΥΝΗΘΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ

ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΠΙΣΩ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΝΗΚΟΥΝ

 

 

ΑΦΙΣΕΣ, ΔΡΑΣΕΙΣ, Εργατικα ατυχηματα, Εργατικες Συγκετρωσεις - επετειακες και μη, συγχρονες εργασιακες σχεσεις

Απεργία 14.12, Συγκέντρωση στις 10:00 πλατεία Ελευθερίας

Απεργία 14.12, Συγκέντρωση στιις 10:00 πλατεία Ελευθερίας
Κατέβασε απο εδώ την προκήρυξη

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΤΥΧΗΜΑΤΑ, ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ ΣΤΑ ΚΑΤΕΡΓΑ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΝΤΑΙ ΕΡΓΑΤΕΣ

Τα τελευταία χρόνια, και ιδιαίτερα με την όξυνση της καπιταλιστικής κρίσης, οι τραυματισμοί και οι θάνατοι εργαζομένων την ώρα δουλειάς τους έχουν πληθύνει. Αυτό αποτυπώνεται και στην ξανθιώτικη πραγματικότητα. Ενδεικτικά, τον τελευταίο μήνα έχουν γίνει τουλάχιστον δύο εργατικά «ατυχήματα» που έγιναν ευρέως γνωστά (ο θάνατος ενός εργάτη στην ΕΛ.ΒΙΖ. και ο σοβαρός τραυματισμός ενός άλλου στα Πλαστικά Θράκης), κι ίσως ακόμα περισσότερα που δεν έχουν ακουστεί λόγω του μικρού μεγέθους τραυματισμού ή της εργοδοτικής τρομοκρατίας. Άλλωστε είναι συνήθης πρακτική την ευθύνη να την φορτώνονται ατομικά οι εργαζόμενοι και τα αφεντικά ή να εξαφανίζονται… «ως δια μαγείας» ή να απειλούν με απόλυση.

Τα περιστατικά αυτά δεν αποτελούν την εξαίρεση στον κανόνα, αλλά τον ίδιο τον κανόνα. Την εργασιακή πραγματικότητα, δηλαδή, με την οποία ερχόμαστε αντιμέτωποι, εμείς οι νεοπλορετάριοι αυτή της χώρας, ανεξάρτητα από το είδος εργασίας ή τον κλάδο στον οποίο απασχολούμαστε. Η εξόντωσή μας είναι σίγουρη, είτε είναι άμεση και γρήγορη, είτε έμμεση και αργή με τις συνθήκες εργασίες να υποβιβάζουν σημαντικά την ποιότητα ζωής μας: Εργάτες δουλεύουν σε εργοστάσια και εργοτάξια χωρίς τις απαραίτητες προφυλάξεις, διανομείς θυσιάζονται στο βωμό της άμεσης παράδοσης, εμποροϋπάλληλοι και εργάτες στον τομέα του επισιτισμού λυγίζουν από την πολύωρη ορθοστασία, υπάλληλοι στο προμόσιον ξεπαγιάζουν μπας και πετύχουν τον απαραίτητο αριθμό πελατών για να πάρουν το μεροκάματό τους, κ.λπ.

Όλα τα παραπάνω σε συνδυασμό με την εντατικοποίηση της εργασίας, τους μισθούς πείνας, τα εξαντλητικά ωράρια, τη δουλειά τις Κυριακές και τις νύχτες, την αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης (θα δουλεύουμε μέχρι να πεθάνουμε, ή θα πεθάνουμε δουλεύοντας;), την επισφάλεια και τη μαύρη εργασία συνθέτουν τις νέες εργασιακές συνθήκες, τις οποίες ήδη βιώνουμε στο πετσί μας. Σε όλα αυτά έρχονται να προστεθούν και τα ελλιπή (αν όχι ανύπαρκτα!) μέτρα ασφαλείας. Η γρήγορη και φθηνή διεκπεραίωση της δουλειάς ιεραρχείται πιο ψηλά από τις συνθήκες εργασίας στις οποίες δεν εξασφαλίζεται ουσιαστικά κανένα μέτρο υγιεινής και ασφάλειας, σε αντίθεση με τις υπογεγραμμένες συμβάσεις όταν και όπου αυτές υπάρχουν.

Ενώ για τον εργάτη ο μισθός είναι όρος ύπαρξης, για το αφεντικό είναι «κόστος». Ενώ για τον εργάτη η ασφάλεια στην δουλειά είναι ζήτημα σωματικής ακεραιότητας, ζωής και θανάτου, για το αφεντικό, σ’ ένα σύστημα που οι εργάτες είναι αναλώσιμοι μπροστά στην κερδοφορία του, είναι κι αυτό «κόστος». Τα αφεντικά μας, είτε είναι μεγάλα και «υπερεθνικά», είτε μικρότερα και ντόπια, έχουν ένα κύριο και κεντρικό στόχο: Το οικονομικό κέρδος. Και τις ευθύνες γι’ αυτό θα τις φορτώσουν στις πλάτες μας. Τα «εργατικά ατυχήματα», λοιπόν, είναι άμεσο επόμενο των πολιτικών λιτότητας των κυβερνήσεων και της ταξικής επίθεσης των αφεντικών στο νεοπρολεταριάτο για να διατηρήσουν, ή και να αυξήσουν το κέρδος τους, και δεν είναι μόνο οι τραυματισμοί, αλλά οι συνθήκες εργασίας μας στο σύνολό τους και η υποτίμηση της εργατικής μας δύναμης.

Και τώρα τι κάνουμε; Μαγική λύση δεν υπάρχει, ούτε θα ‘ρθει κάποιος σωτήρας να μας δώσει κανένα ψίχουλο αξιοπρέπειας. Έχουμε μόνο το μυαλό μας και τα χέρια μας! Απέναντι στην όλο και βιαιότερη εκμετάλλευση της εργατικής μας δύναμης, να προτάξουμε την ταξική αλληλεγγύη και τη συλλογική αντίσταση. Οργάνωση στους χώρους της δουλειάς για καλύτερους μισθούς και ανθρώπινες συνθήκες εργασίας με τα κατάλληλα μέτρα ασφαλείας.

ΝΑ ΜΗΝ ΣΥΝΗΘΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ

ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΠΙΣΩ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΝΗΚΟΥΝ

 

black friday, ΚΕΙΜΕΝΑ, συγχρονες εργασιακες σχεσεις

Τι θέλει η Black Friday από τη ζωή μας; Προκήρυξη και πανό

Προκήρυξη για τη “Μαύρη Παρασκευή” που μοιράστηκε στην πόλη της Ξάνθης σε 500 κομμάτια. Μπορείτε να τη διαβάσετε παρακάτω ή να την κατεβάσετε από εδώ σε pdf

Τι θέλει η Black Friday από τη ζωή μας;

Ακούσατε, ακούσατε! Black Friday την Παρασκευή 24/11/17 στην Ξάνθη!

Χαμός θα γίνει πάλι έξω από το Public. Ίσως και έξω από άλλα μαγαζιά. Άλλωστε κάθε επιχειρηματίας θέλει να αυξήσει τις πωλήσεις του. Βέβαια οι υπάλληλοι του κάθε επιχειρηματία, που θα είναι υποχρεωμένοι να ανεχτούν ορδές «αλλοφρόνων» καταναλωτών παρασκευιάτικα είναι αυτοί που θα σηκώσουν και πάλι το βάρος της θεσμοποιημένης αντεργατικής πολιτικής του ελληνικού κράτους και των ντόπιων αφεντικών.

Γιατί Black Friday?

Η Black Friday είναι αμερικάνικο «έθιμο», σύμφωνα με το οποίο την τελευταία Παρασκευή του Νοέμβρη (μια μέρα μετά την αμερικάνικη γιορτή των Ευχαριστιών), μεγάλα μαγαζιά λιανεμπορίου κάνουν «τρελές» εκπτώσεις, του τύπου 70-80%, για να αγοράσει ο κόσμος πράγματα για τις Χριστουγεννιάτικες γιορτές. Η ιστορία με τη Μαύρη Παρασκευή ξεκίνησε στην Αμερική από τη δεκαετία του 1950, αλλά την τελευταία δεκαετία η κατάσταση έχει ξεπεράσει τα ως τώρα γνωστά όρια, με τεράστια καταστήματα να ανοίγουν στις 4 τα ξημερώματα, με εξαχρειωμένους καταναλωτές να στρατοπεδεύουν από την προηγούμενη μέρα έξω από τις κλειδωμένες τζαμαρίες για να πιάσουν σειρά, με 10 νεκρούς και περισσότερους από 100 τραυματίες (εμποροϋπάλληλοι και καταναλωτές που ποδοπατήθηκαν μέχρι θανάτου, αλληλομαχαιρώθηκαν για μια προσφορά, χτυπήθηκαν από οχήματα) μέσα στη δεκαετία 2006-2016.

Δεν είναι, όμως, το θέμα μας εδώ, ούτε η πλήρης εμπορευματοποίηση των χριστιανικών θρησκευτικών ή/και εορταστικών περιόδων, ούτε η παράθεση της ιστορίας της φράσης. Αντιθέτως, αυτό που μας καίει, ως κομμάτι του νεοπρολεταριάτου αυτής της χώρας, είναι το ξεζούμισμα του σύγχρονου εμποροϋπαλλήλου, μιας χαρακτηριστικής φιγούρας νεοπρολετάριου με ακόμα μια αφορμή. Οι σύγχρονοι εργάτες στις αποθήκες, στα μαγαζιά και στις μεταφορές (αναφέροντας αποκλειστικά τον τριτογενή τομέα… που να φτάσουμε και στα ορυχεία της Αφρικής ή στα εργοστάσια της Κίνας, όπου εξάγονται οι πρώτες ύλες και κατασκευάζονται τα κάθε είδους προϊόντα που φτάνουν στα ράφια των μαγαζιών) στην Ελλάδα έχουν να αντιμετωπίσουν τη δουλειά τις Κυριακές, τις Λευκές Νύχτες, τις Μαύρες Παρασκευές.

To 2015 ήταν η πρώτη χρονιά που πολυκαταστήματα κολοσσοί στην Αθήνα, χωρίς τυμπανοκρουσίες εφάρμοσαν τη Μαύρη Παρασκευή. Πέρυσι όμως η αλυσίδα καταστημάτων Public σέρβιρε τη Μαύρη Παρασκευή σα μια γιορτή αγορών. Τα ίδια Public που δίνουν μισθούς ψίχουλα στους υπαλλήλους τους, τους εξαναγκάζουν σε πολύωρη ορθοστασία, επιβλέπουν κάθε τους κίνηση και εφαρμόζουν κάθε νέα αντεργατική νομοθεσία με ιδιαίτερη ζέση.

Σκέψου ως εργαζόμενος. Όχι σαν καταναλωτής!

Η εντατικοποίηση, ο ολοένα μεγαλύτερος φόρτος εργασίας, ο ολοένα και πιο πετσοκομμένος μισθός, η όλο και με χειρότερους όρους ασφάλιση, η σύνταξη να ξεμακραίνει όλο και περισσότερο φτάνοντας στα μακρινά γηρατειά μας, οι ελεύθερες ώρες και μέρες μας να είναι όλο και λιγότερες, οι άδειές μας όλο και μικρότερες.

Αυτή είναι η σύγχρονη πραγματικότητα του νεοπρολετάριου σήμερα στην Ελλάδα. Τα αφεντικά μας, είτε είναι μεγάλα και «υπερεθνικά», είτε μικρότερα και ντόπια, έχουν ένα κύριο και κεντρικό στόχο. Το οικονομικό κέρδος. Και τις ευθύνες γι’ αυτό θα τις φορτώσουν στις πλάτες μας. Εμείς είμαστε που θα δουλεύουμε όλο και περισσότερο και όλο με λιγότερες απολαβές για να καταφέρει το αφεντικό «να τη βγάλει στην κρίση»

Οι κάθε είδους “θεσμοί” φρενήρους κατανάλωσης, όπως είναι οι Κυριακές με καταστήματα ανοιχτά, οι Λευκές Νύχτες και οι Μαύρες Παρασκευές, είναι στρατηγικός σχεδιασμός των πολύ μεγάλων αφεντικών που κάνουν κουμάντο στην Ευρωπαϊκή Ένωση, στον ΟΟΣΑ, στο ΔΝΤ, στην Ελλάδα και σε κάθε καπιταλιστικό κράτος ή ένωση κρατών ή συμβουλευτικό όργανο κρατών. Είναι η μέθοδος που έχουν ακολουθήσει για το προσπέρασμα της καπιταλιστικής κρίσης. Να μειώσουν όσο γίνεται το εργατικό κόστος. Όσο το δυνατόν περισσότερη δουλειά με όσο το δυνατόν μικρότερο μισθό και παροχές (ασφάλιση, συντάξιμες αποδοχές, «δημόσια» περίθαλψη, εκπαίδευση, υπηρεσίες κοινής ωφέλειας κ.λπ.).

Ταυτόχρονα, τα μικρά μας αφεντικά αρπάζονται από το καράβι της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης μπας και μπορέσουν να σώσουν την επιχείρησή τους, μέσα σε έναν ανταγωνισμό που τους συνθλίβει και απειλεί να τους κάνει προλετάριους. Να χάσουν το μαγαζί τους και να ψάχνουν για δουλειά στο μαγαζί κάποιου άλλου.

Εμείς, οι νεοπρολετάριοι του κόσμου αυτού είμαστε ο στρατός που εκμεταλλεύονται τα κάθε είδους αφεντικά μας για να πετύχουν το στόχο τους. Για να διατηρήσουν τα κέρδη τους ή και να τα αυξήσουν, για να διατηρήσουν την επιχείρησή τους, είναι διατεθειμένοι να μας πιούνε το αίμα. Οι μνημονιακές νομοθεσίες, που νομιμοποίησαν τη μαύρη εργασία χρόνων που βασίλευε στο περιθώριο της επίσημης εργασιακής νομοθεσίας, το προβλέπουν κανονικότατα.

Ταυτόχρονα, όμως, είμαστε και καταναλωτές. Και ενώ όταν το δικό μας αφεντικό μάς εκμεταλλεύεται δίχως αύριο εμείς αγανακτούμε, σκάμε, βρίζουμε και προσπαθούμε να αντισταθούμε, την ίδια στιγμή πάμε για ψώνια τις Κυριακές, τις Λευκές Νύχτες και τις Μαύρες Παρασκευές χωρίς να σκεφτόμαστε ότι απέναντί μας έχουμε έναν άνθρωπο της τάξης μας, έναν εργαζόμενο σαν και εμάς που αυτήν την ώρα θα ήθελε να είναι με την οικογένειά του ή τους φίλους του και όχι να προσπαθεί να φέρει εις πέρας μια απάνθρωπη και κακοπληρωμένη βάρδια.

Θα πρέπει πάντα να θυμόμαστε ότι η αλληλεγγύη είναι όπλο των εργατών!

Οι δυσκολίες της καθημερινότητας δεν είναι δικαιολογία

Η καθημερινότητα είναι που μας φέρνει μπρος σε διλλήματα, στα οποία καλούμαστε να απαντήσουμε ως άνθρωποι της τάξης μας και όχι ως κανίβαλοι που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η προσωπική και οικογενειακή ευημερία, ποδοπατώντας όποιον βρούμε εύκαιρο στο δρόμο μας. Αυτή η τακτική της προσωπικής καβάτζας, του «ωχαδερφισμού» και της ευκαιρίας που πρέπει να αρπαχτεί τώρα δεν μας έφερε και τόσο καλά αποτελέσματα απ’ ότι βλέπουμε γύρω μας.

Είναι αλήθεια ότι όταν δουλεύεις όλη μέρα κάθε μέρα, είναι μεγάλη διευκόλυνση να ανοίγουν τα σούπερ μάρκετ και τις Κυριακές. Όταν ο μισθός σου δε φτάνει για πολλές μικρές απολαύσεις είναι ωραίο να γίνεται μια Λευκή Νύχτα που ο Δήμος προσφέρει τζάμπα πανηγυράκι και τα καταστήματα κάνουν καμιά έκπτωση. Όταν πλέον δεν παίρνεις χριστουγεννιάτικο δώρο είναι βοηθητικό να υπάρχει η Μαύρη Παρασκευή για να πάρεις πολύ φθηνά το κάτι παραπάνω σα δώρο για σένα και για τους δικούς σου.

Αλλά αυτή η λογική είναι κοντόφθαλμη και τελικά καταστροφική. Το μόνο στο οποίο έχουν να στηριχτούν οι εργαζόμενοι είναι οι υπόλοιποι εργαζόμενοι. Αυτοί και αυτές που ζουν την ίδια συνθήκη, που βιώνουν στο πετσί τους τι θα πει εργασιακή εκμετάλλευση. Μπορεί να ενσαρκώνουμε αναγκαστικά και το ρόλο του εργαζόμενου και το ρόλο του καταναλωτή, αλλά η θέση από την οποία βλέπουμε τον κόσμο και ο τρόπος με τον οποίο λειτουργούμε στην καθημερινότητά μας είναι δικιά μας επιλογή. Και η επιλογή της θέσης του καταναλωτή είναι σύμπραξη με τα αφεντικά μας και προώθηση των δικών τους συμφερόντων έναντι των δικών μας.

Η στάση που λέει ότι έτσι κι αλλιώς ανοίγουν αυτά τα καταστήματα τις Παρασκευές ή ότι τα φαγάδικα ανοίγουν Κυριακές, γιατί να μην ανοίγουν και τα άλλα μαγαζιά είναι ηττοπαθής και ευθυνόφοβη. Ποτέ στην ιστορία δε δούλεψαν οι ταξικοί αγώνες με το σύνθημα «ή όλα ή τίποτα εδώ και τώρα». Αυτή η λογική είναι βούτυρο στο ψωμί των αφεντικών μας και του πολιτικού του προσωπικού. Ας καταφέρουμε να οργανώσουμε επιτυχείς αντιστάσεις στην κατάργηση της γενικής κυριακάτικης αργίας, στις κάθε είδους αντεργατικές φιέστες των μαύρων Παρασκευών και των λευκών νυχτών και μέσα στις ίδιες διαδικασίες θα εισάγουμε και τα προτάγματα για εξάπλωση της κυριακάτικης αργίας σε όλους τους κλάδους ή μείωση του απογευματινού ωραρίου των καταστημάτων.

Πριν 13 χρόνια τα σούπερ μάρκετ λειτουργούσαν με ωράριο καταστημάτων. Η ταξική αλληλεγγύη νικήθηκε από τις επίπλαστες καταναλωτικές ανάγκες και πλέον κανείς μας δε θυμάται εκείνη τη συνθήκη, όταν δεν είχαμε ανάγκη να πάμε να ψωνίσουμε Τετάρτη στις 9 το βράδυ. Σήμερα αρχίζει να γίνεται κανονικότητα το άνοιγμα κάποιων καταστημάτων τις Κυριακές. Το να προτάσσουμε σήμερα την «ανάγκη» μας να πάμε να αγοράσουμε κάτι-τις μια Κυριακή είναι ένα ψέμα που λέμε τόσο στους εαυτούς όσο και στους γύρω μας. Η αλήθεια είναι ότι βολευόμαστε σε μια συνθήκη που μας θέλει άβουλους καταναλωτές που συναινούν στην καταστρατήγηση του ίδιων μας των δικαιωμάτων σε αργία και ξεκούραση.

Τα μικρά καταστήματα δεν κερδίζουν και πολλά, αλλά δεν ορίζουν αυτά το παιχνίδι.

Πέρυσι, Μαύρη Παρασκευή είχε κυρίως στα Public. Εκεί μαζεύτηκε μια μικρή ουρά καταναλωτών έξω από το κατάστημα και τα τοπικά μίντια έτρεξαν να εκμεταλλευτούν την εικόνα αναπαράγοντας με το συνηθισμένο τρόπο τους εικόνες-αντιγραφή από την πρωτεύουσα. Τα μικρότερα καταστήματα ξανθιωτών επιχειρηματιών δεν άνοιξαν. Ο πρόεδρος του Εμπορικού Συλλόγου είπε στα μίντια ότι για τους μικρούς και μεσαίους ξανθιώτες επιχειρηματίες δεν έχει διαφορά μια Παρασκευή που θα κάνουν μεγάλες εκπτώσεις. Και είναι αλήθεια.

Όλοι οι μαγαζάτορες βέβαια θέλουν κέρδος. Αλλά το κέρδος δε δουλεύει το ίδιο για όλους. Ο κάθε Μίλκογλου δεν μπορεί να κάνει 80% εκπτώσεις που μπορούν να κάνουν μεγάλα μαγαζιά όπως τα Public και τα Stradivarius. Δεν έχει ένα τεράστιο στοκ ώστε να πουλήσει χιλιάδες και χιλιάδες κομμάτια σε τιμή κοντά στο κόστος χονδρικής, που όλα μαζί όμως δημιουργούν ένα αξιόλογο κέρδος. Δεν μπορεί να διαφημιστεί όπως ο Κωτσόβολος για μια βδομάδα πριν τη Μαύρη Παρασκευή. Δεν έχει τις εγκαταστάσεις στις οποίες μπορούν να συρρεύσουν τα πλήθη των καταναλωτών για να αρπάζουν τις ευκαιρίες που προσφέρει. Το να ανοίξει το μαγαζί του ακόμα μια μέρα (την Παρασκευή υποτίθεται ότι η αγορά της Ξάνθης είναι κλειστή, πράγμα που όσο περνούν τα χρόνια αλλάζει εκ των πραγμάτων), δε θα του αποφέρει και ιδιαίτερο κέρδος (ίσως και καθόλου). Γι αυτό ο Εμπορικός Σύλλογος πέρυσι, διά στόματος του προέδρου του, κριτίκαρε και ειρωνεύτηκε τη Μαύρη Παρασκευή λέγοντας ότι «για μας κάθε μέρα Μαύρη Παρασκευή είναι».

Αν δεν αγωνιστούμε εμείς για τη ζωή μας, δε θα το κάνει κανένας στο όνομά μας

Όσο δε βάζουμε αναχώματα εμείς οι εργαζόμενοι στη Μαύρη Παρασκευή και σε κάθε «θεσμό» εργασιακής υπερεκμετάλλευσης, θα αρχίσουν να ανοίγουν και οι μικροί μαγαζάτορες τις Μαύρες Παρασκευές διαφημίζοντας τις εκπτωσούλες που και αυτοί μπορούν να κάνουν. Όπως πολύ καλά βλέπουμε (αν δεν το παίζουμε ηθελημένα τυφλοί) όλο και περισσότερα μαγαζιά ανοίγουν τις Κυριακές που δουλεύει διά νόμου η αγορά. Ο Εμπορικός Σύλλογος έκανε τον καμπόσο σε πρώτη φάση διακηρύσσοντας ότι δε θα ανοίξει τα μαγαζιά του σε αντίθεση με τις αλυσίδες και τα υπερκαταστήματα, προσπαθώντας να μας πείσει ότι «εμείς οι ξανθιώτες πρέπει να αλληλοϋποστηριζόμαστε» (λες και οι διευθυντές των καταστημάτων αλυσίδων και οι ιδιοκτήτες των franchise δεν είναι δικά μας ξανθιώτικα παιδιά). Σε δεύτερη φάση έκανε τουμπεκί ψιλοκομμένο και πλέον σιγά-σιγά ανοίγουν όλοι ο ένας μετά τον άλλο. Μετά τις 11 που κλείνει η εκκλησία βέβαια.

Το ίδιο θα γίνει και με τις Μαύρες Παρασκευές. Θα ανοίγουν τα μικρότερα μαγαζιά γύρω από τα μεγάλα μπας και τσιμπήσουν κανέναν πελάτη από απέναντι, μέχρι να ανοίγουν όσοι περισσότεροι μπορούν, δηλαδή όλοι όσοι θα επιζήσουν του ανταγωνισμού. Και όλη αυτή η προσπάθεια των αφεντικών να ανταπεξέλθουν στον ανταγωνισμό θα βασιστεί στις δικές μας πλάτες, στις δικές μας προσπάθειες, στα δικά μας κλεμμένα μεροκάματα και ένσημα, στις δικά μας κλεμμένα βράδια και στις δικές μας κλεμμένες Κυριακές. Γιατί τα αφεντικά μας κινούνται αποκλειστικά με βάση το στενό (και κοντόφθαλμο) οικονομικό τους συμφέρον. Δεν πρόκειται ούτε να πειθαρχήσουν στις αποφάσεις του οργάνου τους αν δουν ότι δεν τους συμφέρει προσωπικά ούτε το ίδιο το όργανο πρόκειται να τιμήσει τις προηγούμενες θέσεις και δηλώσεις του εφόσον δει ότι δε συμφέρει.

Ο μόνος που μπορεί να υπερασπιστεί τα δικά μας συμφέροντα είμαστε εμείς οι ίδιοι. Και τα δικά μας συμφέροντα λένε ότι δε θέλουμε να δουλεύουμε παραπάνω για τα ίδια ή και για λιγότερα λεφτά. Αντιθέτως αντιλαμβανόμαστε ότι η παραγωγικότητά μας όσο περνούν τα χρόνια αυξάνεται. Είμαστε όλο και πιο ειδικευμένοι στη δουλειά μας, η κάθε είδους εργασία μας είναι όλο και περισσότερο υποστηριζόμενη από την τεχνολογία, φέρνουμε εις πέρας όλο και περισσότερη δουλειά στον ίδιο χρόνο. Αντικειμενικά θα έπρεπε να πληρωνόμαστε περισσότερα και να δουλεύουμε λιγότερο. Και όμως συμβαίνει το αντίθετο. Και ο λόγος είναι ότι έχουμε αυτοβούλως δεθεί στο άρμα των αφεντικών μας και βλέπουμε τον κόσμο μέσα από τα δικά τους μάτια και από τη δικιά τους σκοπιά, η οποία δείχνει ότι πρέπει να μας στύβουν όλο και περισσότερο. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι για να μπορούν οι μεγάλες αλυσίδες καταστημάτων να κάνουν τόσο μεγάλες εκπτώσεις περιμένοντας να πουλήσουν χιλιάδες κομμάτια ώστε να πετύχουν αξιόλογο κέρδος, στηρίζονται στις πενιχρές μας απολαβές.

Όσο λοιπόν κάνουμε πλάτες στα αφεντικά μας και ακολουθούμε τη δικιά τους ατζέντα απέναντι στην κρίση, τόσο πιο χαμένοι θα βγαίνουμε.

Από τη θέση του εργαζόμενου οφείλουμε να οργανωνόμαστε στο μαγαζί, στον κλάδο, στην πόλη, πανελλαδικά ενάντια στην ασυδοσία των αφεντικών μας και στη σχέση εκμετάλλευσης που μας συνδέει με αυτά. Μέσα από επιτροπές εργαζομένων, από πρωτοβάθμια σωματεία, με οργανωμένες παρεμβάσεις στα κλαδικά σωματεία και στα εργατικά κέντρα. Από τη θέση του καταναλωτή οφείλουμε να δείχνουμε την ελάχιστη αξιοπρέπεια, βλέποντας στον εμποροϋπάλληλο τον εαυτό μας και να μην τρέχουμε αλαφιασμένοι να αγοράσουμε την οποιαδήποτε ντεμέκ μεγάλη ευκαιρία «που τόσο χρειαζόμασταν» αλλά δεν το ξέραμε.

Ούτε στο χωριό μας είχαμε Black Friday ούτε και στην πόλη μας θέλουμε να έχουμε

Είναι ταξικό μας χρέος λοιπόν να αντιστεκόμαστε σ’ αυτή τη λαίλαπα αντεργατικών ρυθμίσεων που ακούει σε ονόματα όπως «κυριακάτικη αγορά», «λευκή νύχτα», «μαύρη παρασκευή». Γιατί είναι προς το συλλογικό ταξικό μας συμφέρον να δουλεύουμε λιγότερο και να αμειβόμαστε περισσότερο. Είναι και η μόνη ρεαλιστική λύση για να γίνουν καλύτερες οι ζωές μας. Δεν πρέπει να έχουμε καμιά διάθεση να κάνουμε «ρεάλ πολιτίκ» με τους όρους της αστικής τάξης και των ρουφιάνων της, είτε λέγονται πολιτικοί είτε δημοσιογράφοι. Αυτό που μας λείπει είναι η δικιά μας ρεαλιστική πολιτική ατζέντα που να στοχεύει στην πολιτική οργάνωση του νεοπρολεταριάτου και την ανατίμηση της εργατικής μας δύναμης.

Η μαύρη Παρασκευή δεν είναι γιορτή, είναι καφρίλα εργοδοτική

Οργάνωση και αντίσταση στους χώρους της δουλειάς, των αφεντικών να σπάσει ο τσαμπουκάς

Black Friday και πράσιν’ άλογα

 

Πέλοτο 11.17

 

Η Μαύρη Παρασκευή δεν είναι γιορτή, είναι καφρίλα εργοδοτική.

Οργάνωση και αντίσταση στους χώρους της δουλειάς, των αφεντικών να σπάσει ο τσαμπουκάς.

Εργατικα ατυχηματα, ΚΕΙΜΕΝΑ, συγχρονες εργασιακες σχεσεις

Ανακοίνωση σχετικά με το θάνατο εργάτη στην ΕΛΒΙΖ (Ξάνθη)

Ανακοίνωση για την εργοδοτική δολοφονία εργάτη στην ΕΛΒΙΖ. Μπορείτε να τη διαβάσετε παρακάτω ή να την κατεβάσετε από εδώ σε pdf

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΕΡΓΑΤΗ ΣΤΗΝ ΕΛΒΙΖ (ΞΑΝΘΗ)

Την περασμένη βδομάδα σκοτώθηκε ένας ξανθιώτης εργάτης μετά από «ατύχημα» που συνέβη στο εργοστάσιο της ΕΛΒΙΖ. Ο συγκεκριμένος θάνατος έρχεται να προστεθεί στην ήδη μακριά λίστα «εργατικών ατυχημάτων», θανατηφόρων ή μη, που όσο πάει και μεγαλώνει σε μήκος. Εργάτες δουλεύουν σε εργοστάσια και εργοτάξια χωρίς τις απαραίτητες προφυλάξεις, διανομείς θυσιάζονται στο βωμό της άμεσης παράδοσης, η γρήγορη διεκπεραίωση της δουλειάς ιεραρχείται πιο ψηλά από τις συνθήκες εργασίας στις οποίες δεν εξασφαλίζεται ουσιαστικά κανένα μέτρο υγιεινής και ασφάλειας, σε αντίθεση με τις υπογεγραμμένες συμβάσεις όταν και όπου αυτές υπάρχουν.

Τα «εργατικά ατυχήματα» είναι άμεσο επόμενο των πολιτικών λιτότητας των κυβερνήσεων και της ταξικής επίθεσης των αφεντικών στο νεοπρολεταριάτο αυτής της χώρας για να διατηρήσουν ή και να αυξήσουν το κέρδος τους.

Όσο αυξάνεται η ένταση της εκμετάλλευσης, η φυσική εξόντωση των εργαζομένων γίνεται πλέον σκληρή καθημερινότητα με πρωταγωνιστές την εντατικοποίηση της εργασίας, μισθούς και μεροκάματα πείνας, εξαντλητικά ωράρια, επισφάλεια και μαύρη εργασία. Σε όλα αυτά έρχονται να προστεθούν και τα ελλιπή (αν όχι ανύπαρκτα!) μέτρα ασφαλείας αφού δεν υπάρχει χρόνος γι’ αυτά σε ένα σύστημα που οι εργάτες είναι αναλώσιμοι μπροστά στην κερδοφορία του εκάστοτε αφεντικού.

Και τότε τι κάνουμε;

Λύση μαγική δεν υπάρχει, ούτε θα ‘ρθει κάποιος σωτήρας να μας δώσει κανένα ψίχουλο αξιοπρέπειας. Έχουμε μόνο το μυαλό μας και τα χέρια μας!Οργάνωση στους χώρους της δουλειάς για καλύτερους μισθούς και ανθρώπινες συνθήκες εργασίας-κατάλληλα μέτρα ασφαλείας.

ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΠΙΣΩ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΝΗΚΟΥΝ.
ΤΑ ΕΡΓΑΤΙΚΑ «ΑΤΥΧΗΜΑΤΑ» ΕΙΝΑΙ ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ ΕΡΓΑΤΩΝ.
ΝΑ ΜΗ ΣΥΝΗΘΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ!

 

ΑΦΙΣΕΣ, Εργατικα ατυχηματα, συγχρονες εργασιακες σχεσεις

Να μη συνηθίσουμε τον θάνατο. Αφίσα για την αυξηση των εργατικών ατυχημάτων

Με αφορμή την άυξηση των εργατικών ατυχημάτων την Πέμπτη 20 Ιουλίου πραγματοποιήσαμε αφισοκόλληση τόσο κέντρο της Ξάνθης όσο και σε γειτονιές.

Σα να αυξήθηκαν τα εργατικά “ατυχήματα” τώρα τελευταία;;
Δεν είναι τυχαίο!

Πάει χέρι-χέρι με τις πολιτικές λιτότητας των κυβερνήσεων και την ταξική επίθεση των αφεντικών στο νεοπρολεταριάτο αυτής της χώρας για να διατηρήσουν ή και να αυξήσουν το κέρδος τους.
Όσο όμως αυξάνεται η ένταση της εκμετάλλευσης, η φυσική εξόντωση των εργαζομένων γίνεται πλέον σκληρή καθημερινότητα με πρωταγωνιστές την εντατικοποίηση της εργασίας, μισθούς και μεροκάματα πείνας, εξαντλητικά ωράρια, επισφάλεια και μαύρη εργασία. Σε όλα αυτά έρχονται να προστεθούν και τα ελλιπή (αν όχι ανύπαρκτα!) μέτρα ασφαλείας αφού δεν υπάρχει χρόνος γι’ αυτά σε ένα σύστημα που οι εργάτες είναι αναλώσιμοι μπροστά στην κερδοφορία του εκάστοτε αφεντικού.
Λύση μαγική δεν υπάρχει, ούτε θα ‘ρθει κάποιος σωτήρας να μας δώσει κανένα ψίχουλο αξιοπρέπειας.Έχουμε μόνο το μυαλό μας και τα χέρια μας!
Οργάνωση στους χώρους της δουλειάς για καλύτερους μισθούς και ανθρώπινες συνθήκες εργασίας-κατάλληλα μέτρα ασφαλείας.

Να πάρουμε πίσω αυτά που μας ανήκουν.
Τα εργατικά “ατυχήματα” είναι δολοφονίες εργατών.
Να μη συνηθίσουμε το θάνατο!