Category Archives: ΚΕΙΜΕΝΑ

Τα κείμενα της πολιτικής οργάνωσης “Πέλοτο”

ΑΦΙΣΕΣ, ΔΡΑΣΕΙΣ, Εργατικες Συγκετρωσεις - επετειακες και μη, ΚΕΙΜΕΝΑ, συγχρονες εργασιακες σχεσεις

17 Μάη Γενική Απεργία – Κάλεσμα σε διαδήλωση 10πμ

Κάλεσμα στη διαδήλωση για τη γενική απεργία στις 17 Μάη 10πμ, στην Πλατεία Ελευθερίας.
Μπορείς να κατεβάσεις την προκήρυξη σε pdf από εδώ.

Οργάνωση και αγώνας στους χώρους της δουλειάς
των αφεντικών να σπάσει ο τσαμπουκάς!

Όλοι και όλες στην απεργιακή διαδήλωση την Τετάρτη 17 Μάη.
Ένα πρώτο μικρό, μα απαραίτητο βήμα για τη δημιουργία μαζικής και μάχιμης εργατικής αντιπολίτευσης ενάντια στις εργασιακές γαλέρες του 21ου αιώνα.

Οι αριστεροί συριζαίοι φέρνουν το 4ο μνημόνιο που θα μικρύνει κι άλλο τους μισθούς μας, τις συντάξεις μας και θα εξαφανίσει τα επιδόματά μας. Μπορεί να είναι το δεύτερο που πετυχαίνουν στην κυβερνητική τους καριέρα (μωρέ μπράβο επιτυχίες!), αλλά για μας είναι το τέταρτο που πέφτει στην καμπούρα μας και μάλιστα ίσα που καταφέρνουμε να ψελλίζουμε δυο λόγια διαφωνίας. Όπως και να ‘χει, όσο και να αναλύουμε (ή να μπερδευόμαστε με) τις τεχνικές λεπτομέρειες που διαβάζουμε στις ειδήσεις, το ζήτημα είναι ένα: Τα μνημόνια που έχει συνάψει το ελληνικό κράτος με τους δανειστές του (ΕΕ, Ευρωπαϊκή Τράπεζα, ΔΝΤ) και οι νόμοι που τα συνοδεύουν είναι μια πετυχημένη πλατφόρμα για τη μείωση της αξίας της εργατικής δύναμης ώστε να την εκμεταλλεύονται με πιο επικερδή τρόπο τα αφεντικά μας.

Τα μέτρα είναι γνωστά σε όλους μας πλέον και είναι βαθιά ταξικά. Κλαδικές συμβάσεις, ομαδικές απολύσεις, κυριακάτικη εργασία, πετσόκομμα συντάξεων. Η μανιέρα είναι σταθερή: περισσότερη δουλειά, ακόμα λιγότερα λεφτά.

Πρέπει να βάλουμε καλά στο μυαλό μας ότι όλα τα αφεντικά τον ίδιο στόχο έχουν, την επίτευξη κέρδους για την τσέπη τους. Είτε είναι μικρά είτε είναι μεγάλα, είτε είναι ξένα είτε είναι ντόπια. Μπορεί οι μνημονιακές δεσμεύσεις της χώρας και οι νόμοι που περνιούνται να είναι στρατηγική των μεγάλων ελληνικών αφεντικών στο πλαίσιο της πρόσδεσής τους στην καπιταλιστική ολοκλήρωση της ΕΕ, αλλά δεν παραβλέπουμε ότι και τα μικρά αφεντικά μας (στα ρουχάδικα, στα γραφεία, στα καφέ και όπου αλλού) για να μην κονιορτοποιηθούν από την κρίση και χάσουν τις επιχειρήσεις τους, εκμεταλλεύονται τις ίδιες νομοθεσίες πάνω στην πλάτη μας.

Εμείς, το νεο-προλεταριάτο αυτής της χώρας (και αυτού του κόσμου συνολικά) είμαστε που έχουμε χάσει τη μπάλα και έχουμε ξεχάσει τα συμφέροντά μας. Είτε είμαστε επίσημα μισθωτοί και έχουμε ασφάλιση και μισθό, είτε είμαστε «μαύροι», είτε φοιτητές που χτυπάμε κάνα μεροκάματο για να συμπληρώσουμε το όλο και μικρότερο χαρτζιλίκι της οικογένειας, είτε συνταξιούχοι που βλέπουμε τη σύνταξη όλο να μικραίνει, έχουμε σίγουρα κοινό συμφέρον να ανατιμηθεί συνολικά η αξία μας. Να αμειβόμαστε περισσότερο, να δουλεύουμε λιγότερο, να ζούμε καλύτερα. Πράγματα τα οποία θα μπορούσαν να αποτελέσουν τις αιχμές της δικιάς μας εργατικής πολιτικής ατζέντας, τα έχουμε ξεχάσει στο όνομα της όποιας “ρεάλ πολιτίκ” και ασχολούμαστε με το αν «το κράτος βγαίνει» ή «η οικονομία κινείται». Με την τόση εξειδίκευσή μας και την τόση πρόοδο της τεχνολογίας, η παραγωγικότητά μας είναι απείρως μεγαλύτερη απ’ ότι 50 χρόνια πριν. Τι πιο λογικό λοιπόν από το να δουλεύουμε λιγότερο και να αμειβόμαστε περισσότερο;

Σε αντίθεση βέβαια με την (φανταστική) εργατική ατζέντα, υπάρχει η ατζέντα των αφεντικών και του κράτους τους. Η οποία δεν είναι καθόλου φανταστική. Και με όχημα τα μνημόνια (παλιά και νέα) κάνουν νόμους του κράτους, «τους νόμους της αγοράς». Αυτά που ξέραμε σαν «μαύρη» εργασία ή «παράτυπες συνθήκες δουλειάς» γίνονται νόμοι του κράτους. Όλο και πιο έντονα, όλο και γρηγορότερα.

500, 400, 300 ευρώ μισθός, καθόλου μισθός, 10, 12 ή και παραπάνω ώρες δουλειά κάθε μέρα, δουλειά και τις Κυριακές, απλήρωτες υπερωρίες, παράβλεψη κλαδικών συμβάσεων, απαγόρευση συνδικαλισμού και κινητοποιήσεων. Όλα αυτά τα οποία κάποτε ήταν στο περιθώριο της εργασιακής πραγματικότητας και συνήθως αφορούσαν μετανάστες ή γενικά θέσεις που θεωρούνται «ανειδίκευτου και προσωρινού εργάτη» (ενώ δεν ήταν ούτε το ένα ούτε το άλλο), σήμερα ψηφίζονται το ένα μετά το άλλο και γίνονται επίσημες νομοθεσίες.

Είμαστε στο σημείο όπου υπερασπιζόμαστε τη σημερινή κρατική νομοθεσία ως τελευταία γραμμή άμυνάς μας έναντι της σχεδιαζόμενης που θα έχει χειρότερους όρους για μας. Κάποιες δεκαετίες πίσω, οι εργατικοί αγώνες της μεταπολίτευσης πέτυχαν την ψήφιση του νόμου 1264 (το 1982), ο οποίος καταργούσε και αντικαθιστούσε το νόμο 330 του 1976. Έτσι επιτεύχθηκαν οι συλλογικές συμβάσεις, η προστασία των συνδικαλιστών, ο τρόπος κήρυξης απεργιών, η απαγόρευση του lock-out.

Το 1976 δεν είχαμε μνημόνια, ούτε κάποιους κακούς γερμανούς να καταδιώκουν την ελλάδα. Είχαμε και τότε (όπως και σήμερα) την απαίτηση των ντόπιων αφεντικών (τότε ήταν ο Σύνδεσμος Ελλήνων Βιομηχάνων που είχε θορυβηθεί από τις μαχητικές απεργίες των εργατών στις μεγάλες βιομηχανίες και είχε απαιτήσει νομική προστασία του) να προστατεύονται τα συμφέροντά τους έναντι αυτών των εργαζομένων.

Αντιλαμβανόμαστε πως το νομικό πλαίσιο (και ιδιαίτερα αυτό που καθορίζει τις εργασιακές σχέσεις) είναι η αποτύπωση της ταξικής πάλης στο χαρτί και με νόμους. Όταν λοιπόν, το προλεταριάτο της χώρας αυτής πετύχαινε την υποχώρηση των αφεντικών και τον εξαναγκασμό του κράτους να περνάει νόμους που ανατιμούν την εργασιακή δύναμη, καταλάβαινε ότι έχει δύναμη να νικά. Σήμερα, η κρατική νομοθεσία αλλάζει με ταχύτατους ρυθμούς και πάντα προς όφελος των αφεντικών. Είναι χρέος μας να στήσουμε αναχώματα. Είναι χρέος μας να σηκώσουμε κεφάλι. Να οργανωθούμε σε σωματεία ή σε εργατικές συνελεύσεις και να παλέψουμε ενάντια σε ό,τι μας καταστρέφει. Σε κάθε χώρο δουλειάς, να μιλήσουμε με τους συναδέλφους μας, να βρούμε κοινό τόπο τουλάχιστον της εργατικής μας αξιοπρέπειας, να ξεκαθαρίσουμε στο μυαλό μας ποιος είναι ο σύμμαχος και ποιος ο εχθρός. Γιατί σίγουρα υπάρχουν και οι δύο. Και το σύμμαχο δε θα τον βρούμε ούτε στο πρόσωπο του αφεντικού μας ούτε στο πρόσωπο του κολαούζου του ή της πολιτικής του βιτρίνας που στηρίζει νόμους ενάντια στη δικιά μας τσέπη και τη δικιά μας ζωή.

Ο υπουργός εργασίας της κυβέρνησης του “καραδεξιού” Καραμανλή το 1976, όταν περνούσε τον αντεργατικό νόμο 330 (που αντίστοιχό του είναι ο νόμος που θα περάσει η κυβέρνηση του “αριστερού” Τσίπρα) είπε: «Δε θα επιτρέψουμε την πάλη των τάξεων». Αναρωτιόμαστε αν έχει τις ίδιες μεγαλεπήβολες στοχεύσεις και η κ. Αχτσιόγλου.

Εμείς από την πλευρά μας καταλαβαίνουμε ότι η πάλη των τάξεων υπάρχει και θα συνεχίσει να υπάρχει όσο υπάρχει καπιταλισμός. Το ζήτημα είναι να κερδίζουμε εμείς. Και προς το παρόν μάλλον μας έχουν πάρει φαλάγγι τα αφεντικά.

Αν θέλουμε λοιπόν να μη ζήσουμε σα δούλοι, αν θέλουμε να αλλάξουμε τους συσχετισμούς δύναμης, αν θέλουμε να ανατιμηθεί η δουλειά μας, θα πρέπει να ματώσουμε. Να πυκνώσουμε τις γραμμές του αγώνα! Να δομήσουμε τη δικιά μας εργατική πολιτική ατζέντα και να μην τρέχουμε πίσω από την ατζέντα των αφεντικών μας, των μίντια και του κράτους τους. Να ξαναθυμηθούμε πρώτα απ’ όλα τη θέση μας, έπειτα ποιοι έχουν τα ίδια συμφέροντα με εμάς και ποιοι αντιθετικά, να αντιληφθούμε ότι έχουμε τη δύναμη να οργανωνόμαστε, να αγωνιζόμαστε, να εκβιάζουμε τα αφεντικά μας γιατί χωρίς εμάς δεν μπορούν (ας κάτσουν να κοιτάν μηχανές και υπολογιστές να κάθονται ανενεργά), να κερδίζουμε ένα κομμάτι από αυτά που εμείς -και κανένας άλλος!- παράγουμε. Τα πάντα! Και ακριβώς αυτά έχουμε να κερδίσουμε αγωνιζόμενοι. Τα πάντα!

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ ΜΕ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΣΤΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ, ΜΕ ΣΤΗΣΙΜΟ ΕΡΓΑΤΙΚΩΝ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΩΝ, ΜΕ ΣΗΚΩΜΑ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΙΟΥ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΑΦΕΝΤΙΚΟ.

ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟΥΣ ΚΑΡΕΚΛΟΚΕΝΤΑΥΡΟΥΣ ΤΟΥ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΥ ΠΟΥ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ΕΙΝΑΙ ΤΣΙΡΑΚΙΑ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ.

Η ΓΣΕΕ ΚΑΙ Η ΑΔΕΔΥ ΕΙΝΑΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΙ ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΘΕ ΥΠΟΥΡΓΟ ΕΡΓΑΣΙΑΣ. ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΑΞΙΖΕΙ ΕΙΝΑΙ ΠΛΗΡΗΣ ΑΠΑΞΙΩΣΗ.

ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ
ΤΕΤΑΡΤΗ 17 ΜΑΗ
10.00 πμ ΠΛΑΤΕΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

ΑΦΙΣΕΣ, ΔΡΑΣΕΙΣ, Εργατικες Συγκετρωσεις - επετειακες και μη, ΚΕΙΜΕΝΑ, Πολιτικές Θέσεις - Παρεμβάσεις, συγχρονες εργασιακες σχεσεις

Πρωτομαγια 2017 – Καλεσμα στη διαδηλωση – Προκηρυξη, αφισα, πανο

Κάλεσμα στην πορεία της εργατικής Πρωτομαγιάς, Δευτέρα 10 πμ στην Πλατεία Ελευθερίας.
Μπορείς να κατεβάσεις την προκήρυξη σε pdf από εδώ.

Παρακάτω μπορείς να δεις την αφίσα και τα πανό που αναρτήθηκαν για κάλεσμα στη διαδήλωση.

 

Πρωτομαγιά 2017
Θα ξανα-απαγορευτεί η πάλη των τάξεων;

Πρώτη Μάη του 2017 και η ταξική αυτή επέτειος μας βρίσκει στο δρόμο για τα επίκαιρα αιτήματα της τάξης μας. Σε αυτή, λοιπόν, την επετειακή σημερινή συγκέντρωση, συμμετέχουμε όχι για να γιορτάσουμε την επιτυχία των αγώνων του αμερικανικού Σικάγο για την επίτευξη της 8ωρης εργασίας για το παγκόσμιο προλεταριάτο (δυστυχώς!), αλλά για να δώσουμε νέα νοήματα στους αγώνες που πρέπει να δομήσουμε στο σήμερα για να μην εξαθλιωθεί κι άλλο η ζωή μας. Ποιοί είναι όμως οι νέοι όροι με τους οποίους το κεφάλαιο οργανώνει αυτήν την εξαθλίωση;

Δεύτερη αξιολόγηση τρίτου μνημονίου; Τέταρτο μνημόνιο; Και τα δύο μαζί; Ένα μνημόνιο δανεισμού του ελληνικού κράτους με τους «ευρωπαϊκούς θεσμούς» και ένα άλλο με το ΔΝΤ; ή και τα δυο μαζί; Όπως και να ‘χει, όσο και να αναλύουμε (ή να μπερδευόμαστε με) τις τεχνικές λεπτομέρειες που διαβάζουμε στις ειδήσεις, το ζήτημα είναι ένα: Τα μνημόνια που έχει συνάψει το ελληνικό κράτος με τους δανειστές του (ΕΕ, Ευρωπαϊκή Τράπεζα, ΔΝΤ) και οι νόμοι που τα συνοδεύουν είναι μια πετυχημένη πλατφόρμα για τη μείωση της αξίας της εργατικής δύναμης ώστε να την εκμεταλλεύονται με πιο επικερδή τρόπο τα αφεντικά μας.

Γιατί όλα τα αφεντικά τον ίδιο στόχο έχουν, την επίτευξη κέρδους για την τσέπη τους. Είτε είναι μικρά είτε είναι μεγάλα, είτε είναι ξένα είτε είναι ντόπια. Μπορεί οι μνημονιακές δεσμεύσεις της χώρας και οι νόμοι που περνιούνται να είναι στρατηγική των μεγάλων ελληνικών αφεντικών στο πλαίσιο της πρόσδεσής τους στην καπιταλιστική ολοκλήρωση της ΕΕ, αλλά δεν παραβλέπουμε ότι και τα μικρά αφεντικά μας (στα ρουχάδικα, στα γραφεία, στα καφέ και όπου αλλού) για να μην κονιορτοποιηθούν από την κρίση και χάσουν τις επιχειρήσεις τους, εκμεταλλεύονται τις ίδιες νομοθεσίας πάνω στην πλάτη μας.

Εμείς, το νεο-προλεταριάτο αυτής της χώρας (και αυτού του κόσμου συνολικά) είμαστε που έχουμε χάσει τη μπάλα και έχουμε ξεχάσει τα συμφέροντά μας. Είτε είμαστε επίσημα μισθωτοί και έχουμε ασφάλιση και μισθό, είτε είμαστε «μαύροι», είτε φοιτητές που χτυπάμε κάνα μεροκάματο για να συμπληρώσουμε το όλο και μικρότερο χαρτζιλίκι της οικογένειας, είτε συνταξιούχοι που βλέπουμε τη σύνταξη όλο να μικραίνει, έχουμε σίγουρα κοινό συμφέρον να ανατιμηθεί συνολικά η αξία μας. Να αμειβόμαστε περισσότερο, να δουλεύουμε λιγότερο, να ζούμε καλύτερα. Πράγματα τα οποία θα μπορούσαν να αποτελέσουν τις αιχμές της δικιάς μας εργατικής πολιτικής ατζέντας, τα έχουμε ξεχάσει στο όνομα της όποιας “ρεάλ πολιτίκ” και ασχολούμαστε με το αν «το κράτος βγαίνει» ή «η οικονομία κινείται». Με την τόση εξειδίκευσή μας και την τόση πρόοδο της τεχνολογίας, η παραγωγικότητά μας είναι απείρως μεγαλύτερη απ’ ότι 50 χρόνια πριν. Τι πιο λογικό λοιπόν από το να δουλεύουμε λιγότερο και να αμειβόμαστε περισσότερο;

Σε αντίθεση βέβαια με την (φανταστική) εργατική ατζέντα, υπάρχει η ατζέντα των αφεντικών και του κράτους τους. Η οποία δεν είναι καθόλου φανταστική. Και με όχημα τα μνημόνια (παλιά και νέα) κάνουν νόμους του κράτους, «τους νόμους της αγοράς». Αυτά που ξέραμε σαν «μαύρη» εργασία ή «παράτυπες συνθήκες δουλειάς» γίνονται νόμοι του κράτους. Όλο και πιο έντονα όλο και γρηγορότερα.

500, 400, 300 ευρώ μισθός, καθόλου μισθός, 10, 12 ή και παραπάνω ώρες δουλειά κάθε μέρα, δουλειά και τις Κυριακές, απλήρωτες υπερωρίες, παράβλεψη κλαδικών συμβάσεων, απαγόρευση συνδικαλισμού και κινητοποιήσεων. Όλα αυτά τα οποία κάποτε ήταν στο περιθώριο της εργασιακής πραγματικότητας και συνήθως αφορούσαν μετανάστες ή γενικά θέσεις που θεωρούνται «ανειδίκευτου και προσωρινού εργάτη» (ενώ δεν ήταν ούτε το ένα ούτε το άλλο), σήμερα ψηφίζονται το ένα μετά το άλλο και γίνονται επίσημες νομοθεσίες.

Στο πλαίσιο λοιπόν των στημένων διαπραγματεύσεων της ελληνικής κυβέρνησης με τους δανειστές πρόκειται να ψηφιστούν από την ελληνική βουλή και να γίνουν νόμοι που θα εφαρμόζονται στις ζωές μας, τα εξής μέτρα:

Κλαδικές συμβάσεις:
Από το 2012, με το δεύτερο μνημόνιο, οι επιχειρησιακές και ατομικές συμβάσεις υπερισχύουν των κλαδικών. Αυτό επικυρώνεται εκ νέου. Διασφαλίζεται ότι δε θα ισχύει η επεκτασιμότητα των κλαδικών συμβάσεων σε επιχειρήσεις που δεν τις υπογράφουν.

Ομαδικές Απολύσεις:
Αυτή τη στιγμή σε επιχειρήσεις με πάνω από 20 εργαζόμενους υπάρχει ένα ποσοστό που ορίζει πόσοι εργαζόμενοι μπορούν να απολυθούν κάθε μήνα. Επίσης, το υπουργείο εργασίας διατηρεί δικαίωμα βέτο απέναντι σε μια τέτοια διαδικασία. Με τα νέα μέτρα θα αυξηθεί το ποσοστό αυτό και θα δε θα υπάρχει το δικαίωμα βέτο του υπουργείου.

Συνδικαλιστικά όργανα και απεργίες:
Το σημαντικότερο όπλο των εργαζομένων, η απεργία, αντιμετωπίζεται από τα αφεντικά με μια νομοθετική ρύθμιση που λέει ότι δεν θα μπορούν να κηρύσσονται απεργίες από τα ΔΣ των σωματείων, αλλά θα απαιτείται το 50%+1 των ψήφων των μελών ενός σωματείου μετά από καθολική ψηφοφορία (πιθανώς και μυστική!).

Ανταπεργία αφεντικών (lock-out):
Δίνεται το νόμιμο δικαίωμα στο αφεντικό, να κλείνει την επιχείρησή του όταν οι υπάλληλοί του κάνουν απεργία, ή είναι σε επίσχεση εργασίας ή ακόμα για να επιτύχει μια συμφωνία που το συμφέρει απέναντι στους εργαζόμενους.

Συντάξεις:
Κι άλλη μείωση συντάξεων ώστε να επιτευχθεί συνολική μείωση του ΑΕΠ 1%. Αυτό θα επιτευχθεί μέσω μείωσης της «προσωπικής διαφοράς» μέχρι και 22%.

Δουλειά τις Κυριακές:
Απελευθέρωση των αφεντικών γύρω από το ζήτημα της δουλειάς τις Κυριακές. Όλες τις Κυριακές του χρόνου, σε όλη την ελλάδα, για όλες τα εμπορικά μαγαζιά.

Δε χρειάζεται να είναι κάποιος “πολιτικός αναλυτής” για να καταλάβει τι σημαίνουν όλα τα παραπάνω. Δυστυχώς ο εργατικός ξεσηκωμός στο Σικάγο το 1886 με αίτημα το 8ωρο είναι ακόμα επίκαιρος. Είμαστε ακόμα πολλά βήματα πίσω. Είμαστε στο σημείο όπου υπερασπιζόμαστε τη σημερινή κρατική νομοθεσία ως τελευταία γραμμή άμυνάς μας έναντι της σχεδιαζόμενης που θα έχει χειρότερους όρους για μας. Κάποιες δεκαετίες πίσω, οι εργατικοί αγώνες της μεταπολίτευσης πέτυχαν την ψήφιση του νόμου 1264 (το 1982), ο οποίος καταργούσε και αντικαθιστούσε το νόμο 330 του 1976. Έτσι επιτεύχθηκαν οι συλλογικές συμβάσεις, η προστασία των συνδικαλιστών, ο τρόπος κήρυξης απεργιών, η απαγόρευση του lock-out.

Το 1976 δεν είχαμε μνημόνια, ούτε κάποιους κακούς γερμανούς να καταδιώκουν την ελλάδα. Είχαμε και τότε (όπως και σήμερα) την απαίτηση των ντόπιων αφεντικών (τότε ήταν ο Σύνδεσμος Ελλήνων Βιομηχάνων που είχε θορυβηθεί από τις μαχητικές απεργίες των εργατών στις μεγάλες βιομηχανίες και είχε απαιτήσει νομική προστασία του) να προστατεύονται τα συμφέροντά τους έναντι αυτών των εργαζομένων.

Αντιλαμβανόμαστε πως το νομικό πλαίσιο (και ιδιαίτερα αυτό που καθορίζει τις εργασιακές σχέσεις) είναι η αποτύπωση της ταξικής πάλης στο χαρτί και με νόμους. Όταν λοιπόν, το προλεταριάτο της χώρας αυτής πετύχαινε την υποχώρηση των αφεντικών και τον εξαναγκασμό του κράτους να περνάει νόμους που ανατιμούν την εργασιακή δύναμη, καταλάβαινε ότι έχει δύναμη να νικά. Σήμερα, η κρατική νομοθεσία αλλάζει με ταχύτατους ρυθμούς και πάντα προς όφελος των αφεντικών. Είναι χρέος μας να στήσουμε αναχώματα. Είναι χρέος μας να σηκώσουμε κεφάλι. Να οργανωθούμε σε σωματεία ή σε εργατικές συνελεύσεις και να παλέψουμε ενάντια σε ό,τι μας καταστρέφει. Σε κάθε χώρο δουλειάς, να μιλήσουμε με τους συναδέλφους μας, να βρούμε κοινό τόπο τουλάχιστον της εργατικής μας αξιοπρέπειας, να ξεκαθαρίσουμε στο μυαλό μας ποιος είναι ο σύμμαχος και ποιος ο εχθρός. Γιατί σίγουρα υπάρχουν και οι δύο. Και το σύμμαχο δε θα τον βρούμε ούτε στο πρόσωπο του αφεντικού μας ούτε στο πρόσωπο του κολαούζου του ή της πολιτικής του βιτρίνας που στηρίζει νόμους ενάντια στη δικιά μας τσέπη και τη δικιά μας ζωή.

Ο υπουργός εργασίας της κυβέρνησης του “καραδεξιού” Καραμανλή το 1976, όταν περνούσε τον αντεργατικό νόμο 330 (που αντίστοιχό του είναι ο νόμος που θα περάσει η κυβέρνηση του “αριστερού” Τσίπρα) είπε: «Δε θα επιτρέψουμε την πάλη των τάξεων». Αναρωτιόμαστε αν έχει τις ίδιες μεγαλεπήβολες στοχεύσεις και η κ.Αχτσιόγλου.

Εμείς από την πλευρά μας καταλαβαίνουμε ότι η πάλη των τάξεων υπάρχει και θα συνεχίσει να υπάρχει όσο υπάρχει καπιταλισμός. Το ζήτημα είναι να κερδίζουμε εμείς. Και προς το παρόν μάλλον μας έχουν πάρει φαλάγγι τα αφεντικά.
Αν θέλουμε λοιπόν να μη ζήσουμε σα δούλοι, αν θέλουμε να αλλάξουμε τους συσχετισμούς δύναμης, αν θέλουμε να ανατιμηθεί η δουλειά μας, θα πρέπει να ματώσουμε. Να ξαναθυμηθούμε πρώτα απ’ όλα τη θέση μας, έπειτα ποιοι έχουν τα ίδια συμφέροντα με εμάς και ποιοι αντιθετικά, να αντιληφθούμε ότι έχουμε τη δύναμη να οργανωνόμαστε, να αγωνιζόμαστε, να εκβιάζουμε τα αφεντικά μας γιατί χωρίς εμάς δεν μπορούν (ας κάτσουν να κοιτάν μηχανές και υπολογιστές να κάθονται ανενεργά), να κερδίζουμε ένα κομμάτι από αυτά που εμείς -και κανένας άλλος!- παράγουμε. Τα πάντα! Και ακριβώς αυτά έχουμε να κερδίσουμε αγωνιζόμενοι. Τα πάντα!

ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, ΚΕΙΜΕΝΑ

Κατω τα χερια από τις καταληψεις

Ανακοίνωση σχετικά με τις κατασταλτικές επιθέσεις που δέχτηκαν καταλήψεις στις 13.3.2017
Μπορείς να την κατεβάσεις σε pdf από εδώ.

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

Μέσα στη συγκυρία της καπιταλιστικής κρίσης, το ελληνικό κράτος -είτε με δεξιά είτε με αριστερή διαχείριση- έχει εδώ και καιρό ανοίξει ένα μέτωπο ενάντια στα κέντρα αγώνα του ανταγωνιστικού/αντικαπιταλιστικού κινήματος, προχωρώντας σε θεαματικές και μη εισβολές σε αυτά, σε μια προσπάθεια να τα παρουσιάσει σαν «κέντρα ανομίας». Τα ευρήματα όμως μέχρι σήμερα δε φαίνεται να είναι ικανά να στηρίξουν αυτήν την εικόνα. Στο στόχαστρο της καταστολής μπαίνουν τόσο πολιτικοί χώροι, οι οποίοι στεγάζονται σε κατειλημμένα κτίρια, όσο και καταλήψεις στέγασης μεταναστών. Και οι δύο φαινομενικά διαφορετικές περιπτώσεις έχουν ένα πολύ σημαντικό κοινό. Προωθούν ένα διαφορετικό τρόπο οργάνωσης, δράσης και αντίληψης της κοινωνικότητας απ’ ότι η κυρίαρχη ιδεολογία. Αποτελούν κέντρα ζύμωσης και αγώνα, έξω από τις κρατικές κατευθύνσεις.

Μετά το καλοκαιρινό ρεσιτάλ καταστολής καταλήψεων στην Θεσσαλονίκη (κατάληψη στέγασης μεταναστών «Ορφανοτροφείο», κατάληψη στέγης της Λεωφόρου Νίκης και κατάληψη στέγασης μεταναστών «Hurriya»),το κράτος και οι αριστεροί διαχειριστές του, έδειξαν ακόμα μια φορά το κατά πόσο επάξιοι συνεχιστές του κράτους (κατά τα λεγόμενά τους) είναι, τα ξημερώματα της Δευτέρας 13/3 με την εκκένωση της κατάληψης του Αυτοδιαχειριζόμενου Κοινωνικού Χώρου «Βίλα Ζωγράφου» στην περιοχή του Ζωγράφου στην Αθήνα, της κατάληψης στέγης μεταναστών στο Δρακοπούλειο Κέντρο στην Αχαρνών στην Αθήνα και την εισβολή δικαστικού κλητήρα με τη συνοδεία μαινόμενων μπάτσων στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Αγρινίου (ΑΣΑ).

Κατά την διάρκεια της ανακατάληψης από το κράτος της Βίλας Ζωγράφου συνελήφθησαν 7 μέλη της συλλογικότητας που τη διαχειρίζεται, τα οποία ανέλαβαν την πολιτική ευθύνη υπεράσπισης της. Στην κατάληψη στέγης μεταναστών στο Δρακοπούλειο, στεγάζονταν 127 Σύριοι μετανάστες που οδηγήθηκαν μετά την εκκένωση στο κολαστήριο της Πέτρου Ράλλη, με σκοπό όπως μας ενημέρωσε ο υπουργός Δημοσίας Τάξεως κ. Τόσκας, την μεταγωγή τους σε χώρους φιλοξενίας-στρατόπεδα συγκέντρωσης. Μετά την κράτησή τους για 17 ώρες, τελικά τους παράτησαν άστεγους τα μεσάνυχτα στην Ομόνοια όπου ανέλαβαν την περίθαλψή τους άλλες καταλήψεις στέγασης προσφύγων. Τέλος, κατά την διάρκεια της εισβολής της αστυνομίας στο ΑΣΑ πραγματοποιήθηκαν πολλές υλικές ζημιές (πάγια τακτική των οργάνων επιβολής της τάξης όταν μπαίνουν σε κέντρα αγώνα) καθώς και κλοπή 600 ευρώ.

Οι καταλήψεις ως κέντρα αγώνα βάζουν το συλλογικό πάνω από το ατομικό, την αλληλεγγύη πάνω από το εμπορευματικό κέρδος. Με τον τρόπο λειτουργίας τους επιδιώκουν να δείξουν πως διαφορετικοί τρόποι κοινωνικής οργάνωσης είναι εφικτοί. Αυτός είναι ο κεντρικός λόγος που το κράτος θέλει να χτυπήσει και χτυπάει τις καταλήψεις, με πρόσχημα τη νομιμότητα και την καλύτερη χρήση των κτιρίων που όπως έχει αποδείξει η ιστορία ποτέ δεν έρχεται. Τα αφεντικά και οι εντολοδόχοι τους θέλουν να σβήσουν κάθε εστία αντίστασης απέναντι στην αστική δημοκρατία και στα χαρακτηριστικά ολοκληρωτικού καθεστώτος τα οποία παίρνει όταν χρειάζεται. Οι καταλήψεις υπήρξαν για δεκαετίες εργαλείο του ανταγωνιστικού προς τον καπιταλισμό κινήματος και σαν τέτοιο δεν μπορεί να χαριστεί στην κρατική καταστολή. Όπως κάθε προσπάθεια, έτσι και αυτές παρουσιάζουν πολλές φορές τις αντιφάσεις και τις αδυναμίες τους, είναι όμως ένα πραγματικό συλλογικό, κινηματικό στοίχημα η λειτουργία τους, η βελτίωσή τους, η ενιαιοποίησή τους ως αντιδομές του αντικαπιταλιστικού κινήματος.

Η ραγδαία υποχώρηση των ταξικών αντιστάσεων απέναντι στους σχεδιασμούς της ντόπιας αστικής τάξης και του κράτους της, κάνει πιο εύκολες τέτοιες επιθέσεις από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς. Σε κάθε περίπτωση όμως. η επίθεση ενάντια στις καταλήψεις γίνεται με τον ίδιο τρόπο που αργά ή γρήγορα εφαρμόζεται ενάντια σε κάθε αγώνα. Με στοχοποίηση, παραπληροφόρηση, καταστολή, δίκες και προσπάθεια να στραφεί το ένα κομμάτι της κοινωνίας ενάντια στο άλλο. Δεν είναι κάτι καινούριο. Γίνονται και θα συνεχίσουν να γίνονται για όσο υπάρχει ο καπιταλισμός και το κράτος του.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΔΟΜΕΣ ΑΓΩΝΑ ΠΟΥ ΔΕΧΟΝΤΑΙ ΚΡΑΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΚΡΑΤΙΚΕΣ ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ

ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, ΚΕΙΜΕΝΑ

Ανακοινωση για τη στοχοποιηση της συλλογικοτητας μας

Ανακοίνωση για την στοχοποίηση της συλλογικότητάς μας. Μπορείς να την κατεβάσεις σε pdf από εδώ

Εδώ και ένα χρόνο γινόμαστε υποχρεωτικά μάρτυρες σε ένα κακοστημένο σίριαλ με σκηνοθέτη το ντόπιο τμήμα της κρατικής ασφάλειας και τις τοπικές δικαστικές αρχές. Το πρώτο επεισόδιο, το Μάρτη του 2016, ξεκινά με τη δίωξη μας για ‘παράνομη αφισοκόλληση’ με αφορμή αφίσα μας ενάντια στη λευκή νύχτα που διοργάνωνε τότε ο Εμπορικός Σύλλογος Ξάνθης. Το αποτέλεσμα εντέλει, ήταν ένας σύντροφος μας να σέρνεται στα δικαστήρια βάσει ενός γελοίου κατηγορητηρίου. Στη συνέχεια, μετά από αντιφασιστική παρέμβαση φοιτητών στα πανεπιστήμια, ξανά ο ίδιος σύντροφος σέρνεται στα δικαστήρια με αναβαθμισμένο πλέον κατηγορητήριο αφού περιλαμβάνει μεταξύ άλλων και ένα κακούργημα. Στην ίδια υπόθεση διώκονται και άλλου δύο αγωνιστές. Το επόμενο επεισόδιο αφορά τη μηνυτήρια αναφορά από τον φασίστα ακαδημαϊκό Γ. Παύλο για ηθική αυτουργία ‘στο κλίμα τρομοκρατίας’ που επικρατεί στα πανεπιστήμια. Για αυτήν την υπόθεση διώκονται συνολικά εννέα φοιτητές, εκ των οποίων οι τρείς σύντροφοι μας.

Στο τέταρτο και προς το παρόν τελευταίο επεισόδιο που εξελίσσεται αυτές τις μέρες, διώκεται πλέον ‘η συλλογική οντότητα πέλοτο και όσοι συνεργάζονται με αυτήν’, με βάση μια μήνυση για συκοφαντική δυσφήμιση που έγινε ενάμισι χρόνο πριν. Ο λόγος αυτή τη φορά είναι η αφίσα που είχε τυπώσει και κολλήσει η συλλογικότητα μας το Μάιο 2015 μετά τον βιασμό μια φοιτήτριας από δύο ξανθιώτες. Μέχρι στιγμής τέσσερις σύντροφοι διώκονται ενώ υπάρχει δηλωμένη διάθεση από το τμήμα κρατικής ασφάλειας να εντοπιστούν και να διωχθούν όσοι είναι μέλη της πολιτικής οργάνωσης Πέλοτο. Βρισκόμαστε λοιπόν στο σημείο, που στήνεται ένα κατηγορητήριο χουντικής έμπνευσης στοχοποιώντας μια πολιτική συλλογικότητα συνολικά και συγκεκριμένους συντρόφους προσωπικά και με βάση αυτό υπάρχει η προσπάθεια να δεθούν όσα άτομα γίνεται με τη συλλογικότητα αυτήν.

Αυτές οι γελοίες υποθέσεις δεν αποτελούν ασύνδετα και τυχαία περιστατικά, αλλά ένα σύνολο επιθέσεων χαμηλής έντασης, ένα πόλεμο φθοράς απέναντι στη συλλογικότητά μας που ενορχηστρώνεται από τη ντόπια κρατική ασφάλεια, τις τοπικές δικαστικές αρχές και ακολουθούν πιστά τις οδηγίες των πολιτικών τους προϊσταμένων, δηλαδή της κυβέρνησης του σύριζα. Δεν είναι τυχαίο ότι εν μέσω ενός οχετού σεξιστικών αφισών για το λαϊκολούμπεν πανήγυρι του καρναβαλιού επέλεξαν να μας διώξουν για μια αφίσα που υπερασπιζόταν τα εργατικά μας δικαιώματα. Όπως δεν είναι τυχαίο ότι υπερασπίστηκαν τις φασιστικές φωνές μέσα στα πανεπιστήμια, και το ‘δικαίωμα’ του Γ. Παύλου να ξερνάει το ρατσιστικό και φασιστικό του δηλητήριο μέσα στο μάθημα. Σήμερα ο ρόλος που αναλαμβάνουν να παίξουν, λίγες μέρες πριν το δικαστήριο για τον βιασμό της φοιτήτριας, είναι αυτός της πολιτικής υπεράσπισης των βιαστών. Αλλά ούτε αυτό πρέπει να μας εκπλήσσει. Γνωρίζουμε την ποιότητα των υπαλλήλων της κρατικής ασφάλειας. Γνωρίζουμε το πόσο αδίστακτη είναι η πολιτική τους ηγεσία. Δεν ξεχνούν να μας το επιβεβαιώνουν καθημερινά αμφότεροι.

Οι στοχοποιήσεις, οι διώξεις, οι εκκενώσεις καταλήψεων και δομών του κινήματος όμως δεν μπορεί να αποτελούν άλλοθι αδράνειας ούτε αιτία δηλώσεων νομιμοφροσύνης. Ιστορικά δεν υπήρχε ποτέ περίοδος που αυτοί που αγωνίζονται να μην βρίσκονται στο στόχαστρο της κρατικής κατασταλτικής επίθεσης. Ιδιαίτερα σε περιόδους βαθιών συστημικών κρίσεων σαν αυτή που βιώνουμε, η καταστολή (χωρίς να εννοείται μόνο η άμεση αστυνομική καταστολή αλλά η γενική και διαρκής κατάσταση εκτάκτου ανάγκης) είναι ο στυλοβάτης κάθε απόπειρας να επιβληθούν νέα αντεργατικά μέτρα και νέα μνημόνια. Και επειδή η καταστολή από τη φύση της είναι επεκτατική και όσο δεν συναντά αναχώματα προχωρά, η μόνη απάντηση μπορεί να είναι η οργάνωση του νεοπρολεταριάτου με σκοπό την αναβάθμιση και όξυνση του αγώνα ενάντια στα αφεντικά και στους σχεδιασμούς τους, ενάντια δηλαδή στη νέα οργάνωση της ελληνικής καπιταλιστικής κοινωνίας με βάση, όχημα και πρόσχημα την κρίση. Με σκοπό τη δημιουργία δικιάς μας πολιτικής ατζέντας και με βάση τα δικά μας συμφέροντα και όχι των αφεντικών.

Αυτό το σίριαλ λοιπόν, όπως και πολλά προηγούμενα, δε θα έχει happy end για τους εμπνευστές του. Είναι γελασμένοι αν πιστεύουν ότι με τέτοια φτηνά κόλπα θα μας στείλουν σπίτια μας. Είναι γελασμένοι αν πιστεύουν ότι θα απολογηθούμε στο κράτος και τα τσιράκια του για τις πολιτικές μας επιλογές, για την υπεράσπιση των συμφερόντων της τάξης μας.

ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, ΚΕΙΜΕΝΑ

Αμεση χορηγηση αδειων στους Δ. Κουφοντινα και Κ. Γουρνα

Ανακοίνωση για την άρνηση χορήγησης αδειών στους Δ.Κουφοντίνα και Κ.Γουρνά. Μπορείς να την κατεβάσεις σε pdf από εδώ.

Άμεση χορήγηση αδειών στους Δ. Κουφοντίνα και Κ. Γουρνά

Δύο και κάτι χρόνια στην εξουσία και η αριστερή κυβέρνηση Σύριζα συνεχίζει επάξια το έργο των προκατόχων της. Εξαθλιώνει ακόμα περισσότερο τις ζωές μας, ξεφτιλίζει άμεσους και έμμεσους μισθούς, σπέρνει την κοινωνική απελπισία και κάμπτει τις λαϊκές αντιστάσεις εξασφαλίζοντας την εύκολη επέλαση του μεγάλου κεφαλαίου, το οποίο αποδεικνύει ότι εξυπηρετεί. Απ’ το συνολικό πλαίσιο δε θα μπορούσε να λείπει και η επίθεση στους πολιτικούς κρατούμενους.

Η επίθεση αυτή τη φορά συνιστάται στην απόρριψη των αδειών των Δ. Κουφοντίνα, μέλος της Ε.Ο. 17Ν και του Κ. Γουρνά, μέλος του Επαναστατικού Αγώνα. Μια πρακτική απέναντι στους πολιτικούς κρατούμενους, στην οποία μας έχει συνηθίσει το κράτος. Μια πρακτική που πάει μάλιστα κόντρα στο ίδιο το νομικό του πλαίσιο, σύμφωνα με το οποίο τις άδεις τις δικαιούνται όλοι οι κρατούμενοι ανεξαιρέτως.[1] Η δικαιολογία; Ότι δεν αποκηρύσσουν τα πολιτικά τους πιστεύω και δεν υπογράφουν δήλωση μετάνοιας. Με λίγα λόγια, δεν υποκλίνονται! Ότι ακόμα και εντός των τειχών συμβάλλουν στο αντικαπιταλιστικό κίνημα από το δικό τους μετερίζι, σε πείσμα των κρατικών προσπαθειών για την πολιτική τους απομόνωση. Τρανταχτό παράδειγμα το lock out στη Νομική Σχολή Αθηνών στις 14/12/16, λόγω επικείμενης πολιτικής εκδήλωσης με τηλεφωνική επικοινωνία του Δ. Κουφοντίνα. Ενδεικτική επίσης είναι η αποστροφή της εισαγγελέως των φυλακών Κορυδαλλού απέναντι στη στάση του Γουρνά να υπερασπίζεται τις πολιτικές του θέσεις και τη δράση που απορρέει από αυτές: «Δηλαδή εσείς είστε αμετανόητος, ε!»

Στήνεται λοιπόν τα τελευταία χρόνια, μια συγκεκριμένη πολιτική διαχείρισης απέναντι στους πολιτικούς κρατουμένους, που εκτείνεται από τους νόμους για τις νέες φυλακές τύπου Γ μέχρι τις παράτυπες καταπατήσεις και του παραμικρού δικαιώματος τους, υφαίνοντας ένα εκδικητικό καθεστώς εξαίρεσης, που κεντρικό σκοπό έχει την πνευματική και φυσική εξόντωση τους, θέτοντας ένα παράδειγμα καταστολής. Το ποιος κρατούμενος θα εμπίπτει κάθε φορά στις “ειδικές” διατάξεις αυτού του καθεστώτος εξαρτάται από το βαθμό υποταγής του στην κυρίαρχη ιδεολογία και την αφήγησή της. Ο αδιάκοπος πόλεμος ενάντια στους πολιτικούς κρατούμενους αποτελεί μια ψηφίδα της συνολικότερης καταστολής των αγώνων ενάντια στο κεφάλαιο και το κράτος του. Η δήλωση μετάνοιας που θέλουν οι δικαστές, οι εισαγγελείς και οι διοικητές φυλακών να αποσπάσουν, δεν είναι παρά ένα άλλο δείγμα ποινικοποίησης της πολιτικής δράσης. Η υπογραφή μιας τέτοιας δήλωσης από τους Δ.Κουφοντίνα και Κ.Γουρνά (συνολικής αποκήρυξης του ένοπλου αντικαπιταλιστικού αγώνα ως κομμάτι του συνολικού αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση) θα σήμαινε ακόμα μια νίκη της αστικής τάξης και του κράτους της απέναντι στα συμφέροντα του νεοπρολεταριάτου και σε όσους αγωνίζονται με βάση αυτά.

Η υπεράσπιση των δικαιωμάτων των πολιτικών κρατουμένων θα πρέπει να είναι αυτονόητη για όποιον τάσσεται με την πλευρά της ανατροπής του καπιταλισμού.

ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΕΞΑΙΡΕΣΗΣ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΣΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ

ΑΜΕΣΗ ΧΟΡΗΓΗΣΗ ΑΔΕΙΩΝ ΣΤΟΝ ΚΩΣΤΑ ΓΟΥΡΝΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΟΥΦΟΝΤΙΝΑ

[1] Οι θεσμοί της αστικής δημοκρατίας, στο πλαίσιο της «επί μόνιμης βάσης κατάστασης έκτακτης ανάγκης» είτε γίνονται κουρέλια είτε ενισχύονται, αποδεικνύοντας την εργαλειακότητα των νομοθεσιών, ανάλογα με τα συμφέροντα της εξουσίας και της πολιτικής της και οι υπήκοοι θα πρέπει –με το καλό ή με το άσχημο- να συναινέσουν.

ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, ΚΕΙΜΕΝΑ

Για τις επιθέσεις του πληρωμένου στρατού του αφεντικού της ΑΕΚ

Ανακοίνωση για την επίθεση που δέχθηκε η κατάληψη Στρούγκα στη Νέα Φιλαδέλφεια, Αθήνα. Μπορείς να την κατεβάσεις σε pdf από εδώ.

Για τις επιθέσεις του πληρωμένου στρατού του αφεντικού της ΑΕΚ:
Πίσω τραμπούκοι – εμπρός σύντροφοι!

Το σενάριο για μια ακόμα φορά γνωστό. Ο κόσμος της εκμετάλλευσης, της υποταγής, της εξουσίας και των συμφερόντων της ενάντια στον κόσμο της αντίστασης, της αυτοοργάνωσης και της αλληλεγγύης. Το Σάββατο 25.2.2017 έγινε η πρώτη επίθεση του οργανωμένου οπαδικού στρατού του Μελισσανίδη (εφοπλιστής, ιδιοκτήτης πετρελαϊκής εταιρίας, μεγαλομέτοχος του ΟΠΑΠ και ιδιοκτήτης της ΑΕΚ) στον Αυτοδιαχειριζόμενο κοινωνικό χώρο Στρούγκα στη Νέα Φιλαδέλφεια (περιοχή της Αθήνας). Η επόμενη επίθεση έγινε δύο μέρες μετά, όπου αφού επιτέθηκαν στα μέλη της κατάληψης που διόρθωναν τις ζημιές που είχαν προξενήσει οι τραμπούκοι κράτησαν σε ιδιότυπη ομηρία δύο αγωνίστριες, βανδαλίζοντας για μια ακόμα φορά το χώρο της κατάληψης. Έκτοτε η ομάδα κρούσης του Μελισσανίδη παραμένει στην περιοχή τραμπουκίζοντας και χτυπώντας οποιονδήποτε αντιδρά στα σχέδια του αφεντικού τους για καταστροφή του άλσους της Νέας Φιλαδέλφειας. (Ο αυτοδιαχειριζόμενος κοινωνικός χώρος Στρούγκα αντιτίθεται στα σχέδια του Μελισσανίδη να καταστρέψει το άλσος της πόλης τους για να χτίσει καινούριο γήπεδο για την ομάδα του.)
Σχεδόν τρία χρόνια μετά το δολοφονικό πογκρόμ 20ής Ιούνη 2014 με τα ανοιγμένα κεφάλια και τα σπασμένα χέρια και πόδια, ο στρατός του Μελισσανίδη επιστρέφει για να προστατεύσει τα συμφέροντα του αφεντικού του. Για μια ακόμα φορά οι αγωνιστές και οι αγωνίστριες από την κατάληψη Στρούγκα στοχοποιούνται σαν χώρος αλλά και σε προσωπικό επίπεδο για την πολιτική τους επιλογή να υπερασπιστούν με αξιοπρέπεια την πόλη τους και το άλσος κόντρα στα συμφέροντα των αφεντικών, κόντρα στον φόβο που προσπαθεί να επιβάλει η τοπική μαφία.
Οι μπάτσοι, οι φασίστες, οι μαφιόζοι, οι ομάδες κρούσης των κάθε λογής αφεντικών, οι λούμπεν μάτσο χουλιγκανοτραμπούκοι, βρίσκονται στο ίδιο στρατόπεδο, αυτό της κυριαρχίας, της μιζέριας, της υποταγής, της ρουφιανιάς, του χαφιεδισμού και της ξεφτίλας. Οι οργανωμένοι στρατοί υπεράσπισης των συμφερόντων επιχειρηματιών είναι αυτό που είναι πίσω από όποιο προσωπείο και αν κρύβονται. Δε χωράνε αυταπάτες. Για μας είναι ξεκάθαρο ότι όποιο χέρι σηκώνεται ενάντια σε δομή, ενάντια σε ανθρώπους του κινήματος είναι επίθεση στο σύνολο του ανταγωνιστικού κινήματος, ενάντια στον κόσμο της αντίστασης, σε όσους και όσες σηκώνουν κεφάλι ενάντια στο κράτος και στο κεφάλαιο, ενάντια στη σύγχρονη βαρβαρότητα.
Θα υπερασπιστούμε την πολιτική μας ύπαρξη, τους συντρόφους μας, τις δομές του κινήματος με κάθε μέσο.
Δηλώνουμε την πολιτική μας στήριξη και την αμέριστη αλληλεγγύη μας στις συντρόφισσες και τους συντρόφους από τον Αυτοδιαχειριζόμενο κοινωνικό χώρο Στρούγκα.

Πέλοτο 9.3.17

ΔΡΑΣΕΙΣ, ΚΕΙΜΕΝΑ, Μεταναστες στην Ελλαδα

Αμεση απελευθερωση των 26 μεταναστριων. Ικανοποιηση των αιτηματων του Mοhamed A.

Προκήρυξη του Πέλοτο που μοιράστηκε στην πόλη της Ξάνθης και πανό για την αντιμεταναστευτική πολιτική της κυβέρνησης με παραδείγματα την εκδικητική μεταφορά των 26 μεταναστριών του Ελληνικού, στα κρατητήρια της Διεύθυνσης Αλλοδαπών στην Πέτρου Ράλλη, ύστερα από δράση αλληλέγγυων και την άρνηση χορήγηση ασύλου στον απεργό πείνας Mohamed Α.

Μπορείς να την κατεβάσεις σε pdf από εδώ

 

ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΠΟΥΘΕΝΑ

 

Το Σάββατο 14 Γενάρη, πλήθος πολιτικών συλλογικοτήτων και εργατικών σωματείων της Αθήνας, πραγματοποίησαν διαδήλωση προς το στρατόπεδο συγκέντρωσης του Ελληνικού (στο οποίο φυλακίζονται γυναίκες και παιδιά) ενάντια στη φυλάκιση μεταναστών με μοναδικό τους έγκλημα ότι είναι μετανάστες και της εκδικητικής απαγόρευσης των επισκεπτηρίων.

Φαίνεται πως στην αριστερή κυβέρνηση με τη «φιλάνθρωπη» ρητορική και το ανθρωπιστικό προσωπείο δεν αρκούσε ο εγκλεισμός και η αποκοπή των μεταναστριών από την υπόλοιπη κοινωνία. Θέλησε να δώσει το τελειωτικό χτύπημα κόβοντας από το Σεπτέμβρη του ’16 τα επισκεπτήρια που δικαιούνταν οι μετανάστριες από τους αλληλέγγυους. Το στρατόπεδο συγκέντρωσης του Ελληνικού δεν επιλέχθηκε τυχαία. Οι έγκλειστες εκεί μετανάστριες έχουν πραγματοποιήσει μία σειρά αγώνων (αποχές συσσιτίου, απεργία πείνας, άρνηση επιστροφής στα κελιά κ.α.) ενάντια στις άθλιες συνθήκες διαβίωσης, την φυλάκισή τους και την απομόνωση που τους επιβάλλεται. Σε αυτούς τους αγώνες εκατοντάδες αλληλέγγυοι βρέθηκαν στο πλάι τους και πάλεψαν από κοινού, σπάζοντας τους αποκλεισμούς στην προσπάθεια χτισίματος κοινοτήτων αγώνα.

Μετά την πραγματοποίηση της μαζικής διαδήλωσης στο στρατόπεδο συγκέντρωσης, η κυβέρνηση έδειξε ξανά το εκδικητικό της πρόσωπο μεταφέροντας και τις 26 έγκλειστες μετανάστριες στα κρατητήρια της Διεύθυνσης Αλλοδαπών στην Πέτρου Ράλλη όπου κρατούνται φυλακισμένες μέχρι και σήμερα. Δεν είναι η πρώτη φορά όμως που το κράτος ποινικοποιεί και καταστέλλει την αλληλεγγύη είτε κάνοντας επίθεση σε δομές αλληλεγγύης (πχ εκκένωση στεγαστικών καταλήψεων μεταναστών στη Θεσσαλονίκη το καλοκαίρι του ’16) είτε χτυπώντας το πιο αδύναμο και ευάλωτο κομμάτι της, τους έγκλειστους μετανάστες. Ας μην ξεχνάμε τον ξυλοδαρμό των μεταναστών στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της πόλης μας ύστερα από συγκέντρωση αλληλεγγύης τον Μάη του ’16.

Τα παραπάνω είναι κομμάτια της πολιτικής του ελληνικού κράτους και της ε.ε. προκειμένου να διογκωθεί το ρήγμα ανάμεσα σε μετανάστες και ντόπιους εργάτες με τη βίαιη κοινωνική και πολιτική απομόνωση των πρώτων και την ποινικοποίηση των σχέσεων αλληλεγγύης. Πέρα από την ωμή επιβεβαίωση της παρανομοποίησης των μεταναστών ως εργάτες χωρίς κανένα δικαίωμα, με τον τρόπο αυτό δημιουργούνται επιπλέον αναχώματα που εμποδίζουν τόσο τους μετανάστες όσο και τους ντόπιους να συνειδητοποιήσουν την ταξική τους θέση και να συνάψουν σχέσεις αγώνα μεταξύ τους.

Μια ακόμα στιγμή πολιτικής και φυσικής εξόντωσης των μεταναστών/τριών είναι η συστηματική απόρριψη αιτήσεων πολιτικού ασύλου και οι μαζικές απελάσεις. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, ο Mohamed A. που βρίσκεται κρατούμενος στο αστυνομικό τμήμα Μυτιλήνης περιμένοντας την απέλαση, αφού απορρίφθηκε το αίτημα του για χορήγηση πολιτικού ασύλου. Το αίτημά του είναι συνέχεια της πολιτικής του δίωξής από το καθεστώς Αλ Σίσι της Αιγύπτου επειδή δημοσιοποίησε βίντεο με δολοφονίες πολιτικών αντιπάλων του καθεστώτος. Ο Mohamed A. βρίσκεται σε απεργία πείνας από τις 13 Δεκέμβρη διεκδικώντας τη χορήγηση πολιτικού ασύλου και την ακύρωση της απόφασης απέλασης προς την Τουρκία και από εκεί στην Αίγυπτο, όπου και απειλείται η ζωή του.

Η κυβέρνηση Σύριζα- Ανελ διατηρεί άριστες σχέσεις με το χουντικό καθεστώς Αλ Σίσι ενόψει της οριοθέτησης Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (σύμπλεγμα Ελλάδα-Κύπρος-Ισραήλ-Αίγυπτος)και σε καμία περίπτωση δε θα δεχτεί να κριθεί η Αίγυπτος ως «μη-ασφαλής» χώρα ώστε να δικαιολογηθεί η χορήγηση πολιτικού ασύλου.

Εμείς αναγνωρίζουμε ότι η ταξική μας θέση είναι πλάι στους μετανάστες και τις μετανάστριες και αντιστεκόμαστε στους επίπλαστους διαχωρισμούς που θέλουν να μας επιβάλλουν. Παλεύουμε για ελεύθερες μετακινήσεις για όλους, παραχώρηση ασύλου και κλείσιμο των στρατοπέδων συγκέντρωσης.

ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ 26 ΜΕΤΑΝΑΣΤΡΙΩΝ


ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΑΙΤΗΜΑΤΩΝ ΤΟΥ MOHAMED A.


ΚΟΙΝΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΝΤΟΠΙΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ
ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΙΣΟΤΗΤΑΣ, ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

Πέλοτο, 25.1.17

Εργατικες Συγκετρωσεις - επετειακες και μη, ΚΕΙΜΕΝΑ, Πολιτικές Θέσεις - Παρεμβάσεις, συγχρονες εργασιακες σχεσεις

Προκηρυξη για την απεργια στις 8.12.16

Προκήρυξη που μοιράστηκε στην απεργιακή συγκέντρωση στην Ξάνθη στις 8.12.16
Μπορείς να την κατεβάσεις από εδώ

 
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ AΝΤΙΣΤΑΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΚΡΑΤΟΥΣ  ΚΑΙ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ

Η επίθεση του κόσμου των αφεντικών στον κόσμο της εργασίας γίνεται ολοένα και εντονότερη. Το κράτος ,με σημερινό διαχειριστή τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, και το κεφάλαιο, ντόπιο και ξένο, ακολουθώντας τις πολιτικές της Ε.Ε.-Δ.Ν.Τ., ετοιμάζουν νέα επίθεση στο νεοπρολεταριάτο. Η αντίθεση κεφαλαίου-εργασίας οξύνεται διαρκώς.

Μέρος αυτής της όξυνσης αποτελεί η επικείμενη επίθεση στα εργασιακά με τους νέους αντεργατικούς νόμους που αναμένεται να ψηφιστούν στα πλαίσια της δεύτερης αξιολόγησης του τρίτου μνημονίου. Πλήρης απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, επαναφορά του εργοδοτικού λοκ-άουτ, ακόμη μεγαλύτερη μείωση του κατώτατου μισθού, περαιτέρω διάλυση των συλλογικών συμβάσεων, χτύπημα των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων και του δικαιώματος στην απεργία θα είναι τα απότοκα της ψήφισης των νέων αυτών μέτρων. Τα παραπάνω οδηγούν στην μεγαλύτερη αύξηση της ανεργίας στον ιδιωτικό τομέα, στην ανασφάλεια στο δημόσιο, στην ανταπεργία των αφεντικών ,στην καταπάτηση των δικαιωμάτων των εργαζομένων, στους επιπλέον συμβιβασμούς, στη μαύρη και ανασφάλιστη εργασία και στα ελαστικά ωράρια. Με λίγα λόγια στην περαιτέρω εξαθλίωση και στον κοινωνικό κανιβαλισμό.

Η δεύτερη φορά «αριστερά», με άρωμα ακροδεξιάς, δεν έχει κανέναν ενδοιασμό να συνεργαστεί ανοιχτά με τον ΣΕΒ και τις εργοδοτικές ενώσεις προκειμένου να ικανοποιήσει τα συμφέροντα τους. Η λύση στα προβλήματα του νεοπρολεταριάτου δε θα έρθει από τις ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ενώσεις της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, που συντελούν στην περαιτέρω εξαθλίωση του. Οι ενώσεις ,αυτές, μαζί με τη βοήθεια του ΣΥΡΙΖΑ έπαιξαν τον κύριο ρόλο στην αποσυγκρότηση και στον αποπροσανατολισμό των εργατικών και ταξικών αγώνων των τελευταίων επτά ετών.

Γι’ αυτό εμείς, το νεοπρολεταριάτο αυτού του κόσμου θα πρέπει να οργανωθούμε ενάντια στο κράτος και τα αφεντικά, για να μη χαθούμε. Και εμείς είμαστε σαφέστατα η πλειοψηφία αυτής της κοινωνίας. Είτε είμαστε ντόπιοι είτε είμαστε ξένοι ,είτε είμαστε χριστιανοί είτε μουσουλμάνοι, είτε είμαστε στο δημόσιο είτε στον ιδιωτικό τομέα, είτε είμαστε επισφαλείς και άνεργοι είτε είμαστε μόνιμοι, είτε δουλεύουμε σε γραφείο είτε σε εργοτάξιο, είτε στην αίθουσα είτε με το δίσκο στο χέρι, έχουμε κάθε λόγο να κινηθούμε ενάντια στο μέλλον που ετοιμάζεται για τις ζωές μας. Απέναντι στο γραφειοκρατικό, κομματικά ελεγχόμενο και από τα πάνω οργανωμένο συνδικαλισμό, που αποτελεί βασικό θιασώτη της ταξικής συνεργασίας και της κοινωνικής ειρήνης, αντιτάσσουμε την οργάνωση των καταπιεσμένων σε σωματεία βάσης και ταξικές πρωτοβουλίες.

ΡΗΞΗ ΜΕ ΤΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΈΣ ΤΟΥ ΕΓΧΩΡΙΟΥ ΚΑΙ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ
ΟΛΟΙ- ΟΛΕΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ- ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ!

ΔΡΑΣΕΙΣ, ΚΕΙΜΕΝΑ, Πολιτικές Θέσεις - Παρεμβάσεις

Για την αντιφασιστικη δραση στις 13.4.16 στο τμήμα των ΗΜΜΥ

Μπορείς να κατεβάσεις την ανακοίνωση σε pdf από εδώ ή να τη διαβάσεις παρακάτω

 

Για την αντιφασιστική δράση στις 13.4 στο τμήμα των ΗΜΜΥ του Πολυτεχνείου Ξάνθη

Τον Μάρτιο του 2016, αναπτύχθηκε στο τμήμα των Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Μηχανικών Υπολογιστών (ΗΜΜΥ) ένας φοιτητικός αγώνας γύρω από το πρόσωπο του καθηγητή Γιώργου Παύλου. Ο τελευταίος, πέρα του ότι προέβαινε συστηματικά σε καθηγητικές αυθαιρεσίες (υποτιμητική αντιμετώπιση απέναντι σε φοιτητές, μεγάλο ποσοστό κομμένων φοιτητών στις εξεταστικές κ.α.) έκανε συστηματικά εθνικιστική και ρατσιστική προπαγάνδα στους φοιτητές με όχημα το μάθημά του. Ωςφοιτητές του τμήματος, συμμετείχαμε από την αρχή σε όλες τις διαδικασίες και τις εκφάνσεις του αγώνα μαζί με περίπου ακόμα 100 φοιτητές του τμήματος, είτε ανήκαν σε κάποια οργανωμένη πολιτική ή συνδικαλιστική δύναμη είτε ήταν ανένταχτοι.

Από την αρχή του αγώνα μέσα στις συνελεύσεις των φοιτητών του τμήματος για το ζήτημα -επετράπη δυστυχώς να- υπάρχει μία χούφτα ανθρώπων που υπερασπίζονταν την πρακτική του Παύλου στη διεξαγωγή των μαθημάτων, αλλά και υπόρρητα την εθνικιστική προπαγάνδα που κήρυττε. Με βάση τη λογική τους, κατηγορούσαν τους «τεμπέληδες» φοιτητές που θέλουν να περνούν «χωρίς κόπο» τα μαθήματα και που «δεν αξίζουν να βρίσκονται στο πανεπιστήμιο». Παράλληλα, υπήρχε το θράσος από μεριάς τους να καλέσουν σε μία ιδιότυπη αντι-συγκέντρωση απέναντι σε προγραμματισμένη και ανακοινωμένη παράσταση διαμαρτυρίας της συνέλευσης των φοιτητών στις διαδικασίες της Συνέλευσης Τμήματος. Η δράση τους στράφηκε άμεσα και με όρους συγκρότησης αντίπαλου μπλοκ, ενάντια σε έναν συλλογικό αγώνα φοιτητών που αντιτιθότανε στην καθηγητική αυθαιρεσία. Άσχετα από την οποιαδήποτε πρότερη πολιτική συγκρότηση και οργάνωση αυτών των φοιτητών, η ρητορική και κυρίως η πρακτική που ανέπτυξανήταν προφανέστατα αντιδραστική, με φιλοφασιστική υφή και κατεύθυνση στον πυρήνα της και σαν τέτοια έπρεπε να αντιμετωπιστεί.

Δεν είναι τυχαίο ότι ανάμεσά τους βρίσκονταν ένας δηλωμένος φασίστας, υπερασπιστής της χρυσής αυγής. Το εν λόγω άτομο, -που δήλωνε ότι προτιμάει τις σβάστικες από τα σφυροδρέπανα- δεν δίσταζε να ξερνάει το μίσος του για τους μετανάστεςκαιτους ομοφυλόφιλους. Παράλληλα συνέχιζε να εκφράζει και να υποστηρίζει δημόσια στους συμφοιτητές του τη φασιστική προπαγάνδα, με θέσεις όπως η υπεράσπιση του Κασιδιάρη και το ξέπλυμα της Χρυσής Αυγής, με την αναπαραγωγή όλης της ρητορείας της πως «δεν είναι φασίστες αλλά εθνικιστές» καθώς και πως «τον Π. Φύσσα δεν τον σκότωσε η Χρυσή Αυγή». Προς το τέλος του αγώνα εμφανίστηκαν στο τμήμα των ΗΜΜΥ σβάστικες ζωγραφισμένες σε διάφορα στοχευμένα σημεία (π.χ. σε τοιχοκολλημένη ανακοίνωση της συνέλευσης των φοιτητών ενάντια στην καθηγητική αυθαιρεσία και στον καθηγητή Παύλο), καθώς και συνθήματα υπέρ της χούντας και της Χρυσής Αυγής («Ζήτω η 21η Απριλίου», «Μόνο Χρυσή Αυγή ρε»).

Ως προσπάθεια να δοθεί ξεκάθαρη κινηματική απάντηση στην προφανέστατη προσπάθεια να οργανωθεί ένας φασιστικός πυρήνας με την προβιά των «επιμελών φοιτητών» και υπερασπιζόμενες το κεκτημένο χρόνων ναδυσκολεύονται τουλάχιστον να εκφράζονται δημόσια ρατσιστικές, εθνικιστικές ή φασιστικές φωνές εντός πανεπιστημιακών χώρων, διάφορες πολιτικές δυνάμεις που έχουν αναφορά στον αντιφασισμό,οργανώσανε μία ανοιχτή συγκέντρωση εντός του χώρου του τμήματος των ΗΜΜΥ. Βασικός στόχος αυτής της δράσηςήταν να καταδείξει τους φυσικούς φορείς του φασισμού στην σχολή και να τους διώξει συμβολικά από τους χώρους της, κάνοντας ξεκάθαρο ότι δε θα γίνεται ανεκτή και σίγουρα δε θα μένει αναπάντητη καμία φασιστική πρόκληση.

Στο σημείο αυτό θα θέλαμε να επιστήσουμε την προσοχή για το επίδικο της αντιφασιστικής δράσης: Να ανακοπεί η πορεία δημιουργίας ενός φασιστικού πυρήνα στο τμήμα των ΗΜΜΥ και την πολυτεχνική σχολή ευρύτερα, ο οποίος θα δρούσε με την προβιά των «επιμελών φοιτητών» που είναι ενάντια σε κάθε είδους κινητοποίηση που «χαλά το μάθημα», που στηρίζει πολιτικά κάθε έκφανση εντατικοποίησης της εκπαιδευτικής διαδικασίας και προώθησης της αποστείρωσης των χώρων του πανεπιστημίου από κάθε είδους ζωντανή διαδικασία αμφισβήτησης. Πυρήνα που θά‘χε και τον αρχηγό του, ως τον πιο ιδεολόγο και στρατευμένο φασίστα αλλά και τον ιδεολογικό καθοδηγητή και διανοητή στο πρόσωπο του καθηγητή Παύλου, ο οποίος θα παρείχε και υψηλή προστασία στον πυρήνα των υποστηρικτών του. Μπορεί να ακούγεται γελοίο να είναι ο αλλοπρόσαλλος Παύλος διανοητής του οτιδήποτε, αλλά κανείς δεν είπε ότι οι φασίστες στην ελλάδα είναι ικανοί για καλύτερα. Άλλωστε ο ανώμαλος χώρος της ακροδεξιάς στη χώρα μας, μας έχει δώσει πάρα πολλά παραδείγματα γελοίων τύπων που καταντούν επικίνδυνοι.

Όσον αφορά στη δράση καθεαυτή, κατά τη διάρκειά της, το επίπεδο της βίας ξεπέρασε,κατά την γνώμη μας, αυτό που θα εξυπηρετούσε τον πολιτικό αλλά και πρακτικό στόχο της. Βασικό συστατικό της στοχοθεσίας της δράσης, έπρεπε να ήταν η πολιτική οριοθέτηση του επιπέδου της βίας, σε εκείνο το σημείοτο οποίο θα επιτύγχανε να μην θυματοποιηθεί ο φασίστας και να μην αυτό-προβοκαριστεί η αντιφασιστική δράση. Πέραν αυτού είναι προφανές ότι ο κάθε φασίστας πρέπει να αντιμετωπίζεται με μια αναλογία και αντιστοιχία με την οργανωτική και πολιτική του έκθεση και εμπλοκή του με οργανωμένες φασιστικές δυνάμεις/μηχανισμούς. Αυτό επίσης έγκειται (όπως και όλα τα πράγματα στον κόσμο ευτυχώς ή δυστυχώς) στην πολιτική κρίση και εκτίμηση κάθε κατάστασης και το επίδικο που έχει η κάθε πολιτική δράση. Κατά πόσο αυτή ορίζεται ως ένα βήμα που ακολουθείται από προηγούμενα αλλά κυρίως αποτελεί βάση για επόμενα, τα οποία, τα υποκείμενα του αγώνα, θα πρέπει να είναι σε θέση να στηρίξουν. Από τη μία οφείλουμε να τραβάμε τις μεθόδους αγώνα μπροστά και να οξύνουμε την αντιπαράθεση με τον κρατικό/παρακρατικό μηχανισμό, αλλά και από την άλλη να είμαστε σε μία γείωση με τα αγωνιζόμενα τμήματα της κοινωνικής ομάδας αναφοράς, της οποίας άλλωστε μέλη είμαστε και ως τέτοια μιλάμε.

Η χειρότερη κατάληξη βέβαια ήταν το γεγονός ότι χτυπήθηκε ένας τελικά άσχετος φοιτητής, που προσπάθησε να προστατέψει τον φασίστα, έχοντας πάντως εν γνώσει, όπως ο ίδιος ομολόγησε, το αντιφασιστικό πλαίσιο της δράσης. Ο συγκεκριμένος φοιτητής φορούσε στο στήθος του ένα εθνόσημο, με μια περικεφαλαία και την λέξη «Καβάλα». Το αποτέλεσμα ήταν να θεωρηθεί και να αντιμετωπιστεί ως μέλος της φασιστικής οργάνωσης «πατριωτική κίνηση Καβάλας».

Το αντιφασιστικό κίνημα οφείλει να αποφεύγει τέτοιες παγίδες και φυσικά δεν πρέπει να το αφορούν λογικές παράπλευρων απωλειών. Αντίθετα έχει την ιστορική υποχρέωση να αναγνωρίζει τα λάθη, να αναλαμβάνει τις πολιτικές του ευθύνες και να φροντίζει να μην επαναληφθούν.

Την επόμενη μέρα της δράσης, μετά από μήνυση του γνωστού φασίστα φοιτητή συλλαμβάνεται μέλος της πολιτικής μας συλλογικότητας, αναγνωρίζεται από τον ίδιο και του αποδίδονται κατηγορίες. Επίσης γίνονται από τον ίδιο μηνύσεις σε δύο άτομα του φοιτητικού σχήματος της ΕΑΑΚ. Είναι ξεκάθαρο ότι αυτές οι ποινικές διώξεις που ήταν καταφανώς κακοστημένες, έγιναν στον σωρό και με μοναδικό κριτήριο τη συνδικαλιστική και αντιφασιστική δράση που είχαν αναπτύξει οι συγκεκριμένοι, καθώς και μία απόπειρα μαζικής ποινικοποίησης και τρομοκράτησης ολόκληρου του αντιφασιστικού κινήματος και του κόσμου που το πλαισιώνει στις φοιτητικές σχολές.

Ο καθηγητής Παύλος από την μεριά του, μετά από το περιστατικό έσπευσε να γράψει ένα ακόμα παραληρηματικό -για όσους γνωρίζουν το έργου του συγκεκριμένου καμένου τύπου- κείμενο συλλογής υπογραφών συμπαράστασης. Αυτό το κείμενο συνυπογράφει, μεταξύ άλλων, η «Τσαμπάζη Χριστίνα», συνήγορος του Ρουπακιά, δολοφόνου του Π. Φύσσα. Τέλος, η κοινοβουλευτική παρακρατική οργάνωση Χρυσή Αυγή «όλως τυχαίως»  καταθέτει ερώτηση στην βουλή υπέρ του καθηγητή Παύλου και του φασίστα φοιτητή για «το κλίμα τρομοκρατίας στο ΔΠΘ», χαρακτηρίζοντας το σχήμα της ΕΑΑΚ «ακροαριστερή εγκληματική οργάνωση». Επειδή οι «συμπτώσεις» παραείναι πολλές, δεν θεωρούμε καθόλου απίθανο ο Παύλος και το φασιστάκι ψυχοπαίδι του να έχουν ανοιχτούς δίαυλους άμεσης επικοινωνίας με τους ναζί της Χρυσής Αυγής. Άλλωστε από παλιά ο Παύλος είχε σπεύσει σε επιστολή του προς τον Τσίπρα να τον καλέσει να συνεργαστεί «με το υγιώς εθνικά και δημοκρατικά σκεπτόμενο μέρος της Χρυσής Αυγής».

Εμείς, ως μέλη της πολιτικής συλλογικότητας «Πέλοτο», κάνουμε σαφές πως θεωρούμε αδιαπραγμάτευτο και ζωτικό για την ίδια του την ύπαρξη, κεκτημένο του αντιφασιστικού κινήματος, την προσπάθεια αποτροπής οποιασδήποτε απόπειρας οργανωμένης φασιστικής έκφρασης στο δημόσιο πεδίο. Όχι μόνο στο πανεπιστήμιο αλλά και στις γειτονιές, στους χώρους δουλειάς, στα σχολεία κτλ. Ο φασιστικός λόγος δεν είναι «μία ακόμα άποψη» αλλά το πρώτο βήμα συγκρότησης φασιστικών οργανώσεωνκαι κατ’ επέκταση ταγμάτων εφόδου που τις πλαισιώνουνε. Ο ρόλος τους -και σαν τελευταία εφεδρεία του συστήματος- είναι να χτυπούν κάθε συλλογικό αγώνα και κάθε αντίσταση που ορθώνεται ενάντια στην υποτίμηση των ζωών μας. Δηλώνουμε ξεκάθαρα πωςόσο περνάει από το χέρι μας δε θα επιτρέψουμε καμιά φασιστική φωνή να σπέρνει μίσος και να οργανώνει τη σφαγή μας.

 

Ο ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΠΟΣΠΑΣΤΟ ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΟΥ ΣΥΝΟΛΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ

ΟΥΤΕ ΣΠΙΘΑΜΗ ΓΗΣ ΣΤΟΥΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΥΣ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΤΟΥΣ ΔΡΑΣΗ

 

Φοιτητές από το Πέλοτο
Νοέμβρης 2016

 

 

ΔΡΑΣΕΙΣ, ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, ΚΕΙΜΕΝΑ

Αλληλεγγυη στο Αυτονομο Στεκι Ξανθης, 07.2016

To Σάββατο 03 Ιουλίου το Αυτόνομο Στέκι Ξάνθης δέχθηκε εμπρηστική επίθεση που προκάλεσε περιορισμένες υλικές ζημιές. Η επίθεση αυτή έρχεται να προστεθεί στις πολλές προσπάθειες καταστολής που δέχθηκαν και συνεχίζουν να δέχονται στέκια και καταλήψεις ανά την Ελλάδα από κρατικούς και παρακρατικούς μηχανισμούς. Η στοχοποίηση αυτή των δομών του ανταγωνιστικού κινήματος κάνει ακόμα πιο ξεκάθαρη τη ανάγκη για οργάνωση και αντίσταση απέναντι στον πολιτικό και κοινωνικό φασισμό. Ακριβώς όπως συνέβη πριν κάποια χρόνια, όταν φασίστες προσπάθησαν να κάψουν τον ανοιχτό κοινωνικό χώρο Xanadu στη Ξάνθη, ξεκαθαρίζουμε προς όλες τις κατευθύνσεις ότι θα υπερασπιστούμε έμπρακτα και με κάθε τρόπο τους πολιτικούς μας χώρους μας και τις δομές που δημιουργήσαμε.
Αλληλεγγύη στην κατάληψη Αυτόνομο Στέκι Ξάνθης

Για περισσότερα δες στο σάιτ του ΑΣΞ εδώ, εδώ και εδώ.

Πανό αλληλεγγύης στο Αυτόνομο Στέκι Ξάνθης, που κρεμάστηκε στο Πολυτεχνείο (ΠΡΟΚΑΤ). τον Ιούλιο του 2017.
IMG_1216

ΚΕΙΜΕΝΑ, Μεταναστες στην Ελλαδα

Εκδοση μπροσουρας “Οψεις της κρατικης αντιμεταναστευτικης προπαγανδας και της λειτουργιας των στρατοπεδων συγκεντρωσης μεταναστων εργατων στην ελλαδα”

Εκδόθηκε γραφιστικά εξελιγμένη (με την τεχνική υποστήριξη της τυπογραφικής κολλεκτίβας Druck! στη Θεσσαλονίκη) σε 700 αντίτυπα, η μπροσούρα “ΟΨΕΙΣ της κρατικής αντιμεταναστευτικής προπαγάνδας και της λειτουργίας των στρατοπέδων συγκέντρωσης μεταναστών εργατών στην ελλάδα”.

ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, ΚΕΙΜΕΝΑ, λευκη νυχτα

Ανακοινωση σχετικα με το καλεσμα για “απολογια” απο το Δημο Ξανθης

Μετά τη σύλληψη μελών μας κατά τη διάρκεια αφισοκόλλησης ενάντια στη Λευκή Νύχτα, λάβαμε ραβασάκι από το Δήμο Ξάνθης, το οποίο μας καλούσε σε “απολογία” για διαφημιστική αφισοκόλληση.
Μπορείς να κατεβάσεις την ανακοίνωση σε pdf από εδώ ή να τη διαβάσεις παρακάτω


Ο ΔΗΜΟΣ ΞΑΝΘΗΣ ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΙ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ!
Ο ΔΗΜΟΣ ΞΑΝΘΗΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΙ!
ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ!

Σας ευχαριστούμε πολύ! Ο Δήμος της πόλης μας, αποδεικνύει με ακόμα ένα τρόπο πώς αντιλαμβάνεται την πολιτική έκφραση, την πολιτική δράση. Σαν διαφήμιση!

Με έκπληξη λάβαμε “ραβασάκι” του Δήμου, με το οποίο μας ζητάει λίγο-πολύ να παρουσιαστούμε σε κάποια επιτροπή του και να απολογηθούμε για το ότι κολλήσαμε μία πολιτική αφίσα σε σημείο που «απαγορεύεται η υπαίθρια διαφήμιση». Να απολογηθούμε δηλαδή στην πραγματικότητα για το ότι έχουμε πολιτική δράση. Και θα κρίνει το Δημοτικό Συμβούλιο την απολογία μας και θα αποφανθεί αν θα μας εξουθενώσει οικονομικά, όντας σε αγαστή συνεργασία με τους κατασταλτικούς μηχανισμούς.

Ο Δήμος της πόλης μας δεν δέχεται του διαφωνούντες! Θα τους πατάξει! Θα τους πιει το αίμα! Χούντα ρε!

Ποια είναι η υπόθεση;

Στις 11 Μάρτη ο Δήμος Ξάνθης διοργάνωσε Λευκή Νύχτα στην πόλη μας. Αυτή είναι μια γνωστή υπόθεση πλέον, όπου τα εμπορικά καταστήματα μένουν ανοιχτά μέχρι τις 12 τη νύχτα, στο πλαίσιο μιας “γιορτής” και για να τονωθεί η εμπορική κίνηση κλπ. Αρκετοί δήμοι στην ελλάδα το έχουν εφαρμόσει την τελευταία διετία. Προσέχουν να είναι Παρασκευή ή Σάββατο βράδυ, ώστε να έχει περισσότερες πιθανότητες επιτυχίας η προσπάθεια.

Η αλήθεια είναι η εξής: Ξεζούμισμα των εργαζομένων εμποροϋπαλλήλων, ωράρια λάστιχο, εξαφάνιση του ελεύθερου χρόνου και της προσωπικής ζωής. Τα ίδια αποτελέσματα που έχουν και οι Κυριακές που ανοίγουν τα εμποροκαταστήματα.

Δε χρειάζεται να αναρωτηθούμε και πολύ για να καταλάβουμε ποιος κερδίζει από αυτήν την υπόθεση. Σίγουρα όχι εμείς, οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, το νεοπρολεταριάτο αυτού του κόσμου. Είτε κάποιες στιγμές ενσαρκώνουμε το ρόλο του εργαζόμενου, παίρνοντας μισθούς ψίχουλα και μηδέν ασφάλιση στις περισσότερες περιπτώσεις. Είτε κάποιες άλλες στιγμές ενσαρκώνουμε το ρόλο του καταναλωτή, με ελάχιστα χρήματα στην τσέπη για τα απαραίτητα. Αυτοί που κερδίζουν είναι τα κάθε λογής αφεντικά μας. Που εξαθλιώνουν τη ζωή μας για να διατηρήσουν τα κέρδη τους. Που καταβαραθρώνουν τους μισθούς μας, που μας απαγορεύουν την περίθαλψη επειδή δε μας ασφαλίζουν, που μας λένε ότι θα δουλεύουμε σα σκλάβοι μέχρι τα βαθιά γεράματα χωρίς καμιά καβάτζα. Και τελικά μας παίρνουν και τις ελεύθερες ώρες μας, μας λένε ότι θα δουλεύουμε όλη τη μέρα και όλη τη νύχτα. Αυτή είναι η νέα εργασιακή νομοθεσία! Και ο Δήμος Ξάνθης δείχνει ότι τη στηρίζει με όλη του την ψυχή.

Εμείς, ως πολιτική οργάνωση του αντικαπιταλιστικού κινήματος, εναντιωθήκαμε στη γιορτή αυτή των απανταχού αφεντικών. Εκδόσαμε και κολλήσαμε μια αφίσα (η οποία για την αποκατάσταση της αλήθειας ήταν μεγέθους 50x70cm και όχι μικρότερη όπως λανθασμένα την μέτρησε η αστυνομία), η οποία επισυνάπτεται στο τέλος του κειμένου και ανέλυε το γιατί είμαστε ενάντια στη Λευκή Νύχτα.

Ήταν μια πολιτική και όχι διαφημιστική αφίσα, όπως είναι γραμμένο στο ραβασάκι που στάλθηκε στα μέλη μας. Και η παραχάραξη της αλήθειας από το Δήμο Ξάνθης (σε συνεργασία με την αστυνομία) μας εξοργίζει.

Την κολλήσαμε στο κέντρο της πόλης. Κατά τη διάρκεια μίας δράσης αφισοκόλλησης, ένα όχημα της αστυνομίας παρενόχλησε το συνεργείο μας και το πλήρωμά του απαίτησε από τέσσερις συντρόφους μας να μπουν μέσα σε αυτό. Στο αστυνομικό τμήμα συνεχίστηκε η παρενόχληση της αστυνομίας ενάντια στην πολιτική μας δράση, ενώ 30 περίπου συναγωνιστές από διάφορες τάσεις του ανταγωνιστικού κινήματος βρέθηκαν έξω από το τμήμα, απαιτώντας να αφεθούν οι σύντροφοι άμεσα, όπως και έγινε. Για τα γεγονότα έχουμε μιλήσει με παλαιότερη ανακοίνωσή μας (http://tinyurl.com/peloto-afisa).

Στην καταστολή που δεχτήκαμε από την αστυνομία, απαντήσαμε άμεσα διοργανώνοντας μαζική ΠΟΛΙΤΙΚΗ! αφισοκόλληση με συναγωνιστές από διάφορες πολιτικές συλλογικότητες και κόμματα, στην οποία κολλήθηκαν διάφορες αφίσες, που υπερασπίζονταν το δικαίωμά μας να κολλάμε τις αφίσες μας. Η δικιά μας αφίσα για το θέμα επισυνάπτεται επίσης στο τέλος του κειμένου. Συναντήσαμε οχήματα της αστυνομίας και σε αυτή τη δράση. Το πλήρωμα των οποίων δε μας παρενόχλησε αυτή τη φορά. Μάλλον είχε πάρει το μάθημά του, ότι δε θα σταματήσουμε την πολιτική μας δράση με τέτοιες φτηνές μεθόδους τρομοκρατίας.

Γιατί και αυτοί και εμείς δεν ξεχνάμε! Πριν δύο χρόνια η αστυνομία συνέλαβε μέλος της ΚΕΕΡΦΑ, το οποίο κολλούσε αντιρατσιστικές αφίσες. Και τότε είχε συνεργαστεί ο Δήμος μας με την αστυνομία. Ο αντιδήμαρχος Θεοδωρίδης είχε καταθέσει μάλιστα μήνυση για να την πάρει πίσω λίγο αργότερα. Να δώσουμε συγχαρητήρια στο Δήμο και για εκείνη τη λαμπρή στιγμή στην καριέρα του. Μάλλον οι κρατούντες στο Δήμο εκτός από φίλοι της αντεργατικής πολιτικής είναι και φίλοι της ρατσιστικής πολιτικής του κράτους.

Και τελικά;

Τελικά, η αστυνομία έστειλε τα στοιχεία των τεσσάρων συντρόφων μας, στο συνεργάτη της το Δήμο. Ο Δήμος Ξάνθης και η αστυνομία ψεύδονται λέγοντας ότι η αφίσα μας είναι διαφημιστική για τη Λευκή Νύχτα! Για να μπορέσουν να χρησιμοποιήσουν το νόμο και να μας ρίξουν εξουθενωτικό πρόστιμο. Κρύβουν την αλήθεια. Ότι η αφίσα ήταν πολιτική! Επειδή ντρέπονται να πουν ότι απαγορεύουν την πολιτική δράση. Επειδή αυτά τα κάνουν οι χούντες! Και σε χούντα μετατρέπεται το αστικό καθεστώς σε περιόδους κρίσης του, δείχνοντας το γνήσιο πρόσωπό του.

Μας το δείχνει ξεκάθαρα ο Δήμος μας. Διοργανώνει Λευκή Νύχτα και κυνηγάει όποιον διαφωνεί με αυτήν. Δεν είδαμε να πέφτουν πρόστιμα σε όλα τα κωλομάγαζα και στα κωλόμπαρα με διεύθυνση, ονοματεπώνυμα και ΑΦΜ που γεμίζουν την πόλη μας με τις απαίσιας αισθητικής και ηθικής αφίσες τους. Δεν είδαμε να κυνηγιέται ο Εμπορικός Σύλλογος και να κυνηγάει τον ίδιο του τον εαυτό(!!!) ο Δήμος Ξάνθης που κολλούσε διαφημιστικές(!) αφίσες για τη Λευκή Νύχτα στον ίδιο τοίχο(!) που κολλούσαμε εμείς ενάντια στο ίδιο πανηγύρι. Αλλά έτσι είναι οι χούντες. Είτε κοινοβουλευτικές είτε όχι, ο ηθικός πυρήνας τους μένει ακέραιος. Προσπαθούν να πατάξουν τους αντιφρονούντες.

Ε λοιπόν δηλώνουμε ότι δε θα σταματήσουμε την πολιτική μας δράση. Και αυτή περιλαμβάνει και την πολιτική αφισοκόλληση. Ούτε κανάλια έχουμε, ούτε μεγάλα ραδιόφωνα, ούτε μεγάλης κυκλοφορίας εφημερίδες.

Οι αφίσες μας στους τοίχους είναι η φωνή των καταπιεσμένων!

Πέλοτο
05.2016