Category Archives: ΚΕΙΜΕΝΑ

Τα κείμενα της πολιτικής οργάνωσης “Πέλοτο”

Εργατικα ατυχηματα, ΚΕΙΜΕΝΑ, συγχρονες εργασιακες σχεσεις

ΚΑΝΕΝΑΣ ΝΕΚΡΟΣ ΓΙΑ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ – ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΚΗ ΓΙΑ ΤΟ “ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΑΤΥΧΗΜΑ” ΣΤΗΝ ΕΛΒΙΖ

Ανακοίνωση για την εκδίκαση της υπόθεσης του εργατικού ατυχήματος που συνέβη στο εργοστάσιο της ΕΛΒΙΖ το Νοέμβρη του ’17 που προκάλεσε το θάνατο του 53χρονου εργάτη Φώτη Γριβάκη. Μπορείς να κατεβάσεις την ανακοίνωση σε μορφή pdf από εδώ.

ΚΑΝΕΝΑΣ ΝΕΚΡΟΣ ΓΙΑ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ

Την Τρίτη 1 Φεβρουαρίου ξεκίνησε, και θα συνεχίσει τις επόμενες μέρες, η εκδίκαση της υπόθεσης του εργατικού ατυχήματος που συνέβη στο εργοστάσιο της ΕΛΒΙΖ το Νοέμβρη του 17’ και το οποίο είχε ως αποτέλεσμα το θάνατο 53χρονου εργάτη. Κι ενώ έχουν περάσει λίγο λιγότερο από 5 χρόνια, το συγκεκριμένο δικαστήριο αναβάλλεται συνεχώς, υπενθυμίζοντας για άλλη μια φορά την ταξική φύση της αστικής δικαιοσύνης που για υποθέσεις εργατικών ατυχημάτων κωφεύει, ενώ ταυτόχρονα ξεπλένει παιδεραστές και βιαστές που τα κάνουν πλακάκια με το κράτος.  

Καθόλου τυχαίο δεν είναι που στο ίδιο εργοστάσιο, της ΕΛΒΙΖ, σημειώθηκε ένα επιπλέον θανατηφόρο εργατικό ατύχημα, σχεδόν δυόμιση χρόνια αργότερα, τον Ιούνιο του ’20. Ωστόσο, η λίστα με τα εργατικά ατυχήματα που συμβαίνουν στην πόλη μας αυξάνεται συνεχώς είτε αυτά καταλήγουν στην απώλεια ζωής του εργαζόμενου είτε όχι. Να υπενθυμίσουμε τον τραυματισμό και την απώλεια ζωής δύο εργατών στο εργοστάσιο της ΑΚΤΩΡ, τον τραυματισμό εργάτη στα Πλαστικά Θράκης, τον τραυματισμό 2 διανομέων της εταιρείας e-food και το θάνατο οικοδόμου υδραυλικού το φθινόπωρο του ’21.  

Προφανώς, όλα τα παραπάνω δεν είναι μεμονωμένα ή τυχαία περιστατικά. Τα τελευταία χρόνια τα ατυχήματα εν ώρα εργασίας όλο και πληθαίνουν και η εργατική τάξη δε προλαβαίνει να μετράει τα θύματα της. Σύμφωνα και με στοιχεία του ΣΕΠΕ κάθε χρονιά τα εργατικά ατυχήματα, θανατηφόρα και μη, μονίμως αυξάνονται και για το 2021 μετράμε τουλάχιστον 18 νεκρούς εργάτες. Τα περιστατικά αυτά δεν αποτελούν την εξαίρεση στον κανόνα, αλλά τον ίδιο τον κανόνα. Την εργασιακή πραγματικότητα, δηλαδή, με την οποία ερχόμαστε αντιμέτωποι, ανεξάρτητα από το είδος εργασίας ή τον κλάδο στον οποίο απασχολούμαστε. Εργάτες δουλεύουν σε εργοστάσια και εργοτάξια χωρίς τις απαραίτητες προφυλάξεις, διανομείς θυσιάζονται στο βωμό της άμεσης παράδοσης, εμποροϋπάλληλοι και εργάτες στον τομέα του επισιτισμού λυγίζουν από την πολύωρη ορθοστασία. 

Οι συνθήκες εργασίας ήταν ανέκαθεν αυτές, πάντα επιβαλλόμενες από την πλευρά της εργοδοσίας και με σκοπό το μέγιστο κέρδος αυτής. Το νομοσχέδιο Χατζηδάκη που πέρασε τον περασμένο Ιούνιο ήρθε να νομιμοποιήσει και να παγιώσει όλες τις υπάρχουσες αυθαιρεσίες και εγκληματικές τακτικές που εφαρμόζονται εδώ και χρόνια. Η 10ωρη και εντατικοποιημένη εργασία, οι απλήρωτες υπερωρίες, η δουλειά την Κυριακή, η επισφάλεια και το σύστημα free-lancing που επεκτείνεται σε ολοένα και περισσότερους τομείς, τα ελαστικά ωράρια και οι απανωτές βάρδιες, η δουλειά τη νύχτα, η αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης αποτελούν πλέον τις «νόμιμες» εργασιακές συνθήκες. Σε όλα αυτά έρχονται να προστεθούν και τα ελλιπή (αν όχι ανύπαρκτα!) μέτρα ασφαλείας. Η γρήγορη και φθηνή διεκπεραίωση της δουλειάς ιεραρχείται πιο ψηλά από τις συνθήκες εργασίας στις οποίες δεν εξασφαλίζεται ουσιαστικά κανένα μέτρο υγιεινής και ασφάλειας, σε αντίθεση με τις υπογεγραμμένες συμβάσεις όταν και όπου αυτές υπάρχουν. 

Όλα τα παραπάνω συντελούν στην υποτίμηση της εργασίας και σε επικινδυνότερες για εμάς συνθήκες εργασίας, φέρνοντας στο φως ατυχήματα και θανάτους. Κόντρα σε όλα αυτά οφείλουν να σταθούν οι αγώνες και οι διεκδικήσεις των εργαζομένων. Να οργανωθούμε στη βάση, στους χώρους δουλειάς, στις εργατικές συνελεύσεις και στα σωματεία μας ενάντια στα νομοσχέδια και τις επιταγές των αφεντικών που μας φέρνουν όλο και πιο κοντά στον εργασιακό μεσαίωνα και μας υποχρεώνουν να ζούμε μέσα στην εξαθλίωση. Να διώξουμε τον φόβο, και να διεκδικήσουμε δουλειά με δικαιώματα και συνθήκες εργασίας που δε θα μας κάνουν να φοβόμαστε για το αν θα καταφέρουμε να γυρίσουμε σπίτι απόψε… 

ΟΛΕΣ/ΟΙ ΠΕΜΠΤΗ 10/02 ΣΤΙΣ 09:00 ΣΤΟ ΔΙΚΑΣΤΙΚΟ ΜΕΓΑΡΟ ΞΑΝΘΗΣ

ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΑΛΛΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ ΣΤΑ ΚΑΤΕΡΓΑ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ ΜΕ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΣΤΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ, ΜΕ ΣΤΗΣΙΜΟ ΕΡΓΑΤΙΚΩΝ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΩΝ!

ΟΙ ΖΩΕΣ ΜΑΣ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΟΥΣ!

ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, ΚΕΙΜΕΝΑ

ΚΑΤΩ ΤΑ ΞΕΡΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΟ «ΒΙΟΛΟΓΙΚΟ»

Ανακοίνωση αλληλεγγύης για την εκκένωση της κατάληψης “Στέκι στο Βιολογικό” στη Θεσσαλονίκη. Μπορείς να την κατεβάσεις σε μορφή pdf από εδώ.

ΚΑΤΩ ΤΑ ΞΕΡΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΟ «ΒΙΟΛΟΓΙΚΟ»

Στις 31/12 τα ξημερώματα (06:00) το κράτος με τα ένστολα τσιράκια του εισβάλλει στο campus του ΑΠΘ και εκκενώνει την κατάληψη «Στέκι στο Βιολογικό». Μια κατάληψη που αριθμούσε 34 χρόνια ζωής. Την μακροβιότερη κατάληψη της Θεσσαλονίκης και μια από τις παλιότερες πανελλαδικά. 34 χρόνια ταγμένα στον αντικαθεστωτικό αγώνα. 34 χρόνια όπου έχουν στεγαστεί πολιτικές συνελεύσεις, φοιτητικά σχήματα, θεατρικά και συναυλιακά εγχειρήματα, ενώ σχεδόν εβδομαδιαία πραγματοποιούνταν καφενεία, μπαρ, συλλογικές κουζίνες, προβολές ταινιών.

Στο στέκι λάμβαναν χώρα εκδηλώσεις πολιτικής, οικονομικής και ηθικής στήριξης των κρατουμένων, καμπάνιες οικονομικής ενίσχυσης κινηματικών εγχειρημάτων και κάλυψης δικαστικών εξόδων, μαθήματα αυτοάμυνας, πολιτικό αρχείο, βιβλιοθήκη, μαθήματα ελληνικών σε μετανάστες.

Η εισβολή έγινε σε μια περίοδο που η αντιμετώπιση της πανδημίας έχει εξελιχθεί σε κάτι παραπάνω από τραγωδία. Φτάσαμε τα 35.580 κρούσματα σε μια μέρα, οι δεκάδες θάνατοι έχουν γίνει κανονικότητα (ενώ πάμε για εκατοντάδες) και η κατάρρευση του ΕΣΥ με πολύ χειρότερους όρους αυτή τη φορά είναι δεδομένη. Το δημόσιο χρέος ξεπερνά σήμερα το 230% του ΑΕΠ, η ανεργία στη χώρα αγγίζει το 1 εκατομμύριο και οι αντεργατικοί νόμοι να διαμορφώνουν μία νέα εργασιακή βαρβαρότητα (10ωρη και ελαστική εργασία, υπερδιπλασιασμός του ορίου των απλήρωτων υπερωριών, τηλεργασία, κυριακάτικη εργασία, φακέλωμα όσων συνδικαλίζονται).

Ταυτόχρονα, η αντιμεταναστευτική πολιτική σκοτώνει απροκάλυπτα στον Έβρο και στο Αιγαίο τους κατατρεγμένους του κόσμου αυτού, ενώ το κόστος ζωής αυξάνεται ακραία και χωρίς σταματημό.

Ακόμα και στον πλέον αδαή είναι πλέον ξεκάθαρο ότι αυτός ο κόσμος το μόνο που έχει να προσφέρει είναι θάνατος, μιζέρια, εξαθλίωση. Γιατί την ίδια στιγμή που ο κόσμος της τάξης μας πεθαίνει από την πανδημία εκτός ΜΕΘ ή από τα εξοντωτικά ωράρια και την εντατικοποιημένη εργασία, την ίδια στιγμή που στο Αιγαίο πνίγονται καθημερινά μετανάστες, την ίδια στιγμή που τα κατώτερα στρώματα δεν έχουν πρόσβαση στα βασικά κοινωνικά αγαθά, το κράτος επιτίθεται στις καταλήψεις και τις δομές του αγώνα, καταστέλλει εργατικούς αγώνες, σπέρνει θάνατο και τρομοκρατεί.

Το Στέκι στο Βιολογικό αποτελούσε μια δομή του κινήματος ταγμένο στον αγώνα ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο. Μία ανάσα ελευθερίας στο ασφυκτικό κλοιό που θέλουν να επιβάλλουν.

ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΣΒΗΝΟΥΝ ΜΙΑ ΕΣΤΙΑ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ, ΔΕΚΑΔΕΣ ΑΛΛΕΣ ΠΑΣΧΙΖΟΥΝ ΝΑ ΓΕΝΝΗΘΟΥΝ. ΠΙΟ ΩΡΙΜΕΣ, ΠΙΟ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΜΕΝΕΣ, ΠΙΟ ΕΤΟΙΜΕΣ.

ΔΙΑΡΚΗΣ ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ

ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, ΚΕΙΜΕΝΑ, συγχρονες εργασιακες σχεσεις

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΕΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΗΝ KAVALA OIL – ΤΑΞΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΓΙΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ, ΑΣΦΑΛΕΙΑ, ΖΩΗ

Ανακοίνωση σχετικά με τον αγώνα των εργαζομένων στην εταιρία Kavala Oil και την καταστολή που δέχθηκαν έπειτα από την επέμβαση των ΜΑΤ στο χώρο του εργοστασίου στις 21/12. Μπορείς να κατεβάσεις την ανακοίνωση σε μορφή pdf από εδώ.

ΤΑΞΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΓΙΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ, ΑΣΦΑΛΕΙΑ, ΖΩΗ

Την Τρίτη 21/12 δυνάμεις των ΜΑΤ εισβάλλουν στις εγκαταστάσεις του εργοστασίου της KavalaOil τη στιγμή που εκατοντάδες εργαζόμενοι περιφρουρούσαν το εργοστάσιο καταγγέλλοντας την εργοδοτική πολιτική. Οι εργαζόμενοι τους τελευταίους, δίνουν εδώ και καιρό τον δικό τους αγώνα ενάντια στις αντεργατικές αποφάσεις της διοίκησης της εταιρείας Energean προχωρώντας σε ένα καθεστώς ασφαλούς λειτουργίας και περιφρούρησης του εργοστασίου με τους δικούς τους όρους. Όπως καταγγέλλουν, η μέχρι τώρα λειτουργία του εργοστασίου θέτει σε κίνδυνο τις ζωές τους, τις εγκαταστάσεις και το περιβάλλον. Μετά τις καταγγελίες και κινητοποιήσεις των ίδιων των εργαζομένων για ασφαλέστερη λειτουργία και βελτίωση των εργασιακών συνθηκών, και ενώ ήταν σε αναμονή του πορίσματος από το κλιμάκιο του αρμόδιου Υπουργείου, η εργοδοσία σε συνεργασία με την κυβέρνηση επέλεξε, όχι μόνο να μην συνδιαλλαγεί με τους εργαζομένους, αλλά να καταστείλει άγρια τον αγώνα τους με χημικά και κρότου λάμψης. Κατά την επέμβαση προκλήθηκαν σοβαρές ηλεκτρολογικές καταστροφές με κίνδυνο τη σωματική ακεραιότητα των εργαζομένων, ακολούθησαν 17 συλλήψεις(10 αθωωτικές και 7 εκκρεμούν) και σοβαροί τραυματισμοί εργαζομένων. Ρίψη δακρυγόνων έγινε ξανά και στην συγκέντρωση αλληλεγγύης που έγινε αργότερα έξω από τα δικαστήρια Καβάλας.

Οι συνθήκες που καταγγέλλουν οι εργαζόμενοι της KavalaOil δεν είναι κάτι καινούριο, αλλά η πραγματικότητα που προσπαθούν να επιβάλλουν οι εργοδότες θυσιάζοντας τις ζωές μας και το περιβάλλον. Σύμφωνα με τις κοινοποιήσεις του σωματείου τους, εδώ και μήνες οι εργαζόμενοι καλούνται να καλύψουν κενά, που δημιουργήθηκαν μετά από απολύσεις και συνταξιοδοτήσεις συναδέλφων τους, με 12ωρες βάρδιες θέτοντας σε κίνδυνο όχι μόνο την υγεία τους αλλά και το περιβάλλον αφού η υποστελέχωση των βαρδιών αυξάνει την πιθανότητα ατυχήματος. Και όλα αυτά ενώ η εταιρία Energean σχεδιάσει επιπλέον απολύσεις έχοντας ήδη προχωρήσει σε 4 επιπλέον, μειώσεις μισθών, μηνύσεις εργαζομένων και μετατροπή των συμβάσεων εργασίας. Δυστυχώς αυτή η κατάσταση δεν είναι τίποτα άλλο από την έμπρακτη επαλήθευση της προσπάθειας υποταγής των ζωών των εργατών/εργαζομένων στο κέρδος των αφεντικών που ήρθε να νομιμοποιήσει ο αντι-εργατικός νόμος Χατζηδάκη τον περασμένο χρόνο: Μετατροπή συλλογικών συμβάσεων, 10ωρη εργασία, υπερδιπλασιασμός του ορίου των απλήρωτων υπερωριών (από 48 σε 120), απολύσεις, ελαστικά σπαστά ωράρια μετά από «ατομική συμφωνία» του εργαζόμενου και του εργοδότη, κυριακάτικη εργασία. Παράλληλα, είναι προφανές πως ο συνδικαλισμός μπαίνει στο στόχαστρο με το φακέλωμα συνδικαλιστών, τις εκδικητικές απολύσεις και την επίθεση στο απεργιακό δικαίωμα. Αρκεί να επισημάνουμε ότι οι 7 συλληφθέντες που εκκρεμούν και πέρασαν από εισαγγελέα είναι μέλη του ΔΣ του Σωματείου.

Οι εργαζόμενοι της Kavalaoil αγωνίζονται μέχρι τέλους ώστε να μην είναι έρμαια στα σχέδια απολύσεων, της εγκληματικής λειτουργίας και αυθαιρεσίας της ιδιοκτήτριας εταιρίας Energeanoil, μιας εταιρίας που εν καιρώ υγειονομικής κρίσης, εξασφάλισε χρηματοδότηση ύψους 100εκ ευρώ με κρατική εγγύηση!  Αγωνίζονται και έχουν στο πλάι τους μια ολόκληρη κοινωνία αφού από την πρώτη στιγμή ο δίκαιος αγώνας τους αγκαλιάστηκε από την τοπική κοινωνία -και όχι μόνο – η οποία στο παρελθόν έχει γνωρίσει πολύ μεγάλους ταξικούς αγώνες και τώρα  ανταποκρίθηκε μαζικά σε όλα τα καλέσματα αλληλεγγύης που ακολούθησαν. «Δυστυχώς», όπως δηλώνουν και οι ίδιοι, μετά την επίσημη έκθεση της ΕΔΕΥ επιβεβαιώνονται όλες οι παραλείψεις και εκπτώσεις της εταιρείας που έθεταν σε κίνδυνο τόσο τους εργαζόμενους όσο και το περιβάλλον .

Οι εργαζόμενοι της e-food, της Cosco και τώρα της KavalaΟil μας δείχνουν το δρόμο ενάντια στον εργασιακό μεσαίωνα και τις δολοφονικές τακτικές των αφεντικών . Κόντρα στην απαισιοδοξία των ημερών, οι αγώνες τους αποτελούν φωτεινό παράδειγμα πως αν οργανωθούμε απέναντι στα αφεντικά μας μπορούμε να νικήσουμε. Να οργανωθούμε στη βάση, στους χώρους δουλειάς, στις εργατικές συνελεύσεις και στα σωματεία μας ενάντια στα νομοσχέδια και τις επιταγές των αφεντικών που μας φέρνουν όλο και πιο κοντά στον εργασιακό μεσαίωνα και μας υποχρεώνουν να ζούμε μέσα στην εξαθλίωση. Να διώξουμε τον φόβο, και να διεκδικήσουμε δουλειά με δικαιώματα.

 ΤΑΞΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ΤΗΣ KAVALAOIL

 ΟΙ ΖΩΕΣ ΜΑΣ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΤΗΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ ,ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ ΝΑ ΣΠΑΣΕΙ Ο ΤΣΑΜΠΟΥΚΑΣ

ΑΦΙΣΕΣ, ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, ΚΕΙΜΕΝΑ, Μεταναστες στην Ελλαδα, συγχρονες εργασιακες σχεσεις

ΤΟ ΑΙΜΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΝΕΡΟ – Η ΜΝΗΜΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΚΟΥΠΙΔΙ, 13 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΥ, ΠΟΡΕΙΑ 6/12 17:00 | ΠΡΟΚΑΤ

Κείμενο και αφίσα καλέσματος στην πορεία για τα 13 χρόνια από τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από το οπλισμένο χέρι του κράτους, από κοινού με το Αυτόνομο Στέκι Ξάνθης, το Αυτόνομο Σχήμα Πολυτεχνικής Ξάνθης, τον Α.Κ.Χ. Xanadu και συντρόφισσες και συντρόφους. Μπορείς να κατεβάσεις το κείμενο σε μορφή pdf από εδώ.

ΣΑΒΒΑΤΟ 04/12 ΜΙΚΡΟΦΩΝΙΚΗ 12:00 | ΠΛΑΤΕΙΑ ΑΝΤΙΚΑ
ΔΕΥΤΕΡΑ 06/12 ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ-ΠΟΡΕΙΑ 17:00 | ΠΡΟΚΑΤ

Το αίμα δεν είναι νερό-Η μνήμη δεν είναι σκουπίδι 

«Μια κρίσιμη βίαιη στιγμή είναι η ιστορική εποχή μας ετούτη, ένας κόσμος γκρεμίζεται, ένας άλλος δεν έχει ακόμα γεννηθεί. Η εποχή μας δεν είναι στιγμή Ισορρόπησης, οπόταν η ευγένεια, ο συβιβασμός, η ειρήνη, η αγάπη θα ΄τανε γόνιμες αρετές.Ζούμε τη φοβερή έφοδο, δρασκελίζουμε τους οχτρούς, δρασκελίζουμε τους φίλους που παραπομένουν, κιντυνεύουμε μέσα στο χάος, πνιγόμαστε. Δε χωρούμε πια στις παλιές αρετές κι ελπίδες, στις παλιές θεωρίες και πράξες.Ο άνεμος του ολέθρου φυσάει… Ο άνεμος του ολέθρου είναι το πρώτο χορευτικό συνέπαρμα της δημιουργικής περιστροφής. Φυσάει πάνω από τις κεφαλές κι από τις πολιτείες, γκρεμίζει τις Ιδέες και τα σπίτια, περνάει από τις ερημιές, φωνάζει: “Ετοιμαστείτε! Πόλεμος! Πόλεμος!»
Νίκος Καζαντζάκης 

Δεκατρία χρόνια, από τον Δεκέμβρη του ‘08, από την εν ψυχρό δολοφονία του Αλεξάνδρου Γρηγορόπουλου από το αμετανόητο μπάτσο Επαμεινώνδα Κορκονέα, στα Εξάρχεια. Ένα στιγμιότυπο που αποτέλεσε την κορύφωση της βίας που βίωνε καθημερινά στο πετσί της η κοινωνική βάση εκείνη την περίοδο. Από το όργιο καταστολής και αστυνομικής βίας, το ρατσισμό, τις επισφαλείς συνθήκες εργασίας, την ανασφάλεια, μέχρι και τα πρώτα σημάδια της κρίσης, να προδιαγράφουν τι επιφυλάσσει το μέλλον. Έτσι, χιλιάδες καταπιεσμένων από όλη την επικράτεια, βγήκαν στους δρόμους, για πάνω από ένα μήνα, σε ένα ξέσπασμα ταξικής αντιβίας, με διαδηλώσεις, απεργίες και σκληρές συγκρούσεις με το κράτος, παίρνοντας μια μεγάλη ανάσα ελευθερίας, μέσα σε ένα σύστημα, που δεν μας αφήνει χώρο ούτε να αναπνεύσουμε. 

Δεκατρία χρόνια μετά, η 6η Δεκέμβρη, δεν πρέπει να είναι για μας απλά μία μέρα επέτειος ή “μνημόσυνο”, για ακόμα έναν από τους νεκρούς μας από το κράτος. Δεκατρία χρόνια μετά, το κράτος εξακολουθεί να δολοφονεί είτε γαζώνοντας με σφαίρες, είτε μέσω της αδιαφορίας και του φιλοτομαρισμού που έχει καλλιεργήσει όλα αυτά τα χρόνια, είτε στα εργασιακά κάτεργα, που δεν τηρούνται τα στοιχειώδη μέτρα προστασίας για περισσότερα κέρδη των αφεντικών που εξυπηρετούν, είτε μέσω του πετσοκόμματος των υγειονομικών παροχών σε περίοδο πανδημίας, είτε με τα push-backs πνίγοντας μετανάστες στο Αιγαίο . Σε αυτή την συνθήκη οφείλουμε να ξαναπιάσουμε το νήμα της εξέγερσης του ‘08, στο σήμερα, και σε μία περίοδο οξυμένης υγειονομικής κρίσης, όπου η βία του κράτους, οι εγκληματικές πολιτικές, η φτώχεια, η ανεργία και η καταπάτηση δικαιωμάτων και ελευθεριών συνεχώς οξύνονται. 

Στο ετοιμόρροπο Ε.Σ.Υ., διαλυμένο από τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές δεκαετιών, πεθαίνουν καθημερινά 50 άτομα, άνθρωποι που χρειάζονται κρεβάτι Μ.Ε.Θ. στοιβάζονται σε ράντζα στους διαδρόμους, κλείνουν κλινικές και αναβάλλονται προγραμματισμένα χειρουργεία, μειώνεται το προσωπικό, οδηγούνται σε κλείσιμο τα κέντρα υγείας. 

Από το Σεπτέμβρη και έπειτα γινόμαστε μάρτυρες ενός κύματος ακρίβειας που ενόψει του χειμώνα φαντάζει εφιαλτικό. Αύξηση 100% στο φυσικό αέριο, 50% στο πετρέλαιο θέρμανσης, 20% στα καύσιμα, 20% στα τρόφιμα, αύξηση στα ενοίκια, απελευθέρωση των πλειστηριασμών. Την ίδια στιγμή οι μισθοί μας παραμένουν απελπιστικά χαμηλοί, οι ώρες εργασίας αυξάνονται και η αύξηση του κατώτατου μισθού κατά 0.52€/ ημέρα μόνο οργή μας προκαλεί. 

Μέσα στο 2021 ήρθαν στο φως 15γυναικοκτονίες και δεκάδες περιστατικά έμφυλης βίας. Η έμφυλη βία δεν είναι διαχωρισμένη από τις υπόλοιπες καταπιέσεις που δεχόμαστε λόγω εθνικότητας, κοινωνικής τάξης, σεξουαλικού προσανατολισμού κτλ. και φυσικά είναι το αποτέλεσμα μιας βαθιάς πατριαρχικής κοινωνίας, που σαφώς προϋπήρχε του καπιταλισμού, αναπαράγεται και θρέφεται από τη δομή του και προπαγανδίζεται από τα ΜΜΕ. Με την υποχρεωτική συνεπιμέλεια παρέχεται θεσμική κάλυψη στους κακοποιητές, ξεπλένονται βιαστές και παιδοβιαστές λόγω της «θέσης» τους, δίνονται νομικές συμβουλές on air από μπάτσους προς επίδοξους γυναικοκτόνους ώστε να τη γλιτώνουν με τις μικρότερες ποινές και αναπαράγονται σεξιστικά στερεότυπα με σκοπό να μοιραστεί η ευθύνη μεταξύ θυτών και θυμάτων, ψηφίζονται νομοσχέδια ενάντια στις αμβλώσεις και κρατιούνται χιλιάδες έγκλειστες μετανάστριες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. 

Εν μέσω πανδημίας, ο κρατικός μηχανισμός βρήκε εύφορο έδαφος για να περάσει τη φιλελεύθερη αντικοινωνική ατζέντα του σε σύμπνοια με την παγκόσμια καπιταλιστική αναδιάρθρωση. Περιστολή ατομικών και κοινωνικών ελευθεριών, αύξηση των στρατιωτικών και αστυνομικών δαπανών, μείωση των κοινωνικών παροχών, κλείσιμο των συνόρων και αποκλεισμός μεταναστών στα κέντρα κράτησης είναι το αποτέλεσμα της κοινής πολιτικής που ακολουθούν τα κράτη, στο βαθμό όπου το καθένα μπορεί. 

Το ελληνικό κράτος, συγκεκριμένα, ποντάροντας στο γενικευμένο κλίμα φόβου και τρομοκρατίας, ψήφισε σωρεία αντικοινωνικών νομοσχεδίων (ν\σ Κεραμέως-Χρυσοχοϊδη, ν\σ Χατζηδάκη, ν\σ για τις διαδηλώσεις, αντιπεριβαλλοντικό ν\σ, νόμος Κατσέλη για την πρώτη κατοικία), εντείνοντας την οικονομική, ψυχολογική και σωματική καταστολή της κοινωνικής βάσης. Ο βαθμός στον οποίο εφαρμόζονται οι πολιτικές αυτές, εξαρτάται από τις εκάστοτε κοινωνικές αντιστάσεις. 

Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, ως άξιος συνεχιστής της ικανοποίησης των επιταγών του κεφαλαίου τα τελευταία χρόνια, πιστή στις προεκλογικές εξαγγελίες και το δόγμα «Νόμος και Τάξη», ενέτεινε την καταστολή και την κρατική βία στον κόσμο που αγωνίζεται και κυρίως στον αντιεξουσιαστικό/αναρχικό χώρο. Η προσπάθεια εφαρμογής του ν/σ για τις διαδηλώσεις με ξύλο και χημικά, οι εκκενώσεις καταλήψεων φοιτητικών συλλόγων και μη, η προσωπική στοχοποίηση αγωνιστών με διάφορα μέσα (στημένα κατηγορητήρια, παρακολουθήσεις μέσω καμερών, απαγωγές, οικονομική αφαίμαξη, «παράνομη» λήψη DNA) είναι μερικά από τα στιγμιότυπα της κρατικής βίας που βιώνουμε στο πετσί μας καθημερινά. Παράλληλα αυστηροποιείται ακόμα περισσότερο ο ποινικός κώδικας(αυστηρότερους όρους αποφυλάκισης, πράξεις πλημμεληματικού χαρακτήρα μετατρέπονται σε κακουργήματα) ενισχύοντας ακόμα περισσότερο τη φαρέτρα του κατασταλτικού μηχανισμού ενάντια σε όσους αγωνίζονται. 

Σε αυτό το γενικευμένο περιβάλλον ασφυξίας, όμως, είδαμε να ξεπηδούν μικρές σπίθες αντιστάσεων σε όλη την χώρα. Άλλωστε, δεν υπάρχει γραμμικότητα στις κοινωνικές αντιστάσεις, και πόσο μάλλον στη ύστερη καπιταλιστική κρίση που βαθαίνει μέρα με την μέρα και η κοινωνία είναι ένα καζάνι που βράζει. Δε θα μπορούσαμε άλλωστε να παραλείψουμε τους ελπιδοφόρους αγώνες, από την απεργία πείνας του Δημήτρη Κουφοντίνα, το σπάσιμο του μονοπωλίου της βίας από το κράτος και ο αγώνας ενάντια στην αστυνομική βία στην Νέα Σμύρνη, τον αγώνα των λιμενεργατών ενάντια στην COSCOμέχρι τον νικηφόρο αγώνα των ντελιβεράδων του efood. Την ώρα που το κράτος σπέρνει θάνατο και τρομοκρατία , οι από τα κάτω αυτής της κοινωνίας, οφείλουμε να προτάξουμε την ζωή και την αλληλεγγύη. Απέναντι στον κανιβαλισμό και την καταστολή να σταθούμε όλες και όλοι στο δρόμο και να υπερασπιστούμε τα κεκτημένα μας. Να στήσουμε αναχώματα στην καπιταλιστική αναδιάρθρωση διεκδικώντας αξιοπρεπείς όρους ζωής. 

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ, ΣΤΗΝ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΣΤΗΝ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΗΣ ΠΑΝΔΗΜΙΑΣ ΑΠΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ 

ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ ΤΙΣ ΚΡΑΤΙΚΕΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ 

ΝΑ ΜΗΝ ΣΥΝΗΘΙΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ-ΝΑ ΜΗΝ ΖΗΣΟΥΜΕ ΣΑΝ ΔΟΥΛΟΙ 

Αυτόνομο Στέκι Ξάνθης, Αυτόνομο Σχήμα Πολυτεχνικής Ξάνθης, Πέλοτο, Xanadu.Συντρόφισσες-Σύντροφοι 

ΑΦΙΣΕΣ, ΕΜΦΥΛΟ, ΚΕΙΜΕΝΑ

25η ΝΟΕΜΒΡΗ: ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΜΦΥΛΗ ΒΙΑ, ΟΛΕΣ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

Κοινή ανακοίνωση συλλογικοτήτων και καλέσματα στις κινητοποιήσεις για την 25η  Νοέμβρη. Μπορείς να κατεβάσεις την ανακοίνωση μορφή pdf από εδώ.

25 ΝΟΕΜΒΡΗ: ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΜΦΥΛΗ ΒΙΑ,  ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ 

«H αιτία (σ.σ. της καταπίεσης) έγκειται στο σύστημα ανισότητας της ατομικής ιδιοκτησίας, στο κράτος και την εκκλησία, στο σύστημα που νομιμοποιεί την κλοπή, τη δολοφονία και την κακοποίηση των αθώων γυναικών και των ανήμπορων παιδιών».
                                                                                                           Emma Goldman 

Το τελευταίο διάστημα και με το ξέσπασμα της πανδημίας του covid-19 έρχονται καθημερινά στο φως δεκάδες περιστατικά έμφυλης βίας και γυναικοκτονιών σε καθημερινή βάση. Τα περιστατικά αυτά δεν είναι ούτε τυχαία ούτε μεμονωμένα. Τουναντίον αποτελούν μόνο τα πρόσφατα κραυγαλέα παραδείγματα κανονικοποίησης της βίας κατά των γυναικών εντός του κρατικού, καπιταλιστικού και πατριαρχικού κόσμου. Δεν είναι τίποτα άλλο από το αποτέλεσμα της ολοένα και μεγαλύτερης διείσδυσης της πατριαρχίας, της εξουσιαστικής επιβολής και της υποτίμησης των γυναικών στο σύνολο των κοινωνικών σχέσεων, στους χώρους εργασίας, στο σπίτι, στο σχολείο, στο δρόμο.  

Από τις καταγγελίες μεταναστριών στο ΠΡΟ.ΚΕ.Κ.Α. στην Πέτρου Ράλλη για σεξουαλικές παρενοχλήσεις από μπάτσους, τον βιασμό και ξυλοδαρμό της καθαρίστριας εργάτριας στα Πετράλωνα, την συστηματική κακοποίηση και εκπόρνευση 18χρονης από τον πατέρα της και έπειτα από μπάτσο στην Ηλιούπολη μέχρι τις 13 γυναικοκτονίες που μετράμε εντός του 2021, της Βιολέτ στα Χανιά, της Ελένης στην Θεσσαλονίκη, της Βασιλικής στα Μεσκλά, της Κωνσταντίνας στη Μακρινίτσα, της Καρολάιν στα Γλυκά Νερά, της Ελένης στην Αγία Βαρβάρα, της Γαρυφαλλιάς στην Φολέγανδρο, της Ανίσα στη Δάφνη, της Σταυρούλας στο Ρέθυμνο, της Μαρίας στη Λάρισα, της 75χρονης στην Αργολίδα, της Δώρας στη Ρόδο, της Νεκταρίας στην Ιεράπετρα τα περιστατικά που έχουν έρθει στο φως της δημοσιότητας είναι δεκάδες και καταδεικνύουν το δολοφονικό πρόσωπο της πατριαρχίας. 

Εδώ και ενάμιση χρόνο παρακολουθούμε ένα καλά ενορχηστρωμένο σχέδιο έντασης της έμφυλης βίας με πρωταγωνιστές το κράτος, τους θεσμούς και τα ΜΜΕ, σε αγαστή συνεργασία. O υποχρεωτικός εγκλεισμός στο σπίτι την περίοδο του lockdown που καταδίκασε χιλιάδες γυναίκες και παιδιά που ζουν σε συνθήκες βίας να συνυπάρχουν διαρκώς με τους κακοποιητές, ακόμα και με τους δολοφόνους τους και η ψήφιση του νόμου για την υποχρεωτική συνεπιμέλεια που παρέχει θεσμική κάλυψη στους εκβιασμούς των κακοποιητικών πατεράδων, έκαναν ξεκάθαρες τις προθέσεις του κράτους απέναντι στις γυναίκες-θύματα ενδοοικογενειακής βίας.  

Για το ελληνικό κράτος και την ακροδεξιά πολιτική του διαχείριση η προσέγγιση του ζητήματος συνοψίζεται στο τρίπτυχο πατρίς-θρησκεία-οικογένεια. Έτσι, όταν δεν συγκαλύπτει παιδοβιαστές, πηγαίνει χέρι-χέρι με όλα τα κατακάθια της κοινωνίας, παπάδες, νταβατζήδες και φασίστες διαμορφώνοντας το θεσμικό πλαίσιο για την επέλαση της επίθεσης σε βάρος των γυναικών, για την όξυνσης της γυναικείας εκμετάλλευσης και καταπίεσης. Δεν είναι δυνατόν να ξεχάσουμε την υπόθεση Γεωργιάδη και Λιγνάδη, τις δηλώσεις υποστήριξης προς τους κακοποιητές πατέρες του βουλευτή Λοβέρδου από το βήμα της βουλής ή τις -σε απευθείας μετάδοση- συμβουλές προς γυναικοκτόνους του συνδικαλιστή των μπάτσων, Μπαλάσκα. Επιπρόσθετα, η ένταση της έμφυλης βίας της αστυνομίας με τα δεκάδες περιστατικά εμπλοκής μπάτσων σε κυκλώματα εμπορίας γυναικών, τα πολυάριθμα αδιερεύνητα περιστατικά καταγγελιών, οι βιασμοί και οι παρενοχλήσεις σε βάρος μεταναστριών στα σύνορα και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, διευρύνουν ολοένα και περισσότερο αυτή την ασφυκτική συνθήκη σε βάρος των γυναικών. Κι όταν τα πράγματα οδηγηθούν με κάποιο τρόπο ενώπιον της αστικής δικαιοσύνης, τότε αυτή έρχεται με τη σειρά της να αθωώσει ή να δώσει ελαφρυντικά στους γυναικοκτόνους και τους βιαστές και να καταδικάσει τις γυναίκες που αμύνθηκαν υπερασπιζόμενες τη ζωή τους και προστατεύοντας τα παιδιά τους. 

Παράλληλα, η συνολική κρίση του συστήματος, η οποία επιταχύνθηκε ακόμα περισσότερο εξαιτίας της πανδημίας, έχει ως αποτέλεσμα την όξυνση της έμφυλης καταπίεσης καθώς η πατριαρχία αποτελεί θεμέλιο λίθο του κόσμου της εξουσίας και βασικό στοιχείο κοινωνικής αναπαραγωγής του. Όσο βαθαίνει η κρίση, τόσο περισσότερο αναπαράγεται και ριζώνει στο κοινωνικό σύνολο η πατριαρχία προκειμένου αφενός να καθυποτάξει ακόμα περισσότερο τις γυναίκες και αφετέρου να κατακερματίσει της αντιστάσεις, να αποπροσανατολίσει από τον πραγματικό υπαίτιο της εξαθλίωσης, που είναι το ίδιο το σύστημα εκμετάλλευσης και καταπίεσης, το κράτος και το κεφάλαιο και να καλλιεργήσει τον κοινωνικό κανιβαλισμό, στρέφοντας τη βία στο εσωτερικό της εκμεταλλευόμενης τάξης και ακόμα πιο πολύ εναντίον των γυναικών της κοινωνικής βάσης, του πλέον υποτιμημένου και εκμεταλλευόμενου κομματιού της κοινωνίας. Η αναδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων που συνιστά –μεταξύ των άλλων- ακόμα μεγαλύτερη υποτίμηση της θέσης της γυναίκας στην εργασία και η ολοένα και εντεινόμενη βία και εκμετάλλευση, κυρίως μέσω των κυκλωμάτων trafficking, σε βάρος των περιθωριποιημένων γυναικών, των τοξικοεξαρτημένων, των μεταναστριών και των προσφύγων συμβάλλουν στην επίταση της ταξικής καταπίεσης των γυναικών. Μια συνθήκη που αναμένεται να διογκωθεί όσο η συνολική χρεοκοπία του συστήματος σε κάθε πεδίο αφήνει ανεξίτηλο το αποτύπωμα της στο κοινωνικό πεδίο διαμορφώνοντας συνθήκες ακραίας σήψης και παρακμής. 

Η 25η Νοέμβρη αποτελεί μια, καθεστωτικά καθιερωμένη από τον ΟΗΕ, ημέρα για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών -δήθεν- τιμώντας τις τρεις αγωνίστριες αδερφές Μιραμπαλ, οι οποίες το 1991, βασανίστηκαν, ξυλοκοπήθηκαν και στραγγαλίστηκαν μέχρι θανάτου, κατ’ εντολή του δικτάτορα Τρουχίγιο στη Δομινικανή Δημοκρατία. Το επίσημο κράτος και ο «θεσμικός φεμινισμός» θα βρουν ξανά την ευκαιρία να υποσχεθούν θέσεις εξουσίας και κύρους, προοπτική κοινωνικής ανέλιξης για τις γυναίκες και στην καλύτερη περίπτωση θα εγκαινιάσουν κανέναν ξενώνα κακοποιημένων γυναικών για να έχουν άλλοθι στην αναπαραγωγή της γυναικείας καταπίεσης στην οποία συμβάλλουν καθημερινά.  

Από την πλευρά μας, (οι αγωνιζόμενες και οι αγωνιζόμενοι,) αντιλαμβανόμαστε πως ο αγώνας ενάντια στην πατριαρχία και την έμφυλη βία οφείλει να μην διεκδικεί απλά ισότιμη θέση με τους άντρες στην καταπίεση, σε ρόλους καταπιεστών ή καταπιεζόμενων, αλλά να είναι συνολικός, να είναι αντικαπιταλιστικός και αντικρατικός, καταδεικνύοντας ξεκάθαρα τους βασικούς υπαίτιους για την καλλιέργεια της βίας, του μίσους και του θανάτου σε βάρος των γυναικών της τάξης μας.  

Σε κάθε περίπτωση, ο αγώνας μας είναι καθημερινός, ωστόσο η συλλογική μνήμη και η διατήρησή της στο σήμερα είναι διαρκές ζητούμενο των αγωνιστών και των αγωνιστριών. Για το λόγο αυτό, και την 25η Νοέμβρη και κάθε μέρα οφείλουμε να βρισκόμαστε στους δρόμους με τα δικά μας αιτήματα, για τους δικούς μας αγώνες. Σήμερα πιο επιτακτικά από ποτέ. Μόνο με συλλογικούς, μαζικούς και μαχητικούς αγώνες μπορούμε να δώσουμε ουσιαστικές απαντήσεις και να υψώσουμε ισχυρά αναχώματα στην επέλαση της κρατικής και καπιταλιστικής βαρβαρότητας και της έμφυλης βίας. Να δημιουργήσουμε δομές προστασίας και στήριξης των γυναικών που βιώνουν τις πτυχές της έμφυλης βίας στο δρόμο, στη δουλειά, στο σπίτι προκειμένου να ξεπεράσουν τα βιώματα τους και όλοι και όλες μαζί να βγούμε στο δρόμο και να φωνάξουμε για όλα τα θύματα της πατριαρχίας, για κάθε γυναίκα της εργατικής τάξης που κακοποιήθηκε ή δολοφονήθηκε, να βγούμε στο δρόμο ενάντια σε ένα σύστημα που γεννά τους γυναικοκτόνους και τους βιαστές. Ο αγώνας ενάντια στην πατριαρχία και την έμφυλη καταπίεση αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση, για την ανατροπή του κρατικού-καπιταλιστικού συστήματος και την οικοδόμηση ενός κόσμου ελευθερίας, δικαιοσύνης και ισότητας. 

 ΜΠΛΟΚΟ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΜΦΥΛΗ ΒΙΑ 

ΝΑ ΒΡΕΘΟΥΜΕ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ 

 Αθήνα: πλατεία Κλαυθμώνος, 18:00 

Θεσσαλονίκη: Στηρίζουμε την κινητοποίηση στο Άγαλμα Βενιζέλου, 18:00 

Πάτρα: πλατεία Γεωργίου, 18:00 (στηρίζουμε το μπλοκ της «ανοιχτής συνέλευσης αγώνα ενάντια στην έμφυλη βία») 

Ξάνθη: πλατεία Αντίκα, 17:30 (στηρίζουμε το κάλεσμα από  «συντρόφισσες ενάντια στην έμφυλη βία») 

Αλεξανδρούπολη: Αναγνωστήριο, 19:00 

Ταξική Αντεπίθεση, ομάδα αναρχικών και κομμουνιστών (Αθήνα, Θεσσαλονίκη) | Πέλοτο, στο δρόμο για την αναρχία και τον κομμουνισμό (Ξάνθη) | Κατάληψη Παλιού Νεκροτομείου (Αλεξανδρούπολη) | αναρχική ομάδα “δυσήνιος ίππος” (Πάτρα) 

ΑΦΙΣΕΣ, ΔΡΑΣΕΙΣ, ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, ΚΕΙΜΕΝΑ, Κοινωνικος Κανιβαλισμος, Μεταναστες στην Ελλαδα, Πολιτικές Θέσεις - Παρεμβάσεις, συγχρονες εργασιακες σχεσεις

ΝΑ ΜΗ ΣΥΝΗΘΙΣΟΥΜΕ ΣΤΟ ΘΑΝΑΤΟ – ΝΑ ΜΗ ΖΗΣΟΥΜΕ ΣΑ ΔΟΥΛΟΙ | ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ/ΠΟΡΕΙΑ, ΤΕΤΑΡΤΗ 17 ΝΟΕΜΒΡΗ ΣΤΙΣ 17:00 ΣΤΑ ΠΡΟΚΑΤ

Κείμενο και αφίσα καλέσματος στη διαδήλωση της επετείου της εξέγερσης του Πολυτεχνείου της 17 Νοέμβρη, από κοινού με το Αυτόνομο Στέκι Ξάνθης, το Αυτόνομο Σχήμα Πολυτεχνικής Ξάνθης, τον Α.Κ.Χ. Xanadu και συντρόφισσες και συντρόφους. Μπορείς να κατεβάσεις το κείμενο σε μορφή pdf από εδώ.

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ – ΠΟΡΕΙΑ || ΤΕΤΑΡΤΗ 17.11 στις 17:00 στα ΠΡΟΚΑΤ

ΝΑ ΜΗ ΣΥΝΗΘΙΣΟΥΜΕ ΣΤΟ ΘΑΝΑΤΟ – ΝΑ ΜΗ ΖΗΣΟΥΜΕ ΣΑ ΔΟΥΛΟΙ

16600 νεκροί σε 20 μήνες πανδημίας,
113 θανατηφόρα εργατικά ατυχήματα σε 6 χρόνια,
43 γυναικοκτονίες σε 4 χρόνια, έμφυλη βία,
πνιγμοί μεταναστών στο Αιγαίο και στον Έβρο,
καταστολή, δολοφονίες και επιθέσεις ακροδεξιών,
κοινωνικός κανιβαλισμός, διάλυση του κοινωνικού ιστού

Σαράντα οχτώ χρόνια μετά το Νοέμβρη του ’73 τότε που η μαχόμενη νεολαία χέρι χέρι με ευρύτερα καταπιεσμένα κομμάτια της κοινωνίας συγκρούστηκε με το στρατιωτικό καθεστώς και το σύνολο της άρχουσας τάξης της εποχής. Οι εξεγερμένοι ύψωσαν το ανάστημά τους απέναντι στις κάνες των όπλων, απέναντι στο φόβο και τη συναίνεση που επικρατούσε, απέναντι στην ανελευθερία, τη φτώχια, την εξαθλίωση, τον ιμπεριαλισμό. Γνώριζαν ότι το τίμημα θα είναι βαρύ: νεκροί, τραυματισμένοι, βασανισμοί για τους συλληφθέντες, στοχοποίηση συγγενικών προσώπων. Γνώριζαν όμως ότι χωρίς να παλέψεις, χωρίς να θυσιάσεις κάτι, τίποτα δεν κερδίζεται.

Ποια η πραγματικότητα που βιώνουμε όλες και όλοι σήμερα;

Στο ετοιμόρροπο Ε.Σ.Υ., διαλυμένο από τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές δεκαετιών, πεθαίνουν καθημερινά 50 άτομα, άνθρωποι που χρειάζονται κρεβάτι Μ.Ε.Θ. στοιβάζονται σε ράντζα στους διαδρόμους, κλείνουν κλινικές και αναβάλλονται προγραμματισμένα χειρουργεία, μειώνεται το προσωπικό, οδηγούνται σε κλείσιμο τα κέντρα υγείας.

Από το Σεπτέμβρη και έπειτα γινόμαστε μάρτυρες ενός κύματος ακρίβειας που ενόψει του χειμώνα φαντάζει εφιαλτικό. Αύξηση 100% στο φυσικό αέριο, 50% στο πετρέλαιο θέρμανσης, 20% στα καύσιμα, 20% στα τρόφιμα, αύξηση στα ενοίκια, απελευθέρωση των πλειστηριασμών. Την ίδια στιγμή οι μισθοί μας παραμένουν απελπιστικά χαμηλοί, οι ώρες εργασίας αυξάνονται και η αύξηση του κατώτατου μισθού κατά 0.52€/ ημέρα μόνο οργή μας προκαλεί.

Μέσα στο 2021 ήρθαν στο φως 13 γυναικοκτονίες και δεκάδες περιστατικά έμφυλης βίας. Η έμφυλη βία δεν είναι διαχωρισμένη από τις υπόλοιπες καταπιέσεις που δεχόμαστε λόγω εθνικότητας, κοινωνικής τάξης, σεξουαλικού προσανατολισμού κτλ. και φυσικά είναι το αποτέλεσμα μιας βαθιάς πατριαρχικής κοινωνίας, που σαφώς προϋπήρχε του καπιταλισμού, αναπαράγεται και θρέφεται από τη δομή του και προπαγανδίζεται από τα ΜΜΕ. Με την υποχρεωτική συνεπιμέλεια παρέχεται θεσμική κάλυψη στους κακοποιητές, ξεπλένονται βιαστές και παιδοβιαστές λόγω της «θέσης» τους, δίνονται νομικές συμβουλές on air από μπάτσους προς επίδοξους γυναικοκτόνους ώστε να τη γλιτώνουν με τις μικρότερες ποινές και αναπαράγονται σεξιστικά στερεότυπα με σκοπό να μοιραστεί η ευθύνη μεταξύ θυτών και θυμάτων, ψηφίζονται νομοσχέδια ενάντια στις αμβλώσεις και κρατιούνται χιλιάδες έγκλειστες μετανάστριες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης .

Παράλληλα, επιχειρείται σε παγκόσμια κλίμακα μία προσπάθεια συντηρητικοποίησης της κοινωνίας και αμφισβητούνται κεκτημένα. Στην συνθήκη αυτή, που οι ζωές μας αξίζουν όλο και λιγότερο, το κράτος απαντά με περισσότερους μπάτσους, περισσότερη καταστολή, περισσότερο έλεγχο. Σε κάθε διαδήλωση, σε κάθε εργατικό αγώνα, σε κάθε διαμαρτυρία επιτίθεται η αστυνομία για να εξαλείψει κάθε παράδειγμα αγώνα και να δείξει ότι το κράτος και οι διαχειριστές του παίζουν δίχως αντίπαλο. Τα σώματα ασφαλείας αποτελούν ξανά το βασικό πυλώνα του κράτους. Γι’ αυτό και δολοφονούν και επιτίθενται χωρίς δεύτερες σκέψεις ξέροντας ότι λαμβάνουν πλήρη κάλυψη και χρηματοδότηση, ενώ τα ΜΜΕ πασχίζουν να μας πείσουν ότι ο εχθρός βρίσκεται εκτός των συνόρων.

Με πρόσχημα την πανδημία έχει επιβληθεί ένα πλέγμα ελέγχου και επιτήρησης σε όλη την κοινωνία. Απαγόρευση κυκλοφορίας, απαγόρευση συγκεντρώσεων κατά το δοκούν, ελεγχόμενη μετακίνηση, πιστοποιητικά, πρόστιμα. Η ατομική ευθύνη έχει γίνει το άλλοθι για τους νεκρούς που μετράμε καθημερινά ενώ το κράτος μοιράζει απλόχερα λεφτά στα σώματα ασφαλείας.

Τα μέτρα αποκλεισμού των μη εμβολιασμένων για αποκλεισμό από την κοινωνική ζωή, ενισχύουν τον κοινωνικό κανιβαλισμό χωρίς να προσφέρουν τίποτα στην αντιμετώπιση της πανδημίας. Απομακρυνόμαστε από την αίσθηση και την έννοια της αλληλεγγύης και οδηγούμαστε στον ωχαδερφισμό, στην ιδιώτευση, στην ατομική διαχείριση της μιζέριας. Έχουμε συνηθίσει τόσο πολύ στο θάνατο που καθημερινά μπροστά στις οθόνες της τηλεόρασης πιπιλάμε: «εμείς να είμαστε καλά και ας πάνε οι άλλοι».

Πέντε δεκαετίες πριν έγραφε ο Ρίτσος: Πως γίνεται οι άλλοι να ορίζουν λίγο – λίγο τη μοίρα μας, να μας την επιβάλλουν κ’ εμείς να το δεχόμαστε; Πως γίνεται μ’ ελάχιστα νήματα κάποιων δικών μας στιγμών να μας υφαίνουν ολόκληρο το χρόνο μας, τραχύ και σκοτεινό..

Μέσα στο σκοτάδι όμως γεννιέται η ελπίδα. Από τις μεγαλειώδεις διαδηλώσεις αλληλεγγύης στον Κουφοντίνα και ενάντια στον κρατικό ρεβανσισμό, στην αυτοοργάνωση των κατοίκων που αντιμετώπισαν τις φωτιές στην Εύβοια με τα ίδια τους τα χέρια, στις μεγαλειώδεις αντιφασιστικές συγκεντρώσεις στη Θεσσαλονίκη, μέχρι τους νικηφόρους εργατικούς αγώνες των ντελιβεράδων της e–food και των εργαζομένων της COSCO. Αυτή η μικρή φωτίτσα που κρατούν ζωντανή όσοι τολμούν και αγωνίζονται, όσοι τολμούν και νικάνε είναι το πιο πολύτιμο αγαθό που πρέπει να διαφυλάξουμε.

Να μην περιμένουμε τα «χειρότερα» για να βγούμε στο δρόμο. Μας κλέβουν τη ζωή εδώ και δέκα χρόνια. Υπάρχουν χίλιοι λόγοι για να βγούμε στους δρόμους, για να αγωνιστούμε, για να νικήσουμε. Να μην βάλουμε πάλι πλάτη για να ξεπεράσουν και πάλι την χασούρα τους οι δυνάστες μας. Δεν θα ανεχτούμε άλλο τις καταπιέσεις που δεχόμαστε καθημερινά στη ζωή μας. Να κατέβουμε στο δρόμο, σπάζοντας στην πράξη το κλίμα τρομοκρατίας που θέλουν να μας επιβάλλουν. Να δείξουμε ότι είμαστε και εμείς εδώ και έχουμε φωνή και δύναμη!

ΜΟΝΟ ΑΝ ΑΝΤΙΣΤΕΚΕΣΑΙ ΑΓΩΝΙΖΕΣΑΙ ΠΟΛΕΜΑΣ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΕΛΠΙΖΕΙΣ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ – ΠΟΡΕΙΑ || ΤΕΤΑΡΤΗ 17.11 στις 17:00 στα ΠΡΟΚΑΤ

ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΣΧΗΜΑ ΠΟΛΥΤΕΧΝΙΚΗΣ ΞΑΝΘΗΣ
ΠΕΛΟΤΟ
ΣΥΝΤΡΟΦΙΣΣΕΣ – ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ
ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΣΤΕΚΙ ΞΑΝΘΗΣ
XANADU

Εργατικα ατυχηματα, ΚΕΙΜΕΝΑ, Πολιτικές Θέσεις - Παρεμβάσεις, συγχρονες εργασιακες σχεσεις

ΝΑ ΜΗ ΣΥΝΗΘΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ

Ανακοίνωση με αφορμή το θανατηφόρο εργατικό  «ατύχημα» διανομέα της εταιρίας WOLT στην πόλη της Θεσσαλονίκης. Μπορείς να την κατεβάσεις σε μορφή pdf από εδώ.

Στις 31/10 γίναμε για μια ακόμα φορά μάρτυρες ενός εργατικού ατυχήματος διανομέα της εταιρείας WOLT στην πόλη της Θεσσαλονίκης. Πιο συγκεκριμένα, ο 47χρονος διανομέας, πατέρας δύο παιδιών, έχασε τη ζωή του όταν ένας πολυτελές αυτοκίνητο παραβίασε το κόκκινο φανάρι και τον προσέκρουσε θανατηφόρα. Ο οδηγός του αυτοκινήτου τον εγκατέλειψε και προσπάθησε να ξεφύγει. Παράλληλα, λίγες μέρες νωρίτερα, άλλος ένας διανομέας 18 χρονών έχασε τη ζωή του μετά από σύγκρουση με ταξί.

Πρέπει να σημειωθεί πως στην πόλη της Ξάνθης τον τελευταίο μήνα συνέβησαν 2 περιστατικά εργατικών ατυχημάτων διανομέων της γνωστής εταιρείας e-food, τα οποία κατά τύχη, δεν κατέληξαν στην απώλεια ζωής των εργαζομένων.

Ωστόσο, τα περιστατικά δεν τελειώνουν εδώ. Η πόλη της Ξάνθης έχει βαρύ ιστορικό εργατικών ατυχημάτων και δολοφονιών σε διάφορους άλλους κλάδους. Αναλυτικότερα, να υπενθυμίσουμε το θάνατο του 47χρονου εργάτη και τον τραυματισμό άλλων δύο, όταν καταπλακώθηκαν από σκυρόδεμα τον Ιούνιο του 2020 στο εργολαβικό συνεργείο της ΑΚΤΩΡ. Στο ίδιο εργοτάξιο, ένας 23χρονος εργάτης είχε χάσει τη ζωή του 6 μήνες πριν το συγκεκριμένο περιστατικό. Η ίδια εταιρεία σχετίζεται και με το θάνατο τριών εργατών στα Γυμνά Ευβοίας το Μάρτιο του ’21 κατά τη διάρκεια επισκευών σε κολώνες της ΔΕΔΔΗΕ. Επιπλέον, δεν πρέπει να ξεχνάμε τον πρόσφατο θάνατο του 57χρονου υδραυλικού που καταπλακώθηκε από μπάζα, εν ώρα εργασίας σε οικοδομή της πόλης πριν 2 μήνες. Τέλος, να θυμηθούμε την εργατική δολοφονία στο εργοστάσιο της ΕΛΒΙΖ στο Πετροχώρι Ξάνθης, όπου οδηγός φορτηγού έχασε την ζωή του τον Ιούνιο του 2020. Και η λίστα των εργατικών δολοφονιών αυξάνεται διαρκώς.

Προφανώς, όλα τα παραπάνω δεν είναι μεμονωμένα ή τυχαία περιστατικά. Τα τελευταία χρόνια τα ατυχήματα εν ώρα εργασίας όλο και πληθαίνουν και η εργατική τάξη δε προλαβαίνει να μετράει τα θύματα της. Σύμφωνα και με στοιχεία του ΣΕΠΕ κάθε χρονιά τα εργατικά ατυχήματα, θανατηφόρα και μη, μονίμως αυξάνονται και για το 2021 μετράμε τουλάχιστον 18 νεκρούς εργάτες. Τα περιστατικά αυτά δεν αποτελούν την εξαίρεση στον κανόνα, αλλά τον ίδιο τον κανόνα. Την εργασιακή πραγματικότητα, δηλαδή, με την οποία ερχόμαστε αντιμέτωποι, ανεξάρτητα από το είδος εργασίας ή τον κλάδο στον οποίο απασχολούμαστε. Εργάτες δουλεύουν σε εργοστάσια και εργοτάξια χωρίς τις απαραίτητες προφυλάξεις, διανομείς θυσιάζονται στο βωμό της άμεσης παράδοσης, εμποροϋπάλληλοι και εργάτες στον τομέα του επισιτισμού λυγίζουν από την πολύωρη ορθοστασία.

Οι συνθήκες εργασίας ήταν ανέκαθεν αυτές , πάντα επιβαλλόμενες από την πλευρά της εργοδοσίας και με σκοπό το μέγιστο κέρδος αυτής. Το νομοσχέδιο Χατζηδάκη που πέρασε τον περασμένο Ιούνιο ήρθε να νομιμοποιήσει και να παγιώσει όλες τις υπάρχουσες αυθαιρεσίες και εγκληματικές τακτικές που εφαρμόζονται εδώ και χρόνια. Η 10ωρη και εντατικοποιημένη εργασία, οι απλήρωτες υπερωρίες, η δουλειά την Κυριακή, η επισφάλεια και το σύστημα free-lancing που επεκτείνεται σε ολοένα και περισσότερους τομείς, τα ελαστικά ωράρια και οι απανωτές βάρδιες, η δουλειά τη νύχτα, η αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης αποτελούν πλέον τις «νόμιμες» εργασιακές συνθήκες. Σε όλα αυτά έρχονται να προστεθούν και τα ελλιπή (αν όχι ανύπαρκτα!) μέτρα ασφαλείας. Η γρήγορη και φθηνή διεκπεραίωση της δουλειάς ιεραρχείται πιο ψηλά από τις συνθήκες εργασίας στις οποίες δεν εξασφαλίζεται ουσιαστικά κανένα μέτρο υγιεινής και ασφάλειας, σε αντίθεση με τις υπογεγραμμένες συμβάσεις όταν και όπου αυτές υπάρχουν.

Όλα τα παραπάνω συντελούν στην συνεχή υποτίμηση της εργασίας, σε ολοένα και επικινδυνότερες για εμάς συνθήκες εργασίας και συνεχίζουν να φέρνουν στο φως ατυχήματα και θανάτους. Απέναντι και κόντρα σε όλα αυτά οφείλουν να σταθούν οι αγώνες και οι διεκδικήσεις των εργαζομένων. Λαμπρό παράδειγμα εργατικού αγώνα από τους εργαζόμενους διανομείς της εταιρείας e-food, κατάφερε να συσπειρώσει και να ενώσει ένα μαζικότατο κομμάτι εργαζομένων, να νικήσει κατακτώντας τα βασικά τους αιτήματα για συμβάσεις αορίστου χρόνου εργασίας και τη λήξη των αυθαίρετων αξιολογήσεων και παράλληλα να συμπαρασύρει ένα μεγάλο κύμα αλληλεγγύης. Ο αγώνας των εργαζομένων ξεκίνησε όταν η εταιρεία ανακοίνωσε σε 115 εργαζόμενους της, τη μη ανανέωση της σύμβασης τους και την επιβολή ενός μοντέλου freelancer καμουφλάροντας τη μισθωτή σχέση εργασίας με μια αιωρούμενη έννοια αυτοαπασχολούμενου-ελεύθερου επαγγελματία. Προφανώς, αυτή η εργασιακή συνθήκη δεν είναι καινοτομία της e-food. Στην ανταγωνίστρια εταιρεία διανομής φαγητού WOLT αυτή η σύμβαση εργασίας γινόταν εξαρχής με όρους freelancer.

Οι εργαζόμενοι της e food έδειξαν το δρόμο. Με όπλο τη συνέλευση και την απεργία και με όχημα την ταξική ενότητα, έβαλαν φραγμό στα σχέδια των αφεντικών τους. Κόντρα στην απαισιοδοξία των ημερών, ο αγώνας τους αποτελεί φωτεινό παράδειγμα πως οι αγώνες μας είναι δίκαιοι και πως αν οργανωθούμε απέναντι στα αφεντικά μας θα νικήσουμε.

Να οργανωθούμε στη βάση, στους χώρους δουλειάς, στις εργατικές συνελεύσεις και στα σωματεία μας ενάντια στα νομοσχέδια και τις επιταγές των αφεντικών που μας φέρνουν όλο και πιο κοντά στον εργασιακό μεσαίωνα και μας υποχρεώνουν να ζούμε μέσα στην εξαθλίωση. Να διώξουμε τον φόβο, και να διεκδικήσουμε δουλειά με δικαιώματα και συνθήκες εργασίας που δε θα μας κάνουν να φοβόμαστε για το αν θα καταφέρουμε να γυρίσουμε σπίτι απόψε.

ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΑΛΛΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ ΣΤΑ ΚΑΤΕΡΓΑ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ!

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ ΜΕ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΣΤΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ, ΜΕ ΣΤΗΣΙΜΟ ΕΡΓΑΤΙΚΩΝ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΩΝ!

ΟΙ ΖΩΕΣ ΜΑΣ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΟΥΣ!

ΜΟΝΟ ΑΝ ΑΓΩΝΙΣΤΟΥΜΕ ΣΥΛΛΟΓΙΚΑ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΕΛΠΙΖΟΥΜΕ!

ΔΙΕΘΝΙΣΜΟΣ, ΔΡΑΣΕΙΣ, ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, ΚΕΙΜΕΝΑ, Μεταναστες στην Ελλαδα, Πολιτικές Θέσεις - Παρεμβάσεις

ΚΑΛΕΣΜΑΤΑ ΣΕ ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΕΣ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΗ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΩΝ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΕΛΛΑΔΑΣ – ΗΠΑ

Κάλεσμα σε αντιπολεμικές συγκεντρώσεις και κοινή ανακοίνωση συλλογικοτήτων ενάντια στη συμφωνία Ελλάδας – ΗΠΑ. Μπορείς να κατεβάσεις την ανακοίνωση μορφή pdf από εδώ.

Πέμπτη 14 Οκτώβρη
Αθήνα: 18.00 – Σύνταγμα
Θεσσαλονίκη: 18.00 – Άγαλμα Βενιζέλου
Πάτρα: 18.30 – πλατεία Όλγας
Ξάνθη: 17.00 – Προκάτ
Αλεξανδρούπολη: 19.00 – Αναγνωστήριο

Με αφορμή τις νέες πολεμικές συμφωνίες μεταξύ Ελλάδας και ΗΠΑ – Γαλλίας

Η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση, μετά το τελευταίο ξέσπασμα της, αυτό της χρηματοπιστωτικής κρίσης του ‘08, δε δείχνει σημάδια ισορροπίας. Ήδη από τα μέσα του 2019, οι διεθνής οργανισμοί (ΔΝΤ,ΟΟΣΑ) προειδοποιούσαν για ένα νέο επεισόδιο της κρίσης το 2020. Η πανδημία του covid-19 που έπληξε τον πλανήτη όχι μόνο όξυνε τις υπάρχουσες αντιθέσεις άλλα πρόσθεσε και νέα πεδία ανταγωνισμού ανάμεσα στα καπιταλιστικά κέντρα. Η αναμενόμενη – κατά ΔΝΤ – συρρίκνωση της παγκόσμιας οικονομίας είναι δόκιμο να συγκριθεί μόνο με το μεγάλο κραχ του ‘29. Πλέον έχει καταστεί κάτι παραπάνω από οφθαλμοφανές. Η πολυεπίπεδη κρίση, και η προσπάθεια από τα καπιταλιστικά κράτη να δαμάσουν ένα συνεχώς διογκούμενο χρέος, σηματοδοτεί για το πολυεθνικό προλεταριάτο, την ένταση της εκμετάλλευσης και της φτώχειας, την αυταρχικοποίηση στο εσωτερικό των κρατών, την αναβάθμιση της καταστολής των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων, νέες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και όξυνση των διακρατικών εντάσεων. Αν θέλουμε να επιβιώσουμε, οφείλουμε με τη σειρά μας να σταθούμε ως τάξη σε θέση μάχης απέναντι στους, εγχώριους και ξένους, δυνάστες μας.

Τοπικά, οι επιπτώσεις έχουν ήδη αρχίσει να αποτυπώνονται. Το δημόσιο χρέος ξεπερνά σήμερα το 230% του ΑΕΠ και η ανεργία στη χώρα αγγίζει το 1 εκατομμύριο. Τα παραπάνω εντάσσονται μέσα σε ένα ασφυκτικό πλαίσιο υγειονομικής κρίσης και μετά από μια σειρά αντεργατικών νόμων που διαμορφώνουν μία νέα εργασιακή βαρβαρότητα. Ενδεικτικά: 10ωρη και ελαστική εργασία, υπερδιπλασιασμός του ορίου των απλήρωτων υπερωριών, τηλεργασία, κυριακάτικη εργασία, φακέλωμα όσων συνδικαλίζονται και ποινικοποίηση της απεργίας. Σε μεγαλύτερη κλίμακα, το παγκόσμιο χρέος το 2021, αναμένεται να ξεπεράσει το 400% επί του παγκόσμιου ΑΕΠ, άνοδο πολύ μεγαλύτερη από εκείνη που καταγράφηκε το 2008 με τις γνωστές επιπτώσεις για τον κόσμο της εργασίας.

Τα αστικά κράτη, και τα κεφάλαια που εκπροσωπούν, πασχίζουν να βρουν διέξοδο και να αναπτυχθούν. Οι ρυθμοί εξάντλησης των κοιτασμάτων πετρελαίου, η αναζήτηση νέων πηγών ενέργειας, όπως το φυσικό αέριο και οι σπάνιες γαίες (απαραίτητες στις καπιταλιστικές οικονομίες για την ανάπτυξη νέων τεχνολογιών και ιδίως οπλικών συστημάτων) και παράλληλα ο ανταγωνισμός στο πεδίο της αγοράς συνθέτουν ένα πλαίσιο ολοένα και πιο οξυμένων ανταγωνισμών. Αυτή η νέα υπό διαμόρφωση κατάσταση όπως είναι λογικό απαιτεί την επαναδιαπραγμάτευση των μέχρι πρότινος γεωπολιτικών ισορροπιών. Ενδεικτικό είναι το γεγονός ότι οι παγκόσμιες εξοπλιστικές δαπάνες, την περίοδο ‘19-’21, σημείωσαν ρεκόρ των τελευταίων 30 χρόνων.

Ο ανταγωνισμός των δύο κυρίαρχων ιμπεριαλιστικών πόλων Η.Π.Α./ΝΑΤΟ – Ρωσία/Κίνα, αφορά στον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών, των ενεργειακών και εμπορικών οδών. Οι ΗΠΑ επιδιώκουν να περικυκλώσουν στρατιωτικά τη Ρωσία και την Κίνα, με την τελευταία να αμφισβητεί σήμερα, στο πεδίο της αγοράς, την πρωτοκαθεδρία των ΗΠΑ. Η Κίνα περικυκλώνεται με τουλάχιστον 400 βάσεις, πολεμικά πλοία, υποβρύχια και βομβαρδιστικά που εκτείνονται από τη βόρεια Αυστραλία, έως τον Ειρηνικό, κατά μήκος της ανατολικής και κεντρικής Ασίας.

Μετά την αποχώρηση των ΗΠΑ από το Αφγανιστάν, ύστερα από τη λεγόμενη “ειρηνευτική συμφωνία” μεταξύ ΗΠΑ και Ταλιμπάν, οι τελευταίοι κατέλαβαν την εξουσία επιβάλλοντας το καθεστώς της τρομοκρατίας και της ακραίας καταπίεσης των γυναικών αλλά και άλλων πληθυσμιακών ομάδων. Το κράτος των ΗΠΑ όμως έχει συνέχεια. Αφού αξιοποίησε αρκετές φορές στο παρελθόν φονταμενταλιστικές ομάδες της περιοχής στην αντιπαράθεση με την πρώην ΕΣΣΔ και πιο πρόσφατα με τον Ρωσοκινέζικο άξονα, ισορροπεί την φυγή του από το Αφγανιστάν αναβαθμίζοντας πριν λίγες εβδομάδες την στρατιωτική του ισχύ με τη νέα συμμαχία μεταξύ ΗΠΑ – Μ. Βρετανίας-Αυστραλίας (AUKUS).

Η ανακοίνωση της νέας συμμαχίας (AUKUS) αποτελεί όξυνση της αντιπαράθεσης σε στρατιωτικό επίπεδο μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας. Η συμφωνία επικεντρώνεται στην ανάσχεση της Κινέζικης επιρροής στην περιοχή του Ινδο-Ειρηνικού, με ότι αυτό συνεπάγεται, συμπεριλαμβάνοντας την προμήθεια του Αυστραλιανού κράτους με 8 πυρηνοκίνητα υποβρύχια από τις ΗΠΑ. Να σημειωθεί εδώ ότι οι πυρηνικοί αντιδραστήρες που τροφοδοτούν με ενέργεια τα υποβρύχια χρησιμοποιούν ουράνιο εμπλουτισμένο στον ίδιο βαθμό που απαιτείται για τη δημιουργία πυρηνικών όπλων. Οι ΗΠΑ αφού αποτραβήχτηκαν από την πυρηνική συμφωνία, σπρώχνουν τον πλανήτη σε επικίνδυνη κατεύθυνση, σε μια περιοχή γεμάτη με πυρηνικές δυνάμεις. Το ψυχροπολεμικό κλίμα που διαμορφώνεται στην περιοχή, σε μια πιθανή σύγκρουση θα έχει ολέθριες διαστάσεις για την ανθρωπότητα και τον πλανήτη.

Στην περιοχή των Βαλκανίων και της Μέσης Ανατολής, το κράτος των ΗΠΑ αυξάνει διαρκώς την παρουσία του μέσω του ΝΑΤΟ, του οποίου οι βάσεις πληθαίνουν, αλλά και μέσω του άξονα Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ-(Αιγύπτου), υπό την αιγίδα των ΗΠΑ και με την Γαλλία να έχει επίσης σημαντικό βαθμό εμπλοκής. Αφορμή,  η κοστοβόρα ενεργειακή συμφωνία του αγωγού East-Med, που αν τελικά προχωρήσει θα μεταφέρει φυσικό αέριο στην νότιο-ανατολική Ευρώπη, ώστε να αυτονομηθεί ενεργειακά από τη Ρωσία που σήμερα καλύπτει το 35% των ενεργειακών της αναγκών. Σημαντικό ρόλο στην ευρωατλαντική ολοκλήρωση των δυτικών Βαλκανίων είχε διαδραματίσει και η Συμφωνία μεταξύ Ελλάδας και Βόρειας Μακεδονίας που εξυπηρετούσα ταυτόχρονα τόσο τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα όσο και τις ορέξεις της ντόπιας αστικής τάξης για μία νέο εκμεταλλευτική εξόρμηση στην γειτονική χώρα. Το ελληνικό κράτος πλέον μετατρέπει τα εδάφη του σε μία απέραντη νατοϊκή βάση, την ίδια στιγμή που τα μαχητικά του αεροσκάφη εποπτεύουν τον εναέριο χώρο 3 βαλκανικών χωρών ενώ αυτοπροωθείται ως ο πιο πιστός σύμμαχος των ΗΠΑ.

Στις 14 Οκτώβρη ο υπουργός εξωτερικών Ν. Δένδιας θα μεταβεί στις ΗΠΑ για την υπογραφή της “Συμφωνίας Αμοιβαίας Αμυντικής Συνεργασίας” (MDCA). Η συμφωνία αναμένεται να έχει διάρκεια 5 ετών, αντί να ανανεώνεται ετήσια, γεγονός που βαθαίνει ακόμα περισσότερο την εμπλοκή του ελληνικού κράτους στους σχεδιασμούς ΗΠΑ/ΝΑΤΟ. Παράλληλα, η συμφωνία προβλέπει την αναβάθμιση των ήδη υπαρχουσών βάσεων (επέκταση της Σούδας που είναι η πιο σημαντική στην περιοχή, Λάρισα – ήδη πετάνε αμερικάνικα drones-, στρατιωτικοποίηση του λιμανιού της Αλεξανδρούπολης), ενώ υπό συζήτηση είναι η Ξάνθη, Καβάλα και Σκύρος, με την τελευταία να αποτελεί φαβορί λόγω γεωστρατηγικής της θέσης. Η Σκύρος βρίσκεται στην καρδιά του Αιγαίου και επιχειρησιακές αποφάσεις όπως η στάθμευση των δύο ισραηλινών UAV (μη επανδρωμένα αεροσκάφη) τύπου Heron στο νησί, αναδεικνύουν την πρόθεση για περαιτέρω ενίσχυση.

Παράλληλα, η προσπάθεια εμπλοκής του ελληνικού κράτους στη Λιβύη, επιδιώκοντας την κατάργηση του τουρκολιβυκού μνημονίου για τη χάραξη της ΑΟΖ, η κήρυξη ΑΟΖ με την Αίγυπτο και την Ιταλία, η στρατιωτική εμπλοκή στο Μαλί στα πλαίσια της συνεργασίας με το γαλλικό κράτος, οι συναλλαγές για οπλικά συστήματα με τη Σ.Αραβία, η μετακίνηση ανθρώπινου δυναμικού στην περιοχή, και οι κοινές εκπαιδεύσεις της πολεμικής αεροπορίας των δύο κρατών, αυξάνουν το ενδεχόμενο της εμπλοκής της χώρας σε μια σύρραξη.

Η ελληνική αστική τάξη, μέσα σε ένα ασταθές διεθνές περιβάλλον οξυμένων ανταγωνισμών, προσδεμένη πλήρως στο άρμα των ΗΠΑ/ΝΑΤΟ, ακολουθεί την κλιμακούμενη αντιπαράθεση, διεκδικώντας ταυτόχρονα την προστασία αλλά και κομμάτι από την ενεργειακή πίτα που ευελπιστεί να μοιραστεί στην περιοχή της ανατολικής Μεσογείου. Το ελληνικό κράτος νιώθει την ανάγκη να προσδεθεί με ακόμη πιο άμεσους και αδιαπραγμάτευτους όρους στο άρμα της Δύσης και να παίξει το ρόλο του χωροφύλακα στην περιοχή της νοτιοανατολικής Μεσογείου.

Την ώρα που μετράμε χιλιάδες νεκρούς από τον ιό covid-19, με το ΕΣΥ να παραμένει ακρωτηριασμένο και αναμένουμε το 4ο κύμα πανδημίας, οι κρατικές δαπάνες για τα εξοπλιστικά γιγαντώνονται. Το ελληνικό κράτος κατέχει τη δεύτερη θέση στο ποσοστό δαπανών για εξοπλιστικά με βάση το ΑΕΠ μεταξύ των μελών του ΝΑΤΟ στη σχετική λίστα. Ας θυμηθούμε ότι η ανάσχεση της πανδημίας έγινε με τις προσλήψεις χιλιάδων μπάτσων και στρατιωτικών, την προμήθεια εκατοντάδων περιπολικών και εξοπλισμών της καταστολής. Ας θυμηθούμε επίσης, την αντιμετώπιση των πυρκαγιών με την παρουσία ΜΑΤ αντί πυροσβεστών, με τους πρώτους να καταστέλλουν τις προσπάθειες των κατοίκων να σώσουν τα χωριά τους.

Συνεχίζοντας την κατασπατάληση δισεκατομμυρίων ευρώ για την πολεμική προετοιμασία ο Κ. Μητσοτάκης σε πρόσφατη ομιλία του ανακοίνωσε την αγορά 24 (έναντι 18) μαχητικών αεροσκαφών τύπου Rafale, ενώ πριν λίγες ημέρες υπερψηφίστηκε από την Βουλή και νέα συμφωνία με τη Γαλλία για την αγορά πολεμικών πλοίων, που ανάβει το πράσινο φως για την απόκτηση τριών φρεγατών τύπου Belharra, τριών κορβετών Gowind, την αναβάθμιση των τεσσάρων φρεγατών ΜΕΚΟ (με συνολικό κόστος που αγγίζει τα 5 δισεκατομμύρια ευρώ)συνοδευόμενη από ένα εκτενές κείμενο πολεμικής συνεργασίας και προπαρασκευής. Στο άρθρο 2 του συμφώνου ορίζεται ότι «η κυβέρνηση της Ελληνικής Δημοκρατίας και η κυβέρνηση της Γαλλικής Δημοκρατίας παρέχουν η μία στην άλλη βοήθεια και συνδρομή, με όλα τα κατάλληλα μέσα που έχουν στην διάθεσή τους, κι εφόσον υφίσταται ανάγκη με τη χρήση ένοπλης βίας, εάν διαπιστώσουν από κοινού ότι μία ένοπλη επίθεση λαμβάνει χώρα εναντίον της επικράτειας μιας από τις δύο, σύμφωνα με το Άρθρο 51 του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών». Στο άρθρο 18 της αμυντικής συμφωνίας προβλέπεται ότι η συνεργασία Ελλάδας-Γαλλίας μπορεί να λάβει και την μορφή «συμμετοχής σε κοινές αναπτύξεις δυνάμεων ή αναπτύξεις σε θέατρα επιχειρήσεων προς υποστήριξη κοινών συμφερόντων, όπως, για παράδειγμα, τις υπό γαλλική διοίκηση επιχειρήσεις στο Σαχέλ».

Την ίδια στιγμή λοιπόν που μεγάλο κομμάτι της κοινωνικής βάσης αδυνατεί να έχει πρόσβαση σε μία σειρά από βασικές κοινωνικές ανάγκες (και ενώ έρχεται νέο κύμα ανατιμήσεων σε καταναλωτικά και βιομηχανικά είδη), η πίεση των μεγάλων πολεμικών βιομηχανιών σε συνδυασμό με τον ντόπιο εθνικισμό και τον μιλιταρισμό εκτοξεύουν τις δαπάνες για εξοπλιστικά προγράμματα και δικαιολογούν την εμπλοκή του στρατού σε όλο και περισσότερες “εσωτερικές” υποθέσεις όπως βλέπουμε χαρακτηριστικά να συμβαίνει με τη διαχείριση των μεταναστών. Η αύξηση της στρατιωτικής θητείας, οι όλο και πιο συχνές πολεμικές ασκήσεις εντός και εκτός συνόρων -με αρκετές να αφορούν σχέδια καταστολής πλήθους-, οι εκκενώσεις των καταλήψεων στέγης μεταναστών και η φυλάκιση τους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης σε άθλιες συνθήκες, χωρίς πρόσβαση σε ιατρική περίθαλψη (καμία πρόσβαση σε ΑΜΚΑ και εμβόλια σε καιρό πανδημίας), οι επαναπροωθήσεις (push-back) στο Αιγαίο, οι συγκαλυμμένες δολοφονίες στον Έβρο από παρακρατικούς φασίστες και οι καταγγελίες για βιασμούς στα σύνορα, όπως και το πολεμικό κλίμα που δημιούργησε η κυβέρνηση την προηγούμενη περίοδο εκεί ενάντια σε μετανάστες, δείχνει τη στάση του ελληνικού κράτους. Τα αστικά ΜΜΕ δεν έχουν σταματήσει να αναπαράγουν την ανάγκη για τη φύλαξη του «Σύγχρονου Παρθενώνα» με την αναβάθμιση του φράχτη του Έβρου, τη στιγμή που αναμένονται νέες μεταναστευτικές ροές μετά την επικράτηση των Ταλιμπάν στην Καμπούλ.

Από την άλλη πλευρά, η Τουρκία, έχοντας τον 2ο μεγαλύτερο στρατό του ΝΑΤΟ και διατηρώντας στρατιωτικές δυνάμεις σε αρκετά σημεία εκτός συνόρων, επαναξιολογεί τον γεωπολιτικό της ρόλο και ακολουθεί μια ενεργητική επεκτατική εξωτερική πολιτική. Η κυβέρνηση Ερντογάν, έχοντας εγκαθιδρύσει ένα αυταρχικό και προσωποπαγές καθεστώς κάτω από τον κοινοβουλευτικό μανδύα, ακολουθεί μια πολιτική ισχυρού αναθεωρητισμού στο πλαίσιο της οικονομικής και χωρικής επέκτασης της Τουρκίας και συντηρεί ένα πολεμοκάπηλο κλίμα, δεδομένου ότι έχει λάβει σαφή εντολή αναβάθμισης της αστικής τάξης του τουρκικού κράτους και η οποία ψάχνει επίσης διεξόδους κερδοφορίας και φυγής από μία μακρά περίοδο κρίσης. Την ίδια στιγμή τα αγωνιζόμενα κομμάτια της γειτονικής χώρας δέχονται ανελέητη επίθεση από το τουρκικό κράτος, απαριθμώντας δεκάδες νεκρούς και χιλιάδες φυλακισμένους.

Η όλο και μεγαλύτερη εμπλοκή του ελληνικού κράτους στους πολεμικούς σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ και των συμμάχων του, αναδεικνύει την επιτακτική ανάγκη συσπείρωσης ενός μαζικού και μαχητικού αντιπολεμικού κινήματος που θα βάζει στο στόχαστρο –σε τακτική και όχι ευκαιριακή και εθιμοτυπική βάση- τους πραγματικούς υπεύθυνους, δηλαδή τις ιμπεριαλιστικές και διακρατικές διενέξεις, τον εθνικισμό, τον μιλιταρισμό, αλλά και το ίδιο το εκμεταλλευτικό και καταπιεστικό σύστημα θέτοντας τη διεθνιστική αλληλεγγύη μεταξύ των λαών ως τη μοναδική επιλογή μπροστά στην προοπτική ενός γενικευμένου πολέμου.

Το ζήτημα της επαναστατικής προοπτικής έχει ως απαραίτητη προϋπόθεση την ύπαρξη μιας οργανωμένης, συνεχούς και συνεπούς δράσης και απαιτεί τη στράτευση και τη συμμετοχή όλων όσων βρισκόμαστε στο πλευρό των εκμεταλλευόμενων. Ο αγώνας για την επίτευξη μιας κοινωνίας χωρίς πολέμους, φτώχεια και προσφυγιά περνά μέσα από την οργάνωση της κοινωνικής βάσης, σύμφωνα με τις ανάγκες και το ταξικό της συμφέρον. Να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας, να οργανώσουμε την κάλυψη των βασικών και κοινωνικών αναγκών μας έξω από και ενάντια στο κράτος και το εμπόρευμα. Να κάνουμε το βήμα για την κοινωνία της ελευθερίας, της αλληλεγγύης, της ισότητας και της κοινοκτημοσύνης.

ΝΑ ΜΠΛΟΚΑΡΟΥΜΕ:

-ΤΙΣ ΠΟΛΕΜΟΚΑΠΗΛΕΣ ΣΥΜΦΩΝΙΕΣ ΜΕΤΑΞΥ ΕΛΛΑΔΑΣ ΚΑΙ ΗΠΑ – ΓΑΛΛΙΑΣ

-ΤΗΝ ΜΕΤΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΕΛΛΑΔΙΚΟΥ ΧΩΡΟΥ ΣΕ ΜΙΑ ΑΠΕΡΑΝΤΗ ΒΑΣΗ ΤΟΥ ΝΑΤΟ

-ΤΟΥΣ ΠΟΛΕΜΙΚΟΥΣ ΠΡΟΫΠΟΛΟΓΙΣΜΟΥΣ ΓΙΑ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΗΣ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑΣ  ΟΠΛΩΝ

-ΤΟΝ ΜΙΛΙΤΑΡΙΣΜΟ, ΤΟΝ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟ, ΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ, ΤΗΝ ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ

Σ’ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΤΟΥΡΚΙΑ, ΣΕ ΒΑΛΚΑΝΙΑ, ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ ΚΑΙ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ:

ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΘΟΥΜΕ, ΝΑ ΕΝΩΘΟΥΜΕ, ΝΑ ΑΓΩΝΙΣΤΟΥΜΕ

Ταξική Αντεπίθεση, ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών (Αθήνα, Θεσσαλονίκη)

Πέλοτο, στο δρόμο για την Αναρχία και τον Κομμουνισμό (Ξάνθη)

Αναρχική Ομάδα «Δυσήνιος Ίππος» (Πάτρα)

Κατάληψη Παλιού Νεκροτομείου (Αλεξανδρούπολη)

ΑΦΙΣΕΣ, ΚΕΙΜΕΝΑ, συγχρονες εργασιακες σχεσεις

ΚΑΜΠΑΝΙΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΑΥΞΗΜΕΝΟ ΚΟΣΤΟΣ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟΥΣ ΑΠΟ ΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΩΔΗ

Πολιτική ανακοίνωση και αφίσα συλλογικοτήτων που κολλιέται σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πάτρα, Ξάνθη και Αλεξανδρούπολη, στο πλαίσιο κοινής καμπάνιας ενάντια στο αυξημένο κόστος ζωής και τους αποκλεισμούς από τα στοιχειώδη αγαθά και μέσα διαβίωσης. Μπορείτε να την κατεβάσετε σε pdf από εδώ.

 

 

 

Ακρίβεια, ανατιμήσεις και «χαράτσια»: για εμάς ο λογαριασμός, για το κεφάλαιο η κερδοφορία…

Έχουμε βιώσει καλά στο πετσί μας το τί σημαίνει για τις τσέπες και τις ζωές μας η διαρκής κρίση του κρατικού-καπιταλιστικού συστήματος, ένα νέο επεισόδιο της οποίας βιώνουμε τον τελευταίο 1,5 χρόνο. Οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ, προκειμένου να διαφυλάξουν και να αυξήσουν όσο περισσότερο μπορούν τα κέρδη τους, έχουν εξαπολύσει μια λυσσαλέα επίθεση σε βάρος της κοινωνικής πλειοψηφίας. Με μια σειρά αντιδραστικών-αντικοινωνικών μέτρων, στερούν από την κοινωνική βάση ακόμα και τα στοιχειώδη μέσα επιβίωσης, ανατρέπουν κατακτήσεις αιώνων και παραδίδουν όλα τα αγαθά και τις κοινωφελείς υπηρεσίες στα χέρια του κεφαλαίου, δημιουργώντας έτσι τις καλύτερες συνθήκες για την όξυνση της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης. Πριν από μερικές εβδομάδες, έγινε γνωστό ότι βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη ένα νέο κύμα ανατιμήσεων σε καταναλωτικά και βιομηχανικά είδη, ένα νέο δηλαδή κύμα ακρίβειας το οποίο επηρεάζει βασικά αγαθά, όπως τα τρόφιμα, το ρεύμα, τα καύσιμα. Συντελείται έτσι μια έμμεση μείωση στους μισθούς και τις συντάξεις της πλειοψηφίας της κοινωνίας, η οποία έρχεται να προστεθεί στη φορολογική ληστεία της τελευταίας δεκαετίας και η οποία έγινε στο όνομα της αποπληρωμής των χρεών στους «δανειστές», την ίδια στιγμή που το χρέος έχει ξεπεράσει το 236% του ΑΕΠ. Δίπλα στην φορολογία και στις διαρκείς ανατιμήσεις, είδαμε τα τελευταία χρόνια και ευρύτερες αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις και ιδιωτικοποιήσεις σε μια σειρά από τομείς που επιβαρύνουν την καθημερινότητα της κοινωνίας, αυξάνουν το κόστος ζωής, καταβαραθρώνουν το βιοτικό επίπεδο.

Το νέο κύμα ανατιμήσεων καταγράφεται και στα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ που δείχνουν αυξήσεις σχεδόν σε όλα τα είδη λαϊκής κατανάλωσης κατά 2% περίπου, ενώ για ορισμένα είδη φτάνουν μέχρι και το 12%. Ενδεικτικά της μεγάλης αύξησης των τιμών σε διάφορα αναγκαία προϊόντα είναι τα παρακάτω νούμερα: φρέσκα θαλασσινά 4,39%, ελαιόλαδο 2,61%, λαχανικά 8%, κρέας 13,21%, βενζίνη 16,8%, πετρέλαιο κίνησης 20,25%, φυσικό αέριο 72,32%. Αντίστοιχα, στις μεταφορές παρατηρείται αύξηση 6,7% και στη στέγαση 4%. Οι ανατιμήσεις αυτές, με χαρακτηριστικότερες όλων τις τεράστιες αυξήσεις στην ενέργεια (έως και 50% στο ηλεκτρικό ρεύμα), προκύπτουν ως αποτέλεσμα της ανάγκης του ντόπιου αλλά και του διεθνούς κεφαλαίου να επιστρέψει γρήγορα στην μέγιστη δυνατή κερδοφορία,  αντανακλούν  τους  ανταγωνισμούς  της  αγοράς  και  σχετίζονται  άμεσα  με  την  στρατηγική  της «απελευθέρωσης» της ενέργειας και της «πράσινης» μετάβασης, την οποία ευαγγελίζονται οι κυρίαρχοι. Για άλλη μια φορά λοιπόν, την κρίση και τους ανταγωνισμούς του καπιταλιστικού κόσμου πληρώνει η κοινωνική βάση.

Το νέο κύμα ακρίβειας έρχεται μέσα σε μια πολύ ιδιαίτερη κοινωνική συνθήκη και στην πραγματικότητα αποτελεί τη συνέχεια του αντικοινωνικού σχεδιασμού του κράτους και του κεφαλαίου, όπως αυτός συντελείται τα τελευταία χρόνια. Βρισκόμαστε περισσότερα από δέκα χρόνια μετά το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης του 2008 και σχεδόν 2 χρόνια από την εμφάνιση της πανδημίας. Μέσα σε αυτό το διάστημα, οι ταξικές ανισότητες έχουν οξυνθεί, το κόστος ζωής έχει αυξηθεί σε τρομακτικό βαθμό, ενώ οι μισθοί είναι χαμηλότεροι από ποτέ. Η περίοδος της πανδημίας είναι χαρακτηριστική των προθέσεων και του σχεδιασμού του κυριαρχίας. Από την αρχή της υγειονομικής κρίσης έγινε φανερό όχι μόνο ότι το κράτος αδιαφορεί για την προστασία της ανθρώπινης ζωής και της κοινωνικής πλειοψηφίας, αλλά και ότι όλες του οι κινήσεις αποσκοπούν στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων του κεφαλαίου. Έτσι, αντί να ενισχύσει το δημόσιο σύστημα υγείας, αντί να προσλάβει ιατρονοσηλευτικό προσωπικό και να λάβει ουσιαστικά μέτρα προστασίας στους χώρους εργασίας, το κράτος ήδη επεξεργάζεται το σχέδιο για περεταίρω ιδιωτικοποίηση του συστήματος υγείας με την μη πρόσληψη και τις απολύσεις εργαζομένων, με τις εξαγγελίες για συγχωνεύσεις κλινικών και νοσοκομείων, με την είσοδο ιδιωτικών εταιριών στο δημόσιο σύστημα υγείας (ΣΔΙΤ).

Πέρα όμως από το χώρο της υγείας, παρόμοιος σχεδιασμός υπάρχει και σε μια σειρά άλλων τομέων και υπηρεσιών όπως η εκπαίδευση, η ύδρευση, οι συγκοινωνίες, η στέγαση, οι δημόσιες υποδομές και περιουσία (από κτίρια μέχρι ολόκληρα βουνά και παραλίες). Χαρακτηριστικό είναι το ότι η ολοκληρωτική αναδιάρθρωση που συντελείται τα τελευταία χρόνια στον χώρο της εκπαίδευσης περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, την καθιέρωση διδάκτρων σε μεταπτυχιακά (και προπτυχιακά πλέον) προγράμματα σπουδών, την εμπλοκή όλο και περισσότερων ιδιωτικών εταιριών τόσο με πανεπιστημιακές υπηρεσίες όσο και με ερευνητικά προγράμματα, την επιβολή ταξικών φραγμών μέσω της μείωσης των εισακτέων και της θέσπισης της Ελάχιστης Βάσης Εισαγωγής.

Επιπλέον, η επίθεση κράτους και κεφαλαίου ενάντια στην κοινωνική πλειοψηφία επεκτείνεται και στο ζήτημα της στέγασης. Εδώ και κάποιο καιρό, το κράτος έχει άρει τους περιορισμούς για τη διεξαγωγή των πλειστηριασμών και έχει ψηφίσει νέο πτωχευτικό κώδικα, ο οποίος απελευθερώνει τους πλειστηριασμούς και τις εξώσεις πρώτης κατοικίας. Συγκεκριμένα, ο νέος πτωχευτικός κώδικας, πατώντας πάνω στο δρόμο που άνοιξε η προηγούμενη κυβέρνηση Σύριζα και επιβάλλουν οι ντιρεκτίβες της ΕΕ, απελευθερώνει την πώληση και την ενοικίαση της πρώτης κατοικίας του «οφειλέτη», και μάλιστα με την ενεργοποίηση της σχετικής διαδικασίας από την τράπεζα, τα funds και άλλους πιστωτές. Μεταξύ άλλων, ο δανειολήπτης θα μεταβιβάζει την κυριότητα του ακινήτου σε ιδιωτικό ειδικό φορέα που θα συστήνεται για το  σκοπό αυτό και στη συνέχεια θα μπορεί  να γίνεται νοικάρης  στο σπίτι  του  αντιμετωπίζοντας παράλληλα τη διαρκή απειλή της οριστικής έξωσης, αφού μετά από τρία χρόνια η τράπεζα θα έχει το ελεύθερο να καταγγείλει τη σύμβαση αν δεν καταβληθούν έγκαιρα 3 στη σειρά μηνιαία μισθώματα. Την ίδια στιγμή προβλέπεται η πλήρης ρευστοποίηση της περιουσίας του οφειλέτη, ο οποίος έχει πλέον πρόσβαση μονάχα στα ποσά του εισοδήματός του που καλύπτουν «εύλογες δαπάνες διαβίωσης». Σε μερικά ψίχουλα δηλαδή, ίσα για να μην πεθάνει. Με τον τρόπο αυτό, καθίσταται σαφές ότι για το κράτος, βασική επιδίωξη δεν είναι η κάλυψη μιας βασικής κοινωνικής ανάγκης, όπως είναι η στέγαση, αλλά η εξασφάλιση των κερδών  για τις τράπεζες και το κεφάλαιο. Είναι ήδη ορατό το ενδεχόμενο, στο επόμενο διάστημα να ξεσπάσει μια τεράστια στεγαστική κρίση.

Μια ειδική μνεία θα πρέπει να γίνει και στο ζήτημα της ενέργειας, καθώς τα τελευταία χρόνια, όλες ανεξαιρέτως οι κυβερνήσεις και βάσει των οδηγιών της Ε.Ε. έχουν μετατρέψει τη χώρα σε ένα απέραντο εργοτάξιο «αναπτυξιακών» έργων που, σύμφωνα με τις εξαγγελίες τους, αποσκοπούν στην προώθηση «πράσινων» μορφών ενέργειας και στην ενεργειακή αυτάρκεια της χώρας. Η μπίζνα με τις ΑΠΕ όχι μόνο δεν έφερε αυτάρκεια -αντιθέτως-, όχι μόνο δεν έφερε μείωση των τιμών κατανάλωσης όπως ευαγγελίζονται όσοι επιδοτούνται αδρά από Ευρωπαϊκά κονδύλια για να παράξουν ακριβό ηλεκτρικό ρεύμα, αλλά την ίδια στιγμή εκτόξευσε τις τιμές της ενέργειας στα λαϊκά σπίτια ενώ ταυτόχρονα οι βιομήχανοι συνεχίζουν να παίρνουν ρεύμα στην τιμή κόστους. Το μεγαλύτερο ποσοστό της ΔΕΗ βρίσκεται εδώ και λίγο καιρό στα χέρια ιδιωτών και το άνοιγμα της αγοράς ενέργειας έχει φέρει μονάχα χειρότερες υπηρεσίες και άμεσες διακοπές ηλεκτροδότησης σε όσους χρωστάν δύο λογαριασμούς. Το μόνο που έχει μείνει για την κοινωνία από τις κυρίαρχες πολιτικές για την ενέργεια είναι τα καταστροφικά έργα που γίνονται σε όλη τη χώρα και τα οποία λεηλατούν κάθε φυσικό πόρο, επιβαρύνοντας τα βουνά, τα δάση, τα ποτάμια και τις θάλασσες.

Όλα όσα αναφέρονται παραπάνω, από τις ανατιμήσεις στα βασικά αγαθά και στο ρεύμα, τις ταχύτατες ιδιωτικοποιήσεις μίας σειράς -μέχρι πρότινος- δημόσιων υπηρεσιών, χώρων και δομών (λιμάνια, ΟΣΕ, ΔΕΗ, ΔΕΔΔΗΕ, αεροδρόμια, ΟΑΣΘ, φοιτητικές λέσχες κλπ), μέχρι την επιχείρηση ιδιωτικοποίησης της υγείας, την περαιτέρω εμπλοκή του κεφαλαίου στον χώρο της εκπαίδευσης και την απελευθέρωση των πλειστηριασμών, αποτελούν κομμάτια της συνολικότερης επίθεσης που έχει εξαπολύσει το κυρίαρχο εκμεταλλευτικό σύστημα σε βάρος των χαμηλότερων κοινωνικών στρωμάτων. Οι αυξήσεις σε βασικά αγαθά σε συνδυασμό με τους ελάχιστους μισθούς (και παρά την προκλητικά πενιχρή αύξηση του κατώτατου μισθού κατά 0,52€ την ημέρα), τον τεράστιο αριθμό των ανέργων και τις συνθήκες εργασιακής γαλέρας που έχουν διαμορφωθεί, ειδικά μετά το τελευταίο αντεργατικό νομοσχέδιο, δημιουργούν έναν ασφυκτικό κλοιό γύρω από την κοινωνική πλειοψηφία. Οι εργαζόμενοι και οι άνεργες, οι φτωχοί και οι καταπιεσμένες, αποκλειόμαστε όλο και πιο πολύ από την πρόσβαση στα στοιχειώδη μέσα διαβίωσης, από την υγεία και την παιδεία. Καθημερινά βυθιζόμαστε όλο και περισσότερο στη φτώχεια και την ανασφάλεια.

 

Από τον διαρκή ατομικό αγώνα για την επιβίωση, στον διαρκή συλλογικό αγώνα για ζωή

Το άμεσο  μέλλον μας επιφυλάσσει ακόμα πιο βαθιά φτώχεια, ακόμα πιο ξεκάθαρους αποκλεισμούς όλο και περισσότερων από εμάς από την υγεία, από την παιδεία, από την ενέργεια, από τις μετακινήσεις, από την στέγαση, από μία σειρά ειδών πρώτης ανάγκης όπως το νερό και η τροφή. Σε όλο τον κόσμο, παίρνοντας διαφορετικές μορφές δικτύωσης και οργάνωσης, δυναμικές και μαχητικές αντιστάσεις υπερασπίζονται τον δημόσιο και κοινωνικό χαρακτήρα μίας σειράς υπηρεσιών, περιφρουρούν πολύμορφα και πολλές φορές αποτελεσματικά τις ανάγκες της κοινωνίας απέναντι στις ιδιωτικοποιήσεις, τις εξώσεις, τα ακριβά ενοίκια, τα κομμένα ρεύματα, τους υπερκοστολογημένους λογαριασμούς. Έχοντας στα χέρια μας την φόρα και την εμπειρία από τον νικηφόρο, μετά από πολλά χρόνια, αγώνα των εργαζομένων της e-food, κανείς δεν μπορεί να μας πείσει για το μάταιο της οργανωμένης μας αντίστασης. Σε κάθε γειτονιά, σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε σημείο που συναντιόμαστε, να επικοινωνήσουμε τα κοινά μας προβλήματα, να σταθούμε μαζί πάνω στην αρχή της αλληλοβοήθειας, να στήσουμε δίκτυα και δομές κοινωνικής και ταξικής αλληλεγγύης. Να παλέψουμε για την αύξηση του εισοδήματός μας και την μείωση του κόστους ζωής, να μπλοκάρουμε την ιδιωτικοποίηση της υγείας και της παιδείας, να δομήσουμε από τα κάτω ένα πλατύ ριζοσπαστικό κοινωνικό μέτωπο που θα τοποθετεί στο κέντρο της ανάλυσής του τον άνθρωπο και τις ανάγκες του και θα παλεύει για την ελεύθερη πρόσβαση στην υγεία, στην ενέργεια, στην στέγαση, στην μόρφωση, σε όλα τα είδη πρώτης ανάγκης για όλους και όλες, ντόπιους και μετανάστριες.

ΝΑ ΜΠΛΟΚΑΡΟΥΜΕ ΤΟ ΑΥΞΗΜΕΝΟ ΚΟΣΤΟΣ ΖΩΗΣ, ΤΑ ΑΚΡΙΒΑ ΕΝΟΙΚΙΑ, ΤΙΣ ΕΞΩΣΕΙΣ, ΤΙΣ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΕΙΣ

ΝΑ ΣΤΗΣΟΥΜΕ ΔΙΚΤΥΑ ΚΑΙ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ ΑΓΩΝΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΕΙΤΟΝΙΑ

ΝΑ ΜΗΝ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΚΑΜΙΑ ΜΟΝΗ ΚΑΙ ΚΑΝΕΝΑΝ ΜΟΝΟ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΕΠΙΘΕΣΗ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΩΝ

ΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ – ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ

 Ταξική Αντεπίθεση, ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών (Αθήνα, Θεσσαλονίκη)

Πέλοτο, στο δρόμο για την Αναρχία και τον Κομμουνισμό (Ξάνθη)

Αναρχική Ομάδα «Δυσήνιος Ίππος» (Πάτρα)

Κατάληψη Παλιού Νεκροτομείου (Αλεξανδρούπολη)

ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, ΚΕΙΜΕΝΑ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗ ΔΙΚΗ ΤΩΝ ΜΕΛΩΝ ΤΟΥ ΡΟΥΒΙΚΩΝΑ

Ανακοίνωση σχετικά με τη δίκη των μελών του Ρουβίκωνα. Μπορείτε να την κατεβάσετε σε pdf από εδώ.

 

Στις 13 Οκτώβρη οδηγούνται σε δίκη δύο μέλη της αναρχικής συλλογικότητας Ρουβίκωνας, ο Νίκος Ματαράγκας και Γιώργος Καλαϊτζίδης για το φόνο ενός αρχιμαφιόζου-εμπόρου ναρκωτικών το 2016 στα Εξάρχεια, με τον πρώτο ως ηθικό αυτουργό και τον δεύτερο ως φυσικό, και απειλούνται με ισόβια κάθειρξη για ανθρωποκτονία. Ο λόγος; Έπραξαν και πράττουν τα αυτονόητα! Συμμετείχαν στους αγώνες ενάντια στο ναρκεμπόριο και τη μαφία που λυμαινόταν την πλατεία των Εξαρχείων. Παρ’ ότι η υπόθεση φαινόταν να «κλείνει» (χωρίς βέβαια να έχει βγει στο αρχείο), οι σύντροφοι, 5 χρόνια μετά, σέρνονται εκ νέου στο δικαστήριο με ένα κατηγορητήριο-σκευωρία που βασίζεται στις κατηγορίες εμπόρων ναρκωτικών(!) και μπάτσων.

Η υπόθεση των μελών του Ρουβίκωνα υπερβαίνει την κοινή λογική. Συμπυκνώνει με τον πιο ωμό και ξεκάθαρο τρόπο την εκδικητικότητα του κράτους και τη μεθοδικότητα στη διαχείριση όσων αγωνίζονται ενάντια στις κυρίαρχες δομές και τις επιταγές του κεφαλαίου. Δεν είναι, όμως, η μοναδική. Έρχεται να προστεθεί σε μια σειρά άλλων υποθέσεων. Χαρακτηριστικά πρόσφατα παραδείγματα είναι η υπόθεση του Β.Σταθόπουλου, του Π. Γεωργιάδη και η στοχοποίηση φοιτητών στην κατειλημμένη πρυτανεία στην Αθήνα (Νοέμβριος 2020).

Οι ίδιοι που εν καιρώ πανδημίας έχουν αφήσει χιλιάδες ανθρώπους να πεθάνουν αδιαφορώντας για τις ζωές της κοινωνικής βάσης, έχουν περάσει σειρά ταξικών και αντικοινωνικών νόμων (εργασιακά, περιβαλλοντικό, εκπαιδευτικά κλπ.), δεν έχουν προσπαθήσει στο ελάχιστο να ανασχέσουν τη διασπορά του ιού, προσπαθούν για άλλη μια φορά να εξοντώσουν υλικά και ηθικά όποιον/α αγωνίζεται. Αυτά είναι τα μέσα που χρησιμοποιούνται εναντίον όσων επιλέξουν να παλέψουν για τα συμφέροντα της τάξης μας κόντρα στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό, κόντρα στο κράτος και στο κεφάλαιο. Η καταστολή και οι διώξεις όμως, δεν μπορεί να αποτελούν άλλοθι αδράνειας ούτε αιτία δηλώσεων νομιμοφροσύνης. Ιστορικά, δεν υπήρξε ποτέ περίοδος που οι αγωνιστές δεν βρίσκονται στο στόχαστρο της κρατικής κατασταλτικής επίθεσης.

Είναι χρέος μας να σταθούμε στο πλευρό τους. Η δίκη δεν αποτελεί ένα μπρα-ντε-φερ αναρχικών και κράτους. Οι επιθέσεις που εξαπολύονται στην εργασία, στη φύση, στην εκπαίδευση και στο δημόσιο χώρο πρέπει να μας βρουν ενωμένους. Μόνο έτσι μπορούμε να ελπίζουμε για την πτώση αυτού του σάπιου, παρασιτικού συστήματος, από την νοσούσα οικονομίας τους, την πολεμική όξυνση, την καταστροφή του φυσικού κόσμου και τις πανδημίες, τις φωτιές, τη διαιώνιση της εξαθλίωσης, της φτώχιας, των διαχωρισμών και να παλέψουμε για την (αν)οικοδόμηση μιας κοινωνίας ισότητας, ελευθερίας και αλληλεγγύης.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ ΝΙΚΟ ΜΑΤΑΡΑΓΚΑ ΓΙΩΡΓΟ ΚΑΛΑΙΤΖΙΔΗ

ΑΜΕΣΗ ΑΠΑΛΛΑΓΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΚΑΤΗΓΟΡΙΩΝ

ΚΑΝΕΝΑΣ/ΚΑΜΙΑ ΜΟΝΟΣ/Η ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

ΔΙΑΡΚΗΣ ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ – ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ

Εργατικες Συγκετρωσεις - επετειακες και μη, ΚΕΙΜΕΝΑ, συγχρονες εργασιακες σχεσεις

ΟΥΤΕ «FREELANCERS», ΟΥΤΕ ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ

Προκήρυξη για τον αγώνα των διανομέων της εταιρίας e-food, ύστερα από την ανακοίνωση της εταιρίας για τη μη ανανέωση της σύμβασης τους και την επιβολή της μετατροπής τους σε freelancers. Μπορείτε να την κατεβάσετε σε pdf από εδώ.

Ούτε «freelancers», ούτε «συνεργάτες»

Τις τελευταίες ημέρες ξέσπασε ένα λαμπρό παράδειγμα εργατικού αγώνα από τους εργαζόμενους διανομείς της εταιρείας e-food, το οποίο κατάφερε να συσπειρώσει και να ενώσει ένα μαζικότατο κομμάτι εργαζομένων, να νικήσει κερδίζοντας τα βασικά τους αιτήματα για συμβάσεις αορίστου χρόνου εργασία και τη λήξη των αυθαίρετων αξιολογήσεων και παράλληλα να συμπαρασύρει ένα μεγάλο κύμα αλληλεγγύης το οποίο ξεχείλισε τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Πιο συγκεκριμένα, ο αγώνας των εργαζομένων ξεκίνησε όταν η εταιρεία ανακοίνωσε σε 115 εργαζόμενους της, τη μη ανανέωση της σύμβασης τους και την επιβολή ενός μοντέλου freelancer καμουφλάροντας τη μισθωτή σχέση εργασίας με μια αιωρούμενη έννοια αυτοαπασχολούμενου-ελεύθερου επαγγελματία. Τα αφεντικά προσπαθούν να ξεζουμίσουν όσα παραπάνω μπορούν από την εργατική μας δύναμη βαφτίζοντας μας «συνεργάτες». Προφανώς, αυτή η εργασιακή συνθήκη δεν είναι καινοτομία της e-food. Στην ανταγωνίστρια εταιρεία διανομής φαγητού Wolt αυτή η σύμβαση εργασίας γινόταν εξαρχής με όρους freelancer. Παράλληλα, είναι μια εργασιακή σχέση η οποία επικρατεί σε πολλούς άλλους εργασιακούς κλάδους, π.χ. στους νέους μηχανικούς, αποκρύπτοντας τη μισθωτή σχέση εργασίας. Το καθεστώς αυτό εξυπηρετεί τις εταιρείες και τα αφεντικά να γλιτώνουν φράγκα, αφού πλέον ο εργαζόμενος είναι υποχρεωμένος να πληρώνει μόνος για την ασφάλιση και τα ένσημα του, όταν «δεν έχει δουλειά» να μην έχει μισθό ενώ όταν «ανοίγουν οι δουλειές» να είναι πάντα διαθέσιμος. Και η πίτα ολόκληρη και ο σκύλος χορτάτος. Παράλληλα, σχετικοποιεί τη σχέση εκμεταλλευτή-εκμεταλλευομένου προσπαθώντας τεχνηέντως να αποκρύψει την εκμετάλλευση που δεχόμαστε από τα αφεντικά, προτάσσοντας ότι δήθεν είμαστε συνεργάτες και όχι εξαρτημένοι μισθωτοί εργαζόμενοι.

Πέραν της συγκεκριμένης ανακοίνωσης όμως, οι εργαζόμενοι της e-food βίωναν συνεχώς την επισφάλεια και το άγχος της απόλυσης και της ανεργίας όντας αναγκασμένοι να συνάψουν τρίμηνες συμβάσεις εργασίας με την δουλεμπορική εταιρεία ManPower Group. Οι μη ανανεώσεις των συμβάσεων αποτελούσε μέσο πίεσης και εντατικοποίησης της εργασίας, κάνοντας πατίνι τους διανομείς με την αύξηση της χιλιομετρικής απόστασης παραγγελίας και την επακόλουθη αύξηση των εργασιακών ατυχημάτων.

Βέβαια, η επίθεση που δέχεται ο κόσμος της εργασίας είναι κοινή σε όλους τους κλάδους. Το νομοσχέδιο Χατζηδάκη, αλλά και σωρεία αντεργατικών νόμων και νομοσχεδίων που ήρθαν πριν από αυτό έστρωσαν το δρόμο για τον εργασιακό μεσαίωνα που βιώνουμε σήμερα. 10ωρη εργασία, υπερδιπλασιασμός του ορίου των απλήρωτων υπερωριών (από 48 σε 120), ελαστικά σπαστά ωράρια μετά από «ατομική συμφωνία» του εργαζόμενου και του εργοδότη και κυριακάτικη εργασία. Τέλος, ο συνδικαλισμός μπαίνει στο στόχαστρο με το φακέλωμα συνδικαλιστών και την επίθεση στο απεργιακό δικαίωμα.

Επιπλέον, η πανδημία ανάγκασε εργαζόμενους/ες είτε να προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα με επιδόματα των 534 ευρώ, είτε να συνεχίζουν να εργάζονται με φυσική παρουσία χωρίς καμία μέριμνα για την προστασία της υγείας τους στο βωμό της συνεχούς παραγωγής και του κέρδους για τα αφεντικά. Η τηλεργασία έγινε μια μόνιμη συνθήκη και κανονικότητα με τα ωράρια να γίνονται λάστιχο, τον προσωπικό χώρο και χρόνο να εξαφανίζονται και τις εργοδοτικές αυθαιρεσίες να αυξάνονται. Τέλος, τα εργατικά ατυχήματα όχι απλά να συνεχίζουν να υπάρχουν, αλλά να αυξάνονται όσο αυξάνονται και οι απαιτήσεις και η πίεση εν ώρα εργασίας από τα αφεντικά.

Καταλυτικό ρόλο για όλα τα παραπάνω παίζει η ανεργία που έχει φτάσει στο 1 εκατομμύριο, σύμφωνα με τον ΟΑΕΔ, λειτουργώντας ως φόβητρο από τα αφεντικά και παράλληλα ως μέσο για να συμπιεστούν παραπάνω μισθοί και δικαιώματα συνθέτουν το πλαίσιο της σύγχρονης εργασιακής πραγματικότητας. Όλα αυτά, σε συνδυασμό με την ψηφιοποίηση και την απεδαφικοποίηση της εργασίας που απομακρύνουν τον εργάτη από το χώρο εργασίας του, δυσκολεύοντας την επικοινωνία μεταξύ των εργαζομένων και την πάλη για τα κοινά τους συμφέροντα, συνθέτουν το πλαίσιο της νέας εργασιακής πραγματικότητας.

Ωστόσο, μέσα σε αυτή τη ζοφερή συνθήκη οι εργαζόμενοι της e–food έδειξαν το δρόμο! Με όπλο τη συνέλευση και την απεργία και με όχημα την ταξική ενότητα και την αλληλεγγύη, ένωσαν τις δυνάμεις τους και έβαλαν φραγμό στα σχέδια των αφεντικών τους. Κόντρα στην απαισιοδοξία και την απογοήτευση των ημερών, ο αγώνας τους αποτελεί φωτεινό παράδειγμα πως οι αγώνες μας είναι δίκαιοι και πως αν οργανωθούμε ενάντια στα αφεντικά μας θα νικήσουμε. Γιατί εμείς μπορούμε χωρίς αυτούς. Αυτοί όμως χωρίς εμάς είναι γυμνοί βασιλιάδες. Να σπάσουμε τους τσαμπουκάδες τους, να πάμε κόντρα στις συνθήκες που θέλουν να μας επιβάλλουν για να κερδίζουν εις βάρος μας από την εργασία μας και να οργανωθούμε στους χώρους δουλειάς μας.

Το κύμα συμπαράστασης που κατέκλυσε τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης όντως ενίσχυσε τον αγώνα των διανομέων, βοηθώντας στη διάδοση του αγώνα τους και παράλληλα προκάλεσε πλήγμα στην εταιρεία e-food δυσφημίζοντας την. Οι δυνατότητες όμως που προσδίδουν τα μέσα αυτά δεν μπορούν να είναι νικηφόρα αν εμείς, η τάξη των εκμεταλλευόμενων δεν οργανωθούμε, και δε βγούμε στο δρόμο ενάντια στα αφεντικά μας. Οι κινήσεις μας πρέπει να απορρέουν από τη σκοπιά των εργαζομένων που βιώνουν την ίδια εκμετάλλευση και όχι από τη σκοπιά του καταναλωτή. Η αλληλεγγύη μεταξύ του κόσμου της εργασίας είναι που θα φέρει τις σύγχρονες νίκες.

Ενάντια στην επίθεση που δεχόμαστε, να πιάσουμε το νήμα των εργαζομένων διανομέων της εταιρείας e-food. Να οργανωθούμε στους χώρους δουλειάς ενάντια στα αφεντικά μας, αλλά και ως τάξη ενάντια στην πολιτική του κράτους και του κεφαλαίου που μας κλέβουν τη ζωή. Να οργανωθούμε στη βάση, ενάντια στα νομοσχέδια που μας φέρνουν όλο και πιο κοντά στον εργασιακό μεσαίωνα και μας υποχρεώνουν να ζούμε μέσα στην εξαθλίωση. Να διώξουμε τον φόβο, και να διεκδικήσουμε υγεία προσβάσιμη για όλους, δουλειά με δικαιώματα, επαναφορά του οκταώρου που είχε κατακτηθεί με αίμα και αγώνες, δικαίωμα στην κατοικία και ζωή με αξιοπρέπεια. Γιατί μόνο αν οργανωθούμε και αντισταθούμε συλλογικά μπορούμε να ελπίζουμε!

ΤΑΞΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ΤΗΣ E–FOOD

ΟΙ ΖΩΕΣ ΜΑΣ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ ΜΕ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΣΤΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ, ΜΕ ΣΤΗΣΙΜΟ ΕΡΓΑΤΙΚΩΝ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΩΝ

ΓΙΑ ΝA ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΟΥΜΕ ΤΑ ΔΙΚΑΩΜΑΤΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ

 

ΚΕΙΜΕΝΑ, Κυριακατικη Εργασια, συγχρονες εργασιακες σχεσεις

ΕΛΑΣΤΙΚΑ ΩΡΑΡΙΑ-ΔΕΚΑΩΡΗ ΔΟΥΛΕΙΑ, ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΓΙΑ Τ’ ΑΦΕΝΤΙΚΑ

Κείμενο ενάντια στο νέο νομοσχέδιο υποτίμησης της εργασίας και του δικαιώματος στην απεργία. Μπορείς να το κατεβάσεις σε μορφή pdf από εδώ.

Εδώ και μια δεκαετία βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης, η υποτίμηση και η επίθεση που δέχεται ο κόσμος της εργασίας ολοένα και οξύνεται. Παρόλο που οι εκμεταλλευτές μας προσπαθούν να μας πείσουν πως η εποχή των μνημονιακών πολιτικών λιτότητας έχει τελειώσει, στη σημερινή συγκυρία της παγκόσμιας υγειονομικής κρίσης, προετοιμάζουν σωρεία νέων επιθετικών αναδιαρθρώσεων σε νευραλγικούς τομείς. Έτσι, το ελληνικό κράτος ευθυγραμμισμένο με τις επιταγές της Ε.Ε. και του ΣΕΒ αξιοποιεί την πανδημία για την εφαρμογή νομοσχεδίων και πολιτικών προς όφελος του ντόπιου και διεθνούς κεφαλαίου.

Η εργασιακή πραγματικότητα εν καιρώ πανδημίας βρήκε τους/τις εργαζόμενους/ες είτε να προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα με το επίδομα των 534 ευρώ, είτε να συνεχίζουν να εργάζονται με φυσική παρουσία υπό αβέβαιες συνθήκες χωρίς καμία μέριμνα για την προστασία της υγείας τους στο βωμό του κεφαλαίου και της συνεχούς παραγωγής κέρδους για τα αφεντικά. Για άλλους η τηλεργασία έγινε μια μόνιμη συνθήκη και κανονικότητα με τα ωράρια να γίνονται λάστιχο, τον προσωπικό χώρο και χρόνο να εξαφανίζονται και τις εργοδοτικές αυθαιρεσίες να αυξάνονται και όλα αυτά μέσα σε ένα απρόσωπο περιβάλλον οπού η δυνατότητα για επικοινωνία με τους/τις συναδέλφους/ισσες πάει περίπατο. Όσοι και όσες ήταν άνεργοι/ες αλλά και όσοι/ες δούλευαν μαύρα και απολύθηκαν μετά το πρώτο κύμα της πανδημίας λόγω περικοπών της επιχείρησης, βρέθηκαν έκθετοι και μετέωροι να προσπαθούν να επιβιώσουν εν μέσω lockdown. Επιπλέον είδαμε τα εργατικά ατυχήματα όχι απλά να συνεχίζουν να υπάρχουν αλλά να αυξάνονται όσο αυξάνονται και οι απαιτήσεις ή η πίεση εν ώρα εργασίας από τα αφεντικά.

Η κρίση που περνάει το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο σε συνδυασμό με τα συνεχή lockdown τα οποία βαθαίνουν ακόμα περισσότερο την πληγή της εγχώριας οικονομίας, δημιούργησαν την ανάγκη κράτος και κεφάλαιο να αναπροσαρμόσουν τις πολιτικές τους για να καταφέρουν να ανταπεξέλθουν στις νέες συνθήκες. Το νέο νομοσχέδιο για τα εργασιακά- το οποίο ακολουθεί πιστά τις υποδείξεις της έκθεσης Πισσαρίδη για μια οικονομία ανταγωνιστική, καινοτόμα, εξαγωγική και αναπτυσσόμενη σύμφωνα με τα ευρωπαϊκά πρότυπα, εισάγει μια σειρά από αναδιαρθρώσεις, οι οποίες χτυπάνε κατακτήσεις χρόνων του εργατικού κινήματος και αφορούν το ωράριο, την πενθήμερη εργασία, την απεργία και πρόκειται να κατατεθεί προς ψήφιση στη βουλή τις επόμενες εβδομάδες.

Το νομοσχέδιο προβλέπει εφαρμογή 10ωρης εργασίας ,υπερδιπλασιασμό του ορίου των απλήρωτων υπερωριών (από 48 σε 120), ελαστικά σπαστά ωράρια μετά από «ατομική συμφωνία» του εργαζόμενου και του εργοδότη και διεύρυνση των κλάδων που θα λειτουργούν Κυριακές. Οι υπερωρίες πέραν του 8ώρου δε θα πληρώνονται με προσαύξηση, αλλά θα δίνονται ως ρεπό ή ως μειωμένο ωράριο εργασίας στο μέλλον, κάτι που μειώνει τον μισθό μας και τσακίζει τον προγραμματισμό των ζωών μας. Μάλιστα από τη στιγμή που υπάρχει 6μηνη προθεσμία για να δηλωθούν συνολικά οι υπερωρίες, είναι φανερό ότι ακόμα και τα μειωμένα ωράρια δεν πρόκειται να δοθούν ποτέ. Επιπλέον η τηλεργασία φαίνεται πως ήρθε να μείνει ως μια νέα πραγματικότητα καθώς τώρα καθιερώνεται ως πλήρους, μερικής ή εκ περιτροπής απασχόλησης ανάλογα με τις απαιτήσεις του εργοδότη. Ο χρόνος εργασίας αυξάνεται ανάλογα τις ανάγκες της εκάστοτε παραγωγικής περιόδου σε κάθε κλάδο πχ τουριστικές επιχειρήσεις και επισιτισμός σε καλοκαιρινή περίοδο.

Ωστόσο, η επίθεση στα δικαιώματα μας δε σταματά εδώ. Το νέο νομοσχέδιο περιλαμβάνει ρυθμίσεις σχετικές με την άσκηση του συνδικαλιστικού δικαιώματος για το οποίο πλέον απαιτείται η απογραφή στο Γενικό Μητρώο συνδικαλιστικών οργανώσεων, φακελώνοντας ουσιαστικά όσους συνδικαλίζονται. Η συγκεκριμένη παρέμβαση σε συνδυασμό με την ηλεκτρονική ψηφοφορία για οποιαδήποτε απόφαση του φορέα, δυσχεραίνει οποιαδήποτε επιχειρησιακή ή κλαδική απεργία καθιστώντας την παράνομη ή και ανέφικτη. Στο σημείο αυτό οφείλουμε να υπενθυμίσουμε τη διάταξη που ψήφισε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ τον Γενάρη του 2018, βάσει της οποίας υπερδιπλασιάστηκε ο αριθμός των εργαζομένων που απαιτείται προκειμένου να κηρυχθεί απεργία στο 51%. Επιπλέον, το προσωπικό ασφαλείας που πρέπει να εξακολουθεί να εργάζεται σε περίπτωση απεργίας στις επιχειρήσεις που η λειτουργία τους είναι κρίσιμη για το κοινωνικό σύνολο, στο δημόσιο και αλλού, ορίζεται σε τουλάχιστον 40%. Έτσι, παρέχεται ένα ιδιαίτερα ισχυρό κίνητρο στην εργοδοσία να εξασφαλίσει με οποιονδήποτε τρόπο την «ομαλή λειτουργία της επιχείρησης» με ό,τι συνεπάγεται αυτό. Ορίζεται, κατ’ αυτόν τον τρόπο, ένας απεργοσπαστικός μηχανισμός ασφάλειας σε νευραλγικούς για το κράτος τομείς. Τέλος, η προστασία των συμφερόντων της εργοδοσίας ενισχύεται, καθώς αν κατά την διάρκεια απεργίας, οι εργαζόμενοι προβούν σε κατάληψη εργασιακών χώρων (ακόμα και των εισόδων αυτών) ή σε περίπτωση που ασκηθεί «ψυχολογική ή σωματική βία», η απεργία καθίσταται παράνομη και όσοι μετέχουν σε αυτή τελούν ποινικά κολάσιμη πράξη. Ο ασαφής χαρακτήρας της «ψυχολογικής βίας» αποτελεί βούτυρο στο ψωμί της εργοδοσίας, η οποία θα μπορεί να τη χρησιμοποιεί ως δικαιολογία ώστε να βγάζει κάθε απεργία παράνομη, φτάνοντας στο σημείο να διεκδικεί ακόμα και αποζημίωση.

Είναι προφανές πως η κυβέρνηση προσπαθεί να εκμεταλλευτεί την ευκαιρία που της προσφέρει η έξαρση της πανδημίας προκειμένου, εν μέσω lockdown και της συστηματικής καλλιέργειας φόβου, να περάσει νομοσχέδια-ταφόπλακες για το νεοπρολεταριάτο και τα συμφέροντα του. Το έκανε στο προηγούμενο lockdown με το περιβαλλοντικό νομοσχέδιο, που δίνει το πράσινο φως σε πολυεθνικούς κολοσσούς για την περαιτέρω λεηλασία της φύσης και με το νομοσχέδιο για τις διαδηλώσεις, που κηρύττει παράνομη οποιαδήποτε διαδήλωση αποφασίσει κάθε φορά η κυβέρνηση. Το ζήτημα είναι το πότε η τάξη μας θα περάσει στην αντεπίθεση, καταργώντας στην πράξη τις συνθήκες που τις έχουν επιβάλει να ζει με τους χαμηλούς μισθούς, τα ελαστικά ωράρια, τις απολύσεις, τη μαύρη και ανασφάλιστη εργασία.

Όλα τα παραπάνω αποτελούν ένα στιγμιότυπο της ιστορικής επίθεσης που βιώνουμε από κράτος και κεφάλαιο. Αν το επιτρέψουμε, τα αφεντικά θα περάσουν πάνω απ’ τα κεφάλια μας, για να ξεπεράσουμε «όλοι μαζί» την υγειονομική κρίση. Είναι χρέος μας, λοιπόν, να στήσουμε ταξικά αναχώματα στην ολομέτωπη επίθεση που δεχόμαστε. Να αντισταθούμε ενάντια στην κρατική διαχείριση της πανδημίας που μας σκοτώνει λίγο-λίγο, που μας στοιβάζει στα ΜΜΜ και μας πετά έξω από τις ΜΕΘ, την ώρα που δίνονται λεφτά στα ΜΜΕ, στους πολεμικούς εξοπλισμούς και την καταστολή. Να οργανωθούμε στη βάση ενάντια στα νομοσχέδια που μας φέρνουν όλο και πιο κοντά στον εργασιακό μεσαίωνα και μας υποχρεώνουν να ζούμε μέσα στην εξαθλίωση. Να διώξουμε τον φόβο, να σπάσουμε το lockdown που μας έχει επιβληθεί για να διεκδικήσουμε υγεία προσβάσιμη για όλους, δουλειά με δικαιώματα, επαναφορά του οκταώρου που είχε κατακτηθεί με αίμα και αγώνες, δικαίωμα στην κατοικία και ζωή με αξιοπρέπεια. Γιατί μόνο αν οργανωθούμε και αντισταθούμε συλλογικά μπορούμε να ελπίζουμε!

 ΟΛΕΣ/ΟΙ ΣΤΙΣ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ

ΟΙ ΖΩΕΣ ΜΑΣ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ ΜΕ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΣΤΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ, ΜΕ ΣΤΗΣΙΜΟ ΕΡΓΑΤΙΚΩΝ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΩΝ

ΓΙΑ ΝA ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΟΥΜΕ ΤΑ ΔΙΚΑΩΜΑΤΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ