Προκήρυξη, που τυπώθηκε συνολικά σε 1100 κομμάτια και μοιράστηκε σε διάφορες φάσεις στην πόλη της Ξάνθης.
Μπορείς να την κατεβάσεις σε μορφή pdf από εδώ ή να τη διαβάσεις παρακάτω

 

Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης ως πτυχή του ολοκληρωτισμού της εργασίας

«Είμαι ενθουσιασμένος με τους αλβανούς! Πρόκειται φυσικά για παράνομη εργασία, αλλά αυτό αποτελεί προϋπόθεση για να μπορούν να προσφέρουν την εργασία τους, σε χαμηλή τιμή. Δεν επιθυμούμε να τους εμποδίσουμε να έρχονται, αλλά ακόμη και να το επιθυμούσαμε δεν θα μπορούσαμε»

Στέφανος Μάνος, υπουργός εθνικής Οικονομίας, 1992

«Όταν έχεις 2 στατιστικά στοιχεία, ακλόνητα, ποιοι σου παροξύνουν το φαινόμενο του AIDS, αυτοί που στο μεταφέρουν επειδή το έχουν όταν έρχονται στην Ελλάδα από χώρες του τρίτου κόσμου και οι ναρκομανείς. Έχεις 2 πηγές. Αν δεν κλείσει η πόρτα της χώρας σε συνεργασία και με την υπόλοιπη Ευρώπη-γιατί δεν μπορούμε να την κλείσουμε μόνοι μας- δεν θα το περιορίσουμε το φαινόμενο»

Αντρέας Λοβέρδος, υπουργός Υγείας, 2012

«Η χώρα χάνεται. Από την κάθοδο των Δωριέων, 4000 χρόνια πριν, ουδέποτε η χώρα δε δέχτηκε τόσο μεγάλης έκτασης εισβολή[…]. Πρόκειται για βόμβα στα θεμέλια της κοινωνίας και του κράτους. Η επίλυση του μεταναστευτικού είναι πρόκληση εθνικού μεγέθους. Είμαστε στα όρια της κατάρρευσης. Αν δεν δημιουργήσουμε ένα συνολικό δίκτυο διαχείρισης της παράνομης μετανάστευσης, θα καταρρεύσουμε. Κινδυνεύουμε με πλήρη αλλοίωση της κοινωνίας, το μεταναστευτικό ίσως είναι μεγαλύτερο πρόβλημα και από το οικονομικό»

Νίκος Δένδιας, υπουργός Δημόσιας Τάξης, 2012

 

Αυτό που τα μίντια και κατ’ επέκταση εμείς αποκαλούμε στην καθημερινότητά μας Κέντρα Κράτησης Μεταναστών, είναι στην ουσία τους Στρατόπεδα Συγκέντρωσης. Και αυτά τα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης δεν μπορούν να ιδωθούν ξεκομμένα από την πολιτική που ακολουθεί ένα κράτος. Είναι ένα τεχνικό ζήτημα, μιας κεντρικής πολιτικής απόφασης, για το ποιος μπορεί να είναι ο ρόλος (υλικός και ιδεολογικός) των μεταναστών σε μια χώρα, τι συμφέροντα και πώς μπορεί να τα εξυπηρετήσει η εργασία τους, η παροχή ή μη συγκεκριμένων δικαιωμάτων, καθώς και η διαχείρισή τους ως μια μάζα εργατών.

Κι ακριβώς επειδή τα χαρακτηριστικά των Στρατοπέδων Συγκέντρωσης ακολουθούν τις κεντρικές αποφάσεις, έχει νόημα να τα αντιλαμβανόμαστε πάντα στο πλαίσιο των δεδομένων οικονομικών και κοινωνικών συνθηκών που λαμβάνουν χώρα. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που οι δηλώσεις των εκπροσώπων του αστικού κράτους διαφοροποιούνται τόσο πολύ για το ίδιο ζήτημα μέσα σε μια δεκαετία. Τα πράγματα αλλάζουν, η κρίση βαθαίνει, η Ευρώπη παίρνει θέση μάχης και σε αυτό το νέο πλαίσιο η εκμετάλλευση των μεταναστών –και μαζί με αυτούς και η εκμετάλλευση όλου του νεοπρολεταριάτου- παίρνει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και ένταση. Σε τι όμως εξυπηρετούν τα Στρατόπεδα Συγκέντρωσης σήμερα και πού αποσκοπούν όσοι τα συντηρούν και τα υπερασπίζονται; Και κυρίως, ποιος είναι ο δικός μας ρόλος για να αντιπαλέψουμε τους μίζερους και θολούς διαχωρισμούς που μας επιβάλλονται;

 

χρήση υλική
στα στρατόπεδα συγκέντρωσης ζουν απλήρωτοι εργάτες!
(ο ρόλος των στρατοπέδων συγκέντρωσης στην εθνική μας οικονομία)

Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης αποτελούν άλλο ένα εργαλείο στα χέρια των αφεντικών για την επίτευξη του βασικού τους σκοπού: την αύξηση της κερδοφορίας τους από την εργασία των προλετάριων. Ένα ακόμα όπλο στη φαρέτρα της αντίπαλης τάξης, μέσα στον ταξικό πόλεμο.

Στην εποχή της καπιταλιστικής κρίσης, η επιτυχία των ολοένα και μεγαλύτερων κερδών (ή καλύτερα, η διατήρηση των απαιτούμενων επιπέδων κερδών, ώστε να μη «βαρέσουν κανόνι» διάφορες επιχειρήσεις και ταυτόχρονα εθνικές οικονομίες) γίνεται –κυρίως- με τη συμπίεση της αξίας της ζωντανής εργασίας. Όσο πιο τζάμπα δουλεύουν οι εργάτες, τόσο πιο καλά για το –απόλυτα κυρίαρχο- σχέδιο των αφεντικών και των κρατών τους για το ξεπέρασμα της κρίσης. Και για να το πούμε καλύτερα: όχι για το ξεπέρασμα, αλλά για το «σπρώξιμο» του «μεγαλύτερου μπαμ» όλο και πιο μετά. Και αν εμείς, το νεοπρολεταριάτο αυτού του κόσμου, δεν οργανώσουμε τη δικιά μας πολιτική ατζέντα για το πώς θα εκμεταλλευτούμε την καπιταλιστική κρίση προς όφελος των δικών μας ταξικών συμφερόντων, τότε αυτό το μπαμ θα σκάσει στα δικά μας τα κεφάλι και όχι στα κεφάλια των αφεντικών μας.

Η παραγωγή υπεραξίας για τα αφεντικά μας μέσω της εργασίας μας είναι ο κεντρικός πυλώνας οργάνωσης του καπιταλισμού. Η παραγωγή της υπεραξίας από την εργασία μας μπορεί να είναι είτε άμεση είτε έμμεση. Ας πούμε, ένας εργάτης που δούλευε στην κατασκευή των ολυμπιακών έργων πριν το 2004, παρήγαγε π.χ. 200€ συνολικά και έπαιρνε 50. Τα υπόλοιπα (μείον τους φόρους που πάνε στο κράτος) τα τσεπώνει ο εργολάβος του έργου και αφεντικό του εργάτη.

Ένας άλλος που είναι άνεργος και δε δουλεύει όλο τον τελευταίο χρόνο είναι: α. κοινωνική μάζα με –άμεσο- μισθό μηδέν (0), β. φόβητρο για τον εργαζόμενο εργάτη, ο οποίος φοβάται μην βρεθεί στη θέση του και γ. κοινωνικό δυναμικό που μπορεί -υπό δεδομένη ιδεολογική επικυριαρχία της αστικής τάξης- να απαιτεί να ενταχθεί στην εργασία με μισθό μικρότερο από αυτόν που παίρνουν οι ήδη εργαζόμενοι. Πέρα από τα παραπάνω, ο άνεργος εργάτης συμμετέχει στην κοινωνική αναπαραγωγή όπως ακριβώς και ο εργαζόμενος εργάτης. Έχει κοινωνικές σχέσεις και κοινωνικές υποχρεώσεις, καταναλώνει, αναπαράγει ιδεολογία. Αλλά δεν πληρώνεται! Και γιατί συμβαίνει αυτό; Επειδή ο καπιταλισμός χρειάζεται λιγότερους εργάτες από όσους υπάρχουν! Και αυτούς που δεν χρησιμοποιεί μια δεδομένη στιγμή, τους πληρώνει τα ελάχιστα. Και έτσι τα αφεντικά αυξάνουν το ποσό απόσπασης υπεραξίας, συνολικά, από το νεοπρολεταριάτο. Αντιλαμβανόμαστε τα συμφέροντα του νεοπρολεταριάτου με ενιαίο τρόπο. Και βλέπουμε αυτά τα συμφέροντα –τα συμφέροντα των δημιουργών του πλούτου αυτού του κόσμου- ως εχθρικά απέναντι στα συμφέροντα των αφεντικών. Με τον ίδιο τρόπο αντιλαμβανόμαστε και την άγρια εκμετάλλευση που υφίσταται η τάξη μας. Δεν είμαστε ο καθένας και η καθεμία μόνος του και μόνη της απέναντι στα αφεντικά μας, σε πείσμα της προπαγάνδας τους, η οποία μας λέει ότι έτσι πρέπει να συμβαίνει. Η υπεραξία που κλέβεται από την εργασία μας, κλέβεται συνολικά από το νεοπρολεταριάτο. Είτε είμαστε εργαζόμενοι, είτε είμαστε άνεργοι για κάποιο διάστημα, είμαστε η σύγχρονη εργατική τάξη. Και το ότι υπάρχουν σε κάθε δεδομένη στιγμή περισσότεροι ή λιγότεροι άνεργοι, αυτό είναι ανάγκη του καπιταλισμού, είναι ανάγκη των αφεντικών, όχι δική μας. Τα λεφτά που μας κλέβουν, τα κλέβουν από την κοινή, συλλογική τσέπη του νεοπρολεταριάτου. Το να πληρώνουν λοιπόν τα αφεντικά τα ελάχιστα σε κάποιους από μας, οι οποίοι σήμερα είναι άνεργοι, επειδή ο καπιταλισμός τους απαιτεί να υπάρχουν περισσότεροι ή λιγότεροι άνεργοι για να δουλέψει, το κάνουν ίσα-ίσα για να μπορούμε να αναπαραγόμαστε ως τάξη. Και αν κάποιοι σήμερα πληρώνονται τα ελάχιστα για να ζουν, επειδή είναι υποχρεωτικό να υπάρχει ένας αριθμός ανέργων, αυτό σημαίνει ότι τα αφεντικά καρπώνονται μεγαλύτερο κομμάτι του πλούτου που εμείς, συλλογικά ως νεοπρολεταριάτο, παράγουμε.

Αυτή είναι και η λειτουργία των στρατοπέδων συγκέντρωσης όσον αφορά τον οικονομικό ρόλο τους σήμερα, στον καπιταλιστικό ολοκληρωτισμό της κρίσης. Εκεί μέσα ζουν απλήρωτοι εργάτες! Ακριβώς αντίθετα από τις εθνικιστικές αφηγήσεις που μας πετάνε ανοησίες του τύπου «τρώνε και κοιμούνται τζάμπα». Και όσο οι μετανάστες εργάτες είναι απλήρωτοι, τόσο περισσότερο κερδίζουν τα αφεντικά από την εργασία μας.

Τους εργάτες που κλείνει το κράτος εκεί μέσα, ο ελληνικός καπιταλισμός δεν χρειάζεται να τους στεγάσει με κάποιο άλλο πιο κοστοβόρο τρόπο, δε χρειάζεται να τους ντύσει, να τους περιθάλψει, να τους βρει τι να κάνουν κλπ. Τους μαντρώνει μέσα, δίνει τα ελάχιστα για τις ανάγκες τους και βλέπουμε. Θα μπορούσε να μας απαντήσει κάποιος: «και πάλι το κράτος ξοδεύει κάποια λεφτά». Ναι. Αλλά τα αφεντικά γνωρίζουν ότι δεν μπορούν να πνίξουν όλους τους μετανάστες στο αιγαίο ή να τους ανατινάξουν όλους στον Έβρο. Κάποιοι θα περάσουν. Και το πιο φτηνό είναι να τους μαντρώνει μέσα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Και να στήνει μικρές ή μεγάλες τοπικές μπίζνες, ώστε να εξασφαλίζει και την απαραίτητη κοινωνική συναίνεση.

Το να είσαι άνθρωπος χωρίς χαρτιά στην ελλάδα, πολύ πιθανόν να σε οδηγήσει σε στρατόπεδο συγκέντρωσης. Μετά από μια «επιχείρηση-σκούπα» της αστυνομίας ας πούμε. Και το να βρίσκεσαι φυλακή επειδή είσαι αυτό που είσαι, σε κάνει «παράνομη», «αόρατη», «ανύπαρκτη» φιγούρα. Το στρατόπεδο συγκέντρωσης κάνει το μετανάστη φοβισμένο απέναντι στο κράτος, απέναντι στους μπάτσους, απέναντι στο νόμο. Δεν μπορεί να οργανωθεί, να διεκδικήσει, γιατί δεν υπάρχει ως εργατική φιγούρα για την αστική ιδεολογία που σήμερα είναι κυρίαρχη στην κοινωνία. Κι έτσι λοιπόν ο μετανάστης υποχρεώνεται να δουλεύει για φραγκοδίφραγκα. Να λοιπόν ακόμα ένας τρόπος (και ο πιο βασικός) με τον οποίο τα αφεντικά κερδίζουν από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Το να είναι ο μετανάστης έτσι κι αλλιώς παράνομος (και φοβισμένος απέναντι στο νόμο), τον κάνει το καλύτερο δυναμικό για τη μαύρη οικονομία. Εκεί που βασιλεύει αποκλειστικά ο νόμος του ισχυρού, εκεί που δεν υπάρχει δράμι εργατικών νομοθεσιών, εκεί που οι εντολές του αφεντικού είναι συχνά ζήτημα ζωής ή θανάτου, εκεί που η απόσπαση υπεραξίας πιάνει ταβάνι. Αντίθετα από το παραμύθι που μας πουλάνε τα μίντια, η μαύρη οικονομία δεν είναι εχθρός του κράτους, αλλά ένα κομμάτι του κάθε εθνικού καπιταλισμού. Δεν είναι η μαύρη οικονομία “παράνομος καπιταλισμός”, αλλά το κομμάτι εκείνο της εθνικής οικονομίας, όπου οι παράνομοι εργάτες βρίσκουν (για τα συμφέροντα των αφεντικών) την καλύτερη θέση τους. Ό,τι σκατά χρειάζεται ο καπιταλισμός εν ελλάδι… σχεδόν τζάμπα… με τελείως αναλώσιμα υλικά. Τους πολιτικά(!) ανύπαρκτους μετανάστες.

 

αλλά και ιδεολογική
ο πόλεμος δεν είναι εικόνα στις ειδήσεις
ούτε και οι προλεταριακές εξεγέρσεις

Οι δυτικοί καπιταλισμοί, μέσα στην εποχή βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης, προς το παρόν λύνουν τις μεταξύ τους αντιθέσεις με περιφερειακούς πολέμους και όχι με κεντρικούς. Βαθιά κρίση υπάρχει, τα κέρδη παίρνουν τον κατήφορο, καινούρια γη δεν υπάρχει να ανακαλυφθεί, ούτε παρθένες αγορές να επεκταθούν οι δυτικοί καπιταλισμοί. Οπότε υπάρχουν σκληρά τζαρτζαρίσματα για τις ήδη γνωστές πλουτοπαραγωγικές πηγές, γίνονται τα κουμάντα στον πλανήτη, χωρίζονται στρατόπεδα, ο κάθε εθνικός καπιταλισμός και οι ολοκληρώσεις στις οποίες συμμετέχει μαζεύουν στρατιωτική δύναμη. Αλλά όλ’ αυτά είτε δημιουργούν είτε οξύνουν τις ανυπόφορες συνθήκες διαβίωσης σε πολλά σημεία του πλανήτη. Τόσο η αφρική (μόνιμα σκουπιδοτενεκές των δυτικών λευκών), αλλά και η μέση ανατολή, έχουν μετατραπεί σε πραγματικά πεδία βολής, βαθιάς ανθρωπιστικής κρίσης και πολιτικής επιβολής. Φυσικό και επόμενο είναι να υπάρχουν κύματα μετανάστευσης και προσφυγιάς προς τα πιο πλούσια μέρη του πλανήτη. Δηλαδή δυτικότερα. Εκεί που ζουν οι λευκοί χριστιανοί και τα κράτη τους.

Το νεοπρολεταριάτο στη χώρα μας (αλλά μάλλον και στο υπόλοιπο του δυτικού κόσμου) «υποφέρει» από διαχωρισμούς. Λευκοί και σκουρόχρωμοι, χριστιανοί και μουσουλμάνοι, νόμιμοι και παράνομοι και πολλοί άλλοι. Πάντως με βάση τους τρεις αυτούς διαχωρισμούς μπορούμε να χωρίσουμε δυο ομάδες: λευκοί, χριστιανοί και νόμιμοι εργάτες, εναντίον σκουρόχρωμων, μουσουλμάνων και παράνομων εργατών, προερχόμενων από την ασία και την αφρική. Ε λοιπόν, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης όπως τα γνωρίζουμε στην ελλάδα και την ευρώπη προορίζονται για τους δεύτερους.^[1]

Η αλήθεια είναι ότι από το 2008 και μετά η καπιταλιστική κρίση έχει βαθύνει τόσο πολύ, που τα πράγματα είναι ζόρικα για τους ίδιους τους λευκούς, χριστιανούς και νόμιμους υπηκόους της ευρώπης. Με την ταξική ήττα (για μας τους νεοπρολετάριους) που διέπει τις κοινωνίες μας, τα αφεντικά έχουν επιτύχει απόλυτα όσον αφορά στον τρόπο διαχείρισης της κρίσης. Μετέφεραν τις συνέπειες που έπρεπε να λουστούν αυτοί στη δικιά μας την πλάτη και τελικά οι δουλειές είναι λίγες και τα λεφτά λιγότερα. Και οι όλο και περισσότεροι εργάτες που υπάρχουν στις κοινωνίες της δύσης; Γιατί εκτός από το ότι οι μικροεπιχειρηματίες και τα μικροαφεντικά λιγοστεύουν και «εκπίπτουν» σε εργάτες υπάρχει και όλος αυτός ο πληθυσμός που έρχεται από τα ανατολικά και τα νότια. Μα πιο πριν είπαμε ότι δεν παίζουν δουλειές!

Ε, εντάξει, λένε τα αφεντικά. Να τους δέρνουμε, να κάθονται ήσυχοι. Να τους ταΐζουμε ψέματα από την τηλεόραση και από άλλες χίλιες δυο μεριές. Τα αναπαράγουν και αυτοί ακόμα καλύτερα. Αλλά και πάλι δεν είναι σίγουρο. Θα αλωνίζουν όλοι στο κέντρο της Αθήνας και άλλων πόλεων ψάχνοντας για ανύπαρκτες δουλειές; Ποιος ξέρει τι μπορεί να γίνει τελικά; Τα μικρο-αλληλοφαγώματα μπορεί να μετεξελιχθούν σε μεγάλης κλίμακας κοινωνικό κανιβαλισμό. Ή ακόμα χειρότερα (για τα αφεντικά), να δουλέψει καλά η προπαγάνδα των ριζοσπαστικών μειοψηφιών και το νεοπρολεταριάτο να στραφεί εναντίον των αφεντικών και των υπερασπιστών τους. Προλεταριακές εξεγέρσεις δηλαδή. Είτε με περισσότερο κανιβαλικά χαρακτηριστικά, είτε με εντονότερο το στοιχείο της πολιτικής οργάνωσης του νεοπρολεταριάτου. Όπως και να έχει πάντως τα αφεντικά δε θέλουν τέτοιες καταστάσεις. Θέλουν να «καναλιζάρουν» τα πράματα. Να λοιπόν ακόμα μια λειτουργία του όπλου «στρατόπεδο συγκέντρωσης». Νόμοι, μίντια, μπάτσοι, δικαστές, ναρκωτικά ΚΑΙ στρατόπεδα συγκέντρωσης. Για να είναι το πλεονάζον εργατικό δυναμικό ή ναρκωμένο ή φοβισμένο ή μαντρωμένο ή και όλα μαζί.

Από κει και πέρα, δεν είναι τα στρατόπεδα συγκέντρωσης σήμερα στρατόπεδα εργασίας για λογαριασμό του κράτους, όπως είναι (ήταν) οι αγροτικές φυλακές ή οι φυλακές στη ρωσία ή οι φυλακές στην ανατολική γερμανία. Δεν ξέρουμε όμως στο μέλλον. Η στρατηγική των αφεντικών έχει πολλούς κατοπτρισμούς. Το πώς θα εκμεταλλευτούν το όπλο «στρατόπεδα συγκέντρωσης» δεν είναι κάτι στάνταρ. Βλέποντας και κάνοντας. Άλλωστε αυτό δείχνει και η συνεχώς μεταβαλλόμενη νομοθεσία που διέπει τη λειτουργία τους ή το άνοιξε-κλείσε περιφερειακών στρατοπέδων.

Όλα τα παραπάνω αποτελούν και μιας πρώτης τάξης ιδεολογική νίκη των αφεντικών. Ο διαχωρισμός μεταξύ νόμιμων και παράνομων είναι πιο εμφανής από ποτέ. Οι μετανάστες προλετάριοι είναι εξ ορισμού κάτι άλλο. Είναι φυλακισμένοι, όχι για κάτι που έκαναν, αλλά γι’ αυτό που είναι! Ξεχνάμε όμως οι ανόητοι προλετάριοι! Ξεχνάμε ότι η εξουσία έχει πολλά ποδάρια, πολλές ουρές και πολλά κεφάλια. Και έτσι είμαστε τυφλοί απέναντι στο μέλλον. Αυτό που διαχωρίζουν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης σήμερα δεν είναι αναγκαστικά αυτό που θα διαχωρίζουν και αύριο!

Όλοι οι επίπλαστοι (για την επαναστατική υπόθεση!) διαχωρισμοί μπαίνουν μπροστά, για να θολώσουν τον βασικό και κυρίαρχο διαχωρισμό: ότι εμείς είμαστε οι εργάτες αυτού του κόσμου και οι άλλοι είναι τα αφεντικά και τα τσιράκια τους. Και έτσι πάει η ταξική πάλη ένα βήμα παραπίσω. Τα αφεντικά προχωρούν ένα ακόμα βήμα μπροστά. Μας κρατούν με ακόμα ένα μέσο αποπροσανατολισμένους.

Ταυτόχρονα εμπεδώνουμε τη στρατιωτική διαχείριση της εργασίας: χρειάζονται πολλούς εργάτες σήμερα τα αφεντικά; Περιορισμένα στρατόπεδα συγκέντρωσης, για να πάνε οι πάμφθηνοι, αναλώσιμοι εργάτες να σκοτωθούνε στα ολυμπιακά έργα. Αύριο δε χρειάζονται τόσους πολλούς; Μάντρωμα σε κέντρα κράτησης.^[2],[3]

Όπως αναλύουμε πιο πάνω, η φυλάκιση και ο εγκλεισμός φέρνουν μαζί τους το διαχωρισμό. Δεν επιβεβαιώνουν απλά και μόνο τον υπάρχοντα φυλετικό/θρησκευτικό διαχωρισμό. Όντας οι μετανάστες εξαφανισμένοι πολιτικά και κοινωνικά από τη γειτονιά, την πλατεία και γενικώς την κοινωνική ζωή στην πόλη, αποκόπτονται από το ντόπιο εργατικό δυναμικό, αδυνατώντας έτσι να συνάψουν δεσμούς με αυτό, να ανακαλύψουν την κοινή ταξική τους θέση, να αναμιχθούν σε ταξικούς αγώνες, να δημιουργήσουν τελικά σχέσεις αλληλεγγύης που ρίχνουν τα τείχη των επίπλαστων διαχωρισμών. Επίσης, έτσι οι μετανάστες δεν γνωρίζουν τις εργασιακές συνθήκες του ντόπιου εργάτη (όντας πολιτικά και κοινωνικά αποκομμένοι). Όταν λοιπόν ο μετανάστης εργάζεται στη λευκή (τύποις νόμιμη) οικονομία, έχει εμπεδωμένη από χίλιες δυο μεριές τη διαφορετικότητά του από τον ντόπιο και τη «φυσικότητα» των διαφορετικών συνθηκών και απολαβών για την ίδια δουλειά. Το ίδιο ισχύει και για τον πολιτικά ανόητο ντόπιο εργάτη, που χαίρεται κιόλας γι’ αυτή τη διαφορετικότητα. Δε βλέπει τα καρφιά που καρφώνονται στο φέρετρό του ένα-ένα.

Και ας το πούμε καθαρά. Πολύ πιθανό τα στρατόπεδα συγκέντρωσης για τους μετανάστες του σήμερα να είναι και εικόνα από το μέλλον για την ντόπια εργατική δύναμη. Πιθανό και όχι. Θα δούνε τα αφεντικά αυτού του τόπου και θα κρίνουν κάθε φορά τι τους συμφέρει καλύτερα να κάνουν. Θα πάρουν υπόψη τους και τους όποιους οργανωμένους αγώνες επίσης. Πρέπει να βάλουμε καλά στο μυαλό μας ότι ούτε παντοδύναμα είναι τα αφεντικά, ούτε ακριβή και οργανωμένο σχεδιασμό σε βάθος δεκαετίας έχουν. Ειδικά σε τέτοιες συνθήκες, όπου ο πολιτικός χρόνος είναι τρομερά συμπυκνωμένος και οι κοινωνικές/οικονομικές συνθήκες ευμετάβλητες. Πάντως μια πολιτική εκτίμηση σήμερα θα μπορούσε να είναι: σήμερα οι μετανάστες, αύριο και οι ανάπηροι, οι αρνητές της βαρβαρότητας. Γενικά όσοι δεν είναι το κατάλληλο υλικό για τους κατά καιρούς σχεδιασμούς του παγκόσμιου και του κάθε κρατικού καπιταλισμού. Πιο καλλωπισμένα στρατόπεδα για τους δυτικούς, πιο «ανοιχτά» για τους άνεργους, πιο «υγιεινά» για τους ανάπηρους.

Για αυτούς τους λόγους, το μόνο που μπορεί να διεκδικήσει το πολιτικά οργανωμένο νεοπρολεταριάτο και να είναι σύμφωνο με τα συμφέροντά του είναι ένα:

ΝΑ ΚΛΕΙΣΟΥΝ ΤΩΡΑ ΟΛΑ ΤΑ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ
ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΠΟΥΘΕΝΑ

Πέλοτο
Ξάνθη, 02.2015

[1] Οι διαχωρισμοί των κοινωνικών ομάδων της υποτελούς τάξης – του νεοπρολεταριάτου, μπορούν να είναι είτε καθαρά προϊόντα της συστημικής προπαγάνδας είτε πραγματικοί. Η οργάνωση κοινωνικών ανταγωνισμών όμως βάσει αυτών αποτελεί ιδεολογική νίκη της αστικής τάξης και βάσει της μεθόδου «διαίρει και βασίλευε», κάνει τη δουλειά της ενάντια στα συμφέροντά μας ευκολότερη.

[2] Στην Ελλάδα θα μπορούσαμε να διακρίνουμε τρεις φάσεις της κρατικής πολιτικής πάνω στο ζήτημα. Που συνοδεύονται και από διαφορετικούς τύπους κρατικής αντιμετώπισης των μεταναστών. Δεκαετία του ’90 η μία περίοδος. Η δεύτερη, μετά το χτύπημα των δίδυμων πύργων στις ήπα και την έναρξη των «πολέμων κατά της τρομοκρατίας», όπου η μεταναστευτική ροή φτάνει σε πρωτόγνωρα νούμερα, η Ε.Ε διαμορφώνει ένα σκληρό πλαίσιο για τη μετανάστευση (βλ. συνθήκη του Δουβλίνου) και τα μέσα αστυνόμευσης και καταστολής οργανώνονται (Φράχτης στον Έβρο, FRONTEX κ.α.). Στην Ελλάδα αυτή η εποχή συμπίπτει επίσης και με την ολοκλήρωση των ολυμπιακών έργων. Και λόγω συνθηκών λοιπόν, αλλά και λόγω αριθμού, οι μετανάστες περισσεύουν. Τα πρώτα άτυπα κέντρα κράτησης αρχίζουν να δημιουργούνται και να διαδέχονται τα πιο «χαλαρά» κέντρα συγκέντρωσης. Τρίτη περίοδος, μετά το 2010 όπου η εσωτερική διαχείριση της οικονομικής κρίσης έγινε το νούμερο ένα διακύβευμα (κράτος έκτακτης ανάγκης, ρητορεία για ανάγκη «εθνικής σωτηρίας», ανανεωμένοι εσωτερικοί εχθροί). Η ανάγκη -για τον ελληνικό καπιταλισμό- “να ξεμπερδέψουμε με αυτούς” αρχίζει να εμφανίζεται χωρίς οίκτο στο δημόσιο πολιτικό λόγο.

[3] Ταυτόχρονα, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης λειτουργούν ως πρώτης τάξεως κέντρα εκπαίδευσης των μηχανισμών καταστολής και αστυνόμευσης. Νέα καθήκοντα για την ελληνική αστυνομία!