Category Archives: ΔΡΑΣΕΙΣ

Δράσεις της πολιτικής οργάνωσης “Πέλοτο”.

ΔΙΕΘΝΙΣΜΟΣ, ΔΡΑΣΕΙΣ, ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, ΚΕΙΜΕΝΑ, Μεταναστες στην Ελλαδα, Πολιτικές Θέσεις - Παρεμβάσεις

ΚΑΛΕΣΜΑΤΑ ΣΕ ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΕΣ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΗ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΩΝ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΕΛΛΑΔΑΣ – ΗΠΑ

Κάλεσμα σε αντιπολεμικές συγκεντρώσεις και κοινή ανακοίνωση συλλογικοτήτων ενάντια στη συμφωνία Ελλάδας – ΗΠΑ. Μπορείς να κατεβάσεις την ανακοίνωση μορφή pdf από εδώ.

Πέμπτη 14 Οκτώβρη
Αθήνα: 18.00 – Σύνταγμα
Θεσσαλονίκη: 18.00 – Άγαλμα Βενιζέλου
Πάτρα: 18.30 – πλατεία Όλγας
Ξάνθη: 17.00 – Προκάτ
Αλεξανδρούπολη: 19.00 – Αναγνωστήριο

Με αφορμή τις νέες πολεμικές συμφωνίες μεταξύ Ελλάδας και ΗΠΑ – Γαλλίας

Η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση, μετά το τελευταίο ξέσπασμα της, αυτό της χρηματοπιστωτικής κρίσης του ‘08, δε δείχνει σημάδια ισορροπίας. Ήδη από τα μέσα του 2019, οι διεθνής οργανισμοί (ΔΝΤ,ΟΟΣΑ) προειδοποιούσαν για ένα νέο επεισόδιο της κρίσης το 2020. Η πανδημία του covid-19 που έπληξε τον πλανήτη όχι μόνο όξυνε τις υπάρχουσες αντιθέσεις άλλα πρόσθεσε και νέα πεδία ανταγωνισμού ανάμεσα στα καπιταλιστικά κέντρα. Η αναμενόμενη – κατά ΔΝΤ – συρρίκνωση της παγκόσμιας οικονομίας είναι δόκιμο να συγκριθεί μόνο με το μεγάλο κραχ του ‘29. Πλέον έχει καταστεί κάτι παραπάνω από οφθαλμοφανές. Η πολυεπίπεδη κρίση, και η προσπάθεια από τα καπιταλιστικά κράτη να δαμάσουν ένα συνεχώς διογκούμενο χρέος, σηματοδοτεί για το πολυεθνικό προλεταριάτο, την ένταση της εκμετάλλευσης και της φτώχειας, την αυταρχικοποίηση στο εσωτερικό των κρατών, την αναβάθμιση της καταστολής των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων, νέες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και όξυνση των διακρατικών εντάσεων. Αν θέλουμε να επιβιώσουμε, οφείλουμε με τη σειρά μας να σταθούμε ως τάξη σε θέση μάχης απέναντι στους, εγχώριους και ξένους, δυνάστες μας.

Τοπικά, οι επιπτώσεις έχουν ήδη αρχίσει να αποτυπώνονται. Το δημόσιο χρέος ξεπερνά σήμερα το 230% του ΑΕΠ και η ανεργία στη χώρα αγγίζει το 1 εκατομμύριο. Τα παραπάνω εντάσσονται μέσα σε ένα ασφυκτικό πλαίσιο υγειονομικής κρίσης και μετά από μια σειρά αντεργατικών νόμων που διαμορφώνουν μία νέα εργασιακή βαρβαρότητα. Ενδεικτικά: 10ωρη και ελαστική εργασία, υπερδιπλασιασμός του ορίου των απλήρωτων υπερωριών, τηλεργασία, κυριακάτικη εργασία, φακέλωμα όσων συνδικαλίζονται και ποινικοποίηση της απεργίας. Σε μεγαλύτερη κλίμακα, το παγκόσμιο χρέος το 2021, αναμένεται να ξεπεράσει το 400% επί του παγκόσμιου ΑΕΠ, άνοδο πολύ μεγαλύτερη από εκείνη που καταγράφηκε το 2008 με τις γνωστές επιπτώσεις για τον κόσμο της εργασίας.

Τα αστικά κράτη, και τα κεφάλαια που εκπροσωπούν, πασχίζουν να βρουν διέξοδο και να αναπτυχθούν. Οι ρυθμοί εξάντλησης των κοιτασμάτων πετρελαίου, η αναζήτηση νέων πηγών ενέργειας, όπως το φυσικό αέριο και οι σπάνιες γαίες (απαραίτητες στις καπιταλιστικές οικονομίες για την ανάπτυξη νέων τεχνολογιών και ιδίως οπλικών συστημάτων) και παράλληλα ο ανταγωνισμός στο πεδίο της αγοράς συνθέτουν ένα πλαίσιο ολοένα και πιο οξυμένων ανταγωνισμών. Αυτή η νέα υπό διαμόρφωση κατάσταση όπως είναι λογικό απαιτεί την επαναδιαπραγμάτευση των μέχρι πρότινος γεωπολιτικών ισορροπιών. Ενδεικτικό είναι το γεγονός ότι οι παγκόσμιες εξοπλιστικές δαπάνες, την περίοδο ‘19-’21, σημείωσαν ρεκόρ των τελευταίων 30 χρόνων.

Ο ανταγωνισμός των δύο κυρίαρχων ιμπεριαλιστικών πόλων Η.Π.Α./ΝΑΤΟ – Ρωσία/Κίνα, αφορά στον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών, των ενεργειακών και εμπορικών οδών. Οι ΗΠΑ επιδιώκουν να περικυκλώσουν στρατιωτικά τη Ρωσία και την Κίνα, με την τελευταία να αμφισβητεί σήμερα, στο πεδίο της αγοράς, την πρωτοκαθεδρία των ΗΠΑ. Η Κίνα περικυκλώνεται με τουλάχιστον 400 βάσεις, πολεμικά πλοία, υποβρύχια και βομβαρδιστικά που εκτείνονται από τη βόρεια Αυστραλία, έως τον Ειρηνικό, κατά μήκος της ανατολικής και κεντρικής Ασίας.

Μετά την αποχώρηση των ΗΠΑ από το Αφγανιστάν, ύστερα από τη λεγόμενη “ειρηνευτική συμφωνία” μεταξύ ΗΠΑ και Ταλιμπάν, οι τελευταίοι κατέλαβαν την εξουσία επιβάλλοντας το καθεστώς της τρομοκρατίας και της ακραίας καταπίεσης των γυναικών αλλά και άλλων πληθυσμιακών ομάδων. Το κράτος των ΗΠΑ όμως έχει συνέχεια. Αφού αξιοποίησε αρκετές φορές στο παρελθόν φονταμενταλιστικές ομάδες της περιοχής στην αντιπαράθεση με την πρώην ΕΣΣΔ και πιο πρόσφατα με τον Ρωσοκινέζικο άξονα, ισορροπεί την φυγή του από το Αφγανιστάν αναβαθμίζοντας πριν λίγες εβδομάδες την στρατιωτική του ισχύ με τη νέα συμμαχία μεταξύ ΗΠΑ – Μ. Βρετανίας-Αυστραλίας (AUKUS).

Η ανακοίνωση της νέας συμμαχίας (AUKUS) αποτελεί όξυνση της αντιπαράθεσης σε στρατιωτικό επίπεδο μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας. Η συμφωνία επικεντρώνεται στην ανάσχεση της Κινέζικης επιρροής στην περιοχή του Ινδο-Ειρηνικού, με ότι αυτό συνεπάγεται, συμπεριλαμβάνοντας την προμήθεια του Αυστραλιανού κράτους με 8 πυρηνοκίνητα υποβρύχια από τις ΗΠΑ. Να σημειωθεί εδώ ότι οι πυρηνικοί αντιδραστήρες που τροφοδοτούν με ενέργεια τα υποβρύχια χρησιμοποιούν ουράνιο εμπλουτισμένο στον ίδιο βαθμό που απαιτείται για τη δημιουργία πυρηνικών όπλων. Οι ΗΠΑ αφού αποτραβήχτηκαν από την πυρηνική συμφωνία, σπρώχνουν τον πλανήτη σε επικίνδυνη κατεύθυνση, σε μια περιοχή γεμάτη με πυρηνικές δυνάμεις. Το ψυχροπολεμικό κλίμα που διαμορφώνεται στην περιοχή, σε μια πιθανή σύγκρουση θα έχει ολέθριες διαστάσεις για την ανθρωπότητα και τον πλανήτη.

Στην περιοχή των Βαλκανίων και της Μέσης Ανατολής, το κράτος των ΗΠΑ αυξάνει διαρκώς την παρουσία του μέσω του ΝΑΤΟ, του οποίου οι βάσεις πληθαίνουν, αλλά και μέσω του άξονα Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ-(Αιγύπτου), υπό την αιγίδα των ΗΠΑ και με την Γαλλία να έχει επίσης σημαντικό βαθμό εμπλοκής. Αφορμή,  η κοστοβόρα ενεργειακή συμφωνία του αγωγού East-Med, που αν τελικά προχωρήσει θα μεταφέρει φυσικό αέριο στην νότιο-ανατολική Ευρώπη, ώστε να αυτονομηθεί ενεργειακά από τη Ρωσία που σήμερα καλύπτει το 35% των ενεργειακών της αναγκών. Σημαντικό ρόλο στην ευρωατλαντική ολοκλήρωση των δυτικών Βαλκανίων είχε διαδραματίσει και η Συμφωνία μεταξύ Ελλάδας και Βόρειας Μακεδονίας που εξυπηρετούσα ταυτόχρονα τόσο τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα όσο και τις ορέξεις της ντόπιας αστικής τάξης για μία νέο εκμεταλλευτική εξόρμηση στην γειτονική χώρα. Το ελληνικό κράτος πλέον μετατρέπει τα εδάφη του σε μία απέραντη νατοϊκή βάση, την ίδια στιγμή που τα μαχητικά του αεροσκάφη εποπτεύουν τον εναέριο χώρο 3 βαλκανικών χωρών ενώ αυτοπροωθείται ως ο πιο πιστός σύμμαχος των ΗΠΑ.

Στις 14 Οκτώβρη ο υπουργός εξωτερικών Ν. Δένδιας θα μεταβεί στις ΗΠΑ για την υπογραφή της “Συμφωνίας Αμοιβαίας Αμυντικής Συνεργασίας” (MDCA). Η συμφωνία αναμένεται να έχει διάρκεια 5 ετών, αντί να ανανεώνεται ετήσια, γεγονός που βαθαίνει ακόμα περισσότερο την εμπλοκή του ελληνικού κράτους στους σχεδιασμούς ΗΠΑ/ΝΑΤΟ. Παράλληλα, η συμφωνία προβλέπει την αναβάθμιση των ήδη υπαρχουσών βάσεων (επέκταση της Σούδας που είναι η πιο σημαντική στην περιοχή, Λάρισα – ήδη πετάνε αμερικάνικα drones-, στρατιωτικοποίηση του λιμανιού της Αλεξανδρούπολης), ενώ υπό συζήτηση είναι η Ξάνθη, Καβάλα και Σκύρος, με την τελευταία να αποτελεί φαβορί λόγω γεωστρατηγικής της θέσης. Η Σκύρος βρίσκεται στην καρδιά του Αιγαίου και επιχειρησιακές αποφάσεις όπως η στάθμευση των δύο ισραηλινών UAV (μη επανδρωμένα αεροσκάφη) τύπου Heron στο νησί, αναδεικνύουν την πρόθεση για περαιτέρω ενίσχυση.

Παράλληλα, η προσπάθεια εμπλοκής του ελληνικού κράτους στη Λιβύη, επιδιώκοντας την κατάργηση του τουρκολιβυκού μνημονίου για τη χάραξη της ΑΟΖ, η κήρυξη ΑΟΖ με την Αίγυπτο και την Ιταλία, η στρατιωτική εμπλοκή στο Μαλί στα πλαίσια της συνεργασίας με το γαλλικό κράτος, οι συναλλαγές για οπλικά συστήματα με τη Σ.Αραβία, η μετακίνηση ανθρώπινου δυναμικού στην περιοχή, και οι κοινές εκπαιδεύσεις της πολεμικής αεροπορίας των δύο κρατών, αυξάνουν το ενδεχόμενο της εμπλοκής της χώρας σε μια σύρραξη.

Η ελληνική αστική τάξη, μέσα σε ένα ασταθές διεθνές περιβάλλον οξυμένων ανταγωνισμών, προσδεμένη πλήρως στο άρμα των ΗΠΑ/ΝΑΤΟ, ακολουθεί την κλιμακούμενη αντιπαράθεση, διεκδικώντας ταυτόχρονα την προστασία αλλά και κομμάτι από την ενεργειακή πίτα που ευελπιστεί να μοιραστεί στην περιοχή της ανατολικής Μεσογείου. Το ελληνικό κράτος νιώθει την ανάγκη να προσδεθεί με ακόμη πιο άμεσους και αδιαπραγμάτευτους όρους στο άρμα της Δύσης και να παίξει το ρόλο του χωροφύλακα στην περιοχή της νοτιοανατολικής Μεσογείου.

Την ώρα που μετράμε χιλιάδες νεκρούς από τον ιό covid-19, με το ΕΣΥ να παραμένει ακρωτηριασμένο και αναμένουμε το 4ο κύμα πανδημίας, οι κρατικές δαπάνες για τα εξοπλιστικά γιγαντώνονται. Το ελληνικό κράτος κατέχει τη δεύτερη θέση στο ποσοστό δαπανών για εξοπλιστικά με βάση το ΑΕΠ μεταξύ των μελών του ΝΑΤΟ στη σχετική λίστα. Ας θυμηθούμε ότι η ανάσχεση της πανδημίας έγινε με τις προσλήψεις χιλιάδων μπάτσων και στρατιωτικών, την προμήθεια εκατοντάδων περιπολικών και εξοπλισμών της καταστολής. Ας θυμηθούμε επίσης, την αντιμετώπιση των πυρκαγιών με την παρουσία ΜΑΤ αντί πυροσβεστών, με τους πρώτους να καταστέλλουν τις προσπάθειες των κατοίκων να σώσουν τα χωριά τους.

Συνεχίζοντας την κατασπατάληση δισεκατομμυρίων ευρώ για την πολεμική προετοιμασία ο Κ. Μητσοτάκης σε πρόσφατη ομιλία του ανακοίνωσε την αγορά 24 (έναντι 18) μαχητικών αεροσκαφών τύπου Rafale, ενώ πριν λίγες ημέρες υπερψηφίστηκε από την Βουλή και νέα συμφωνία με τη Γαλλία για την αγορά πολεμικών πλοίων, που ανάβει το πράσινο φως για την απόκτηση τριών φρεγατών τύπου Belharra, τριών κορβετών Gowind, την αναβάθμιση των τεσσάρων φρεγατών ΜΕΚΟ (με συνολικό κόστος που αγγίζει τα 5 δισεκατομμύρια ευρώ)συνοδευόμενη από ένα εκτενές κείμενο πολεμικής συνεργασίας και προπαρασκευής. Στο άρθρο 2 του συμφώνου ορίζεται ότι «η κυβέρνηση της Ελληνικής Δημοκρατίας και η κυβέρνηση της Γαλλικής Δημοκρατίας παρέχουν η μία στην άλλη βοήθεια και συνδρομή, με όλα τα κατάλληλα μέσα που έχουν στην διάθεσή τους, κι εφόσον υφίσταται ανάγκη με τη χρήση ένοπλης βίας, εάν διαπιστώσουν από κοινού ότι μία ένοπλη επίθεση λαμβάνει χώρα εναντίον της επικράτειας μιας από τις δύο, σύμφωνα με το Άρθρο 51 του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών». Στο άρθρο 18 της αμυντικής συμφωνίας προβλέπεται ότι η συνεργασία Ελλάδας-Γαλλίας μπορεί να λάβει και την μορφή «συμμετοχής σε κοινές αναπτύξεις δυνάμεων ή αναπτύξεις σε θέατρα επιχειρήσεων προς υποστήριξη κοινών συμφερόντων, όπως, για παράδειγμα, τις υπό γαλλική διοίκηση επιχειρήσεις στο Σαχέλ».

Την ίδια στιγμή λοιπόν που μεγάλο κομμάτι της κοινωνικής βάσης αδυνατεί να έχει πρόσβαση σε μία σειρά από βασικές κοινωνικές ανάγκες (και ενώ έρχεται νέο κύμα ανατιμήσεων σε καταναλωτικά και βιομηχανικά είδη), η πίεση των μεγάλων πολεμικών βιομηχανιών σε συνδυασμό με τον ντόπιο εθνικισμό και τον μιλιταρισμό εκτοξεύουν τις δαπάνες για εξοπλιστικά προγράμματα και δικαιολογούν την εμπλοκή του στρατού σε όλο και περισσότερες “εσωτερικές” υποθέσεις όπως βλέπουμε χαρακτηριστικά να συμβαίνει με τη διαχείριση των μεταναστών. Η αύξηση της στρατιωτικής θητείας, οι όλο και πιο συχνές πολεμικές ασκήσεις εντός και εκτός συνόρων -με αρκετές να αφορούν σχέδια καταστολής πλήθους-, οι εκκενώσεις των καταλήψεων στέγης μεταναστών και η φυλάκιση τους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης σε άθλιες συνθήκες, χωρίς πρόσβαση σε ιατρική περίθαλψη (καμία πρόσβαση σε ΑΜΚΑ και εμβόλια σε καιρό πανδημίας), οι επαναπροωθήσεις (push-back) στο Αιγαίο, οι συγκαλυμμένες δολοφονίες στον Έβρο από παρακρατικούς φασίστες και οι καταγγελίες για βιασμούς στα σύνορα, όπως και το πολεμικό κλίμα που δημιούργησε η κυβέρνηση την προηγούμενη περίοδο εκεί ενάντια σε μετανάστες, δείχνει τη στάση του ελληνικού κράτους. Τα αστικά ΜΜΕ δεν έχουν σταματήσει να αναπαράγουν την ανάγκη για τη φύλαξη του «Σύγχρονου Παρθενώνα» με την αναβάθμιση του φράχτη του Έβρου, τη στιγμή που αναμένονται νέες μεταναστευτικές ροές μετά την επικράτηση των Ταλιμπάν στην Καμπούλ.

Από την άλλη πλευρά, η Τουρκία, έχοντας τον 2ο μεγαλύτερο στρατό του ΝΑΤΟ και διατηρώντας στρατιωτικές δυνάμεις σε αρκετά σημεία εκτός συνόρων, επαναξιολογεί τον γεωπολιτικό της ρόλο και ακολουθεί μια ενεργητική επεκτατική εξωτερική πολιτική. Η κυβέρνηση Ερντογάν, έχοντας εγκαθιδρύσει ένα αυταρχικό και προσωποπαγές καθεστώς κάτω από τον κοινοβουλευτικό μανδύα, ακολουθεί μια πολιτική ισχυρού αναθεωρητισμού στο πλαίσιο της οικονομικής και χωρικής επέκτασης της Τουρκίας και συντηρεί ένα πολεμοκάπηλο κλίμα, δεδομένου ότι έχει λάβει σαφή εντολή αναβάθμισης της αστικής τάξης του τουρκικού κράτους και η οποία ψάχνει επίσης διεξόδους κερδοφορίας και φυγής από μία μακρά περίοδο κρίσης. Την ίδια στιγμή τα αγωνιζόμενα κομμάτια της γειτονικής χώρας δέχονται ανελέητη επίθεση από το τουρκικό κράτος, απαριθμώντας δεκάδες νεκρούς και χιλιάδες φυλακισμένους.

Η όλο και μεγαλύτερη εμπλοκή του ελληνικού κράτους στους πολεμικούς σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ και των συμμάχων του, αναδεικνύει την επιτακτική ανάγκη συσπείρωσης ενός μαζικού και μαχητικού αντιπολεμικού κινήματος που θα βάζει στο στόχαστρο –σε τακτική και όχι ευκαιριακή και εθιμοτυπική βάση- τους πραγματικούς υπεύθυνους, δηλαδή τις ιμπεριαλιστικές και διακρατικές διενέξεις, τον εθνικισμό, τον μιλιταρισμό, αλλά και το ίδιο το εκμεταλλευτικό και καταπιεστικό σύστημα θέτοντας τη διεθνιστική αλληλεγγύη μεταξύ των λαών ως τη μοναδική επιλογή μπροστά στην προοπτική ενός γενικευμένου πολέμου.

Το ζήτημα της επαναστατικής προοπτικής έχει ως απαραίτητη προϋπόθεση την ύπαρξη μιας οργανωμένης, συνεχούς και συνεπούς δράσης και απαιτεί τη στράτευση και τη συμμετοχή όλων όσων βρισκόμαστε στο πλευρό των εκμεταλλευόμενων. Ο αγώνας για την επίτευξη μιας κοινωνίας χωρίς πολέμους, φτώχεια και προσφυγιά περνά μέσα από την οργάνωση της κοινωνικής βάσης, σύμφωνα με τις ανάγκες και το ταξικό της συμφέρον. Να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας, να οργανώσουμε την κάλυψη των βασικών και κοινωνικών αναγκών μας έξω από και ενάντια στο κράτος και το εμπόρευμα. Να κάνουμε το βήμα για την κοινωνία της ελευθερίας, της αλληλεγγύης, της ισότητας και της κοινοκτημοσύνης.

ΝΑ ΜΠΛΟΚΑΡΟΥΜΕ:

-ΤΙΣ ΠΟΛΕΜΟΚΑΠΗΛΕΣ ΣΥΜΦΩΝΙΕΣ ΜΕΤΑΞΥ ΕΛΛΑΔΑΣ ΚΑΙ ΗΠΑ – ΓΑΛΛΙΑΣ

-ΤΗΝ ΜΕΤΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΕΛΛΑΔΙΚΟΥ ΧΩΡΟΥ ΣΕ ΜΙΑ ΑΠΕΡΑΝΤΗ ΒΑΣΗ ΤΟΥ ΝΑΤΟ

-ΤΟΥΣ ΠΟΛΕΜΙΚΟΥΣ ΠΡΟΫΠΟΛΟΓΙΣΜΟΥΣ ΓΙΑ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΗΣ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑΣ  ΟΠΛΩΝ

-ΤΟΝ ΜΙΛΙΤΑΡΙΣΜΟ, ΤΟΝ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟ, ΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ, ΤΗΝ ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ

Σ’ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΤΟΥΡΚΙΑ, ΣΕ ΒΑΛΚΑΝΙΑ, ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ ΚΑΙ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ:

ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΘΟΥΜΕ, ΝΑ ΕΝΩΘΟΥΜΕ, ΝΑ ΑΓΩΝΙΣΤΟΥΜΕ

Ταξική Αντεπίθεση, ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών (Αθήνα, Θεσσαλονίκη)

Πέλοτο, στο δρόμο για την Αναρχία και τον Κομμουνισμό (Ξάνθη)

Αναρχική Ομάδα «Δυσήνιος Ίππος» (Πάτρα)

Κατάληψη Παλιού Νεκροτομείου (Αλεξανδρούπολη)

ΔΡΑΣΕΙΣ, Κυριακατικη Εργασια, συγχρονες εργασιακες σχεσεις

ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΣΕ ΚΑΤΑΣΤΗΜΑ ΤΟΥ ΟΜΙΛΟΥ “ΣΚΛΑΒΕΝΙΤΗΣ”

Την Πέμπτη 17/6, πραγματοποιήσαμε παρέμβαση με τρικάκια και πανό και πορεία γειτονιάς στο σούπερ-μάρκετ “Σκλαβενίτης” στην πόλη της Ξάνθης με αφορμή την είδηση για διευρυμένο ωράριο 07:00-10:30. Παρόλο που η συγκεκριμένη πολιτική διεύρυνσης του ωραρίου δεν έχει εφαρμοστεί καθολικά (μέχρι στιγμής γνωρίζουμε για ένα κατάστημα Σκλαβενίτη στην Αθήνα όπου πραγματοποιήθηκε και παρέμβαση από το Σύλλογο Εμποροϋπαλλήλων Αθήνας (https://twitter.com/sea1891/status/1401271481292705792?fbclid=IwAR2ZPzHytlBuiSLvPbqfCuAYUM2P2dytWi9zYn_l-8LWinYkOfwNlFzb6t0), εδώ και πάνω από ένα χρόνο τα ωράρια των εργαζομένων και οι συνθήκες εργασίας στα σούπερ-μάρκετ αποτελούν συνθήκες γαλέρας. Πιο συγκεκριμένα, από τις αρχές της πανδημίας εφαρμόστηκε ελαστικοποίηση του ωραρίου, κυριακάτικη εργασία, δήθεν για τη λιγότερη προσέλευση πελατών και τη μείωση της διασποράς, τεντώνοντας τους/τις εργαζομένους/ες και αφήνοντας τους χωρίς καμία προστασία για την υγεία τους.

Η διαχείριση του κόβιντ είναι ταξική. Τα αφεντικά, οι κεφαλαιοκράτες των αλυσίδων των σούπερ-μαρκετς κέρδισαν μέσα στην υγειονομική κρίση της πανδημίας, δεν έκλεισαν και αντίθετα αύξησαν το τζίρο τους, πατώντας πάνω στους/ις εργαζόμενους/ες τους. Ξεζουμίζοντας τους και πατώντας ταυτόχρονα στο φόβο του κόσμου, καρπώθηκαν την ευκαιρία να βγουν κερδισμένοι, όσο μερικοί/ες από τα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα την έβγαζαν με τα 534.

Πρέπει να το καταλάβουμε καλά: τα αφεντικά θα περάσουν πάνω απ’ τα κεφάλια μας, για να ξεπεράσουμε «όλοι μαζί» την υγειονομική κρίση. Είναι χρέος μας, λοιπόν, να στήσουμε ταξικά αναχώματα στην ολομέτωπη επίθεση που δεχόμαστε. Να οργανωθούμε στη βάση ενάντια στα νομοσχέδια που μας φέρνουν όλο και πιο κοντά στον εργασιακό μεσαίωνα και μας υποχρεώνουν να ζούμε μέσα στην εξαθλίωση. Να διώξουμε τον φόβο, να σπάσουμε το lockdown που μας έχει επιβληθεί για να διεκδικήσουμε υγεία προσβάσιμη για όλους, δουλειά με δικαιώματα, επαναφορά του οκταώρου που είχε κατακτηθεί με αίμα και αγώνες, δικαίωμα στην κατοικία και ζωή με αξιοπρέπεια.

ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΤΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΑΝΤΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΑΙ ΑΝΤΙΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΟ ΝΟΜΟ

ΟΙ ΖΩΕΣ ΜΑΣ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ

 

ΔΡΑΣΕΙΣ, Κυριακατικη Εργασια, συγχρονες εργασιακες σχεσεις

ΠΑΡΈΜΒΑΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΗΣ 10ΗΣ ΙΟΥΝΙΟΥ

Φωτογραφίες από πανό που αναρτήθηκαν σε κεντρικά σημεία της πόλης στα πλαίσια της παρέμβασης ενόψει της απεργίας της 10ης Ιουνίου και του αγώνα ενάντια στο αντεργατικό νομοσχέδιο.

ΌΛΕΣ ΚΑΙ ΌΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΕΜΠΤΗ 10 ΙΟΥΝΙΟΥ 10:00, ΠΛ. ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

ΟΙ ΖΩΕΣ ΜΑΣ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ

ΕΛΑΣΤΙΚΑ ΩΡΑΡΙΑ-ΔΕΚΑΩΡΗ ΔΟΥΛΕΙΑ, ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΓΙΑ Τ’ ΑΦΕΝΤΙΚΑ

ΑΦΙΣΕΣ, ΔΡΑΣΕΙΣ, Εργατικες Συγκετρωσεις - επετειακες και μη, ΚΕΙΜΕΝΑ, συγχρονες εργασιακες σχεσεις

Ελαστικά ωράρια-δεκάωρη δουλειά, αυτή είναι η ανάπτυξη για τ’ αφεντικά | Απεργιακή Συγκέντρωση 26 Νοέμβρη

Κείμενο και αφίσες καλέσματος στην απεργιακή κινητοποίηση της 26ης Νοέμβρη ενάντια στο νέο νομοσχέδιο υποτίμησης της εργασίας και του δικαιώματος στην απεργία. Μπορείς να το κατεβάσεις σε μορφή pdf από εδώ.

Εδώ και μια δεκαετία βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης, η υποτίμηση και η επίθεση που δέχεται ο κόσμος της εργασίας ολοένα και οξύνεται. Παρόλο που οι εκμεταλλευτές μας προσπαθούν να μας πείσουν πως η εποχή των μνημονιακών πολιτικών λιτότητας έχει τελειώσει, στη σημερινή παγκόσμια υγειονομική κρίση, προετοιμάζουν σωρεία νέων επιθετικών αναδιαρθρώσεων σε νευραλγικούς τομείς. Έτσι, το ελληνικό κράτος ευθυγραμμισμένο με τις επιταγές της Ε.Ε. και του ΣΕΒ αξιοποιεί την πανδημία για την εφαρμογή νομοσχεδίων και πολιτικών προς όφελος του ντόπιου και διεθνούς κεφαλαίου.

Μια από τις αναδιαρθρώσεις αυτές είναι και το νέο νομοσχέδιο για τα εργασιακά που αναμένεται να κατατεθεί προς ψήφιση στη βουλή τις επόμενες βδομάδες. Το συγκεκριμένο νομοσχέδιο πρόκειται να φέρει περαιτέρω φτωχοποίηση και εξαθλίωση στον κόσμο της εργασίας σαρώνοντας εργασιακά δικαιώματα που κατακτήθηκαν με αγώνες εδώ και έναν αιώνα. Πιο αναλυτικά, το νομοσχέδιο προβλέπει υπερδιπλασιασμό του ορίου των απλήρωτων υπερωριών (από 48 σε 120), ελαστικά σπαστά ωράρια μετά από ατομική συμφωνία του εργαζόμενου και του εργοδότη, καθώς και  εφαρμογή 10ωρου ωραρίου εργασίας. Οι υπερωρίες πλέον δε θα πληρώνονται με προσαύξηση, αλλά θα δίνονται ως ρεπό ή ως μειωμένο ωράριο εργασίας στο μέλλον, κάτι που μειώνει τον μισθό μας και τσακίζει τον προγραμματισμό των ζωών μας. Μάλιστα από τη στιγμή που υπάρχει 6μηνη προθεσμία για να δηλωθούν συνολικά οι υπερωρίες, είναι φανερό ότι ακόμα και τα μειωμένα ωράρια δεν πρόκειται να δοθούν ποτέ. Τέλος, διευρύνονται οι κλάδοι που θα λειτουργούν τις Κυριακές.

Ωστόσο, η επίθεση στα δικαιώματα μας δε σταματά εδώ. Το νέο νομοσχέδιο περιλαμβάνει ρυθμίσεις σχετικές με την άσκηση του συνδικαλιστικού δικαιώματος για το οποίο πλέον απαιτείται η απογραφή στο Γενικό Μητρώο συνδικαλιστικών οργανώσεων, φακελώνοντας ουσιαστικά όσους συνδικαλίζονται. Η συγκεκριμένη παρέμβαση σε συνδυασμό με την ηλεκτρονική ψηφοφορία για οποιαδήποτε απόφαση του φορέα, δυσχεραίνει οποιαδήποτε επιχειρησιακή ή κλαδική απεργία καθιστώντας την παράνομη ή και ανέφικτη. Στο σημείο αυτό οφείλουμε να υπενθυμίσουμε τη διάταξη που ψήφισε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ τον Γενάρη του 2018, βάσει της οποίας υπερδιπλασιάστηκε ο αριθμός των εργαζομένων που απαιτείται προκειμένου να κηρυχθεί απεργία. Επιπλέον, το προσωπικό ασφαλείας που πρέπει να εξακολουθεί να εργάζεται σε περίπτωση απεργίας στις επιχειρήσεις που η λειτουργία τους είναι κρίσιμη για το κοινωνικό σύνολο, στο δημόσιο και αλλού, ορίζεται σε τουλάχιστον 40%. Το τελευταίο μάλιστα αποτελεί νομική υποχρέωση του εργοδότη, του οποίου ο εκπρόσωπος εάν δεν καταφέρει να κάνει “όλα όσα πρέπει” για να διασφαλιστεί το προσωπικό ασφαλείας, τελεί ποινικώς κολάσιμη πράξη. Έτσι, παρέχεται ένα ιδιαίτερα ισχυρό κίνητρο στην εργοδοσία να εξασφαλίσει με οποιονδήποτε τρόπο την «ομαλή λειτουργία της επιχείρησης» με ό,τι συνεπάγεται αυτό. Ορίζεται, κατ’ αυτόν τον τρόπο, ένας απεργοσπαστικός μηχανισμός ασφάλειας σε νευραλγικούς για το κράτος τομείς. Τέλος, η προστασία των συμφερόντων της εργοδοσίας ενισχύεται, καθώς αν κατά την διάρκεια απεργίας, οι εργαζόμενοι προβούν σε κατάληψη εργασιακών χώρων (ακόμα και εισόδων) ή σε περίπτωση που ασκηθεί «ψυχολογική ή σωματική βία», η απεργία καθίσταται παράνομη και όσοι μετέχουν σε αυτή τελούν ποινικά κολάσιμη πράξη. Ο ασαφής χαρακτήρας της «ψυχολογικής βίας» αποτελεί βούτυρο στο ψωμί της εργοδοσίας, η οποία θα μπορεί να τη χρησιμοποιεί ως δικαιολογία ώστε να βγάζει κάθε απεργία παράνομη, φτάνοντας στο σημείο να διεκδικεί ακόμα και αποζημίωση.

Παράλληλα με την κατακρεούργηση των εργασιακών δικαιωμάτων, ήδη έχει ψηφιστεί στη βουλή ο νέος πτωχευτικός κώδικας, που ανοίγει το δρόμο για τους πλειστηριασμούς και τις κατασχέσεις πρώτης κατοικίας. Επίσης, επιχειρήσεις που υπάγονται στον νέο πτωχευτικό κώδικα δεν υποχρεούνται σε καταβολή αποζημίωσης απόλυσης των εργαζομένων της. Επιπρόσθετα, μισθοί και συντάξεις οφειλετών θα κατάσχονται από νομιμοποιημένους τοκογλύφους σε περίπτωση που υπερβαίνουν το όριο των 540 ευρώ για ένα άτομο και 900 για ζευγάρια! Είναι ξεκάθαρο πως ο πτωχευτικός κώδικας δεν είναι τίποτα λιγότερο από μια ακόμα ακραία, αντικοινωνική και επικίνδυνη επίθεση στο βιοτικό επίπεδο του νεοπρολεταριάτου και στο δικαίωμα του στην κατοικία, προς όφελος των τραπεζών και του κεφαλαίου.

Είναι προφανές πως η κυβέρνηση προσπαθεί να εκμεταλλευτεί την ευκαιρία που της προσφέρει η έξαρση της πανδημίας προκειμένου, εν μέσω lockdown και της συστηματικής καλλιέργειας φόβου, να περάσει νομοσχέδια-ταφόπλακες για τους καταπιεσμένους αυτής της κοινωνίας. Το έκανε στο προηγούμενο lockdown με το περιβαλλοντικό νομοσχέδιο, που δίνει το πράσινο φως σε πολυεθνικούς κολοσσούς για την περαιτέρω λεηλασία της φύσης και με το νομοσχέδιο για τις διαδηλώσεις, που κηρύττει παράνομη οποιαδήποτε διαδήλωση αποφασίσει κάθε φορά η κυβέρνηση. Το ζήτημα είναι το πότε η τάξη μας θα περάσει στην αντεπίθεση, καταργώντας στην πράξη τις συνθήκες που τις έχουν επιβάλει να ζει· με τους χαμηλούς μισθούς, τα ελαστικά ωράρια, τις απολύσεις, τη μαύρη και ανασφάλιστη εργασία.

Όλα τα παραπάνω αποτελούν ένα στιγμιότυπο της ιστορικής επίθεσης που βιώνουμε από κράτος και κεφάλαιο. Αν το επιτρέψουμε, τα αφεντικά θα περάσουν πάνω απ’ τα κεφάλια μας, για να ξεπεράσουμε «όλοι μαζί» την υγειονομική κρίση. Είναι χρέος μας, λοιπόν, να στήσουμε ταξικά αναχώματα στην ολομέτωπη επίθεση που δεχόμαστε. Να αντισταθούμε ενάντια στην κρατική διαχείριση της πανδημίας που μας σκοτώνει λίγο-λίγο, που μας στοιβάζει στα ΜΜΜ και μας πετά έξω από τις ΜΕΘ, την ώρα που δίνονται λεφτά στα ΜΜΕ, στους πολεμικούς εξοπλισμούς και την καταστολή. Να οργανωθούμε στη βάση ενάντια στα νομοσχέδια που μας φέρνουν όλο και πιο κοντά στον εργασιακό μεσαίωνα και μας υποχρεώνουν να ζούμε μέσα στην εξαθλίωση. Να διώξουμε τον φόβο, να σπάσουμε το lockdown που μας έχει επιβληθεί για να διεκδικήσουμε υγεία προσβάσιμη για όλους, δουλειά με δικαιώματα, επαναφορά του οκταώρου που είχε κατακτηθεί με αίμα και αγώνες, δικαίωμα στην κατοικία και ζωή με αξιοπρέπεια. Γιατί μόνο αν οργανωθούμε και αντισταθούμε συλλογικά μπορούμε να ελπίζουμε!

ΟΛΕΣ/ΟΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΙΣ 26/11, 13:00 ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ!

ΑΜΕΣΗ ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΤΟΥ ΕΣΥ – ΔΗΜΟΣΙΑ ΚΑΙ ΔΩΡΕΑΝ ΥΓΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ, ΝΤΟΠΙΟΥΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ

ΜΕΤΡΑ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ – ΟΙ ΖΩΕΣ ΜΑΣ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ ΜΕ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΣΤΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ, ΜΕ ΣΤΗΣΙ-ΜΟ ΕΡΓΑΤΙΚΩΝ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΩΝ, ΜΕ ΣΗΚΩΜΑ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΙΟΥ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΑΦΕΝΤΙΚΟ

ΓΙΑ ΝA ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΟΥΜΕ ΤΑ ΔΙΚΑΩΜΑΤΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ

ΑΤΑΞΙΝΟΜΗΤΑ, ΑΦΙΣΕΣ, ΔΡΑΣΕΙΣ, ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, ΚΕΙΜΕΝΑ

Η 17 Νοέμβρη θα μας βρει και φέτος στο δρόμο…

Κείμενο και αφίσες καλέσματος στη διαδήλωση της επετείου της εξέγερσης του Πολυτεχνείου της 17 Νοέμβρη, από κοινού με το Αυτόνομο Στέκι Ξάνθης και το Αυτόνομο Σχήμα Πολυτεχνικής Ξάνθης. Μπορείς να κατεβάσεις το κείμενο σε μορφή pdf από εδώ.

 

Η 17 Νοέμβρη θα μας βρει στο δρόμο

Η ιστορική εξέγερση του Πολυτεχνείου το ’73 ήταν η στιγμή της σύγκρουσης της μαχόμενης ριζοσπαστικοποιημένης νεολαίας και ευρύτερων καταπιεσμένων κομματιών με το σύνολο της άρχουσας τάξης την περίοδο εκείνη. Φέτος, και ιδιαίτερα μετά την απαγόρευση της πορείας της 17 Νοέμβρη, το κίνημα οφείλει να ξαναπιάσει το νήμα των αγώνων του τότε, τόσο για να αποτίσει φόρο τιμής στους νεκρούς του, όσο και για να ξεσηκώσει τους αναγκαίους αγώνες που οφείλουμε να δώσουμε στο σήμερα.

Διότι σήμερα, 47 χρόνια ύστερα από την ανατροπή του χουντικού καθεστώτος, το κράτος έρχεται να επαναφέρει πρακτικές του τότε, σκορπίζοντας παντού βία, τρόμο και καταστολή, για όσους αντιστέκονται ενάντια στις επιθετικές πολιτικές της κυβέρνησης. Πολιτικές που το μόνο που έχουν να προτάξουν ως μέτρο ενάντια στην επέλαση της πανδημίας είναι η αδιαφορία για τις ανάγκες τις κοινωνικής βάσης, η απομόνωση κι ο εγκλεισμός, η περαιτέρω φτωχοποίηση των οικονομικά αδύναμων και το τσάκισμα όσων αντιστέκονται και αμφισβητούν την κρατική διαχείριση.

Μια κρατική διαχείριση που από το πρώτο κύμα του covid-19, αντί να ενισχύσει το ήδη διαλυμένο από τις νεοφιλελεύθερες πολίτικες ΕΣΥ, επέλεξε να δώσει 22 εκατομμύρια στα μμε για την ενίσχυση της κυβερνητικής προπαγάνδας. Κι ενώ ο χώρος στις ΜΕΘ ολοένα και λιγοστεύει για τις ανάγκες νοσηλείας των από τα κάτω, η κυβέρνηση πασχίζει να πουλήσει το success story της «επιτυχής αντιμετώπισης» της υγειονομικής κρίσης.

Ταυτόχρονα, η κυβέρνηση για να σώσει τα συμφέροντα του τουριστικού κεφαλαίου, εξαιτίας της οικονομικής κρίσης που γέννησε η παγκόσμια έξαρση του κορονοϊού, διευκολύνει τη διέλευση τουριστών από πλούσιες χώρες της δύσης που θα αφήσουν χρήμα για να «κινηθεί η αγορά», αλλά δεν κάνει τίποτα για τις ανάγκες μετακίνησης του νεοπρολεταριάτου στις μητροπόλεις, με τα ασφυκτικά γεμάτα μέσα μαζικής μεταφοράς να αποτελούν επικίνδυνες εστίες μετάδοσης. Αντίθετα, το κράτος επιλέγει να ξοδέψει εκατομμύρια σε μεγάλους περιπάτους και χριστουγεννιάτικους στολισμούς δημιουργώντας μια επίπλαστη εικόνα ευημερίας.

Αδιαμφισβήτητα η κυβέρνηση αντιλαμβάνεται τη δυσαρέσκεια και την αμφισβήτηση που γεννούν τα ανύπαρκτα μέτρα για την περίθαλψη των από τα κάτω και αυτό που κάνει είναι να αποποιείται τις ευθύνες τις πετώντας το μπαλάκι στους «απρόσεχτους» πολίτες. Πουλάει λοιπόν το ιδεολόγημα της «ατομικής ευθύνης» δεξιά και αριστερά και καταφεύγει σε αυστηρότερα μέτρα επιτήρησης, χωρίς καμία ουσιαστική μέριμνα για τις ανάγκες μας. Έτσι, ξοδεύει εκατομμύρια για το στρατό των αφεντικών, τα εξοπλιστικά και τις προσλήψεις χιλιάδων μπάτσων και στρατιωτικών, αλλά όχι για τη δημόσια υγεία. Οξύνει την καταστολή, περιστέλλει δικαιώματα, μπουκάρει σε καταλήψεις, δέρνει αγωνιστές, απειλεί με πρόστιμα και απαγορεύει οποιαδήποτε συγκέντρωση εναντιώνεται στις πολιτικές της και επιχειρεί να σπάσει στην πράξη την κοινωνική αποσύνθεση που επιβλήθηκε με το lockdown, για να ευθυγραμμίσει το σύνολο της κοινωνίας κάτω από το δόγμα «Νόμος και Τάξη». Στο οργουελικό κράτος που ζούμε οι γιατροί έχουν αντικατασταθεί από μπάτσους.

Παράλληλα, μέσα σε όλα αυτά, εν καιρώ πανδημίας και με ανύπαρκτες σχεδόν αντιστάσεις λόγω του lockdown και της συστηματικής καλλιέργειας φόβου, το κράτος αξιοποιεί αυτήν την ευκαιρία για να περάσει νομοσχέδια-ταφόπλακες για τους καταπιεσμένους αυτής της κοινωνίας. Το έκανε στο προηγούμενο lockdown με το περιβαλλοντικό νομοσχέδιο, που δίνει το πράσινο φως σε πολυεθνικούς κολοσσούς για την περαιτέρω λεηλασία της φύσης και με το νομοσχέδιο για τις διαδηλώσεις, που κηρύττει παράνομη οποιαδήποτε διαδήλωση αποφασίσει κάθε φορά η κυβέρνηση. Στο δεύτερο lockdown που βιώνουμε σήμερα, ήδη ψηφίστηκε στη βουλή ο νέος πτωχευτικός κώδικας, που ανοίγει το δρόμο για τους πλειστηριασμούς και τις κατασχέσεις πρώτης κατοικίας. Επίσης η επιχείρηση που υπάγεται στον νέο πτωχευτικό κώδικα δεν υποχρεούται σε καταβολή αποζημίωσης απόλυσης των εργαζομένων της. Τις επόμενες βδομάδες αναμένεται να κατατεθεί προς ψήφιση στη βουλή και το νέο νομοσχέδιο στα εργασιακά, που θα φέρει περαιτέρω φτωχοποίηση και εξαθλίωση. Υπερδιπλασιασμός του ορίου των απλήρωτων υπερωριών (από 48 σε 120), ελαστικά σπαστά ωράρια μετά από ατομική συμφωνία του εργαζόμενου και του εργοδότη, εφαρμογή 10ωρου ωραρίου εργασίας. Οι υπερωρίες πλέον δε θα πληρώνονται με προσαύξηση αλλά θα δίνονται ως ρεπό ή ως μειωμένο ωράριο εργασίας στο μέλλον, κάτι που μειώνει τον μισθό μας και τσακίζει τον προγραμματισμό των ζωών μας. Μάλιστα από τη στιγμή που υπάρχει 6μηνη προθεσμία για να δηλωθούν συνολικά οι υπερωρίες, είναι φανερό ότι ακόμα και τα μειωμένα ωράρια δεν πρόκειται να δοθούν ποτέ. Τέλος, διευρύνονται οι κλάδοι που θα λειτουργούν τις Κυριακές.

Προφανώς και όλα αυτά δεν πρέπει να μείνουν αναπάντητα από εμάς. Είναι χρέος μας να στήσουμε ταξικά αναχώματα στην ολομέτωπη επίθεση που δεχόμαστε. Το ραντεβού της 17 Νοέμβρη είναι κομβικής σημασίας για την επόμενη μέρα των ζωών μας, γι’ αυτό και οφείλουμε να δώσουμε μια πρώτη και μαζική απάντηση εκείνη την ημέρα, πιάνοντας το νήμα των αγώνων του τότε. Για να αντισταθούμε στη κρατική διαχείριση της πανδημίας που μας σκοτώνει λίγο-λίγο, για να σταματήσουμε τον πολεμικό σχεδιασμό τους, για να παρθούν πίσω τα νομοσχέδια που μας φέρνουν όλο και πιο κοντά στον εργασιακό μεσαίωνα και μας υποχρεώνουν να ζούμε μέσα στην εξαθλίωση. Να διώξουμε τον φόβο, να σπάσουμε το lockdown που μας έχει επιβληθεί για να διεκδικήσουμε υγεία προσβάσιμη για όλους και ζωή με αξιοπρέπεια. Γιατί μόνο αν οργανωθούμε και αντισταθούμε συλλογικά μπορούμε να ελπίζουμε!

 

ΌΛΕΣ/ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΤΗΣ 17 ΝΟΕΜΒΡΗ ΣΤΙΣ 15:00 ΣΤΑ ΠΡΟΚΑΤ

ΔΗΜΟΣΙΑ ΚΑΙ ΔΩΡΕΑΝ ΥΓΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΕΣ ΚΑΙ ΟΛΟΥΣ, ΝΤΟΠΙΟΥΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ

ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΣΟΥΜΕ ΤΗ ΔΡΑΣΗ ΜΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΑΦΕΝΤΙΚΑ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ, ΤΟΝ ΚΑΝΙΒΑΛΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΦΟΒΟ, ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΠΟΛΕΜΟ

Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΔΕΝ ΧΑΡΙΖΕΤΑΙ, ΚΕΡΔΙΖΕΤΑΙ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΑΓΩΝΕΣ

 

*Νοιαζόμαστε για τους ευάλωτους της κοινωνίας μας, τηρούμε τα μέτρα αυτοπροστασίας για αυτό και αγωνιζόμαστε!

ΑΦΙΣΕΣ, ΔΡΑΣΕΙΣ, ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, ΚΕΙΜΕΝΑ

Οι εξεγέρσεις του χθες να γίνουν οι ανατροπές του αύριο | 6 Δεκέμβρη 2019

Προκήρυξη και αφίσα από κοινού με το Αυτόνομο Στέκι Ξάνθης, επ’ αφορμή της συμπλήρωσης έντεκα χρόνων από την δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου στις 6 Δεκέμβρη του 2008 και την κοινωνική εξέγερση που την ακολούθησε.
Μπορείς να την κατεβάσεις σε μορφή pdf από εδώ.

 

Οι εξεγέρσεις του χθες να γίνουν οι ανατροπές του αύριο

Έντεκα χρόνια μετά το Δεκέμβρη του 2008, τότε που το οπλισμένο χέρι του κράτους σημάδευσε και σκότωσε ξανά, για να επιτελέσει το σκοπό του. Να επικυρώσει για μια ακόμα φορά το μονοπώλιο του κράτους στην άσκηση της βίας. Έντεκα χρόνια μετά το Δεκέμβρη του 2008, τότε που αυθόρμητα νέοι, μαθητές, φοιτητές, μετανάστες, άνεργοι, επισφαλείς εργαζόμενοι, ομοφυλόφιλοι, γυναίκες και άντρες που ζούσαν στο πετσί τους την καταπίεση και που τόσα χρόνια τρώγαν στη μάπα βία με στρογγυλή σφραγίδα βγήκαν στους δρόμους και κατέθεσαν τις δικές τους απόψεις σχετικά τη βία και την προέλευση της. Για περισσότερο από ένα μήνα σε όλη την επικράτεια ξέσπασαν συγκρούσεις με τις ομάδες καταστολής, έγιναν εμπρησμοί σε αστυνομικά τμήματα και τράπεζες, καταλήψεις σε κρατικά κτήρια και εκπαιδευτικά ιδρύματα, λεηλασίες στα χλιδάτα μαγαζιά των πλουσίων, παρεμβάσεις, διαδηλώσεις, απαλλοτριώσεις σε super market, συγκροτήθηκαν συνελεύσεις και συντονιστικά, ομάδες νομικής βοήθειας και πρώτων βοηθειών. Οι άνθρωποι που βρέθηκαν τότε στους δρόμους πήραν μια γερή ανάσα ελευθερίας και ξαναγύρισαν στην καθημερινότητα τους. Αυτό που έμεινε όμως είναι και το πιο σημαντικό: ότι όταν πιστέψουμε ότι έχουμε τη δύναμη μπορούμε να κάνουμε τα πάντα.

Έντεκα χρόνια μετά δεν υπάρχει χώρος ούτε για δάκρυα ούτε για μνημόσυνα. Αν θέλουμε πραγματικά να μην πάει στράφι η εξέγερση που ακολούθησε τη δολοφονία του 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τον μπάτσο Κορκονέα, αν θέλουμε πραγματικά να μείνει κάτι από εκείνα τα χριστούγεννα του 2008 που αναβλήθηκαν επ’ αόριστον, τότε θα πρέπει να δούμε κατάματα το σημερινό επίδικο και να σηκώσουμε το γάντι απέναντι στην εξουσία. Μια εξουσία που αφήνει το δολοφόνο Κορκονέα να κυκλοφορεί ελεύθερος και ταυτόχρονα εξοντώνει πολιτικούς κρατούμενους δίχως αποδεικτικά στοιχεία.

Η νέα κυβέρνηση παρέλαβε μια κοινωνική έρημο, παρακαταθήκη από τα χρόνια εξουσίας του σύριζα. Με περιορισμένες επιλογές στη χάραξη οικονομικής πολιτικής μιας και οι κατευθύνσεις έχουν δοθεί εδώ και χρόνια, η νέα δημοκρατία στην προσπάθεια της να διαφοροποιηθεί, επένδυσε στο δόγμα της τάξης και ασφάλειας κλείνοντας το μάτι στα πιο σιχαμερά και συντηρητικά κομμάτια της κοινωνίας που ζούμε. Φασίστες, παπαδαριό, καραβανάδες, μπάτσους.

Μέσα από μια αξιοθαύμαστη συστράτευση των μμε προσπαθούν να μας πείσουν ότι όλα τα προβλήματα μας οφείλονται στους κατατρεγμένους ασκεπείς μετανάστες που τους στερήθηκαν τα πάντα και αναζητούν μια ελπίδα για τη ζωή τους ή ότι οφείλονται στα Εξάρχεια, την πηγή της ανομίας, το ανοιχτό κουτί της Πανδώρας του καιρού μας. Για ποια «ανομία» μας μιλάνε και για ποια νομιμότητα; Ξέρουμε καλά ότι η αστική νομιμότητα είναι η νομιμότητα των πλουσίων και η ανομία που πολεμάνε είναι το δίκιο των από τα κάτω. Ποια είναι η ηθική τους όταν μιλάνε για «μεταναστευτική εισβολή» και αρνούνται να προσφέρουν φιλοξενία σε μετανάστες ενώ ταυτόχρονα φορτώνονται για έξι μήνες κάθε χρόνο 20.000.000 τουρίστες έναντι πληρωμής;

Ο στόχος τους είναι πάντα στα πιο αδύναμα κομμάτια της κοινωνίας, σε αυτούς που στενάζουν στις κακοπληρωμένες δουλειές, που ασφυκτιούν μέσα στις κοινωνικές νόρμες, σε αυτούς που κυνηγημένοι προσπαθούν να βρουν ένα τόπο να στήσουν τη ζωή τους, σε αυτούς που αγχώνονται για τα χρόνια που έρχονται και απελπίζονται για τα χρόνια που φύγαν. Όταν χτυπάνε τους μετανάστες, το πιο υποτιμημένο κομμάτι αυτής της κοινωνίας, ξέρουμε καλά ότι έρχεται η σειρά μας.

Όταν χτυπάνε το αναρχικό κίνημα το κάνουν για να είμαστε όλοι ακόμα πιο αδύναμοι την επόμενη φορά που θα προσπαθήσουμε να διεκδικήσουμε κάτι από αυτά που μας κλέβουν. Όταν χτυπάνε το άσυλο και τις καταλήψεις χτυπάνε τις δομές του αγώνα, τα εργαλεία που είναι πάντα στη διάθεση όσων κάνουν το βήμα να κατέβουν στους δρόμους για να υπερασπιστούν τις ζωές τους.

Γιατί τα πραγματικά προβλήματα μας είναι η ανασφάλεια, η ανεργία, οι σκατοδουλειές, τα ωράρια που έχουν γίνει λάστιχο, ο τσαμπουκάς των αφεντικών που έχει γίνει κανόνας, η ανύπαρκτη δημόσια υγεία, οι συντάξεις που όλο τις πληρώνουμε και ποτέ δεν θα τις πάρουμε, η ντροπή να ζουν δύο γενιές με τη σύνταξη του γέρου, ο ελεύθερος χρόνος που δεν υπάρχει, η αναμονή για την προκήρυξη του επόμενου οχτάμηνου, οι μετρημένες θέσεις στους παιδικούς σταθμούς, το μηνιάτικο που ποτέ δεν φτάνει για ένα μήνα, τα επιδόματα που πάντα κάπου σκαλώνουν και κόβονται, η επιστροφή του δώρου χριστουγέννων στα αφεντικά με σκυμμένο το κεφάλι, το μισό ένσημο τη βδομάδα, η αγωνία να τελειώσεις τη σχολή και η μεγαλύτερη αγωνία με το που πάρεις το χαρτί, το μόνιμο φλερτ με την κατάθλιψη και το σημαντικότερο, ότι προσπαθούμε να παλέψουμε με όλα τα παραπάνω μόνες και μόνοι.

Αυτή είναι η βία που ζούμε καθημερινά. Ενάντια σε αυτή τη βία εξεγερθήκαμε έντεκα χρόνια πριν. Για αυτούς τους λόγους αξίζει να αγωνιζόμαστε. Για να κερδίσουμε τη ζωή μας, κόντρα στην εξατομίκευση και την παραίτηση. Και ο δρόμος για αυτό είναι ένας: συλλογικοποίηση, αλληλεγγύη, οργάνωση, αγώνας, ανατροπή. Το ξέρουμε καλά: Όσοι και όσες έθεσαν τον εαυτό τους στο στρατόπεδο της ανατροπής του καπιταλισμού, με σκοπό έναν κόσμο αλληλεγγύης και ισότητας είναι αυτοί και αυτές που πρώτοι αντιμετώπισαν, αντιμετωπίζουν και θα αντιμετωπίζουν τις επιθέσεις της κυριαρχίας, είτε φυσικές είτε ιδεολογικές, είτε κρατικά οργανωμένες είτε «κοινωνικά υπαγορευμένες».

Αυτό συμβαίνει και τώρα. Το κράτος επιτίθεται ξανά, στους μετανάστες εκκενώνοντας τις καταλήψεις στέγης και μεταφέροντας τους σε λασπωμένα αντίσκηνα στη μέση του πουθενά, στις δομές του κινήματος εκκενώνοντας πολιτικές καταλήψεις, βιαιοπραγεί σε νέους και επιτίθεται σεξιστικά σε κοπέλες, καταργεί το άσυλο τρομοκρατώντας το φοιτητικό κίνημα που προσπαθεί να ξεπηδήσει, σπέρνει φόβο μέσα από τα δελτία των οχτώ, στήνει νέες ειδικές φυλακές και ακόμα πιο αυστηρούς νόμους για να δικαιολογεί την βία του, με φαιδρά τελεσίγραφα μας ζητάει να παραδώσουμε τα όπλα, να παρατήσουμε τις ζωές μας στα χέρια τους. Επιχειρεί να μας κάνει σαφές ότι δεν υπάρχει γυρισμός για όποιον μπει στο στόχαστρο της κρατικής καταστολής και αμφισβητήσει το δικαίωμα του κράτους στο μονοπώλιο της βίας. Το κίνημα και συγκεκριμένα ο αντιεξουσιαστικός χώρος έχει δείξει εδώ και πολλά χρόνια ότι δε θα τρομοκρατηθεί, δεν θα λυγίσει, δε θα παραιτηθεί. Έχουμε διαλέξει πλευρά ανάμεσα στον κόσμο της υποταγής, της μισαλλοδοξίας, του χαφιεδισμού και της ξεφτίλας και στον κόσμο του αγώνα, της αλληλεγγύης, της αξιοπρέπειας. Και θα σηκώσουμε το γάντι που μας πετάνε και πάλι.

 

Αντικατασταλτική πορεία 6 Δεκεμβρίου, 18:00 Προκάτ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΡΙΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΔΟΜΕΣ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΠΟΥ ΔΕΧΟΝΤΑΙ ΕΠΙΘΕΣΗ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ, ΤΟΝ ΚΑΝΙΒΑΛΙΣΜΟ, ΤΟΝ ΦΟΒΟ,

ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΠΟΛΕΜΟ

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

 

Αυτόνομο Στέκι Ξάνθης

Πέλοτο

black friday, ΔΡΑΣΕΙΣ, ΚΕΙΜΕΝΑ, συγχρονες εργασιακες σχεσεις

Black Friday και άλλες εργοδοτικές καφρίλες

Προκήρυξη που μοιράστηκε στις 28 και 29 Νοέμβρη 2019, επ’ αφορμή μίας ακόμα εργοδοτικής καφρίλας, της “Μαύρης Παρασκευής”, που μαυρίζει τις ζωές των εργαζομένων για να γεμίζουν απρόσκοπτα οι τσέπες των αφεντικών. Μπορείς να την κατεβάσεις σε μορφή pdf από εδώ.

Επιπλέον πραγματοποιήθηκε συμβολικός αποκλεισμός του τοπικού καταστήματος Public, όπου μοιράστηκε στους εργαζόμενους το κείμενο, καθώς και η ανακοίνωση της πρώτης συνάντησης του σωματείου τους με την εργοδοσία.

 

Black Friday και άλλες εργοδοτικές καφρίλες

 

Χαμός θα γίνει πάλι έξω από το Public. Ίσως και έξω από άλλα μαγαζιά. Άλλωστε κάθε επιχειρηματίας θέλει να αυξήσει τις πωλήσεις του. Βέβαια οι υπάλληλοι του κάθε επιχειρηματία, που θα είναι υποχρεωμένοι να ανεχτούν ορδές «αλλοφρόνων» καταναλωτών παρασκευιάτικα είναι αυτοί που θα σηκώσουν και πάλι το βάρος της θεσμοποιημένης αντεργατικής πολιτικής του ελληνικού κράτους και των ντόπιων αφεντικών.

Η Black Friday είναι αμερικάνικο «έθιμο», σύμφωνα με το οποίο την τελευταία Παρασκευή του Νοέμβρη (μια μέρα μετά την αμερικάνικη γιορτή των Ευχαριστιών), μεγάλα μαγαζιά λιανεμπορίου κάνουν «τρελές» εκπτώσεις ανοίγοντας στις 4 τα ξημερώματα. Εξαχρειωμένοι καταναλωτές στρατοπεδεύουν από την προηγούμενη μέρα έξω από τις κλειδωμένες τζαμαρίες για να πιάσουν σειρά. Στη δεκαετία 2006-2016 καταγράφηκαν 10 νεκροί και περισσότεροι από 100 τραυματίες (εμποροϋπάλληλοι και καταναλωτές που ποδοπατήθηκαν μέχρι θανάτου, αλληλομαχαιρώθηκαν για μια προσφορά, χτυπήθηκαν από οχήματα).

Το «έθιμο» αυτό ήρθε στην Ελλάδα το 2015. Αλυσίδες καταστημάτων (Public, Kotsovolos κ.α) σερβίρουν τη Μαύρη Παρασκευή ως γιορτή αγορών, ενώ την ίδια στιγμή δίνουν μισθούς πείνας στους υπαλλήλους τους, τους εξαναγκάζουν σε πολύωρη ορθοστασία, επιβλέπουν κάθε τους κίνηση και εφαρμόζουν κάθε νέα αντεργατική νομοθεσία με ιδιαίτερη ζέση.

Σκέψου ως εργαζόμενος. Όχι σαν καταναλωτής!

Η εντατικοποίηση, ο ολοένα μεγαλύτερος φόρτος εργασίας, ο ολοένα και πιο πετσοκομμένος μισθός, η όλο και με χειρότερους όρους ασφάλιση, η σύνταξη  στα μακρινά γηρατειά μας, οι ελεύθερες ώρες και μέρες μας να είναι όλο και λιγότερες, οι άδειές μας όλο και μικρότερες.

Αυτή είναι η σύγχρονη πραγματικότητα του νεοπρολετάριου σήμερα στην Ελλάδα. Τα αφεντικά μας, είτε είναι μεγάλα και «υπερεθνικά», είτε μικρότερα και ντόπια, έχουν ένα κύριο και κεντρικό στόχο. Το οικονομικό κέρδος. Και τις ευθύνες γι’ αυτό θα τις φορτώσουν στις πλάτες μας. Εμείς είμαστε που θα δουλεύουμε όλο και περισσότερο και όλο με λιγότερες απολαβές για να καταφέρει το αφεντικό «να τη βγάλει στην κρίση»

Οι κάθε είδους “θεσμοί” φρενήρους κατανάλωσης, όπως είναι οι Κυριακές με καταστήματα ανοιχτά, οι Λευκές Νύχτες και οι Μαύρες Παρασκευές, είναι στρατηγικός σχεδιασμός των πολύ μεγάλων αφεντικών που κάνουν κουμάντο στην Ευρωπαϊκή Ένωση, στον ΟΟΣΑ, στο ΔΝΤ, στην Ελλάδα και σε κάθε καπιταλιστικό κράτος ή ένωση κρατών ή συμβουλευτικό όργανο κρατών. Είναι η μέθοδος που έχουν ακολουθήσει για το προσπέρασμα της καπιταλιστικής κρίσης. Να μειώσουν όσο γίνεται το εργατικό κόστος. Όσο το δυνατόν περισσότερη δουλειά με όσο το δυνατόν μικρότερο μισθό και παροχές (ασφάλιση, συντάξιμες αποδοχές, «δημόσια» περίθαλψη, εκπαίδευση, υπηρεσίες κοινής ωφέλειας κ.λπ.).

Ταυτόχρονα, τα μικρά μας αφεντικά αρπάζονται από το καράβι της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης μπας και μπορέσουν να σώσουν την επιχείρησή τους, μέσα σε έναν ανταγωνισμό που τους συνθλίβει και απειλεί να τους κάνει προλετάριους, να χάσουν το μαγαζί τους και να ψάχνουν για δουλειά στο μαγαζί κάποιου άλλου. Μπροστά σε αυτό τον κίνδυνο λειτουργούν το ίδιο και συχνά χειρότερα από τα μεγάλα αφεντικά.

Εμείς, οι νεοπρολετάριοι του κόσμου αυτού είμαστε ο στρατός που εκμεταλλεύονται τα κάθε είδους αφεντικά μας για να πετύχουν το στόχο τους. Για να διατηρήσουν τα κέρδη τους ή και να τα αυξήσουν, για να διατηρήσουν την επιχείρησή τους, είναι διατεθειμένοι να μας πιούνε το αίμα. Οι μνημονιακές νομοθεσίες, που νομιμοποίησαν τη μαύρη εργασία χρόνων που βασίλευε στο περιθώριο της επίσημης εργασιακής νομοθεσίας, το προβλέπουν κανονικότατα.

Ταυτόχρονα, όμως, είμαστε και καταναλωτές. Και ενώ όταν το δικό μας αφεντικό μάς εκμεταλλεύεται δίχως αύριο εμείς αγανακτούμε, σκάμε, βρίζουμε και προσπαθούμε να αντισταθούμε, την ίδια στιγμή πάμε για ψώνια τις Κυριακές, τις Λευκές Νύχτες και τις Μαύρες Παρασκευές χωρίς να σκεφτόμαστε ότι απέναντί μας έχουμε έναν άνθρωπο της τάξης μας, έναν εργαζόμενο σαν και εμάς που αυτήν την ώρα θα ήθελε να είναι με την οικογένειά του ή τους φίλους του και όχι να προσπαθεί να φέρει εις πέρας μια απάνθρωπη και κακοπληρωμένη βάρδια.

Θα πρέπει πάντα να θυμόμαστε ότι η αλληλεγγύη είναι όπλο των εργατών!

Ωραία! Και τι κάνουμε;

Ο μόνος που μπορεί να υπερασπιστεί τα δικά μας συμφέροντα είμαστε εμείς οι ίδιοι. Και τα δικά μας συμφέροντα λένε ότι δε θέλουμε να δουλεύουμε παραπάνω για τα ίδια ή και για λιγότερα λεφτά. Αντιθέτως αντιλαμβανόμαστε ότι η παραγωγικότητά μας όσο περνούν τα χρόνια αυξάνεται. Είμαστε όλο και πιο ειδικευμένοι στη δουλειά μας, η κάθε είδους εργασία μας είναι όλο και περισσότερο υποστηριζόμενη από την τεχνολογία, φέρνουμε εις πέρας όλο και περισσότερη δουλειά στον ίδιο χρόνο. Αντικειμενικά θα έπρεπε να πληρωνόμαστε περισσότερα και να δουλεύουμε λιγότερο. Και όμως συμβαίνει το αντίθετο. Και ο λόγος είναι ότι έχουμε αυτοβούλως δεθεί στο άρμα των αφεντικών μας και βλέπουμε τον κόσμο μέσα από τα δικά τους μάτια και από τη δικιά τους σκοπιά, η οποία δείχνει ότι πρέπει να μας στύβουν όλο και περισσότερο. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι για να μπορούν οι μεγάλες αλυσίδες καταστημάτων να κάνουν τόσο μεγάλες εκπτώσεις περιμένοντας να πουλήσουν χιλιάδες κομμάτια ώστε να πετύχουν αξιόλογο κέρδος, στηρίζονται στις πενιχρές μας απολαβές.

Από τη θέση του εργαζόμενου οφείλουμε να οργανωνόμαστε στο μαγαζί, στον κλάδο, στην πόλη, πανελλαδικά ενάντια στην ασυδοσία των αφεντικών μας και στη σχέση εκμετάλλευσης που μας συνδέει με αυτά. Μέσα από επιτροπές εργαζομένων, από πρωτοβάθμια σωματεία, με οργανωμένες παρεμβάσεις στα κλαδικά σωματεία και στα εργατικά κέντρα. Από τη θέση του καταναλωτή οφείλουμε να δείχνουμε την ελάχιστη αξιοπρέπεια, βλέποντας στον εμποροϋπάλληλο τον εαυτό μας και να μην τρέχουμε αλαφιασμένοι να αγοράσουμε την οποιαδήποτε ντεμέκ μεγάλη ευκαιρία «που τόσο χρειαζόμασταν» αλλά δεν το ξέραμε.

Παρόν και Μέλλον

Στην παρούσα φάση της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης στην Ελλάδα, η κυβέρνηση της ΝΔ στα πλαίσια της ανάπτυξης έρχεται να εντείνει όλα τα παραπάνω (κατάργηση των κλαδικών συμβάσεων εργασίας, μειώσεις μισθών, ελαστικά ωράρια, καταναλωτικές φιέστες, δουλειά την Κυριακή) με πρόσχημα ότι θα βγούμε από την κρίση, ότι θα έχουμε δουλειές, ότι θα έχουμε λεφτά. Η πραγματικότητα όμως δείχνει το ακριβώς αντίθετο η ανεργία αυξάνεται (κατά 8.5% τον περασμένο Οκτώβρη) και η καθημερινότητα μας γίνεται ακόμα δυσκολότερη με αυξήσεις στο τιμολόγιο της ΔΕΗ (για να πάνε οι καταναλωτές στις «οικονομικότερες» ιδιωτικές) και μειώσεις στα επιδόματα των χαμηλότερων κοινωνικών στρωμάτων.

Και επειδή γνωρίζουν (αφεντικά και κυβέρνηση) ότι αργά ή γρήγορα ο κόμπος θα φτάσει στο χτένι, προετοιμάζονται νομικά και κατασταλτικά για να αντιμετωπίσουν οποιαδήποτε αντίσταση του νεοπρολεταριάτου. Την ίδια στιγμή δηλαδή που η ΝΔ κυβερνά με ποσοστό λιγότερο από το 25% των δηλωμένων ψηφοφόρων της Ελλάδας, κηρύσσει παράνομη την απεργία με συμφωνία λιγότερη από 50% +1. Ταυτόχρονα ποινικοποιεί τη συνδικαλιστική δράση αφού φακελώνει τους αγωνιστές μέσω της ηλεκτρονικής ψηφοφορίας για την απεργία. Μαζί με τα παραπάνω έρχεται και ο νέος ποινικός κώδικας, εντείνεται η αστυνομική τρομοκρατία (βασανισμοί, ξυλοδαρμοί, παρακαλουθήσεις αγωνιστών), εκκενώνονται καταλήψεις και καταργείται έμπρακτα το άσυλο (βλ. ΑΣΟΕΕ).

Το παράδειγμα του νεοφιλελευθερισμού (ιδιωτικοποιήσεις, ανάπτυξη κλπ) που πλασάρει η ΝΔ το έχουμε δει και αλλού. Οι ακατάπαυστες εξεγέρσεις που γίνονται αυτό το διάστημα στη Χιλή (πρώτη χώρα εφαρμογής των ακραίων νεοφιλεύθερων πολιτικών) δείχνουν εικόνα από το μέλλον. Αυτό φοβούνται οι ανά τον κόσμο διαχειριστές του καπιταλιστικού συστήματος και υπό αυτό το πρίσμα αποκτά νόημα το δόγμα «νόμος και τάξη» που βλέπουμε στις ειδήσεις.

Είναι ταξικό μας χρέος λοιπόν να αντιστεκόμαστε σ’ αυτή τη λαίλαπα αντεργατικών ρυθμίσεων όπως η Μαύρη Παρασκευή γιατί είναι ενάντια στα συλλογικά μας συμφέροντα. Τα αφεντικά δε θα σταματήσουν το ξεζούμισμα μας και το κράτος θα εντείνει την επίθεση του όσο  δεν αντιστεκόμαστε. Αυτός είναι όμως ο μόνος δρόμος για την ταξική μας ανατίμηση.

Να οργανωθούμε συλλογικά στους χώρους εργασίας.

Να συνάψουμε σχέσεις αλληλεγγύης που θα σπάνε τον ατομικό δρόμο και τη ρουφιανιά.

Η μαύρη Παρασκευή δεν είναι γιορτή, είναι καφρίλα εργοδοτική

 

ΔΡΑΣΕΙΣ

Αντιφασιστική – αντικρατική συγκέντρωση και πορεία, Τετάρτη 18.9 στις 18:00, Προκατ

Αντιφασιστική-αντικρατική συγκέντρωση, Τετάρτη 18.9 στις 18:00, Προκατ

Στεκόμαστε απέναντι στη συνεχή επέλαση του φασισμού όποιο προσωπείο και αν πάρει.

ΔΡΑΣΕΙΣ, Εργατικες Συγκετρωσεις - επετειακες και μη, συγχρονες εργασιακες σχεσεις

Απεργιακή συγκέντρωση την Τετάρτη 14 Νοέμβρη στις 10πμ | πλ. Ελευθερίας

Απεργιακή συγκέντρωση την Τετάρτη 14 Νοέμβρη στις 10πμ | πλ. Ελευθερίας

Στο τέλος(;) των μνημονίων απαντάμε με οργάνωση και αντεπίθεση

Εδώ και κάποιο καιρό η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ πανηγυρίζει για την έξοδο της χώρας από τα μνημόνια και την επερχόμενη ανάπτυξη. Ακούγοντας κανείς αυτά, θα μπορούσε να πιστέψει ότι οι μαύρες μέρες της μνημονιακής πραγματικότητας είναι πια παρελθόν. Όμως τι άλλαξε με την περίφημη «έξοδο από τα μνημόνια»; Απολύτως τίποτα. Όλο οι αντεργατικοί νόμοι, όλοι οι εφαρμοστικοί νόμοι που ψηφίστηκαν τον καιρό των μνημονίων και που πλήττουν το νεοπρολεταριάτο σε κάθε πτυχή της ζωής του, εξακολουθούν να υφίστανται και σε πολλές περιπτώσεις τελειοποιούνται ή θα ενισχυθούν ακόμη παραπάνω το επερχόμενο διάστημα.

Χαρακτηριστικά μπορούμε να αναφέρουμε: Τις περικοπές στις συντάξεις -τωρινές και μελλοντικές- και την αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών μέσω του νόμου Κατρούγκαλου, την επερχόμενη μείωση του αφορολόγητου, την συνεχιζόμενη εμπορευματοποίηση και ιδιωτικοποίηση του δημόσιου πλούτου μέσω του υπερ-ταμείου, τον καθορισμό του κατώτατου μισθού με υπουργικό διάταγμα στερώντας την δυνατότητα από τους εργαζόμενους να διεκδικήσουν μία αξιοπρεπή αύξηση, την εκτόξευση των ελαστικών σχέσεων και της μαύρης εργασίας που έχουν γίνει πια ο κανόνας, τον ακρωτηριασμό του δικαιώματος της απεργίας για τα πρωτοβάθμια σωματεία, την απελευθέρωση των πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας για να μπαλώσουν οι τράπεζες τα σπασμένα τους, τις γιγαντιαίες δαπάνες για εξοπλιστικά  (2η χώρα στο ΝΑΤΟ μετά τις ΗΠΑ) για να αναβαθμιστεί ο ρόλος του ελληνικού και ξένου κεφαλαίου και να εξυπηρετηθούν οι πολεμικοί σχεδιασμοί του ΝΑΤΟ στην ευρύτερη περιοχή.

Από την άλλη, η ανάπτυξη που ευαγγελίζεται το κράτος και η κυβέρνηση, πως κάποια στιγμή θα έρθει, σημαίνει μία ακόμα αναδιανομή του πλούτου από κάτω προς τα πάνω. Ανάπτυξη για τον καπιταλισμό σημαίνει νέες μειώσεις μισθών και συντάξεων, περισσότερες απολύσεις και εργατικά «ατυχήματα», περαιτέρω απελευθέρωση του ωραρίου εργασίας, λιγότερα μέτρα ασφαλείας, περισσότερη μαύρη εργασία χωρίς ένσημα και ασφάλιση, γενικά δηλαδή περισσότερη εκμετάλλευση του νεοπρολεταριάτου αυτού του κόσμου.

Και φυσικά γίνεται κατανοητό πως καμία άλλη «εναλλακτική» πολιτική δεν θα μπορούσε να φέρει διαφορετικά αποτελέσματα εντός αυτού του συστήματος, όταν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή θα επιβλέπει την Ελλάδα τέσσερις φορές το χρόνο και το ελληνικό κράτος έχει δεσμευτεί για 3,5% πρωτογενή πλεονάσματα μέχρι το 2022 και την μετέπειτα διατήρηση της δημοσιονομικής πειθαρχίας. Εκτός αυτού το χρέος μετά από 8 χρόνια μνημονιακής καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης παραμένει περίπου στα 320δις ευρώ  ή 180% του ΑΕΠ, το υψηλότερο ποσοστό της Ε.Ε. και ένα από τα μεγαλύτερα του κόσμου. Όλα τα παραπάνω δεν σηματοδοτούν παρά την μονιμοποίηση του καθεστώτος φτωχοποίησης και ανασφάλειας, καθώς και πως το αφήγημα περί «ξεπεράσματος» της κρίσης όχι μόνο δεν ευσταθεί, αλλά είναι αναπόφευκτο, πως αργά ή γρήγορα θα βρούμε μπροστά μας μία ακόμα πιο βίαιη όξυνση της.

Στην ήδη υπάρχουσα πραγματικότητα, αλλά και στην επικείμενη και ολοένα αυξανόμενη επίθεση του κράτους, οφείλουμε να στήσουμε αναχώματα και να δώσουμε μια απάντηση. Ένα πρώτο αποφασιστικό βήμα αποτέλεσε την 1η Νοέμβρη η οργανωμένη «από τα κάτω» διακλαδική απεργία, την οποία κάλεσαν πρωτοβάθμια σωματεία και σωματεία βάσης του ιδιωτικού τομέα μετά από αποφάσεις γενικών συνελεύσεων. Ενδεικτικά κάποια από τα σωματεία που καλούσαν ήταν: Σύλλογος Εργαζόμενων στα Φροντιστήρια Καθηγητών, Σύλλογος Μεταφραστών – Επιμελητών – Διορθωτών, Σύλλογος Υπαλλήλων Βιβλίου – Χάρτου – Ψηφιακών Μέσων, Σωματείο Βάσης Εργαζομένων στις ΜΚΟ, Σωματείο Εργαζομένων στη ΝΟΚΙΑ, Σωματείο Σερβιτόρων Μαγείρων και Λοιπών Εργαζομένων του Κλάδου του Επισιτισμού. Την απεργία στήριξαν πλήθος άλλων πρωτοβάθμιων σωματείων με στάσεις εργασίας, εργατικές και λαϊκές συνελεύσεων και κινήσεις και πολιτικές συλλογικότητες και οργανώσεις της αντικαπιταλιστικής αριστεράς και του αναρχικού χώρου. Παρά την ενδεικτική αδιαφορία των ξεπουλημένων ενώσεων της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, αλλά και του γραφειοκρατικού-κομματικού συνδικαλισμού του ΠΑΜΕ, η απεργία πραγματοποιήθηκε στήνοντας απεργιακές περιφρουρήσεις σε μία σειρά μεγάλων αλυσίδων και πολυεθνικών (Public, NΟΚΙΑ κ.α.) και πραγματοποιώντας μεγάλη απεργιακή διαδήλωση 2000 ατόμων στην Αθήνα.

Όμως ειδικά η ξεφτίλα της ΓΣΕΕ φάνηκε ολοκληρωτικά, όταν αγνόησε επιδεικτικά όλες τις αποφάσεις που είχε πάρει ένας μεγάλος αριθμός σωματείων, ομοσπονδιών και εργατικών κέντρων πανελλαδικά -όπως και η ΑΔΕΔΥ- για γενική απεργία στις 14 Νοέμβρη. Αντίθετα κινήθηκε αντιπαραθετικά προς αυτήν και προσχωρώντας -ανοιχτά πλέον- σε απεργοσπαστικές πρακτικές, όρισε τελικά απεργία για τις 28.11, καλώντας να την πλαισιώσει και πάλι η «κοινωνική συμμαχία», η οποία δεν είναι τίποτα λιγότερο από μια επικίνδυνη συμμαχία-φιάσκο ανάμεσα στις ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ και εργοδοτικές ενώσεις, δηλαδή το αστικό μπλοκ των βιοτεχνών, των εμπόρων, των επιχειρηματιών και λοιπών αφεντικών. Από την άλλη μεριά, για ακόμα μία φορά το ΠΑΜΕ πέρα των βαρύγδουπων -πλην κούφιων- καταγγελιών σύρθηκε ξανά, όπως και στην απεργία της 1η Νοέμβρη, πίσω από την απόφαση της ΓΣΕΕ και μετέθεσε για 2η φορά το κάλεσμα του, αποδεικνύοντας πως δεν έχει την δυνατότητα και την θέληση να έρθει σε οποιαδήποτε είδους ρήξη με τις καθεστωτικές συνδικαλιστικές ενώσεις και να αποτελέσει μία αγωνιστική εναλλακτική.

Απέναντι σε αυτήν την ζοφερή εικόνα αδυναμίας και διάλυσης των κυρίαρχων στο σήμερα συνδικαλιστικών δομών, γίνεται όσο ποτέ ξεκάθαρο, πως ο δρόμος ανασυγκρότησης και υπεράσπισης των αυτοτελών εργατικών συμφερόντων δεν μπορεί παρά να περάσει μέσα από τον διαχωρισμό από ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, με επιτακτικό στόχο να δημιουργηθεί ένας τρίτος πόλος μέσα στο εργατικό κίνημα, που θα εκφράζει ένα νέο είδους συνδικαλισμού: «από τα κάτω», ταξικού, αγωνιστικού – ανεξάρτητου από κράτος , αφεντικά και γραφειοκράτες. Ένας πόλος, που να μην εγκλωβίζεται, αλλά να μπαίνει ανάχωμα στις διαταξικές συμμαχίες με τα αφεντικά μας, είτε αυτή γίνεται στο όνομα της «ανάπτυξης», του οικονομικού ρεαλισμού και της «Ευρωπαϊκής προοπτικής»,  είτε στο όνομα της εθνικής ενότητας και ομοψυχίας, των πολεμικών και ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών και του εθνικιστικού παροξυσμού που αναπτύσσεται στην περιοχή. Ξέρουμε καλά πως μόνο εμείς το νεοπρολεταριάτο αυτού του κόσμου και η αυτόνομη πολιτική και ταξική μας οργάνωση είναι ικανή να φέρει τα εργατικά συμφέροντα ξανά στο προσκήνιο, να τσακίσει τον φασισμό, να αποτρέψει ένα πιθανό αιματοκύλισμα μεταξύ των λαών της περιοχής και τελικά να ανατιμήσει με πραγματικούς και αξιοπρεπείς όρους τις ζωές μας, χωρίς να περιμένει από φρούδες προεκλογικές υποσχέσεις και ψίχουλα σε μορφή φιλοδωρήματος, τα οποία θα παρθούν πίσω με χειρότερους όρους στην πρώτη ευκαιρία που οι «οικονομικοί δείκτες», οι «διεθνείς υποχρεώσεις» σε ΕΕ και ΝΑΤΟ ή οι εξοπλιστικές κούρσες και η «πολεμική ετοιμότητα» της χώρας το απαιτήσουν.

Αναγκαίο πρώτο βήμα προς αυτήν την κατεύθυνση είναι να μην μείνουμε σιωπηλοί στις τελευταίες εξελίξεις. Αρχίζοντας από την οργάνωση σε πρωτοβάθμια σωματεία βάσης, να προσπαθήσουμε να πετύχουμε συλλογικά μικρές διεκδικήσεις ώστε να αναπτερωθεί το ηθικό μας, να μην φοβόμαστε τα αφεντικά και να υψώσουμε το ανάστημα μας όπου χρειάζεται, να επικοινωνούμε με τους συναδέλφους μας και να τοποθετούμαστε στις συνελεύσεις των συλλογικών μας οργάνων. Η κάθε μικρή νίκη δεν βελτιώνει μόνο τις συνθήκες ενός, αλλά δημιουργεί κεκτημένα για τους επόμενους αγώνες και στήνει μικρά, έστω, αναχώματα στην επέλαση των αφεντικών. Αλλά, αυτό από μόνο του δεν αρκεί. Ως εκμεταλλευόμενα κοινωνικά στρώματα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι τα συμφέροντά μας  είναι τελείως αντιπαραθετικά με εκείνα των αφεντικών. Δεν θα πρέπει να έχουμε καμία αυταπάτη για λύσεις που θα έρθουν από ειδικούς και σωτήρες. Ο πιο αποτελεσματικός τρόπος να οργανώνονται πετυχημένες απεργίες είναι να οργανώνονται από τη βάση των εργαζομένων μέσα από γενικές συνελεύσεις και αυτοοργανωμένες δομές, που θα κάνουν τον κάθε νεοπρολετάριο συμμέτοχο.

 

 

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ ΜΕ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΣΤΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ, ΜΕ ΣΤΗΣΙΜΟ ΕΡΓΑΤΙΚΩΝ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΩΝ, ΜΕ ΣΗΚΩΜΑ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΙΟΥ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΚΑΘΕ ΑΦΕΝΤΙΚΟ

ΓΙΑ ΝA ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΟΥΜΕ ΤΑ ΔΙΚΑΩΜΑΤΑ ΜΑΣ

ΚΑΙ ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ

 

 

ΔΡΑΣΕΙΣ, ΚΕΙΜΕΝΑ, Κοινωνικος Κανιβαλισμος

Στην Ομονοια δεν εγινε ληστεια, μπατσοι φασιστες και αφεντικα καναν δολοφονια. Συγκέντρωση-μικροφωνική Πέμπτη 4.10, 18:00, πλ. Αντίκα.

Προκήρυξη σχετικά με το λιντσάρισμα και τη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου στην Ομόνοια.
Μπορείς να το κατεβάσεις σε pdf από εδώ

 

ΣΤΗΝ ΟΜΟΝΟΙΑ ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ ΛΗΣΤΕΙΑ…

Το μεσημέρι της 21ης Σεπτεμβρίου ο 33χρονος Ζακ Κωστόπουλος βρίσκεται εγκλωβισμένος κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες και σε εμφανή κατάσταση αδυναμίας και πανικού μέσα σε κοσμηματοπωλείο στην Ομόνοια. Στην απέλπιδα προσπάθεια του να απεγκλωβιστεί και να βγει έξω μέσω της τζαμαρίας, δέχεται απανωτά χτυπήματα και στην ουσία λιντσάρεται από τον ιδιοκτήτη και ένα τουλάχιστον ακόμη άτομο, ιδιοκτήτη παρακείμενου καταστήματος και -όπως αργότερα αποκαλύφθηκε- στέλεχος της ακροδεξιάς οργάνωσης «Πατριωτικό Μέτωπο». Αφού ο πρώτος γύρος του προπηλακισμού του διακόπτεται μετά από την παρέμβαση περαστικών και ο Ζακ προσπαθεί αιμόφυρτος από τα γυαλιά και τα χτυπήματα να σηκωθεί και να απομακρυνθεί, δέχεται δεύτερο γύρο χτυπημάτων με κλοτσιές και γκλοπιές από τα ένστολα καθάρματα της ΔΙΑΣ, προκειμένου να του φορέσουν χειροπέδες. Αποτέλεσμα όλων αυτών, ο Ζακ να υποκύψει στα τραύματα του και να μεταφερθεί νεκρός πλέον στο νοσοκομείο.

Από την πρώτη στιγμή τα ΜΜΕ, αλλά και ένα συνάφι «ευυπόληπτων πολιτών»-κανίβαλων της διπλανής πόρτας μέσω των social media, έσπευσαν να διαστρεβλώσουν την εικόνα του περιστατικού, να δικάσουν και να καταδικάσουν μετά θάνατον το θύμα και εν τέλει να αθωώσουν τους δήμιους του και να δικαιολογήσουν την δολοφονία. Αρχικά αυτό επιχειρήθηκε με την ρητορική περί «χρήστη ουσιών», αναπαράγοντας τον ρατσιστικό αποκλεισμό και την τοξικοφοβία. Στη συνέχεια με αυθαίρετες -και εν τέλει ψευδείς- εικασίες περί «απόπειρα ληστείας» και μαχαιριού που κρατούσε ο «δράστης», λες και κάτι τέτοιο θα δικαιολογούσε το λιντσάρισμα και την δολοφονία του. Τέλος μιλώντας για αδιευκρίνιστες συνθήκες θανάτου, λες και θα μπορούσε να πιστέψει κανείς πως το ξύλο, η απώλεια αίματος και το ψυχικό και σωματικό σοκ, που υπέστη ο Ζακ, δεν έπαιξαν τον καταλυτικό ρόλο στον θάνατο του και απλά «είχε έρθει η ώρα του».

Παρ’ όλη αυτή την προσπάθεια η δολοφονία να περάσει στα ψιλά, όπως τόσες άλλες περιπτώσεις ανθρώπων, που δεν χωράνε στα κυρίαρχα κοινωνικά πρότυπα, κάτι τέτοιο δεν κατέστη δυνατό λόγω του βίντεο, που υπήρχε ως πειστήριο, αλλά κυρίως λόγω της δημόσιας ταυτότητας του Ζακ Κωστόπουλου. Ο ίδιος ήταν ενεργό μέλος και ακτιβιστής της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας και του αγώνα κατά του στιγματισμού των οροθετικών ατόμων και εκφραζόταν πολιτικά ενάντια, τόσο στην καταπίεση της πατριαρχίας και της ομοφοβίας, όσο και στην γάγγραινα του ρατσισμού και του φασισμού.

Ρίχνοντας μία βαθύτερη ματιά στα αίτια της αύξησης των φαινομένων κοινωνικού κανιβαλισμού και των φωνών υπεράσπισης τους από σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας, εντοπίζουμε την ρίζα τους στο ξέσπασμα της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, που στην Ελλάδα πήρε την ειδική μορφή της επιβολής των μνημονίων από το ελληνικό και ξένο κεφάλαιο, την ΕΕ και το ΔΝΤ. Η φτωχοποίηση και η ανέχεια, ο αποκλεισμός και η περιθωριοποίηση όλο και μεγαλύτερων κοινωνικών κομματιών (άστεγοι, μετανάστες, τοξικοεξαρτημένοι, ψυχικά ασθενείς, ρομά), η διάρρηξη του κοινωνικού ιστού και η αποψίλωση των όποιων κοινωνικών δομών υγείας και πρόνοιας είχαν ως αποτέλεσμα τη δημιουργία μίας μεγάλης μάζας εξαθλιωμένων και φτωχοδιαβόλων, μέρος των οποίων στράφηκαν στην μικροπαραβατικότητα για να εξασφαλίσουν την επιβίωση και την αξιοπρέπεια τους.

Από την άλλη μεριά έφερε στην επιφάνεια τα πιο κτηνώδη ένστικτα ενός αντιδραστικού και μικροαστικού κομματιού της κοινωνίας, που είδε την γη να φεύγει κάτω από τα πόδια του και προσπάθησε με όλα τα μέσα να διατηρήσει την κοινωνική και ταξική του θέση. Έτσι με την παράλληλη άνοδο των ιδεολογημάτων του εθνικισμού, του ρατσισμού και της ομοφοβίας, απαξιωθήκαν οι κοινωνικές αξίες της αλληλεγγύης και της αξιοπρέπειας και αναδείχθηκαν αυτές της ιδιώτευσης και του ατομικισμού, του κοινωνικού δαρβινισμού, του φόβου και του μίσους για τον αδύναμο και τον διαφορετικό, της αναγωγή της ιδιοκτησίας και του δόγματος «νόμος και τάξη» σε υπέρτατο αγαθό και της αποδοχής του φασισμού σε ρυθμιστή της κοινωνικής ζωής. Άλλωστε τα προηγούμενα χρόνια έχουμε γίνει μάρτυρες μίας πληθώρας ανάλογων φαινομένων εκφασισμού. Από τα πογκρόμ χρυσαυγιτών και «αγανακτισμένων πολιτών» και τις επιχειρήσεις σκούπα των μπάτσων εναντίων των μεταναστών, μέχρι τον εγκλεισμό τους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, την διαπόμπευση των οροθετικών γυναικών από τον τότε υπουργό υγείας Λοβέρδο, τη δολοφονία της 13χρονης Ρομά από έλληνα επιχειρηματία, τις καθημερινές αυθαιρεσίες και τον κυνισμό των αφεντικών απέναντι στους εργαζόμενους, τα εργατικά «ατυχήματα» και τις εθνικιστικές και πολεμοκάπηλες κραυγές για την Μακεδονία.

Απέναντι σε αυτήν την ζοφερή πτυχή της πραγματικότητας είναι ζωτικής σημασίας να αντιτάξουμε την δική μας εναλλακτική, που θα μιλάει στην ψυχή των καταπιεσμένων και εκμεταλλευόμενων και θα δίνει πραγματικό διέξοδο στις ανησυχίες, τις ανάγκες και τις επιθυμίες τους. Να μην επιτρέψουμε την απογοήτευση, τον φόβο και την απάθεια να μας κυριεύσει. Να σταθούμε στο πλευρό των κατατρεγμένων και των αποκλεισμένων αυτού του κόσμου, απέναντι στον κοινό μας εχθρό: την φτώχεια, την περιθωριοποίηση, την αλλοτρίωση, την καταστολή και τον φασισμό. Να προτάξουμε την συλλογικοποίηση και την αλληλεγγύη απέναντι στην εξατομίκευση και τον κανιβαλισμό. Να απαντήσουμε με κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες ενάντια στην υποτίμηση και τον κατακερματισμό των ζωών μας από κράτος, φασίστες και αφεντικά.

Από τις αντιφασιστικές κινητοποιήσεις για τα 5 χρόνια από την δολοφονία του Παύλου Φύσσα, μέχρι τον άνθρωπο που απέτρεψε το περεταίρω λιντσάρισμα του Ζακ και τις μαχητικές και οργισμένες διαδηλώσεις χιλιάδων ανθρώπων, που ακολούθησαν τον θάνατο του, ο κόσμος της αλληλεγγύης, της αξιοπρέπειας και του αγώνα θα συντρίψει τον κόσμο της μίσους, της ξεφτίλας και του θανάτου. Για μία κοινωνίας ισότητας, αλληλοβοήθειας και ελευθερίας, που δεν θα γεννά σύγχρονους κολασμένους και αδίστακτους ιδιοκτήτες.

…ΜΠΑΤΣΟΙ, ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΚΑΝΑΝ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ.

Δεν ξεχνάμε – Δεν συγχωρούμε
Καμία εκεχειρία – καμία ανακωχή
με το κεφάλαιο, το κράτος και τους κανιβάλους τους.

ΑΦΙΣΕΣ, ΔΙΕΘΝΙΣΜΟΣ, ΔΡΑΣΕΙΣ, ΚΕΙΜΕΝΑ

Αντιφασιστικη Πορεια, Τριτη 18.9 στις 19:00, Πολυτεχνειο

Προκήρυξη για την πορεία στις 18.9. Μπορεις να την κατεβάσεις σε pdf από εδώ

 

ΝΑ ΤΣΑΚΙΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΦΑΣΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΟΥ ΤΟΝ ΓΕΝΝΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΘΡΕΦΕΙ

ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ ΣΤΟ ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΟ ΠΑΡΑΛΗΡΗΜΑ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ ΜΑΣ

Πέντε χρόνια από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα και οι φασίστες βρήκαν ξανά την ευκαιρία να ξεμυτίσουν αξιοποιώντας την κοινωνική νομιμοποίηση που τους έδωσαν τα συλλαλητήρια για το μακεδονικό ζήτημα. Αυτή τη φορά, υπό το μανδύα των μακεδονομάχων, απογόνων του Μ. Αλεξάνδρου κατάφεραν να κινητοποιήσουν σημαντικό πλήθος κόσμου και να παραστήσουν τους προστάτες του έθνους ενάντια στις υποτιθέμενες βλέψεις του γειτονικού κράτους. Στο στόχαστρο τους μπαίνει και η «προδοτική» όπως την αποκαλούν κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Για εμάς αυτή η κυβέρνηση κάθε άλλο παρά προδοτική είναι, αφού ποτέ δεν ήταν φίλη και σύμμαχη με τον κόσμο της εργασίας και του μόχθου, με τα συμφέροντα και τις ανάγκες μας. Αντίθετα, είναι πάντα πιστή στις επιταγές της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ όσον αφορά την οικονομική καθώς και την εξωτερική πολιτική, σιγοντάροντας τα συμφέροντα του ΝΑΤΟ στην περιοχή των Βαλκανίων, αλλά και στις εξωτερικές σχέσεις με την Τουρκία. Είναι ξεκάθαρο, για εμάς, πως το «τέλος των μνημονίων» και η «νέα εποχή ανάπτυξης» που τάζει η κυβέρνηση πρόκειται στην πραγματικότητα για μια ζοφερή περίοδο που χαρακτηρίζεται από την εμφάνιση των φασιστών στο κοινωνικό πεδίο, την μονιμοποίηση των νεοφιλελεύθερων πολιτικών και την όξυνση των διακρατικών ανταγωνισμών σε διεθνές γεωπολιτικό επίπεδο.

Η δράση των φασιστών στα χρόνια της κρίσης

Διακρίνονται δύο φάσεις ανάλογα με τον τρόπο δράσης τους και τις συνθήκες που επικρατούσαν στην ελληνική κοινωνία. Η πρώτη φάση αφορά στην εδραίωση των φασιστών στη δημόσια σφαίρα, την εκλογή της Χ.Α., αλλά και την έντονη παρουσία της πέρα από το κοινοβούλιο στο δρόμο και στην κοινωνία. Τα πρώτα χρόνια της κρίσης δημιούργησαν εύφορο έδαφος στο νεοναζιστικό κόμμα να εγκολπώσει κόσμο, εκμεταλλευόμενο την πτώση του ΛΑΟΣ, καθώς και τη γενικότερη απογοήτευση του κόσμου από το πολιτικό σύστημα. Οι φασίστες της Χρυσής Αυγής, λοιπόν, εκείνη την περίοδο του ’09-’13 παρουσίασαν ένα πολιτικό κρεσέντο. Ένα κρεσέντο που δε συσχετιζόταν μόνο με τη μαζικοποίηση και την αύξηση της πολιτικής τους δύναμης, αλλά και με την έντονη δράση τους ενάντια σε μετανάστες, συνδικαλιστές και απεργούς, αντιφασίστες και δομές του κινήματος (στέκια, καταλήψεις κλπ). Παρά τον επικίνδυνο ρόλο τους και την αυξημένη δυναμική τους, το αντιφασιστικό κίνημα κατάφερε να συγκρουστεί ευθέως μαζί τους και να δημιουργήσει ένα ισχυρό αντίπαλο δέος στο δρόμο.

Η δεύτερη φάση που βιώνουμε σήμερα ωστόσο κρίνεται εξίσου επικίνδυνη. Μετά την απογοήτευση μεγάλου κομματιού της κοινωνίας από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και την κοινωνική-οικονομική πολιτική που ακολούθησε, το μακεδονικό ζήτημα έγειρε έντονες αντιδράσεις κόσμου. Tα συλλαλητήρια για την ονομασία της Βόρειας Μακεδονίας και τη φαντασιακή «απειλή της ιστορίας και της εδαφικής ακεραιότητας του ελληνικού έθνους» από τη γειτονική χώρα διαδέχονταν το ένα το άλλο. Οι διακρατικοί ανταγωνισμοί, τα συμφέροντα των αστικών τάξεων και των δύο χωρών, και ο ρόλος του ΝΑΤΟ προσπάθησαν να καμουφλαριστούν και να κρυφτούν πίσω από έναν «αγνό πατριωτισμό». Το υπαρκτό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας που συσπειρώθηκε κάτω απ’ την ομπρέλα της εθνικής ενότητας δημιούργησε έναν ισχυρό πατριωτικό πόλο. Αυτή η μερίδα κόσμου, που τόσο χρόνια πλήττεται από την οικονομική πολιτική του κράτους και την επίθεση που τις έχουν εξαπολύσει τα εγχώρια και υπερεθνικά αφεντικά, δε μπόρεσε να στρέψει την οργή της εναντίον τους. Αντίθετα, στη συνείδηση αυτού του κόσμου κυριάρχησε το έθνος και η προσήλωση στις αξίες «πατρίς-θρησκεία-οικογένεια». Η συγκυρία αυτή ήταν η κατάλληλη για να βγουν μπροστά οργανωμένα κομμάτια φασιστών κάθε λογής. Από την «σοβαρή» πλέον Χρυσή Αυγή που κάλεσε σε πραξικόπημα εντός της βουλής, από στρατιωτικούς και παπάδες εθνοπροστάτες, από λούμπεν και φασιστοχούλιγκανς κλπ. Η μαζικότητα των συλλαλητηρίων βοήθησε ακροδεξιές ομάδες να καταφέρουν να πλησιάσουν, να επιτεθούν και άλλοτε να καταστρέψουν καταλήψεις, στέκια και δομές του ανταγωνιστικού κινήματος. Η αντίδραση ωστόσο του κόσμου, που συμμετείχε ή στήριζε τα συλλαλητήρια, ήταν μηδαμινή. Κανέναν δεν άγγιζε το κάψιμο της Libertatia, οι επιθέσεις στον Ε.Κ.Χ. Σχολείο, στο αυτοδιαχειριζόμενο θέατρο Εμπρός, στα γραφεία του ΝΑΡ από μπάτσους ή στην κατάληψη Βύρωνος 3 στην Καβάλα. Στο κοινωνικό γίγνεσθαι παρατηρείται πλέον με σαφήνεια η ύπαρξη δυο στρατοπέδων. Το στρατόπεδο του εθνικισμού και της εθνολαγνείας, που σέρνει από εξαθλιωμένους νεοπρολετάριους με έλλειψη ταξικής συνείδησης έως οργανωμένους και πολλές φορές πληρωμένους φασίστες που επιτίθεται στις δομές μας και σε μειονότητες που δέχονται καταπίεση, όπως μετανάστες, και ομοφυλόφιλους και το στρατόπεδο των ανθρώπων που αντιλαμβάνονται τις ταξικές αντιθέσεις, την επίθεση που βιώνουμε οι «από τα κάτω», το στρατόπεδο της αλληλεγγύης, της αξιοπρέπειας, του αγώνα και της αντίστασης.

Επιτακτική η ανάγκη δημιουργίας διεθνιστικού- αντιφασιστικού πόλου

Σύμφωνα με την παραπάνω ανάλυση και επειδή αντιλαμβανόμαστε τη θέση μας στο ταξικό και κοινωνικό στρατόπεδο, θέτουμε ως βασική προτεραιότητα τη δημιουργία διεθνιστικού αντιφασιστικού πόλου στην πόλη μας. Ενός αντιφασιστικού πόλου που θα καταφέρει να ενώσει διάφορες κοινωνικές ομάδες από τα στρώματα των εκμεταλλευομένων και καταπιεσμένων και που θα έρχεται σε ευθεία σύγκρουση με κάθε λογής φασίστες. Η συγκυρία το επιτάσσει σε βαθμό επιβίωσης, έτσι ώστε να μην ξαναδούμε καταλήψεις να καίγονται και νεοναζί να σπέρνουν το εθνικιστικό μίσος ανενόχλητοι στις πόλεις. Οι δυνάμεις του αναρχικού κινήματος πρέπει να συναντηθούν και να συμπράξουν με ευρύτερες πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις του ανταγωνιστικού κινήματος, που αντιλαμβάνονται την κοινή απειλή από την άνοδο της ακροδεξιάς και αγωνίζονται εναντίον της από το δικό τους μετερίζι. Ταυτόχρονα, πρέπει ο αντιφασιστικός πόλος να αποκτήσει πλατύ κοινωνικό έρεισμα και συντονισμένη και σταθερή πορεία στο δρόμο, έτσι ώστε να μην αφήσει ούτε σπιθαμή δημοσίου χώρου στους φασίστες.

Αναλύοντας τη συγκυρία βλέπουμε ότι δεν αρκεί να αντιπαρατεθούμε στη φασιστική άνοδο, καθώς αυτή δεν έρχεται από μόνη της. Οι διακρατικοί ανταγωνισμοί και το μιλιταριστικό κλίμα που επικρατεί στην εποχή μας οξύνονται. Ο στρατός, ιδιαίτερα στην πόλη μας και σε όλη τη Θράκη, επιδίδεται συνεχώς σε ασκήσεις, ενώ μίντια και τοπικοί παράγοντες δείχνουν τα δόντια τους. Ενάντια σε αυτές τις πολεμικές σειρήνες πρέπει το στρατόπεδο μας να ορθώσει και ένα αντιπολεμικό/αντιιμπεριαλιστικό κίνημα με σαφή ταξικά χαρακτηριστικά ενάντια στα σχέδια του αστικού μπλοκ και των υπερεθνικών οργανισμών (ΝΑΤΟ, ΕΕ). Για την επιβίωση και την προστασία της πολιτικής μας ύπαρξης πρέπει να δώσουμε σημασία στην αυτοπεριφρούρηση μας. Σε εποχές που το κράτος οργανώνεται για την αντιπαράθεση με κάποιον εξωτερικό εχθρό, ταυτόχρονα στοχεύει στην καταστολή του εσωτερικού εχθρού, που στην προκειμένη περίπτωση είναι ο κόσμος του ανταγωνιστικού κινήματος και του αγώνα.

Ως κομμάτι του νεοπρολεταριάτου, οφείλουμε να αντιτασσόμαστε σε οτιδήποτε πάει κόντρα στα ταξικά μας συμφέροντα και εξυπηρετεί ντόπια και ξένα αφεντικά. Έχουμε χρέος να υψώσουμε αναχώματα στους σχεδιασμούς των παγκόσμιων κυρίαρχων και της ντόπιας αστικής τάξης, να οικοδομήσουμε ένα ισχυρό διεθνιστικό κίνημα ενάντια στον πόλεμο, ενάντια στο σύγχρονο ολοκληρωτισμό. Η μόνη λύση ενάντια στον πόλεμο, το φασισμό, τη φτώχεια, την εξαθλίωση, τον ρατσισμό, την κρατική και παρακρατική τρομοκρατία είναι η οργάνωση της τάξης μας για την προετοιμασία της ταξικής αντεπίθεσης, για την κοινωνική επανάσταση. Για να παλέψουμε για αυτά που μας ανήκουν πραγματικά και όχι για τα συμφέροντα των λίγων.

ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΟ ΟΧΕΤΟ. ΝΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΟΥΜΕ ΤΙΣ ΔΟΜΕΣ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΑΣ ΥΠΑΡΞΗ.

ΈΞΩ ΟΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΟΛΕΙΣ ΜΑΣ.

ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΙΣΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ.