Προκήρυξη, που τυπώθηκε συνολικά σε 1100 κομμάτια και μοιράστηκε σε διάφορες φάσεις στην πόλη της Ξάνθης.
Μπορείς να την κατεβάσεις σε μορφή pdf από εδώ ή να τη διαβάσεις παρακάτω

Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης ως πτυχή του ολοκληρωτισμού της εργασίας

«Είμαι ενθουσιασμένος με τους αλβανούς! Πρόκειται φυσικά για παράνομη εργασία, αλλά αυτό αποτελεί προϋπόθεση για να μπορούν να προσφέρουν την εργασία τους, σε χαμηλή τιμή. Δεν επιθυμούμε να τους εμποδίσουμε να έρχονται, αλλά ακόμη και να το επιθυμούσαμε δεν θα μπορούσαμε»

Στέφανος Μάνος, υπουργός εθνικής Οικονομίας, 1992

«Όταν έχεις 2 στατιστικά στοιχεία, ακλόνητα, ποιοι σου παροξύνουν το φαινόμενο του AIDS, αυτοί που στο μεταφέρουν επειδή το έχουν όταν έρχονται στην Ελλάδα από χώρες του τρίτου κόσμου και οι ναρκομανείς. Έχεις 2 πηγές. Αν δεν κλείσει η πόρτα της χώρας σε συνεργασία και με την υπόλοιπη Ευρώπη-γιατί δεν μπορούμε να την κλείσουμε μόνοι μας- δεν θα το περιορίσουμε το φαινόμενο»

Αντρέας Λοβέρδος, υπουργός Υγείας, 2012

«Η χώρα χάνεται. Από την κάθοδο των Δωριέων, 4000 χρόνια πριν, ουδέποτε η χώρα δε δέχτηκε τόσο μεγάλης έκτασης εισβολή[…]. Πρόκειται για βόμβα στα θεμέλια της κοινωνίας και του κράτους. Η επίλυση του μεταναστευτικού είναι πρόκληση εθνικού μεγέθους. Είμαστε στα όρια της κατάρρευσης. Αν δεν δημιουργήσουμε ένα συνολικό δίκτυο διαχείρισης της παράνομης μετανάστευσης, θα καταρρεύσουμε. Κινδυνεύουμε με πλήρη αλλοίωση της κοινωνίας, το μεταναστευτικό ίσως είναι μεγαλύτερο πρόβλημα και από το οικονομικό»

Νίκος Δένδιας, υπουργός Δημόσιας Τάξης, 2012

Αυτό που τα μίντια και κατ’ επέκταση εμείς αποκαλούμε στην καθημερινότητά μας Κέντρα Κράτησης Μεταναστών, είναι στην ουσία τους Στρατόπεδα Συγκέντρωσης. Και αυτά τα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης δεν μπορούν να ιδωθούν ξεκομμένα από την πολιτική που ακολουθεί ένα κράτος. Είναι ένα τεχνικό ζήτημα, μιας κεντρικής πολιτικής απόφασης, για το ποιος μπορεί να είναι ο ρόλος (υλικός και ιδεολογικός) των μεταναστών σε μια χώρα, τι συμφέροντα και πώς μπορεί να τα εξυπηρετήσει η εργασία τους, η παροχή ή μη συγκεκριμένων δικαιωμάτων, καθώς και η διαχείρισή τους ως μια μάζα εργατών.

Κι ακριβώς επειδή τα χαρακτηριστικά των Στρατοπέδων Συγκέντρωσης ακολουθούν τις κεντρικές αποφάσεις, έχει νόημα να τα αντιλαμβανόμαστε πάντα στο πλαίσιο των δεδομένων οικονομικών και κοινωνικών συνθηκών που λαμβάνουν χώρα. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που οι δηλώσεις των εκπροσώπων του αστικού κράτους διαφοροποιούνται τόσο πολύ για το ίδιο ζήτημα μέσα σε μια δεκαετία. Τα πράγματα αλλάζουν, η κρίση βαθαίνει, η Ευρώπη παίρνει θέση μάχης και σε αυτό το νέο πλαίσιο η εκμετάλλευση των μεταναστών –και μαζί με αυτούς και η εκμετάλλευση όλου του νεοπρολεταριάτου- παίρνει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και ένταση. Σε τι όμως εξυπηρετούν τα Στρατόπεδα Συγκέντρωσης σήμερα και πού αποσκοπούν όσοι τα συντηρούν και τα υπερασπίζονται; Και κυρίως, ποιος είναι ο δικός μας ρόλος για να αντιπαλέψουμε τους μίζερους και θολούς διαχωρισμούς που μας επιβάλλονται;

χρήση υλική
στα στρατόπεδα συγκέντρωσης ζουν απλήρωτοι εργάτες!
(ο ρόλος των στρατοπέδων συγκέντρωσης στην εθνική μας οικονομία)

Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης αποτελούν άλλο ένα εργαλείο στα χέρια των αφεντικών για την επίτευξη του βασικού τους σκοπού: την αύξηση της κερδοφορίας τους από την εργασία των προλετάριων. Ένα ακόμα όπλο στη φαρέτρα της αντίπαλης τάξης, μέσα στον ταξικό πόλεμο.

Στην εποχή της καπιταλιστικής κρίσης, η επιτυχία των ολοένα και μεγαλύτερων κερδών (ή καλύτερα, η διατήρηση των απαιτούμενων επιπέδων κερδών, ώστε να μη «βαρέσουν κανόνι» διάφορες επιχειρήσεις και ταυτόχρονα εθνικές οικονομίες) γίνεται –κυρίως- με τη συμπίεση της αξίας της ζωντανής εργασίας. Όσο πιο τζάμπα δουλεύουν οι εργάτες, τόσο πιο καλά για το –απόλυτα κυρίαρχο- σχέδιο των αφεντικών και των κρατών τους για το ξεπέρασμα της κρίσης. Και για να το πούμε καλύτερα: όχι για το ξεπέρασμα, αλλά για το «σπρώξιμο» του «μεγαλύτερου μπαμ» όλο και πιο μετά. Και αν εμείς, το νεοπρολεταριάτο αυτού του κόσμου, δεν οργανώσουμε τη δικιά μας πολιτική ατζέντα για το πώς θα εκμεταλλευτούμε την καπιταλιστική κρίση προς όφελος των δικών μας ταξικών συμφερόντων, τότε αυτό το μπαμ θα σκάσει στα δικά μας τα κεφάλι και όχι στα κεφάλια των αφεντικών μας.

Η παραγωγή υπεραξίας για τα αφεντικά μας μέσω της εργασίας μας είναι ο κεντρικός πυλώνας οργάνωσης του καπιταλισμού. Η παραγωγή της υπεραξίας από την εργασία μας μπορεί να είναι είτε άμεση είτε έμμεση. Ας πούμε, ένας εργάτης που δούλευε στην κατασκευή των ολυμπιακών έργων πριν το 2004, παρήγαγε π.χ. 200€ συνολικά και έπαιρνε 50. Τα υπόλοιπα (μείον τους φόρους που πάνε στο κράτος) τα τσεπώνει ο εργολάβος του έργου και αφεντικό του εργάτη.

Ένας άλλος που είναι άνεργος και δε δουλεύει όλο τον τελευταίο χρόνο είναι: α. κοινωνική μάζα με –άμεσο- μισθό μηδέν (0), β. φόβητρο για τον εργαζόμενο εργάτη, ο οποίος φοβάται μην βρεθεί στη θέση του και γ. κοινωνικό δυναμικό που μπορεί -υπό δεδομένη ιδεολογική επικυριαρχία της αστικής τάξης- να απαιτεί να ενταχθεί στην εργασία με μισθό μικρότερο από αυτόν που παίρνουν οι ήδη εργαζόμενοι. Πέρα από τα παραπάνω, ο άνεργος εργάτης συμμετέχει στην κοινωνική αναπαραγωγή όπως ακριβώς και ο εργαζόμενος εργάτης. Έχει κοινωνικές σχέσεις και κοινωνικές υποχρεώσεις, καταναλώνει, αναπαράγει ιδεολογία. Αλλά δεν πληρώνεται! Και γιατί συμβαίνει αυτό; Επειδή ο καπιταλισμός χρειάζεται λιγότερους εργάτες από όσους υπάρχουν! Και αυτούς που δεν χρησιμοποιεί μια δεδομένη στιγμή, τους πληρώνει τα ελάχιστα. Και έτσι τα αφεντικά αυξάνουν το ποσό απόσπασης υπεραξίας, συνολικά, από το νεοπρολεταριάτο. Αντιλαμβανόμαστε τα συμφέροντα του νεοπρολεταριάτου με ενιαίο τρόπο. Και βλέπουμε αυτά τα συμφέροντα –τα συμφέροντα των δημιουργών του πλούτου αυτού του κόσμου- ως εχθρικά απέναντι στα συμφέροντα των αφεντικών. Με τον ίδιο τρόπο αντιλαμβανόμαστε και την άγρια εκμετάλλευση που υφίσταται η τάξη μας. Δεν είμαστε ο καθένας και η καθεμία μόνος του και μόνη της απέναντι στα αφεντικά μας, σε πείσμα της προπαγάνδας τους, η οποία μας λέει ότι έτσι πρέπει να συμβαίνει. Η υπεραξία που κλέβεται από την εργασία μας, κλέβεται συνολικά από το νεοπρολεταριάτο. Είτε είμαστε εργαζόμενοι, είτε είμαστε άνεργοι για κάποιο διάστημα, είμαστε η σύγχρονη εργατική τάξη. Και το ότι υπάρχουν σε κάθε δεδομένη στιγμή περισσότεροι ή λιγότεροι άνεργοι, αυτό είναι ανάγκη του καπιταλισμού, είναι ανάγκη των αφεντικών, όχι δική μας. Τα λεφτά που μας κλέβουν, τα κλέβουν από την κοινή, συλλογική τσέπη του νεοπρολεταριάτου. Το να πληρώνουν λοιπόν τα αφεντικά τα ελάχιστα σε κάποιους από μας, οι οποίοι σήμερα είναι άνεργοι, επειδή ο καπιταλισμός τους απαιτεί να υπάρχουν περισσότεροι ή λιγότεροι άνεργοι για να δουλέψει, το κάνουν ίσα-ίσα για να μπορούμε να αναπαραγόμαστε ως τάξη. Και αν κάποιοι σήμερα πληρώνονται τα ελάχιστα για να ζουν, επειδή είναι υποχρεωτικό να υπάρχει ένας αριθμός ανέργων, αυτό σημαίνει ότι τα αφεντικά καρπώνονται μεγαλύτερο κομμάτι του πλούτου που εμείς, συλλογικά ως νεοπρολεταριάτο, παράγουμε.

Αυτή είναι και η λειτουργία των στρατοπέδων συγκέντρωσης όσον αφορά τον οικονομικό ρόλο τους σήμερα, στον καπιταλιστικό ολοκληρωτισμό της κρίσης. Εκεί μέσα ζουν απλήρωτοι εργάτες! Ακριβώς αντίθετα από τις εθνικιστικές αφηγήσεις που μας πετάνε ανοησίες του τύπου «τρώνε και κοιμούνται τζάμπα». Και όσο οι μετανάστες εργάτες είναι απλήρωτοι, τόσο περισσότερο κερδίζουν τα αφεντικά από την εργασία μας.

Τους εργάτες που κλείνει το κράτος εκεί μέσα, ο ελληνικός καπιταλισμός δεν χρειάζεται να τους στεγάσει με κάποιο άλλο πιο κοστοβόρο τρόπο, δε χρειάζεται να τους ντύσει, να τους περιθάλψει, να τους βρει τι να κάνουν κλπ. Τους μαντρώνει μέσα, δίνει τα ελάχιστα για τις ανάγκες τους και βλέπουμε. Θα μπορούσε να μας απαντήσει κάποιος: «και πάλι το κράτος ξοδεύει κάποια λεφτά». Ναι. Αλλά τα αφεντικά γνωρίζουν ότι δεν μπορούν να πνίξουν όλους τους μετανάστες στο αιγαίο ή να τους ανατινάξουν όλους στον Έβρο. Κάποιοι θα περάσουν. Και το πιο φτηνό είναι να τους μαντρώνει μέσα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Και να στήνει μικρές ή μεγάλες τοπικές μπίζνες, ώστε να εξασφαλίζει και την απαραίτητη κοινωνική συναίνεση.

Το να είσαι άνθρωπος χωρίς χαρτιά στην ελλάδα, πολύ πιθανόν να σε οδηγήσει σε στρατόπεδο συγκέντρωσης. Μετά από μια «επιχείρηση-σκούπα» της αστυνομίας ας πούμε. Και το να βρίσκεσαι φυλακή επειδή είσαι αυτό που είσαι, σε κάνει «παράνομη», «αόρατη», «ανύπαρκτη» φιγούρα. Το στρατόπεδο συγκέντρωσης κάνει το μετανάστη φοβισμένο απέναντι στο κράτος, απέναντι στους μπάτσους, απέναντι στο νόμο. Δεν μπορεί να οργανωθεί, να διεκδικήσει, γιατί δεν υπάρχει ως εργατική φιγούρα για την αστική ιδεολογία που σήμερα είναι κυρίαρχη στην κοινωνία. Κι έτσι λοιπόν ο μετανάστης υποχρεώνεται να δουλεύει για φραγκοδίφραγκα. Να λοιπόν ακόμα ένας τρόπος (και ο πιο βασικός) με τον οποίο τα αφεντικά κερδίζουν από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Το να είναι ο μετανάστης έτσι κι αλλιώς παράνομος (και φοβισμένος απέναντι στο νόμο), τον κάνει το καλύτερο δυναμικό για τη μαύρη οικονομία. Εκεί που βασιλεύει αποκλειστικά ο νόμος του ισχυρού, εκεί που δεν υπάρχει δράμι εργατικών νομοθεσιών, εκεί που οι εντολές του αφεντικού είναι συχνά ζήτημα ζωής ή θανάτου, εκεί που η απόσπαση υπεραξίας πιάνει ταβάνι. Αντίθετα από το παραμύθι που μας πουλάνε τα μίντια, η μαύρη οικονομία δεν είναι εχθρός του κράτους, αλλά ένα κομμάτι του κάθε εθνικού καπιταλισμού. Δεν είναι η μαύρη οικονομία “παράνομος καπιταλισμός”, αλλά το κομμάτι εκείνο της εθνικής οικονομίας, όπου οι παράνομοι εργάτες βρίσκουν (για τα συμφέροντα των αφεντικών) την καλύτερη θέση τους. Ό,τι σκατά χρειάζεται ο καπιταλισμός εν ελλάδι… σχεδόν τζάμπα… με τελείως αναλώσιμα υλικά. Τους πολιτικά(!) ανύπαρκτους μετανάστες.

αλλά και ιδεολογική
ο πόλεμος δεν είναι εικόνα στις ειδήσεις
ούτε και οι προλεταριακές εξεγέρσεις

Οι δυτικοί καπιταλισμοί, μέσα στην εποχή βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης, προς το παρόν λύνουν τις μεταξύ τους αντιθέσεις με περιφερειακούς πολέμους και όχι με κεντρικούς. Βαθιά κρίση υπάρχει, τα κέρδη παίρνουν τον κατήφορο, καινούρια γη δεν υπάρχει να ανακαλυφθεί, ούτε παρθένες αγορές να επεκταθούν οι δυτικοί καπιταλισμοί. Οπότε υπάρχουν σκληρά τζαρτζαρίσματα για τις ήδη γνωστές πλουτοπαραγωγικές πηγές, γίνονται τα κουμάντα στον πλανήτη, χωρίζονται στρατόπεδα, ο κάθε εθνικός καπιταλισμός και οι ολοκληρώσεις στις οποίες συμμετέχει μαζεύουν στρατιωτική δύναμη. Αλλά όλ’ αυτά είτε δημιουργούν είτε οξύνουν τις ανυπόφορες συνθήκες διαβίωσης σε πολλά σημεία του πλανήτη. Τόσο η αφρική (μόνιμα σκουπιδοτενεκές των δυτικών λευκών), αλλά και η μέση ανατολή, έχουν μετατραπεί σε πραγματικά πεδία βολής, βαθιάς ανθρωπιστικής κρίσης και πολιτικής επιβολής. Φυσικό και επόμενο είναι να υπάρχουν κύματα μετανάστευσης και προσφυγιάς προς τα πιο πλούσια μέρη του πλανήτη. Δηλαδή δυτικότερα. Εκεί που ζουν οι λευκοί χριστιανοί και τα κράτη τους.

Το νεοπρολεταριάτο στη χώρα μας (αλλά μάλλον και στο υπόλοιπο του δυτικού κόσμου) «υποφέρει» από διαχωρισμούς. Λευκοί και σκουρόχρωμοι, χριστιανοί και μουσουλμάνοι, νόμιμοι και παράνομοι και πολλοί άλλοι. Πάντως με βάση τους τρεις αυτούς διαχωρισμούς μπορούμε να χωρίσουμε δυο ομάδες: λευκοί, χριστιανοί και νόμιμοι εργάτες, εναντίον σκουρόχρωμων, μουσουλμάνων και παράνομων εργατών, προερχόμενων από την ασία και την αφρική. Ε λοιπόν, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης όπως τα γνωρίζουμε στην ελλάδα και την ευρώπη προορίζονται για τους δεύτερους.^[1]

Η αλήθεια είναι ότι από το 2008 και μετά η καπιταλιστική κρίση έχει βαθύνει τόσο πολύ, που τα πράγματα είναι ζόρικα για τους ίδιους τους λευκούς, χριστιανούς και νόμιμους υπηκόους της ευρώπης. Με την ταξική ήττα (για μας τους νεοπρολετάριους) που διέπει τις κοινωνίες μας, τα αφεντικά έχουν επιτύχει απόλυτα όσον αφορά στον τρόπο διαχείρισης της κρίσης. Μετέφεραν τις συνέπειες που έπρεπε να λουστούν αυτοί στη δικιά μας την πλάτη και τελικά οι δουλειές είναι λίγες και τα λεφτά λιγότερα. Και οι όλο και περισσότεροι εργάτες που υπάρχουν στις κοινωνίες της δύσης; Γιατί εκτός από το ότι οι μικροεπιχειρηματίες και τα μικροαφεντικά λιγοστεύουν και «εκπίπτουν» σε εργάτες υπάρχει και όλος αυτός ο πληθυσμός που έρχεται από τα ανατολικά και τα νότια. Μα πιο πριν είπαμε ότι δεν παίζουν δουλειές!

Ε, εντάξει, λένε τα αφεντικά. Να τους δέρνουμε, να κάθονται ήσυχοι. Να τους ταΐζουμε ψέματα από την τηλεόραση και από άλλες χίλιες δυο μεριές. Τα αναπαράγουν και αυτοί ακόμα καλύτερα. Αλλά και πάλι δεν είναι σίγουρο. Θα αλωνίζουν όλοι στο κέντρο της Αθήνας και άλλων πόλεων ψάχνοντας για ανύπαρκτες δουλειές; Ποιος ξέρει τι μπορεί να γίνει τελικά; Τα μικρο-αλληλοφαγώματα μπορεί να μετεξελιχθούν σε μεγάλης κλίμακας κοινωνικό κανιβαλισμό. Ή ακόμα χειρότερα (για τα αφεντικά), να δουλέψει καλά η προπαγάνδα των ριζοσπαστικών μειοψηφιών και το νεοπρολεταριάτο να στραφεί εναντίον των αφεντικών και των υπερασπιστών τους. Προλεταριακές εξεγέρσεις δηλαδή. Είτε με περισσότερο κανιβαλικά χαρακτηριστικά, είτε με εντονότερο το στοιχείο της πολιτικής οργάνωσης του νεοπρολεταριάτου. Όπως και να έχει πάντως τα αφεντικά δε θέλουν τέτοιες καταστάσεις. Θέλουν να «καναλιζάρουν» τα πράματα. Να λοιπόν ακόμα μια λειτουργία του όπλου «στρατόπεδο συγκέντρωσης». Νόμοι, μίντια, μπάτσοι, δικαστές, ναρκωτικά ΚΑΙ στρατόπεδα συγκέντρωσης. Για να είναι το πλεονάζον εργατικό δυναμικό ή ναρκωμένο ή φοβισμένο ή μαντρωμένο ή και όλα μαζί.

Από κει και πέρα, δεν είναι τα στρατόπεδα συγκέντρωσης σήμερα στρατόπεδα εργασίας για λογαριασμό του κράτους, όπως είναι (ήταν) οι αγροτικές φυλακές ή οι φυλακές στη ρωσία ή οι φυλακές στην ανατολική γερμανία. Δεν ξέρουμε όμως στο μέλλον. Η στρατηγική των αφεντικών έχει πολλούς κατοπτρισμούς. Το πώς θα εκμεταλλευτούν το όπλο «στρατόπεδα συγκέντρωσης» δεν είναι κάτι στάνταρ. Βλέποντας και κάνοντας. Άλλωστε αυτό δείχνει και η συνεχώς μεταβαλλόμενη νομοθεσία που διέπει τη λειτουργία τους ή το άνοιξε-κλείσε περιφερειακών στρατοπέδων.

Όλα τα παραπάνω αποτελούν και μιας πρώτης τάξης ιδεολογική νίκη των αφεντικών. Ο διαχωρισμός μεταξύ νόμιμων και παράνομων είναι πιο εμφανής από ποτέ. Οι μετανάστες προλετάριοι είναι εξ ορισμού κάτι άλλο. Είναι φυλακισμένοι, όχι για κάτι που έκαναν, αλλά γι’ αυτό που είναι! Ξεχνάμε όμως οι ανόητοι προλετάριοι! Ξεχνάμε ότι η εξουσία έχει πολλά ποδάρια, πολλές ουρές και πολλά κεφάλια. Και έτσι είμαστε τυφλοί απέναντι στο μέλλον. Αυτό που διαχωρίζουν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης σήμερα δεν είναι αναγκαστικά αυτό που θα διαχωρίζουν και αύριο!

Όλοι οι επίπλαστοι (για την επαναστατική υπόθεση!) διαχωρισμοί μπαίνουν μπροστά, για να θολώσουν τον βασικό και κυρίαρχο διαχωρισμό: ότι εμείς είμαστε οι εργάτες αυτού του κόσμου και οι άλλοι είναι τα αφεντικά και τα τσιράκια τους. Και έτσι πάει η ταξική πάλη ένα βήμα παραπίσω. Τα αφεντικά προχωρούν ένα ακόμα βήμα μπροστά. Μας κρατούν με ακόμα ένα μέσο αποπροσανατολισμένους.

Ταυτόχρονα εμπεδώνουμε τη στρατιωτική διαχείριση της εργασίας: χρειάζονται πολλούς εργάτες σήμερα τα αφεντικά; Περιορισμένα στρατόπεδα συγκέντρωσης, για να πάνε οι πάμφθηνοι, αναλώσιμοι εργάτες να σκοτωθούνε στα ολυμπιακά έργα. Αύριο δε χρειάζονται τόσους πολλούς; Μάντρωμα σε κέντρα κράτησης.^[2],[3]

Όπως αναλύουμε πιο πάνω, η φυλάκιση και ο εγκλεισμός φέρνουν μαζί τους το διαχωρισμό. Δεν επιβεβαιώνουν απλά και μόνο τον υπάρχοντα φυλετικό/θρησκευτικό διαχωρισμό. Όντας οι μετανάστες εξαφανισμένοι πολιτικά και κοινωνικά από τη γειτονιά, την πλατεία και γενικώς την κοινωνική ζωή στην πόλη, αποκόπτονται από το ντόπιο εργατικό δυναμικό, αδυνατώντας έτσι να συνάψουν δεσμούς με αυτό, να ανακαλύψουν την κοινή ταξική τους θέση, να αναμιχθούν σε ταξικούς αγώνες, να δημιουργήσουν τελικά σχέσεις αλληλεγγύης που ρίχνουν τα τείχη των επίπλαστων διαχωρισμών. Επίσης, έτσι οι μετανάστες δεν γνωρίζουν τις εργασιακές συνθήκες του ντόπιου εργάτη (όντας πολιτικά και κοινωνικά αποκομμένοι). Όταν λοιπόν ο μετανάστης εργάζεται στη λευκή (τύποις νόμιμη) οικονομία, έχει εμπεδωμένη από χίλιες δυο μεριές τη διαφορετικότητά του από τον ντόπιο και τη «φυσικότητα» των διαφορετικών συνθηκών και απολαβών για την ίδια δουλειά. Το ίδιο ισχύει και για τον πολιτικά ανόητο ντόπιο εργάτη, που χαίρεται κιόλας γι’ αυτή τη διαφορετικότητα. Δε βλέπει τα καρφιά που καρφώνονται στο φέρετρό του ένα-ένα.

Και ας το πούμε καθαρά. Πολύ πιθανό τα στρατόπεδα συγκέντρωσης για τους μετανάστες του σήμερα να είναι και εικόνα από το μέλλον για την ντόπια εργατική δύναμη. Πιθανό και όχι. Θα δούνε τα αφεντικά αυτού του τόπου και θα κρίνουν κάθε φορά τι τους συμφέρει καλύτερα να κάνουν. Θα πάρουν υπόψη τους και τους όποιους οργανωμένους αγώνες επίσης. Πρέπει να βάλουμε καλά στο μυαλό μας ότι ούτε παντοδύναμα είναι τα αφεντικά, ούτε ακριβή και οργανωμένο σχεδιασμό σε βάθος δεκαετίας έχουν. Ειδικά σε τέτοιες συνθήκες, όπου ο πολιτικός χρόνος είναι τρομερά συμπυκνωμένος και οι κοινωνικές/οικονομικές συνθήκες ευμετάβλητες. Πάντως μια πολιτική εκτίμηση σήμερα θα μπορούσε να είναι: σήμερα οι μετανάστες, αύριο και οι ανάπηροι, οι αρνητές της βαρβαρότητας. Γενικά όσοι δεν είναι το κατάλληλο υλικό για τους κατά καιρούς σχεδιασμούς του παγκόσμιου και του κάθε κρατικού καπιταλισμού. Πιο καλλωπισμένα στρατόπεδα για τους δυτικούς, πιο «ανοιχτά» για τους άνεργους, πιο «υγιεινά» για τους ανάπηρους.

Για αυτούς τους λόγους, το μόνο που μπορεί να διεκδικήσει το πολιτικά οργανωμένο νεοπρολεταριάτο και να είναι σύμφωνο με τα συμφέροντά του είναι ένα:

ΝΑ ΚΛΕΙΣΟΥΝ ΤΩΡΑ ΟΛΑ ΤΑ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ
ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΠΟΥΘΕΝΑ

Πέλοτο
Ξάνθη, 02.2015

[1] Οι διαχωρισμοί των κοινωνικών ομάδων της υποτελούς τάξης – του νεοπρολεταριάτου, μπορούν να είναι είτε καθαρά προϊόντα της συστημικής προπαγάνδας είτε πραγματικοί. Η οργάνωση κοινωνικών ανταγωνισμών όμως βάσει αυτών αποτελεί ιδεολογική νίκη της αστικής τάξης και βάσει της μεθόδου «διαίρει και βασίλευε», κάνει τη δουλειά της ενάντια στα συμφέροντά μας ευκολότερη.

[2] Στην Ελλάδα θα μπορούσαμε να διακρίνουμε τρεις φάσεις της κρατικής πολιτικής πάνω στο ζήτημα. Που συνοδεύονται και από διαφορετικούς τύπους κρατικής αντιμετώπισης των μεταναστών. Δεκαετία του ’90 η μία περίοδος. Η δεύτερη, μετά το χτύπημα των δίδυμων πύργων στις ήπα και την έναρξη των «πολέμων κατά της τρομοκρατίας», όπου η μεταναστευτική ροή φτάνει σε πρωτόγνωρα νούμερα, η Ε.Ε διαμορφώνει ένα σκληρό πλαίσιο για τη μετανάστευση (βλ. συνθήκη του Δουβλίνου) και τα μέσα αστυνόμευσης και καταστολής οργανώνονται (Φράχτης στον Έβρο, FRONTEX κ.α.). Στην Ελλάδα αυτή η εποχή συμπίπτει επίσης και με την ολοκλήρωση των ολυμπιακών έργων. Και λόγω συνθηκών λοιπόν, αλλά και λόγω αριθμού, οι μετανάστες περισσεύουν. Τα πρώτα άτυπα κέντρα κράτησης αρχίζουν να δημιουργούνται και να διαδέχονται τα πιο «χαλαρά» κέντρα συγκέντρωσης. Τρίτη περίοδος, μετά το 2010 όπου η εσωτερική διαχείριση της οικονομικής κρίσης έγινε το νούμερο ένα διακύβευμα (κράτος έκτακτης ανάγκης, ρητορεία για ανάγκη «εθνικής σωτηρίας», ανανεωμένοι εσωτερικοί εχθροί). Η ανάγκη -για τον ελληνικό καπιταλισμό- “να ξεμπερδέψουμε με αυτούς” αρχίζει να εμφανίζεται χωρίς οίκτο στο δημόσιο πολιτικό λόγο.

[3] Ταυτόχρονα, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης λειτουργούν ως πρώτης τάξεως κέντρα εκπαίδευσης των μηχανισμών καταστολής και αστυνόμευσης. Νέα καθήκοντα για την ελληνική αστυνομία!

Προκήρυξη που τυπώθηκε σε 1000 αντίτυπα τον Μάρτη του 2014, η οποία συνοψίζει την Ιδρυτική διακήρυξη του Πέλοτο.
Μπορείς να την κατεβάσεις σε pdf από εδώ ή να τη διαβάσεις παρακάτω.

Δεν είναι και πολύ μακριά το 2009. Χρονιά που αρχίσαμε να νοιώθουμε τι είναι η κρίση και πως αυτή “δούλεψε” στην ελλάδα. Και λέμε πως “δούλεψε” γιατί πραγματικά κάποιοι κάνανε χρυσές δουλειές.

Ενώ κάποιοι άλλοι είδαμε τις τσέπες μας να αδειάζουν, τα καλοριφέρ να φεύγουν και το κρύο να έρχεται, το αφεντικό να μας πληρώνει όλο και πιο αραιά και έναν –κρυφό και φανερό- καθημερινό φασισμό να πυκνώνει όλο και περισσότερο τον αέρα που αναπνέουμε. Και όλη αυτή η κατάσταση να γίνεται όλο και εντονότερη, και να επηρεάζει όλο και βαθύτερα, ένα όλο και μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας.

Και ποιος φταίει για όλα αυτά;

Μήπως φταίμε εμείς που είχαμε πολλά καγιέν; μήπως φταίνε οι γερμανοί που καταδιώκουν εμάς τους έλληνες; μήπως φταίνε οι δημόσιοι υπάλληλοι που ήταν τόσο μα τόσο πολλοί και τρώγανε τόσα χρόνια το κρατικό χρήμα; μήπως φταίνε οι μετανάστες που μας παίρνουν τις ωραίες, τις ξεκούραστες και τις τόσο καλοπληρωμένες δουλειές; βρε μήπως φταίνε οι πολιτικοί που τους αφήσαμε να κάνουν τη δουλειά τους και δεν την έκαναν; Και είναι διεφθαρμένοι από πάνω. Ρε παιδιά; μήπως μας ψεκάζουνε;

Εντάξει, το ξέρουμε ότι οι απαντήσεις που δόθηκαν μαζικά ήταν αναμενόμενες. Δόθηκαν στην τηλεόραση, τις πετάξανε κάτι τσιράκια των αφεντικών (βλέπε μεγαλοδημοσιογράφοι, πολιτικοί, «ειδικοί αναλυτές» και άλλοι καλοπληρωμένοι ρουφιάνοι), τα αναμασήσαμε και μείς στα καφενεία και τις δουλειές μας και τις ουρές του οαέδ. Τα είπαμε χωρίς να πολυπαιδευτούμε. Στερεότυπα και θεωρίες συνωμοσίας. Ω τι ευκολοχώνευτο.

Αλλά εμείς νομίζουμε ότι αυτές οι απαντήσεις έχουν ένα πολύ συγκεκριμένο σκοπό. Να μας αποπροσανατολίσουν. Να μας κρατήσουν μακριά από το τι πραγματικά φταίει, να μεταθέσει τις ευθύνες “στον άλλο”, “στον ξένο”, “στο διαφορετικό”. Να οχυρωθούμε πίσω από το φόβο μας. Να κανιβαλίσουμε απέναντι σε άτομα της τάξης μας. Ο ένας ενάντια στον άλλο.

Αυτό είναι. Είτε επιρρίπτουμε τις ευθύνες απλά στους εκάστοτε διαχειριστές του συστήματος, είτε σε άλλες κοινωνικές ομάδες, είτε στους ίδιους τους εαυτούς μας, τελικά μένουμε μακριά από την ουσία του ζητήματος. Το γεγονός δηλαδή ότι τέτοιου είδους κρίσεις είναι αναπόσπαστο κομμάτι του καπιταλιστικού συστήματος. Και κάποιοι βγαίνουν κερδισμένοι από αυτές, κάποιοι άλλοι χαμένοι.

Κρίση δικιά μας ή των αφεντικών;

Πολλά είναι τα χαρακτηριστικά ενός συστήματος κοινωνικής οργάνωσης. Και πολλά τα επίπεδα αλληλοεμπλεκόμενων εξουσιαστικών σχέσεων σε ένα τόσο πολύπλοκο (και παρανοϊκό) σύστημα όπως είναι το καπιταλιστικό σύστημα του 21ου αιώνα. Αλλά έχει ένα βασικό, κεντρικό χαρακτηριστικό. Και αυτό είναι η προσπάθεια παραγωγής κέρδους. Η προσπάθεια συσσώρευσης του μέγιστου δυνατού πλούτου από τα αφεντικά, με το μικρότερο δυνατό κόστος. Και όπου κόστος διάβαζε “εργατική δύναμη”.

Και σκάει η κρίση στην ελλάδα. Και τα αφεντικά βλέπουν ότι τα κέρδη δεν πάνε και τόσο καλά. Κάποιοι αρχίζουν μάλιστα να κλείνουν τις επιχειρήσεις τους –ή τα εργοστασιάκια, τις εταιριούλες κλπ- γιατί δεν τους είναι συμφέρον να τις έχουν ανοιχτές. Οι τράπεζες δεν βλέπουν τα ταμεία τους να γεμίζουν χρήμα. Και τι θα γίνει τώρα; Μα φυσικά θα μετατεθεί η ευθύνη και οι όποιες συνέπειές της στους φτωχότερους. Στους απλούς υπηκόους αυτού του κράτους. Το κόστος που λέμε δηλαδή, πρέπει –για τα αφεντικά και τα συμφέροντά τους- να μειωθεί κι άλλο. Να υποτιμηθεί. Ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι ένα μεγάλο μέρος του εργατικού δυναμικού θα πεταχτεί στην αχρηστία και θα οδηγηθεί στην αναξιοπρέπεια. Η υποτίμηση αυτή, της αξίας της εργατικής δύναμης, μέσα από την επίθεση σε κάθε “παλιό κεκτημένο των εργαζομένων” και τις στρατιές ανέργων που δημιουργεί, εξυπηρετεί με συνέπεια το σκοπό της απομάκρυνσης του κομματιού αυτού των νεο-προλεταρίων, που σε συνθήκες κρίσης θεωρείται πλεονάζον.

Κράτος προσόδου

Και μια και οι κάθε λογής εργάτες σ’ αυτόν τον τόπο έχουν ξεχάσει ότι έχουν κοινό συμφέρον απέναντι στα αφεντικά τους, και μαζί έχουν ξεχάσει φυσικά και πώς να πολεμούν γι αυτό, πήραν το λόγο κάτι αρχισυνδικαλισταράδες, κάτι πρόεδροι φορέων, κάτι συντεχνιακοί ξεπουλημένοι από καιρό τύποι, που τις εποχές των παχιών αγελάδων έπαιζαν το ρόλο τους μια χαρά. Δηλαδή μεσολαβούσαν τα όποια αιτήματα αυτών που επίσημα εκπροσωπούσαν στην κεντρική εξουσία αυτού του κράτους, δηλαδή τους μικρούς και μεγάλους αξιωματούχους, είτε φανερούς και επίσημους, είτε κρυφούς και ανεπίσημους, μέσα στον κρατικό μηχανισμό. Αλλά δεν είναι μόνο αυτοί που είχαν καβατζωθεί (ή είχαν προσπαθήσει να καβατζωθούν) όλα αυτά τα χρόνια, από τη μεταπολίτευση μέχρι πριν μια 5ετία. Ήτανε το σύνολο σχεδόν της ελληνικής κοινωνίας. Που προσπάθησε να πιάσει μια “άκρη” στο κράτος. Είτε γερή και σιγουρότερη και “πιο κοντά στο κέντρο”, και έτσι με περισσότερα λεφτά και περισσότερες ευκολίες και περισσότερη εξουσία. Είτε πιο “στην απέξω”, ίσα-ίσα να βάλουμε το παιδί στο δημόσιο, να σβήσουμε καμιά κλήση, να κάνουμε κάνα αυθαιρετάκι. Όλο αυτό το σύστημα νομής προσόδων μέσω της κρατικής δομής, από την οποία πηγάζουν λογιών-λογιών και διαφορετικής ποιότητας εξουσίες, ονομάζεται κράτος προσόδου. Και μέχρι πρόσφατα ήταν ένα καθοριστικό στοιχείο διαμόρφωσης της νεοελληνικής κοινωνίας και της κουλτούρας της.

Ολοκληρωτισμός και κράτος ασφάλειας

Σήμερα που η κρίση ανάδευσε τα λιμνάζοντα νερά και επέβαλε στα αφεντικά να πάρουν τα μέτρα τους, όλα αυτά μας τελείωσαν. Ή τέλος πάντως μας τελειώνουν. Δεν χρειάζεται πλέον το κράτος να συνδιαλλαγεί με κανέναν εκπρόσωπο κοινωνικής ομάδας, με κανένα συνδικαλιστικό στέλεχος της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, τους κάνει πέρα και τους βάζει και χειροπέδες άμα κάνουν τους καμπόσους. Γιατί η ταξική ισορροπία άλλαξε και τα αφεντικά αυτού του κράτους θέλουν να το κάνουν σαφές παντού. Δεν έχει πια συμφωνίες και “κοινωνική ειρήνη” από την πλευρά τους. Δεν έχουν πια περιθώρια άμα θέλουν να είναι στα ίδια επίπεδα κερδών με πριν, άμα θέλουν να διατηρήσουν τις “δουλίτσες” τους και να τις επεκτείνουν. Έχει ξύλο σε όποιον αντιστέκεται, έχει φυλακές σε όποιον δεν έχει το απαιτούμενο συμβιβασμένο φρόνημα, έχει τρομοκρατία στο πεζοδρόμιο και τραμπουκισμό στη δουλειά άμα σηκώσεις κεφάλι και διαφωνήσεις έμπρακτα.

Και όλα αυτά γίνονται επίσημα. Το προσωπικό των αφεντικών, αυτοί που λέμε βουλευτές και υπουργοί και πρόεδροι της δημοκρατίας, τα κάνουν νόμους και στα γρήγορα. Με υπουργικές αποφάσεις και προεδρικά διατάγματα. Κατώτατος μισθός ούτε 500 ευρώ, ένσημα άμα είσαι κάτω από 25 δεν έχει, 5 μήνες δουλειά με “πρόγραμμα” από τις 8 το πρωί μέχρι τις 8 το βράδυ- 5 μήνες ανεργία χωρίς επίδομα… τώρα δούλεψε και τις κυριακές!!! Και από την άλλη έχει όλο και περισσότερους μπάτσους, με όλο και περισσότερα όπλα, όλο και περισσότερους τρομονόμους, όλο και περισσότερο ξύλο, όλο και περισσότερη τηλεόραση που δείχνει τρομοκράτες, και γιάφκες, και μολότοφ και γενικώς πουλάει φόβο (και μαζί ρίχνει και κανένα σάπιο κόκαλο τύπου Τσοχατζόπουλος, για να ροκανίζουμε αγριεμένοι). Φόβο και στο δρόμο και στη δουλειά και στο σπίτι.

Οι φασίστες είναι δυνατοί για να είσαι φθηνός εργάτης

Και δεν έχει μόνο κρατικούς φρουρούς της νομιμότητας του δυνατού και της τάξης που τα αφεντικά απαιτούν. Έχει και παρακρατικούς, και τα τελευταία χρόνια είναι περισσότερο οργανωμένοι και περισσότερο δυνατοί. Μιλάμε για τους φασίστες, που είναι πια μέρος της καθημερινότητας (ίσως περισσότερο της τηλεοπτικής από της πραγματικής). Αλλά αυτό δεν είναι κάτι που γίνεται με την κρίση του καπιταλισμού, ούτε έβρεξε και έφερε πολλούς. Το να είναι το φασιστικό κόμμα δυνατό και με επιρροή στην κεντρική πολιτική ατζέντα του ελληνικού κράτους είναι πολιτική διαχείρισης της κρίσης. Όχι δικιάς μας. Αλλά των αφεντικών. Και αυτή η πολιτική απαιτεί φασίστες δυνατούς. Για να φοβίζουν τον μετανάστη εργάτη ακόμα περισσότερο, να είναι ακόμα πιο φθηνός, ακόμα πιο αδύναμος να απαιτήσει τα δίκια του. Και συνεπακόλουθα, να είναι και ο ντόπιος εργάτης πιο φθηνός (μια και ο πάτος του βαρελιού κατεβαίνει ακόμα περισσότερο) και πιο φοβισμένος. Για να είναι “η πατρίδα” και “το έθνος” τα στοιχεία που αποκλειστικά και με ρατσιστικό και εθνικιστικό μίσος θα ορίζουν τους νέο-προλετάριους αυτού του τόπου. Και να θάβεται η ταξική διαστρωμάτωση της κοινωνίας κάτω από το μουσικό χαλί του εθνικού ύμνου. Όπου όλοι μαζί, αφεντικά και εργάτες, έχοντες και μη, λύκοι και πρόβατα γινόμαστε ένα. Για να μισήσουμε “τον άλλο”, “τον ξένο”, “το διαφορετικό”. Και να μείνει στο απυρόβλητο αυτός που πραγματικά μας κάνει τη ζωή πατίνι. Το αφεντικό μας και το κράτος του.

Δεν είναι ότι ξαφνικά έγιναν τόσοι οι φασίστες σ’ αυτόν τον τόπο, είναι ότι πολλοί σύνδεσαν τα προσωπικά –μικρά ή μεγαλύτερα- συμφέροντά τους με τον τραμπουκισμό και τα βρώμικα λεφτά. Είναι ότι σε έναν κόσμο που καταρρέει, ο ρατσισμός, ο σεξισμός, ο ελληναρισμός που έτσι κι αλλιώς προϋπηρχε, ήρθε και μετασχηματίστηκε σε οργάνωση μπράβων των αφεντικών και του σάπιου κόσμου τους, της φτώχιας και του κανιβαλισμού. Και άμα τα κομμάτια του κράτους συγκρούονται μεταξύ τους (ας πούμε ο Σαμαράς κυνηγά τη Χρυσή Αυγή) εκπροσωπώντας και διαφορετικά μεγάλα συμφέροντα τις περισσότερες φορές, δεν είναι δικιά μας δουλειά να υπερασπιστούμε τον έναν ή τον άλλον τύραννο της ζωής μας.

Και ποιοι είμαστε εμείς και τι να κάνουμε και γιατί

Αυτό που πρέπει να υπερασπιστούμε είναι τα δικά μας συμφέροντα και τη δικιά μας ζωή. Να οργανώσουμε τη δικιά μας πολιτική για το πώς θα χρησιμοποιήσουμε την κρίση για το δικό μας όφελος. Την καπιταλιστική κρίση αυτή των αφεντικών και του κόσμου τους, να την κάνουμε μια ευκαιρία για μας και μια μεγάλη τρύπα για τα αφεντικά και τα τσιράκια τους. Γιατί τα αφεντικά μας και το κράτος τους, έχουν από καιρό καταλάβει τα δικά τους συμφέροντα και μέχρι αυτή τη στιγμή μας κάνουν όλο και πιο αδύναμους, όλο και πιο φοβισμένους, όλο και πιο φθηνούς. Και έτσι όπως πάμε, όταν “αρχίσει η ανάπτυξη” (που αν ακούσεις λίγο πιο προσεκτικά θα καταλάβεις ότι άρχισε… αλλά όπως αναμενόταν όχι για μας), εμείς θα έχουμε πάνω από τα κεφάλια μας μια τέτοια κατάσταση: 500 ευρώ μισθός άμα είσαι στους ευνοημένους και δε δουλεύεις σε «πρόγραμμα κατάρτισης» ή «μαθητείας» ή γενικώς κάτι 5μηνίτικο, ασφάλιση γιοκ, οι απεργίες ημιπαράνομες, φύγε συ – έλα συ σε κάθε δουλειά, αργίες δεν θα υπάρχουν, συσσίτια κρατικών και παρακρατικών φασιστών, κάθε λογιών μπάτσοι να πουλάνε τρομοκρατία παντού.

Γι αυτό εμείς, το νεοπρολεταριάτο αυτού του κόσμου, θα πρέπει να οργανωθούμε ενάντια στο κράτος και τα αφεντικά, για να μη χαθούμε. Και εμείς είμαστε σαφέστατα η πλειοψηφία αυτής της κοινωνίας. Είτε είμαστε έλληνες είτε είμαστε ξένοι, είτε είμαστε χριστιανοί είτε μουσουλμάνοι, και άντρες και γυναίκες, και νέοι και μεγαλύτεροι, είτε δουλεύουμε σε γραφείο είτε στο εργοτάξιο, είτε στην αίθουσα είτε με το δίσκο στο χέρι, είτε στον υπολογιστή είτε με το σφυρί έχουμε κάθε λόγο να κινηθούμε ενάντια στο μέλλον που ετοιμάζεται για τις ζωές μας.

Το ξέρουμε ότι δεν είμαστε όλοι αυτοί ακριβώς το ίδιο. Αλλά οι διαχωριστικές μας γραμμές θαμπώνουν. Δημιουργείται ένα μεγάλο κοινωνικό πεδίο-χωνευτήρι όπου συνυπάρχουμε “παραδοσιακοί” και “νέου τύπου” εργάτες. Κάποιοι με πτυχία από πανεπιστήμια, κάποιοι χωρίς. Κάποιοι που περίμεναν ότι θα γίνουν καλοβαλμένοι μηχανικοί/γιατροί/δικηγόροι, κάποιοι που πίστευαν ότι με την τέχνη που μαθαίνουν θα ανοίξουν πετυχημένη επιχείρηση. Κάποιοι που δουλεύουν στο εργοστάσιο και κάποιοι που κάνουν μαθήματα σε σχολεία και φροντιστήρια. Κάποιοι στον τόπο τους, και κάποιοι άλλοι οδηγημένοι εδώ από την ανάγκη. Κάποιοι που μόλις βγήκαν από τη σχολή τους και ψάχνουν πεντάμηνο πρόγραμμα από τον ΟΑΕΔ και κάποιοι που ακόμα είναι σε μια σχολή και σερβίρουν σε μπαρ.

Ε μέσα από αυτήν την τεράστια μάζα ανθρώπων περιμένουμε να ξεπηδήσουν συλλογικές αρνήσεις αυτού του μαύρου παρόντος και μέλλοντος. Με κατεύθυνση ανατρεπτικές καταστάσεις και όχι ανατροπές παιγμένες στην τηλεόραση και μεσολαβημένες με ψήφους. Το πώς ακριβώς θα γίνουν τα πράγματα κανείς δεν μπορεί να τα ξέρει. Να οργανωθεί όμως, να σκεφτεί και να συζητήσει μαζί με άλλες και άλλους, να βγει στο δρόμο, να απαιτήσει τη ζωή που του κλέβουν… αυτό, μπορεί να το κάνει.